Het onvermijdelijke komt toch hard aan.

Dankjewel allemaal voor jullie lieve berichtjes...



@Stonesour - Het was ook het plan dat de huisarts mijn naam niet zou noemen, maar waarschijnlijk kon ze er niet onderuit dat ze van mij te horen had gekregen dat ik me zorgen maak. Ik ben niet de enige... ook twee tantes, die er het afgelopen jaar onafgebroken voor ons zijn geweest (en nu nog steeds) merken zijn veranderende gedrag op. Tevens krijg ik veel verwijten naar mijn hoofd gegooid. Enorm pijnlijk.



@Mary57 - Dankjewel.. Ik weet dat het niet aan mij ligt, héél goed zelfs. Het is dat stomme ziektebeeld van papa dat weer omhoog komt. Zo machteloos.... Morgen moet hij weer naar de huisarts toe. Hopelijk liegt hij niet weer alles bij elkaar...



@Grobbekuiken - Thanks!



@FleetFox - afgelopen weekend heb ik de hond in huis gehad. Ze vond het heerlijk. Ik heb haar helemaal in de watten gelegd. Lekker in bad gedaan, geföhnd, gekamd, 'pony' bijgeknipt. Ze loopt er echt weer als een dame bij. We waren onafscheidelijk dit weekend. Overal huppelde ze achter me aan en ze kwam me steeds knuffelen. Dat gaf me een heel fijn gevoel. Aan de andere kant had ik gehoopt dat mijn vader die zorg ook op zich kon nemen, maar hij is op dit moment niet capabel. Als deze situatie nog lang voort dobbert op deze manier, ben ik genoodzaakt de hond in huis te nemen. Ze is mijn maatje en ook zij verdient nu eindeloos veel liefde. Er zal dan vast wel een mouw aan te passen zijn om het met mijn werk te combineren.

Ik heb gisteren veel aan je moeten denken. Hoe was de dag gisteren? Hoe voelde het? Hoe ga je ermee om? En papa? Goed dat jullie thuis zijn begonnen met kaartavonden. Dat sterkt de band, dat brengt elkaar dichter bij elkaar. Samen zijn, lief zijn voor elkaar, da's zo belangrijk. Dikke knuf



Verder heb ik een beetje afstand genomen van mijn vader. De enige reden dat ik daar kom is de hond... Tegen mijn vader zeg ik vrijwel niks, want alles wat ik zeg is te veel. Dan krijg ik een grote mond met heel veel verwijten naar mijn kop gesmeten. Laat het maar allemaal de soep in lopen. Als hij liegt tegen de professionals (oh en geloof me, hij is ontzettend manipulatief), dan is dat zijn zaak. Ik heb m'n plicht gedaan om de professionals voor hem te waarschuwen. Afstand nemen is aan de ene kant moeilijk, omdat ik weet dat hij niet met geld om kan gaan, niet voor zichzelf kan zorgen (koken enz.). Hij is afhankelijk... maar hij bekijkt het zich maar. Vandaag komt mijn broer terug van vakantie en misschien kan hij het gesprek nog met hem aangaan. Mijn broer heeft over het algemeen meer invloed op hem.



Ik heb me teruggetrokken, ook omdat ik echt even aan mezelf moet denken. M'n lichaam sputtert tegen. De wildebras in m'n buik doet het gelukkig goed, maar ik lig grote delen van de dag plat met flinke rugpijn en een onpeilbare moeheid. Morgen moet ik op controle bij de verloskundige, eens kijken wat zij ervan zegt. Zal vast zoiets zijn dat ik het maar rustig aan moet doen. We gaan het zien...



Ik ga zo lekker naar het hondje van mama toe. Oneindig veel knuffelen, oneindig veel liefde ontvangen.





Het mooiste wat ik ooit had ben ik verloren, maar ergens ook niet.

Ik heb een moeder. Ik heb de mooiste, liefste en beste moeder van de wereld.

Onze zoon heeft een superoma. Ze is alleen niet meer fysiek aanwezig.

Maar haar onvoorwaardelijke liefde en alles wat ik van haar heb geleerd en meegekregen, zullen altijd bij mij blijven.

En boven alles, ben ik een deel van haar. Zonder haar, zou ik niet bestaan. Mama, ik mis je zo.

Gisteren is de begrafenisondernemer geweest om de rekening te brengen en nog enkele andere zaken te bespreken, waaronder het ophalen van de as enz. Pap nam me in bijzijn van haar nog wat dingen kwalijk. Dat er zaken waren waar hij niets vanaf wist. Nee, ik heb die hele uitvaart bijna helemaal met mama alleen voorbereid. Omdat pap zich er tegen verzette destijds. Niet erg hoor, niet iedereen kan dat zomaar, maar kom mij nu niet met verwijten. Gelukkig nam de begrafenisondernemer het voor mij op en staat alles op papier vastgelegd hoe mam het wilde.



De as komt komende week 'vrij'. Pap is de gemachtigde persoon om de as op te gaan halen, maar hij wil dat zelf niet. Ik mag het niet, dus zat er maar één ding op: de begrafenisondernemer neemt de as mee... Eigenlijk zat mij dat niet lekker. Ik wil mama zelf ophalen, ik wil mama dicht bij me hebben. Ik wil niet dat mama ergens op een kantoor blijft staan totdat wij mooie urnen hebben uitgekozen. Toen de begrafenisondernemer weer weg was, duwde pap mij papieren onder de neus. Tussen die papieren zat een machtigingsformulier. Een formulier waarmee hij mij het recht kan geven om mama zelf op te halen. Lichtelijk geïrriteerd reageerde ik hierop... "Laat ook maar", dacht ik op dat moment, geen zin hebbende in een eindeloze discussie met pap. Ik ben huiswaarts vertrokken.



De hele dag heeft het verder door mijn hoofd gespookt en steeds heftiger kreeg ik het gevoel: "nee, mama... ik kom jou gewoon zelf ophalen. Jij hoort bij mij en dat zal altijd zo blijven!" - Gisteravond om 22.00u heb ik de begrafenisondernemer gemaild dat ze mama niet mee hoeven te nemen en dat ik dit liever zelf wil doen. Vanochtend vroeg had ik al een mail terug. Geen enkel probleem.



Vanochtend heb ik direct het crematorium opgebeld en heb ik afgesproken dat ik mama a.s. donderdag op ga halen. Pap en mijn broer willen er niet bij zijn, dus ga ik alleen. Daarna neem ik mama mee naar huis, tot het moment dat we urnen hebben uitgezocht en de as verdeeld kan worden over 3 urnen. Mama blijft bij mij, zoals het hoort. We waren altijd zo close. Een beetje moeilijk vind ik het wel om alleen te gaan, maar dat heeft meer te maken met het feit dat we het niet als gezin doen. Dat hoort normaal toch zo? Anderzijds vind ik het fijn, een momentje met mama alleen.



Ik was gisteren behoorlijk emotioneel. We kregen nog een boekje met alle teksten van de uitvaart. Uiteraard heb ik die meteen helemaal doorgelezen. Daar kwamen de tranen weer... We hebben ook een dvd-opname gekregen van de hele uitvaart. Zó waardevol!! Van de week heb ik ook nog foto's teruggekeken van mama. Héél fijn vond ik dat. Zoveel liefde.



Verder ben ik deze week bij de verloskundige geweest en zij heeft mij gesommeerd om het echt rustig aan te doen. Lichamelijk begint de afgelopen tijd een beetje zijn tol te eisen. Buikpijn, rugpijn, geen energie... Bij het aanhoren van mijn verhaal sloeg ze haar handen voor haar gezicht, zo erg vond ze het. "Je hebt te veel op je bordje", zei ze o.a.. Ik moet over 2 weken weer terug op controle. Wel fijn dat ik zo goed in de gaten word gehouden.

hoe is het hier?

Hee Ruteli, hoe gaat het met je? Ik ben vandaag jarig en voor het eerst zonder felicitaties van het gezin waar ik in opgroeide. Had toch stiekem gehoopt op iets van mijn broer

Hoop dat bij jou alles toch in wat meer harmonie is goed gekomen

Van harte gefeliciteerd Felice! Heb je, ondanks alles, wel een leuke dag gehad?

Lijkt me best een rare gewaarwording allemaal. Al blijft ik het raar vinden dat je broer niet even de moeite neemt om je te feliciteren.

hai felice! gefeliciteerd nog! Wat jammer dat je echt niets gehoord hebt, dat doet zeer. Alles van vroeger is er niet meer he... Heb je al die tijd niets gehoord van hem?



Bij mij is niets meer goedgekomen, er is geen contact meer. Een keer werd ik geappt. Om spullen. Ik werd er zo beroerd van. Wilde bellen, waarom ze zo deden, wilde de confrontatie aangaan en mijn verhaal kunnen doen. Maar ik heb het niet gedaan. Ik weet dat het geen zin heeft. Heb de betrokken spullen gegeven en ben doorgegaan. Ik heb er heel veel moeite mee gehad, maar ben op vakantie geweest en na avonden met mijn man praten en goede vrienden kan ik het een plekje geven. Het verdriet om mijn moeder is er juist verser van geworden, meer ruimte. Ik mis haar zo vreselijk. Over een paar dagen gaan we haar uitstrooien. Mijn huis staat vol met haar spullen en kan bijna niets weg doen. Alles is een herinnering, haar geurtje, haar mooie spulletjes waar ze zo trots op was.



Ik ben ook gestopt met werken kon het niet meer opbrengen. Zelf bescherming, ik kon het allemaal niet meer tegelijk. Ik ben nu aan het kijken hoe ik het weer een beetje allemaal voor mezelf op een rij kan krijgen. Wil graag weer aan het werk maar geef mezelf daar even de tijd voor.

Wat fijn om hier nog eens iets te lezen... Ik heb zoveel aan het contact met jullie gehad!



Felice, alsnog gefeliciteerd met je verjaardag... Zo'n verjaardag zal nooit meer hetzelfde zijn. Komende zondag ben ik jarig en ik vier helemaal niks dit jaar. Wat valt er te vieren, zo zonder mama. Heb er helemaal geen zin in.



Ruteli, wat krijg je het toch voor je kiezen. Wat een narigheid allemaal... Ik merk ook dat het verdriet om mama alleen maar erger wordt. Natuurlijk is het moeilijk om spullen weg te doen, maar begin er niet aan voordat je er zelf aan toe bent. De associaties die je ermee hebt kunnen je ook helpen in een stukje verwerking. Mama is zo dicht bij je!!



Hier gaat het ook allemaal wat moeizaam. De relatie met m'n vader stelt niet veel meer voor. Ik heb nu 5 weken geen contact meer met hem gehad. Continu kreeg ik verwijten naar mijn hoofd gegooid en werd ik als een zak stront behandeld. Op een gegeven moment was ik er klaar mee en heb ik bewust afstand genomen. Mede om het feit dat alle stress die het met zich meebracht ook lichamelijk invloed op mij en het ongeboren kindje had. Sinds de laatste keer dat we elkaar gezien hebben heb ik niets meer van hem vernomen. Ik ben niet alleen mama verloren, maar mijn hele veilige thuis... Dat is zwaar.



Van familieleden waar hij komt hoor ik wel dat hij vraagt hoe het met de hond gaat (gelukkig heb ik wel de hond van mama bij me), maar niet hoe het met mij gaat. Over 6 weken wordt hij opa, maar hij vraagt niet eens hoe het met de kleine uk gaat. Komende zondag ben ik jarig, ik ben benieuwd of hij contact op gaat nemen.



Soms voel ik me schuldig, maar van professionals krijg ik te horen dat ik het juist goed doe. Ik ben nog altijd het kind. Ik ben niet de ouder die overal maar de verantwoordelijkheid voor moet nemen als het op mijn vader aan komt. In de maanden dat mama ziek is geweest heb ik qua zorg al de meeste lasten op me genomen. Ik wacht nu of mijn vader tot inkeer komt en anders houdt het op. Gelukkig zijn de zus van mijn moeder en haar man er altijd voor me en staan ze heel dicht bij me. Dat biedt troost.



Het gemis van mama is erg groot. Wat zou ik haar veel willen vragen, willen vertellen. Gewoon even opbellen, naar haar toe gaan. Er zijn dagen bij dat ik het redelijk trek, maar er zijn ook dagen dat ik me zó leeg voel dat ik niet weet hoe ik verder moet. Wat me wel heeft geholpen is dat ik in de woonkamer een hoekje heb gemaakt, een herdenkingshoekje. Op een tafeltje staat een urn met een deel van de as, een gedichtje, een fotocollage, liggen er bloemen en is er ruimte om een kaarsje op te steken. Dat voelt voor mij goed. Ze is zo dichtbij...



Morgen ben ik 34 weken zwanger. De bevalling komt dus steeds dichterbij. Het kindje heeft een groeiachterstand dus ik sta extra onder controle. Morgen heb ik een groeiecho en dan hoor ik wat er verder gaat gebeuren. Vorige keer was de groei een beetje aan het stagneren, dus ik hoop dat hij nu een spurtje heeft gemaakt. Zo niet, dan kan het zijn dat hij eerder wordt gehaald. Wel een beetje spannend, ben er veel mee bezig. Mede hierom ben ik sinds deze week gestopt met werken. Mijn doel was werken tot 36 weken, maar op advies van de VK toch maar eerder gestopt om de kleine de kans te geven nog een beetje te groeien. De eerste dagen was ik erg onrustig, maar nu komt alles van de laatste tijd eruit. Ik ben doodmoe, zit vol emoties.... Nou, laat maar komen. Beter nu dan straks. Hopelijk heb ik over een paar weken iets meer energie, zodat ik fit ben voor de bevalling.



Fijn dat er weer iets in dit topic wordt geschreven... Doet goed...

cenar, hoe is het nu met je buikje? heb je inmiddels alweer contact met je vader? Heeft hij wel interesse in de baby?



Hier gaat het wel, op vakantie gaan heeft goed gedaan, maar ik mis mijn moeder zo erg. Zo vaak dat ik haar even wil bellen en haar wil vertellen over dingen, maar dat kan niet.... dat blijft pijn doen.



cenar, sterkte met de laatste loodjes, voel je je verder nog wel ok?

Herkenbaar, Ruteli... Dat bellen vooral. Ik belde mama om iedere scheet, meerdere keren per dag. Doet inderdaad heel veel pijn dat dat nu niet meer kan. Sommige dingen wil je gewoon met je moeder delen en met niemand anders, ook al zijn er zoveel mensen die je kan bellen. Niets of niemand is zo vertrouwd als je eigen moeder... Dikke knuffel voor jou.



Ik ben vandaag alweer 36 weken. Voel me niet lekker. Heb sinds vannacht hoofdpijn, ben misselijk, slap op de benen, duizelig en soort van spierpijn ofzo. Lijkt wel grieperig. Lig lekker op de bank.



Mijn vader heeft bijna twee weken geleden op mijn verjaardag wel contact met me opgenomen. Vond hij heel moeilijk... Begrijpelijk. Hij is hier even op bezoek geweest en sindsdien doet hij heel netjes. Ik houd gepaste afstand omdat er, zeker gezien zijn ziektebeeld, een moment gaat komen dat hij volledig omslaat. Maar voor nu is het prima. Hij is niet zo veel bezig met de baby. Vraagt er ook bijna niet naar. Misschien komt dat gevoel bij hem wel als de kleine er eenmaal is. Op dit moment is hij vooral bezig om zaken voor zichzelf te handelen...

cenar, alles goed met de baby? spannend nu he...!



fleetfox wat jammer dat je niet meer aanwezig bent, hopelijk alles goed!

Cenar...je bent aan het aftellen...hoe moeilijk moet het soms zijn. Probeer ook te genieten van deze laatste weken en de geboorte. Het is allemaal zo'n wonder... denk dat je moeder niet anders zou willen.



Ruteli, ik heb dat na een jaar nog steeds. Ik mis haar raad, gewoon even tegenaan kletsen en haar irritante trekjes



Droomde gisteren over haar: ik zei, ik mis je wel hoor mama...ik jou ook zei ze. En zo is het.

Het is heel spannend, ja!



Ik kom net van de verloskundige af en alles gaat goed met de baby. In de afgelopen periode heb ik extra groeiecho's gehad omdat het kindje achter loopt. Ik ben nu bijna 38 weken en de groei van het kindje zit op 35 weken. Verder is alles gelukkig gezond. We krijgen dus letterlijk een kleine.



Ik voel me verder prima en kijk echt uit naar de geboorte van de kleine man. We zijn zo benieuwd hoe hij eruit zal zien. Het gemis van mama zal dan ook wel weer extra hard naar boven komen, maar ik weet zeker dat ze trots met ons meekijkt. Dat houd ik in mijn achterhoofd.



@Felice, dan is mama bij jou geweest in je droom. Fijn om haar aanwezigheid, zo ver weg maar toch ook zo dichtbij, te mogen ervaren.



Leuk dat er weer iets in dit topic wordt geschreven. Heb echt veel aan jullie gehad in die ontzettend heftige periode. Nog steeds is het vaak moeilijk, maar ik houd me eraan vast dat het beter gaat worden. Bovendien zou mama niet anders willen dat wij straks van ons gezinnetje gaan genieten.

Bijna ga je je kleine man ontmoeten. Gaan jullie hem nog naar je moeder vernoemen?



Sterkte de laatste loodjes!

Dankjewel, Rianne!



De kleine krijgt een variant op de naam van mama. We zijn er helemaal van overtuigd. En mama hebben we dit ook nog kunnen vertellen destijds. Ze vond het prachtig. Hoe vaker we de naam hardop zeggen en ook opschrijven, hoe mooier hij wordt.



Gisteren kreeg ik de naamslinger binnen voor de versiering straks. Ohhh, ben helemaal verliefd. Van mij mag hij komen dus duim maar mee.

Wat gaaf dat je de naam zo door kan geven!

oh spannend cenar! Mijn derde kindje liep ook achter in de groei. Ze was ook klein bij de geboorte en nu nog steeds de kleinste van de klas Ze is fijn en klein.



Wat fijn felice dat je je moeder zo dichtbij je had in je droom. Ik heb dat met mijn vader wel een keer gehad maar helaas met mijn moeder niet. Zou zoveel aan haar willen vragen. Of ik het goed heb gedaan, dat ze blij is waar we haar hebben uitgestrooid, hoe ik alles met haar huis heb geregeld en of ze een beetje trots op me is. Ik zou toch zo graag eens met mijn ouders babbelen.



Vooral dingen van de kinderen wil ik zo graag delen! Ze maken zoveel mee.



Ik heb een grote knoop doorgehakt, ik ga weer studeren! whoehoeeee. Ik verbind me weer aan een vierjarige opleiding, de pabo.

Mag ik hier ook meeschrijven? Ik heb het hele topic met tranen over mijn wangen doorgelezen.

Mijn moeder heeft longkanker en begint later deze week aan de chemo. Drie weken geleden was er nog niks aan de hand, alles gaat zo snel... De tumor is ontzettend groot, maar gelukkig niet uitgezaaid. Doel van de behandeling is wel dat de tumor weggaat, maar ik ben bang dat het niet gaat lukken. De longarts wil nog niks zeggen over hoelang ze nog zal hebben. Maar de tumor is zo groot, ik kan me niet voorstellen dat het langer dan een jaar gaat duren...

Ohh Ruteli, wat goed van je!! Start je dit studiejaar al? Dus dan ben je net gestart? Super goed van je, hoor. 'Daarboven' is iemand vast heel trots op je. Zet 'm op!



@Nes89, natuurlijk mag je hier mee schrijven. Wat ga je door een verschrikkelijke tijd. De mensen die in dit topic mee schrijven zullen jouw verdriet allemaal begrijpen.

Gelukkig is de kanker niet uitgezaaid. Heeft de longarts iets gezegd over welke vorm van longkanker mama heeft? Je hebt grootcellige en kleincellige. Bij de kleincellige vorm is de prognose beduidend minder positief dan bij de grootcellige. Indien een grootcellig carcinoom nog niet is uitgezaaid, kan er ook vaak gekozen worden voor een operatie, mits de tumor goed te bereiken is.



Waarom ben je bang dat het niet gaat lukken? Ben je erbij geweest tijdens gesprekken met de longarts? Geef vooral ook al je angsten aan, stel vragen.



Ik wil je heel veel sterkte wensen en schrijf hier gerust van je af. Wie weet kan ik je op de een of andere manier helpen. Je gaat hier in elk geval steun vinden. Je bent niet alleen.



Ik ben overmorgen 39 weken zwanger. Het is de laatste dagen wat rommelig in mijn buik. Vind het zo spannend allemaal!

Hallo dames,



Die moeilijke momenten wat jullie zijn ook hier herkenbaar wat betreft mijn schoonmoeder.

Mijn oude nick is stonesour, na een crash en zoveel inlogproblemen dat zelfs viva me er niet bij kon helpen dus een nieuwe nick aangemaakt. Was dit topic dus ook kwijt.



Cenar, heel veel succes straks met de bevalling! Spannend hoor.



Nes, veel sterkte met alles waar jullie doorheen gaan.



Groetjes Rockmadam

Cenar: ik vond het met teruglezen zo bijzonder hoe liefdevol er over de moeders werd geschreven. Ik heb de neiging om mijn moeder te schrijven, maar dat klinkt zo afstandelijk. Dus ik ga gewoon mama schrijven.

Ik ben meegeweest naar de gesprekken. Ze heeft grootcellige longkanker. Het is een grote tumor. Wel in een long, maar de lymfeknopen rondom de longen zijn wel aangetast. Dat is de reden dat ze niet kunnen opereren. En na een operatie zal haar longfunctie dusdanig slecht zijn, dat de kwaliteit van leven heel slecht zal zijn.

Ik ben zelf dierenarts. Niet hetzelfde als een humaan arts, maar ik kan de medische termen redelijk begrijpen. Ik heb wat onderzoeken opgezocht. De prognose is bar slecht.

Mam wil op dit moment niet weten dat ze misschien geen jaar meer heeft. Ik wil haar de hoop op genezing niet afpakken. Ik ga wel mee met de gesprekken, maar ik probeer niet veel vragen te stellen. Ik sta er heel anders in dan mijn familie. En als ik met de arts praat, neem ik een soort zakelijke houding aan. Terwijl het over mijn mama gaat, ik wil niet op die manier betrokken zijn.

Dankje voor je lieve bericht Cenar!

Wat spannend dat je bijna uitgerekend bent. Zie je erg op tegen de bevalling?



Dankjewel Rockmadam

Fijn je hier weer even voorbij te zien komen, Stonesour / RockMadam! Hoe gaat het met je? Dankjewel voor je lieve berichtje.



@Nes, kwaliteit van leven is na zo'n diagnose het belangrijkst. Zo moeilijk om er als dover naast te staan. Mijn moeder heeft ook tot het einde geloofd in een overwinning voor haar. Hoewel, diep van binnen wist ze wel dat het goed foute boel was, maar dit liet ze ons zo min mogelijk merken. Ze geloofde op haar manier en bleef dat doen. Ik wilde haar dat ook niet afnemen. Stel je voor, dan had ze misschien al eerder 'de moed laten zakken' en was ik haar al eerder kwijt geraakt. Dan had ik mama niet eens kunnen vertellen dat ze oma zou worden....



Is mama inmiddels begonnen met chemo? Hopelijk ondervindt ze er niet te veel ongemakken van. Mijn mama heeft zich daar altijd goed doorheen geslagen. De (profylactische) bestralingen van het hoofd zijn haar destijds zwaarder gevallen.



Even terzijde, maar wat een mooi beroep heb je. Ik ben gisteravond nog met onze trouwe viervoeter (mama's hondje die nu bij ons woont ) bij de dierenarts geweest. Pff, die lieve knuffel sleept me echt door moeilijke periodes heen. We zijn onafscheidelijk, zo fijn.



Ik zie erg op tegen de bevalling. Ben er nogal bang voor... De zwangerschap was ook al niet fantastisch door alle gebeurtenissen, dus ik ben blij dat ik straks letterlijk 'een nieuwe start' kan maken. Mama zou niets anders willen dan ons gelukkig zien als gezinnetje. Daar ga ik voor. Straks naar de verloskundige dus dan hoor ik wel hoe het er oor staat. Het rommelt steeds een beetje meer in mijn buik. Spannend.

Met mij gaat het goed hoor. Voor ons is het al/nog maar 8 jaar geleden dat m'n schoonmoeder overleed. We praten nog regelmatig over haar ook. Er staan foto's in huis van haar. Wat nog altijd een gevoelig punt blijft is dat zij hqar kleinkinderen niet mocht zien opgroeien. Mijn dochter heeft haar als enige bewust meegemaakt, de anderen waren baby's of nog niet geboren.

Vergeten doen we haar nooit en we halen regelmatig herinneringen op. Echt zo belangrijk!



Wat betreft de bevalling, probeer er onbevangen in te staan. Laat het over je heen komen. Als er iets is waar je geen invloed op hebt is dat het wel meid. Voor hetzelfde geldt gaat de bevalling heel goed en snel.

Succes straks bij de verloskundige.

Cenar: ja precies, ik wil ook niet dat mam (of de rest van het gezin) de moed opgeeft. Dan wordt de tijd die komt helemaal niet te doen.

Ze heeft donderdag de eerste chemo gehad. Behalve dat ze moe is, heeft ze nog nergens last van gelukkig.

Ik kan me heel goed voorstellen hoe een hond (of ander dier) je door zo'n moeilijke tijd kan slepen! Ik heb nu zelf geen huisdieren meer, maar ik maak de gemiste knuffels op mijn werk goed



Sterkte met de laatste loodjes. Ik hoop dat je kan genieten van je kraamtijd

cenar, hoop dat alles goed is, hopelijk knuffel je nu heerlijk met je kleine mannetje. denk aan je!



Nes 89, welkom op het topic! Schrijf hier lekker van je af, ik hoop dat je een beetje steun vindt in onze verhalen. Het is moeilijk allemaal he. Knuf



Bij mij is er van de week een depressie vastgesteld. Alles wat ik de afgelopen maanden heb meegemaakt is me teveel geworden. Echt heftig. Ik vind het heel erg en schaam me een beetje ervoor. Aan de andere kant geeft het opluchting omdat er dus wel degelijk wat aan de hand was.

Ik wil jullie even laten weten dat mijn vriend en ik maandagavond om 20.35 uur trotse ouders zijn geworden van een kerngezonde zoon. Hij doet het geweldig goed. Van een groeiachterstand is helemaal geen sprake zelfs: 50cm en 3300 gram. Perfect!



De bevalling zelf ging heel erg snel. Ik ben maandenlang erg bang geweest voor dat moment... Maandag ben ik in de ochtend gestript en in de middag rond 17.00 uur begon het flink te rommelen en moest ik weeën wegzuchten. De verloskundige werd gebeld en om 18.45 uur had ik 3 cm ontsluiting. Met de verloskundige werd afgesproken dat ze om 20.30 uur terug zou komen.



Een half uur na haar vertrek voelde ik een enorme druk. Poepen!!! Er zit een hoofd, er moet iets uit!! Ik heb mijn vriend gevraagd of hij de verloskundige kon bellen want er moest nú iemand komen. Ik had echt heel veel pijn, geen rust tussen de weeën. Een echte storm. Toen de verloskundige binnen kwam gerend (liet ook nog even op zich wachten) vroeg ik haar of ik asjeblieft iets voor de pijn kon krijgen. Ze moest me eerst even nakijken.... Ik wilde z.s.m. naar het ziekenhuis.... De verloskundige keek me na en zei: het ziekenhuis gaan we niet meer halen, je gaat nú bevallen, je mag gaan persen.



Ik was in shock, gooide mijn oerkracht erin en binnen no time was de kleine man geboren. Geen tijd meer gehad om naar boven te gaan, maar beneden op de vloer in de woonkamer op een slaapzak heb ik de kleine 'gelanceerd'... Met GTST op de achtergrond. Onwaarschijnlijk snel, de hele bevalling van begin tot eind op 3,5 uur tijd, zonder pijnbestrijding. Ik ben echt zo trots op mezelf. En mijn moeder, ja, die was heel dichtbij. Ik heb haar bij me gevoeld...



Nes, hoe gaat het nu met mama?



Ruteli, wat heftig, maar schaam je er niet voor! Je hebt zoveel moeten doorstaan de afgelopen maanden. Dat doet wat met je... Gelukkig heb je nu de erkenning dat er echt iets aan de hand is. Krijg je er verder hulp bij?