Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
donderdag 28 maart 2024 om 19:13
Alleen maar bespreken en steun vinden. Verder wil ik niet medeplichtig zijn dus als ze, wat ik niet denk, het gaat doen wil ik dat niet weten!Avocadeau schreef: ↑28-03-2024 18:34Het lijkt me sowieso een no go om onderling te praten over welke methode en wanneer mbt suicide.
Bespreken van gevoelens kan, alles mag er zijn. Concrete plannen, methodes, handelingen oid lijken me niet de bedoeling.
Dus dood willen: geen probleem. Euthanasietraject bespreken: prima.
Aangeven voor wanneer je dood bent en hoe: niet oke.
donderdag 28 maart 2024 om 21:59
En dan bij deze meteen even een huisregel voor iedereen: 
We zijn hier aardig, vriendelijk en met respect naar elkaar. Als je zo klote zit dat dat even niet lukt, ga je wat anders doen tot dat wel lukt.
Dus denk even drie keer na voor je op verzend drukt, en check je toon.
Er zijn hier een flinke aantal mensen heel gevoelig en angstig voor boosheid, ruzie en venijn, dus laten we het steunend houden.
We zijn hier aardig, vriendelijk en met respect naar elkaar. Als je zo klote zit dat dat even niet lukt, ga je wat anders doen tot dat wel lukt.
Dus denk even drie keer na voor je op verzend drukt, en check je toon.
Er zijn hier een flinke aantal mensen heel gevoelig en angstig voor boosheid, ruzie en venijn, dus laten we het steunend houden.
anoniem_671df2f98900a wijzigde dit bericht op 02-04-2024 21:38
28.16% gewijzigd
vrijdag 29 maart 2024 om 00:10
Oke, nu snap ik het weer ff niet.
Ik vind de toon van 3 niet fijn. Ik gaf aan het niet te willen bespreken ook niet via pb
Ik vraag of het veilig kan blijven voor iedereen.
En nu maak ik ruzie ?
Dan is het totaal anders overgekomen dan mijn intentie was en is !
Want ik wilde juist de veiligheid waarborgen door niet op details in te gaan.
Ik vind het echt jammer dat het niet zo gelezen is.
Ik heb zelf nog genoemd dat 3 mag meeschrijven .
Ik snap er echt niks van !
Sorry!
Ik heb expres verder niet gereageerd vanavond. Ik open dit topic en lees ik dit.
Nogmaals excuus mijn intentie was juist de rust te bewaren.
De opmerking dat ik het toch niet zou doen raakt me.
En niet om flauw te doen of olie op vuur te willen gooien .
Ik schrijf hier nog maar net. Dat was fijn.
Het is een prachtig topic waar juist de veiligheid zo mooi is !
Blijkbaar verstoor ik die , hoe onbedoeld ook en naar mijn mening niet terecht in dit geval.
Maar neemt niet weg dat de veiligheid voor mij belangrijk is ! Voor de schrijvers hier bedoel ik.
Het onderwerp waar ik mee bezig ben , euthanasie/ suïcide ligt , begrijpelijk, gevoelig.
Dus zonder boosheid , ik denk dat het beter is als ik niet meer schrijf .
Dat het snel weer de veilige plek gaat worden !!
Ik vind de toon van 3 niet fijn. Ik gaf aan het niet te willen bespreken ook niet via pb
Ik vraag of het veilig kan blijven voor iedereen.
En nu maak ik ruzie ?
Dan is het totaal anders overgekomen dan mijn intentie was en is !
Want ik wilde juist de veiligheid waarborgen door niet op details in te gaan.
Ik vind het echt jammer dat het niet zo gelezen is.
Ik heb zelf nog genoemd dat 3 mag meeschrijven .
Ik snap er echt niks van !
Sorry!
Ik heb expres verder niet gereageerd vanavond. Ik open dit topic en lees ik dit.
Nogmaals excuus mijn intentie was juist de rust te bewaren.
De opmerking dat ik het toch niet zou doen raakt me.
En niet om flauw te doen of olie op vuur te willen gooien .
Ik schrijf hier nog maar net. Dat was fijn.
Het is een prachtig topic waar juist de veiligheid zo mooi is !
Blijkbaar verstoor ik die , hoe onbedoeld ook en naar mijn mening niet terecht in dit geval.
Maar neemt niet weg dat de veiligheid voor mij belangrijk is ! Voor de schrijvers hier bedoel ik.
Het onderwerp waar ik mee bezig ben , euthanasie/ suïcide ligt , begrijpelijk, gevoelig.
Dus zonder boosheid , ik denk dat het beter is als ik niet meer schrijf .
Dat het snel weer de veilige plek gaat worden !!
vrijdag 29 maart 2024 om 12:59
vrijdag 29 maart 2024 om 20:17
Ik heb gelezen.
Ik kom niet terug. Het voelt voor mij niet veilig meer en dat heeft voor een heel groot gedeelte ook met afgelopen week te maken.
Tm vandaag absurd veel dingen gebeurd en ik zit veel in herbelevingen. Op een hele heftige manier.
Mijn state off mind is niet oke. Dus blijf ik weg.
Ik wens jullie enorm veel geluk , moed, liefde, kracht , doorzettingsvermogen en vooral liefde voor jezelf !
Ik kom niet terug. Het voelt voor mij niet veilig meer en dat heeft voor een heel groot gedeelte ook met afgelopen week te maken.
Tm vandaag absurd veel dingen gebeurd en ik zit veel in herbelevingen. Op een hele heftige manier.
Mijn state off mind is niet oke. Dus blijf ik weg.
Ik wens jullie enorm veel geluk , moed, liefde, kracht , doorzettingsvermogen en vooral liefde voor jezelf !
vrijdag 29 maart 2024 om 21:21
Lieve Sasha, je mag altijd weg als je dat wil, maar weet dat je ook altijd weer terug kan komen.
Dat is de kracht van dit topic, dat iedereen mag besluiten dat het op een bepaald moment niet prettig, te spannend, te moeilijk is om te delen. Maar dat dat altijd ok is, en mocht je er op een ander moment wel behoefte aan hebben is er hier ook altijd een luisterend oor.
Ik hoop dat je begeleider duidelijkheid over je medicatie heeft kunnen regelen, zodat je in ieder geval dat stukje los kan laten. Ik wens je veel liefde, kracht en compassie naar jezelf voor de komende tijd
Dat is de kracht van dit topic, dat iedereen mag besluiten dat het op een bepaald moment niet prettig, te spannend, te moeilijk is om te delen. Maar dat dat altijd ok is, en mocht je er op een ander moment wel behoefte aan hebben is er hier ook altijd een luisterend oor.
Ik hoop dat je begeleider duidelijkheid over je medicatie heeft kunnen regelen, zodat je in ieder geval dat stukje los kan laten. Ik wens je veel liefde, kracht en compassie naar jezelf voor de komende tijd
vrijdag 29 maart 2024 om 22:05
@Selune: hoe gaat het met jou? Lees je mee hier? Hoe bevalt het nieuwe huis?
Sasha: knuffel voor jou, hoop dat je oké bent en dat je terugkomt als je daar behoefte aan hebt
Hier een paar rustige dagen gehad, even geen therapie en veel buiten geweest. Nu lang weekend. Ik hoop zo dat ik stapjes kan blijven zetten in therapie, afgelopen weken voelden als heel veel stappen terug. Vertrouwen weg, heel veel weerstand en het gevoel dat het allemaal toch geen zin heeft. Dan komt het suïcidale deel, volgens mij vooral als er andere delen zijn die heel erg bang zijn om controle te verliezen en daardoor alles kwijt te raken. Als pijn doen niet meer helpt om op de rit te blijven dat dan alleen doodgaan nog een oplossing lijkt?
Het gaat allemaal om niet willen voelen, niet willen erkennen dat het wel erg was. Of misschien is het niet kunnen ipv niet willen. Voelen was gevaarlijk, ik heb mezelf dat al heel jong afgeleerd denk ik. Als ik het nu probeer lijkt het alsof ik stik en raak ik zo in paniek.
Sasha: knuffel voor jou, hoop dat je oké bent en dat je terugkomt als je daar behoefte aan hebt
Hier een paar rustige dagen gehad, even geen therapie en veel buiten geweest. Nu lang weekend. Ik hoop zo dat ik stapjes kan blijven zetten in therapie, afgelopen weken voelden als heel veel stappen terug. Vertrouwen weg, heel veel weerstand en het gevoel dat het allemaal toch geen zin heeft. Dan komt het suïcidale deel, volgens mij vooral als er andere delen zijn die heel erg bang zijn om controle te verliezen en daardoor alles kwijt te raken. Als pijn doen niet meer helpt om op de rit te blijven dat dan alleen doodgaan nog een oplossing lijkt?
Het gaat allemaal om niet willen voelen, niet willen erkennen dat het wel erg was. Of misschien is het niet kunnen ipv niet willen. Voelen was gevaarlijk, ik heb mezelf dat al heel jong afgeleerd denk ik. Als ik het nu probeer lijkt het alsof ik stik en raak ik zo in paniek.
vrijdag 29 maart 2024 om 23:58
Vind dit zo een mooi topic om af en toe mee te lezen. Hoe iedereen elkaar probeert te steunen.
Ik wil iets toevoegen, maar weet niet zo goed hoe...
De laatste weken weer heel erg het gevoel dat ik me groot moet houden. Dat ik geen zwakte mag tonen op werk, want overal wordt iets van gevonden of tegen me gebruikt zo blijkt maar weer vandaag.
Dat ik verga van de pijn elke dag boeit niemand iets op werk, als ik maar niet uitval, want dan ben ik een last en kost ik geld.
En ik snap het wel, maar kan soms moeilijk relativeren hoe hard de maatschappij soms kan zijn.
Ik wil iets toevoegen, maar weet niet zo goed hoe...
De laatste weken weer heel erg het gevoel dat ik me groot moet houden. Dat ik geen zwakte mag tonen op werk, want overal wordt iets van gevonden of tegen me gebruikt zo blijkt maar weer vandaag.
Dat ik verga van de pijn elke dag boeit niemand iets op werk, als ik maar niet uitval, want dan ben ik een last en kost ik geld.
En ik snap het wel, maar kan soms moeilijk relativeren hoe hard de maatschappij soms kan zijn.
zaterdag 30 maart 2024 om 09:45
Ik word boos, opstandig. Waarom zit ik al zo lang thuis? Waarom ben ik zo moe? Waarom gaat het niet beter inmiddels? Waarom kan ik niet wat meer? Waarom heb ik zo veel hoofdpijn? Uit frustratie ga ik oa eten. En daar word ik dan ook weer boos van daarna.
Wat moet ik met deze boosheid? Wat moet ik met mezelf? Wanneer wordt dit beter? Wat moet ik nog meer doen? Zelfs m'n 'gezonde strategieën' waarmee ik probeer bij te dragen aan m'n herstel doe ik niet meer elke dag (yoga, wandelen, mediteren), het voelt allemaal zo zinloos! Maar dan wordt ik weer boos op mezelf dat ik het niet doe.
Wat moet ik met deze boosheid? Wat moet ik met mezelf? Wanneer wordt dit beter? Wat moet ik nog meer doen? Zelfs m'n 'gezonde strategieën' waarmee ik probeer bij te dragen aan m'n herstel doe ik niet meer elke dag (yoga, wandelen, mediteren), het voelt allemaal zo zinloos! Maar dan wordt ik weer boos op mezelf dat ik het niet doe.
dinsdag 2 april 2024 om 11:39
Eefje, hoe is het met de boosheid?
Zoals je erover schrijft klinkt het alsof je van jezelf niet boos mag zijn. Maar boosheid is best een normale reactie op onrechtvaardigheid, en dat dingen niet lukken voelt dus zo. We hebben als mensen toch de neiging om te willen dat het leven rechtvaardig is, en het is moeilijk te verkroppen als dat niet zo is. Misschien is die boosheid uitdrukken wel fijn. In tekst, schilderen, dansen op boze muziek?
Herstel gaat ook niet in een rechte lijn. Soms val je terug, of krijg je een extra klap. Heb je ervaren dat eerder die dingen wel hielpen om je beter te voelen? Voelen die dingen zinloos voordat je ze gaat doen (en houden je gedachten je tegen) of heb je ook erna niet het gevoel dat het (iets) geholpen heeft?
Zoals je erover schrijft klinkt het alsof je van jezelf niet boos mag zijn. Maar boosheid is best een normale reactie op onrechtvaardigheid, en dat dingen niet lukken voelt dus zo. We hebben als mensen toch de neiging om te willen dat het leven rechtvaardig is, en het is moeilijk te verkroppen als dat niet zo is. Misschien is die boosheid uitdrukken wel fijn. In tekst, schilderen, dansen op boze muziek?
Herstel gaat ook niet in een rechte lijn. Soms val je terug, of krijg je een extra klap. Heb je ervaren dat eerder die dingen wel hielpen om je beter te voelen? Voelen die dingen zinloos voordat je ze gaat doen (en houden je gedachten je tegen) of heb je ook erna niet het gevoel dat het (iets) geholpen heeft?
What a nuanced anxiety
dinsdag 2 april 2024 om 19:20
Dank je voor je reactie Tyche. De boosheid is weer iets gezakt. Boosheid uitdrukken is goed ja, ik vind het altijd lastig hoe. Schrijven helpt wel.
Het voelt soms zinloos wat ik allemaal doe in een poging bij te dragen aan herstel omdat het nog niet echt vooruit gaat. Dat is overigens misschien niet helemaal waar, het veranderd steeds, misschien zit daar ongemerkt toch iets van vooruitgang in. En je hebt natuurlijk gelijk, het gaat niet in een rechte lijn. Soms word ik gefrustreerd dat het zo lang duurt. En ik zou graag willen dat ik eens ergens therapie kon starten, maar wachtlijsten. Al duurt 't nu niet zolang meer tot intake bij behandelcentrum. Ik moet gewoon volhouden en doorgaan, ooit zal 't wel weer beter gaan.
Het voelt soms zinloos wat ik allemaal doe in een poging bij te dragen aan herstel omdat het nog niet echt vooruit gaat. Dat is overigens misschien niet helemaal waar, het veranderd steeds, misschien zit daar ongemerkt toch iets van vooruitgang in. En je hebt natuurlijk gelijk, het gaat niet in een rechte lijn. Soms word ik gefrustreerd dat het zo lang duurt. En ik zou graag willen dat ik eens ergens therapie kon starten, maar wachtlijsten. Al duurt 't nu niet zolang meer tot intake bij behandelcentrum. Ik moet gewoon volhouden en doorgaan, ooit zal 't wel weer beter gaan.
zondag 7 april 2024 om 01:26
Voor mezelf zorgen in de zin van douchen, nagels knippen, scheren etc daar dwing ik mezelf toe. Huishouden doe ik alleen het hoognodige en iets extra's als ik toevallig iets energie over heb. Verder probeer ik zo weinig mogelijk te moeten van mezelf aangezien ik merk dat het dan beter met me gaat. Das wel een uitdaging want ik moet altijd nogal wat van mezelf. Ik vind mezelf ook altijd lui. Maar ik probeer het toch een beetje los te laten die gedachte. Verwerken van shit kost heel veel energie. Ik kan gewoon niet alles doen wat ik vind dat ik moet doen want dan word ik gevloerd dor hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid, paniekaanvallen. Ik probeer prioriteiten te stellen. En mild voor mezelf te zijn. Lukt de ene keer beter dan de andere keer.
Grote klussen in een huis waar je spoedig weer gaat vertrekken lijken mij geen prioriteit.
Hulp vragen is een heel goed idee.
Je hoeft niet naar buiten. Tuin/balkon is ook fijn. Misschien kun je 1 kledingstuk kopen dat nu past en lekker zit? De rest komt later wel weer.
Grote klussen in een huis waar je spoedig weer gaat vertrekken lijken mij geen prioriteit.
Hulp vragen is een heel goed idee.
Je hoeft niet naar buiten. Tuin/balkon is ook fijn. Misschien kun je 1 kledingstuk kopen dat nu past en lekker zit? De rest komt later wel weer.
zondag 7 april 2024 om 06:55
Jahallo, ik denk dat je veel te streng voor jezelf bent.
Met waar jij vandaan komt, hoe je hebt moeten vechten voor een plek voor jou en je kindje, lijkt het me niet meer dan logisch dat je nu moe bent. Kapot moe. Overspannen moe. En dat is niet over nu je fysiek een paar maanden veilig bent. Sterker nog, nu pas heeft je lijf (en je hoofd) rust om te gaan beseffen hoe het was, en een begin te maken met verwerken. Dus ik denk dat die moeheid nog wel een flinke tijd zal aanhouden. Dat is geen luiheid. Ken je die situaties dat je eigenlijk ziek bent, maar dat je door omstandigheden even niet ziek kan zijn? Dan vind je ergens in je kleine teen de energie om toch door te gaan, ookal kan je dat eigenlijk niet. Als er dan rust komt (bv het weekend is voorbij en kind gaat naar de opvang) dan merk je pas hoe ziek je eigenlijk was en dat het eigenlijk echt niet ging, en stort je alsnog in. Jouw situatie is hetzelfde, maar hij bent niet een weekend doorgegaan, maar jaren.
Wees mild naar jezelf. Ik vind het al ongelofelijk knap dat je de basis dingen in het huishouden voor elkaar krijgt. Je mag moe zijn. Je mag herstellen. Je mag hulp vragen, je hoeft je niet te schamen. Als ik jouw vriendin of kennis was zou ik met liefde komen helpen zodat jij je weer wat fijner zou voelen.
Maar ook: wees realistisch. Wat moet er dan nog echt in dit tijdelijke huis? En van wie moet dat? Het hoeft niet perfect, zeker niet op een tijdelijke plek.
De tip van Eefje voor 1 kledingstuk waarin je je fijn voelt vind ik een hele goede. Dan kan je toch naar buiten met je kindje, of naar iets dat voor jou belangrijk is.
Met waar jij vandaan komt, hoe je hebt moeten vechten voor een plek voor jou en je kindje, lijkt het me niet meer dan logisch dat je nu moe bent. Kapot moe. Overspannen moe. En dat is niet over nu je fysiek een paar maanden veilig bent. Sterker nog, nu pas heeft je lijf (en je hoofd) rust om te gaan beseffen hoe het was, en een begin te maken met verwerken. Dus ik denk dat die moeheid nog wel een flinke tijd zal aanhouden. Dat is geen luiheid. Ken je die situaties dat je eigenlijk ziek bent, maar dat je door omstandigheden even niet ziek kan zijn? Dan vind je ergens in je kleine teen de energie om toch door te gaan, ookal kan je dat eigenlijk niet. Als er dan rust komt (bv het weekend is voorbij en kind gaat naar de opvang) dan merk je pas hoe ziek je eigenlijk was en dat het eigenlijk echt niet ging, en stort je alsnog in. Jouw situatie is hetzelfde, maar hij bent niet een weekend doorgegaan, maar jaren.
Wees mild naar jezelf. Ik vind het al ongelofelijk knap dat je de basis dingen in het huishouden voor elkaar krijgt. Je mag moe zijn. Je mag herstellen. Je mag hulp vragen, je hoeft je niet te schamen. Als ik jouw vriendin of kennis was zou ik met liefde komen helpen zodat jij je weer wat fijner zou voelen.
Maar ook: wees realistisch. Wat moet er dan nog echt in dit tijdelijke huis? En van wie moet dat? Het hoeft niet perfect, zeker niet op een tijdelijke plek.
De tip van Eefje voor 1 kledingstuk waarin je je fijn voelt vind ik een hele goede. Dan kan je toch naar buiten met je kindje, of naar iets dat voor jou belangrijk is.
zondag 7 april 2024 om 16:02
Jahallo,
Dat is lastig te accepteren he. Ik heb kinderen en pas na jaren accepteer ik nu dat er dingen blijven liggen die zonde van mijn tijd en energie zijn. Soort van geaccepteerd dys want ik vind het nog steeds zo lastig. Blijf maar malen en irriteren. Maar bijvoorbeeld de badkamer na 2 dagen is het weer nodig. Kranen glimmen niet, bepaalde tegels in een hoek waarheid licht op valt. Vroeger deed ik dat dan als het mij irriteerde. En zo ook de keuken. Constant aanrecht leeg ruiken. Paar minuten later is het toch weer vol. Dus hoofd om draaien en door. Elke avond alles opruimen en klaar.
Zo ook de kinderkamers. Ik deed alles en werd gek. Nu los proberen te laten. Een keer per week stofzuigen en dweilen en de rest doen ze zelf maar.
Mama is moe. Ogen dicht en doorgaan.
Dat is lastig te accepteren he. Ik heb kinderen en pas na jaren accepteer ik nu dat er dingen blijven liggen die zonde van mijn tijd en energie zijn. Soort van geaccepteerd dys want ik vind het nog steeds zo lastig. Blijf maar malen en irriteren. Maar bijvoorbeeld de badkamer na 2 dagen is het weer nodig. Kranen glimmen niet, bepaalde tegels in een hoek waarheid licht op valt. Vroeger deed ik dat dan als het mij irriteerde. En zo ook de keuken. Constant aanrecht leeg ruiken. Paar minuten later is het toch weer vol. Dus hoofd om draaien en door. Elke avond alles opruimen en klaar.
Zo ook de kinderkamers. Ik deed alles en werd gek. Nu los proberen te laten. Een keer per week stofzuigen en dweilen en de rest doen ze zelf maar.
Mama is moe. Ogen dicht en doorgaan.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
