Psyche
alle pijlers
Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 3
vrijdag 1 maart 2024 om 21:50
Een gedeelde plek om verder te kunnen schrijven en ook weer te kunnen wissen. Voel je welkom in dit topic: Hier delen we zielenroerselen die je IRL niet op tafel gooit. Originele TO schrijft nog mee. In afgelopen edities werd duidelijk dat de zwaarste thema's respectvol en hulpvaardig besproken kunnen worden. Oproep aan iedere schrijver om daar aan mee te werken.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
Wissen mag altijd en daarom liefst niet quooten.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 01-03-2024 23:19
Reden: Titel aangepast
Reden: Titel aangepast
0.00% gewijzigd
zondag 7 april 2024 om 22:51
Dank voor alle tips en ervaringen. Ik snap theoretisch dat het niet raar is, maar ik voel me gewoon lui, onproductief en een slechte moeder/vrouw ofzo.
De tip van de kleding is wel een goede. Ben ben dat ik anders weinig naar buiten, naast het werk. Maar ja, voor het werk heb ik natuurlijk ook kleren nodig. Gadver, ik haat het zo. Ik haat mijn lijf, hoe het eruit ziet.
En de dagelijkse verzorging lukt wel. Daar dwing ik mezelf ook toe. In ieder geval op dagen dat ik moet werken of andere verplichtingen heb. Anders laat ik het ook wel voor wat het is. Ga ik ook gewoon het huis niet uit. Dus boeit niet dan.
De tip van de kleding is wel een goede. Ben ben dat ik anders weinig naar buiten, naast het werk. Maar ja, voor het werk heb ik natuurlijk ook kleren nodig. Gadver, ik haat het zo. Ik haat mijn lijf, hoe het eruit ziet.
En de dagelijkse verzorging lukt wel. Daar dwing ik mezelf ook toe. In ieder geval op dagen dat ik moet werken of andere verplichtingen heb. Anders laat ik het ook wel voor wat het is. Ga ik ook gewoon het huis niet uit. Dus boeit niet dan.
maandag 8 april 2024 om 16:31
Na alle onrust, blaasklachten nu ook vaginale klachten.
Ik ben het zo zat. Wat een treurig leven.
Niks leuk meer aan. Denderende trein en alles maar slikken. Ik wil niet meer.
Probeer goed op eten te letten, spoel met water en elke dag 1 a 2 schone slipjes. Weinig suiker en vetten eten.
Veel water drinken. Als het geen zin heeft hoef ik die moeite ook jiet meer te doen.
Dan wil ik wel koek, gebak etc naar binnen schuiven. Als dat ook helpt om het verdriet te camoufleren. Maar dat zal wel niet. Weet ik wel. Maar toch wat heeft het dan allemaal voor zin. Ik bereik niks alleen maar ellende, tegenslag en verdriet. Het positief maken. Of in ieder geval er doorheen en dan weer door lukt steeds moeilijker. Die kilo's zure appels kan ik niet meer aan. Het schuldgevoel van falen en het niet aankunnen wat dan komt is de tweede klap. Want Zoiets makkelijks joh ga door. Er komt licht. En dan bam weer iets of nog steeds dat.
Ik red het niet meer.
Ik ben het zo zat. Wat een treurig leven.
Niks leuk meer aan. Denderende trein en alles maar slikken. Ik wil niet meer.
Probeer goed op eten te letten, spoel met water en elke dag 1 a 2 schone slipjes. Weinig suiker en vetten eten.
Veel water drinken. Als het geen zin heeft hoef ik die moeite ook jiet meer te doen.
Dan wil ik wel koek, gebak etc naar binnen schuiven. Als dat ook helpt om het verdriet te camoufleren. Maar dat zal wel niet. Weet ik wel. Maar toch wat heeft het dan allemaal voor zin. Ik bereik niks alleen maar ellende, tegenslag en verdriet. Het positief maken. Of in ieder geval er doorheen en dan weer door lukt steeds moeilijker. Die kilo's zure appels kan ik niet meer aan. Het schuldgevoel van falen en het niet aankunnen wat dan komt is de tweede klap. Want Zoiets makkelijks joh ga door. Er komt licht. En dan bam weer iets of nog steeds dat.
Ik red het niet meer.
dinsdag 9 april 2024 om 02:25
Om zere rug
kwam ik vandaag bij haar
bij haar toen daar
haar toen daar,
Zij in het grote zwarte van
daarna.
Het zwarte vacuüm
met meppen, schreeuwen,
verbijten
rondjes draaien
in haar eentje.
In het donker
weten dat er niemand is
Niemand niemand niemand
Niemand die weten wil
Niemand die horen wil
Niemand die dragen wil
Geen ander mens
Niet gezien
Niet beschermd
Hem niet gestopt
En dat voor de rest van binnen
zij niet bestaat
en wat ze meemaakte
niet bestaat
Dat ze roept maar niet gehoord
Het vacuüm verstomt
Dat lijf pijn doet
Kiezen keel rug kuit buik
Ontzet verrekt
Alle gaatjes die doen pijn
zelfs in haar neus
want zo benauwd gehad.
Mijn rug verrekt verkrampt
zij mijn rug
Ik erbij
De connectie maken
Daar in het zwarte diepe
zit ik naast je
als je raast
Je gilt
in het verstommende
zwarte vacuüm.
Je mept,
dus vasthouden kan ik niet
Je roept, dus
mijn 'ik hou van je,
ik ben er, ik geloof je'
hoor je niet.
Dan zak ik op de grond,
trek mijn benen op
en als een bolletje
leun ik tegen je been.
Ik ben er
Ik duw wat zachtjes
tegen dat been
Ik kijk de richting mee
waarheen je raast.
Je been voelt me.
Ik zachtjes duwend
hoi zeg
Hoi
ik ben er
Dan, na dat been
met mijn zachte hoi
Een diepe zucht
en alsof er
een knopje wordt gedraaid
sta je bij de muur
bij het zwart
Ik zie je tekenen
op de muur
Van het grote zwarte zwart
Bloemen. Rond. Wit
heel veel ronde witte bloemen
Het zwart wordt decor van speels wit
Enkel mij als bolletje op de grond
Is genoeg
Om haast spelend
Te tekenen
Ik zie je enthousiasme
Je eigenheid
Ik zie ook dat ondanks de speelse concentratie
Je met je lijfje trekt
Het is nog steeds ontzet
Verrekt
Beurs
Een diep besef van waar en echt
Landt in me
Ik wil je zeggen dat hij dood is
En dat je hier weg, met mij mee,
weg kan
Weg van toen daar
van verrekken
en benauwd
Maar zo ver zijn we nog niet
Zij en ik
Ik moet het lastig van waar echt verdragen
Nu vandaag
Het schuurt in mij
Maar mijn lieve dappere meiske
blijft nooit meer alleen in dat zwart.
Hoezeer mijn hart ook bloedt dat deze plek bestaat
ze hinkt als ze witte bloemen verft.
kwam ik vandaag bij haar
bij haar toen daar
haar toen daar,
Zij in het grote zwarte van
daarna.
Het zwarte vacuüm
met meppen, schreeuwen,
verbijten
rondjes draaien
in haar eentje.
In het donker
weten dat er niemand is
Niemand niemand niemand
Niemand die weten wil
Niemand die horen wil
Niemand die dragen wil
Geen ander mens
Niet gezien
Niet beschermd
Hem niet gestopt
En dat voor de rest van binnen
zij niet bestaat
en wat ze meemaakte
niet bestaat
Dat ze roept maar niet gehoord
Het vacuüm verstomt
Dat lijf pijn doet
Kiezen keel rug kuit buik
Ontzet verrekt
Alle gaatjes die doen pijn
zelfs in haar neus
want zo benauwd gehad.
Mijn rug verrekt verkrampt
zij mijn rug
Ik erbij
De connectie maken
Daar in het zwarte diepe
zit ik naast je
als je raast
Je gilt
in het verstommende
zwarte vacuüm.
Je mept,
dus vasthouden kan ik niet
Je roept, dus
mijn 'ik hou van je,
ik ben er, ik geloof je'
hoor je niet.
Dan zak ik op de grond,
trek mijn benen op
en als een bolletje
leun ik tegen je been.
Ik ben er
Ik duw wat zachtjes
tegen dat been
Ik kijk de richting mee
waarheen je raast.
Je been voelt me.
Ik zachtjes duwend
hoi zeg
Hoi
ik ben er
Dan, na dat been
met mijn zachte hoi
Een diepe zucht
en alsof er
een knopje wordt gedraaid
sta je bij de muur
bij het zwart
Ik zie je tekenen
op de muur
Van het grote zwarte zwart
Bloemen. Rond. Wit
heel veel ronde witte bloemen
Het zwart wordt decor van speels wit
Enkel mij als bolletje op de grond
Is genoeg
Om haast spelend
Te tekenen
Ik zie je enthousiasme
Je eigenheid
Ik zie ook dat ondanks de speelse concentratie
Je met je lijfje trekt
Het is nog steeds ontzet
Verrekt
Beurs
Een diep besef van waar en echt
Landt in me
Ik wil je zeggen dat hij dood is
En dat je hier weg, met mij mee,
weg kan
Weg van toen daar
van verrekken
en benauwd
Maar zo ver zijn we nog niet
Zij en ik
Ik moet het lastig van waar echt verdragen
Nu vandaag
Het schuurt in mij
Maar mijn lieve dappere meiske
blijft nooit meer alleen in dat zwart.
Hoezeer mijn hart ook bloedt dat deze plek bestaat
ze hinkt als ze witte bloemen verft.
dinsdag 9 april 2024 om 07:30
Avo,
Dokter zegt even zelf laten reinigen. Geen spul naar binnen. Het beste is spoelen met lauw water en de vagina doet de rest. Stress of hormonen.
Ben 4 keer gaan praten. Kom niet verder. Want volgens de poh voelt een keuze nooit helemaal goed. Dus wel of niet dat huis kopen, wel of geen andere werk.
Ze vind mijn sterk en mooi dat ik ondanks gezeur zo doorga. Ze slechtere mensen. Ik moet een positief ding per dagen noemen. Blijkt nu dat ik er meerdere kan noemen. Maar toch gaat het niet tof. Dus wat ik nou moet. Of wat ik er aan heb. Ik zie het niet. Even aankijken komende weken.
Dokter zegt even zelf laten reinigen. Geen spul naar binnen. Het beste is spoelen met lauw water en de vagina doet de rest. Stress of hormonen.
Ben 4 keer gaan praten. Kom niet verder. Want volgens de poh voelt een keuze nooit helemaal goed. Dus wel of niet dat huis kopen, wel of geen andere werk.
Ze vind mijn sterk en mooi dat ik ondanks gezeur zo doorga. Ze slechtere mensen. Ik moet een positief ding per dagen noemen. Blijkt nu dat ik er meerdere kan noemen. Maar toch gaat het niet tof. Dus wat ik nou moet. Of wat ik er aan heb. Ik zie het niet. Even aankijken komende weken.
dinsdag 9 april 2024 om 07:41
Goed dat je bij de dokter en poh geweest bent!!!
Dokter heeft zeker geen vagina. Hoop dat dit snel helpt, en anders terug gaan hoor!
Gesprekken bij de POH maken het leven ook niet in een keer beter. Het is wel een eerste stap in je uiten, vragen om hulp en misschien opstap naar therapie.
Heb je eerlijk kunnen zijn daar, hoe je je voelt en dat je liever dood bent? Want daar verdwijnt niet met mooie dingen per dag noemen meestal.
Knap dat je geweest bent in elk geval!
Dokter heeft zeker geen vagina. Hoop dat dit snel helpt, en anders terug gaan hoor!
Gesprekken bij de POH maken het leven ook niet in een keer beter. Het is wel een eerste stap in je uiten, vragen om hulp en misschien opstap naar therapie.
Heb je eerlijk kunnen zijn daar, hoe je je voelt en dat je liever dood bent? Want daar verdwijnt niet met mooie dingen per dag noemen meestal.
Knap dat je geweest bent in elk geval!
dinsdag 9 april 2024 om 11:20
Dank je Avo. Hoe was jouw nacht?
Het was heftig gisteren. De keer ervoor bij psych was er al een soort weten dat ik bij haar (de flinter uit mijn schrijfsel) moest wezen.
In die vorige sessie de op haar reagerende flinters de ruimte gegeven zodat die mijn proces niet meer in de weg stonden.
De ontkenning loslaten is heel taai.
Het misbruik was zo heftig, zo intrusief en gewelddadig dat ik niet anders kon dan heel heel heel fors dissocieren.
En in combinatie met de verwaarlozing en geestelijke mishandeling, het pesten, alles tegelijk...
Ik kon me niet voorstellen dat ik er naderhand geen last van had, fysiek. Dat had ik dus wel, maar ook dat werd gedissocieerd.
Wat overbleef destijds was een hyperalert, houterig bewegend kind dat niet echt spontaan tot spelen kwam maar enkel reageerde op wat flarden ideeën van wat spelen zou moeten inhouden (en waar moeder geen commentaar op zou hebben).
De weken tussen de sessies heb ik heel veel rugpijn gehad. Wanhopig liggend in bed en niet meer kunnen draaien van pijn en verkraming, laat staan kunen slapen.
Fysio, te hard willen met oefenen, op knutselvakantie kunnen verdwijnen in de concentratie en dan even geen rugpijn... Het was en is er allemaal.
Maar voor mij als volwassene, volop in de overgang trouwens, is het pittig. Ik kan de liefde voelen en tonen.
En tegelijk is pijn hebben, mijn lijf bewegen en dan niet wegmaken of versterken, best een klus. Een soort liefdevol me losmaken van paniek, oordelen, ongeduld. Erbij blijven. Voelen. De fysio kent me, dus hoef me niet in te houden en kan de vragen stellen die me bezig houden.
Maar het is dus vooral met geduld erbij blijven. Net als bij dat stukje Hanke waar ik vannacht over sprak.
Troosten mag ik nog niet. Maar ze komt uit zichzelf nu wel wat dichterbij. Bij mij als bolletje nabijheid.
Het is goed dat het nu zo gaat.
En ik word er erg moe van.
Het was heftig gisteren. De keer ervoor bij psych was er al een soort weten dat ik bij haar (de flinter uit mijn schrijfsel) moest wezen.
In die vorige sessie de op haar reagerende flinters de ruimte gegeven zodat die mijn proces niet meer in de weg stonden.
De ontkenning loslaten is heel taai.
Het misbruik was zo heftig, zo intrusief en gewelddadig dat ik niet anders kon dan heel heel heel fors dissocieren.
En in combinatie met de verwaarlozing en geestelijke mishandeling, het pesten, alles tegelijk...
Ik kon me niet voorstellen dat ik er naderhand geen last van had, fysiek. Dat had ik dus wel, maar ook dat werd gedissocieerd.
Wat overbleef destijds was een hyperalert, houterig bewegend kind dat niet echt spontaan tot spelen kwam maar enkel reageerde op wat flarden ideeën van wat spelen zou moeten inhouden (en waar moeder geen commentaar op zou hebben).
De weken tussen de sessies heb ik heel veel rugpijn gehad. Wanhopig liggend in bed en niet meer kunnen draaien van pijn en verkraming, laat staan kunen slapen.
Fysio, te hard willen met oefenen, op knutselvakantie kunnen verdwijnen in de concentratie en dan even geen rugpijn... Het was en is er allemaal.
Maar voor mij als volwassene, volop in de overgang trouwens, is het pittig. Ik kan de liefde voelen en tonen.
En tegelijk is pijn hebben, mijn lijf bewegen en dan niet wegmaken of versterken, best een klus. Een soort liefdevol me losmaken van paniek, oordelen, ongeduld. Erbij blijven. Voelen. De fysio kent me, dus hoef me niet in te houden en kan de vragen stellen die me bezig houden.
Maar het is dus vooral met geduld erbij blijven. Net als bij dat stukje Hanke waar ik vannacht over sprak.
Troosten mag ik nog niet. Maar ze komt uit zichzelf nu wel wat dichterbij. Bij mij als bolletje nabijheid.
Het is goed dat het nu zo gaat.
En ik word er erg moe van.
dinsdag 9 april 2024 om 12:44
Zucht...mens wat maak jij je toch onnodig druk voor iemand die hier over 2,5 maand niet meer werkt.
Over zaken waar je toch geen vat op hebt.
En ik ben het constant dit moeten aanhoren van jou ook wel een beetje beu. Het een 5e keer herhalen maakt het echt niet beter. Ik heb het al 5x gezegd, ik kan dit probleem niet voor je oplossen.
Pff... nog 2,5 maand kan eerlijk gezegd niet wachten tot je laatste dag is.
Over zaken waar je toch geen vat op hebt.
En ik ben het constant dit moeten aanhoren van jou ook wel een beetje beu. Het een 5e keer herhalen maakt het echt niet beter. Ik heb het al 5x gezegd, ik kan dit probleem niet voor je oplossen.
Pff... nog 2,5 maand kan eerlijk gezegd niet wachten tot je laatste dag is.
dinsdag 9 april 2024 om 12:56
Nou Avo, ik heb lang gevoeld dat ik de connectie moest gaan maken, dat ook gehoord van peuten en gelezen in boeken.... maar nooit voor elkaar gekregen.
Ik heb me daar heel erg in aangepast, met als gevolg last krijgen van oordelen en opjagen,'mijn best doen' zonder echt resultaat en ook met gedoe in de interactie. Naar anderen in de hechting, en naar mezelf
Diep schuldgevoel en tekortschieten, falen.
Dat dát nu steeds minder wordt, is zo fijn!
En ja, niet kunnen draaien in bed van verkrampte rug was klote, maar dat jarenlang dat hopeloze gevoel dat ik mezelf iets moet bieden maar niet weten hoe, was eigenlijk nog veel erger. Nu is er een proces gaande. En ja dat is intensief maar het voelt niet meer zo alleen zwaar. Hoe vermoeiend ook. Er komt ruimte, respect, liefde, erkenning.
Meer begrip voor wat wel en niet werkt, meer respect voor mijn tempo, mijn manier van doen, mijn eigenaardigheden.
Meer vertrouwen in delen wat wel en niet werkt en kunnen blijven samenwerken.
Ik heb me daar heel erg in aangepast, met als gevolg last krijgen van oordelen en opjagen,'mijn best doen' zonder echt resultaat en ook met gedoe in de interactie. Naar anderen in de hechting, en naar mezelf
Diep schuldgevoel en tekortschieten, falen.
Dat dát nu steeds minder wordt, is zo fijn!
En ja, niet kunnen draaien in bed van verkrampte rug was klote, maar dat jarenlang dat hopeloze gevoel dat ik mezelf iets moet bieden maar niet weten hoe, was eigenlijk nog veel erger. Nu is er een proces gaande. En ja dat is intensief maar het voelt niet meer zo alleen zwaar. Hoe vermoeiend ook. Er komt ruimte, respect, liefde, erkenning.
Meer begrip voor wat wel en niet werkt, meer respect voor mijn tempo, mijn manier van doen, mijn eigenaardigheden.
Meer vertrouwen in delen wat wel en niet werkt en kunnen blijven samenwerken.
dinsdag 9 april 2024 om 16:45
Avo, ik las je toevallig vannacht maar kon niet inloggen. Wat mooi dat dit gedicht er kan zijn. De twijfel, die zo vermoeiend en confronterend is, maar ook een opening, de deur op een kiertje naar een ander verhaal over jezelf en wat er gebeurd is. Ik hoop dat je ze allemaal ergens bewaart, maar deze zeker!
Hanke, wat mooi dat je dit deelt. Nu kunnen wij haar ook zien, en geloven, en alvast wat ruimte geven voor als ze er klaar voor is.
Hanke, wat mooi dat je dit deelt. Nu kunnen wij haar ook zien, en geloven, en alvast wat ruimte geven voor als ze er klaar voor is.
What a nuanced anxiety
woensdag 10 april 2024 om 05:41
Hele dag misselijk geweest en hoofdpijn.
Als ik tekst nu teruglees raakt het me, maar moet het weg, kapot en wordt de misselijkheid erger.
Voel me vooral enorme aansteller momenteel.
Dat ik schreef, wat ik schreef, en dat ik er zo moeilijk over doe.
En dan moet ik zuchten, want zelfs ik begin dat patroon te herkennen als angst achteraf.
Iemand een tijdje ruilen, ik ben mezelf best zat.
Ben vroeg naar bed gegaan en gelukkig goed geslapen.
Als ik tekst nu teruglees raakt het me, maar moet het weg, kapot en wordt de misselijkheid erger.
Voel me vooral enorme aansteller momenteel.
Dat ik schreef, wat ik schreef, en dat ik er zo moeilijk over doe.
En dan moet ik zuchten, want zelfs ik begin dat patroon te herkennen als angst achteraf.
Iemand een tijdje ruilen, ik ben mezelf best zat.
Ben vroeg naar bed gegaan en gelukkig goed geslapen.
woensdag 10 april 2024 om 06:34
Ik geloof niet dat ik wil ruilen.
Al krijg ik hier ook genoeg van mezelf. Bij bedrijfarts geweest: nog geen mogelijkheden voor werk, te veel problemen, erg complex, zal nog wel tijd duren, echt gerichte therapie nodig eerst.
Ik begin moedeloos te worden en steeds onzekerder. Gaat dit wel beter worden? En op tijd, voordat mijn registratie voor dit werk verloopt? Waar blijft die therapie dan? Heb binnenkort weer een intake ergens, hoop zo dat ze me iets kunnen bieden. En eigenlijk hoop ik echt op een intensieve behandeling, bedrijfarts en ik zijn het eens dat het met een uurtje therapie in de week nog wel heel lang kan duren voordat ik weer inzetbaar ben.
Eigenlijk word ik nu alleen maar slechter, somberder, angstiger, maar ook steeds beperkter door lichamelijke klachten, verlammende moeheid, zoveel hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid, scheelzien, paniekaanvallen.
Iemand hier ervaring met Fier, Psytrec of U center?
Al krijg ik hier ook genoeg van mezelf. Bij bedrijfarts geweest: nog geen mogelijkheden voor werk, te veel problemen, erg complex, zal nog wel tijd duren, echt gerichte therapie nodig eerst.
Ik begin moedeloos te worden en steeds onzekerder. Gaat dit wel beter worden? En op tijd, voordat mijn registratie voor dit werk verloopt? Waar blijft die therapie dan? Heb binnenkort weer een intake ergens, hoop zo dat ze me iets kunnen bieden. En eigenlijk hoop ik echt op een intensieve behandeling, bedrijfarts en ik zijn het eens dat het met een uurtje therapie in de week nog wel heel lang kan duren voordat ik weer inzetbaar ben.
Eigenlijk word ik nu alleen maar slechter, somberder, angstiger, maar ook steeds beperkter door lichamelijke klachten, verlammende moeheid, zoveel hoofdpijn, duizeligheid, misselijkheid, scheelzien, paniekaanvallen.
Iemand hier ervaring met Fier, Psytrec of U center?
woensdag 10 april 2024 om 09:12
Ik weet niet in welke regio je woont Eefje, maar je zou ook nog kunnen kijken of er bij jou in de buurt een herstelacademie zit. Zij bieden vaak ook workshops, trainingen en lotgenotengroepen. Het is geen therapie, waar kan wel heel fijn zijn als aanvulling op therapie en als overbrugging op de wachtlijsten.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
