Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4

Dankje wel lieve meiden.

Ik wil niet dat jullie je onveilig voelen.

Sorry daarvoor.

Ik ga mij voor nu even op de achtergrond houden.

Ik ben aankomende weken nog wel stabiel

.

Nee Friet!!!! Nee!!!!

He Friet, ik heb jou ook nodig. Ik blijf namelijk alles behalve stabiel deze week geloof ik

(Helpt dat eigenlijk bij jullie, een beroep doen op jullie helperssyndroom? Bij Avo wel gelukkig )

Maar serieus Friet, blijf asjeblieft

Zo eens met Olle en Lucy. Lieverds ik hoop juist dat jullie er gewoon zijn. Dat stabiel zijn is hier een dingetje en het kunnen uitten nog veel meer een ding. Ik zal proberen wat meer te reageren ook.

Hoe gaat ie met je vader Frietje?

En toen hadden we vanochtend de kern van mijn suïcidaliteit te pakken.

(hoi allen, excuses voor de lekkere binnenkomer, heb jullie gelezen, de 6 9, respect, ruimte en blijft allen, zeker ook frietje - al ben ik in 'hier noemen wij het patat' opgegroeid - juist het er mogen laten zijn is zo waardevol )

Om terug te komen op mijn deur in huis...

Zo raar, ik dacht altijd dat ik pas met een jaar of vijftien depressief en zwaarmoedig werd. Tegelijk wist ik dat al vóór dat dader buiten het gezin zijn dingen deed, ik dissocieerde. Dat wist ik wel. Maar hoe of wat of wanneer, bleef altijd vaag.

Ook omdat er eigenlijk nooit echt aandacht besteed is in therapie aan mijn moeder. Die dader buiten het gezin, het pesten, secundaire traumatisering in ggz, de mismatch met mijn omgeving, allemaal dingen die in therapieën aan bod zijn gekomen. Hoe ik daar dingen in kon veranderen. Mijn reageren en handelen. Aan de bak met mezelf.

Maar mam, haar gedrag en die impact, nooit leek het echt de lading te dekken. Leek er ook het soort blinde vlek bij peuten, in welke behandeling dan ook. Pas nu, bij deze peut, komen de echte angels er uit.

Eerder was er de angst voor haar van een tienerdeel. Was er de verwarring wat ze anderen aandeed en waar ik daar getuige van was. Het mee moeten doen met de zieke dynamiek omdat anders ik de target was.

De laatste tijd geflinter dat binnenin me over doodgaan aan het tetteren was.
Ik ben kennelijk bezig met de weg klaarmaken voor na therapie doorleven, zonder achterdeurtjes zoals een doodswens. Maar daar is blijkbaar nog wat voor nodig.

Eerst kwam een flinter van een jaar of 20 aan bod die destijds voor de exit strategie wilde gaan. Die daar als jojge griet over sprak en zo in het ziekenhuis belandde. Die kwam centraal te staan, ik kon er contact mee krijgen, compassie voor de onmogelijke situatie en context toen, en integratie mee mogen ervaren. She's got my back.

Maar toen ik met naasten deelde dat mijn doodsdrift niet helemaal weg was en ook veel jonger voelde, kwam er van meerdere kanten een vriendelijk nuchtere reactie. Dat ze niet verbaasd zouden opkijken mocht ik al op jongere leeftijd dood hebben gewild. Met zo'n moeder uit de buitencategorie.

Dat bleek vandaag. Het diepe verdriet, vol onrust kwam van een Hanke van nog geen 5 jaar oud, die standaard alleen van de kleuterschool naar huis moest lopen en van alles tegelijk ervoer. Eigenheid - die niet gezien of gewaardeerd werd. Verwaarlozing - de afwezigheid van zorg, liefde, aandacht...wat geen taal had maar wel diep gevoeld. Zien dat dat er wel was voor klasgenootjes, maar niet voor mij. Schaamte.
De eisen van ma aan mij die steeds zwaarder gingen wegen. Haar bezetting in mijn hoofd, het werd voor die jonge Hanke, net een kleuter, zo zwaar.

Zo zwaar dat 'weg' en 'dood' een uitweg werden. Fantasieën had jonge Hanke over de verkeerde weg pakken en daar dan verdwijnen.
Zo jong, instinctief weten dat wanneer je je verstopt in een schuur en daar dagen blijft zitten, er een reële kans is dat je het niet overleeft. Dood is weg en weg is dood.

Daarnet in de Lidl een moeder die het hoofd van haar dochtertje kust, terwijl die kleuter bij de bakken verse broodjes wat mag kiezen.

Ik voel mijn kleine Hanke, het contrast. Het is bijna niet te bevatten. En toch gaan we het aan. Met elkaar. Voor elkaar.

Wat een waardevol inzicht Hanke .

Is de angel eruit? En hoe heb je dat gedaan?

(Ik heb een soortgelijke ervaring trouwens, van toen ik een jaar of 7/8 was denk ik. De angel is er bij mij grotendeels uit. Maar nog niet helemaal).

Okeee sorry, dat was niet mijn intentie.
Om iemand buiten te sluiten.
Ik had het idee dat we elkaar gewoon teveel triggeren. En weet niet hoe ik anders uit de strijd onderling ga. Dus sorry daarvoor Frietje.
Zal de vraag nog later weghalen.

Ik deed mijn best om ook niet vanuit boosheid te reageren.
En heb nooit de intentie om iemand kwaad te doen.

En voelde mij ook wel onveilig denk ik, alsof ik weer een standje kreeg.
En mij moest verantwoorden voor het feit dat ik emoties heb door alles wat ik heb meegemaakt. Dat voelde niet fair. Ik had verwacht dat jullie begrepen dat boosheid ook een functie heeft. Als ik niet boos kon zijn was ik er niet meer geweest. Dus dat raakt mij diep om daar op aangesproken te worden.

Ik merkte dat ik Frietje gewoon iets te direct en kortaf vond en dat ik haar triggerde in iets, maar wist gewoon niet goed hoe ik dat terug moest geven. En durfde gewoon bijna niet meer te posten vanochtend.

Maar het maakt mij wel heel verdrietig dat jullie mij zo zien en zo over mij denken.
Het is echt niet mijn intentie

Dus ik dan laat ik het topic maar even rusten voor nu.

Of de angel al uit is weet ik niet. Vanuit mij nu er contact mee maken is anders dan een coproductie zijn, een vermengd ervaren.

Ik mag nog een week er mee sudderen tot de volgende sessie. Kleuter Hanke zit bij mij op schoot idd., schoentjes uit, een bakje oude knopen in de hand waar ze lekker in kan rommelen.

Elefante, je hebt heel veel aannames.

Vind je het fijn als ik een reactie geef op je post? En kun je zien dat Friet niet echt getriggerd was, maar jou iets terug gaf over wat je schrijft en hoe je schrijft? Of heb je liever geen (ongevraagd) advies?

Hanke, kun je uitleggen wat je bedoelt met coproductie?

Fijn dat je je kleine meisje kunt vertroetelen. Wat waardevol dat je die liefde en mildheid hebt .

Coproductie, dat ben ik Hanke nu, met een flinter, die meedoet in het nu. Samen dus. Ik weet en herinner me naderhand dan alles wat gebeurt, maar ervaar ook emoties die niet van mij lijken te zijn en die ik soms naderhand vergeten ben.

Oe, die moet ik even laten landen om het te begrijpen.

Is dat een beetje wat mij afgelopen weekend overkwam? Reageren vanuit mijj oude patronen, maar tegelijkertijd observeren wat er gebeurt, weten dat ik niet handig bezig bdn, maar het in het moment zelf niet kunnen veranderen? Of begrijp ik het niet goed?

In het kader van: sommige mensen laten zich niet wegduwen...

Afgelopen zaterdag beste vriendin laten weten dat ik liever niet heb dat ze mee gaat deze week en dat ik even uit contact ga tot ik wat minder labiel ben.

Krijg ik vandaag een grote bos tulpen met een kaartje dat ik alle tijd mag nemen die ik wil, en dat zij er is zodra ik dat nodig heb.

Van sommige mensen snap ik echt niet hoe ik het verdien dat ze in mijn leven zijn. Wat koester ik deze vrouw. Tranen in mijn ogen nu.

Ik snap mezelf hierin ook niet Lucy. Het lukt wel steeds beter om er eerlijk over te zijn. Te delen hoe het voor me is. Naasten krijgen het mee, soms ervaren zij het sterker dan ikzelf, omdat ik soms de lading van de flinter niet (helemaal) meekrijg. Maar in het nu wel samen in het nu ben.
En soms horen ze aan dictie of woordkeus dat er een flinter meedoet, maar blijft de lading verborgen voor hen, maar ervaar ik die juist wel weer heel sterk.

Voorheen had ik het niet door, ging het geflinter zo snel dat er van alles door me heen en met me mee raasde. Noemde ik mezelf dan hyper, maar wat er echt gebeurde, geen idee. Ik ging meteen in het oordeel over mezelf en klaar was ik.

Of jij iets soortgelijks wat betreft coproductie ervoer dit weekend, dat weet ik niet. Ik heb je gelezen toen en het was niet meteen wat in me opkwam.

Ah, dit klinkt anders. Als een soort van dissociatie? Maar dan nog gedeeltelijk meekrijgen wat er gebeurt en nog in staat tot reageren, terwijl je er ook weer niet helemaal bij bent? Zoiets?

Wat lastig, dat jongere delen mee gaan doen zonder dat je er invloed op hebt of dat je het zelf meekrijgt . (Of begrijp ik het toch net niet helemaal?)

Wat een gouden vriendin.
Ik voel de liefde.

Ja het is een vorm van dissociatie idd. En ergens heb ik dus wel invloed. En krijg ik alles mee. (nou ja, niet helemaal dus).

Toen ik op zoek was naar passende hulp was het dikke paniek. Want ik wist dat met mijn vorm van dissociatie ik op heel veel tests niet scoor als ik sec antwoord geef op de vragen. Pas in gesprek met iemand die kennis en ervaring heeft, blijk ik en het systeem van binnen zo klaar als een klontje.

Lief bedoelt Lucy, dankjewel.


Maar ik zit er even helemaal compleet doorheen. Ben al de halve middag aan het huilen.

Want ik heb in eerdere posts laten weten dat ik nog steeds niet 100% veilig ben op dit moment. Teveel mensen weten waar ik woon en houden mij in de gaten en willen de mishandeling in de doofpot stoppen.

En dat ik mijn boosheid nog nodig heb om te overleven en op de been te blijven. En nog steeds moet strijden dat ze m'n grenzen eindelijk een keer respecteren.

Ik woon nog in de omgeving waar iedereen opkomt voor mijn moeder en broer. En ik sta er helemaal alleen voor.

Dus dat is al heftig genoeg naast alle herbelevingen door PTSS.

Ja ik heb alles geprobeerd om helemaal een uur verder te gaan wonen en een nieuwe start te maken.

Maar huisartsen, de vrouwenopvang,Veilig Thuis, GGZ en Gemeente willen of kunnen niks voor mij doen. En ik kan niet na elke nee blijven doorzetten, omdat ik er helemaal alleen voor sta.

Dus daarom heb ik liever niet dat een buitenstaander gaat beoordelen hoe ver ik in mijn proces moet zijn, of hoe ik dingen verwoord. Of valt over of ik gefrustreerd ben of niet.
Daar heb ik gewoon de energie niet voor.

Dus dan kan ik beter gewoon weg blijven in dit topic. Hoe jammer ik dat ook vindt.

Elefante, dat is dan wellicht inderdaad het beste, hoe jammer ook. Het lijkt er niet op dat je hier momenteel vindt wat je nodig hebt, dus dan lijkt zoveel onderlinge reuring me vooral schadelijk voor iedereen in dit topic, inclusief jouzelf.

Je weet ons nu in elk geval te vinden. Veel sterkte met alles, en wie weet tot ziens.

Ik weet niet zo goed hoe ik op je moet reageren Elefante. Vooral omdat je aangeeft dat ik liever niet op je reageer, geloof ik.

Ik zie een vrouw die hoog zit in haar emotie, onveilig is en geen controle voelt of ervaart. Dat lijkt me heel naar.

En wat mij betreft ben je welkom, maar hier wordt wel gereflecteerd en meegedacht. Als dat je teveel triggert, dan zou je misschien je eigen topic kunnen openen voor wat steun? En hier komen meekletsen als je iets meer rust ervaart waardoor je niet alles als een aanval ervaart?

Want ik zie geen vervelend of irritant persoon. Wel iemand die zo diep zit dat emotieregulatie niet meer lukt.

(En nu ga ik er misschien toch te diep op in. Sorry als dat zo is!)

Ah, dan snap ik het beter. Bekend met dissociatie. Ik kan vaak niets meer zeggen, maar krijg het meeste wel mee (Waarbij ik mijzelf dan wel in het hier en nu moet houden door bv mijn nagels in mijn huid te zetten, anders ben ik helemaal weg en krijg ik ook niets meer mee).