Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4

Elefante, ik zie je, hoor je en geloof je.
Goed dat je hier schrijft.
(En ik lees de laatste alinea van bovenstaande post zelf ook even heel goed.)

De post van Lucy bedoel ik dan, over je mama.

Bedankt allen!


En sorry, blijf dat voorlopig ook nog wel even zeggen denk ik oeps. Schaam mij nog heel erg als ik nogal emotioneel wordt.
Misschien omdat ik mij nog steeds teveel voel.

Gisteren had ik wel echt even zwaar qua herbeleving.

Maar weet denk ik wel hoe het komt.

Was iemand, een buurman tegengekomen, notabene bij een theatervoorstelling een half uur verderop.
Opzich een hele lieve man, maar aan hem is een herbeleving gekoppeld.


Ik had 3 jaar geleden (tijdens het weekend dat alles uit de hand liep en ik het huis moest ontvluchten) met hem gesproken op straat, omdat ik een uitweg zocht.

Maar (bijna) elke keer als ik die man dus zie beleef ik weer alles van 3 jaar geleden zeg maar.

En dat gecombineerd met die ondervraging tijdens mijn eerste kennismaking met mijn nieuwe therapeut was er denk ik al het één en ander getriggerd.

Bedankt Imaginary Diva en Griebus!


@ Frietje

Ja deze therapeut wordt mijn vaste therapeut.

Ik weet ook helemaal niet wat normaal is qua verwachtingen, verantwoordelijkheden en onderlinge verhoudingen etc. En waar nou wiens verantwoordelijkheden liggen.

Want ja, als je al vanaf jonge leeftijd verantwoordelijk bent gemaakt voor dingen die niet bij mij horen, dan weet ik het gewoon niet meer.

Dus misschien kunnen jullie een beetje met mij meedenken.
Alvast sorry voor het hele verhaal.

Een deel van mij denkt dat het ook niet normaal is om zo'n vragenvuur te krijgen elke keer.
Immers mag een verdachte zich laten bijstaan door een advocaat en zich beroepen op zijn zwijgrecht. Dus waarom zou je wel elke keer een ondervraging moeten krijgen tijdens je intake bij therapie.

Ik heb denk ik ook wel een therapietrauma. Mijn grenzen zijn bij de vorige organisatie(s) waar ik bij zat vaak niet gerespecteerd. Ik kreeg geen opties en uitleg en moest verplicht EMDR doen (wat achteraf alleen maar alles verergerde omdat de geestelijke mishandeling/beïnvloeding nog niet gestopt was). Een paar therapeuten die mij verantwoordelijk maakten voor hun eigen teleurstelling en gebrek aan communicatie, waar zij dat eigenlijk onderling hadden moeten doen. En vaak een ondervraging omdat ze geen zin hadden om mijn dossier van tevoren een beetje te lezen. 'Ja ik wil alles graag uit jouw mond horen.'
Mijn vorige regiebehandelaar was na 4 maanden nog steeds niet op de hoogte van mijn dossier. En ze werden boos omdat ik niet deed wat ze wilden, terwijl ze niet eens wisten wat PTSS was.

De therapeut bij de nieuwe organisatie die ik woensdag (voor het eerst) had kon niet bij mijn dossier omdat haar laptop het niet deed. Het was geen onwil op dat moment.

Maar wat ik mij afvraag: in hoeverre is het de verantwoordelijkheid van de therapeut om je dossier te lezen en op de hoogte te zijn?
Ik snap dat het deze keer niet lukte, maar hoop dat ze uiteindelijk wel bijleest.

Ik had al hele lange vragenlijsten moeten beantwoorden met open vragen in de intakefase bij een andere therapeut en er was ook een overdrachtsdocument, waar ik juist in had laten zetten dat ik tijd en ruimte nodig heb.
(Wat ik dus juist niet kreeg). En werd echt overvallen met al die vragen, kreeg geen moment rust om dat even aan te geven.

Ik weet ook dat ik de afhankelijke partij ben/ was.
En dat niet meewerken aan al die vragen dan in mijn nadeel kan werken.

Ik kan moeilijk na 5 minuten zeggen. Dit ga ik niet doen, bekijk het maar, want je hebt de ander toch wel nodig.

Maar het voelde wel alsof ik alle informatie moest geven die zij eigenlijk allemaal al had kunnen lezen. Want ze wist letterlijk niks over mij, ook niet mijn diagnose. En dat ik dus haar werk aan het doen was. Want ik wilde ook niet dat ze een verkeerde indruk van mij zou krijgen of verkeerde conclusies zou trekken.

Ik heb overigens al een nette mail opgesteld met dat het tempo van de afspraak te hoog lag en dat ik mij niet helemaal prettig voelde bij de hoeveelheid vragen.
Dus die ga ik nog even versturen omdat ik haar aankomende week niet ga zien.


Het is nogal een blinde vlek van sommige therapeuten wat mij betreft, dat die zich er niet van bewust zijn dat een ondervraging niet altijd prettig is.
Zeker niet bij PTSS, die dan dus elke keer kan verergeren als je wordt gepusht om over dingen te praten waar je nog helemaal niet aan toe bent.


Maarja,

Dus wel echt een dilemma, want therapie is vaker niet helpend geweest dan wel.
Maar omdat mijn hele omgeving mij bijna in de steek heeft gelaten en vindt dat ik alles maar moet verwerken in therapie is dat nogal een rotpositie waar ik mij in bevindt.
En daardoor voel ik mij soms echt down.

En ik ga elke keer nogal aan mezelf twijfelen.

Want doe ik nou iets verkeerd?
En waarom ben ik degene die als cliënt alle moeite en het werk moet doen?


Over verantwoordelijkheid:

Het nare is dat mijn moeder dus met alles wegkomt.
Ik ben vandaag echt heel boos in plaats van verdrietig.
En mensen mij vaker niet dan wel geloven, dus ben maar helemaal gestopt met praten, ben echt doodop.

Ik ben zelfs door meerdere familieleden gepusht om mijn moeder te vergeven.
Zelfs mijn 'beste' vriendin vindt dat ik niet negatief over mijn moeder mag praten.
(En werd dus ook verantwoordelijk gemaakt voor het klotegedrag van mijn moeder.)

En raad eens:

Toen ik vertelde dat er al 10 jaar 'kutwijf' op mijn muur staat, werden ze boos op mij.
Want ik had het er maar eerder vanaf moeten halen.

Wat ik mij dus afvraag, hoe zou dit bij een 'normaal' gezin opgelost worden?

En ik werd ook gepusht om alles maar te vergeten.

En werd verantwoordelijk gemaakt voor het rotgedrag van mijn broer.

Kan hier nog wel uren over doorpraten. Zijn vast nog wel meer voorbeelden.


En dan wordt er tegen mij gezegd:

Welkom bij het volwassen leven.
Terwijl ik denk, nou volgens mij ben ik al minstens 15 jaar de volwassene in plaats van het kind. En zijn mijn ouders lekker aan het puberen.
Sinds de scheiding van mijn ouders sta ik er al heel wat jaartjes alleen voor, maar niemand die dat dan ziet.
Het voelt echt een last om slimmer te zijn dan mijn eigen ouders. Maarja, omdat ik nog niet kan werken kom ik geen stap vooruit.


Ik zou ook graag een nieuwe start willen maken in een woonplaats een uur verderop of zo.
Maar dat is niet te doen nu ik nog niet kan werken, en ook als ik ergens nog helemaal niemand ken, is dat als vrouw alleen icm PTSS niet altijd prettig.
En meerdere gemeentes mij compleet in de kou hebben laten staan.

GGZ wijst naar de Gemeente en de Gemeente wijst naar de GGZ en weer terug holladiejee.

Ik ga niet voor kwartet vandaag.

Bedankt allemaal!

.

.

@ Avo thanks voor je reactie.
Ik lees het later nog even op een rustig moment terug hoor.
Want je beeldspraak is mooi, maar dringt niet altijd meteen tot mij door.

Maar ik baal dat dit de zoveelste keer is dat ik dit moet gaan aangeven.
Heb ook al meer dan 15 verschillende hulpverleners gehad in minder dan 3 jaar tijd. Dus dat kost bakken met energie om het elke keer weer opnieuw aan te moeten geven en dat proces van vertrouwen op te bouwen.

Ik heb namelijk in de intakefase (tijdens in totaal 3 gesprekken) al heel veel energie erin gestopt om aan te geven bij een andere therapeut wat ik wil en nodig heb en dat dus ook in het overdrachtsdocument laten zetten.
Ik heb niet eindeloze energie om dat weer te doen. Ik heb al hele heftige stressreactie en veel last van burnout klachten.

En deze vrouw nam zoveel ruimte in dat ik er gewoon niet tussen kwam.

In de ochtend heb ik nog een beetje last van mijn slaapmedicatie.
En ik voel mijn grenzen nog niet op tijd genoeg.
Daarom heb ik juist tijd en ruimte nodig, wat dus in het overdrachtsdocument stond.

Maar ik ga het nog wel een keer proberen aan te geven via de mail aan deze nieuwe therapeut. Maar ik voel wel veel boosheid.

Dat stukje dat je aangeeft gewoon niet te antwoorden.
Ik heb vaak genoeg gehad dat ik blokkeerde en niks kon antwoorden, eerder in therapie, als traumareactie.

Maar dan gingen ze mij gewoon pushen en werd de vraag 3 keer gesteld net zolang tot ik hem beantwoordde (ook al moest ik daardoor huilen), terwijl ze het allemaal in mijn dossier konden lezen.
Dus stiltes zijn ook gevaarlijk, want dan walsten ze gewoonweg over mij heen.

Of als ze het zelf niet wisten, moest ik maar de oplossing bieden.


Als ik zij dat ik ergens nog niet aan toe was om over te praten moest ik dat 3 keer herhalen en dan werd er gezegd 'in therapie moet je je wel kwetsbaar opstellen.'
Dus als ik niet deed wat ze wilden dan.....

Geloof mij, dit was een therapeut die geen idee had wat ze aan het doen was.
Dus er zat niet een specifiek iets achter qua dynamiek.

Hoe minder ze mij begrepen (en dus ook niet mijn dossier lazen) hoe meer vragen ze gingen stellen en hoe meer ik blokkeerde.
En dus verder traumatiseerde, want er stond wel in mijn dossier dat ik ook kon huilen als er over mijn grenzen werd gegaan."

Maar toen lukte het gewoonweg niet om aan te geven: waarom lees je niet gewoon mijn dossier.


Ik heb tijdens een afspraak met de Beeldende therapeut ook een keer gehad dat ik met mijn gezicht naar de muur moest staan voor een opdracht en onder druk werd gezet om boos te worden.

Toen ik aangaf dat ik een herbeleving ging krijgen door de manier waarop ze tegen mij praatte. Ik moest al huilen.

Zij ze 'je moet niet zo vermijden, ik help je er wel doorheen.'
En zette mij nog meer onder druk.

Waardoor ik uiteindelijk een herbeleving kreeg en mij extreem vernederd voelde en mijn PTSS verergerde.

Later zij ze nog:

Ik ben je moeder niet, en je moet maar dingen van je af leren zetten.

Nou hou, iedereen kiest altijd voor PMT, ik had nog zoveel leuke dingen met je willen doen. Toen ik aangaf te willen stoppen.
Maar dat mocht niet van de regiebehandelaar, ik moest meer afspraken, omdat de Beeldende therapeut dat wilde. Ookal was er plek vrijgekomen bij de PMT, waar ik dus al een half jaar voor op de wachtlijst stond.
'Ik vond het fijn dat ik mijn frustratie kwijt kon over dat iedereen altijd PMT kiest tijdens jouw evaluatie.' Aldus de beeldende therapeut.

Toen aan haar terug gegeven dat het niet mijn verantwoordelijkheid was om leuke dingen met haar te doen en dat mijn evaluatie niet bedoeld was voor haar frustratie, en dat ik gewoon mocht stoppen als ik wilde.

En de PMT werd stopgezet als onderhandelmiddel, omdat ik niet deed wat ze wilden.

Geloof me, ik heb echt 1000 keer al dingen moeten aangeven, en al heel veel informatie gedeeld, maar dan moet de therapeut wel naar je willen luisteren en je grenzen respecteren.

En ik dacht dat ik nu juist inderdaad bij een beter restaurant terecht was gekomen.
Want de menukaart op de website en de ontvangst waren in orde.

Dus er zit gewoon heel veel angst onder om weer niet serieus genomen te worden. En dat het eten toch bedorven blijkt. En ik mij weer moet voeden met verkeerde dingen.


Jaa en ik word vaak overschat of juist onderschat inderdaad.
Maar het kost bakken met energie, want dan schuiven mensen vaak dingen op mij af, waar ze zelf geen zin in hebben.
En ik heb altijd hard moeten werken om mezelf veilig te houden, dus dan doe ik dat zonder dat ik het door heb. Want boosheid is ook onveilig.
Maar ik weet gewoonweg niet wat 'normaal' is.


Fijn dat de hapto je helpt met het aangeven en voelen van je grenzen!
En dat ze die ook probeert te bewaken



Okeee, nu is het even klaar met mijn boekwerken.
Wil ook niet het hele topic innemen.

Dan is mijn bericht niet van toepassing, als je alles al aangeeft en bespreekbaar maakt.
Ik vind het rot voor je dat je je zo ontzettend ongehoord en ongezien gevoeld hebt, en zo klemgezet gevoeld hebt bij zoveel therapeuten.

Wat lijkt me dat moeilijk Elefante. Hulp nodig hebben, maar tegelijkertijd zo'n weerstand voelen en wantrouwen hebben door de dingen die je hebt meegemaakt.

Het eerste waar ik aan moet denken bij je is Annechien Scholte. Ik ben nooit persoonlijk bij haar geweest, ken haar alleen van haar boek, linkedin en de stukjes die ze schrijft op haar website. Maar zij werkt veel met mensen die getraumatiseerd of zelfs opgegeven zijn in de reguliere ggz, en werkt vanuit ifs. Ze wordt alleen niet vergoed.

Maar misschien slaat het nergens op wat ik zeg. Ik ken je eigenlijk helemaal niet, en heb geen idee wat je nodig hebt. Het is slechts een associatie die ik krijg vanuit jouw angst en trauma, en wat ik van haar gelezen heb.

Ik lees veel terechte frustratie bij je, Elefante. En goed dat je die mail hebt gestuurd!

Wat ik je wil meegeven (en negeer dit als het niet van toepassing voelt, of als je er (nog) niks mee kunt) is het volgende.

Die woede over zelf zo hard moeten werken terwijl de mensen die de puinhoop hebben veroorzaakt er voor je gevoel heel makkelijk mee wegkomen, komt heel veel voor. Het lijkt ook niet eerlijk.

Misschien kun je jezelf een beetje troosten door te bedenken dat je met dat harde werken ook de controle over jezelf neemt, misschien wel voor de eerste keer in je leven. Dat je heel bewust uit dat systeem stapt en zegt: nee, ik ga het anders doen. Ik gun mijzelf een beter leven.

Therapeuten zelf vertellen wat je komt doen en wat je hoopt te halen uit de therapie, is daarbij een belangrijke stap. Zij kunnen ongetwijfeld een en ander uit je dossier halen, maar jij geeft de richting aan die je op wilt. Ook dat is controle nemen over je eigen situatie.

Dat is niet makkelijk, en je zult daar ongetwijfeld veel woede en pijn bij voelen. Omdat je dan nog maar weer eens ervaart wat je in je eigen leven allemaal tekort bent gekomen.

Misschien helpt het een beetje om zo naar de situatie te kijken, voor je het gevoel krijgt dat ook de zoveelste behandelaar je niet kan geven wat je nodig hebt.

En anders mag je dit straal negeren

Bedankt allen,

Is niet erg hoor Avo, vond het een fijn voorbeeld. Ik zit al zo lang in mijn hoofd en alles alleen te doen dat ik er hierdoor ook achter kom wat ik al wel en niet doe.

De uitzichtloosheid is groot. Dat ik nog in leven ben is al knap. Want ik heb het zo vaak niet meer zien zitten. En zolang in de vechtstand zitten is niet gezond voor je lichaam en geest.
Want ik doe zooooo hard mijn best, eigenlijk al sinds hele jonge leeftijd.


Wilde het bijna verwijderen wat ik gisteren allemaal had geschreven, omdat al dat stemmetje door mij heen ging.
´Je praat wel veel over jezelf.´
Wat regelmatig tegen mij werd gezegd toen ik ook een keer iets over mezelf wilde vertellen in plaats van dat het alleen maar over mijn broer of moeders haar vriendjes ging.

Ik raakte soort van in paniek als jullie wel aardig blijven doen. Ging slapen met een onrustig gevoel.
Want het is voor mij vertrouwder als iemand, lief doet en het dan wachten is tot ik weer iets verkeerd heb gedaan volgens de ander.
Of dat mij de schuld weer wordt gegeven.

Ik antwoord wel gewoon op de dingen, ookal is het niet helemaal van toepassing, want dan wordt het voor mezelf iets helderder.

Er schoot mij nog te binnen dat tegen mij werd gezegd door mijn Psychiater:
Je hebt nu een conflict met je behandelaren en je had ook al conflict met je familie dus het ligt aan jou.
Alsof ik er iets aan kon doen dat mijn broer mij ging mishandelen, bedankt voor de victim blaming.
Als jullie gewoon de regels uit jullie eigen Kwaliteitsstatuut volgen dan zul je zien dat er met mij eigenlijk niet zoveel mis is en dat er dan ook helemaal geen conflict is.


Over dat stukje controle?
Dat raakt mij wel oprecht. Voel mij zo machteloos. Over de PTSS heb ik geen controle. En ook omdat ik onder andere geen invloed heb, en mogelijkheden heb om te bepalen waar ik ga wonen.
Want je hebt tegenwoordig een behoorlijke zak geld, of goed werk nodig om ergens te kunnen wonen met deze wooncrisis.

Ik ben namelijk al vanaf jonge leeftijd (onbewust) extra hard mijn best aan het doen voor de dingen waar ik wel controle over heb. Altijd alles zelf geregeld. Weinig geld uitgegeven omdat we het niet breed hadden thuis.
Extra hard gewerkt voor mijn VWO, op hoger niveau gesport.

Ook de laatste 3 jaar heb ik 90% zelf gedaan en slechts 10% heb ik geleerd door therapie zelf.

Toen het thuis niet fijn was door moeders haar vriendjes heb ik mij op mijn 15de zelf aangemeld voor de huiswerkbegeleiding zodat ik in alle rust huiswerk kon maken na school.
Zelfs de strenge huiswerkbegeleiders waren tegen mij veel aardiger dan dat mijn eigen moeder was.
Ik was al zo gewend om de problemen die mijn moeder veroorzaakte al vanaf jonge leeftijd op te lossen.
Ik ben er pas sinds kort achter dat het eigenlijk vaak is dat de ouders de kinderen aanmelden in plaats van andersom.

Studeren aan de Universiteit ging eigenlijk best lekker, totdat mijn vader kanker kreeg en ik terug verhuisde naar de ouderlijke omgeving.
En vlak daarna Corona en alle ellende en verplicht thuis studeren.
Ik heb nog behoorlijk wat vakken gehaald terwijl de mishandeling al plaatsvond.
Maar net voor de eindstreep moeten afhaken.
En mijn familie waar ik daarna bij in woonde toen ik thuis weg was gegaan behandelde mij alsof ik een mislukkeling ben, en ging mij weer pushen om te gaan studeren, waardoor ik mij een nog grotere mislukkeling voelde.
En in de tussentijd bleven ze lekker contact met mijn broer houden.
Dus achteraf ben ik hier heeeeeel boos over.

Dus de enige dingen waar ik nog wel controle over had vielen weg.
Ja studie had ik nog een klein stukje controle over.


Okeee, nu ga ik mij denk ik even een tijdje terugtrekken hoor.
Want ik wil ook niet alle ruimte gaan innemen.

@Lucy ik ga nog even kijken naar je tip.

Fijne zondag allen!

Haar boek heet: "er is nog zoveel te winnen". Misschien heb je daar ook al iets aan (het maakte mij veel duidelijk over hoe dingen bij mij werken).

Hoe is het met jou avo? Angst al iets gezakt?

En Frietje, hoe is het vandaag met je vader?

Wat lief Lucy.
Ja, ik begin weer een beetje mezelf te worden.
En er zijn nog geen represailles, dus dat lijkt met een sisser af te lopen.
Hoewel ik bij ouders toch maar niet verteld heb dag coach en ik geen hele oude vriendinnen zijn die een weekendje weg waren (waren ze vanuit gegaan). Angst was er toen wel meteen weer.

Vannacht wel weer gedroomd (elke nacht tot nu toe) maar coach stond ineens naast me. Dat was bizar.

Hoe gaat het bij jou Lucy?


Friet, ik vroeg me ook af hoe het met je vader is.

Tyche, al meer EMDR gedaan?

O wat een goede ontwikkeling! Dat coach je zelfs in je dromen komt helpen

@advo hij is weer thuis maar heeft zeker 10 weken nodig om te herstellen en over 6 weken verhuizen ze.

Mijn vader vind het zonden van het geld maar mijn man heeft een verhuis lbedr8jf geregeld die alles gaan inpakken en verhuizen in 2 dagen en alles wat ze niet mee willen hebben word na de stort gebracht. ( mijn man is van hun doen ook zoveel voor ons en wij kunnen het betalen en voelt zich dan niet schuldig dat hij niks kan betekenen met verhuizen hij is handig met de computer maar voor de rest 2 linkerhanden)

@elefanta ik lees vooral heel veel boosheid in je.

En dat snap ik helemaal maar wat ik afgelopen 23 jaar geleerd heb is dat de hulp pas helpt als ik de boosheid en waarom hebben zij deze ellende niet los laat want dan gaat hulp pas helpen.

En ik en mijn familie heeft al 24 jaar last van de gevolgen van mijn misbruik. Maar ik kan de loeder niet veranderen wel de inpacht die zij op mij heeft.

Wat een mooi inzicht Friet.
Niet leuk, niet makkelijk, maar als je het voelt en begrijpt, dan brengt het je wel dichter bij rust en een fijn leven.

Ik vind het zelf fijn dat er afgelopen drie jaar wat kwartjes zijn gaan vallen, waardoor ik verder kan.
En soms zijn dat dingen die ik al hoor of lees sinds mijn 20e, maar waar ik toen niets mee kon.

Wat lief van je man dat hij dit zo geregeld heeft voor je ouders. Klinkt alsof ze daar ontzettend mee geholpen zijn straks.
Hoe is het voor jou dat je vader weer thuis is? Maak je je nog veel zorgen?

O, wat lijkt me dat moeilijk dat je weet dat je gaat verhuizen en niets kan. En wat ontzettend lief van je man om het zo te regelen!

Bij mij ging therapie pas werken toen ik de slachtofferrol kon loslaten. Toen ik überhaupt doorkreeg dst ik in de slachtofferrol zat. En toen ik ging zien dat ik de enige was die dingen kon gaan veranderen. Dat ik nooit een sorry zou gaan horen en dat mijn moeder nooit (zomaar) aardig tegen mij zal gaan doen.

Door te accepteren dat ik een ander niet kan beïnvloeden of veranderen, kon ik langzaam mijn eigen reactie op dingen gaan veranderen en meer regie over mijn leven nemen,in plaats van altijd bezig te zijn de ander te behagen zodat ik veilig ben.

En soms gaat het mis. Gisteren ging het godsgruwelijk mis. Angst, zelfbeschadiging, compleet over mijn eigen grenzen gaan (niet een klein beetje, maar echt kilometersver) in de hoop dat de ander niet meer boos zou zijn. Gevolg: een heerlijk schoon huis (verademing), migraine, een draaimolen de heke nacht door en een reuma-aanval die niet grappig is. En ik heb het mijzelf aan gedaan. Niet de ander.

(En het gekke is: de hele dag heb ik mijzelf geobserveerd. Gezien wat ik deed. Gemaand om liever voor mijzelf te zijn. En het ging niet. Ik vond het zo bizar om mijzelf te aanschouwen en niet in te kunnen grijpen, steeds fatalistischer te worden... hebben jullie dat ook wel eens? Je gedrag zien en het gewoon niet kunnen veranderen, ondanks alle theorie die je kent en weten hoe het anders moet? Pas vanmorgen om 6 uur (niet geslapen nee..) lukte het me een beetje om mijn liefdevolle volwassene weer een beetje aan het woord te laten en te bedenken wat goed voor mij is, in plaats van mijzelf te moeten straffen..)

@advo ze zijn er heel erg mee geholpen want mijn moeder hoeft nu alleen alles uit te zoeken en te zegen wat ze mee wilt hebben. En dat scheelt heel veel stress.

De eerste stress was er toen er gezegd werd dat ze hem weer open moesten maken 9 jaar geleden hadden ze aangegeven dat ze alleen bij hoge noodzaak hem op deze locatie weer gingen opereren. Nu dit allemaal voor bij is de stress wel over maar ik merk wel dat hij nu oud begint te worden en dat vind ik wel eng ofzo. Mijn band met hem is zo strek dat ik nog niet weet hoe ik zonder hem zou moeten leven. Vooral dat hij natuurlijk ook al 24 jaar klappen van die loeder voor mij opvangt

Wat fantastisch dat je zo 'n band met je vader hebt, dat hij je zo beschermd en er voor je is.
Ik kan me indenken dat het ouder worden stress en grote bezorgdheid oplevert.
Zien jullie elkaar veel?

Lucy, wat naar dat het zo niet lukte om goed voor jezelf te zorgen. Niet gek dat het escaleerde na zon dag. Hoe voel je je nu?
Zijn er dingen die je kunnen helpen om nu goed voor jezelf te zorgen, de nacht door te komen?
Sterkte!

Weet je Avo, ik baal vooral van mijzelf. En aankomende week is gewoon een retespannende week.

De naweeën van de onderzoeken die veel langer duren dan verwacht.

Wachten op de uitslag, die in mijn hoofd allesbepalend gaat zijn voor mijn toekomst (terwijl er op korte termijn niet heel veel verandert)

Eerste afspraak met de hapto

En als klap op de vuurpijl weer een afspraak met de gedragstherapeut. Waarbij ik besloten heb het maar gewoon aan te gaan, maar het ondertussen gewoon enorm spannend vindt.

En ondertussen vind ik dat ik eigenlijk alles wel af zou moeten kunnen zeggen (behalve kno dan). Dat ik genoeg kennis zou moeten hebben om het te kunnen. Maar donder ik compleet van de berg met oud gedrag tot gevolg en ben ik enorm aan het overleven. Wat ik dan eigenlijk echt onzin vindt, want dit hebben we allemaal al gedaan, gezien, bought the T-shirt enzo.

Hoor je de mildheid en de volwassen ouder er ook zo goed doorheen .

Nouja, en dan ruzie met bepaald woordgebruik dat enorm triggerde en dissocieerde.

Vandaag ging beter. Vannacht zien we wel.

@advo hij heeft 6 jaar lang elke woensdagmiddag op de meiden gepast. En meestal spreek ik hem om de dag vooral als ik lang in de auto zit bel ik hem vaak.

@lucy ik herken het helemaal ik weet dat ik moet eten ik weet hoe ik kan blijven eten. Maar soms lukt het niet en dan zie ik mij in oud gedrag terug vallen en kan ik alle handvaten die ik ken niet uitvoeren.

Frustrerend is dat toch, Friet? Is dat dan bewust onbekwaam ofzo?

En wat bijzonder, dat je vader ook zo'n goede band (neem ik aan) met jouw kinderen heeft opgebouwd dan, door elke week op ze te passen

Jezus, als ik alles wat ik wist toen kon passen was ik president ondertussen, en famous, en een fantastische hulpverlener. En happy ever after.
Theorie en praktijk. Wereld van verschil.

Spannende week in verschiet Lucy.
Wat zou je nodig hebben om wel goed voor jezelf te zorgen, mild te kijken zijn?
Hoop dat je net zoveel aan hapto gaat hebben als ik. En dan ook GT weer... Zou mij wakker houden.
Wat heb je nodig, om goed deze week door te komen?

Wat klinkt dat fijn en bijzonder Frietje. Ik kan me niemand bedenken die ik zo vaak spreek of bel.
Wat heerlijk voor je.
Heb je met je moeder ook zo'n goede band?