Psyche
alle pijlers
Hoe gaan jullie om met hevige fysieke pijn?
vrijdag 13 september 2019 om 10:16
Ik heb even getwijfeld onder welke pijler ik dit zou zetten, Gezondheid zou ook een optie zijn geweest, maar eigenlijk ben ik vooral benieuwd naar jullie coping strategieën en niet naar medisch advies.
Situatieschets: ik heb artrose in mijn voeten en enkels. De pijn komt en gaat, ik doe oefeningen en probeer toch veel te bewegen. Maar sinds een week zit ik weer in een fase dat het verschrikkelijk veel pijn doet, alsof er een gloeiend mes in mijn voet wordt gestoken. Kan nauwelijks lopen, slapen lukt ook haast niet.
Normaal probeer ik de pijn weg te duwen, maar het lijkt wel alsof die me in dit soort periodes van binnen opvreet. Ik word somber en geprikkeld, alles is me te veel, mijn wereldje wordt piepklein en bestaat alleen nog uit de pijn en mijn verzet daartegen. Lekker naar buiten om dat gevoel actief kwijt te raken staat ineens gelijk aan nog meer pijn, dus dat valt af. En slaapgebrek maakt me minder weerbaar, maar ook minder creatief om oplossingen te verzinnen.
Vandaar mijn vraag aan anderen die soms, vaak of altijd pijn ervaren: hoe gaan jullie ermee om? Hoe zorg je dat je stemming redelijk blijft? Lukt het jou om ondanks je pijn midden in het leven te blijven staan, en hoe doe je dat dan?
Alvast bedankt!
Situatieschets: ik heb artrose in mijn voeten en enkels. De pijn komt en gaat, ik doe oefeningen en probeer toch veel te bewegen. Maar sinds een week zit ik weer in een fase dat het verschrikkelijk veel pijn doet, alsof er een gloeiend mes in mijn voet wordt gestoken. Kan nauwelijks lopen, slapen lukt ook haast niet.
Normaal probeer ik de pijn weg te duwen, maar het lijkt wel alsof die me in dit soort periodes van binnen opvreet. Ik word somber en geprikkeld, alles is me te veel, mijn wereldje wordt piepklein en bestaat alleen nog uit de pijn en mijn verzet daartegen. Lekker naar buiten om dat gevoel actief kwijt te raken staat ineens gelijk aan nog meer pijn, dus dat valt af. En slaapgebrek maakt me minder weerbaar, maar ook minder creatief om oplossingen te verzinnen.
Vandaar mijn vraag aan anderen die soms, vaak of altijd pijn ervaren: hoe gaan jullie ermee om? Hoe zorg je dat je stemming redelijk blijft? Lukt het jou om ondanks je pijn midden in het leven te blijven staan, en hoe doe je dat dan?
Alvast bedankt!
vrijdag 13 september 2019 om 19:31
Heerlijk dat je wereld weer groter is geworden, dat maakt toch een groot verschil.apiejapie schreef: ↑13-09-2019 19:13Haha, nee die geraniums zijn niet meer van toepassing. Duurde wel erg lang, 6 weken volledig plat (mocht niet eens met een dik kussen slapen). Maar dat hebben we weer gehad, die geraniums zijn ondertussen uitgebreid met bloemen in de tuin en in de straat en in het dorp. Wat een wereld van verschil he
Melk zal ik nog eens proberen. Kijken of dat werkt voor me. Al denk ik dat het niet alleen het slapen zelf is, maar vooral de zenuwpijn en daarbij ook de bijbehorende spasmen die opkomen (schop mijn man soms haast letterlijk het bed uit). Word dan gek van mijn been/benen. Heb wel eens de neiging om er een mes in te zetten. Eerste keer dat ik dat serieus overwoog, ben ik best geschrokken en ook naar de arts gegaan voor extra medicatie. Het is heel vervelend om 's nachts wakker te liggen van gekmakende pijn. Overdag heb ik afleiding, zijn er ook meer geluiden, maar 's nachts is het oorverdovend stil en lijkt alles nog tien keer harder binnen te komen. Ben dan ook blij als de dag zich weer aandient na zo'n nacht.
Ik ben blij dat ik afleiding heb aan de kinderen ook. Voor hen moet ik door, ook als het lastig is. Dat is soms ontzettend zwaar. Maar het zorgt er ook voor dat ik wel dingen onderneem. Het kan soms niet anders dan door de pijn heen en juist daarin zit dan ook wel de afleiding. En soms lukt het ook gewoon voor geen meter en dan ben ik blij met de lieve mensen om ons heen die me helpen. Die eens helpen poetsen, een boodschap meenemen, de kinderen meenemen vanuit school als ze zien dat ik met veel pijn op het schoolplein sta, vriendinnen die even bij mijn deur stoppen om me alleen even een knuffel te geven, lieve appjes die ik krijg, een hartverwarmend kaartje, enz. Dat zijn de dingen die de hele dag weer laten stralen. Want je kunt nog zoveel pijn hebben, liefde is de mooiste pleister die je erop kunt plakken.
Als je die melk gaat proberen doe het dan lactosevrij, dat kan nergens kwaad bij. Met gewone melk met lactose gaat mijn lijf nog verder kapot, vandaar.
Kan me voorstellen dat zoveel liefde om je heen je goed doet, dan kan je natuurlijk veel meer aan. Liefde maakt het leven lichter, toch?
vrijdag 13 september 2019 om 19:32
Heb voor mezelf al een hele grote stap gezet door te accepteren dat ik bij uitstapjes waar gelopen moet worden (ikea, dierentuin enz) een rolstoel nodig heb.apiejapie schreef: ↑13-09-2019 19:17Heb je een rolstoel? Dat is mijn oplossing om veel meer naar buiten te komen, stuk zelfstandigheid terug te krijgen, weer meer onder de mensen te zijn. Ik ben nu bezig met een maatwerk rolstoel omdat ik in de (op maat gemaakte) rolstoel niet meer goed vooruit kan. Maar het heeft me toch wat jaren plezier gebracht. Het kan een flinke drempel zijn, maar voor mij gaf het zoveel vrijheid. Ik kan dan ook niet wachten totdat mijn nieuwe rolstoel gebouwd is. Alsof ik een nieuwe auto heb uitgezocht, zo blij ben ik ermee. Meer vrijheid qua bewegen, minder pijn met zitten, langer kunnen zitten, misschien zelfs minder hoeven liggen op een dag. Ik kijk er zó ontzettend naar uit. Al zal dat vast er vreemd klinken voor iemand die geen rolstoel gebruikt....
Zelf een rolstoel aanschaffen is de volgende stap.
Alleen heb je dan altijd iemand nodig om te duwen.
Ben alleenstaand met jong (volwassen) kinderen met een druk eigen leven.
vrijdag 13 september 2019 om 19:56
Waarom denk je dat je altijd iemand nodig hebt om je te duwen? Heb je je al eens verdiept in de mogelijkheden? Als je wilt kan ik wel met je meedenkengranny71 schreef: ↑13-09-2019 19:32Heb voor mezelf al een hele grote stap gezet door te accepteren dat ik bij uitstapjes waar gelopen moet worden (ikea, dierentuin enz) een rolstoel nodig heb.
Zelf een rolstoel aanschaffen is de volgende stap.
Alleen heb je dan altijd iemand nodig om te duwen.
Ben alleenstaand met jong (volwassen) kinderen met een druk eigen leven.
vrijdag 13 september 2019 om 20:15
Voor een elektrische rolstoel ben ik gelukkig nog te goed.
En een scootmobiel krijg ik niet omdat ik daarmee niet in mijn flat kan komen en in de schuur is geen stroom.
Maar als er andere mogelijkheden zijn hoor ik ze graag.
Moet eerlijk bekennen (tot mijn schaamte) dat ik inmiddels best gehospitaliseerd ben
vrijdag 13 september 2019 om 20:48
Er zijn meer mogelijkheden. Als je wilt kun je een pb sturen, dan zal ik je wat opties noemen. Hopelijk doet mijn inbox het, kan niet alles ontvangen lijkt het wel.granny71 schreef: ↑13-09-2019 20:15Voor een elektrische rolstoel ben ik gelukkig nog te goed.
En een scootmobiel krijg ik niet omdat ik daarmee niet in mijn flat kan komen en in de schuur is geen stroom.
Maar als er andere mogelijkheden zijn hoor ik ze graag.
Moet eerlijk bekennen (tot mijn schaamte) dat ik inmiddels best gehospitaliseerd ben
zondag 15 september 2019 om 09:30
Heb je voor de artrose al eens een Synofit vloeibaar kuur gedaan? Geen aandelen hier maar het werkt echt, ik ben nu bezig met week 5 en ik voel de pijn in mijn handen nauwelijks meer en vingers zijn weer een stuk soepeler (nou was het bij mij in het beginstadium, bij jou zal het wellicht langer duren voor je het effect merkt). Het spul is wel vreselijk duur maar omdat het helpt heb ik dat er zeker voor over.
zondag 15 september 2019 om 09:45
Wat is dat dan Taralina?
Ik vind overigens de pijn in mijn lichaam ‘verdraagbaar’. Dat heb ik al jaren en prima. Maar sinds ik die achterlijke hoofdpijnen heb vind ik het echt lastig om er mee om te gaan. In hoeverre je lichaam je ook in de steek liet, mijn hoofd was altijd goed. En door die hoofdpijn ben ik duizelig, en misselijk, zie minder goed, tinnitus, en cognitief gaat het ook minder. Lastig lastig. Maar daarvoor zijn we dan ook aan het revalideren.
Ik vind overigens de pijn in mijn lichaam ‘verdraagbaar’. Dat heb ik al jaren en prima. Maar sinds ik die achterlijke hoofdpijnen heb vind ik het echt lastig om er mee om te gaan. In hoeverre je lichaam je ook in de steek liet, mijn hoofd was altijd goed. En door die hoofdpijn ben ik duizelig, en misselijk, zie minder goed, tinnitus, en cognitief gaat het ook minder. Lastig lastig. Maar daarvoor zijn we dan ook aan het revalideren.
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
