Psyche
alle pijlers
hoe kun je weer gelukkig worden
maandag 15 mei 2017 om 09:11
Op dit moment zit ik in een diep dal. Ik heb geen diagnose maar ik denk dat ik wel een depressie heb. De oorzaak hiervan is altijd het gevoel te hebben nergens bij te horen/vaak afgewezen te worden. Ik voel mij elke dag alleen en eenzaam. Voor mijn gevoel hoor ik niet onvoorwaardelijk bij mensen. Ik heb geen directe familie waar ik op terug kan vallen. Ik heb wel een man en kindje. Helaas is mijn man erg op zichzelf gericht. Mijn schoonfamilie heeft mij vanaf dag 1 niet geaccepteerd. Dit staat nu op het punt te escaleren. Waarschijnlijk zal er een breuk komen tussen mijn man en zijn familie. Door het gebrek aan familie voelen wij ons al jaren alleen, Alsof wij overal alleen vvoor staan. Omdat mijn man erg op zichzelf gericht is voel ik me daarnaast ook vaak overal alleen voor staan. Ik vind het bv niet leuk om samen nog op vakantie te gaan, uit eten te gaan enz. Man zit wat voor zich uit te staren en is altijd moe. Door deze situatie komt dat. Op vakantie gaat hij zijn eigen gang. Dan ben ik ook veel alleen. . Het gemis aan mijn eigen familie, de opvoeding van ons kindje, alles komt op mij neer of moet ik alleen doen. Ik heb niet echt iemand om op terug te vallen. Deze situatie is gewoon niet goed en gezond. Ik zou graag lieve mensen om me heen hebben. Ik zie geen oplossing om uit deze situatie te komen. Uit elkaar gaan is lastig omdat ik dus nergens terecht kan. Man kan alleen naar zijn ouders maar dat wil hij dus niet. Ook heeft hij niet de financiele middelen om duur te huren en kopen al helemaal niet. Het duurt jaren voor hij in aanmerking zou komen voor een huurhuis. Tot zover de praktische kant.
Ik vind het ook lastig dat hij waarschijnlijk gaat breken met zijn familie. We hadden graag bij hun gehoord en leuke dingen samen gedaan maar het niet accepteren breekt ons op omdat wij verder geen familie hebben om op terug te vallen. Dat maakt de situatie zo erg.
Na de geboorte van ons kindje is het gemis van mijn eigen familie helemaal terug gekomen. Ook hierin weer het gevoel overal alleen voor te staan en er niet toe doen voor andere mensen. Hierdoor ben ik niet in staat geweest te werken. Ik begin nu langzaam weer te solliciteren, maar merk dat je niet heel makkelijk aan een baan komt.
Wat kan ik zelf doen , naast hulp zoeken, om een positiever en gelukkiger leven te krijgen? Ik zie geen uitweg en voel me echt klem zitten. Het is allemaal zo somber en zwart.
Ik vind het ook lastig dat hij waarschijnlijk gaat breken met zijn familie. We hadden graag bij hun gehoord en leuke dingen samen gedaan maar het niet accepteren breekt ons op omdat wij verder geen familie hebben om op terug te vallen. Dat maakt de situatie zo erg.
Na de geboorte van ons kindje is het gemis van mijn eigen familie helemaal terug gekomen. Ook hierin weer het gevoel overal alleen voor te staan en er niet toe doen voor andere mensen. Hierdoor ben ik niet in staat geweest te werken. Ik begin nu langzaam weer te solliciteren, maar merk dat je niet heel makkelijk aan een baan komt.
Wat kan ik zelf doen , naast hulp zoeken, om een positiever en gelukkiger leven te krijgen? Ik zie geen uitweg en voel me echt klem zitten. Het is allemaal zo somber en zwart.
dinsdag 16 mei 2017 om 16:13
Ik ben het helemaal met je eens, kan me er erg in vinden.Flowers-and-roses schreef: ↑16-05-2017 13:42Ik ben helemaal niet zo naarstig op zoek naar verbinding. Gewoon een paar mensen die af en toe aan je vragen hoe het gaat, zou al fijn zijn. Ik ben door twee mensen actief gedumpt, wat ik totaal niet had verwacht. Blijkbaar was de verbinding niet sterk genoeg maar alsof iedereen zulke diepe vriendschappen heeft.
Je mag niet teveel je best doen ervoor en ook niet te weinig. Het lijkt wel een heel ingewikkeld recept terwijl vriendschap imo niet zo ingewikkeld is. Je vindt elkaar aardig en je praat af en toe met elkaar. Misschien ben ik een te simpel mens in een ingewikkelde tijd hoor.
Als je iemand teveel tijd of energie kost, zeggen ze dat niet maar nemen afstand, net als jij in het voorbeeld geeft keapline, van die man die graag vrienden met je wil zijn. Waarom zeg je niet gewoon tegen hem, je doet wat hijgerig en dat voelt niet zo prettig? Nee, je wil afstand nemen. Okee, nou, lekker duidelijk voor hem dan. Bij mij ging het ook zo, ik heb een jaar geinvesteerd in twee mensen en niet leuk genoeg bevonden en gedumpt. Dat is normaal?
dinsdag 16 mei 2017 om 16:44
Jammer dat je het sporten laat, omdat je niemand hebt om mee te gaan. Daarmee ontzeg je jezelf ook een hoop goeds. Want sporten is goed voor je zelfvertrouwen, voor je stemming en je gezondheid. Èn, je hebt gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen. Dat dat in het verleden niet gelukt is, wil niet zeggen dat dat nooit lukt. (Al dan niet met ondersteuning van therapie).yogonaise schreef: ↑16-05-2017 16:04Ik sport nu niet meer. Ik heb wel diverse sporten gedaan. Alles bij elkaar 10 jaar denjk ik of misschien langer. Helaas heb ik de aansluiting niet en dat maakt me zo verdrietig dat ik niet meer ga sporten. Dat wil zeggen in mijn eentje. Ik zou graag met iemand samen op een sportclub willen gaan maar ik heb niemand daarvoor. Ik heb wel eens aan mensen gevraagd maar die wilden dat niet. En dan heb ik weer een extra afwijzing zeg maar.
Fuck de afwijzingen yogo. Doorzetten is het devies. Is het niet linksom, dan maar rechtsom.
Hou je doel voor ogen.
dinsdag 16 mei 2017 om 16:49
Het werkelijke probleem is dat je dit niet kenbaar hebt gemaakt destijds.yogonaise schreef: ↑16-05-2017 16:09Ik heb diverse keren therapie in een groepsverband gehad. Het probleem daarmee is dat ik mij niet prettig voel in een groep en dicht klap. Ik zeg dus niks. Ik word er verder ook niet bij betrokken dus elke keer zijn andere mensen aan bod en ik kom niet of zelden aan bod. Dat frustreert mij enorm en draagt niets bij. Omdat ik dit elke keer mee maak denk ik niet dat groepstherapie mij gaat helpen.
Wat ik te verliezen heb is dat een therapie weer niet lukt en dan voel ik me alleen maar slechter ipv beter.
Zeg tegen de begeleiders waar je moeite mee hebt, wanneer je dichtklapt en wat je nodig hebt om daar in geholpen te worden. Juist in groepstherapie kun je oefenen met omgang met een groep, juist daar vind je een veilige omgeving om aan de slag te gaan met je belemmeringen. Maar als je dit niet kenbaar maakt, blijft het liggen, gebeurt er niks en heb je dus ook niks aan zo'n therapie en dan voel je je inderdaad slechter. Zonde, gemiste kans en je doet jezelf er ontzettend tekort mee.
In een nieuwe therapie zou je dit anders kunnen aanpakken, niet dan?
dinsdag 16 mei 2017 om 16:55
Dit dus.yogonaise schreef: ↑16-05-2017 16:11Het is er van kinds af aan ingeramd dat ik niet leuk en waardevol ben, voor jou 10 anderen. Daarnaast heb ik zelden aansluiting. Ook neem ik wel initatief maar die worden vaak ook afgewezen. Hierdoor steeds bevestiging dat ik voor mensen ook echt niet leuk ben al snap ik zelf niet goed waarom. Hierdoor durf ik niet veel meer te doen en hou ik er bij voorbaat al rekening mee dat mensen mij niets vinden.
Dit voelen mensen onbewust aan en behandelen je precies zoals jij al had voorspeld.
En daarmee heb je wéér de bevestiging dat je niks waard bent.
En kruip je nog verder in je schulp.
Alsjeblieft, gun jezelf een goeie therapie yogo en gun jezelf dat je hiermee aan de slag gaat. Dit gaat niet vanzelf 'over' en op deze manier zal nog veel meer negatieve bevestiging krijgen.
Leer jezelf de moeite waard vinden, bevestig jezelf in de goeie en mooie kanten die jij ook hebt. Wees niet langer slachtoffer van je verleden maar maak de keuze om dat los te laten.
Al kost het je zweet en tranen, zal het niet makkelijk zijn en ook niet morgen al gelukt zijn, ga voor jezelf en ga voor je geluk meid!
dinsdag 16 mei 2017 om 22:46
bedankt voor je lieve woorden!
Ik had het allemaal in de voorgesprekken aangegeven van dat dichtklappen. Dan is het slecht dat het dan toch zo gaat.
ik heb dit in meerdere groepen gehad. Bij 1 groep ook nog afgekapt door begeleiders toen ik iets wilde aangeven. Daarom ga ik het niet meer opzoeken.
Goede therapie is er denk ik niet. Ik geloof daar niet meer in.
Wat sporten betreft het geeft mij geen zelfvertrouwen enz. Nieuwe mensen leer ik niet echt kennen. De laatste keer sporten heeft mij zo gekwetst weer.
Het is inderdaad wel raar dat ik steeds afgewezen word
Ik had het allemaal in de voorgesprekken aangegeven van dat dichtklappen. Dan is het slecht dat het dan toch zo gaat.
ik heb dit in meerdere groepen gehad. Bij 1 groep ook nog afgekapt door begeleiders toen ik iets wilde aangeven. Daarom ga ik het niet meer opzoeken.
Goede therapie is er denk ik niet. Ik geloof daar niet meer in.
Wat sporten betreft het geeft mij geen zelfvertrouwen enz. Nieuwe mensen leer ik niet echt kennen. De laatste keer sporten heeft mij zo gekwetst weer.
Het is inderdaad wel raar dat ik steeds afgewezen word
dinsdag 16 mei 2017 om 23:18
Wat een rotgevoel moet dat zijn, yogonaise. Ik ben bang dat dit mij later ook te wachten staat. Ook enig kind. Met mijn moeder heb ik een sterke band. Zij is mijn reddende engel en ik kan altijd bij haar terecht. Je denkt misschien: Dan heb je toch iemand? Maar ik ben bang dat ze niet erg oud gaat worden. Mijn oma overleed op haar 69e aan kanker. Mijn moeder is nu 65 en heeft de ziekte al 4 keer overleefd. De laatste operatie was begin dit jaar. Ik vind dat een heel eng idee. Mijn stiefvader is een aardige, relaxte man. Maar ik weet niet of ik op hem kan rekenen mocht mijn moeder ooit wegvallen. Hij ziet vaak dingen niet uit zichzelf die gedaan moeten worden of stelt ze steeds uit. Sommige dingen al jaren. Met mijn vader heb ik geen echt contact meer sinds mijn ouders gescheiden zijn. Nu dik 10 jaar geleden. Hij heeft gelogen en bedrogen en ons nooit financieel gesteund. Maar zelf wel alle luxe hebben. Ik ben vroeger ook veel gepest, waardoor ik weinig vertrouwen in mensen heb. Wanneer meent iemand het goed en wanneer niet? Dat kan ik slecht inschatten, wat ook komt door mijn Autisme. Ik heb sinds de laatste jaren wel weer een kleine vriendenkring. Maar in nood leer je ze pas echt kennen. Ik durf er niet zomaar op te rekenen.
woensdag 17 mei 2017 om 07:14
Ik sluit me hier volledig bij aan Yogo. De dingen die je schrijft schreeuwen echt schematherapie. Het is bijna voorspelbaar hoe je contacten zullen gaan verlopen naar aanleiding van wat je hier schrijft. Zonde, want inderdaad dan krijg je steeds weer de bevestiging van de (onjuiste!) overtuigingen die je hebt. Precies dat wat je er vroeger ingeramd hebt gekregen. En ja, dat is erg verdrietig, want het is zó onterecht.iemand_anders schreef: ↑16-05-2017 16:55Dit dus.
Dit voelen mensen onbewust aan en behandelen je precies zoals jij al had voorspeld.
En daarmee heb je wéér de bevestiging dat je niks waard bent.
En kruip je nog verder in je schulp.
Alsjeblieft, gun jezelf een goeie therapie yogo en gun jezelf dat je hiermee aan de slag gaat. Dit gaat niet vanzelf 'over' en op deze manier zal nog veel meer negatieve bevestiging krijgen.
Leer jezelf de moeite waard vinden, bevestig jezelf in de goeie en mooie kanten die jij ook hebt. Wees niet langer slachtoffer van je verleden maar maak de keuze om dat los te laten.
Al kost het je zweet en tranen, zal het niet makkelijk zijn en ook niet morgen al gelukt zijn, ga voor jezelf en ga voor je geluk meid!
Ik lees precies hetzelfde in de groepstherapie, je klapt dicht en daardoor ziet niemand je staan, weg contact. Dat is precies wat er hoort te gebeuren in groepstherapie, namelijk dezelfde patronen als in het dagelijkse leven. Dan is juist de mogelijkheid om dat wat er gebeurt te ondezoeken. Vaak stoppen mensen met groepstherapie, meestal is de reden van stoppen eigenlijk juist de reden om door te gaan.
Welke regio woon je? Ik heb misschien wat tips voor therapie.
woensdag 17 mei 2017 om 07:19
Dan is het juist heel voorspelbaar dat het toch zo gaat. Dat is wat er gebeurt in groepstherapie, de dingen waar je normaal tegenaan loopt (en andere dingen) gaan precies zo gebeuren in de groep. Ook dat gevoel dat je afgekapt werd door de begeleider, meteen zeggen, bespreken en dat gevoel onderzoeken. (Waardoor kreeg je dat gevoel, klopte het ook met de realiteit, wat roept het nog meer bij je op als je dat gevoel krijgt, komt het vaker voor dat je dat gevoel hebt in je leven enz. enz.)yogonaise schreef: ↑16-05-2017 22:46bedankt voor je lieve woorden!
Ik had het allemaal in de voorgesprekken aangegeven van dat dichtklappen. Dan is het slecht dat het dan toch zo gaat.
ik heb dit in meerdere groepen gehad. Bij 1 groep ook nog afgekapt door begeleiders toen ik iets wilde aangeven. Daarom ga ik het niet meer opzoeken.
Goede therapie is er denk ik niet. Ik geloof daar niet meer in.
Wat sporten betreft het geeft mij geen zelfvertrouwen enz. Nieuwe mensen leer ik niet echt kennen. De laatste keer sporten heeft mij zo gekwetst weer.
Het is inderdaad wel raar dat ik steeds afgewezen word
Ik lees nu pas dat je geen behoefte hebt aan tips voor therapie. Dat had ik nog in mijn vorige bericht voorgesteld. Ik vind het jammer, want ik lees hier tekstboek problemen die je met schematherapie kan aanpakken. Dat is niet makkelijk (zeker niet) en is niet in een paar maanden klaar, maar ik denk dat er veel winst te behalen valt.
woensdag 17 mei 2017 om 07:23
Het is juist niet raar dat je steeds afgewezen wordt. En dat je je snel gekwetst, afgewezen en niet gezien voelt door anderen. Je zit je verleden steeds te herhalen. En dat is iets wat we gewoon kennen vanuit de theorie. Dit is hoe het werkt. Ik vind het dus helemaal niet raar, wel heel erg verdrietig.
Nou, ik stuur gewoon 3 berichten achter elkaar! Ik gun je gewoon dat je je beter gaat voelen yogo en lieve vrienden gaat maken. Je problematiek volgt gewoon de bekende patronen dat ik het zó zonde vinden dat je een goede therapie niet weer een kans wil geven.
woensdag 17 mei 2017 om 12:13
Wat ik je wilde zeggen in reactie op jouw posts, heeft KeaAlpine al uitstekend en volledig verwoord, dus daar kan ik me alleen maar bij aansluiten. Wel geef ik je nog een paar vragen mee yogo die misschien wel de sleutelvragen zijn als het om jouw levensgeluk gaat:
- Wil je echt een keuze maken voor je geluk te gaan?
- Gun je jezelf een beter leven?
- Ben je bereid het verleden los te laten?
- Durf je je te laten helpen in de wetenschap dat dat veel van je zal vergen?
Therapie heeft twee belangrijke onderdelen: de inbreng van de begeleiding en die van de jou. Beide moeten naar hun beste kunnen zich inzetten om de therapie te laten werken. Het een kan niet zonder het ander. Ik denk dat een therapie bij jou pas werkt als je bovenstaande vragen met een 'ja' kan beantwoorden, ze steeds centraal stelt tijdens de therapie en er ook naar handelt.
- Wil je echt een keuze maken voor je geluk te gaan?
- Gun je jezelf een beter leven?
- Ben je bereid het verleden los te laten?
- Durf je je te laten helpen in de wetenschap dat dat veel van je zal vergen?
Therapie heeft twee belangrijke onderdelen: de inbreng van de begeleiding en die van de jou. Beide moeten naar hun beste kunnen zich inzetten om de therapie te laten werken. Het een kan niet zonder het ander. Ik denk dat een therapie bij jou pas werkt als je bovenstaande vragen met een 'ja' kan beantwoorden, ze steeds centraal stelt tijdens de therapie en er ook naar handelt.
woensdag 17 mei 2017 om 16:36
Veel reacties gehad waarvoor dank.
Ik zal proberen op alles te reageren.
De keer dat ik werd afgekapt door begeleiders dat heb ik niet verkeerd gezien. De overige mensen van de groep vonden namelijk ook dat ik werd afgekapt en hebben dat ook aangegeven. Ik zag het echt niet verkeerd en was niet iets wat alleen bij mij ligt.
De groepstherapie heb ik ongeveer 2 jaar gedaan. 2 jaar dus bijna niet aan woord gekomen. Ik vind het vreemd dat begeleiders er niets van gezegd hebben of dit gezien hebben. Het lijkt erop dat ze het niet gezien hebben of zo. Dit vind ik dus erg dat ik 2 jaar ergens zit voor niks en dat begeleiders het niet zien of er niets aan/mee doen/ er niets over zeggen tegen mij. Ik heb dus niets gehad aan die 2 jaar. Terwijl ik van te voren heb aangegeven hoe ik in elkaar zit.
Door dit soort dingen heb ik geen vertrouwen meer in therapie. Je stelt jezelf open en er wordt niet veel mee gedaan of in ieder geval op een verkeerde manier. Hierdoor heb ik therapie zo'n beetje opgegeven.
Ik zal proberen op alles te reageren.
De keer dat ik werd afgekapt door begeleiders dat heb ik niet verkeerd gezien. De overige mensen van de groep vonden namelijk ook dat ik werd afgekapt en hebben dat ook aangegeven. Ik zag het echt niet verkeerd en was niet iets wat alleen bij mij ligt.
De groepstherapie heb ik ongeveer 2 jaar gedaan. 2 jaar dus bijna niet aan woord gekomen. Ik vind het vreemd dat begeleiders er niets van gezegd hebben of dit gezien hebben. Het lijkt erop dat ze het niet gezien hebben of zo. Dit vind ik dus erg dat ik 2 jaar ergens zit voor niks en dat begeleiders het niet zien of er niets aan/mee doen/ er niets over zeggen tegen mij. Ik heb dus niets gehad aan die 2 jaar. Terwijl ik van te voren heb aangegeven hoe ik in elkaar zit.
Door dit soort dingen heb ik geen vertrouwen meer in therapie. Je stelt jezelf open en er wordt niet veel mee gedaan of in ieder geval op een verkeerde manier. Hierdoor heb ik therapie zo'n beetje opgegeven.
woensdag 17 mei 2017 om 16:52
Ik heb ook een therapeut gehad die mij na ging doen terwijl ze weet dat ik vroeger gepest ben.
Ook heeft diezelfde therapeut gezegd dat ze me niet kon helpen en daarom de therapie moest stoppen en het dan zo naar de huisarts verwoord heeft dat de therapie gestopt is van beiden uit. De huisarts dacht dus dat het succesvol afgerond was en dat ik geholpen was.
Door dit soort dingen vertrouw ik het allemaal niet meer.
Ook heeft diezelfde therapeut gezegd dat ze me niet kon helpen en daarom de therapie moest stoppen en het dan zo naar de huisarts verwoord heeft dat de therapie gestopt is van beiden uit. De huisarts dacht dus dat het succesvol afgerond was en dat ik geholpen was.
Door dit soort dingen vertrouw ik het allemaal niet meer.
woensdag 17 mei 2017 om 17:11
Zoals ik eerder zei werkt een therapie door de inzet van beide partijen.yogonaise schreef: ↑17-05-2017 16:36De groepstherapie heb ik ongeveer 2 jaar gedaan. 2 jaar dus bijna niet aan woord gekomen. Ik vind het vreemd dat begeleiders er niets van gezegd hebben of dit gezien hebben. Het lijkt erop dat ze het niet gezien hebben of zo. Dit vind ik dus erg dat ik 2 jaar ergens zit voor niks en dat begeleiders het niet zien of er niets aan/mee doen/ er niets over zeggen tegen mij. Ik heb dus niets gehad aan die 2 jaar. Terwijl ik van te voren heb aangegeven hoe ik in elkaar zit.
Ik kan niet beoordelen of je begeleiders het hier hebben laten afweten, maar mogelijk is dat zo.
Maar waar was jij? Waarom heb je 2 jaar je mond dichtgehouden? Waarom heb je niet aan de bel getrokken? Waarom heb je zwijgend je tijd uitgezeten zodat je 2 jaar verspild hebt en ook nog eens het vertrouwen in de therapie verloren hebt? Help je jezelf daarmee?
Ook jij hebt een aandeel in het succes van de therapie yogo. Als jij echt jezelf een beter leven wilt geven, ben jij daar zelf verantwoordelijk voor en zal je daar ook voor moeten knokken als dat nodig is.
Anders verandert er niets meid. Echt niet.
woensdag 17 mei 2017 om 17:16
Nogmaals yogo: waarom heb je niets gezegd? Niet tegen die therapeut en niet tegen je huisarts.yogonaise schreef: ↑17-05-2017 16:52Ik heb ook een therapeut gehad die mij na ging doen terwijl ze weet dat ik vroeger gepest ben.
Ook heeft diezelfde therapeut gezegd dat ze me niet kon helpen en daarom de therapie moest stoppen en het dan zo naar de huisarts verwoord heeft dat de therapie gestopt is van beiden uit. De huisarts dacht dus dat het succesvol afgerond was en dat ik geholpen was.
Door dit soort dingen vertrouw ik het allemaal niet meer.
Je zult echt zelf ook in actie moeten komen als dingen fout lopen.
Het feit dat je geen vertrouwen meer in therapie hebt, kan niet alleen afschuiven op verkeerde behandelaars, maar goed beschouwd heb je het zelf ook laten afweten. Mogelijk was het allemaal heel anders gelopen als je wèl je mond had open gedaan.
Daarbij komt weer de vraag in mij op: Gun je jezelf een beter leven en ben je bereid daarvoor te knokken?
woensdag 17 mei 2017 om 17:59
Dat ik niets zeg ik juist de reden waarom ik in therapie ben gegaan. Ik geef niets aan omdat het mij aan zelfvertrouwen ontbreekt. Ik zeg niets ervan want ga er van uit dat mensen het gaan bagateliseren, mij niet serieus nemen, zeggen dat het aan mijzelf ligt enz. Bij de groep waarvan de overige leden ook vonden dat ik werd afgekapt hebben de begeleiders het ook weer goed gepraat dat ze dat deden. Daarom heeft het vaak geen zin om er iets van te zeggen is mijn ervaring steeds. Ik zou wel graag zoiets willen zeggen. Ik zoek dan een manier om het mezelf aan te leren want in therapie vertrouw ik het gewoon niet meer.
woensdag 17 mei 2017 om 18:02
Overigens heb ik ook een andere begeleider gehad ergens anders die ook een opmerking maakte die te ver ging. Daar is ze zelf nog op terug gekomen dat ze dat niet had moeten zeggen dus dat is dan wel fijn. Maar ze maakte er ook iets van in de trant van dat ik gevoelig reageer en dat ze het daarom niet kon zeggen. Maw werd het toch weer bij mij gelegd. Terwijl de opmerking echt gewoon te ver ging of ik nu gevoelig ben of niet. En dat is mijn frustratie ook, dat alles altijd mijn eigen schuld is en dat is echt niet altijd zo.
woensdag 17 mei 2017 om 18:16
Toch is er maar één manier om dit te doorbreken: je moet je mond open doen. Ook al schijt je zeven kleuren van angst en loop je de kans dat mensen het verkeerd oppakken, je zult jezelf over die drempel moeten helpen omdat niemand anders dat voor jou kan doen.yogonaise schreef: ↑17-05-2017 17:59Dat ik niets zeg ik juist de reden waarom ik in therapie ben gegaan. Ik geef niets aan omdat het mij aan zelfvertrouwen ontbreekt. Ik zeg niets ervan want ga er van uit dat mensen het gaan bagateliseren, mij niet serieus nemen, zeggen dat het aan mijzelf ligt enz. Bij de groep waarvan de overige leden ook vonden dat ik werd afgekapt hebben de begeleiders het ook weer goed gepraat dat ze dat deden. Daarom heeft het vaak geen zin om er iets van te zeggen is mijn ervaring steeds. Ik zou wel graag zoiets willen zeggen. Ik zoek dan een manier om het mezelf aan te leren want in therapie vertrouw ik het gewoon niet meer.
Therapeuten/psychologen zijn ook mensen, die mogelijk fouten maken. Bovendien zijn ze niet helderziend dus zolang jij niets aangeeft, hebben zij geen idee wat zich bij jou afspeelt.
De enige manier om vertrouwen op te bouwen is precies datgene doen wat je nu vermijdt: je laten horen! Er is geen andere manier.
woensdag 17 mei 2017 om 18:25
Frappant dat je het over 'jouw eigen schuld' hebt (en dat doe je wel vaker, merk ik op) omdat er helemaal geen sprake is van schuld. Jij hebt nergens schuld aan en niemand geeft jou de schuld van iets. Juist door dit zo te benoemen maak je jezelf 'schuldig' en daarmee slachtoffer van de situatie. Vervang het woord schuld eens door verantwoordelijkheid en kijk vervolgens eens waar jouw verantwoordelijkheid ligt.yogonaise schreef: ↑17-05-2017 18:02Overigens heb ik ook een andere begeleider gehad ergens anders die ook een opmerking maakte die te ver ging. Daar is ze zelf nog op terug gekomen dat ze dat niet had moeten zeggen dus dat is dan wel fijn. Maar ze maakte er ook iets van in de trant van dat ik gevoelig reageer en dat ze het daarom niet kon zeggen. Maw werd het toch weer bij mij gelegd. Terwijl de opmerking echt gewoon te ver ging of ik nu gevoelig ben of niet. En dat is mijn frustratie ook, dat alles altijd mijn eigen schuld is en dat is echt niet altijd zo.
Het valt me ook op dat je helemaal niet ingaat op de vragen en opties die je geboden worden en hoe jij kan werken aan jouw verantwoordelijkheid. In plaats daarvan ga je benoemen wat anderen allemaal fout hebben gedaan.
Als je in therapie gaat omdat je geholpen wilt worden is het jouw verantwoordelijkheid dat je die hulp krijgt zoals jij die nodig hebt. Als dat niet gebeurt, is het ook jouw verantwoordelijkheid dat je dat aangeeft. En daarbij kun je niet verschuilen achter je problematiek, jouw wil en doel tot hulp moet dan echt zwaarder wegen. Alleen op deze manier kom je uit je negatieve cirkel. Echt yogo, meer keuze is er helaas niet.
woensdag 17 mei 2017 om 18:32
En wat gebeurt er als je je mond opendoet en je laat horen?
Ja, het zal ongemakkelijk voelen, wellicht voel je angst. Misschien wordt je verkeerd begrepen of bagatelliseert iemand jouw woorden. Maar ga je er dood aan of gebeurt er anders iets heel ergs?
Je mond opendoen kan je leren yogo en dat leer je door je mond open te doen. Elke keer weer. En dan zal je ook merken dat mensen wèl naar je luisteren, dat dingen kunnen veranderen en dat je wèl serieus genomen wordt. En al doende merk je het makkelijker wordt om je te laten horen. Zo werkt dat...
Ik ben trouwens benieuwd wat je doet als jouw kind iets nodig heeft of als iemand iets verkeerds met jouw kind doet, hou je dan ook je mond dicht? Of kom je voor je kind op en zeg je wat nodig is?
Ja, het zal ongemakkelijk voelen, wellicht voel je angst. Misschien wordt je verkeerd begrepen of bagatelliseert iemand jouw woorden. Maar ga je er dood aan of gebeurt er anders iets heel ergs?
Je mond opendoen kan je leren yogo en dat leer je door je mond open te doen. Elke keer weer. En dan zal je ook merken dat mensen wèl naar je luisteren, dat dingen kunnen veranderen en dat je wèl serieus genomen wordt. En al doende merk je het makkelijker wordt om je te laten horen. Zo werkt dat...
Ik ben trouwens benieuwd wat je doet als jouw kind iets nodig heeft of als iemand iets verkeerds met jouw kind doet, hou je dan ook je mond dicht? Of kom je voor je kind op en zeg je wat nodig is?
woensdag 17 mei 2017 om 19:38
hondenmens schreef: ↑16-05-2017 23:18Wat een rotgevoel moet dat zijn, yogonaise. Ik ben bang dat dit mij later ook te wachten staat. Ook enig kind. Met mijn moeder heb ik een sterke band. Zij is mijn reddende engel en ik kan altijd bij haar terecht. Je denkt misschien: Dan heb je toch iemand? Maar ik ben bang dat ze niet erg oud gaat worden. Mijn oma overleed op haar 69e aan kanker. Mijn moeder is nu 65 en heeft de ziekte al 4 keer overleefd. De laatste operatie was begin dit jaar. Ik vind dat een heel eng idee. Mijn stiefvader is een aardige, relaxte man. Maar ik weet niet of ik op hem kan rekenen mocht mijn moeder ooit wegvallen. Hij ziet vaak dingen niet uit zichzelf die gedaan moeten worden of stelt ze steeds uit. Sommige dingen al jaren. Met mijn vader heb ik geen echt contact meer sinds mijn ouders gescheiden zijn. Nu dik 10 jaar geleden. Hij heeft gelogen en bedrogen en ons nooit financieel gesteund. Maar zelf wel alle luxe hebben. Ik ben vroeger ook veel gepest, waardoor ik weinig vertrouwen in mensen heb. Wanneer meent iemand het goed en wanneer niet? Dat kan ik slecht inschatten, wat ook komt door mijn Autisme. Ik heb sinds de laatste jaren wel weer een kleine vriendenkring. Maar in nood leer je ze pas echt kennen. Ik durf er niet zomaar op te rekenen.
En wat typerend toch dat jij niet zegt " goh, TO, ik heb weleens zin om af te spreken " en dat de TO ook niet zegt " goh, Hondenmens, misschien zou het leuk zijn als wij.... "
Hoe werkt dat dan? Willen jullie alleen maar vrienden worden met outgoing types met een grote vriendengroep ? En passen jullie dan ook bij dat soort types ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 mei 2017 om 19:44
Flowers-and-roses schreef: ↑15-05-2017 19:07Lieve mensen zijn idd heel moeilijk te vinden. Ik zoek ze ook al een tijdje en idd, dat kun je niet bereiken met therapie. De therapiekaart wordt zo vaak getrokken, ook hier, dat ik wel eens denk, zal ik anders mijn therapeut maar vragen om eens op visite te komen? Iedereens balboekje is al vol en als je al wat sippig bent, willen mensen ook niet met je omgaan.
Je bent niet de enige die met dit probleem zit, weet dat iig. Er zijn denk ik meer mensen die iemand nodig hebben dan mensen die bereid zijn hun energie en tijd te geven. Er zijn ontzettend veel eenzame mensen, het punt is alleen, die mensen hebben allemaal dezelfde problematiek en je komt daar niet zo goed uit daardoor. Ik heb de ervaring dat die mensen je zo weer in de steek laten.
TO is erg lief zegt ze. En jij zoekt lieve mensen.
Ik denk dan : " nou,.....misschien een probleem zo de wereld uit " , maar het lijkt of jullie liever zwelgen dan iets te doen.
Zo is TO ook niet ingegaan op de post over vrijwilligerswerk buiten kantoortijden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 17 mei 2017 om 19:59
Dat merk ik ook op BGB. Yogo komt met een duidelijke hulpvraag en de nood is hoog. Er komen vervolgens allerlei praktische voorstellen die je op z'n minst zou kunnen onderzoeken en uitproberen. Daar ligt immers de weg om uit deze impasse te komen. Maar het lijkt wel of yogo niet in beweging wil komen, maar alleen maar wil uitweiden over al het onrecht in haar leven.blijfgewoonbianca schreef: ↑17-05-2017 19:44Zo is TO ook niet ingegaan op de post over vrijwilligerswerk buiten kantoortijden.
Vandaar dat mijn vraag steeds luider klinkt: Wil je wel ècht iets doen om gelukkiger te worden yogo?
