Psyche
alle pijlers
Hoe laat ik hem los
dinsdag 29 mei 2018 om 22:13
Hoi allemaal,
Ik schaam me ergens nogal dat ik weer met een probleem kom, ofschoon ik me nog meer schaam vanwege mijn probleem die ik heb.
Goed, ik heb hier eerder al een aantal topics geopend over o.a. mijn "relatie".
Zelfs eentje over mijn moeder een aantal maanden geleden (deze heb ik verwijderd uit schaamte).
Ik was nogal met mijn vinger aan het wijzen naar andere, omdat ik nogal met mezelf in de knoop zat.
Vorig jaar ben ik ernstig ziek geweest (had baarmoederhalskanker). Nu gaat het qua gezondheid wel oké, en heb ik de ziekte aardig verwerkt.
Maar mijn probleem was eigenlijk niet eens zozeer de ziekte, meer mijn relatie die helemaal niet lekker ging (en eigenlijk nooit gegaan is)
In een van mijn vorige topics heb ik er iets over geschreven.
Eigenlijk draaide alles de afgelopen 4 jaar om hem. Zelfs toen ik ziek was zat ik me nog druk te maken om hem.
Het afgelopen jaar heeft me dan nogal een persoonlijke crisis opgeleverd. Ik heb vreselijk met mezelf in de knoop gezeten, en voelde me ook enorm eenzaam.
Het was ook heel heftig allemaal, ik snap mezelf voorkomen in dat gedeelte.
Alleen kan ik maar niet van hem loskomen.
Hij heeft me nogal in de maling genomen vorig jaar, precies in mijn periode van herstel met een ander. Ook is hij er totaal niet voor me geweest in die periode, hij distantieerde zich er totaal van.
De meeste mensen zouden dat voldoende aanleiding vinden om op te stappen. De meeste dus, maar ik niet..
Ik snapte mezelf niet, en voelde me vreselijk tekort gedaan. Was boos op iedereen, en voelde enorme verbittering naar mijn omgeving.
Niet alleen de kanker, maar tal van heftige dingen die gebeurd zijn in een 4 tal jaar hadden ervoor gezorgd dat ik volledig in de knoop zat met mezelf.
Dat met mijn vinger wijzen geen enkele zin had, het niet hielp, en bovendien niet eerlijk was van mij, heb ik gelukkig wel in gezien.
Ik ben veel aan zelfreflectie gaan doen, en ben mijn eigen aandeel in de conflictsituaties van mijn leven gaan herkennen.
Dat heeft er voor gezorgd dat ik veel beter contact heb met mijn moeder, en ook met andere mensen uit mijn omgeving.
Tot zover heel fijn natuurlijk. Alleen kan ik nog steeds niet loskomen van de ongezonde relatie waarin ik zit.
Ik heb het geprobeerd, ben weggegaan bij hem. Maar dus ook weer terug gegaan..
Ik wil hem niet de schuld geven van al mijn ellende, it takes two to tango. Ook ik heb zo mijn dingetjes.
Alleen heb ik dus opgemerkt dat ik verslaafd ben aan hem.
Telkens als ik weg ben bij hem, dan komt er een angst, maar ook een enorme boosheid naar boven. Die gevoelens zijn zo enorm groot, dat ik geen idee heb hoe ik dat kan loslaten of oplossen. Het enige wat dan helpt is terug naar hem gaan.
Het vervelende is dat ik ook geen werk heb, weinig sociale contacten, en weer tijdelijk woon bij mijn moeder (ik ben 35).
De kanker heeft er ook voor gezorgd dat ik lymfoedeem heb in mijn benen.
Hierdoor word ik snel moe en heb ik veel pijn.
Maar goed, ergens merk ik ook dat ik dit gebruik als excuus om te blijven hangen in deze situatie.
Het is natuurlijk best kut, toch is het niet zo dat ik ineens zwaar gehandicapt ben of zo.
Ik ben eigenlijk gewoon enorm afhankelijk geweest altijd, had de sterk de neiging om me totaal vast te klampen aan mensen.
Nu dit zich volledig is gaan tegen keren wil ik dus ook heel graag zelfstandig en autonoom worden.
Alleen vind ik het enorm lastig, anders had ik het allang gedaan natuurlijk.
Intussen heb ik veel boeken gelezen over relatieverslaving e.d., dit heeft me veel inzichten gegeven. Alleen vind ik de praktijk zo enorm lastig.
Zolang ik hem niet loslaat blijf ik in deze situatie zitten, en dat gaat ten koste van mijn tijd en gezondheid.
Ik weet wel dat het uiteindelijk niks met hem te maken heeft, hij is meer een spiegel geweest.
Maar ik weet wel dat als ik hem loslaat, ik met dat enorme angstige en boze gevoel kom te zitten. En daar ben ik zo bang voor.
Daarom weer een topic. Dit keer omdat er misschien mensen zijn die in een dergelijke verslaving/situatie hebben gezeten als ik.
Ik vraag me af wat helpend is geweest, of er misschien goede therapeuten zijn op dit gebied.
Het gaat niet om het verwerken van de relatie, ik wil daar eigenlijk helemaal niet meer mee bezig zijn.
Nee, het gaat echt om het loskomen, om uiteindelijk autonomie te bereiken.
Ik heb wel therapie op het moment, maar heb niet het gevoel dat dit nou niet echt heel serieus genomen wordt.
Bovendien zijn zij daar niet in gespecialiseerd.
Ik heb al veel op google gesurft, maar vind het heel lastig wat nou echt helpend kan zijn. Ik heb al heel veel ervaring met therapie trouwens. Voornamelijk gericht op persoonlijkheids problematiek en cognitieve gedragstherapie bij psyQ.
Daar heb ik veel aan gehad, maar of ik dit nu weer moet gaan doen weet ik niet zo goed. Ben dan bang dat ik te veel in herhaling val.
Vandaar dat ik dus alle wijze raad kan gebruiken.
Ook het omgaan van de boosheid die omhoog komt als ik straks echt definitief kap met deze relatie (er is echt veel narigheid geweest)
Ik kan met die emotie echt helemaal niks, en het neemt me helemaal in beslag.
Misschien hebben jullie tips om hiermee om te gaan.
Ik hoop dat ik het duidelijk heb geformuleerd wat ik precies bedoel.
Over hem en zijn acties praten heb ik geen zin meer in, dat maakt me alleen maar meer afhankelijk van hem (hoe gek dat ook klinkt).
Alvast bedankt voor het lezen.
Liefs Bianca
Ik schaam me ergens nogal dat ik weer met een probleem kom, ofschoon ik me nog meer schaam vanwege mijn probleem die ik heb.
Goed, ik heb hier eerder al een aantal topics geopend over o.a. mijn "relatie".
Zelfs eentje over mijn moeder een aantal maanden geleden (deze heb ik verwijderd uit schaamte).
Ik was nogal met mijn vinger aan het wijzen naar andere, omdat ik nogal met mezelf in de knoop zat.
Vorig jaar ben ik ernstig ziek geweest (had baarmoederhalskanker). Nu gaat het qua gezondheid wel oké, en heb ik de ziekte aardig verwerkt.
Maar mijn probleem was eigenlijk niet eens zozeer de ziekte, meer mijn relatie die helemaal niet lekker ging (en eigenlijk nooit gegaan is)
In een van mijn vorige topics heb ik er iets over geschreven.
Eigenlijk draaide alles de afgelopen 4 jaar om hem. Zelfs toen ik ziek was zat ik me nog druk te maken om hem.
Het afgelopen jaar heeft me dan nogal een persoonlijke crisis opgeleverd. Ik heb vreselijk met mezelf in de knoop gezeten, en voelde me ook enorm eenzaam.
Het was ook heel heftig allemaal, ik snap mezelf voorkomen in dat gedeelte.
Alleen kan ik maar niet van hem loskomen.
Hij heeft me nogal in de maling genomen vorig jaar, precies in mijn periode van herstel met een ander. Ook is hij er totaal niet voor me geweest in die periode, hij distantieerde zich er totaal van.
De meeste mensen zouden dat voldoende aanleiding vinden om op te stappen. De meeste dus, maar ik niet..
Ik snapte mezelf niet, en voelde me vreselijk tekort gedaan. Was boos op iedereen, en voelde enorme verbittering naar mijn omgeving.
Niet alleen de kanker, maar tal van heftige dingen die gebeurd zijn in een 4 tal jaar hadden ervoor gezorgd dat ik volledig in de knoop zat met mezelf.
Dat met mijn vinger wijzen geen enkele zin had, het niet hielp, en bovendien niet eerlijk was van mij, heb ik gelukkig wel in gezien.
Ik ben veel aan zelfreflectie gaan doen, en ben mijn eigen aandeel in de conflictsituaties van mijn leven gaan herkennen.
Dat heeft er voor gezorgd dat ik veel beter contact heb met mijn moeder, en ook met andere mensen uit mijn omgeving.
Tot zover heel fijn natuurlijk. Alleen kan ik nog steeds niet loskomen van de ongezonde relatie waarin ik zit.
Ik heb het geprobeerd, ben weggegaan bij hem. Maar dus ook weer terug gegaan..
Ik wil hem niet de schuld geven van al mijn ellende, it takes two to tango. Ook ik heb zo mijn dingetjes.
Alleen heb ik dus opgemerkt dat ik verslaafd ben aan hem.
Telkens als ik weg ben bij hem, dan komt er een angst, maar ook een enorme boosheid naar boven. Die gevoelens zijn zo enorm groot, dat ik geen idee heb hoe ik dat kan loslaten of oplossen. Het enige wat dan helpt is terug naar hem gaan.
Het vervelende is dat ik ook geen werk heb, weinig sociale contacten, en weer tijdelijk woon bij mijn moeder (ik ben 35).
De kanker heeft er ook voor gezorgd dat ik lymfoedeem heb in mijn benen.
Hierdoor word ik snel moe en heb ik veel pijn.
Maar goed, ergens merk ik ook dat ik dit gebruik als excuus om te blijven hangen in deze situatie.
Het is natuurlijk best kut, toch is het niet zo dat ik ineens zwaar gehandicapt ben of zo.
Ik ben eigenlijk gewoon enorm afhankelijk geweest altijd, had de sterk de neiging om me totaal vast te klampen aan mensen.
Nu dit zich volledig is gaan tegen keren wil ik dus ook heel graag zelfstandig en autonoom worden.
Alleen vind ik het enorm lastig, anders had ik het allang gedaan natuurlijk.
Intussen heb ik veel boeken gelezen over relatieverslaving e.d., dit heeft me veel inzichten gegeven. Alleen vind ik de praktijk zo enorm lastig.
Zolang ik hem niet loslaat blijf ik in deze situatie zitten, en dat gaat ten koste van mijn tijd en gezondheid.
Ik weet wel dat het uiteindelijk niks met hem te maken heeft, hij is meer een spiegel geweest.
Maar ik weet wel dat als ik hem loslaat, ik met dat enorme angstige en boze gevoel kom te zitten. En daar ben ik zo bang voor.
Daarom weer een topic. Dit keer omdat er misschien mensen zijn die in een dergelijke verslaving/situatie hebben gezeten als ik.
Ik vraag me af wat helpend is geweest, of er misschien goede therapeuten zijn op dit gebied.
Het gaat niet om het verwerken van de relatie, ik wil daar eigenlijk helemaal niet meer mee bezig zijn.
Nee, het gaat echt om het loskomen, om uiteindelijk autonomie te bereiken.
Ik heb wel therapie op het moment, maar heb niet het gevoel dat dit nou niet echt heel serieus genomen wordt.
Bovendien zijn zij daar niet in gespecialiseerd.
Ik heb al veel op google gesurft, maar vind het heel lastig wat nou echt helpend kan zijn. Ik heb al heel veel ervaring met therapie trouwens. Voornamelijk gericht op persoonlijkheids problematiek en cognitieve gedragstherapie bij psyQ.
Daar heb ik veel aan gehad, maar of ik dit nu weer moet gaan doen weet ik niet zo goed. Ben dan bang dat ik te veel in herhaling val.
Vandaar dat ik dus alle wijze raad kan gebruiken.
Ook het omgaan van de boosheid die omhoog komt als ik straks echt definitief kap met deze relatie (er is echt veel narigheid geweest)
Ik kan met die emotie echt helemaal niks, en het neemt me helemaal in beslag.
Misschien hebben jullie tips om hiermee om te gaan.
Ik hoop dat ik het duidelijk heb geformuleerd wat ik precies bedoel.
Over hem en zijn acties praten heb ik geen zin meer in, dat maakt me alleen maar meer afhankelijk van hem (hoe gek dat ook klinkt).
Alvast bedankt voor het lezen.
Liefs Bianca
dinsdag 29 mei 2018 om 22:51
Probeer wat te doen met die enorme angst. Waar ben je bang voor als je niet met hem samen bent? Waar denk je dan aan? Wat zou er volgens jou allemaal fout kunnen gaan als je alleen woont/bent?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 29 mei 2018 om 23:11
Voornamelijk het gevoel dat ik het allemaal niet alleen kan.
Het gekke is, dat ik eigenlijk al die tijd al alleen ben (heb natuurlijk vrij weinig aan hem gehad)
Klinkt misschien vreemd maar mannen waren altijd nogal belangrijk voor me.
Of ik nou een relatie had of vrijgezel was, ik had altijd al het gevoel niet compleet te zijn zonder man of scharrel.
Maar ja, als je je zo afhankelijk opstelt, en jezelf zo snel geeft, kunnen ze makkelijk misbruik van je maken.
Bovendien is op den duur een afhankelijk persoon ook niet echt leuk meer voor de ander.
Nu zie ik dit, en voordat ik me weer met mannen en relaties ga bezighouden moet ik van mezelf eerst zelfstandig worden.
Ik heb geen zin meer om als majorettepop gebruikt te worden.
Juist omdat ik altijd zo afhankelijk was, konden ze me maken en breken.
Ik ben daardoor al eerder m'n huis en relatie kwijt geraakt, dit omdat ik niks op mijn naam had staan en mijn ex een beter "exemplaar" had gevonden.
Het helemaal "alleen" doen vind ik gewoon zo tegennatuurlijk aanvoelen zeg maar. Maar in mijn geval moet ik eerst die "shit" met mezelf oplossen.
Ook wil ik graag een kind, ik ben namelijk baarmoeder sparend geopereerd.
Natuurlijk niet met deze man hoor, dat doe ik m'n kind niet aan.
Ik voel meer zo enorme haast, omdat het nu "allemaal moet".
Die druk zorgt er meer voor dat ik dan verstijf ipv dat ik actie onder neem.
Weet niet of het een beetje duidelijk is hoe ik het bedoel. Ik vind nogal lastig uit te leggen waarvoor ik nou precies bang ben.
Maar ik denk dat de angst voor de verandering het meest centraal staat.
Het doorbreken van mijn patronen zeg maar.
Liefs Bianca
dinsdag 29 mei 2018 om 23:13
En die kan je alleen maar veranderen door nieuwe patronen en ritme aan te gaan brengen. Begin anders daar eens.
Wat vond je altijd heerlijk om te doen juist omdat hij er even niet was?
Wat vond je altijd heerlijk om te doen juist omdat hij er even niet was?
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 29 mei 2018 om 23:33
Ik hield altijd van onder de mensen zijn eigenlijk.
Vond het leuk om even een terrasje te pakken of op stap te gaan.
Ik reed vroeger paard, ook dat vond ik leuk.
Probleem is alleen dat ik vrij weinig contacten meer heb.
Ik heb wel eens met vriendinnen afgesproken, maar merk dat zij en ik op een totaal andere golflengte zitten.
Niet dat het dan niet gezellig is, maar het echte contact is er gewoonweg niet meer. We leven allemaal een totaal ander leven.
Weet je, hoe cliché het ook klinkt, zo'n ziekte veranderd je ook gewoon.
Dat is fijn voor de inzichten, dat zeker.
Maar veel vriendschappen hebben die onstuimige periode van de afgelopen jaren niet overleefd.
Kortom, ik moet ook nieuwe mensen leren kennen.
Iets wat me vrij makkelijk af ging omdat ze in mijn comfortzone zaten.
Maar die comfortzone wil ik gewoon uit, dat leven ligt inmiddels achter me.
Het was ook een leven met veel kroeg, drank en ook drugs. Dat is niks meer voor mij.
Ik wil dus eigenlijk een totaal nieuw leven in stappen, en ben dan bang dat ik enorm op m'n bek ga.
Dat ze me niet aardig vinden, of raar.
Ik denk dat ik me teveel bewust ben van mezelf, en dan sta je ook niet echt open om contact te maken.
Maar je hebt gelijk, het enige wat ik moet doen, is het gewoon doen.
Ik denk dat ik gewoon ook van andere moet horen dat het oké is dat ik voor mezelf kies.
Hopelijk met als eindresultaat dat ik het ook oké vind zonder de bevestiging van andere.
Liefs Bianca
dinsdag 29 mei 2018 om 23:35
Is het geen idee om een serieus gesprek met je psycholoog te hebben?
Je zegt dat je het gevoel hebt dat ze je niet serieus nemen, kaart dit aan! Anders verdoe je je tijd daar alleen maar, terwijl je mss met de juiste hulp enorme stappen kan maken.
Ik wens je veel sterkte, wijsheid en persoonlijke groei toe!
Je zegt dat je het gevoel hebt dat ze je niet serieus nemen, kaart dit aan! Anders verdoe je je tijd daar alleen maar, terwijl je mss met de juiste hulp enorme stappen kan maken.
Ik wens je veel sterkte, wijsheid en persoonlijke groei toe!
dinsdag 29 mei 2018 om 23:44
Het is helemaal ok dat jij voor jezelf kiest.
Begin weer met paardrijden, ga af en toe een kop koffie drinken op een terras en maak per week een aantal momenten waar jij naar uitkijkt.
Leg contact met de psycholoog en ga met haar/hem in overleg, maak een stappenplan samen en richt jouw leven opnieuw in. Want dat heeft een U-turn gemaakt en nu moet jij hier nog een ritme in vinden.
Succes en heel veel sterkte, jij komt er wel!
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
woensdag 30 mei 2018 om 00:32
Ik had van huis uit een relatie en ben op mijn 18e samen gaan wonen. 4 jaar heb ik dat samen wonen vol gehouden. Hij was dwangmatig, depressief en had last van sociale angsten. Aan het einde van de relatie kwam daar nog een diagnose van een ontwijkende persoonlijkheid boven op.
Op mijn 16e had ik het al een keer uit willen maken, maar toen heb ik mijn vader op mijn dak gehad. Dat het zo’n goede jongen was, en dat ik zijn moeder zo’n verdriet zou doen dus ik heb het niet gedaan.
Tijdens het samenwonen heb ik wel eens thuis proberen te praten over hoe het was. Maar ik was te aanwezig, ik moest gewoon eens rustiger doen, meer begrip hebben voor mijn ex, etc. etc. Ik ben een keer voor een weekend naar mijn ouders gegaan omdat ik het niet meer aankon bij mijn ex.. ik werd dood genegeerd door mijn vader. Want hoe kon ik dat mijn destijds nog vriend aandoen. Leuk zo’n katholieke achtergrond.
Tijdens mijn jeugd heeft mijn vader ook wel eens gezegd dat mijn jeugdvriend mijn redding zou zijn geweest. Ik weet tot de dag van vandaag niet waarin. Ik haalde goede cijfers op school. Had een bijbaan. Sportte fanatiek. Ging nooit uit.
Ik was dood ongelukkig in die relatie. Zijn dwang stond altijd op 1. Ik kon het nooit goed doen. Maar daardoor ging ik ook denken dat ik het niet alleen kon, en dat ik niet goed genoeg was. En dat het aan mij lag.
En daar een einde aanmaken, alleen wonen. Is het engste wat ik in mijn hele leven heb gedaan denk ik. Maar ik ben er zo gruwelijk blij mee. Ik was mezelf kwijt geraakt, als ik in de spiegel keek zag ik mezelf niet meer.
Mijn vader wilde het afdoen met een “het verleden is het verleden, laten we er niet over praten”. En er zijn meer nare dingen gebeurd. Dus ik ga me niet meer weg laten stoppen en heb het contact uiteindelijk ook met mijn ouders verbroken.
Ik had ook geen vriendinnen groep. Ja ik had zo nu en dan contact met mijn vriendin van de middelbare school. Dat is nu uitgegroeid tot een echte vriendinnengroep en ze kennen me niet terug. Ik ben zoveel meer mezelf geworden. Zo’n spontaner mens.
Het is eng, je moet alles zelf beslissen. Er is niemand om op terug te vallen. En ik weet niet met welke shit jij precies te maken hebt gehad behalve je ziekte. Maar vermoedelijk doe je al veel meer zelf dan je denkt, en loop je daarbij ook nog gigantisch op je tenen.
Alleen kun je het doen zoals jij wil. Al verf je de muur pimpelpaars en ontbijt je met warm eten. Je kunt opnieuw ontdekken wie jij bent.
Op mijn 16e had ik het al een keer uit willen maken, maar toen heb ik mijn vader op mijn dak gehad. Dat het zo’n goede jongen was, en dat ik zijn moeder zo’n verdriet zou doen dus ik heb het niet gedaan.
Tijdens het samenwonen heb ik wel eens thuis proberen te praten over hoe het was. Maar ik was te aanwezig, ik moest gewoon eens rustiger doen, meer begrip hebben voor mijn ex, etc. etc. Ik ben een keer voor een weekend naar mijn ouders gegaan omdat ik het niet meer aankon bij mijn ex.. ik werd dood genegeerd door mijn vader. Want hoe kon ik dat mijn destijds nog vriend aandoen. Leuk zo’n katholieke achtergrond.
Tijdens mijn jeugd heeft mijn vader ook wel eens gezegd dat mijn jeugdvriend mijn redding zou zijn geweest. Ik weet tot de dag van vandaag niet waarin. Ik haalde goede cijfers op school. Had een bijbaan. Sportte fanatiek. Ging nooit uit.
Ik was dood ongelukkig in die relatie. Zijn dwang stond altijd op 1. Ik kon het nooit goed doen. Maar daardoor ging ik ook denken dat ik het niet alleen kon, en dat ik niet goed genoeg was. En dat het aan mij lag.
En daar een einde aanmaken, alleen wonen. Is het engste wat ik in mijn hele leven heb gedaan denk ik. Maar ik ben er zo gruwelijk blij mee. Ik was mezelf kwijt geraakt, als ik in de spiegel keek zag ik mezelf niet meer.
Mijn vader wilde het afdoen met een “het verleden is het verleden, laten we er niet over praten”. En er zijn meer nare dingen gebeurd. Dus ik ga me niet meer weg laten stoppen en heb het contact uiteindelijk ook met mijn ouders verbroken.
Ik had ook geen vriendinnen groep. Ja ik had zo nu en dan contact met mijn vriendin van de middelbare school. Dat is nu uitgegroeid tot een echte vriendinnengroep en ze kennen me niet terug. Ik ben zoveel meer mezelf geworden. Zo’n spontaner mens.
Het is eng, je moet alles zelf beslissen. Er is niemand om op terug te vallen. En ik weet niet met welke shit jij precies te maken hebt gehad behalve je ziekte. Maar vermoedelijk doe je al veel meer zelf dan je denkt, en loop je daarbij ook nog gigantisch op je tenen.
Alleen kun je het doen zoals jij wil. Al verf je de muur pimpelpaars en ontbijt je met warm eten. Je kunt opnieuw ontdekken wie jij bent.
woensdag 30 mei 2018 om 08:07
Wat globaal voor iedereen helpt, ongeacht de oorzaak, is afleiding. Je kan je maar op één ding tegelijk concentreren en het belangrijkste wint. Bijvoorbeeld als je boven een afgrond hangt kan je maar aan één ding denken en dat is op dat moment niet aan je afwezige feestvierende lover, daar kan je zeker van zijn.
Verder kan het geen kwaad om hulp te zoeken.
Verder kan het geen kwaad om hulp te zoeken.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 30 mei 2018 om 08:31
Ik lees ook dat je enorm vol bent van iemand die het niet van jou is, en dat je daar toch je dagen mee voedt. Dat kan diverse oorzaken hebben en dat hangt dan weer af van je persoonlijkheid. Ik kan dus niet uit je post opmaken waarom je zo vastkleeft aan iemand. Er zijn zóveel verschillende motieven. Jij noemt het verslaving maar daar zijn ook verschillende motieven voor.
Maar het enige wat je in feite hebt is het hier en nu en dáár moet je hoe dan ook het beste van zien te maken. Je moet niet doen alsof dat niet bestaat. Want andere mensen moeten dan voor je kostje gaan zorgen terwijl jij je daardoor bezig kan houden met nutteloze zaken. Dat is toch raar? Je moet wel een gevoel voor waarheid krijgen en dat kan dan je leidraad worden.
Niet denken: mijn verslaving is zo groot en ik heel zielig en nu wil ik daar ook aandacht voor en dan kan alles blijven zoals het is.
Maar het enige wat je in feite hebt is het hier en nu en dáár moet je hoe dan ook het beste van zien te maken. Je moet niet doen alsof dat niet bestaat. Want andere mensen moeten dan voor je kostje gaan zorgen terwijl jij je daardoor bezig kan houden met nutteloze zaken. Dat is toch raar? Je moet wel een gevoel voor waarheid krijgen en dat kan dan je leidraad worden.
Niet denken: mijn verslaving is zo groot en ik heel zielig en nu wil ik daar ook aandacht voor en dan kan alles blijven zoals het is.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 30 mei 2018 om 19:10
Afleiding zoeken is zeker heel belangrijk, en dat is ook precies wat ik moet gaan doen.retrostar schreef: ↑30-05-2018 08:07Wat globaal voor iedereen helpt, ongeacht de oorzaak, is afleiding. Je kan je maar op één ding tegelijk concentreren en het belangrijkste wint. Bijvoorbeeld als je boven een afgrond hangt kan je maar aan één ding denken en dat is op dat moment niet aan je afwezige feestvierende lover, daar kan je zeker van zijn.
Verder kan het geen kwaad om hulp te zoeken.
Ik heb geen gemakkelijke jeugd gehad, en heb altijd een moeizame band gehad met ouders (vooral vader)
Ik heb daar veel therapie voor gevolgd. Niet zo zeer voor hen, maar wel om alles een plekje te geven en me emotioneel onafhankelijk te maken.
Ik dacht dat het me aardig gelukt was na 12 maanden deeltijdtherapie.
Maar ja, ik had toen eigenlijk best wel een relaxt leven. En had me in die therapie voornamelijk bezig gehouden met een fobie waar ik toentertijd last van had. En dus niet het achterliggende probleem (geen zelfvertrouwen, verlatingsangst, en emotioneel afhankelijkheid)
Ik werd nog gewaarschuwd door een van de therapeuten dat ik voorbij ging aan het werkelijke probleem.
En daar kreeg hij gelijk in, want een half jaar na die therapie ging mijn relatie uit, had ik ineens niks meer.
Ik had niks opgebouwd, en had volledig op hem geleund. Toen kwamen pas die werkelijke angsten omhoog. En ik kon daar niet mee dealen.
Ik viel in een diep zwart gat, en voelde me vreselijk zielig.
Ergens onbewust (of misschien wel bewust) ben ik me weer gaan vastklampen aan een man, om me maar weer zo snel mogelijk afhankelijk te maken.
En laat deze man nou met de spiegel zijn van al mijn tekortkomingen en angsten.
Het kan een lul zijn of niet, feit blijft dat er bij hem niks te halen viel en valt. En ik weigerde dat in te zien.
Pas na de ziekte, en niet eens meteen daarna, ben ik me gaan realiseren dat ik totaal geen zelfrespect heb, en dat ik graag in een slachtofferrol zat en het gevoel het niet alleen te kunnen.
Dat is het moment geweest dat ik ben gaan reflecteren naar mezelf.
Want ik had idd al genoeg zelf gedaan, en had zelf mijn angst en pijn gedragen toen ik ziek werd.
Al viel ik af en toe wel terug in mijn oude rol (zie mijn topic over zijn vakantie en mijn operatie).
Therapie volgen in de zin die ik eerder heb gehad zie ik niet zo zitten.
Dit heeft meer te maken met het feit dat ik dit al eerder mee heb gemaakt.
Ik weet het allemaal wel, zij gaan waarschijnlijk mij de inzichten geven die ik zelf ook al heb.
Ik denk dat ik daarom meer behoefte heb aan ervaringsdeskundigheid.
Zoals het verhaal van hierboven, dat geeft mij ook moed. En ik bewonder de keuze dat je voor jezelf gekozen hebt.
Ik wil ook niet zielig doen, en zeggen dat ik het allemaal niet kan.
Ik ben geen slachtoffer. Al is het wel de rol en de positie die ik al die jaren had ingenomen.
Desalniettemin heb je gelijk, en is actie en afleiding datgene wat ik moet gaan zoeken en doen.
Misschien is het plaatsen van een bericht hier op het forum ook wel een eerste stap om mij kwetsbaarheid te laten zien. Als je me ziet zal je niet gelijk denken dat ik een kwetsbaar mens ben, ik heb altijd mezelf nogal overschreeuwd.
Dus is dit misschien ook een soort van oefening zeg maar
Niet dat ik dit nou gelijk ga vertellen aan iedereen die ik tegen kom in de toekomst. Het is gewoon fijn, al is het in de totale anonimiteit, eens open te zijn naar andere.
Ben iig dankbaar voor de reacties en de bemoedigde woorden.
Bedankt
