Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 26 juni 2024 om 21:33
Ken je het begrip body doubling? Voor zover ik begrepen heb, is dat dat iemand anders aan taak A begint zodat jij tegelijk taak B kunt doen. Het schijnt goed te werken.Twijfelaar schreef: ↑25-06-2024 21:56Het is onzin dat WMO komt. Zo lang ik geen energie heb om dingen aan te pakken, hoe willen ze mij dan helpen om orde op zaken te stellen.
Ik zie het even niet meer. Vast ook omdat het erg druk is op werk. Valt me op dat ik er minder moeite mee heb als er nu iets zou voorvallen waardoor ik per direct me ziek kan melden. Het boeit minder. Schooljaar is voorbij, binding met leerlingen is weg. Ik zie nu al op tegen het komend schooljaar.
Hoe is het gesprek gegaan?
donderdag 27 juni 2024 om 15:05
Hahaha wat vind ik dit een geweldig idee. Ik zou het graag willen toepassen, maar de venijn zit hem in de tussenregels. Het niet reageren op vragen van mij, doen alsof zijn neus bloed, tussen de regels door aangeven dat ik ongeschikt ben als moeder, dat ik de veroorzaker ben van alle problemen. Het is niet zwart wit wat hij doet, dat maakt het lastig te pakken en daarom (vind ik) ook lastiger om ertegen in te gaan of het van me af te laten glijden. Dus ik zie zo even geen manier om hier een bingo kaart van te maken, maar kom gerust door met suggestiesframbozentaartje schreef: ↑26-06-2024 07:07Zijn er vaste verwijten die elke keer voorbij komen? Want dan kun je je vantevoren wapenen. Bijvoorbeeld een speelbord bullshit-bingo maken. Op elk vakje een rotopmerking en ernaast iets lekkers, een pepermuntje of een Mars ofzo, en elke rotopmerking is bingo, twee keer dezelfde rotopmerking is 2 keer bingo. Hoe rotter de opmerking hoe lekkerder de beloning.
In het verwijten-repertoire van mijn ex zit bijvoorbeeld:
'Dit had goedkoper/tweedehands/gratis gekund'
'Jij maakt je ook nergens zorgen over'
'waarom wil je dit nu al vastleggen'
'Je had dit beter helemaal anders kunnen doen'
(En dat was toen tientallen keren in een gesprek, energiezuigend )
Natuurlijk kun je zulke opmerkingen ook overdenken en rationeel tegenin gaan, maar zo'n bingo helpt het een beetje luchtig te houden. Mijn bord was gewoon een A4tje trouwens. Ik legde er niet echt op dat moment marsen op, want je moet het uit het zicht houden van ex en kind natuurlijk.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 27 juni 2024 om 16:32
O ja op de bingokaart mag zeker ook ander venijn, zoals genegeerd worden, stilzwijgen en irritante gebaren.
Diep gekweld zuchten > een dropje per zucht
Helemaal geen antwoord geven op jouw vraag poging 1: karameltoffee
2e poging in hetzelfde gesprek (of dezelfde dag) : een tompouce.
Iets 'vergeten' wat jij heus wel gezegd hebt: chocoladebonbon.
En je mag de bingokaart ook tussentijds aanpassen natuurlijk.
Diep gekweld zuchten > een dropje per zucht
Helemaal geen antwoord geven op jouw vraag poging 1: karameltoffee
2e poging in hetzelfde gesprek (of dezelfde dag) : een tompouce.
Iets 'vergeten' wat jij heus wel gezegd hebt: chocoladebonbon.
En je mag de bingokaart ook tussentijds aanpassen natuurlijk.
vrijdag 28 juni 2024 om 00:56
frambozentaartje schreef: ↑27-06-2024 16:32O ja op de bingokaart mag zeker ook ander venijn, zoals genegeerd worden, stilzwijgen en irritante gebaren.
Diep gekweld zuchten > een dropje per zucht
Helemaal geen antwoord geven op jouw vraag poging 1: karameltoffee
2e poging in hetzelfde gesprek (of dezelfde dag) : een tompouce.
Iets 'vergeten' wat jij heus wel gezegd hebt: chocoladebonbon.
En je mag de bingokaart ook tussentijds aanpassen natuurlijk.
vrijdag 28 juni 2024 om 13:17
Body doubling is hier eerder als tip gegeven. Daar heb ik toen op gezocht wat dat betekent, maar ik zou me heel erg opgelaten voelen als iemand een taak uitvoert terwijl ik iets anders moet doen. Ik merk ook vandaag weer dat ik het beste gedij op mijn eigen tijd en tempo. Vooruit denken wat ik wanneer ga doen. Nee het lukt niet zoals ik het plan, maar er komt wel wat uit mijn handen. Samen een klus aanpakken lukt wel als ik van te voren een beeld heb van wie wat gaat doen. Een afgebakend stuk. Samen in de tuin werken bij mijn vriend bijvoorbeeld gaat prima, maar samen bij mij in de tuin werken is uit den boze. Moet ik zelf kunnen en doen, ik wil (kan?) hierbij geen hulp accepteren. Daarin heb ik nog een héle lange weg te gaan.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 28 juni 2024 om 13:21
Dat speelt zeker een grote rol en ik weet bijna zeker dat dit ook is waarom ik er zoveel last van heb en het niet naast me neer kan leggen. Echter zijn er ook zaken die in mijn ogen echt treiteren zijn.
*knip*
Het negeren van mijn opmerkingen en verdraaien van zaken zodat dingen mijn schuld lijken is inderdaad mijn pijn uit het verleden waar ik niet mee kan omgaan.
Je beschrijft het heel treffend: hij roert elke keer opnieuw in een groot gapende wond die maar niet wil helen.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 29-06-2024 15:15
25.71% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 28 juni 2024 om 13:33
Mag die bingkaart ook met terugwerende kracht of zou dat te slecht voor mijn gezondheid zijnframbozentaartje schreef: ↑27-06-2024 16:32O ja op de bingokaart mag zeker ook ander venijn, zoals genegeerd worden, stilzwijgen en irritante gebaren.
Diep gekweld zuchten > een dropje per zucht
Helemaal geen antwoord geven op jouw vraag poging 1: karameltoffee
2e poging in hetzelfde gesprek (of dezelfde dag) : een tompouce.
Iets 'vergeten' wat jij heus wel gezegd hebt: chocoladebonbon.
En je mag de bingokaart ook tussentijds aanpassen natuurlijk.
Ik ga deze tip zeker onthouden en in gedachte uitvoeren. Ik hield wel al bij wat hij allemaal fout deed (verslaglegging voor het geval dat), maar dit maakt het een stuk positiever als afhandeling
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 28 juni 2024 om 13:44
Gesprek met WMO gehad gisteren. Geen echte stappen gezet. Voor de praktisch begeleider sta ik op een wachtlijst, waarschijnlijk wel vrij snel aan de beurt. De maatschappelijk werker gaf wel aan dat ik hem had mogen bellen ivm een situatie rondom ex (ik miste mijn oud begeleider toen echt enorm!). Geen idee of ik dat daadwerkelijk ga doen, maar het heeft me wel aan het denken gezet dat ik niemand ingeschakeld heb toen terwijl een open blik wel wenselijk was. Ook de haptonoom heb ik geen contact mee gezocht. Had misschien ook gekund?
Gesprek met maatschappelijk werker was verder vooral praktisch. Kort gesproken over hoe het nu gaat, maar niet aangegeven dat ik het niet overzie. Ik merk dat ik in zo'n gesprekken het allemaal bagataliseer en vooral niet groter wil maken. Ik schiet dan eigenlijk dus in de ontkenning, alhoewel ik de zaken wel besproken heb. Zoals drukte op het werk, de situatie rondom ex, de vakantie waar ik tegenop zie. Dus ik bespreek het wel, maar de emoties blijven eruit.
Frizz: je schrijft dat ik samen moet uitzoeken wat ik nodig heb en natuurlijk heb je daar gelijk is. Maar.... ik heb echt geen idee. Ik denk oprecht niet dat ik geholpen ben met iemand die in huis komt om te helpen papieren te ordenen (dat kan ik zelf ook) of om losse spullen een plek te geven (dat kan ik zelf ook). Ik zie het voor me dat er afspraken gemaakt worden en dat ik juist van te voren ga zorgen dat het al opgeruimd / gedaan is. Dat wordt dat een prioriteit en blijven andere zaken liggen, want zo werkt het bij mij. Urgent gaat eerst en de rest blijft liggen.
Wat ik ook merk is dat ik meer en meer mijn eigen weg wil gaan, mijn eigen tempo bepalen en niet hoeven af te stemmen met vriend. Ik irriteer me soms en dat laat ik hem merken. Het is niet goed, want ik praat er niet over. Elke keer neem ik het me voor, maar ik durf het niet. Bang voor zijn reactie. Niet dat hij boos zal worden, maar meer dat hij verdriet zal hebben. Ik wil niemand pijn doen!
Gesprek met maatschappelijk werker was verder vooral praktisch. Kort gesproken over hoe het nu gaat, maar niet aangegeven dat ik het niet overzie. Ik merk dat ik in zo'n gesprekken het allemaal bagataliseer en vooral niet groter wil maken. Ik schiet dan eigenlijk dus in de ontkenning, alhoewel ik de zaken wel besproken heb. Zoals drukte op het werk, de situatie rondom ex, de vakantie waar ik tegenop zie. Dus ik bespreek het wel, maar de emoties blijven eruit.
Frizz: je schrijft dat ik samen moet uitzoeken wat ik nodig heb en natuurlijk heb je daar gelijk is. Maar.... ik heb echt geen idee. Ik denk oprecht niet dat ik geholpen ben met iemand die in huis komt om te helpen papieren te ordenen (dat kan ik zelf ook) of om losse spullen een plek te geven (dat kan ik zelf ook). Ik zie het voor me dat er afspraken gemaakt worden en dat ik juist van te voren ga zorgen dat het al opgeruimd / gedaan is. Dat wordt dat een prioriteit en blijven andere zaken liggen, want zo werkt het bij mij. Urgent gaat eerst en de rest blijft liggen.
Wat ik ook merk is dat ik meer en meer mijn eigen weg wil gaan, mijn eigen tempo bepalen en niet hoeven af te stemmen met vriend. Ik irriteer me soms en dat laat ik hem merken. Het is niet goed, want ik praat er niet over. Elke keer neem ik het me voor, maar ik durf het niet. Bang voor zijn reactie. Niet dat hij boos zal worden, maar meer dat hij verdriet zal hebben. Ik wil niemand pijn doen!
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 28 juni 2024 om 20:41
Alles mag! Geestelijke gezondheid is ook gezondheid.Twijfelaar schreef: ↑28-06-2024 13:33Mag die bingkaart ook met terugwerende kracht of zou dat te slecht voor mijn gezondheid zijn
vrijdag 28 juni 2024 om 20:53
Ik vind dat je een gesprek met iemand van WMO had, al een stap op zich. Grote stap ook.
En ik snap ergens het bagatelliseren zo goed. Want je moet je toch staande houden in dat gesprek en als je alle emotie toelaat, kun je misschien niet meer uit je woorden komen. Je doet het denk ik beter dan je zelf denkt.
En ik snap ergens het bagatelliseren zo goed. Want je moet je toch staande houden in dat gesprek en als je alle emotie toelaat, kun je misschien niet meer uit je woorden komen. Je doet het denk ik beter dan je zelf denkt.
zondag 30 juni 2024 om 10:47
Hahaha, gezien het feit dat ik in twee jaar tijd 20 kg ben aangekomen is het misschien toch niet zo verstandig om snoepen te promoten
Wilde eigenlijk een zoveelste poging tot afvallen gaan doen door minder te snoepen. Maar ik kijk zo op tegen de (start van de) training, tegen de drukte komende week, tegen eerlijk zijn tegen mijn vriend, tegen de vakantie met dochter, tegen het opruimen van ouderlijk huis. Eigenlijk kijk ik overal tegen op.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 30 juni 2024 om 10:49
Hoe stom is het dan dat als mijn idee bevestigd wordt, ik het wil tegenspreken? Het niet wil geloven, het wil ontkennen, want dit kan toch niet waar zijn? Het voelt als een slechte droom waar ik in zit en als ik die niet onthoud dan is die er ook niet of nooit geweest.frambozentaartje schreef: ↑28-06-2024 20:46Ik zal niet quoten maar ik lees inderdaad treiteren en op een nare manier controle uitoefenen.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 30 juni 2024 om 10:50
Zo'n verkennend gesprek voeren is niet moeilijk. Door alle verschillende intakes en pogingen tot therapie is het me goed geleerd om te praten over mijn situatie zonder mijn situatie te ervaren en er bewust van te zijn. Ik bespreek het alsof het iemand anders betreft. Ik denk dat ik me er totaal voor afgesloten heb, maar daardoor kom ik dus ook niet tot de kern van het probleem.frambozentaartje schreef: ↑28-06-2024 20:53Ik vind dat je een gesprek met iemand van WMO had, al een stap op zich. Grote stap ook.
En ik snap ergens het bagatelliseren zo goed. Want je moet je toch staande houden in dat gesprek en als je alle emotie toelaat, kun je misschien niet meer uit je woorden komen. Je doet het denk ik beter dan je zelf denkt.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 30 juni 2024 om 11:17
Poeh, ik merk dat de paniek weer toeslaat. Bewust zijn van alles waar ik tegenop zie, vooral bewust worden dat ik me nergens met plezier naar uit kijk. Dat volgend schooljaar weer een gevecht gaat worden om staande te blijven, dat ik eigenlijk over mijn kunnen zit qua werken, dat ik misschien toch dit contract niet had moeten aannemen (met groot risico op hoog inkomens verlies en tijdelijke contracten / uren draaien omdat ik niet helemaal afgekeurd ben). Het draait en het duizelt.
Ik wil naar huis en op de bank tv gaan kijken. Wegduiken en doen alsof het er allemaal niet is. Helaas deadlines voor morgen, dus ik heb geen keus en zal aan de slag moeten.
Ik wil naar huis en op de bank tv gaan kijken. Wegduiken en doen alsof het er allemaal niet is. Helaas deadlines voor morgen, dus ik heb geen keus en zal aan de slag moeten.
Hope is the first step on the road to disappointment
maandag 1 juli 2024 om 09:11
Twijfelaar schreef: ↑30-06-2024 10:50Zo'n verkennend gesprek voeren is niet moeilijk. Door alle verschillende intakes en pogingen tot therapie is het me goed geleerd om te praten over mijn situatie zonder mijn situatie te ervaren en er bewust van te zijn. Ik bespreek het alsof het iemand anders betreft. Ik denk dat ik me er totaal voor afgesloten heb, maar daardoor kom ik dus ook niet tot de kern van het probleem.
Voor dat laatste is ook gewoon een hele goede professionele vertrouwensrelatie nodig.
•
maandag 1 juli 2024 om 16:39
Ik weet niet zo goed hoe ik je kan opbeuren maar ik ga het wel proberen:Twijfelaar schreef: ↑30-06-2024 10:49Hoe stom is het dan dat als mijn idee bevestigd wordt, ik het wil tegenspreken? Het niet wil geloven, het wil ontkennen, want dit kan toch niet waar zijn? Het voelt als een slechte droom waar ik in zit en als ik die niet onthoud dan is die er ook niet of nooit geweest.
- je doet de juiste dingen, namelijk je kind beschermen en voor je kind opkomen
- je ziet haarscherp wat er gebeurt
- hoewel ik in het algemeen heel erg ben voor een situatie zo eerlijk mogelijk onder ogen zien, vind ik het in dit geval een vorm van lijfsbehoud om er niet de hele tijd aan te denken.
Je kunt 't getreiter toch niet voorkomen of stoppen.
- en, hoe rot ook, dit onthoud je toch wel
Dus nee ik vind je niet stom. Verre van.
woensdag 3 juli 2024 om 15:13
Dat zou ik fijn vinden een huisdier, maar ik durf de verantwoordelijkheid niet aan. De knuffels zou ik wel graag willen, maar al het andere? Het is een enorme verantwoordelijkheid, een die ik er nu niet bij kan hebben. Als ik een huisdier zou kopen dan een hond, maar daarvoor ben ik eigenlijk te weinig thuis en dat vind ik zielig. Dus dat plan staat op de lange baan totdat het ooit (ja toch?) beter gaat.
Dus ik geniet nu even virtueel van de knuffel van de kat.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 3 juli 2024 om 15:15
Mee eens. Ik dacht die bij mijn laatste psycholoog gevonden te hebben, maar die verbrak de verbinding toen duidelijk werd dat ik niet geheel op een gezonde wijze aan hem dacht. Ik hoop dat ik ooit zo iemand ga vinden waarmee ik een lange professionele vertrouwensband aan kan gaan. Maar nu eerst focus op de training die deze week gaat starten.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 3 juli 2024 om 15:20
Alles wat je hierboven benoemt trek ik in twijfel. Doe ik de juiste dingen of beschadig ik mijn kind juist meer? Zie ik het wel goed of projecteer ik mijn eigen problemen?frambozentaartje schreef: ↑01-07-2024 16:39Ik weet niet zo goed hoe ik je kan opbeuren maar ik ga het wel proberen:
- je doet de juiste dingen, namelijk je kind beschermen en voor je kind opkomen
- je ziet haarscherp wat er gebeurt
- hoewel ik in het algemeen heel erg ben voor een situatie zo eerlijk mogelijk onder ogen zien, vind ik het in dit geval een vorm van lijfsbehoud om er niet de hele tijd aan te denken.
Je kunt 't getreiter toch niet voorkomen of stoppen.
- en, hoe rot ook, dit onthoud je toch wel
Dus nee ik vind je niet stom. Verre van.
Oke, het lijfsbehoud ben ik dan wel met je eens
Ondanks dat er gezondere manieren zullen zijn om me staande te houden. Kan ik echt niks doen om op een andere manier met ex te communiceren zodat hij ook normaal gaat reageren en handelen? Ik weet wel dat ik alleen mijn eigen acties kan beinvloeden, maar verdorie er moet toch iets zijn wat ik kan doen?
Ik weet niet of ik het ga onthouden? Ik weet zo veel niet meer van mijn jeugd, ik weet ook veel van de acties van mijn ex niet meer, het is dat het op een lijstje staat.
Het is zo moeilijk om van jezelf te zeggen dat het oke is. Van de week een gesprek met iemand gehad die aangaf het knap te vinden dat ik weer een nieuwe poging ga doen bij therapie, dat hij het knaop vond dat ik bleef vechten en doen. En ik denk dan alleen maar dat ik geen andere keus heb. Ik doe maar wat en ik probeer het echt wel. Kan toch moeilijk erbij vertellen dat de dagen of momenten soms zo zwart zijn dat ik er liever een einde aan maak? Die dagen en momenten gaan over, worden minder (afhankelijk van factoren), het is onvoorspelbaar. Dat laatste maakt het zo lastig!
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
