Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 3 juli 2024 om 20:02
Ik schoot zo in de lach om deze zin. Je doet je nick wel eer aan
woensdag 3 juli 2024 om 20:16
100% mee eens. Het is ontzettend moeilijk om van jezelf te zeggen dat het goed is, dat je het goed doet, dat je je best doet - en daarentegen is het ontstellend makkelijk om jezelf af te katten voor je tekortkomingen.
Het leven wordt zoveel leuker als je jezelf oke vindt. Ik hoop dat je dat deze zomer kan vinden - zelfvertrouwen is een schild tegen de nare acties van anderen.
donderdag 4 juli 2024 om 07:54
Vandaag….
Heb al besloten om alles ervoor vol te plannen zodat ik bezig blijf. Even naar werk rijden, kleine taak doen en weer terug naar huis. Voelt zo stom, merk dat ik erg in de weerstand zit. Hopelijk kan ik me ertoe zetten om daar iets opener te zijn.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 4 juli 2024 om 07:55
frambozentaartje schreef: ↑03-07-2024 20:02Ik schoot zo in de lach om deze zin. Je doet je nick wel eer aan
Twijfelen kan ik als de beste. Helaas niet altijd een leuke eigenschap om alles te overdenken en geen besluit te kunnen nemen.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 4 juli 2024 om 07:56
Ik hoop vooral dat ik wat stabieler word, wellicht helpt zelfvertrouwen daarbij. Ik ben heel soms best zelfverzekerd, maar dan slaat het direct om in arrogantie. Er lijkt geen middenweg te zijn in mijn houding. Ik ben stil en teruggetrokken of overdreven aanwezig en opeisend.frambozentaartje schreef: ↑03-07-2024 20:16100% mee eens. Het is ontzettend moeilijk om van jezelf te zeggen dat het goed is, dat je het goed doet, dat je je best doet - en daarentegen is het ontstellend makkelijk om jezelf af te katten voor je tekortkomingen.
Het leven wordt zoveel leuker als je jezelf oke vindt. Ik hoop dat je dat deze zomer kan vinden - zelfvertrouwen is een schild tegen de nare acties van anderen.
twijfelaar wijzigde dit bericht op 09-07-2024 13:54
Reden: Typo
Reden: Typo
0.20% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 4 juli 2024 om 18:15
Twijfelaar schreef: ↑04-07-2024 07:54Vandaag….
Heb al besloten om alles ervoor vol te plannen zodat ik bezig blijf. Even naar werk rijden, kleine taak doen en weer terug naar huis. Voelt zo stom, merk dat ik erg in de weerstand zit. Hopelijk kan ik me ertoe zetten om daar iets opener te zijn.
Hoe was het? Ik ben natuurlijk te laat, maar ik wilde nog zeggen dat het misschien helpend zou kunnen zijn om daar open over te zijn?
•
donderdag 4 juli 2024 om 18:42
Op het eind werd gevraagd naar de eerste indruk. Daarin heb ik wel aangegeven dat ik nog sceptisch ben.
Lastige is dat ik de komende bijeenkomst er niet bij ben. Dan gaan we echt aan de slag dus dat mis ik.
Ik vind de groep lastig. Niet zo zeer de mensen an sich, maar gewoon de mensen. Van alles denken en niet kunnen / durven zeggen. Nadenken over welke houding ik wil geven / welke indruk ik wil afgeven. Ben dus vooral bezig geweest met de anderen.
Tijdens de uitleg kon ik me niet concentreren. Was niet gefocust, niet erbij met mijn hoofd.
Voelde ook tijdens de bijeenkomst veel weerstand. Wilde het liefste opstaan en gaan, maar dat doe ik uiteraard niet. Recalcitrant. Opstandig. Weerstand. Anders kan ik het niet omschrijven.
Daarnaast verdriet omdat ik me niet open kan stellen. Omdat het voelt alsof het gedoemd is te mislukken. Ik weet niet of dat de weerstand is of omdat het niet aansluit bij mijn hulpvraag.
Lastige is dat ik de komende bijeenkomst er niet bij ben. Dan gaan we echt aan de slag dus dat mis ik.
Ik vind de groep lastig. Niet zo zeer de mensen an sich, maar gewoon de mensen. Van alles denken en niet kunnen / durven zeggen. Nadenken over welke houding ik wil geven / welke indruk ik wil afgeven. Ben dus vooral bezig geweest met de anderen.
Tijdens de uitleg kon ik me niet concentreren. Was niet gefocust, niet erbij met mijn hoofd.
Voelde ook tijdens de bijeenkomst veel weerstand. Wilde het liefste opstaan en gaan, maar dat doe ik uiteraard niet. Recalcitrant. Opstandig. Weerstand. Anders kan ik het niet omschrijven.
Daarnaast verdriet omdat ik me niet open kan stellen. Omdat het voelt alsof het gedoemd is te mislukken. Ik weet niet of dat de weerstand is of omdat het niet aansluit bij mijn hulpvraag.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 juli 2024 om 03:32
vrijdag 5 juli 2024 om 08:58
Natuurlijk is dat een optie, maar niet binnen de groep. Ik heb komende week een individuele afspraak. Daar kan ik dat misschien wel bespreken.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 juli 2024 om 09:01
Ik wil overkomen als iemand die hard zijn best doet om er wat van te maken, maar dat lijkt enorm in strijd met hoe ik het ervaar.
Ik wil geen toneel spelen, ik zou me graag “vrij” genoeg willen voelen om aan te geven dat het me teveel is. Dat gaat echter niet gebeuren. Zo online is het te doen om me te uiten en kwetsbaar te zijn, maar niet in het echte leven.
Ik heb mijn vriend nog niks gezegd.
Hope is the first step on the road to disappointment
vrijdag 5 juli 2024 om 13:44
Is dat mbt de training of ook met andere dingen?Twijfelaar schreef: ↑05-07-2024 09:01ik zou me graag “vrij” genoeg willen voelen om aan te geven dat het me teveel is.
Je vertelde je o.a opstandig te voelen tijdens de training. Voel je daar nog wat meer bij? Of denk je er wat bij? Kritische stem/ Commentaar? En dat kan van alles zijn hoor
Bijvoorbeeld: zit ik dan in de training. Denken ze nou echt dat dit gaat helpen? Of…belachelijk dat ik hier terecht kom. Ik wist het al wel, dit wordt niks. Wat moet ik hier?
En wellicht zijn er duizend andere variaties mogelijk
zaterdag 6 juli 2024 om 23:10
Ik merkte het nu vooral in de bijeenkomst omdat er van alles door me heen schoot en ik het niet kon (wilde) uiten?
Ik wilde vooral weg, enerzijds vanuit een opstandigheid omdat ik de emoties niet wilde ondergaan, anderzijds omdat ik er mijn hoofd niet bij kon houden.
Mijn grootste probleem was vooral de weerstand. Eigenlijk kan ik het niet goed terughalen hoe het was. Twee dagen verder en ik kan het me niet meer voor de geest halen. Mindfuck!!!
Het huiswerk is een enorme trigger voor me. Ik moet het maken, maar denk er niet aan. Ik zou een wekker moeten zetten zodat ik eraan denk, maar zelfs dat is blijkbaar teveel gevraagd. Oftewel: gedoemd om te mislukken omdat ik niet simpelweg wat huiswerk kan maken.
Ik merk dat het eigenlijk teveel is. Ik heb geen idee hoe ik dit moet gaan doen. Nu niet en de komende weken niet. Ik heb het blijkbaar giganisch onderschat.
Ik wilde vooral weg, enerzijds vanuit een opstandigheid omdat ik de emoties niet wilde ondergaan, anderzijds omdat ik er mijn hoofd niet bij kon houden.
Mijn grootste probleem was vooral de weerstand. Eigenlijk kan ik het niet goed terughalen hoe het was. Twee dagen verder en ik kan het me niet meer voor de geest halen. Mindfuck!!!
Het huiswerk is een enorme trigger voor me. Ik moet het maken, maar denk er niet aan. Ik zou een wekker moeten zetten zodat ik eraan denk, maar zelfs dat is blijkbaar teveel gevraagd. Oftewel: gedoemd om te mislukken omdat ik niet simpelweg wat huiswerk kan maken.
Ik merk dat het eigenlijk teveel is. Ik heb geen idee hoe ik dit moet gaan doen. Nu niet en de komende weken niet. Ik heb het blijkbaar giganisch onderschat.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 6 juli 2024 om 23:29
Het is zoveel huiswerk dat het belachelijk is dat het me niet lukt. Oftewel nauwelijks huiswerk.
Ik wil er niet teveel over uitweiden want er is gezegd dat je er niet op (social) media over moest praten. Logisch dat je het niet uitgebreid op Facebook gaat zetten, maar ik vind het daardoor wel lastig om er iets hierover te schrijven. Voelt als de regels verbreken.
Het moet op vaste momenten gebeuren dus je zou zeggen “zet een herinnering en doe het dan direct”. Zo simpel is het ook. Waarom doe ik het dan niet? Net zoals zoveel dingen die ik niet doe. Uitstellen en negeren. Ik haat mezelf.
Ik wil er niet teveel over uitweiden want er is gezegd dat je er niet op (social) media over moest praten. Logisch dat je het niet uitgebreid op Facebook gaat zetten, maar ik vind het daardoor wel lastig om er iets hierover te schrijven. Voelt als de regels verbreken.
Het moet op vaste momenten gebeuren dus je zou zeggen “zet een herinnering en doe het dan direct”. Zo simpel is het ook. Waarom doe ik het dan niet? Net zoals zoveel dingen die ik niet doe. Uitstellen en negeren. Ik haat mezelf.
Hope is the first step on the road to disappointment
zaterdag 6 juli 2024 om 23:52
Smoesjes. Er is zoveel dat ik uitstel dat niet eng is. Naar mijn internetaanbieder bellen bijvoorbeeld.
Sorry. Ik wil niet zo zijn, zo kwaad en vervelend. Ben boos op en teleurgesteld in mezelf.
Slik tegenwoordig paracetamol tijdens de menstruatie omdat ik de pijn niet meer kan verdragen terwijl ik die altijd heb kunnen verdragen. Ik voel me een regelrechte aansteller momenteel.
Sorry. Ik wil niet zo zijn, zo kwaad en vervelend. Ben boos op en teleurgesteld in mezelf.
Slik tegenwoordig paracetamol tijdens de menstruatie omdat ik de pijn niet meer kan verdragen terwijl ik die altijd heb kunnen verdragen. Ik voel me een regelrechte aansteller momenteel.
Hope is the first step on the road to disappointment
zondag 7 juli 2024 om 08:25
zondag 7 juli 2024 om 08:44
Wel binnen de groep, je zit daar voor jezelf. Voor wat jij voelt.Twijfelaar schreef: ↑05-07-2024 08:58Natuurlijk is dat een optie, maar niet binnen de groep. Ik heb komende week een individuele afspraak. Daar kan ik dat misschien wel bespreken.
Je loopt overal voor weg, zelfs je partner heeft geen idee waar je mee bezig bent en wat er in je om gaat.
Ook in de groep is er niets mis mee om te zeggen wat je voelt. Mogelijk voelen anderen zich ook zo.
Waarom zou je therapie je masker ophouden?
zondag 7 juli 2024 om 22:44
Heb je een beveiligde inbox of een emailadres waarmee je met je behandelaren kunt communiceren?
Zou het lukken om ze een kort bericht te schrijven? Iets in de trant van: 'het lukt me niet' ' ik vind het moeilijk'.
Ik heb ook ooit een keer zo'n soort bericht gestuurd en dat was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan - uitstellen en zeker een week van wakker gelegen, zo zag ik ertegenop.
Behandelaar reageerde heel relaxt - en achteraf, heel erg achteraf, begreep ik pas dat ik had aangegeven dat de stap voor mij te groot was, dat ik er daarom niets mee kon, en dat behandelaar op zoek ging naar welke stap ik wel kon zetten.
Zou het lukken om ze een kort bericht te schrijven? Iets in de trant van: 'het lukt me niet' ' ik vind het moeilijk'.
Ik heb ook ooit een keer zo'n soort bericht gestuurd en dat was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan - uitstellen en zeker een week van wakker gelegen, zo zag ik ertegenop.
Behandelaar reageerde heel relaxt - en achteraf, heel erg achteraf, begreep ik pas dat ik had aangegeven dat de stap voor mij te groot was, dat ik er daarom niets mee kon, en dat behandelaar op zoek ging naar welke stap ik wel kon zetten.
maandag 8 juli 2024 om 02:35
Lieve Twijfelaar, ik begrijp waar je doorheen gaat. Althans, het mechanisme ervan.
Want ik heb hetzelfde.
Niets is zo moeilijk als wanneer je verwacht dat de volgende stap wellicht wat verandering zal brengen in de situatie. Om te ervaren dat je op dezelfde dingen botst in jezelf als voorheen.
En dat het onmogelijk voelt om er doorheen te komen.
Toch zal het gebeuren. Alleen niet persee zoals misschien je verwachting ervan zou kunnen zijn.
Schrijf weer met ons zodra je de energie hebt.
Ik denk aan je en stuur warmte.
Want ik heb hetzelfde.
Niets is zo moeilijk als wanneer je verwacht dat de volgende stap wellicht wat verandering zal brengen in de situatie. Om te ervaren dat je op dezelfde dingen botst in jezelf als voorheen.
En dat het onmogelijk voelt om er doorheen te komen.
Toch zal het gebeuren. Alleen niet persee zoals misschien je verwachting ervan zou kunnen zijn.
Schrijf weer met ons zodra je de energie hebt.
Ik denk aan je en stuur warmte.
dinsdag 9 juli 2024 om 14:07
Ik weet dat ik het eng vind, confronterend. Mede omdat het niet lukt om te doen wat van me verwacht wordt. Het huiswerk bijvoorbeeld. Nog niks aan gedaan. Het sluimert dat ik nog niks gedaan heb. De uitspraak van de trainer bij intake “je gaat toch niet mijn groep frustreren?” schiet vaak door mijn hoofd. Want ik stel haar teleur nu want ik maak mijn huiswerk niet. Anderzijds lijk ik vast beraden om niet een van de mensen te worden die de groep voortijdig verlaat. Het voelt alweer tegenstrijdig. Ik wil doorgaan, maar maak niet het huiswerk om door te kunnen gaan. Elke dag zou ik opnieuw kunnen kiezen om te starten. Dan maar een paar dagen niet gedaan. Toch lukt het niet. Dat het vakantie is en ik met dochter weg ben is natuurlijk ook niet bevordelijk. Het is zwaar om op vakantie te zijn en alles te regelen in een onbekende omgeving.
Het kan best zijn dat mijn angst de vermijding tactiek inzet. Dat idee heb ik ook wel nu het weer wat dichter bij komt. Ik merk dat ik er erg van slag van ben. Tenminste, ik geef dat even de schuld van de somberheid de laatste dagen. Want dat het momenteel pittig is, is een feit. Terug van vakantie zal ik echt een paar dagen nodig hebben om bij te komen. Tijd die ik helemaal niet heb.
Geen idee of de training op zoek gaat naar het achterliggende plaatje. Ik denk vooral dat als ik straks aankom zonder huiswerk dat ze dan een stevig gesprek met me gaan voeren over hoe verder.
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 9 juli 2024 om 14:11
FaceofOZ schreef: ↑07-07-2024 08:44Wel binnen de groep, je zit daar voor jezelf. Voor wat jij voelt.
Dat klopt, wilt niet zeggen dat dat 123 lukt.
Je loopt overal voor weg, zelfs je partner heeft geen idee waar je mee bezig bent en wat er in je om gaat.
ook dat klopt. Mijn grootste vijand ben ik zelf. Wil wel even vooropstellen dat mijn partner een lat-relatie is die vanuit mij een stuk minder serieus is dan vanuit hem. Ik twijfel heel erg over de relatie en zie veel rode vlaggen bij mezelf.
Ook in de groep is er niets mis mee om te zeggen wat je voelt. Mogelijk voelen anderen zich ook zo.
Leuk als andere mensen dat kunnen, ik momenteel niet. Ik ben geen groepsdier. Daarnaast pas een bijeenkomst gehad.
Waarom zou je therapie je masker ophouden?
Omdat dat bekend en veilig is.
Hope is the first step on the road to disappointment
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
