Psyche
alle pijlers
Hoe leven op orde stellen?
zondag 29 oktober 2023 om 20:00
Aanvulling: Dit topic gestart voor advies. Inmiddels een plek om af en toe te kunnen sparren over datgene wat me bezig houdt.
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
Bij gebrek aan steun in mijn omgeving, wil ik hier mijn vraag stellen.
Mijn leven is al een aantal jaren een rotzooi. Na een scheiding en depressie probeer ik mijn leven weer op orde te krijgen, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik huur momenteel voor een schrikbarend bedrag (ik ben niet de enige) een klein appartement voor mij en mijn dochter. De huurovereenkomst kan door verhuurder ontbonden worden en dan heb ik twee maanden de tijd om een nieuw onderkomen te vinden. Dit brengt spanning met zich mee. Ik ben daarom aan het kijken naar koop- en huurwoningen, maar beide zijn niet (goed) te vinden, mede omdat ik door co-ouderschap en school van dochter gebonden ben aan een bepaald gebied. Nu heb ik een woning gevonden, maar ik twijfel of ik ervoor moet gaan. Het idee van verhuizen en verbouwen levert me veel spanning op, maar het blijven waar ik zit ook. Het gevoel dat ik met een (koop)woning een nieuwe start kan maken is groot, waar ik nu woon kan ik niet tot rust komen vanwege de beperkte plek en hoeveelheid spullen die ik heb. Een huis zou hierin verbetering kunnen zijn. De twijfels doen me verstijven, ik vermijd liever dan dat ik doorpak. Daarnaast een stemmetje dat bang is dat ik omkiep als ik daadwerkelijk ga verhuizen en verbouwen. Ik zie het mezelf niet doen. Maar wat dan? Hoeveel jaar moet ik nog wachten voor dat ik wel een echte start kan maken ipv deze tussenpauze in een appartement waar ik niet tot rust kom. Moet ik wachten of nu doorpakken?
Wat ook speelt is een lat relatie. We zien elkaar wekelijks, zonder kinderen. Mijn dochter weet niet van zijn bestaan af. De relatie is met momenten fijn en met momenten niet fijn. Ik merk een onrust in me als we afspreken, maar kan er tegelijkertijd naar uitkijken om hem weer te zien. Soms heb ik het gevoel dat ik misbruik van hem maak. Hij is helemaal hoteldebotel van mij en ik voel dat niet (soms wel). Hij helpt me door moeilijke perioden heen en ik steun en help hem ook als hij vast loopt met zaken. Ik wil de relatie niet beëindigen, maar ik wil ook niet zo doorgaan omdat het vaak energie kost. Ik denk dat ik me aanpas, maar ik weet dat niet zeker.
Misschien handig om te weten is dat ik nog steeds depressief ben en momenteel geen therapie volg. Ik sta op een wachtlijst voor diagnostisering, het kan nog maanden duren voordat ik daar een uitnodiging van krijg.
Voor mijn gevoel staat mijn leven "on hold". Graag wil ik weer een stapje vooruit zetten ipv vasthangen, want dat doe ik nu al jaren en ik ben nu iets stabieler dan een jaar geleden, maar het wordt niet echt beter. Iemand tips?
Ik ben bekend met vermijding als overlevingsstrategie dus het kan zijn dat ik niet veel of snel zal reageren omdat de reacties me bang maken. Excuses daarvoor!
twijfelaar wijzigde dit bericht op 12-12-2023 15:48
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
2.39% gewijzigd
Hope is the first step on the road to disappointment
dinsdag 9 juli 2024 om 15:02
Twijfelaar schreef: ↑09-07-2024 14:07
Ik denk vooral dat als ik straks aankom zonder huiswerk dat ze dan een stevig gesprek met me gaan voeren over hoe verder.
Of ze zijn juist heel warm en mild en gaan met jou in gesprek over waarom het je niet is gelukt.
Ik snap trouwens goed dat het niet lukt op vakantie. In een vreemde omgeving functioneren als je ernstig overvraagd bent vraagt zoveel extra van jou. Wat rot eigenlijk dat dit nu ook inde weg zit om echt toe te komen aan wat rust.
•
woensdag 10 juli 2024 om 10:05
Dat kan ik moeilijk inschatten. Ze lieten zeker niet het achterste van hun tong zien, maar sommige waren wel redelijk duidelijk in hun probleemstelling. Het was vooral nog aftasten.
Ik vermoed dat de tweede bijeenkomst opener zal zijn, maar daar ben ik niet bij ivm vakantie.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 10 juli 2024 om 10:08
Ik heb een beveiligde inbox dus ik kan de behandelaar een bericht sturen.frambozentaartje schreef: ↑07-07-2024 22:44Heb je een beveiligde inbox of een emailadres waarmee je met je behandelaren kunt communiceren?
Zou het lukken om ze een kort bericht te schrijven? Iets in de trant van: 'het lukt me niet' ' ik vind het moeilijk'.
Ik heb ook ooit een keer zo'n soort bericht gestuurd en dat was een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan - uitstellen en zeker een week van wakker gelegen, zo zag ik ertegenop.
Behandelaar reageerde heel relaxt - en achteraf, heel erg achteraf, begreep ik pas dat ik had aangegeven dat de stap voor mij te groot was, dat ik er daarom niets mee kon, en dat behandelaar op zoek ging naar welke stap ik wel kon zetten.
Dit kan ik doen als ik weer thuis ben, op de telefoon is dat erg lastig denk ik (smoesje
) Het is vooral dat ik nu niet de ruimte voel qua energie om dat bericht te versturen. Hopelijk na de vakantie iets meer ruimte.
In de individuele afspraak heb ik het wel kort aangegeven, maar vooral gezegd dat ik “gewoon” moest beginnen en dat het wel zou lukken.
Vanmorgen de eerste ingevuld. Wie weet lukt het om de andere momenten ook in te vullen. (Zal wel niet, maar de poging is gedaan.)
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 10 juli 2024 om 10:12
Ik vind het inderdaad lastig om te ervaren dat bijvoorbeeld het huiswerk niet lukt, dat weer die vermijding en angst er zijn. Ergens mis ik de begeleiding van de behandelaar, want ik heb bij elk gesprek het idee dat ze niet snapt wat ik zeg.Verbinder schreef: ↑08-07-2024 02:35Lieve Twijfelaar, ik begrijp waar je doorheen gaat. Althans, het mechanisme ervan.
Want ik heb hetzelfde.
Niets is zo moeilijk als wanneer je verwacht dat de volgende stap wellicht wat verandering zal brengen in de situatie. Om te ervaren dat je op dezelfde dingen botst in jezelf als voorheen.
En dat het onmogelijk voelt om er doorheen te komen.
Toch zal het gebeuren. Alleen niet persee zoals misschien je verwachting ervan zou kunnen zijn.
Schrijf weer met ons zodra je de energie hebt.
Ik denk aan je en stuur warmte.
Hele oneerlijke reactie, maar ik had niet met deze groep willen beginnen, ik had een groep later willen starten. Dan had ik ook meer structuur gehad (vanwege werk) en was het misschien makkelijker om het vol te houden. Maar wellicht is dit een smoesje om de fout niet bij mezelf te zoeken maar bij een ander. Uiteindelijk heb ik ja gezegd tegen deze startdatum.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 10 juli 2024 om 10:15
Rust ken ik niet. Mijn takenlijst voor de vakantie is te groot om alles af te krijgen. Er blijven dingen op mijn schouders duwen en ik loop constant met het gevoel dat ik achter de feiten aanloop en nooit meer bijgerend kom.Frizz schreef: ↑09-07-2024 15:02Of ze zijn juist heel warm en mild en gaan met jou in gesprek over waarom het je niet is gelukt.
Waarom lukt het dan niet? Het voelt zo stompzinnig dat het me niet lukt, maar de vakantie is zo extreem vermoeiend. De warmte kan ik niet goed tegen. Ben ongesteld. Het werkt allemaal niet mee.
Ik snap trouwens goed dat het niet lukt op vakantie. In een vreemde omgeving functioneren als je ernstig overvraagd bent vraagt zoveel extra van jou. Wat rot eigenlijk dat dit nu ook inde weg zit om echt toe te komen aan wat rust.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 10 juli 2024 om 10:17
Ik snap wat je bedoelt, maar ik denk dat groepstherapie niet de omgeving is voor mij om alles open en eerlijk te bespreken.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 10 juli 2024 om 10:19
De andere plek is vermoeiend. Niet mijn eigen spullen, aanpassen. Het kost energie. Vroeger kon ik daar prima mee omgaan, nu is het pittig.
Kind heeft vriendinnetje mee. Leuk dat ze samen kunnen spelen, maar ook dat kost energie want het moet wel in goede banen geleid worden en ik ben verantwoordelijk voor een ander kind (naast die van mij). Dus constant alert.
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 10 juli 2024 om 18:15
Knip en plak je reacties hierop even in je notities voor je e-mail aan de behandelaar later.Twijfelaar schreef: ↑10-07-2024 10:15Rust ken ik niet. Mijn takenlijst voor de vakantie is te groot om alles af te krijgen. Er blijven dingen op mijn schouders duwen en ik loop constant met het gevoel dat ik achter de feiten aanloop en nooit meer bijgerend kom.
•
woensdag 10 juli 2024 om 20:16
Sorry Frizz, maar ik volg je niet. Welke reacties dan want je quote mijn reactie. Of bedoel je dat ik die moet noteren richting behandelaar?
Hope is the first step on the road to disappointment
woensdag 10 juli 2024 om 20:34
Gun jezelf de ruimte om het wel nu te doen, en dan op de allerslechtste makkelijkste half-affe manier die je kunt bedenken.Twijfelaar schreef: ↑10-07-2024 10:08Het is vooral dat ik nu niet de ruimte voel qua energie om dat bericht te versturen. Hopelijk na de vakantie iets meer ruimte.
En ik las later pas dat je wel met huiswerk aan de gang bent; dan ben je toch heel goed bezig!!
anoniem_66fe539526f72 wijzigde dit bericht op 10-07-2024 20:36
Reden: Niet goed gelezen
Reden: Niet goed gelezen
43.56% gewijzigd
woensdag 10 juli 2024 om 20:57
Twijfelaar schreef: ↑10-07-2024 20:16Sorry Frizz, maar ik volg je niet. Welke reacties dan want je quote mijn reactie. Of bedoel je dat ik die moet noteren richting behandelaar?
In die post schreef je twee reacties op mijn vragen. Die reacties zijn belangrijk om te delen met de behandelaar.
•
woensdag 10 juli 2024 om 21:25
Je overdrijft niet, je hebt het moeilijk. Maar thuis zou je nu ook geen rust en comfort vinden, toch? Dus dan maar die vakantie door, voor je dochter en haar vriendin.Twijfelaar schreef: ↑10-07-2024 20:15Dank je. Het zal wel goed gaan allemaal, ik moet niet zo overdrijven.
Wat eten we vanavond?
donderdag 11 juli 2024 om 08:38
Ik lees je bericht net en denk “O ja, huiswerk” dus maar meteen even ingevuld anders blijft het liggen.frambozentaartje schreef: ↑10-07-2024 20:34Gun jezelf de ruimte om het wel nu te doen, en dan op de allerslechtste makkelijkste half-affe manier die je kunt bedenken.
En ik las later pas dat je wel met huiswerk aan de gang bent; dan ben je toch heel goed bezig!!
Ik weet zeker dat het huiswerk niet goed is, maar ik weet ook dat het een proces is en dat ik het moet leren. Dus loslaten en invullen. Lastige is alleen dat als ik dit later moet beschrijven ik me niet meer voor de geest kan halen hoe het op dit moment was. Ik schrijf wat korte steekwoorden erbij, maar ik kan nooit teruggaan naar een moment.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 11 juli 2024 om 08:40
Ik zal het op mijn laptop bekijken als ik terug ben van vakantie, want ik kom er nu echt geen wijs uit. Sorry.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 11 juli 2024 om 08:42
Thuis is anders. Daar kan ik me even terugtrekken of wat rommelen in huis of tuin. Hier kan ik niks.
De druk van dochter met vriendinnetje is veel. De spanning of alles goed blijft gaan, de verantwoordelijkheid van een ander kind. Dit had ik me wel van te voren bedacht natuurlijk, maar het is zwaar.
Hope is the first step on the road to disappointment
donderdag 11 juli 2024 om 09:01
Nou ja, toch goed dat je het doet. Het geeft toch een uitje voor je dochter. Even erop uit zijn.Twijfelaar schreef: ↑11-07-2024 08:42Thuis is anders. Daar kan ik me even terugtrekken of wat rommelen in huis of tuin. Hier kan ik niks.
De druk van dochter met vriendinnetje is veel. De spanning of alles goed blijft gaan, de verantwoordelijkheid van een ander kind. Dit had ik me wel van te voren bedacht natuurlijk, maar het is zwaar.
vrijdag 12 juli 2024 om 22:14
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
