Psyche
alle pijlers
hoe overleef ik de wachtlijst???
zaterdag 29 mei 2010 om 21:50
hallo allemaal
Sinds begin dit jaar gaat het niet zo lekker. Langzaam aan weer richting depressie en een paar maanden geleden zat ik dan toch weer echt in de depressie zoals ik die al vaker heb gehad.
Deze keer alleen niet aan de bel getrokken bij Huisarts/GGZ
Ben daar bekent mee en dacht dat ik het wel zelf zou redden.
En weet uit ervaring dat het ook weer voer gaat/.
Dingen blijven doen, de deur uit blijven gaan enz enz.
Maar......
Een maand geleden ging het toch echt niet goed meer. Voelde mij al dagen niet lekker en zondags ben ik in de paniek/hyperventilatie en in de war geraakt.
Een vriendin heeft me toen geholpen en met medicijnen op bed gebracht.
Ik ben daar wel zo van geschrokken dat ik de volgende ochtend bij de huisarts zat. Ik heb een zoon van 5 en moet/wil daar wel verantwoord voor kunnen zorgen.
Goed, over de drempel heengestapt. Maar dan. Ik moet 3 maanden!!!!! wachten voor ik kan starten met een behandeling. Als het volgens plan verloopt dan he...
Tussendoor nog wel de intake maar verder is het overleven en uitzoeken tot die tijd!!
En dan is het net vakantie tijd dus zijn er veel medewerkers op vakantie (terecht en logisch ook)
Maar het gaat niet goed! Echt niet! Ik zak verder weg en het kost mij zoveel moeite /energie/kracht om voor zoon te blijven zorgen.
Hij gaat iets meer naar zijn vader en zijn vrouw en daar heb ik mazzel mee!
Voorbeeldje: Afgelopen dinsdag een dagje naar de dierentuin geweest (wat al maaanden geleden was gepland) Om 9:00 de deur uit gegaan en om 16:00 weer thuis. Was gezellig , leuk, niks mis mee.
Maar daarna, KAPOT. huilen van de spierpijn(verkrampt) en moeheid. En woensdag donderdag en vrijdag ook nog........
Ik kan dit echt niet nog weken volhouden.....
wat moet ik nou??
Ik neem veel rust en probeer prikkels te beperken omdat ik daar heftig op reageer.
Maar zoon moet wel eten. schone kleren aan het het huis moet ook een beetje netjes blijven.......boodschappen doen.
Dit houd mij aan de ene kant in ene ritme wat heel gezond is dnek ik maar het is zoooooooooooo slopend...
Om 11:00 sóchtends ben ik al op.
Afgelopen week 3 keer op het school plein staan snotteren om niks.
Iemand die vroeg hoe het met mij was, zoon die iets vroeg wat ik niet trok...
Niet normaal toch??
Ik slik AD, al jaren en tijdelijk verhoogde dosis..
Iemand tips advies??
De enige manier om sneller hulp te krijgen is om een suicide poging te doen....
Ben ik niet van plan! Kan niet naar zoon toe en die ben ik daarna kwijt......geen optie.
Sinds begin dit jaar gaat het niet zo lekker. Langzaam aan weer richting depressie en een paar maanden geleden zat ik dan toch weer echt in de depressie zoals ik die al vaker heb gehad.
Deze keer alleen niet aan de bel getrokken bij Huisarts/GGZ
Ben daar bekent mee en dacht dat ik het wel zelf zou redden.
En weet uit ervaring dat het ook weer voer gaat/.
Dingen blijven doen, de deur uit blijven gaan enz enz.
Maar......
Een maand geleden ging het toch echt niet goed meer. Voelde mij al dagen niet lekker en zondags ben ik in de paniek/hyperventilatie en in de war geraakt.
Een vriendin heeft me toen geholpen en met medicijnen op bed gebracht.
Ik ben daar wel zo van geschrokken dat ik de volgende ochtend bij de huisarts zat. Ik heb een zoon van 5 en moet/wil daar wel verantwoord voor kunnen zorgen.
Goed, over de drempel heengestapt. Maar dan. Ik moet 3 maanden!!!!! wachten voor ik kan starten met een behandeling. Als het volgens plan verloopt dan he...
Tussendoor nog wel de intake maar verder is het overleven en uitzoeken tot die tijd!!
En dan is het net vakantie tijd dus zijn er veel medewerkers op vakantie (terecht en logisch ook)
Maar het gaat niet goed! Echt niet! Ik zak verder weg en het kost mij zoveel moeite /energie/kracht om voor zoon te blijven zorgen.
Hij gaat iets meer naar zijn vader en zijn vrouw en daar heb ik mazzel mee!
Voorbeeldje: Afgelopen dinsdag een dagje naar de dierentuin geweest (wat al maaanden geleden was gepland) Om 9:00 de deur uit gegaan en om 16:00 weer thuis. Was gezellig , leuk, niks mis mee.
Maar daarna, KAPOT. huilen van de spierpijn(verkrampt) en moeheid. En woensdag donderdag en vrijdag ook nog........
Ik kan dit echt niet nog weken volhouden.....
wat moet ik nou??
Ik neem veel rust en probeer prikkels te beperken omdat ik daar heftig op reageer.
Maar zoon moet wel eten. schone kleren aan het het huis moet ook een beetje netjes blijven.......boodschappen doen.
Dit houd mij aan de ene kant in ene ritme wat heel gezond is dnek ik maar het is zoooooooooooo slopend...
Om 11:00 sóchtends ben ik al op.
Afgelopen week 3 keer op het school plein staan snotteren om niks.
Iemand die vroeg hoe het met mij was, zoon die iets vroeg wat ik niet trok...
Niet normaal toch??
Ik slik AD, al jaren en tijdelijk verhoogde dosis..
Iemand tips advies??
De enige manier om sneller hulp te krijgen is om een suicide poging te doen....
Ben ik niet van plan! Kan niet naar zoon toe en die ben ik daarna kwijt......geen optie.
donderdag 3 juni 2010 om 21:45
Vandaag bij de HA geweest.
Kon weinig voor mij doen. Vooral in de gaten blijven houden voor mezelf of ik nog goed voor zoon kan zorgen.
Verder zo aktief mogelijk blijven.
Allemaal dingen die ik al doe .
Met een kind van 5 zul je wel moeten....wat dus ook iets heel positiefs heeft.
Helaas dus door modderen.
Mijn tuin is trouwens wel weer netjes! ! van de buurvrouwen heeft ene klus/tuin bedrijf ingehuurd en alles laten doen!!
Echt zo lief!!!
Ze wilde er persi niks voor hebben dus heb een kaartje gekocht en daar iets persoonlijks opgeschreven..........komt ze miij bedanken!!!!..........
Echt zo lief en verrassend.......
Kon weinig voor mij doen. Vooral in de gaten blijven houden voor mezelf of ik nog goed voor zoon kan zorgen.
Verder zo aktief mogelijk blijven.
Allemaal dingen die ik al doe .
Met een kind van 5 zul je wel moeten....wat dus ook iets heel positiefs heeft.
Helaas dus door modderen.
Mijn tuin is trouwens wel weer netjes! ! van de buurvrouwen heeft ene klus/tuin bedrijf ingehuurd en alles laten doen!!
Echt zo lief!!!
Ze wilde er persi niks voor hebben dus heb een kaartje gekocht en daar iets persoonlijks opgeschreven..........komt ze miij bedanken!!!!..........
Echt zo lief en verrassend.......
maandag 7 juni 2010 om 23:43
In het verleden heb ik wel vrij snel therapie gekregen nadat ik al bekend was bij het ggz. Twee maal zelfs, en daar hoefde ik niet suicidaal voor te zijn, daar hoefde ik voor te vertellen dat ik mijn kinderen niet de zorg kon bieden die ze nodig hadden.
Kan het zijn dat jouw huisarts vermoedt dat jij sterker bent dan je zelf aanvoelt. Hij/zij vraagt je om aan te geven of je de zorg voor je zoon nog aan kunt, maar in feite kun je die al niet meer aan. Je doet maar wat je nog kan. Of is jouw huisarts iemand die alleen harde doorverwijzingen maakt bij de allerernstigste psychische problematiek?
Huisarts is de eerste ingang naar crisis, en die moet je er dus van doordringen dat het werkelijk menens is. Al hoop ik dat het ggz dit volgende week ook door heeft en je niet al te lang meer laat wachten.
Verder kunnen die 9 gesprekken met een vrijgevestigde psychologe je toch net even die ademruimte geven die je nodig hebt om te overleven. Ik hoop dat je dan wel een goede treft. De eigen bijdrage is mogelijk terug te vragen via bijzondere bijstand.
Sterkte.
Kan het zijn dat jouw huisarts vermoedt dat jij sterker bent dan je zelf aanvoelt. Hij/zij vraagt je om aan te geven of je de zorg voor je zoon nog aan kunt, maar in feite kun je die al niet meer aan. Je doet maar wat je nog kan. Of is jouw huisarts iemand die alleen harde doorverwijzingen maakt bij de allerernstigste psychische problematiek?
Huisarts is de eerste ingang naar crisis, en die moet je er dus van doordringen dat het werkelijk menens is. Al hoop ik dat het ggz dit volgende week ook door heeft en je niet al te lang meer laat wachten.
Verder kunnen die 9 gesprekken met een vrijgevestigde psychologe je toch net even die ademruimte geven die je nodig hebt om te overleven. Ik hoop dat je dan wel een goede treft. De eigen bijdrage is mogelijk terug te vragen via bijzondere bijstand.
Sterkte.
woensdag 9 juni 2010 om 15:16
Ik ben afgelopen maandag voor de intake geweest. Was heftig maar is wel goed gegaan. En met goed bedoel ik vooral dat ik heb kunnnen overbrengen dat het echt niet goed gaat.
De twee die de intake afnamen waren volgens mij redelijk onder de indruk.
Conclusie tot zover......
Ik heb een depressie en een fikse ook. Mijn zelf beeld is negatief. De aanleg voor depressie is gedeeltelijk erfelijk bepaald. En er moet een verder onderzoek plaatsvinden om de juiste behandeling te kunnen adviseren.
Ben het overal mee eens.
Ik krijg nu de 21 ste een persoonlijkheidsonderzoek en de 30ste een soort verlengde intake.
Duurt weer te lang wat mij betreft natuurlijk maar goed dat lukte echt niet eerder.
Kreeg nog wel complimenten over hoe ik door wilde zetten en inzet had naar zoon toe en ook alert was op zijn welzijn.
Tja......kan me ook niet voorstellen dat ik niet goed voor hem zou willen zorgen!
Maar deed me toch goed.
Verder nu wat van dag tot dag leven. Mensen vragen al hoe ik het de zomervakantie denk te gaan redden...
Geen idee. Niet dat ik er niet over heb nagedacht maar heb nog geen oplossing. 2 weken is hij bij zijn vader en de rest word een overlevingsslag ben ik bang.
Veel mensen zijnn op vakantie en familie kan/wil niet of zoals mijn moeder die zelf giga psychotisch is. Zoon daar naar toe laten gaan lijkt me geen optie en is al helemaal niet ontspannend voor mij.
Maar om daar nu al elke dag over te piekeren......dat trek ik niet en moet het ook een beetje van dag tot dag zien.
En het duurt nog 6 weken voor het zover is.
De twee die de intake afnamen waren volgens mij redelijk onder de indruk.
Conclusie tot zover......
Ik heb een depressie en een fikse ook. Mijn zelf beeld is negatief. De aanleg voor depressie is gedeeltelijk erfelijk bepaald. En er moet een verder onderzoek plaatsvinden om de juiste behandeling te kunnen adviseren.
Ben het overal mee eens.
Ik krijg nu de 21 ste een persoonlijkheidsonderzoek en de 30ste een soort verlengde intake.
Duurt weer te lang wat mij betreft natuurlijk maar goed dat lukte echt niet eerder.
Kreeg nog wel complimenten over hoe ik door wilde zetten en inzet had naar zoon toe en ook alert was op zijn welzijn.
Tja......kan me ook niet voorstellen dat ik niet goed voor hem zou willen zorgen!
Maar deed me toch goed.
Verder nu wat van dag tot dag leven. Mensen vragen al hoe ik het de zomervakantie denk te gaan redden...
Geen idee. Niet dat ik er niet over heb nagedacht maar heb nog geen oplossing. 2 weken is hij bij zijn vader en de rest word een overlevingsslag ben ik bang.
Veel mensen zijnn op vakantie en familie kan/wil niet of zoals mijn moeder die zelf giga psychotisch is. Zoon daar naar toe laten gaan lijkt me geen optie en is al helemaal niet ontspannend voor mij.
Maar om daar nu al elke dag over te piekeren......dat trek ik niet en moet het ook een beetje van dag tot dag zien.
En het duurt nog 6 weken voor het zover is.
woensdag 9 juni 2010 om 15:17
quote:mamzelle schreef op 07 juni 2010 @ 23:43:
In het verleden heb ik wel vrij snel therapie gekregen nadat ik al bekend was bij het ggz. Twee maal zelfs, en daar hoefde ik niet suicidaal voor te zijn, daar hoefde ik voor te vertellen dat ik mijn kinderen niet de zorg kon bieden die ze nodig hadden.
Kan het zijn dat jouw huisarts vermoedt dat jij sterker bent dan je zelf aanvoelt. Hij/zij vraagt je om aan te geven of je de zorg voor je zoon nog aan kunt, maar in feite kun je die al niet meer aan. Je doet maar wat je nog kan. Of is jouw huisarts iemand die alleen harde doorverwijzingen maakt bij de allerernstigste psychische problematiek?
Huisarts is de eerste ingang naar crisis, en die moet je er dus van doordringen dat het werkelijk menens is. Al hoop ik dat het ggz dit volgende week ook door heeft en je niet al te lang meer laat wachten.
Verder kunnen die 9 gesprekken met een vrijgevestigde psychologe je toch net even die ademruimte geven die je nodig hebt om te overleven. Ik hoop dat je dan wel een goede treft. De eigen bijdrage is mogelijk terug te vragen via bijzondere bijstand.
Sterkte.
Ik ben ook bekent bij het GGZ. Ligt een dossier van een halve meter denk ik inmiddels. Heeft helaas geen voordeel in mijn geval.
Jammer maar helaas.
In het verleden heb ik wel vrij snel therapie gekregen nadat ik al bekend was bij het ggz. Twee maal zelfs, en daar hoefde ik niet suicidaal voor te zijn, daar hoefde ik voor te vertellen dat ik mijn kinderen niet de zorg kon bieden die ze nodig hadden.
Kan het zijn dat jouw huisarts vermoedt dat jij sterker bent dan je zelf aanvoelt. Hij/zij vraagt je om aan te geven of je de zorg voor je zoon nog aan kunt, maar in feite kun je die al niet meer aan. Je doet maar wat je nog kan. Of is jouw huisarts iemand die alleen harde doorverwijzingen maakt bij de allerernstigste psychische problematiek?
Huisarts is de eerste ingang naar crisis, en die moet je er dus van doordringen dat het werkelijk menens is. Al hoop ik dat het ggz dit volgende week ook door heeft en je niet al te lang meer laat wachten.
Verder kunnen die 9 gesprekken met een vrijgevestigde psychologe je toch net even die ademruimte geven die je nodig hebt om te overleven. Ik hoop dat je dan wel een goede treft. De eigen bijdrage is mogelijk terug te vragen via bijzondere bijstand.
Sterkte.
Ik ben ook bekent bij het GGZ. Ligt een dossier van een halve meter denk ik inmiddels. Heeft helaas geen voordeel in mijn geval.
Jammer maar helaas.
vrijdag 11 juni 2010 om 11:45
Blijkbaar was de uitdaging nog niet groot genoeg .......
Ben gisteren gevallen en zit hier nu met een fijna spalk voor minimaal ene week.
Krukken erbij en daar red ik mij mee. Nou ja, dat is de uitdaging dus....
Grrrrrrr echt ik baal echt zo enorm.
Zoon gaat aan het einde van de dag naar zijn vader en komt zondag aan het einde van de middag weer thuis.
Vriendinnen hebben wat dingetjes gedaan in huis en handig neergezet en zo en boodschappen gedaan voor het weekend.
Sttat nu een stoel in de keuken want probeer maar eens een kopje koffie in de kamer te krijgen als je op krukken loopt.....
Het doet ook gewoon pijn!
Ik voel me vandaag echt ff zielig. Alsof er nog niet genoeg shit hier in huis is.
Maar ben wel trots op zoon. Die ging braaf mee met vriendin en heeft daar prima grslapen. Andere vriendin is mee geweest naar het ziekenhuis.
Zoon gaat mij goed helpen had hij al aan vriendin gemeld. Oa spagetti koken want dat kan hij heeeeeeeeeeeeel goed.
Denk dat hij eerder bedoeld dat hij het heel lekker vind want koken mag hij nog niet aangezien hij pas bijna 6 is.
Ben gisteren gevallen en zit hier nu met een fijna spalk voor minimaal ene week.
Krukken erbij en daar red ik mij mee. Nou ja, dat is de uitdaging dus....
Grrrrrrr echt ik baal echt zo enorm.
Zoon gaat aan het einde van de dag naar zijn vader en komt zondag aan het einde van de middag weer thuis.
Vriendinnen hebben wat dingetjes gedaan in huis en handig neergezet en zo en boodschappen gedaan voor het weekend.
Sttat nu een stoel in de keuken want probeer maar eens een kopje koffie in de kamer te krijgen als je op krukken loopt.....
Het doet ook gewoon pijn!
Ik voel me vandaag echt ff zielig. Alsof er nog niet genoeg shit hier in huis is.
Maar ben wel trots op zoon. Die ging braaf mee met vriendin en heeft daar prima grslapen. Andere vriendin is mee geweest naar het ziekenhuis.
Zoon gaat mij goed helpen had hij al aan vriendin gemeld. Oa spagetti koken want dat kan hij heeeeeeeeeeeeel goed.
Denk dat hij eerder bedoeld dat hij het heel lekker vind want koken mag hij nog niet aangezien hij pas bijna 6 is.
