Psyche
alle pijlers
hoe verder na een traumatische gebeurtenis (gezin)
zondag 11 december 2022 om 09:33
Ik loop vast en heb advies nodig, hopelijk kan iemand mij helpen.
Het is een lang verhaal maar ik zal proberen het kort en bondig te houden. Evt uitleg kan ik in reacties plaatsen.
Afgelopen jaar hebben wij als gezin een traumatische gebeurtenis meegemaakt. Het is ons overkomen, hadden er zelf geen invloed op. De gebeurtenis heeft (inter) nationale nieuws gehaald, dat zegt iets over de grootte van het trauma.
De gezinsleden die het meest beïnvloed zijn, waren thuis. Mijn man en onze 2 zonen. Mijn dochter en ik waren (gelukkig) niet thuis.
Oudste zoon heeft enkele weken daarna, EMDR gehad. Eenmalig. heeft hem wel geholpen. Maar ook hij merkt nog steeds de gevolgen. Met enige regelmaat praat hij met de POH van onze huisarts.
Ook onze dochter loopt nu vast, haar heb ik geadviseerd om een afspraak te maken bij de huisarts. Hopelijk kan ook voor haar ondersteuning worden ingeschakeld.
Ook ik ga naar de POH, niet alleen vanwege het het trauma, maar vooral ook omdat sindsdien mijn huwelijk onder druk staat.
Mijn man heeft het zeer zwaar sinds die ene traumatische dag. Hij weet niet wat hij voelt, is vlak in zijn emoties. Heeft ook lang ontkent dat hij een trauma heeft opgelopen. Pas sinds een paar dagen ziet hij in dat dat wel zo is. ( We zijn nu bijna 9 maanden verder!) Pas 4 maanden na het trauma heeft hij uitgesproken wat hem dwars zat: hij voelt niets meer voor mij. Maar kan ook niet zeggen of hij wil scheiden. Hij voelt letterlijk niets meer. Op mijn aandringen zijn we gestart met relatietherapie. Hij gaat mee, praat ook wel. Maar inmiddels is duidelijk dat hij eerst met zichzelf aan de slag moet om de gedachtes en gevoelens te ordenen. Morgen heeft hij (na een woede-uitbarsting van mij) een afspraak bij een psychotherapeut. Man weigert om met de huisarts te gaan praten.
En ik, ik loop vast. Als ik nu ook omval, dan hebben de kinderen helemaal geen steun meer, Man kan op dit moment geen steun zijn voor hun.
Wat is er mogelijk? Kan er een gezinshulp komen? Moet iedereen maar individueel therapie krijgen? Volgens huisarts wordt een psycholoog niet vergoed na een 'life changing moment'. Klopt dat?
Hopelijk is hier iemand die werkt in de GGZ die mij kan helpen..
Kids zijn 20-18-16 jr. Alleen de jongste zegt geen probleem te hebben...
Het is een lang verhaal maar ik zal proberen het kort en bondig te houden. Evt uitleg kan ik in reacties plaatsen.
Afgelopen jaar hebben wij als gezin een traumatische gebeurtenis meegemaakt. Het is ons overkomen, hadden er zelf geen invloed op. De gebeurtenis heeft (inter) nationale nieuws gehaald, dat zegt iets over de grootte van het trauma.
De gezinsleden die het meest beïnvloed zijn, waren thuis. Mijn man en onze 2 zonen. Mijn dochter en ik waren (gelukkig) niet thuis.
Oudste zoon heeft enkele weken daarna, EMDR gehad. Eenmalig. heeft hem wel geholpen. Maar ook hij merkt nog steeds de gevolgen. Met enige regelmaat praat hij met de POH van onze huisarts.
Ook onze dochter loopt nu vast, haar heb ik geadviseerd om een afspraak te maken bij de huisarts. Hopelijk kan ook voor haar ondersteuning worden ingeschakeld.
Ook ik ga naar de POH, niet alleen vanwege het het trauma, maar vooral ook omdat sindsdien mijn huwelijk onder druk staat.
Mijn man heeft het zeer zwaar sinds die ene traumatische dag. Hij weet niet wat hij voelt, is vlak in zijn emoties. Heeft ook lang ontkent dat hij een trauma heeft opgelopen. Pas sinds een paar dagen ziet hij in dat dat wel zo is. ( We zijn nu bijna 9 maanden verder!) Pas 4 maanden na het trauma heeft hij uitgesproken wat hem dwars zat: hij voelt niets meer voor mij. Maar kan ook niet zeggen of hij wil scheiden. Hij voelt letterlijk niets meer. Op mijn aandringen zijn we gestart met relatietherapie. Hij gaat mee, praat ook wel. Maar inmiddels is duidelijk dat hij eerst met zichzelf aan de slag moet om de gedachtes en gevoelens te ordenen. Morgen heeft hij (na een woede-uitbarsting van mij) een afspraak bij een psychotherapeut. Man weigert om met de huisarts te gaan praten.
En ik, ik loop vast. Als ik nu ook omval, dan hebben de kinderen helemaal geen steun meer, Man kan op dit moment geen steun zijn voor hun.
Wat is er mogelijk? Kan er een gezinshulp komen? Moet iedereen maar individueel therapie krijgen? Volgens huisarts wordt een psycholoog niet vergoed na een 'life changing moment'. Klopt dat?
Hopelijk is hier iemand die werkt in de GGZ die mij kan helpen..
Kids zijn 20-18-16 jr. Alleen de jongste zegt geen probleem te hebben...
zondag 11 december 2022 om 10:49
Dat kan afhangen af van je zorgverzekeraar, soort verzekering enz. Een aanpassingsstoornis valt niet onder de DSM en afspraken zijn dat die onder de POH vallen. Het kan heel goed in dit geval dat er sprake is van een andere diagnose, die wel onder de DSM valt en dat daardoor meer specialistische zorg wel vergoed wordt. Hoe dan ook ik zou met de huisarts gaan praten en zo nodig een keer langs een andere in de praktijk, meestal wordt er parttime gewerkt.Maleficent schreef: ↑11-12-2022 10:34Ik werk bij een zorgverzekeraar, en dit is niet waar. Het ligt niet aan het 'life changing moment' maar het ligt aan hoe je functioneert. Als je nu met klachten loopt zoals lijkend op depressie/burn-out vanwege wat er is gebeurd en hij geeft jou of je man een doorverwijzing naar een GGZ zorgverlener, dan valt het onder de basisverzekering. Traumaverwerking is een hele valide reden om GGZ nodig te hebben en het wordt ook behandeld in GGZ.
zondag 11 december 2022 om 10:50
Ik zie dat ik een beetje ander advies geef dan anderen, maar spreek uit mijn eigen ervaringen. Verwerken van verdriet en angst gaat vaak ik golven en soms was het zo dat ik hoog zat en hij laag en andersom en vice versa. Het gevoel dat je er samen doorheen MOET heeft dan alleen maar extra druk. Soms delen we iets, maar mijn man doet dan dan heel vaak via appjes, omdat hij het dan makkelijker vertelt. Als ik zeg dat hij moet praten en wel nu omdat ik dat wil, dan werkt dat bij hem totaal niet.
maar ik besef me dat het voor iedereen anders werkt, dus DE modus vinden is voor iedereen ook anders en het duurt soms ook een tijdje.
Ik denk dat het al heel goed is dat hij zelf een therapeut heeft gevonden, wie weet gaat het hem goed helpen.
maar ik besef me dat het voor iedereen anders werkt, dus DE modus vinden is voor iedereen ook anders en het duurt soms ook een tijdje.
Ik denk dat het al heel goed is dat hij zelf een therapeut heeft gevonden, wie weet gaat het hem goed helpen.
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 11 december 2022 om 10:54
Nee want het is basisverzekering. En die afspraken zijn gemaakt door de overheid.polydox schreef: ↑11-12-2022 10:49Dat kan afhangen af van je zorgverzekeraar, soort verzekering enz. Een aanpassingsstoornis valt niet onder de DSM en afspraken zijn dat die onder de POH vallen. Het kan heel goed in dit geval dat er sprake is van een andere diagnose, die wel onder de DSM valt en dat daardoor meer specialistische zorg wel vergoed wordt. Hoe dan ook ik zou met de huisarts gaan praten en zo nodig een keer langs een andere in de praktijk, meestal wordt er parttime gewerkt.
Het enige verschil is natura of restitutie.
Bij psychische klachten na een ingrijpende ervaring kun je eerst terecht bij de huisarts. Hij verwijst je vervolgens door naar de basis GGZ of (eventueel) naar de gespecialiseerde GGZ. Onder deze psychische zorg valt ook EMDR-therapie. Dit krijg je vergoed vanuit de basis zorgverzekering.
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 11 december 2022 om 10:56
Wij hebben als gezin (gezin waar ik in opgroeide )ook een trauma meegemaakt. Het heeft een jaar geduurd voordat wij überhaupt iets konden uitbrengen. Wat is daar mis mee vraag ik me dan af. Je lichaam beschermt je ook door niet alles in een keer binnen te laten komen. Slachtofferhulp heeft gewoon gezegd hoe het is. Niks mis mee. Ieder in het gezin zit in een andere fase van verwerking en dat moet je van elkaar kunnen respecteren.
zondag 11 december 2022 om 10:59
Burn-out is (helaas) geen reden voor vergoeding vanuit de basisverzekering.Maleficent schreef: ↑11-12-2022 10:34Ik werk bij een zorgverzekeraar, en dit is niet waar. Het ligt niet aan het 'life changing moment' maar het ligt aan hoe je functioneert. Als je nu met klachten loopt zoals lijkend op depressie/burn-out vanwege wat er is gebeurd en hij geeft jou of je man een doorverwijzing naar een GGZ zorgverlener, dan valt het onder de basisverzekering. Traumaverwerking is een hele valide reden om GGZ nodig te hebben en het wordt ook behandeld in GGZ.
zondag 11 december 2022 om 11:05
Maar het kan wel moeilijk worden als je je partner of je kinderen daardoor niet de steun kunt bieden zij nodig hebben. Het hele gezin heeft een akelige gebeurtenis meegemaakt en heeft daar last van. Dat betekent niet dat er iemand fout is, of dat de ene manier van verwerken beter is dan de andere, maar het kan wel ingewikkelder zijn dan ‘gewoon respecteren’.Prolo schreef: ↑11-12-2022 10:56Wij hebben als gezin (gezin waar ik in opgroeide )ook een trauma meegemaakt. Het heeft een jaar geduurd voordat wij überhaupt iets konden uitbrengen. Wat is daar mis mee vraag ik me dan af. Je lichaam beschermt je ook door niet alles in een keer binnen te laten komen. Slachtofferhulp heeft gewoon gezegd hoe het is. Niks mis mee. Ieder in het gezin zit in een andere fase van verwerking en dat moet je van elkaar kunnen respecteren.
zondag 11 december 2022 om 11:07
Dat ligt dus aan de doorverwijzing. Een 'normale' burn-out wordt behandeld door de POH/huisarts, dergelijke klachten na een trauma, met PTSS, dan kun je dit wel vergoed krijgen.
Stressed is just desserts spelled backwards
zondag 11 december 2022 om 11:17
Klopt, maar de doorverwijzing is dan voor de PTSS. De stelling dat burn-out wel vergoed wordt is niet kloppend. Burn-out kan dan worden gezien als symptoom, maar is niet de reden van doorverwijzen. Sluit aan bij mijn eerdere bericht/advies aan TO, namelijk echt doorgesproken met de huisarts wat de invloed is op het dagelijks functioneren en het niet te laten bij ‘meemaken van een een life-event’.Maleficent schreef: ↑11-12-2022 11:07Dat ligt dus aan de doorverwijzing. Een 'normale' burn-out wordt behandeld door de POH/huisarts, dergelijke klachten na een trauma, met PTSS, dan kun je dit wel vergoed krijgen.
zondag 11 december 2022 om 11:31
Het klopt dat nu boven op mijn man zit. Maar mag ik? Na 4 maanden vertelde hij pas wat er speelde, nu na 9 maanden wil hij pas hulp accepteren. Ik denk dat als ik niet boos was geworden, hij nu nog steeds geen afspraak had gemaakt. Hoe lang had ik nog geduld moeten hebben? En dat alles terwijl je ziet en merkt dat ons huwelijk en ons gezin beschadigd raakt of misschien wel uit elkaar valt.
En ja, ik ben blij dat die afspraak staat. En ja, ik zal hem nu weer meer ruimte moeten geven.
En ja, ik ben blij dat die afspraak staat. En ja, ik zal hem nu weer meer ruimte moeten geven.
zondag 11 december 2022 om 11:33
Wat heftig, TO.
Wat goed dat je man eindelijk erkent dat het niet goed gaat. Én de stap heeft gezet naar een therapeut, ondanks dat dat moeilijk voor hem is. Ik zou hem nu vooral daarin steunen en afwachten wat dat oplevert.
Uit ervaring weet ik dat het met PTSS inderdaad zo kan zijn dat je nauwelijks meer emoties voelt. Zelf had ik dat pas door toen ik mijn behandeling had afgerond en weer emoties voelde. Ik hoop voor jullie dat het gevoelsleven van je man ook weer op zal klaren als hij met zijn klachten aan de slag gaat.
Wat Maleficient zegt over ieder zijn eigen proces: dat herken ik. Mijn vriend en ik hebben samen iets traumatisch meegemaakt. Het heeft twee jaar geduurd voor we allebei hersteld waren. Van een relatie was nauwelijks sprake, we waren echt aan het overleven. In hoeverre speelt dat mee met jullie problemen? Vooral in dat tweede jaar heb ik wel gedacht dat we ook in relatietherapie oid moesten, maar daar hadden we toen geen tijd/energie voor. En nu we beide klaar zijn met onze behandelingen blijkt dat ook niet meer nodig.
Het is een zeer zware periode waar jullie nu samen in zitten. Blijf je dat beseffen en spreek het ook uit. Vraag niet alleen psychische, maar ook praktische hulp als dat nodig is. Bijvoorbeeld aan je omgeving of praat met een bedrijfsarts als je een stapje terug moet doen op werk om zelf staande te blijven. Het is helemaal niet vreemd als dat lange tijd ná de gebeurtenis pas nodig blijkt.
Dit vraagt om een lange adem, maar het wordt echt beter. Veel sterkte.
Wat goed dat je man eindelijk erkent dat het niet goed gaat. Én de stap heeft gezet naar een therapeut, ondanks dat dat moeilijk voor hem is. Ik zou hem nu vooral daarin steunen en afwachten wat dat oplevert.
Uit ervaring weet ik dat het met PTSS inderdaad zo kan zijn dat je nauwelijks meer emoties voelt. Zelf had ik dat pas door toen ik mijn behandeling had afgerond en weer emoties voelde. Ik hoop voor jullie dat het gevoelsleven van je man ook weer op zal klaren als hij met zijn klachten aan de slag gaat.
Wat Maleficient zegt over ieder zijn eigen proces: dat herken ik. Mijn vriend en ik hebben samen iets traumatisch meegemaakt. Het heeft twee jaar geduurd voor we allebei hersteld waren. Van een relatie was nauwelijks sprake, we waren echt aan het overleven. In hoeverre speelt dat mee met jullie problemen? Vooral in dat tweede jaar heb ik wel gedacht dat we ook in relatietherapie oid moesten, maar daar hadden we toen geen tijd/energie voor. En nu we beide klaar zijn met onze behandelingen blijkt dat ook niet meer nodig.
Het is een zeer zware periode waar jullie nu samen in zitten. Blijf je dat beseffen en spreek het ook uit. Vraag niet alleen psychische, maar ook praktische hulp als dat nodig is. Bijvoorbeeld aan je omgeving of praat met een bedrijfsarts als je een stapje terug moet doen op werk om zelf staande te blijven. Het is helemaal niet vreemd als dat lange tijd ná de gebeurtenis pas nodig blijkt.
Dit vraagt om een lange adem, maar het wordt echt beter. Veel sterkte.
zondag 11 december 2022 om 11:42
ollie-ollie schreef: ↑11-12-2022 11:33Het is een zeer zware periode waar jullie nu samen in zitten. Blijf je dat beseffen en spreek het ook uit. Vraag niet alleen psychische, maar ook praktische hulp als dat nodig is. Bijvoorbeeld aan je omgeving of praat met een bedrijfsarts als je een stapje terug moet doen op werk om zelf staande te blijven. Het is helemaal niet vreemd als dat lange tijd ná de gebeurtenis pas nodig blijkt.
Dit vraagt om een lange adem, maar het wordt echt beter. Veel sterkte.
Ik vind 9 maanden helemaal nog niet zo lang. Misschien is er na de gebeurtenis nog een nasleep geweest (Slachtofferhulp, politie, verzekering) en is het verwerken pas daarna begonnen. Maar ook al is dat niet zo, vind ik 9 maanden niet lang. Verder eens met je post hoor.
zondag 11 december 2022 om 11:53
Hebben de kinderen en jij iemand met wie ze kunnen praten die alleen gewoon luistert, die geen oordeel velt? Waar ze soms ook los van het trauma kunnen zijn en de ellende ‘even’ kunnen vergeten?
Voor jou
Voor jou
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
zondag 11 december 2022 om 12:00
Dit is helemaal niet lang en dit oordeel moet je echt loslaten. Dit helpt jou niet en jouw man al helemaal niet. Na een traumatische gebeurtenis ben je de eerste periode alleen maar bezig met overleven. Er is dan geen ruimte in je hoofd om erbij stil te staan wat er precies is gebeurd en wat dat met je doet. Hulp heeft op dat moment ook nog geen zin want zover ben je dan nog niet. Hoe lang die overlevingsstand duurt is voor iedereen anders en het is niet aan jou om te vinden/beslissen dat dit te lang duurt.lushmeisje schreef: ↑11-12-2022 11:31Het klopt dat nu boven op mijn man zit. Maar mag ik? Na 4 maanden vertelde hij pas wat er speelde, nu na 9 maanden wil hij pas hulp accepteren. Ik denk dat als ik niet boos was geworden, hij nu nog steeds geen afspraak had gemaakt. Hoe lang had ik nog geduld moeten hebben? En dat alles terwijl je ziet en merkt dat ons huwelijk en ons gezin beschadigd raakt of misschien wel uit elkaar valt.
En ja, ik ben blij dat die afspraak staat. En ja, ik zal hem nu weer meer ruimte moeten geven.
zondag 11 december 2022 om 12:08
Dat hangt dus af van je diagnose en dat is niet zoals jij het stelt, in ieder geval niet het gros aan zorgverzekeraars waar ik mee te maken heb. Met de diagnose die de huisarts tot op heden stelt loop je vast.Maleficent schreef: ↑11-12-2022 10:54Nee want het is basisverzekering. En die afspraken zijn gemaakt door de overheid.
Het enige verschil is natura of restitutie.
Bij psychische klachten na een ingrijpende ervaring kun je eerst terecht bij de huisarts. Hij verwijst je vervolgens door naar de basis GGZ of (eventueel) naar de gespecialiseerde GGZ. Onder deze psychische zorg valt ook EMDR-therapie. Dit krijg je vergoed vanuit de basis zorgverzekering.
zondag 11 december 2022 om 12:10
Vanuit jou zijn dit logische gevoelens en gedachtens. Maar zulke trauma's zijn niet in een tijdsbestek te plannen. Daarnaast gaat iedereen er op zijn eigen manier mee om. Soms kan het helpen om van buitenaf een beetje aan te dringen, maar soms kan dat juist ook averechts werken.lushmeisje schreef: ↑11-12-2022 11:31Het klopt dat nu boven op mijn man zit. Maar mag ik? Na 4 maanden vertelde hij pas wat er speelde, nu na 9 maanden wil hij pas hulp accepteren. Ik denk dat als ik niet boos was geworden, hij nu nog steeds geen afspraak had gemaakt. Hoe lang had ik nog geduld moeten hebben? En dat alles terwijl je ziet en merkt dat ons huwelijk en ons gezin beschadigd raakt of misschien wel uit elkaar valt.
En ja, ik ben blij dat die afspraak staat. En ja, ik zal hem nu weer meer ruimte moeten geven.
Je schrijft dat jij en je dochter niet thuis waren toen het gebeurde. Dus jullie situatie/beleving is al totaal anders. Maar het heeft jullie allemaal kapot gemaakt en samen zullen jullie een weg moeten vinden, om hier mee om te gaan. En dat is hartstikke (understatement) moeilijk en heeft helaas tijd nodig.
Sterkte met alles!
zondag 11 december 2022 om 12:16
Eens dat het nog maar kort geleden is allemaal. Iedereen zit in zijn eigen ‘tempo’. Ik ben normaal gesproken ook van de actie. Maar toen ik een burn-out had kon ik de eerste maanden helemaal niks. Mijn geest zat in een wazige wolkenwereld. Alles kwam vertraagd binnen. Of helemaal niet. Als iemand probeerde mij te bereiken was dat al heel snel teveel. Zeker als het voor mij aanvoelde als pushen, hoe goed bedoeld ook. En het voelde al snel als pushen. Gesprekken met een psycholoog en weer dingen gaan doen (bijvoorbeeld op 1 dag boodschappen doen voor het avondeten en een tijdschrift lezen, dan was het op) hebben mij er weer voor 85% bovenop gekregen.Miek_ schreef: ↑11-12-2022 12:00Dit is helemaal niet lang en dit oordeel moet je echt loslaten. Dit helpt jou niet en jouw man al helemaal niet. Na een traumatische gebeurtenis ben je de eerste periode alleen maar bezig met overleven. Er is dan geen ruimte in je hoofd om erbij stil te staan wat er precies is gebeurd en wat dat met je doet. Hulp heeft op dat moment ook nog geen zin want zover ben je dan nog niet. Hoe lang die overlevingsstand duurt is voor iedereen anders en het is niet aan jou om te vinden/beslissen dat dit te lang duurt.
zondag 11 december 2022 om 12:18
Dank jullie wel voor alle berichten.
Blijkbaar is het normaal zoals het nu gaat en zal ik nog meer geduld moeten hebben. Het doet me goed te horen dat een aantal van jullie het herkennen. (Al is het verschrikkelijk dat mensen dit moeten meemaken om welke reden dan ook).
De kinderen heb ik geadviseerd om een vriend(in) in vertrouwen te nemen. Ze hebben alle drie al lang bestaande vriendschappen, dus dat voelt voor hen vertrouwd. Ook ik heb een vriendin in vertrouwen genomen.
Man wil er niet over praten, met niemand niet. En wil ook niet dat familie weet wat er speelt. Ook dat zal ik moeten respecteren. Wat ik dus ook doe.
Blijkbaar is het normaal zoals het nu gaat en zal ik nog meer geduld moeten hebben. Het doet me goed te horen dat een aantal van jullie het herkennen. (Al is het verschrikkelijk dat mensen dit moeten meemaken om welke reden dan ook).
De kinderen heb ik geadviseerd om een vriend(in) in vertrouwen te nemen. Ze hebben alle drie al lang bestaande vriendschappen, dus dat voelt voor hen vertrouwd. Ook ik heb een vriendin in vertrouwen genomen.
Man wil er niet over praten, met niemand niet. En wil ook niet dat familie weet wat er speelt. Ook dat zal ik moeten respecteren. Wat ik dus ook doe.
anoniem_63ec92ee5153e wijzigde dit bericht op 11-12-2022 13:33
0.16% gewijzigd
zondag 11 december 2022 om 12:23
Maar weet familie dan ook niet van die gebeurtenis? Of bedoelt hij dat ze niet mogen weten dat jullie huwlijk erdoor onder druk staat?
Ik vind het zelf wel erg veel gevraagd als jij er ook niet met je naaste familie, in vertrouwen, over mag praten.
Ik vind het zelf wel erg veel gevraagd als jij er ook niet met je naaste familie, in vertrouwen, over mag praten.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
zondag 11 december 2022 om 12:36
Goed zolushmeisje schreef: ↑11-12-2022 12:18Dank jullie wel voor alle berichten.
Blijkbaar is het normaal zoals het nu gast en zal ik nog meer geduld moeten hebben. Het doet me goed te horen dat een aantal van jullie het herkennen. (Al is het verschrikkelijk dat mensen dit moeten meemaken om welke reden dan ook).
De kinderen heb ik geadviseerd om een vriend(in) in vertrouwen te nemen. Ze hebben alle drie al lang bestaande vriendschappen, dus dat voelt voor hen vertrouwd. Ook ik heb een vriendin in vertrouwen genomen.
Man wil er niet over praten, met niemand niet. En wil ook niet dat familie weet wat er speelt. Ook dat zal ik moeten respecteren. Wat ik dus ook doe.
Sterkte
zondag 11 december 2022 om 12:51
De familie weet van die gebeurtenis. Maar weet niet dat het nog zoveel impact heeft op ons en onze relatie. Ik denk dat hij niet wil dat ze weten van de relatieproblemen. Afgelopen week heb ik hem gezegd dat we best kunnen praten over het feit dat de gebeurtenis nog veel impact heeft op gezinsleden. Wat op zich heel logisch is gezien de omvang. We hoeven niet te praten over onze relatie . Op die manier zou familie wel een steun kunnen zijn. Maar ik weet niet hoe man daar nu over denkt.
zondag 11 december 2022 om 13:21
Je man is er kennijk nog niet aan toe om over het trauma te praten met familie. Maar als jij er wel over wil praten met familie, mag dat? Open zijn over wat er speelt kan beiden helpen. Je hoeft niet te vertellen over de relatietherapie, maar je kunt wel vertellen dat jullie beiden anders met het trauma om faan en dat dat heel zwaar is.
Overigens denk ik niet dat het nu het goede moment is voor relatietherapie, wat zegt de therapeut daarover?
Het is gewoon heel heftig, een ieder gaat anders om met een trauma. Het is geen schande als je relatie geen stand houdt.
Het accepteren dat hij niet zo snel gaat als jij zou willen is al een mooie stap voor jou.
Overigens denk ik niet dat het nu het goede moment is voor relatietherapie, wat zegt de therapeut daarover?
Het is gewoon heel heftig, een ieder gaat anders om met een trauma. Het is geen schande als je relatie geen stand houdt.
Het accepteren dat hij niet zo snel gaat als jij zou willen is al een mooie stap voor jou.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
