Psyche
alle pijlers
Hoe zwaar weegt je jeugd?
vrijdag 27 september 2019 om 23:34
Hoi Viva-'ers,
Wegens langdurige pijnen zit ik momenteel in een revalidatie traject voor mijn rug.
Nu pakken ze daar de hele mens aan en niet alleen je pijn gebied natuurlijk. Deze week toen het ging over "kwetsbaar" zijn brak ik. En voor ik het wist werd ik apart genomen door de psycholoog en ging het over waarom ik het zo moeilijk had met luisteren naar mijn lichaam en alles liet overschreeuwen door mijn hoofd. In dat gesprek bleek dat dat mij vooral zou komen door mijn jeugd. Er zit een hoop verdriet/boosheid in mij vanuit die periode. Deze is alles behalve stabiel en veilig geweest maar ik heb altijd gedacht dat dat me niet veel deed.
Ik heb het nu ontzettend goed. Ben gelukkig. Heb een fijn gezin en lieve man. Maar toch......
Ik zoek naar herkenning; wie herkent zich in mijn verhaal, hoe ben je hiermee om gegaan toen het besef er eenmaal was? Of ben je van mening dat verleden niet zo zwaar weegt?
Wegens langdurige pijnen zit ik momenteel in een revalidatie traject voor mijn rug.
Nu pakken ze daar de hele mens aan en niet alleen je pijn gebied natuurlijk. Deze week toen het ging over "kwetsbaar" zijn brak ik. En voor ik het wist werd ik apart genomen door de psycholoog en ging het over waarom ik het zo moeilijk had met luisteren naar mijn lichaam en alles liet overschreeuwen door mijn hoofd. In dat gesprek bleek dat dat mij vooral zou komen door mijn jeugd. Er zit een hoop verdriet/boosheid in mij vanuit die periode. Deze is alles behalve stabiel en veilig geweest maar ik heb altijd gedacht dat dat me niet veel deed.
Ik heb het nu ontzettend goed. Ben gelukkig. Heb een fijn gezin en lieve man. Maar toch......
Ik zoek naar herkenning; wie herkent zich in mijn verhaal, hoe ben je hiermee om gegaan toen het besef er eenmaal was? Of ben je van mening dat verleden niet zo zwaar weegt?
zaterdag 28 september 2019 om 08:10
Ik las die zin heel anders: TO moest huilen, maar ziet dat als breken.
Mss ziet ze huilen als iets vreselijks.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 28 september 2019 om 08:13
zaterdag 28 september 2019 om 08:24
Lichaam en geest zijn heel sterk met elkaar verbonden. En hoe we omgaan met pijn en problemen in het lichaam heeft zeker ook een "hersen" component.
Net als veel andere problemen die je in eerste instantie niet onderkent, kan dit ook zo zijn met emoties, ervaringen en copingmechanisme. Bijvoorbeeld, mensen lopen best lang door met een hoog bloedsuikergehalte, of dicht geslipte aderen, een traagwerkende schildklier, etc zonder dat ze zich daar bewust van zijn. Dus waarom niet met niet lichamelijke zaken?
Voor jou is het "normaal" jij weet niet beter. Je hebt een modus gevonden om een geslaagd leven te hebben. Alleen je lijf weet beter. Je hebt maar 1 doosje energie, en je stopt waarschijnlijk veel in het overleven, en niet in je lijf. En dan gaat je lijf protesteren en krijg je allerlei pijntjes en kwaaltjes.
Net als veel andere problemen die je in eerste instantie niet onderkent, kan dit ook zo zijn met emoties, ervaringen en copingmechanisme. Bijvoorbeeld, mensen lopen best lang door met een hoog bloedsuikergehalte, of dicht geslipte aderen, een traagwerkende schildklier, etc zonder dat ze zich daar bewust van zijn. Dus waarom niet met niet lichamelijke zaken?
Voor jou is het "normaal" jij weet niet beter. Je hebt een modus gevonden om een geslaagd leven te hebben. Alleen je lijf weet beter. Je hebt maar 1 doosje energie, en je stopt waarschijnlijk veel in het overleven, en niet in je lijf. En dan gaat je lijf protesteren en krijg je allerlei pijntjes en kwaaltjes.
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 28 september 2019 om 09:12
Als je je niet fit voelt heeft dat invloed op je lijf en op je emoties. Je bent gewoon 1 geheel. Dus alles wat je in fitte staat makkelijk af gaat, wordt in minder fitte staat lastiger.
Zo ook nu. Het kan wel een goed moment zijn om te kijken of je zowel emotioneel als fysiek dingen anders zou kunnen aanpakken zodat ze minder tijd of energie kosten.
Zo ook nu. Het kan wel een goed moment zijn om te kijken of je zowel emotioneel als fysiek dingen anders zou kunnen aanpakken zodat ze minder tijd of energie kosten.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
zaterdag 28 september 2019 om 09:31
zaterdag 28 september 2019 om 09:42
Heel herkenbaar wat je schrijft. Ook ik had eigenlijk helemaal geen connectie met mijn lichaam totdat ik totaal onderuit ging en mijn lichaam luid en duidelijk aangaf dat ze eindelijk gehoord wilde worden. En vanaf dat punt ben ik een heel andere band met mijn lichaam op gaan bouwen.
Haptonomie heeft heel veel voor mij gedaan, maar vooral lichamelijk bezig zijn en je eigen lichaamssignalen leren herkennen. Zo ga ik vaak aan mezelf 'plukken' als ik onrustig ben.
Op de momenten dat het minder gaat, werkt het voor mij goed om juist extra lief voor mijn lichaam te zijn zoals goed en gezond te eten, lichamelijke verzorging en sport. Dat is ook wat mijn lichaam nodig heeft.
Haptonomie heeft heel veel voor mij gedaan, maar vooral lichamelijk bezig zijn en je eigen lichaamssignalen leren herkennen. Zo ga ik vaak aan mezelf 'plukken' als ik onrustig ben.
Op de momenten dat het minder gaat, werkt het voor mij goed om juist extra lief voor mijn lichaam te zijn zoals goed en gezond te eten, lichamelijke verzorging en sport. Dat is ook wat mijn lichaam nodig heeft.
zaterdag 28 september 2019 om 10:26
Ik zocht hulp vanwege hoofdpijn en uiteindelijk Kwam ik terecht bij mindfulness. Ook dan leer je naar je lichaam te luisteren. Het is inderdaad zo dat je klachten kunt ontwikkelen die je eigenlijk moet zien als waarschuwing van je lichaam.
Zo’n jeugd... helaas kan ik erover meepraten maar ben me er wel van bewust dat mijn herinneringen gekleurd zijn. Of, zoals mijn moeder zegt: jij herinnert je alleen de vervelende dingen. Nou heb ik het over psychische verwaarlozing, ik weet niet hoe je heftigere gebeurtenissen moet plaatsen... maar er zijn verhalen dat mensen in concentratiekampen wisten te overleven door hun gedachten te sturen. Je gedachten zijn een machtig iets... jij bepaalt hoe je iets ervaart. Het kan goed zijn om hier met hulp naar te kijken.
Bedenk ook... dat dat verdriet er mag zijn. En dat het kleine meisje in jou begrip nodig heeft... iets waarvan je vroeger afhankelijk van was van anderen maar wat je jezelf als volwassene nu wel kunt (leren) geven.
Zo’n jeugd... helaas kan ik erover meepraten maar ben me er wel van bewust dat mijn herinneringen gekleurd zijn. Of, zoals mijn moeder zegt: jij herinnert je alleen de vervelende dingen. Nou heb ik het over psychische verwaarlozing, ik weet niet hoe je heftigere gebeurtenissen moet plaatsen... maar er zijn verhalen dat mensen in concentratiekampen wisten te overleven door hun gedachten te sturen. Je gedachten zijn een machtig iets... jij bepaalt hoe je iets ervaart. Het kan goed zijn om hier met hulp naar te kijken.
Bedenk ook... dat dat verdriet er mag zijn. En dat het kleine meisje in jou begrip nodig heeft... iets waarvan je vroeger afhankelijk van was van anderen maar wat je jezelf als volwassene nu wel kunt (leren) geven.
zaterdag 28 september 2019 om 11:33
Grappig, bij mij is het juist andersom. Ik zat altijd heel erg in mijn hoofd waardoor ik wat Yellowlemon beschreef had: compleet negeren van mijn eigen grenzen.Solomio schreef: ↑28-09-2019 07:06Jeugd is heel belangrijk, maar gelukkig kun je als volwassene leren om zaken in perspectief te zien.
En daar heb je je hoofd bij nodig.
Laat nooit iemand je vertellen dat je 'te veel in je hoofd zit'.
Zonder je hoofd word je een peuter die nog niet geleerd heeft met zijn emoties om te gaan.
Het gros van de mensen zou wat mij betreft nog wel iets meer vanuit het hoofd mogen gaan leven.
Dat neemt niet weg dat emoties je kunnen helpen om de juiste keuzes te maken, maar altijd i.c.m. je hoofd.
Ik blijk een chronische ziekte te hebben, puur op wilskracht en omdat anderen het altijd lastiger leken te hebben dan ik dat veel te lang verwaarloosd waardoor ik echt een paar jaar met de gebakken peren heb gezeten. Man idem.
Ik vind deze tekst op dit moment van lizzo een heel goede voor mij.
Zo zie je dat iedereen zijn eigen pad volgt.
'
That's exactly how I feel
That's exactly how I feel
That's exactly how I feel
I woke up this morning
Wrong side of the bed
I don't have to 'splain it
(How I feel)
I might be a bitch (Bitch)
I might make a friend (Friend)
Ain't I so amazing? (Uh-huh)
Love me or hate me
Who are you changing?
And I don't give a fuck, no
That's exactly how I feel (Uh)
That's exactly how I feel (Say it again)
That's exactly how I feel (Woo)
Don't hide no emotions (Emotions)
Wear 'em on my sleeve (On my sleeve)
All my feelings Gucci
(It's Gucci)
Can't hold back my tears
That would be a crime
'Cause I look pretty cryin'
Oh, they ain't tell you?'
Lekker relativerend!
zaterdag 28 september 2019 om 20:42
Ja denk dat dat wel klopt. Nou niet zozeer vreselijk maar in mijn beleving maakt huilen in gezelschap dat je anderen opzadelt met jouw verdriet. En daar zit dus een groot pijn punt uit mijn verleden; ik mag mijn verdriet niet laten zien want het is al zwaar genoeg zonder mijn verdriet...
zaterdag 28 september 2019 om 20:48
Ik heb een begin gemaakt door voor mezelf vandaag eens op een rijtje te zetten wat ik eigenlijk als heftige gebeurtenissen heb meegemaakt in mijn jeugdjaren. Los van het feit dat het 24/7 een onveilige situatie was met veel geweld en drank is er een lijst naar boven gekomen waarvan ik nu zelf besef dat het eigenlijk echt absurt is wat er om mij heen gebeurd is.
Is de vraag die nu door mijn hoofd speelt voor mezelf of het voor mij meerwaarde zou hebben dit met een professional te bespreken of dat het delen, bespreekbaar maken (met mijn man dan vooral) en vooral het verdriet "laten zijn" ook genoeg zou kunnen zijn......
Is de vraag die nu door mijn hoofd speelt voor mezelf of het voor mij meerwaarde zou hebben dit met een professional te bespreken of dat het delen, bespreekbaar maken (met mijn man dan vooral) en vooral het verdriet "laten zijn" ook genoeg zou kunnen zijn......
anoniem_382744 wijzigde dit bericht op 28-09-2019 20:50
Reden: Spelfout
Reden: Spelfout
0.24% gewijzigd
zaterdag 28 september 2019 om 21:36
Mijn jeugd was thuis fijn. Opgegroeid in een warm gezin als enig kind. Daarbuiten vaak minder fijn. Ten eerste heb ik me altijd tussen 2 werelden gevoeld. Ik ben geadopteerd en heb een buitenlands uiterlijk. Voel me geen echte Nederlander vanwege mijn kleur, maar ook geen echte Aziaat omdat ik de gewoontes daar niet ken. Ik denk en dacht vaak: Was ik maar net als de mensen hier. Ook in doen en laten altijd anders geweest. Ik heb ASS. Diagnose op mijn 20e. Nog loop ik regelmatig tegen onbegrip aan, b.v. op het werk. Behoefte aan duidelijke uitleg van hoe en waarom. Als dat niet gebeurt maak ik fouten, waar dan minachtend op gereageerd wordt. Er zijn meer collega's die daar tegenaan lopen, maar toch. Vaak het gevoel dat ik het niet gauw goed doe bij mensen. Ook al heb ik met niemand ruzie. In mijn puberteit veel gepest geweest. Door alle negatieve ervaringen houd ik mensen op afstand. Heb wel een paar vriendschappen, maar nog geen serieuze relatie gehad. Vaak vind ik het prima alleen en denk: vrijheid blijheid. Maar ik durf ook geen relaties aan te gaan. Angst om weer niet te voldoen. Anderen tot last te zijn.
zaterdag 28 september 2019 om 22:25
Wat naar dat je je zo voelt. Qua gevoelens die je omschrijft mbt je afkomst, en het er niet bij horen voelen, kan ik me voorstellen dat meer geadopteerde kinderen dat hebben. Heb je geen mogelijkheid tot contact met lotgenoten waarmee je ervaringen en gevoelens kunt delen?hondenmens schreef: ↑28-09-2019 21:36Mijn jeugd was thuis fijn. Opgegroeid in een warm gezin als enig kind. Daarbuiten vaak minder fijn. Ten eerste heb ik me altijd tussen 2 werelden gevoeld. Ik ben geadopteerd en heb een buitenlands uiterlijk. Voel me geen echte Nederlander vanwege mijn kleur, maar ook geen echte Aziaat omdat ik de gewoontes daar niet ken. Ik denk en dacht vaak: Was ik maar net als de mensen hier. Ook in doen en laten altijd anders geweest. Ik heb ASS. Diagnose op mijn 20e. Nog loop ik regelmatig tegen onbegrip aan, b.v. op het werk. Behoefte aan duidelijke uitleg van hoe en waarom. Als dat niet gebeurt maak ik fouten, waar dan minachtend op gereageerd wordt. Er zijn meer collega's die daar tegenaan lopen, maar toch. Vaak het gevoel dat ik het niet gauw goed doe bij mensen. Ook al heb ik met niemand ruzie. In mijn puberteit veel gepest geweest. Door alle negatieve ervaringen houd ik mensen op afstand. Heb wel een paar vriendschappen, maar nog geen serieuze relatie gehad. Vaak vind ik het prima alleen en denk: vrijheid blijheid. Maar ik durf ook geen relaties aan te gaan. Angst om weer niet te voldoen. Anderen tot last te zijn.
zaterdag 28 september 2019 om 22:43
Ja dat gevoel hebben meer geadopteerden. Ik heb met een aantal mensen lotgenotencontact via Facebook. En met 1 man heb ik heel veel overeenkomsten. Hij zou zo mijn broer kunnen zijn. We appen regelmatig.BlijEi2019 schreef: ↑28-09-2019 22:25Wat naar dat je je zo voelt. Qua gevoelens die je omschrijft mbt je afkomst, en het er niet bij horen voelen, kan ik me voorstellen dat meer geadopteerde kinderen dat hebben. Heb je geen mogelijkheid tot contact met lotgenoten waarmee je ervaringen en gevoelens kunt delen?
