Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
maandag 1 oktober 2018 om 22:01
Hallo allemaal,
De laatste weken heb ik mezelf zoet gehouden met het lezen van boeken over hoog sensitief en hyperventilaties om voor mezelf herkenning en geruststelling te vinden.
Momenteel is er veel ziekte op het werk en moet ik veel invallen. Dit zorgt voor de nodige stress . Ik merk dat ik sneller geiriteerd Ben, kan soms echt chagrijnig worden van sommige geluiden om me heen en heb weinig geduld pffff. Ik ging er altijd van uit dat dit bij mijn karakter hoorde, maar schijnt dat het normaal is als je hoog sensitief bent en dus gevoelig voor prikkels. Ook vel zonlicht in mijn ogen kan me echt geiriteerd maken waardoor mensen zeggen ' kijk niet zo boos'. Herkenbaar??
Op dit momenteel voel ik veel spanning in mijn lijf, zere nek en schouders. Het is ook weer de tijd van het jaar waarin mijn weerstand zakt, veel en snel verkouden, hoofdpijn, andere lichamelijke ongemakken dat dus weer zorgt voor zorgen, piekeren, angstaanvallen, hyperventilaties, en de cirkel gaat rond en rond.
Ben benieuwd hoe het met de rest gaat
De laatste weken heb ik mezelf zoet gehouden met het lezen van boeken over hoog sensitief en hyperventilaties om voor mezelf herkenning en geruststelling te vinden.
Momenteel is er veel ziekte op het werk en moet ik veel invallen. Dit zorgt voor de nodige stress . Ik merk dat ik sneller geiriteerd Ben, kan soms echt chagrijnig worden van sommige geluiden om me heen en heb weinig geduld pffff. Ik ging er altijd van uit dat dit bij mijn karakter hoorde, maar schijnt dat het normaal is als je hoog sensitief bent en dus gevoelig voor prikkels. Ook vel zonlicht in mijn ogen kan me echt geiriteerd maken waardoor mensen zeggen ' kijk niet zo boos'. Herkenbaar??
Op dit momenteel voel ik veel spanning in mijn lijf, zere nek en schouders. Het is ook weer de tijd van het jaar waarin mijn weerstand zakt, veel en snel verkouden, hoofdpijn, andere lichamelijke ongemakken dat dus weer zorgt voor zorgen, piekeren, angstaanvallen, hyperventilaties, en de cirkel gaat rond en rond.
Ben benieuwd hoe het met de rest gaat
dinsdag 2 oktober 2018 om 18:45
Muurtje85; heel herkenbaar! Herken ook veel in hoogsensitiviteit!
Ook sneller vermoeid van prikkels..
Sowieso laatste maand meer last van vermoeiheid en gepieker en angsten. Zal wel handinhand gaan..
Gister en eergister ging het best goed. Gister drukke dag (ook druk op werk) en vrij laat op bed en behoorlijk moe vandaag en meteen weer last van mijn angstdingetjes..wat je zelf ook schrijft. Als je niet fit bent komt het ook sneller...
Ook sneller vermoeid van prikkels..
Sowieso laatste maand meer last van vermoeiheid en gepieker en angsten. Zal wel handinhand gaan..
Gister en eergister ging het best goed. Gister drukke dag (ook druk op werk) en vrij laat op bed en behoorlijk moe vandaag en meteen weer last van mijn angstdingetjes..wat je zelf ook schrijft. Als je niet fit bent komt het ook sneller...
dinsdag 2 oktober 2018 om 19:41
Ook ik herken veel in hoogsensitiviteit.En inderdaad, ook dit jaargetijde werkt bij mij nooit mee.Kortere dagen, donker, ik ben dan veel meer aan het piekeren.
Vorige week dus zelf ziek geweest, dan begin ik te googelen en was ik weer in paniek; ik dacht dat ik de meeste ernstige ziektes had....
Ik ben nu echt aan het opknappen en dan zakt het weer een beetje weg, totdat gisteren en vandaag mijn zoon een bloedneus kreeg.Ik ben dan direct in alle staten; ben in paniek, denk aan ernstige ziektes...Het is zo vermoeiend ook; Ik ben ook gewoon boos op mezelf; Waarom moet ik altijd direct van het ergste uitgaan????? Ik zou zo graag iets relaxter in het leven staan, en dat ben ik nu niet.Misschien moet ik er toch echt maar eens werk van gaan maken.
Vorige week dus zelf ziek geweest, dan begin ik te googelen en was ik weer in paniek; ik dacht dat ik de meeste ernstige ziektes had....
Ik ben nu echt aan het opknappen en dan zakt het weer een beetje weg, totdat gisteren en vandaag mijn zoon een bloedneus kreeg.Ik ben dan direct in alle staten; ben in paniek, denk aan ernstige ziektes...Het is zo vermoeiend ook; Ik ben ook gewoon boos op mezelf; Waarom moet ik altijd direct van het ergste uitgaan????? Ik zou zo graag iets relaxter in het leven staan, en dat ben ik nu niet.Misschien moet ik er toch echt maar eens werk van gaan maken.
woensdag 3 oktober 2018 om 16:03
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en vind het erg prettig (ook wel raar om te zeggen eigenlijk, want zo leuk is het niet) om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik voel me soms echt een slecht persoon door te denken dat ik een ernstige ziekte heb, zodra ik weer eens een knobbeltje of verdikking heb waargenomen. Wordt gek van mezelf.
In mijn omgeving zijn meerdere personen die een ernstige ziekte hebben gehad, en dan bedoel ik kanker. Als ik dan voor de zoveelste keer ervan overtuigd ben dat ik het ook heb, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Die mensen in mijn omgeving maken het gewoon echt mee en ik zit mezelf druk te maken om niks. Ik google ook veel wanneer ik weer iets heb ontdekt en ik ja ik weet dat dat niet helpend is.
Ik heb al meerdere keren bij de huisarts gezeten met dingetjes (niet met regelmaat, zaten wel steeds maanden tussen) en dat bleek uiteraard allemaal niks te zijn. Ik kan daar dan wel mee verder en geloof dan ook wat de huisarts zegt. Maar vervolgens maanden later heb ik weer iets... Ik loop de deur dus niet bij hem plat.
Nu is een huisartsbezoek i.v.m. een ontdekking alweer een hele tijd geleden. Wel tussendoor nog een enkele keer geweest voor andere "echte" zaken en dat is allemaal in orde nu. Maar nu heb ik weer iets gevoeld....
Toevallig had ik een afspraak bij de gynaecoloog staan voor iets concreets zeg maar en dacht ik vraag haar gelijk even of zij ook eens wil kijken/voelen. Als zij dan zou zeggen: oh ik voel niks of och ik voel wat je bedoelt maar dat is niks, dan zou ik daarmee door kunnen. Nu zei ze inderdaad wel wat te voelen, maar dat het heel klein was en ze vermoedde dat het weefsel was en ze vond het niet verdacht. Moest het wel in de gaten houden en zo nodig even naar de huisarts. Je raad het al, ik ben er niet gerust op. Ik had eigenlijk gehoopt dat ze zou zeggen ik voel niks. Nu blijf ik het idee houden dat het mogelijk toch iets ergs is, want tja, er zit dus wel degelijk iets, al is het dan klein.
De angst voor, het idee iets te mankeren, het bijna erin geloven, ik heb niemand hierover verteld. Schaam me kapot. Alleen nu hier. Ik krijg geen professionele hulp, en tot zover is dat ook niet nodig. Ik functioneer gewoon (werk, gezin etc. gaat gewoon gezellig door) en ervaar ook geen extra stress ofzo. Ik probeer het steeds van me af te zetten. Niemand anders heeft last van mij, behalve ik zelf haha.
Zo, ik heb fijn even van me af kunnen schrijven. Schrijven helpt mij altijd wel mijn hoofd leger te maken. Ik zal proberen ook zoveel mogelijk te reageren op anderen. Bedankt voor het lezen van mijn stukje!
Ik ben nieuw hier en vind het erg prettig (ook wel raar om te zeggen eigenlijk, want zo leuk is het niet) om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik voel me soms echt een slecht persoon door te denken dat ik een ernstige ziekte heb, zodra ik weer eens een knobbeltje of verdikking heb waargenomen. Wordt gek van mezelf.
In mijn omgeving zijn meerdere personen die een ernstige ziekte hebben gehad, en dan bedoel ik kanker. Als ik dan voor de zoveelste keer ervan overtuigd ben dat ik het ook heb, kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Die mensen in mijn omgeving maken het gewoon echt mee en ik zit mezelf druk te maken om niks. Ik google ook veel wanneer ik weer iets heb ontdekt en ik ja ik weet dat dat niet helpend is.
Ik heb al meerdere keren bij de huisarts gezeten met dingetjes (niet met regelmaat, zaten wel steeds maanden tussen) en dat bleek uiteraard allemaal niks te zijn. Ik kan daar dan wel mee verder en geloof dan ook wat de huisarts zegt. Maar vervolgens maanden later heb ik weer iets... Ik loop de deur dus niet bij hem plat.
Nu is een huisartsbezoek i.v.m. een ontdekking alweer een hele tijd geleden. Wel tussendoor nog een enkele keer geweest voor andere "echte" zaken en dat is allemaal in orde nu. Maar nu heb ik weer iets gevoeld....
Toevallig had ik een afspraak bij de gynaecoloog staan voor iets concreets zeg maar en dacht ik vraag haar gelijk even of zij ook eens wil kijken/voelen. Als zij dan zou zeggen: oh ik voel niks of och ik voel wat je bedoelt maar dat is niks, dan zou ik daarmee door kunnen. Nu zei ze inderdaad wel wat te voelen, maar dat het heel klein was en ze vermoedde dat het weefsel was en ze vond het niet verdacht. Moest het wel in de gaten houden en zo nodig even naar de huisarts. Je raad het al, ik ben er niet gerust op. Ik had eigenlijk gehoopt dat ze zou zeggen ik voel niks. Nu blijf ik het idee houden dat het mogelijk toch iets ergs is, want tja, er zit dus wel degelijk iets, al is het dan klein.
De angst voor, het idee iets te mankeren, het bijna erin geloven, ik heb niemand hierover verteld. Schaam me kapot. Alleen nu hier. Ik krijg geen professionele hulp, en tot zover is dat ook niet nodig. Ik functioneer gewoon (werk, gezin etc. gaat gewoon gezellig door) en ervaar ook geen extra stress ofzo. Ik probeer het steeds van me af te zetten. Niemand anders heeft last van mij, behalve ik zelf haha.
Zo, ik heb fijn even van me af kunnen schrijven. Schrijven helpt mij altijd wel mijn hoofd leger te maken. Ik zal proberen ook zoveel mogelijk te reageren op anderen. Bedankt voor het lezen van mijn stukje!
woensdag 3 oktober 2018 om 18:23
Hé Roma2018; herkenbaar wat je schrijft..het is zeker fijn om van je af te schrijven en te lezen dat je niet de enige bent! Er zijn echt behoorlijk wat mensen die het in mindere of meerdere mate hebben.
Ik denk ook dat het normaal is dat als je meerdere mensen in je omgeving hebt die ziek zijn (geweest) je ook alerter bent op dingetjes. Ik herken dat in ieder geval zelf wel en dan voel ik me ook een 'zeur'..
Heb je er ook in periodes meer last van? Ik nl bij stress, vermoeidheid en veranderingen..
Ik denk ook dat het normaal is dat als je meerdere mensen in je omgeving hebt die ziek zijn (geweest) je ook alerter bent op dingetjes. Ik herken dat in ieder geval zelf wel en dan voel ik me ook een 'zeur'..
Heb je er ook in periodes meer last van? Ik nl bij stress, vermoeidheid en veranderingen..
donderdag 4 oktober 2018 om 10:37
Hallo Matz, dank je wel voor het reageren.
Inderdaad ben ik meer alert nu ik in mijn omgeving het e.e.a. heb gezien en nog steeds zie. Maar ik heb het niet in periodes eigenlijk zoals je vraagt. Tenminste, nooit echt zo over nagedacht. Bij mij is het wel meer wanneer ik hoor dat iemand die dichtbij staat iets heeft (maar afhankelijk van wat het is) dat ik dan meer ga checken bij mezelf, maar niet dat ik dan gelijk naar de huisarts ga.
Wat doe jij om er minder last van te hebben? Als ik er teveel ga lezen over een ziekte, symptomen etc. kan ik ook al helemaal in die wereld verzeild raken en ga ik me bijna zo gedragen. Heel lastig en erg vermoeiend.
Inderdaad ben ik meer alert nu ik in mijn omgeving het e.e.a. heb gezien en nog steeds zie. Maar ik heb het niet in periodes eigenlijk zoals je vraagt. Tenminste, nooit echt zo over nagedacht. Bij mij is het wel meer wanneer ik hoor dat iemand die dichtbij staat iets heeft (maar afhankelijk van wat het is) dat ik dan meer ga checken bij mezelf, maar niet dat ik dan gelijk naar de huisarts ga.
Wat doe jij om er minder last van te hebben? Als ik er teveel ga lezen over een ziekte, symptomen etc. kan ik ook al helemaal in die wereld verzeild raken en ga ik me bijna zo gedragen. Heel lastig en erg vermoeiend.
dinsdag 9 oktober 2018 om 11:22
Roma2018; dat herken ik wat je schrijft als je dingen erover gaat lezen. Dat werkt averechts!
Ik heb meer 'last' als ik niet zo lekker in mijn vel zit. Bij vermoeiheid of vlakvoor menstruatie. Ik probeer dan te beseffen dat als ik me beter (en sterker) voel er waarschijnlijk anders tegenaan zal kijken. Dat helpt vaak wel...
Ik ben vandaag vrij, ben alleen thuis en dan voel ik me niet fijn. Neiging om teveel na te gaan denken. Als ik aan het werk ben of met de hond door het bos loop dan heb ik dat veel minder. Afleiding helpt mij dus ook..
Ik heb meer 'last' als ik niet zo lekker in mijn vel zit. Bij vermoeiheid of vlakvoor menstruatie. Ik probeer dan te beseffen dat als ik me beter (en sterker) voel er waarschijnlijk anders tegenaan zal kijken. Dat helpt vaak wel...
Ik ben vandaag vrij, ben alleen thuis en dan voel ik me niet fijn. Neiging om teveel na te gaan denken. Als ik aan het werk ben of met de hond door het bos loop dan heb ik dat veel minder. Afleiding helpt mij dus ook..
dinsdag 9 oktober 2018 om 16:08
Hoi Matz,
Ja als je alleen bent ga je veel meer nadenken, dat ervaar ik ook zo. Is het bij jou dan zo dat je zogezegd aan het doemdenken slaat zodra je iets voelt? Of heb je dit gewoon altijd, ook zonder dat er iets is?
Ik alleen als ik iets voel ... en heb nu voor mezelf besloten dat ik toch even naar de huisarts ga. Gewoon om hem te laten voelen en eventueel (voor mijn eigen gemoedsrust) aan te dringen op verder onderzoek. Dat gebeurt namelijk zo vaak bij vrouwen die met dezelfde klachten als ik naar de huisarts gaan, dus waarom zou ik geen verder onderzoek kunnen krijgen. Daarbij heeft de huisarts geen röntgenogen en kan wanneer er verder wordt gekeken er uitsluitsel worden gegeven. Ik denk echt dat wanneer dat gebeurd, ik dan wel gerustgesteld zou zijn. Dan zijn er foto's gemaakt, ze hebben van binnenin gekeken en gesteld dat er niks zorgwekkends aan de hand is. Daar vertrouw ik dan wel op. Tot die tijd ervaar ik toch onzekerheid. En ondertussen vertel ik thuis niks. Want waarschijnlijk is er ook niks. En als er wel iets is heb ik nog tijd zat om erover te vertellen. Pfff als ik dit zo teruglees denk ik ook man man wat een aansteller ben je toch. Kan het niet helpen
wil er vanaf, maar ja...
Ik zal in ieder geval hier neerzetten wanneer ik naar de huisarts ga, wat er gezegd wordt en wat het eventuele verdere verloop is. Ergens wil ik niet eens naar de huisarts. Bang dat hij me naar huis stuurt met: komt u over een paar weken maar terug als u nog iets voelt.
Ja als je alleen bent ga je veel meer nadenken, dat ervaar ik ook zo. Is het bij jou dan zo dat je zogezegd aan het doemdenken slaat zodra je iets voelt? Of heb je dit gewoon altijd, ook zonder dat er iets is?
Ik alleen als ik iets voel ... en heb nu voor mezelf besloten dat ik toch even naar de huisarts ga. Gewoon om hem te laten voelen en eventueel (voor mijn eigen gemoedsrust) aan te dringen op verder onderzoek. Dat gebeurt namelijk zo vaak bij vrouwen die met dezelfde klachten als ik naar de huisarts gaan, dus waarom zou ik geen verder onderzoek kunnen krijgen. Daarbij heeft de huisarts geen röntgenogen en kan wanneer er verder wordt gekeken er uitsluitsel worden gegeven. Ik denk echt dat wanneer dat gebeurd, ik dan wel gerustgesteld zou zijn. Dan zijn er foto's gemaakt, ze hebben van binnenin gekeken en gesteld dat er niks zorgwekkends aan de hand is. Daar vertrouw ik dan wel op. Tot die tijd ervaar ik toch onzekerheid. En ondertussen vertel ik thuis niks. Want waarschijnlijk is er ook niks. En als er wel iets is heb ik nog tijd zat om erover te vertellen. Pfff als ik dit zo teruglees denk ik ook man man wat een aansteller ben je toch. Kan het niet helpen
wil er vanaf, maar ja...Ik zal in ieder geval hier neerzetten wanneer ik naar de huisarts ga, wat er gezegd wordt en wat het eventuele verdere verloop is. Ergens wil ik niet eens naar de huisarts. Bang dat hij me naar huis stuurt met: komt u over een paar weken maar terug als u nog iets voelt.
woensdag 10 oktober 2018 om 09:00
Sorry ik dacht dat ik gereageerd had op dit laatste bericht van jou Matz. Bij deze dan... ik heb met bonkend hart vanochtend de huisarts gebeld. Ook gezegd dat ik deze week graag wil langskomen en dat het niet perse vandaag hoeft. Maar de assistente zei dat het dan pas volgende week dinsdag/woensdag zou worden en ze me toch graag dan vandaag wilde laten komen. Dusssss eind van deze ochtend kan ik terecht. Ben echt zo gespannen. Voel me een aanstelster. Ik ga er even vanuit dat de huisarts misschien niet eens iets voelt en als ie wel iets voelt dat ie dan zegt dat ik het nog een paar weken moet aankijken en dan evt moet terugkomen. Ik weet niet of ik vandaag durf aan te dringen op verder onderzoek. Terwijl verder onderzoek juist uitsluitsel kan geven en ik dat heel graag wil. Maar goed, ik laat hem wel beoordelen. Nu op mijn werk maar blijf gespannen voor de afspraak. Ik had bijna nog willen terugbellen van nee laat maar zitten.
woensdag 10 oktober 2018 om 12:44
Roma2018; erg herkenbaar..vooral van jaren terug. Ik moet zeggen dat ik nu juist niet naar de huisarts ga voor geruststelling. Het zwengelt bij mij juist aan zeg maar, de geruststelling werkt maar even. Is ook een beetje dwangmatig hoor..dat ik dan weer iets 'bedenk' van..ja maar..Maar dat komt ook omdat ik jaren als doktersassistente gewerkt heb. Mijn kennis werkt dan eigenlijk 'tegen' me en wat ik bedenk is niet altijd reëel.
Hoe is het gegaan? Ik hoop dat je het je goed gedaan heeft.
Heb je ook dat je mensen die ernstig ziek zijn het liefst vermijdt? Ik dus wel..wel een beetje afhankelijk van wat het is hoor. Ik vind het erg vervelend en het voelt erg egoïstisch..
Hoe is het gegaan? Ik hoop dat je het je goed gedaan heeft.
Heb je ook dat je mensen die ernstig ziek zijn het liefst vermijdt? Ik dus wel..wel een beetje afhankelijk van wat het is hoor. Ik vind het erg vervelend en het voelt erg egoïstisch..
woensdag 10 oktober 2018 om 13:58
Hoi Matz,
Dat kan ik me ook indenken ja, dat een huisartsbezoek juist aanzwengelt. Dan doe je er denk ik goed aan om niet te gaan. En je ervaring als doktersassistente werkt nu ook niet echt fijn mee voor je. Lastig!
Ik mijd mensen die ernstig ziek zijn eigenlijk niet. Ik ben juist dan heel bezorgd om diegene, maar merk wel ooit dat ik er soms minder goed tegen kan omdat ik zo machteloos sta. Kan niks voor diegene doen en dat is frustrerend. Dit is wel alleen zo bij hele erge ziektes en dus wanneer iemand een been gebroken heeft, dan mijd ik diegene ook niet, maar ben ik wel minder bezorgd. Snap je het nog haha.
Vanochtend dus even bij de huisarts geweest. Hij heeft gevoeld en voelde wel wat ik ook voelde en ging op mijn gevoel af. M.a.w. hij had zoiets van als jij het vreemd vind en bezorgd bent, stuur ik je door voor een foto. Maar wat hij voelde vond hij niet zorgelijk. Puur voor mijn eigen geruststelling wordt er over 2 weken een foto gemaakt. De huisarts vroeg verder niet naar eventuele andere klachten. Gewoon even voelen, en de aanvraag voor de foto was al een feit.
Er viel eigenlijk een soort last van mijn schouders. Heel gek. Hij nam me heel serieus (wat ik altijd fijn vind aan mijn huisarts), terwijl hij denkt dat het vast niks is, maar dacht met mij mee en zei ook dat ik alleen maar ging piekeren anders dus hup een verwijzing meegekregen. Eenmaal thuis maar gelijk gebeld voor een afspraak (het is daar erg druk bleek later) en de huisarts had de aanvraag ook al digitaal doorgestuurd naar hen. Dit alles binnen 10 minuten waarschijnlijk aangezien ik max die tijd van de huisarts af woon.
Dus die snelheid maakt me dan wel weer wat ongerust, terwijl het waarschijnlijk gewoon niks betekent en meer hup 1 druk op de knop en dat is ook weer afgehandeld. Dat idee. Word alweer moe van mezelf nu haha.
Dat kan ik me ook indenken ja, dat een huisartsbezoek juist aanzwengelt. Dan doe je er denk ik goed aan om niet te gaan. En je ervaring als doktersassistente werkt nu ook niet echt fijn mee voor je. Lastig!
Ik mijd mensen die ernstig ziek zijn eigenlijk niet. Ik ben juist dan heel bezorgd om diegene, maar merk wel ooit dat ik er soms minder goed tegen kan omdat ik zo machteloos sta. Kan niks voor diegene doen en dat is frustrerend. Dit is wel alleen zo bij hele erge ziektes en dus wanneer iemand een been gebroken heeft, dan mijd ik diegene ook niet, maar ben ik wel minder bezorgd. Snap je het nog haha.
Vanochtend dus even bij de huisarts geweest. Hij heeft gevoeld en voelde wel wat ik ook voelde en ging op mijn gevoel af. M.a.w. hij had zoiets van als jij het vreemd vind en bezorgd bent, stuur ik je door voor een foto. Maar wat hij voelde vond hij niet zorgelijk. Puur voor mijn eigen geruststelling wordt er over 2 weken een foto gemaakt. De huisarts vroeg verder niet naar eventuele andere klachten. Gewoon even voelen, en de aanvraag voor de foto was al een feit.
Er viel eigenlijk een soort last van mijn schouders. Heel gek. Hij nam me heel serieus (wat ik altijd fijn vind aan mijn huisarts), terwijl hij denkt dat het vast niks is, maar dacht met mij mee en zei ook dat ik alleen maar ging piekeren anders dus hup een verwijzing meegekregen. Eenmaal thuis maar gelijk gebeld voor een afspraak (het is daar erg druk bleek later) en de huisarts had de aanvraag ook al digitaal doorgestuurd naar hen. Dit alles binnen 10 minuten waarschijnlijk aangezien ik max die tijd van de huisarts af woon.
Dus die snelheid maakt me dan wel weer wat ongerust, terwijl het waarschijnlijk gewoon niks betekent en meer hup 1 druk op de knop en dat is ook weer afgehandeld. Dat idee. Word alweer moe van mezelf nu haha.
woensdag 10 oktober 2018 om 14:52
Heel herkenbaar jullie verhalen!
Het enige dat voor mij werkt is ver weg blijven van artsen en google.
In het verleden ben ik al een paar keer in een soort 'medische fuik' terecht gekomen door doorverwijzingen waarbij dan toch iets gezien werd dat verder onderzocht moest worden enz. enz. Terwijl dus achteraf steeds niets aan de hand was. Dit leverde mij zo ontzettend veel stress en paniek op.
In tegenstelling tot jou Roma2018 raak ik van een doorverwijzing van de huisarts altijd compleet in paniek. Ik wil van de huisarts juist alleen maar horen dat er niets is en dat geloof ik dan ook wel. Maar ja, huisartsen verwijzen toch wel vaak door. Zeker als mijn hypochondere brein weer eens een heel logisch medisch verhaal bij elkaar heeft gegoogled.
Wat mij dus sterker maakt (minder hypochonder) is niet naar een arts gaan en zelf uit mijn paniek proberen te komen. Ik heb een aantal bulten/knobbels enz. waar ik niet me naar een arts ben gegaan en die er jaren later nog steeds zitten (maar ik voel me verder kerngezond dus het kan echt niets zijn). Dit helpt mij enorm om er enigszins uit te komen.
Sterke dames, hypochondrie is echt heel naar!
Het enige dat voor mij werkt is ver weg blijven van artsen en google.
In het verleden ben ik al een paar keer in een soort 'medische fuik' terecht gekomen door doorverwijzingen waarbij dan toch iets gezien werd dat verder onderzocht moest worden enz. enz. Terwijl dus achteraf steeds niets aan de hand was. Dit leverde mij zo ontzettend veel stress en paniek op.
In tegenstelling tot jou Roma2018 raak ik van een doorverwijzing van de huisarts altijd compleet in paniek. Ik wil van de huisarts juist alleen maar horen dat er niets is en dat geloof ik dan ook wel. Maar ja, huisartsen verwijzen toch wel vaak door. Zeker als mijn hypochondere brein weer eens een heel logisch medisch verhaal bij elkaar heeft gegoogled.
Wat mij dus sterker maakt (minder hypochonder) is niet naar een arts gaan en zelf uit mijn paniek proberen te komen. Ik heb een aantal bulten/knobbels enz. waar ik niet me naar een arts ben gegaan en die er jaren later nog steeds zitten (maar ik voel me verder kerngezond dus het kan echt niets zijn). Dit helpt mij enorm om er enigszins uit te komen.
Sterke dames, hypochondrie is echt heel naar!
donderdag 11 oktober 2018 om 08:32
Dank je Kattie2 voor het reageren.
Ja ik kan me er iets bij voorstellen dat je het liefst niet naar de arts gaat. En dat je wilt horen dat er niks is i.pv. een doorverwijzing te krijgen (al doen ze dat inderdaad geregeld, gewoon voor de zekerheid).
Je schrijft dat je al langere tijd bulten en knobbels hebt en juist geen arts bezoekt en zelf uit je angst probeert te komen. Knap hoor! Als je je inderdaad verder prima en gezond voelt dan zal dat ook wel goed zitten.
Jij ook sterkte! Wel fijn dat je hier van je af kunt schrijven, dat is al helpend.
Ja ik kan me er iets bij voorstellen dat je het liefst niet naar de arts gaat. En dat je wilt horen dat er niks is i.pv. een doorverwijzing te krijgen (al doen ze dat inderdaad geregeld, gewoon voor de zekerheid).
Je schrijft dat je al langere tijd bulten en knobbels hebt en juist geen arts bezoekt en zelf uit je angst probeert te komen. Knap hoor! Als je je inderdaad verder prima en gezond voelt dan zal dat ook wel goed zitten.
Jij ook sterkte! Wel fijn dat je hier van je af kunt schrijven, dat is al helpend.
donderdag 11 oktober 2018 om 16:13
Kattie2; dat herken ik wel..ik blijf er ook weg tenzij ik het niet vertrouw natuurlijk. Ook heb ik een tijd de verslagen getypt van darmonderzoeken toen ik in het ziekenhuis werkte. Daar kwam af en toe ook iets voorbij wat ik dan op mezelf ging betrekken. Uiteindelijk heb ik zelf via de huisarts ook om een darmonderzoek gevraagd en dit on een ander zh laten doen. Gewoon voor de zekerheid. Vond ik toch wel stoer van mezelf
vrijdag 12 oktober 2018 om 14:29
Hallo allemaal, hier een hele slechte periode.Ik heb 2,5 week geleden een heftige aanval van draaiduizeligheid gehad;misselijk, zweten, hartkloppingen , oorsuizen...Ik dacht dat ik een hersenbloeding kreeg.
Het bleek een virus op mijn evenwichtsorgaan.
Na 1,5 week best heel ziek te zijn geweest, knapte ik heel langzaam op.Tot ik vorige week opeens weer een piep in mijn oor hoorde; ik sloeg vol in de paniek.Die piep kwam af en aan, en ook bromde het in mijn oor.
Natuurlijk heel stom op internet gaan zoeken en ja daar lees je de vreselijkste horrorverhalen over tinnitus.Vanaf toen wist ik:Ik heb tinnitus en het gaat nooit meer weg; ik werd zo bang en angstig, paniek!!!
Na het weekend naar de huisarts gegaan, helemaal overstuur.Hij heeft me doorverwezen naar de kno en ik heb oxazepam voorgeschreven gekregen .
Maar de afgelopen nachten heb ik amper geslapen, heel erg in paniek, dus vanmorgen weer naar de huisarts ( hij is altijd erg lief en geduldig met mij).
Hij heeft de kno opgebeld met de vraag of ik eerder zou mogen komen. ( kon eigenlijk pas over 2 weken, dat trek ik niet).Nu kan ik volgende week.Ook heb ik een neusspray meegekregen en de huisarts vertelde me dat ik echt veel te snel wil dat alles weer genezen is, dat er nog best iets van een ontsteking kan zitten.
Pfff....sorry voor deze ego post.Ik ben bang, dat ik voor altijd hiermee moet leven.En boos op mezelf; dat ik al jaren bang ben om iets te krijgen , en nu heb ik waarschijnlijk echt iets...Ik probeer mijn hoofd koel te houden, maar het is zo moeilijk!
Het bleek een virus op mijn evenwichtsorgaan.
Na 1,5 week best heel ziek te zijn geweest, knapte ik heel langzaam op.Tot ik vorige week opeens weer een piep in mijn oor hoorde; ik sloeg vol in de paniek.Die piep kwam af en aan, en ook bromde het in mijn oor.
Natuurlijk heel stom op internet gaan zoeken en ja daar lees je de vreselijkste horrorverhalen over tinnitus.Vanaf toen wist ik:Ik heb tinnitus en het gaat nooit meer weg; ik werd zo bang en angstig, paniek!!!
Na het weekend naar de huisarts gegaan, helemaal overstuur.Hij heeft me doorverwezen naar de kno en ik heb oxazepam voorgeschreven gekregen .
Maar de afgelopen nachten heb ik amper geslapen, heel erg in paniek, dus vanmorgen weer naar de huisarts ( hij is altijd erg lief en geduldig met mij).
Hij heeft de kno opgebeld met de vraag of ik eerder zou mogen komen. ( kon eigenlijk pas over 2 weken, dat trek ik niet).Nu kan ik volgende week.Ook heb ik een neusspray meegekregen en de huisarts vertelde me dat ik echt veel te snel wil dat alles weer genezen is, dat er nog best iets van een ontsteking kan zitten.
Pfff....sorry voor deze ego post.Ik ben bang, dat ik voor altijd hiermee moet leven.En boos op mezelf; dat ik al jaren bang ben om iets te krijgen , en nu heb ik waarschijnlijk echt iets...Ik probeer mijn hoofd koel te houden, maar het is zo moeilijk!
vrijdag 12 oktober 2018 om 16:59
Mimi32; meid wat vervelend..google de volgende keer niet weer meteen. Vraag eerst je huisarts..dat scheelt je een hoop angst en paniek!
Ik heb zelf ook een tijd een pieptoon in mijn oor gehad (nadat ik heel moe was na zwangerschap) en is gewoon weer overgegaan..net zoals alle dingen waar ik me zorgen over maakte.
Gaat vast en zeker weer over meid!!
Ik heb zelf ook een tijd een pieptoon in mijn oor gehad (nadat ik heel moe was na zwangerschap) en is gewoon weer overgegaan..net zoals alle dingen waar ik me zorgen over maakte.
Gaat vast en zeker weer over meid!!
zaterdag 13 oktober 2018 om 12:16
@mimi32, wat vervelend voor je zeg. Wel fijn om te lezen dat je een huisarts hebt die zo geduldig is met je. Ik hoop dat wegtrekt en je niks zult mankeren. Probeer daar even vanuit te gaan, hoe moeilijk ook ...
Ik ben er ook steeds meer van overtuigd dat ik iets ernstigs heb, maar probeer ook steeds weer bij mezelf te denken ach nee, het zal niks zijn. Lastig, elke dag weer een soort strijd in het hoofd, maar proberen is al een stap. Sterkte!
Ik ben er ook steeds meer van overtuigd dat ik iets ernstigs heb, maar probeer ook steeds weer bij mezelf te denken ach nee, het zal niks zijn. Lastig, elke dag weer een soort strijd in het hoofd, maar proberen is al een stap. Sterkte!
zaterdag 13 oktober 2018 om 13:12
Wat is het lastig hè? Ik herken het goed en ook de angst om weer veel last van hypochondrie te krijgen mocht het weer even beter gaan.
Volgens mij is het toch een soort missen van een basis vertrouwen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was, misschien ligt daar iets van de oorzaak. Maar ook genen; zowel mijn vader als moeder zijn psychisch belast zeg maar (mijn moeder gebruikt antidepressiva).
Hebben jullie een idee of en hpe het komt dat je toch een soort van vertrouwen mist?
Volgens mij is het toch een soort missen van een basis vertrouwen. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 4 was, misschien ligt daar iets van de oorzaak. Maar ook genen; zowel mijn vader als moeder zijn psychisch belast zeg maar (mijn moeder gebruikt antidepressiva).
Hebben jullie een idee of en hpe het komt dat je toch een soort van vertrouwen mist?
zaterdag 13 oktober 2018 om 16:09
Matz, ik heb geen idee. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik net op de middelbare school zat, maar ik denk niet dat dat ermee te maken heeft. Mijn moeder heeft een depressie gehad, een hele zware en heeft tot aan haar plostelinge overlijden daar medicatie voor geslikt (het ging met medicatie heel goed en ze was ook weer gelukkig, aan het werk en genoot van het leven). Misschien is haar plotselinge dood iets wat meespeelt bij mij... Of van mijn (stief)vader, die kwam er per toeval achter dat hij ongeneeslijk ziek was en is inmiddels ook overleden.
Op zich merk ik dat mijn lichaam me gelukkig nog nooit in de steek heeft gelaten en heb op dat vlak dan ook geen reden om aan te nemen dat er nu iets zou zijn. Het is alleen dat ik dus iets voel. Ik zal het maar benoemen; ik voel een knobbeltje in mijn borst, en een verhard plekje en dit alles voel ik niet in de andere borst. Ik moet bekennen dat als het echt iets blijkt te zijn, dat ik er dan denk ik wel heel rustig onder ben. Zo van, ik onderga het gewoon en huppakee door.
Op zich merk ik dat mijn lichaam me gelukkig nog nooit in de steek heeft gelaten en heb op dat vlak dan ook geen reden om aan te nemen dat er nu iets zou zijn. Het is alleen dat ik dus iets voel. Ik zal het maar benoemen; ik voel een knobbeltje in mijn borst, en een verhard plekje en dit alles voel ik niet in de andere borst. Ik moet bekennen dat als het echt iets blijkt te zijn, dat ik er dan denk ik wel heel rustig onder ben. Zo van, ik onderga het gewoon en huppakee door.
zondag 14 oktober 2018 om 17:51
Roma2018; als je moeder plotseling overlijdt lijkt me dat een behoorlijke impact hebben..hoe oud was je?
Ik weet dat we niet teveel op medische dingen moeten ingaan maar je borsten zijn nooit hetzelfde. Als ik vlak voor mijn menstruatie zit heb ik ook veel last van knobbels in mijn borsten, in de een meer dan de ander.
Ik heb ook wel s wat gevoelt..meestal zet ik het dan in mijn agenda op bijv 2 weken later. Het kan goed zijn dat wat je voelt weg is of kleiner.
Natuurlijk..als je het echt niet vertrouwt wel iets mee doen.
Ik heb makkelijk praten hoor..ik had vandaag ook weer 2 hypo momenten.
Bij mij zit mijn angst op één bepaald gebied..ik kan dan sommige lichamelijke dingen die me normaal niet eens opgevallen zouden zijn ineens daaraan linken. En de neiging om het te gaan googlen en natuurlijk ook iets 'vinden' en dan helemaal nerveus worden...
Ik google nu dus al best wel lang niet, hoewel ik dat best moeilijk vind.
Ik weet dat we niet teveel op medische dingen moeten ingaan maar je borsten zijn nooit hetzelfde. Als ik vlak voor mijn menstruatie zit heb ik ook veel last van knobbels in mijn borsten, in de een meer dan de ander.
Ik heb ook wel s wat gevoelt..meestal zet ik het dan in mijn agenda op bijv 2 weken later. Het kan goed zijn dat wat je voelt weg is of kleiner.
Natuurlijk..als je het echt niet vertrouwt wel iets mee doen.
Ik heb makkelijk praten hoor..ik had vandaag ook weer 2 hypo momenten.
Bij mij zit mijn angst op één bepaald gebied..ik kan dan sommige lichamelijke dingen die me normaal niet eens opgevallen zouden zijn ineens daaraan linken. En de neiging om het te gaan googlen en natuurlijk ook iets 'vinden' en dan helemaal nerveus worden...
Ik google nu dus al best wel lang niet, hoewel ik dat best moeilijk vind.
maandag 15 oktober 2018 om 08:38
Mijn moeder overleed toen ik net 30 was (dus heb haar niet verloren als jong kind zijnde).
Het klopt wat je zegt over de borsten en knobbels erin, Matz, het punt is alleen dat ik altijd met regelmaat mijn borsten controleer. Dit keer voor mijn menstruatie en na de menstruatie zit het er nog steeds. Dus vandaar mijn bezoek aan de huisarts en voor de zekerheid een mammografie. Het zal ook wel niks zijn, maar wil gewoon ernstige dingen uitgesloten hebben.
Wat lastig voor je die twee hypo momenten. Wat doe je eraan om eraf te komen? Of hoe ga je ermee om?
Knap van je dat je al een poos niet meer googled! Wou dat ik dat ook kon ... Hou dit vol he, top!
Het klopt wat je zegt over de borsten en knobbels erin, Matz, het punt is alleen dat ik altijd met regelmaat mijn borsten controleer. Dit keer voor mijn menstruatie en na de menstruatie zit het er nog steeds. Dus vandaar mijn bezoek aan de huisarts en voor de zekerheid een mammografie. Het zal ook wel niks zijn, maar wil gewoon ernstige dingen uitgesloten hebben.
Wat lastig voor je die twee hypo momenten. Wat doe je eraan om eraf te komen? Of hoe ga je ermee om?
Knap van je dat je al een poos niet meer googled! Wou dat ik dat ook kon ... Hou dit vol he, top!
maandag 15 oktober 2018 om 10:31
