Hypochonder, schrijf van je af!

Hoi aafke,



ik ben zelf afgelopen donderdag begonnen met citalopram voor mijn angst om ziek te worden. het beheerst mijn leven zodanig dat ik gewoon niet meer functioneer. ik vond het doodeng om ermee te beginnen maar ik ben zo blij dat ik die stap heb genomen. ik vertrouw erop dat de angst minder wordt en ook de stress wat bij mij echt een trigger is voor hypochondrie. dus mijn advies aan jou is, begin er gewoon mee. het zal in het begin wellicht erger worden maar ik heb zoveel verhalen gehoord dat mensen baat hebben bij de AD.



succes en sterkte.

Wat houdt je tegen dan?

Hallo lieve mensen! Lotgenoten ik vermoed dat ik ook last heb van hypochonderie...denk ik want zelfs daaraan twijfel ik. Ik sta er sinds kort voor onder behandeling cognitieve gedragstherapie. Ik hoop dat het me mag helpen. Daarnaast loop ik het hele medische circuit door voor al mijn 'ernstige' ziektes. Want ik ben er van overtuigd dat ik dat heb terwijl er tot nu toe nog niet bepaald iets ernstigs uitgekomen is. Maar ik blijf vol angst rondlopen omdat ik wel degelijk in mijn ogen ernstige dingen voel en opmerk. Voorbeeld ik voel al een dik half jaar spierklachten ( spierpijn) wat met de dag erger lijkt te worden... Sinds een week of 3 heb ik ook last van een opgezette klier onder de tong. Denk ik en voelt het alsof mijn okselklieren en klieren in de liezen ook opgezet zijn. Heb ik last van bleekheid en vermoeidheid en last van jeuk over het gehele lichaam....als ik daar over lees staat er lymfeklierkanker! Help....en daarbij krijg ik ook bloedstipjes ' althans' daar lijkt het op...op mijn rechterbeen en buik als je daarover leest staat er weer leukemie!! Gek word ik in mijn hoofd dit is geen leven zo vreselijk slapen doe ik ook slecht....bang om niet meer wakker te worden. Maandag maar weer de dokter bellen...vertrouw mijn lichaam niet meer. Zijn er mensen die dit herkennen? Liefs Michelle

Ik moet heel eventjes van me afschrijven. Ik ben niet eerder bekend in dit topic, omdat ik vrijwel van mijn angst af was. Nu moesten we op ziekenbezoek in het ziekenhuis en in de auto richting huis kon ik wel huilen, opeens besefte ik weer hoe kwetsbaar we zijn als mens en wat je allemaal kan oplopen. De gedachte dat je beter dood kunt zijn dan het risico lopen op AL die vreselijke ziektes waar ik zo bang voor ben kwam zelfs bij me op. En dit nadat ik eigenlijk al zeker een jaar of 2 'goed' bezig was...

Ik merk dat ik het na een paar dagen ook wel weer redelijk goed van me af kon zetten, maar ik wil niet weer zo bang worden

Ik lees geneeskunde boeken en ben een hypochonder.

quote:Michelle1987 schreef op 15 november 2014 @ 19:44:

Hallo lieve mensen! Lotgenoten ik vermoed dat ik ook last heb van hypochonderie...denk ik want zelfs daaraan twijfel ik. Ik sta er sinds kort voor onder behandeling cognitieve gedragstherapie. Ik hoop dat het me mag helpen. Daarnaast loop ik het hele medische circuit door voor al mijn 'ernstige' ziektes. Want ik ben er van overtuigd dat ik dat heb terwijl er tot nu toe nog niet bepaald iets ernstigs uitgekomen is. Maar ik blijf vol angst rondlopen omdat ik wel degelijk in mijn ogen ernstige dingen voel en opmerk. Voorbeeld ik voel al een dik half jaar spierklachten ( spierpijn) wat met de dag erger lijkt te worden... Sinds een week of 3 heb ik ook last van een opgezette klier onder de tong. Denk ik en voelt het alsof mijn okselklieren en klieren in de liezen ook opgezet zijn. Heb ik last van bleekheid en vermoeidheid en last van jeuk over het gehele lichaam....als ik daar over lees staat er lymfeklierkanker! Help....en daarbij krijg ik ook bloedstipjes ' althans' daar lijkt het op...op mijn rechterbeen en buik als je daarover leest staat er weer leukemie!! Gek word ik in mijn hoofd dit is geen leven zo vreselijk slapen doe ik ook slecht....bang om niet meer wakker te worden. Maandag maar weer de dokter bellen...vertrouw mijn lichaam niet meer. Zijn er mensen die dit herkennen? Liefs Michelle





Ik herken je angst, ben zelf ook volledig door de medische molen gegaan ivm angsten voor ziektes. Mijn angst is vooral k*nker... Sinds 20 november gestart met Venlafaxine in de hoop dat dat iets goeds gaat doen. Ik heb ook een verdikking onder mijn tong (links) maar dit komt door de druk die ik op mijn tong en kaak zet (tongpersen en kaakklemmen door de stress). Daarnaast heb ik last van chronische hyperventilatie, waarschijnlijk staan mijn angst en de verkeerde ademhaling in verband met elkaar.

Dinsdag op gesprek bij een psychiater. Met de medicatie en gesprekken hoop ik er een heel eind uit te komen...

Hoe bevalt de gedragstherapie? geen idee wat ik me daarbij moet voorstellen... Hoe werkt dat?



Liefs

Hallo iedereen,



Ik zit met hetzelfde probleem als velen onder jullie: schrik voor iets waar je eigenlijk geen schrik voor zou moeten hebben (denk ik?).



Mijn situatie is de volgende:

Ik heb zo een 2 jaar geleden een lymfeklier aan de rechterkant ontdekt die wat groter en harder was dan de rest van mijn klieren. Ik heb er een jaar tegen aangekeken voor ik naar de dokter ging omdat ik toevallig eens gelezen had dat dit niet normaal is.



Toen ik naar de dokter ging, was de klier niet gegroeid doorheen dat jaartje, of toch niet voelbaar veel. De dokter zei dat ik me er geen zorgen om moest maken en dat ik maar moest terug komen als het binnen 3 weken nog zo dik was. Ik was iets of wat gerustgesteld. Maar toen ging ik ook eens op consultatie bij mijn 'vriend' dokter Google. Wat uiteraard zeer dom is aangezien ik me direct zorgen maak als het op gezondheid aankomt.



Ik maakte mij terug erge zorgen en ben een paar weken later, zoals de dokter had gezegd, teruggegaan. De dokter vond dit wel iets of wat eigenaardig, maar de klier niet 'verdacht' genoeg om er zich zorgen over te maken. Het was op mijn aandringen dat we toch een echo gingen laten maken. De uitslag van deze echo was goed, niets te zien. Het was een reactieve klier. Ik was op dat moment wel gerustgesteld.



Maar een paar weken later voelde ik boven mijn rechter sleutelbeen ook een klier. Hieraan heb ik wat geprutst en weer dokter Google geraadpleegd. Ik vond direct dat een klier boven je sleutelbeen uiterst verdacht is. Dus direct terug naar de dokter. De dokter zei dat hij niets speciaals kon voelen, maar dat hij om mij gerust te stellen wel wat bloed wou afnemen. Uit het bloedonderzoek bleek dat ik antistoffen had voor de ziekte van Pfeiffer, dus dat ik de ziekte ooit eens gehad had, maar dat dit evengoed 10 jaar geleden kon geweest zijn. Weer gerustgesteld.



Ik zou uiteraard niet op dit forum zijn als hier geen vervolg aan zat: De klier boven mijn sleutelbeen groeide naar mijn gevoel wel, dus terug naar de dokter (dit was enkele maanden later). De dokter (een andere dokter als voorheen) voelde deze klier nu wel en vond het toch eigenaardig dat ik een dikke klier langst dezelfde kant had in zowel mijn hals als boven mijn sleutelbeen. De dokter wou dat ik terug een echo liet maken voor de klier boven mijn sleutelbeen. (Mijn hartslag was volgens mij toen 200+). Op het moment dat ik die echo liet doen was ik er al van overtuigd dat ik lymfeklierkanker had. Ik had het bijna al 'geaccepteerd'.

De radioloog zei echter dat hij geen enkel argument op basis van de echo om te besluiten dat het iets kwaadaardigs zou zijn. Daarna nog eens naar de huisarts gebeld voor de uitslag ondanks ik die al wist en die zei uiteraard net hetzelfde.



Het heeft toen enkele maanden in mijn achterhoofd gezeten en toen ik toevallig naar de huisarts moest voor een ontsteking heb ik even gevraagd of hij aan mijn klieren wou voelen. Hij zei toen dat hij niks speciaals voelde en dat ik 1x per maand moest voelen of de klier boven mijn sleutelbeen niet 'verkleefd' begon te geraken of hard aan begon te voelen.



Het zat nog steeds in mijn achterhoofd. Ik ben 3 maand geleden nog eens naar een andere huisarts geweest omdat ik me toch nog ongerust maak. Dus eigenlijk de derde dokter naar wie ik ging met dit probleem. De dokter zei weer dat ze niks speciaals voelde.



Nu zijn we dus 3 maand verder en ik heb toch het gevoel dat de klier boven mijn sleutelbeen nog wat gegroeid is. Ik heb een vriendin eens laten voelen en die zei ook dat ze wel een duidelijk verschil voelde tussen mijn linker- en rechterkant. Nu ben ik weer helemaal in paniek... Moet ik nu terug naar de dokter of wat moet ik doen?



Ik word er zot van...

Ter info: Ik ben een jongen van 20 jaar.



Groeten,

Prototype

Jemig Prototype, vervelend! Ik denk dat je zelf ook wel weet dat je op deze manier de verkeerde kant op gaat. Je bent nog jong *ahum, oma spreekt*. Je wilt toch niet je hele leven je constant zorgen maken?



Mijn advies: Nogmaals terug naar de huisarts, en laat je door verwijzen naar psychische hulp. Je kunt het niet alleen oplossen.

Hey allemaal,



Wat een goed topic! Ik heb volgens mij nog nooit meegeschreven, maar ik heb ook hypochondrie. Het ging een hele tijd (lees: jaren) goed, maar onlangs lijkt het weer wat verergerd. Bij mij werd het erger nadat mijn nichtje op jonge leeftijd overleed aan darmkanker. Zo'n soort ziekte lijkt me een van de ergste dingen, en dan nog niet eens het ziek zijn zelf, maar dat je dan het verdriet ziet van de mensen om me heen. Dat is echt mijn grootste angst.



Nu heb ik gelukkig wel een hele aardige en begripvolle huisarts, die mij altijd serieus neemt. Wel heb ik met hem afgesproken dat ik bij een nieuwe 'klacht' (behalve als het echt iets acuuts of heel ergs is natuurlijk) het eerst een week of 2 zelf aankijk voordat ik naar de dokter ga. Vaak gaan simpele klachten natuurlijk ook vanzelf over, dat zie ik zelf in.

Sinds gisteravond heb ik dus (sinds maanden!) weer een 'nieuwe klacht'. Een soort opgeblazen gevoel in m'n maag, alsof er een boer dwarszit maar niet opkomt, straalt ook wat uit naar m'n rug. Hebben jullie tips voor mij wat voor onschuldige oorzaak dit zou kunnen hebben? Ik heb de laatste tijd veel stress gehad, en nu 2 weken vakantie. Zou het kunnen dat die stress er nu zo uitkomt? Stress slaat bi jmij wel vaker op m'n darmen, maar zo in m'n maag heb ik nog nooit gehad.



Bedankt alvast, en sterkte iedereen!!

Wow heel herkenbaar allemaal!! Bij mij is het ongeveer vier jaar geleden begonnen, in vrij extreme mate.

Wel twee keer per week bij huisarts, soms zelfs twee keer per avond bij HAP.

Gelukkig is mijn huisarts nooit te veel met mij meegegaan. Ze heeft mij wel altijd altijd serieus genomen, maar gaf ook steeds aan dat geruststellen bij mij geen zin heeft. Ik zoek toch steeds wat anders. Ik heb verschillende therapieën geprobeerd waaronder cognitieve gedragstherapie. Niets hielp. Hele dagen was ik druk met voelen, checken etc. Uiteindelijk bij psychiater terechtgekomen die zei dat ik waars gewoon een stofje in m'n hoofd mis waardoor dit ontstaat (heb al hele leven last van angsten). Begonnen met hele lichte dosis AD (10 mg lexapro) sindsdien helemaal herboren! Hypo is altijd nog wel aanwezig maar het wordt eigenlijk verdrongen door de AD. Eindelijk kan ij weer genieten van het leven.

Ik ben blij dat mijn huisarts destijds snel door had dat ik aan hypochondrie leed en hier heel doortastend op gereageerd heeft.

Ik wil hier eigenlijk mee zeggen dat het zooooo zonde is om je leven te laten vergallen door zoiets! En ik zeg niet dat iedereen massaal aan de AD moet, maar als alle therapieën niet helpen zou ik het zeker overwegen

Ik geloof dat ik me ook aardig herken hier...

Ik maak de dingen in mijn hoofd altijd veel groter dan ze zijn. Dwangmatige handelingen elke keer om te checken of alles nog goed is.

Vooral in tijden van stress laait het enorm op.

Ik weet niet zo heel goed wat ik ermee moet. Misschien toch maar eens bespreekbaar maken bij de psych.

quote:evangeline_234 schreef op 24 december 2014 @ 11:48:

[...] Sinds gisteravond heb ik dus (sinds maanden!) weer een 'nieuwe klacht'. Een soort opgeblazen gevoel in m'n maag, alsof er een boer dwarszit maar niet opkomt, straalt ook wat uit naar m'n rug. Hebben jullie tips voor mij wat voor onschuldige oorzaak dit zou kunnen hebben? Ik heb de laatste tijd veel stress gehad, en nu 2 weken vakantie. Zou het kunnen dat die stress er nu zo uitkomt? Stress slaat bi jmij wel vaker op m'n darmen, maar zo in m'n maag heb ik nog nooit gehad.



Bedankt alvast, en sterkte iedereen!!



Ik heb zelf ook regelmatig last gehad van buikpijn die uitstraalt naar mijn rug. Bij mij had dit te maken met mijn hyperventilatie.

Ik ben uiteraard geen arts en ik voel niet wat jij voelt... Mocht je er nu nog steeds last van hebben dan kun je uiteraard eens contact zoeken met je huisarts.

Daarnaast kan het uiteraard nooit kwaad om ontspanningsoefeningen te doen. Als je op internet kijkt komt je er een heleboel tegen. Er zijn ook diverse apps voor. Als je verdere tips wilt... Let me know

Dank je Toetie! Het is nu al een stuk minder; het is denk ik de aërofagie, wat lucht in m'n maag, door de spanningen. Ik had het precies hetzelfde twee jaar terug toen m'n opa op sterven lag, dus toch wel bekend. Ik probeer nu leuke dingen te doen en niet te googlen, dat scheelt al de helft in de klachten

Niet Google-en en leuke dingen doen is al het halve werk inderdaad!

Stress doet rare dingen met je lichaam. Zeker als het langere tijd blijft aanhouden.

Ik ben me nu aan het verdiepen in cognitieve gedragstherapie. Iemand ervaring mee?

Kan eind januari terecht bij een therapeut dus ben benieuwd... Lijkt me heerlijk om m'n scary gedachten over ziek zijn te kunnen omzetten naar minder angstige gedachten.

Hallo allemaal!

Hier ook een (cyber)hypochonder!

Bij mij wisselen de klachten steeds af. Bezoek nooit een dokter, veel te bang dat er echt

wat blijkt te zijn. Pieker heel veel er over.

Het is wel in periodes erger. Soms heb ik ook helemaal geen angsten.

Na een stressvolle periode lijkt het erger te worden.

Als alle lichamelijke klachten niks blijken te zijn (dat ik dan wel relativeren)

heb ik de angst om psychische ziekte te hebben, daar kan ik me helemaal op suf googlen.

Hebben jullie dat ook wel eens?

@Toetie Cognitieve gedragstherapie is erg goed! Ik ben zelf bijna afgestudeerd als psycholoog (en dan zelf hypochonder, ben ook maar een mens zullen we maar zeggen ) en hebben tijdens de studie ook practica over CGT gehad; ik vond het erg handig! Je moet er zelf wel actief mee aan de slag om het echt te laten werken, maar dan kan het je ook echt veel brengen.





@missymirjam Bij mij is het wel meer lichamelijk, maar ik herken het heel erg dat haast nooit een dokter bezoeken.

@Missymirjam: en of ik dat herken!! Ik Google me suf op alles wat ik maar voel, zie en merk. Als ik 1 cent zou krijgen voor alle symptomen die ik al heb opgezocht zou ik denk ik kunnen stoppen met werken. Ik Google echt een maandsalaris bij elkaar

Ik liep helaas wel de deur plat bij de huisarts, kreeg nog net geen kopje koffie aangeboden van de assistent als ik weer binnen kwam. Ben nu alweer een tijdje niet geweest maar moet komende week terugkomen voor een controle gesprekje ivm medicatie.



@Evangeline: dat hoor je vaker hè... Mensen die een medische opleiding doen zijn vaak gevoeliger voor hypochondrie. Op zich niet gek natuurlijk als je weet wat er allemaal bestaat aan "afwijkingen" en ziekten. Ik wil juist actiever bezig gaan met m'n therapie, heb nu het gevoel stil te staan en teveel te moeten afwachten.



Zijn jullie verder onder behandeling van een psycholoog, psychiater o.i.d.? Gebruiken jullie medicatie?

Oh mensen, ik herken ook alles. Helaas.

Was altijd al wat hypochondrisch aangelegd, maar sinds geboorte zoon loopt het de spuigaten uit. Ik zit bijna wekelijks bij de huisarts met weer een andere klacht. Ik ben even gerustgesteld totdat de volgende klacht zich aandient. Elke ochtend word ik wakker in de hoop dat ik me fit voel zonder klachten, maar het lijkt wel erger te worden.

Zit nu in stressvolle periode ivm verhuizing.

Ik vind het zo vermoeiend!

@missmyriam jaaaaaaaaa, ken ik ook. Maar het is of het 1 of het andere.

Voordat ik moeder werd had ik grote angst voor alle psychische ziekten. Ik mocht niet eens een dag niet lekker in mijn vel zitten zeg maar.

Ik was ook heel bang voor mijn gevoelens na bevalling.

Ik kon me de angst voor lichamelijke ziektes nauwelijks voorstellen.

En kijk nu. Er gaat geen seconde voorbij dat ik niet aan een enge ziekte denk

Moestuintje, welke psychologe heb jij gehad?

Cath heb jij dit soort klachten sinds je kinderen hebt?

Ik ben altijd al een zenuwpees geweest wil graag controle hebben over dingen. Het lijkt wel alsof ik dat nu niet heb over stress en daardoor allerlei dingen.

De laatste mani nu is dat ik er een paar weken geleden achter gekomen ben dat mijn tanden licht beweegbaar zijn. Ik was compleet in de stress.

Op controle bij de tandarts dit gevraagd en kreeg bevestiging dat het volstrekt normaal is als je tanden ietwat kunnen bewegen.

Maar sindsdien zit ik elke dag aan mijn tanden te wrikken om te voelen of ze nog wel goed vast ztten.

En dat elke keer.

Ik kan het niet stoppen zo vervelend. Iemand die zich hierin herkent? Vast niet.

Hoi binkie,



Ik herken dat wel.

Ik dacht in juli dat ik een cva had gehad en sindsdien trek ik steeds mijn lip aan 1 kant omhoog om te kijken of ik geen halfzijdige verlamming heb.



Wat zitten we toch raar in elkaar.

Ja he vermoeiend ook. Binnenkort ga ik dit toch maar eens bespreken bij de psych , wel een stap want ik schaam me dood voor dit gedrag...vandaag nog niet 1 keer gevoeld aan mijn tanden en ik hoop dat vol te houden.

Belachelijk vind ik het van mezelf dat ik dit doe. Zou gewoon weer eens ongecomliceerd , voor zover mogelijk , willen genieten van het leven. Dat is al erg lang geleden.

heb weer een dip momentje...

Had gehoopt dat m'n medicatie inmiddels wel zou werken blijkbaar nirt voldoende



Diagnose syndroom van Tietze... Voorkomend gevoel: oa pijn in ribben en uistraling van die pijn naar borst, tepel en arm... Al 2 maanden pijn aan rechterborst en kan niks zien of voelen. Voel alleen de irritatie. Gelijk bang voor borstkanker. Wanneer stopt die angst nou eens??