Psyche
alle pijlers
Hypochonder, schrijf van je af!
woensdag 29 februari 2012 om 16:12
Naar aanleiding van het topic: 'paniekaanvallen,angststoornis', waar ook de hypochondrie aanbod kwam, wil ik er in dit topic graag over doorgaan.
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
Dus iedereen met ervaring met hypochondrie, schrijf het van je af, deel je ervaringen, vragen, angsten enz.
Wellicht kunnen we voor elkaar een steuntje in de rug betekenen
vrijdag 5 september 2014 om 12:42
Dank, tooth. Het lijkt er inderdaad veel op!
Inmiddels schijt ik hier de zogenoemde 7 kleuren (volgens mij is dat trouwens niet alleen figuurlijk zo, maar ook letterlijk...). Zweet staat in mijn handen en ik sta stijf van de stress.
Om 16:30 'mag' ik naar de huisarts. Mijn moeder gaat dit keer mee. Dat heb ik aan haar gevraagd zodat zij mee kan luisteren en ik niet de boel kan verdraaien etc. En ik hoop dan een beetje los van het medische circuit te komen. Heel fijn dat ze meegaat.
Hoe gaat het met jullie?
Inmiddels schijt ik hier de zogenoemde 7 kleuren (volgens mij is dat trouwens niet alleen figuurlijk zo, maar ook letterlijk...). Zweet staat in mijn handen en ik sta stijf van de stress.
Om 16:30 'mag' ik naar de huisarts. Mijn moeder gaat dit keer mee. Dat heb ik aan haar gevraagd zodat zij mee kan luisteren en ik niet de boel kan verdraaien etc. En ik hoop dan een beetje los van het medische circuit te komen. Heel fijn dat ze meegaat.
Hoe gaat het met jullie?
vrijdag 5 september 2014 om 15:12
Stilletjes hier... Vast goed teken.
Hier een uurtje kunnen slapen (ben gestopt met de opbouw van medicatie want ik trek de extra paniek niet en merk meteen wat meer rust). Nu bijna 'klaar' om op pad te gaan.
Mijn katten snappen niets van mijn gedoe. Elke keer als ik ga liggen om te voelen, komt er één van de twee katten bij me zitten. Net alsof ze willen zeggen 'hou ermee op'. Katten voelen zoiets vast aan.
Mijn rode kater ligt nu voor mijn voeten te dromen (z'n pootje trilt ervan). Hij is er ook moe van...
Hier een uurtje kunnen slapen (ben gestopt met de opbouw van medicatie want ik trek de extra paniek niet en merk meteen wat meer rust). Nu bijna 'klaar' om op pad te gaan.
Mijn katten snappen niets van mijn gedoe. Elke keer als ik ga liggen om te voelen, komt er één van de twee katten bij me zitten. Net alsof ze willen zeggen 'hou ermee op'. Katten voelen zoiets vast aan.
Mijn rode kater ligt nu voor mijn voeten te dromen (z'n pootje trilt ervan). Hij is er ook moe van...
zondag 7 september 2014 om 01:20
Het gaat niet goed.
Ik ben licht depressief en angstig.
Rillerig ook.
De uitslag van dat uitstrijkje heeft me volledig teruggegooid.
De oncoloog van mijn moeder heeft gezegd dat ik een 25% verhoogde kans heb op borstkanker.
Die 2 dingen maken dat ik op het moment zo gespannen ben als een veer.
Het liefst zou ik geopereerd worden.
Alles uit mijn buik dat ik niet nodig heb, baarmoeder, eierstokken, alles weg.
Borsten weg, en gewoon een nette reconstructie.
Ik ben het zo zat.
Ik lees dat mijn pllen er 3 maanden over kunnen doen om echt te werken, als ze al gaan werken.
Hoe hou ik dat in godsnaam vol?
Hypochondrie? Ik weet het niet, deze zorgen zijn wel echt, maar ik moet een manier vinden om ermee te leven. Met die onzekerheid.
Mijn ademhaling is om de een of andere reden wel verbeterd, dat is tenminste iets. Niet meer zo benauwd.
Ik ben licht depressief en angstig.
Rillerig ook.
De uitslag van dat uitstrijkje heeft me volledig teruggegooid.
De oncoloog van mijn moeder heeft gezegd dat ik een 25% verhoogde kans heb op borstkanker.
Die 2 dingen maken dat ik op het moment zo gespannen ben als een veer.
Het liefst zou ik geopereerd worden.
Alles uit mijn buik dat ik niet nodig heb, baarmoeder, eierstokken, alles weg.
Borsten weg, en gewoon een nette reconstructie.
Ik ben het zo zat.
Ik lees dat mijn pllen er 3 maanden over kunnen doen om echt te werken, als ze al gaan werken.
Hoe hou ik dat in godsnaam vol?
Hypochondrie? Ik weet het niet, deze zorgen zijn wel echt, maar ik moet een manier vinden om ermee te leven. Met die onzekerheid.
Mijn ademhaling is om de een of andere reden wel verbeterd, dat is tenminste iets. Niet meer zo benauwd.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
zondag 7 september 2014 om 09:07
Lieve Delite,
Ik herken je verhaal helemaal. Zal niet toelichten waarom om niemand te triggeren. Alles weghalen is niet de oplossing en geeft weer andere risico's. Het wordt alleen gedaan als er sprake is van brca.
In overleg met de ha heb ik afgesproken dat ik ieder jaar een mammografie laat doen. Dan hoef ik geen zelfonderzoek te doen want anders word ik heel onrustig
.
Die onzekerheid zullen we moeten accepteren anders word je leven een hel. Het wordt echt beter.
Ik herken je verhaal helemaal. Zal niet toelichten waarom om niemand te triggeren. Alles weghalen is niet de oplossing en geeft weer andere risico's. Het wordt alleen gedaan als er sprake is van brca.
In overleg met de ha heb ik afgesproken dat ik ieder jaar een mammografie laat doen. Dan hoef ik geen zelfonderzoek te doen want anders word ik heel onrustig
.Die onzekerheid zullen we moeten accepteren anders word je leven een hel. Het wordt echt beter.
maandag 8 september 2014 om 14:38
dinsdag 9 september 2014 om 11:20
Wees lief voor jezelf meiden. Sommige dagen zullen beter gaan dan andere. Vecht er niet tegen, het is wie je op dit moment in je leven bent. Acceptatie is echt nodig wil je enigzins een stressvrij leven leiden.
@ Moestuintje
Heb je nu de uitslag binnen? Ik ben wel eens naar de huisarts gegaan voor een migraine. Kwam thuis, werd ik terug gebeld door het ziekenhuis. Of ik even langs wilde komen. Dus ja, als het vermoeden bestaat dat het ernstig is, wordt er wel actie ondernomen. Vertrouw daar dan maar op. Bij was er overigens niks ernstigs aan de hand.
@ Delite
Het is nu niet gek dat je je zorgen maakt. Mensen die een hartaanval overleven zullen zich altijd blijven afvragen: Zal hij het blijven doen? Dus in jouw geval vind ik het niet 'gek' dat je je terecht zorgen maakt. Ik snap dat je zegt: Haal alles er maar uit en naai me dicht, maar als je het psychologische deel niet aanpakt, zal je hypomonster wel weer iets anders vinden om je druk om te maken.
@ Moestuintje
Heb je nu de uitslag binnen? Ik ben wel eens naar de huisarts gegaan voor een migraine. Kwam thuis, werd ik terug gebeld door het ziekenhuis. Of ik even langs wilde komen. Dus ja, als het vermoeden bestaat dat het ernstig is, wordt er wel actie ondernomen. Vertrouw daar dan maar op. Bij was er overigens niks ernstigs aan de hand.
@ Delite
Het is nu niet gek dat je je zorgen maakt. Mensen die een hartaanval overleven zullen zich altijd blijven afvragen: Zal hij het blijven doen? Dus in jouw geval vind ik het niet 'gek' dat je je terecht zorgen maakt. Ik snap dat je zegt: Haal alles er maar uit en naai me dicht, maar als je het psychologische deel niet aanpakt, zal je hypomonster wel weer iets anders vinden om je druk om te maken.
Dump the horse. Ride a cowboy!
woensdag 10 september 2014 om 23:46
Nou, 4 dagen niet hier gekeken, en als ik nu mijn laatste berichtje teruglees dan voel ik me duidelijk een heel stuk beter nu.
Ik denk dat mijn pillen zijn ingekickt, ik voel me een stuk meer ontspannen, en ik pieker veel minder.
Er gebeuren hier vreemde dingen; ik kreeg gisteren ineens een telefoontje van de huisartsenpraktijk: "Hoi Delite, de uitslag van je uitstrijkje is binnen en alles was helemaal normaal..."
Ik zeg: "Dat is apart, want ik heb vorige week de nurse gebeld en die zei dat het inconclusive was."
Nou, check, check en dubbelcheck, maar degene die mij belde houdt vol dat op het formulier duidelijk staat dat "the sample was satisfactory, and no abnormalities were found."
Ik moet volgende week nog terug naar mijn HA en dan zal ik er nog eens naar vragen, maar het ziet ernaar uit dat me de eerste keer een verkeerde uitslag is voorgelezen.
Dus ik ben matig blij, denk ik.
Verder is mijn kat ineens vermist, sinds zondagochtend.
Het lijkt hier wel goede tijden, slechte tijden.
Ik hoef ws aan niemand uit te leggen hoeveel zorgen ik me om haar maak, maar het "voordeel" van me zorgen maken om mijn kat is dat de hypochondrie en angst helemaal naar de achtergrond is verdwenen.
Er is gewoon geen ruimte voor in mijn hoofd.
Dus eigenlijk, ja, voor wat mijn angsten betreft, gaat het hier goed.
Ik denk dat mijn pillen zijn ingekickt, ik voel me een stuk meer ontspannen, en ik pieker veel minder.
Er gebeuren hier vreemde dingen; ik kreeg gisteren ineens een telefoontje van de huisartsenpraktijk: "Hoi Delite, de uitslag van je uitstrijkje is binnen en alles was helemaal normaal..."
Ik zeg: "Dat is apart, want ik heb vorige week de nurse gebeld en die zei dat het inconclusive was."
Nou, check, check en dubbelcheck, maar degene die mij belde houdt vol dat op het formulier duidelijk staat dat "the sample was satisfactory, and no abnormalities were found."
Ik moet volgende week nog terug naar mijn HA en dan zal ik er nog eens naar vragen, maar het ziet ernaar uit dat me de eerste keer een verkeerde uitslag is voorgelezen.
Dus ik ben matig blij, denk ik.
Verder is mijn kat ineens vermist, sinds zondagochtend.
Het lijkt hier wel goede tijden, slechte tijden.
Ik hoef ws aan niemand uit te leggen hoeveel zorgen ik me om haar maak, maar het "voordeel" van me zorgen maken om mijn kat is dat de hypochondrie en angst helemaal naar de achtergrond is verdwenen.
Er is gewoon geen ruimte voor in mijn hoofd.
Dus eigenlijk, ja, voor wat mijn angsten betreft, gaat het hier goed.
Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag.
donderdag 11 september 2014 om 00:11
quote:delite schreef op 10 september 2014 @ 23:46:
Nou, 4 dagen niet hier gekeken, en als ik nu mijn laatste berichtje teruglees dan voel ik me duidelijk een heel stuk beter nu.
Ik denk dat mijn pillen zijn ingekickt, ik voel me een stuk meer ontspannen, en ik pieker veel minder.
Er gebeuren hier vreemde dingen; ik kreeg gisteren ineens een telefoontje van de huisartsenpraktijk: "Hoi Delite, de uitslag van je uitstrijkje is binnen en alles was helemaal normaal..."
Ik zeg: "Dat is apart, want ik heb vorige week de nurse gebeld en die zei dat het inconclusive was."
Nou, check, check en dubbelcheck, maar degene die mij belde houdt vol dat op het formulier duidelijk staat dat "the sample was satisfactory, and no abnormalities were found."
Ik moet volgende week nog terug naar mijn HA en dan zal ik er nog eens naar vragen, maar het ziet ernaar uit dat me de eerste keer een verkeerde uitslag is voorgelezen.
Dus ik ben matig blij, denk ik.
Verder is mijn kat ineens vermist, sinds zondagochtend.
Het lijkt hier wel goede tijden, slechte tijden.
Ik hoef ws aan niemand uit te leggen hoeveel zorgen ik me om haar maak, maar het "voordeel" van me zorgen maken om mijn kat is dat de hypochondrie en angst helemaal naar de achtergrond is verdwenen.
Er is gewoon geen ruimte voor in mijn hoofd.
Dus eigenlijk, ja, voor wat mijn angsten betreft, gaat het hier goed.
Hey Delite,
Ik zou het uitstrijkje laten voor wat het is. Je hebt het nu dubbel gecheckt! Wees maar gewoon blij.
Vervelend van je kat. Hoop dat ze snel terug is!
Hier heel raar. Nog steeds maag en darmklachten. Darmen die ''bewegen'', alsof ik zwanger ben. Heb vorige week 2 testen gedaan, allebei negatief. Mijn borsten doen sinds 2 dagen ook pijn en heb vorige menstruatie maar 2 dagen gemenstrueerd ipv 1,5 week. Wat moet ik nou ..
Nou, 4 dagen niet hier gekeken, en als ik nu mijn laatste berichtje teruglees dan voel ik me duidelijk een heel stuk beter nu.
Ik denk dat mijn pillen zijn ingekickt, ik voel me een stuk meer ontspannen, en ik pieker veel minder.
Er gebeuren hier vreemde dingen; ik kreeg gisteren ineens een telefoontje van de huisartsenpraktijk: "Hoi Delite, de uitslag van je uitstrijkje is binnen en alles was helemaal normaal..."
Ik zeg: "Dat is apart, want ik heb vorige week de nurse gebeld en die zei dat het inconclusive was."
Nou, check, check en dubbelcheck, maar degene die mij belde houdt vol dat op het formulier duidelijk staat dat "the sample was satisfactory, and no abnormalities were found."
Ik moet volgende week nog terug naar mijn HA en dan zal ik er nog eens naar vragen, maar het ziet ernaar uit dat me de eerste keer een verkeerde uitslag is voorgelezen.
Dus ik ben matig blij, denk ik.
Verder is mijn kat ineens vermist, sinds zondagochtend.
Het lijkt hier wel goede tijden, slechte tijden.
Ik hoef ws aan niemand uit te leggen hoeveel zorgen ik me om haar maak, maar het "voordeel" van me zorgen maken om mijn kat is dat de hypochondrie en angst helemaal naar de achtergrond is verdwenen.
Er is gewoon geen ruimte voor in mijn hoofd.
Dus eigenlijk, ja, voor wat mijn angsten betreft, gaat het hier goed.
Hey Delite,
Ik zou het uitstrijkje laten voor wat het is. Je hebt het nu dubbel gecheckt! Wees maar gewoon blij.
Vervelend van je kat. Hoop dat ze snel terug is!
Hier heel raar. Nog steeds maag en darmklachten. Darmen die ''bewegen'', alsof ik zwanger ben. Heb vorige week 2 testen gedaan, allebei negatief. Mijn borsten doen sinds 2 dagen ook pijn en heb vorige menstruatie maar 2 dagen gemenstrueerd ipv 1,5 week. Wat moet ik nou ..
The world is not what it seems....
zondag 21 september 2014 om 16:29
Hoi dames,
Ik ben nieuw hier.
Ik ben sinds kort tot de conclusie gekomen dat ik een rasechte hypochonder ben.
Als ik er goed over nadenk is het begonnen toen een meisje bij mij in de kleuterklas plots overleed aan een hart stilstand.
Nadat ik in december vorig jaar werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege 'hartkloppingen' (kortom: angst dus), ben ik door de hele molen geweest. 24 uur een kasje gedragen, een ECG en 2 keer een hartfilmpje. Er bleek niets aan de hand. Alleen een vergrote hartklep welke wel gewoon goed sluit en waarvoor ik iedere 3 jaar terug moet komen (de kans dat deze klep gaat lekker is zeer klein). Het was een poosje rustig tot ik in juni erge steken in min hoofd kreeg. Ik dacht aan een beroerte of aneurisma. De dokter stelde me gerust. Af en toe nog wat aanvallen maar veel minder heftig.
Ik loop sinds 5 weken thuis. Overspannen. Ik heb mijn huisarts verteld dat ik denk dat dit komt door stress op het werk maar ook vooral door niet kunnen ontspannen vanwege dat ik 24/7 bezig ben met mijn kwaaltjes.
Nu heb ik sinds ik thuis zit meer klachten. Vooral het gevoel dat ik ieder moment (vooral s nachts) een hart stilstand kan krijgen. Overdag voel ik pijntjes in mijn borst, kaak, arm en rug. Ik weet wel dat dit tussen mijn oren zit maar ik voel het ECHT. De klachten zijn er. En ik kan het niet helpen om te denken maar wat als er echt iets mis is. De huisarts zegt dat als er iets met mijn hart was, dan hadden ze het wel gezien bij de echo. Daarnaast in mijn cholesterol enzo prima.
Ik vertel mijn verhaal omdat ik alleen maar lees over mensen die knobbeltjes enzo voelen. Ik heb juist de angst om acuut dood te gaan door hart en vaat ziekten. Zijn er mensen die zich in mijn verhaal herkennen?
Ik krijg overigens cognitieve therapie hiervoor.
Groetjes!
Ik ben nieuw hier.
Ik ben sinds kort tot de conclusie gekomen dat ik een rasechte hypochonder ben.
Als ik er goed over nadenk is het begonnen toen een meisje bij mij in de kleuterklas plots overleed aan een hart stilstand.
Nadat ik in december vorig jaar werd opgenomen in het ziekenhuis vanwege 'hartkloppingen' (kortom: angst dus), ben ik door de hele molen geweest. 24 uur een kasje gedragen, een ECG en 2 keer een hartfilmpje. Er bleek niets aan de hand. Alleen een vergrote hartklep welke wel gewoon goed sluit en waarvoor ik iedere 3 jaar terug moet komen (de kans dat deze klep gaat lekker is zeer klein). Het was een poosje rustig tot ik in juni erge steken in min hoofd kreeg. Ik dacht aan een beroerte of aneurisma. De dokter stelde me gerust. Af en toe nog wat aanvallen maar veel minder heftig.
Ik loop sinds 5 weken thuis. Overspannen. Ik heb mijn huisarts verteld dat ik denk dat dit komt door stress op het werk maar ook vooral door niet kunnen ontspannen vanwege dat ik 24/7 bezig ben met mijn kwaaltjes.
Nu heb ik sinds ik thuis zit meer klachten. Vooral het gevoel dat ik ieder moment (vooral s nachts) een hart stilstand kan krijgen. Overdag voel ik pijntjes in mijn borst, kaak, arm en rug. Ik weet wel dat dit tussen mijn oren zit maar ik voel het ECHT. De klachten zijn er. En ik kan het niet helpen om te denken maar wat als er echt iets mis is. De huisarts zegt dat als er iets met mijn hart was, dan hadden ze het wel gezien bij de echo. Daarnaast in mijn cholesterol enzo prima.
Ik vertel mijn verhaal omdat ik alleen maar lees over mensen die knobbeltjes enzo voelen. Ik heb juist de angst om acuut dood te gaan door hart en vaat ziekten. Zijn er mensen die zich in mijn verhaal herkennen?
Ik krijg overigens cognitieve therapie hiervoor.
Groetjes!
maandag 22 september 2014 om 10:53
Hoi wijnrood, ik ben bekend met je klachten! Ik heb jaren lang enorme angst gehad om ter plekke dood neer te vallen. Hartkloppingen, overslagen, pijntjes en vooral de overtuiging dat de artsen iets over het hoofd zagen en ik toch echt echt echt iets aan mijn hart had. Ecg, holter, jankend bij de huisarts, niet meer durven fietsen, zwemmen enz, continu op het randje van paniek.
Hoe moeilijk het ook is, probeer te accepteren dat de artsen het goed hebben gezien, met je hart is niets mis. Je klachten zijn er wel, maar worden veroorzaakt door de continue stress die je hebt. Je ademhaling zit waarschijnlijk helemaal in de knoop, je verkrampt onbewust en daar kun je last van krijgen.
Ik ben zelf nooit in therapie geweest, ik ben wel heel hard aan de slag gegaan met mezelf. En ja, dat duurde lang, met regelmatig een terugval (nu nog soms, maar ik raak nooit meer op dat niveau van echte paniek). Ademhalingsoefeningen hielpen mij niet, daar kreeg ik het spaansbenauwd van, accepteren dat het bij me hoort heeft wel geholpen. Ik was het zo spuugzat dat angst mijn leven zo beheerste dat ik mezelf de vraag heb gesteld; wat nou als de artsen gelijk hebben en mijn hart gewoon gezond is en ik 80 wordt. Wil ik dan tot mijn 80ste mijn leven verpesten door angst voor iets wat achteraf, na vele jaren volledig ongegrond bleek? Of wil ik 80 worden en met trots terug kunnen kijken op mijn leven waar ik van genoten heb?
Het antwoord was voor mij simpel, ik wil dat laatste! Ik moest vertrouwen krijgen in mijn lijf en ben voorzichtig aan wat meer gaan bewegen. Stukje fietsen, stukje rennen, de trap nemen ipv de lift en iedere keer tegen mezelf gezegd; zie je nou wel? Als je dit kan is er echt niets mis met je hart, anders had je dit niet gekund. Ja, het is moeilijk, het is vreselijk eng, maar mezelf confronteren met angst heeft echt geholpen. Het is ook een lange weg, jezelf resetten duurt lang, veel te lang, maar het is niet onmogelijk.
Ik weet dat de angst (en niet alleen voor mijn hart, ik heb een hypochonder in hart en nieren;-)) nooit helemaal weg zal zijn, maar er zijn nu dagen dat ik er niet meer aan denk, ik kan naar mijn werk fietsen, ik durf mijn hartslag weer op te voeren en ik durf ook weer te genieten dan het leven. Angst hoort bij mij, maar ik laat het niet meer overheersen, been there, done that, ik ben er wel klaar mee;-)
Je bent in therapie zie ik, dat is heel goed! Soms kan je het niet alleen en ik gun je echt van harte dat ook jij het kan gaan accepteren en relativeren. Schrijf hier gerust van je af, dat kan zo enorm opluchten!
Liefs, theetje
Hoe moeilijk het ook is, probeer te accepteren dat de artsen het goed hebben gezien, met je hart is niets mis. Je klachten zijn er wel, maar worden veroorzaakt door de continue stress die je hebt. Je ademhaling zit waarschijnlijk helemaal in de knoop, je verkrampt onbewust en daar kun je last van krijgen.
Ik ben zelf nooit in therapie geweest, ik ben wel heel hard aan de slag gegaan met mezelf. En ja, dat duurde lang, met regelmatig een terugval (nu nog soms, maar ik raak nooit meer op dat niveau van echte paniek). Ademhalingsoefeningen hielpen mij niet, daar kreeg ik het spaansbenauwd van, accepteren dat het bij me hoort heeft wel geholpen. Ik was het zo spuugzat dat angst mijn leven zo beheerste dat ik mezelf de vraag heb gesteld; wat nou als de artsen gelijk hebben en mijn hart gewoon gezond is en ik 80 wordt. Wil ik dan tot mijn 80ste mijn leven verpesten door angst voor iets wat achteraf, na vele jaren volledig ongegrond bleek? Of wil ik 80 worden en met trots terug kunnen kijken op mijn leven waar ik van genoten heb?
Het antwoord was voor mij simpel, ik wil dat laatste! Ik moest vertrouwen krijgen in mijn lijf en ben voorzichtig aan wat meer gaan bewegen. Stukje fietsen, stukje rennen, de trap nemen ipv de lift en iedere keer tegen mezelf gezegd; zie je nou wel? Als je dit kan is er echt niets mis met je hart, anders had je dit niet gekund. Ja, het is moeilijk, het is vreselijk eng, maar mezelf confronteren met angst heeft echt geholpen. Het is ook een lange weg, jezelf resetten duurt lang, veel te lang, maar het is niet onmogelijk.
Ik weet dat de angst (en niet alleen voor mijn hart, ik heb een hypochonder in hart en nieren;-)) nooit helemaal weg zal zijn, maar er zijn nu dagen dat ik er niet meer aan denk, ik kan naar mijn werk fietsen, ik durf mijn hartslag weer op te voeren en ik durf ook weer te genieten dan het leven. Angst hoort bij mij, maar ik laat het niet meer overheersen, been there, done that, ik ben er wel klaar mee;-)
Je bent in therapie zie ik, dat is heel goed! Soms kan je het niet alleen en ik gun je echt van harte dat ook jij het kan gaan accepteren en relativeren. Schrijf hier gerust van je af, dat kan zo enorm opluchten!
Liefs, theetje
Uhm... stuff... and things
maandag 22 september 2014 om 14:26
Zooo herkenbaar allemaal. Alleen heb ik het njet alleen bij mezelf maar ook bij mijn man... Het verziekt mijn leven, en ik wil dit niet meer. Ik ben hele dagen bang en in paniek. Ik heb voor vanmiddag een afspraak bij de huisarts gemaakt. Dit moet stoppen, want ik wordt een wrak. Contante angstgedachten....
Ik herken ook veel in 'dat er een onderliggende oorzaak is'. En in mijn geval is dat onzelfstandigheid en bang om het leven alleen te moeten doen... Ik heb al eens een mindfulness training gedaan (aanrader). En probeer in het hier en nu te blijven 'mijn man is NU gezond', en er NU niks aan de hand.. Maar soms lukt dat gewoon niet. Nu bijvoorbeeld zie ik weer een moedervlek op zn rug... Dan smeek ik hem zowat om naar de huisarts te gaan.. (morgen gaat hij , doet dat voor mij). Maar volgende week zie ik weer iets anders wat ik niet vertrouw. Dus voor mn relatie is dit killing. Hoe gaan jullie partners hier mee om? En ik ben erg benieuwd naar welk medicijn hier het beste zou kunnen helpen. Slik nu amitripteline vanwege een postnatale depressie, maar die is over en helpt dus totaal niet tegen deze angst. de gedachten zijn zo dwingend en bijna niet te nergeren....
Aan de buitenkant zie je niks aan mij, maar van binnen is het vreselijk. Ik ben een goede moeder voor mijn kinderen. Voor die 2 ga ik door... Zij merken niks aan mij.
Ik herken ook veel in 'dat er een onderliggende oorzaak is'. En in mijn geval is dat onzelfstandigheid en bang om het leven alleen te moeten doen... Ik heb al eens een mindfulness training gedaan (aanrader). En probeer in het hier en nu te blijven 'mijn man is NU gezond', en er NU niks aan de hand.. Maar soms lukt dat gewoon niet. Nu bijvoorbeeld zie ik weer een moedervlek op zn rug... Dan smeek ik hem zowat om naar de huisarts te gaan.. (morgen gaat hij , doet dat voor mij). Maar volgende week zie ik weer iets anders wat ik niet vertrouw. Dus voor mn relatie is dit killing. Hoe gaan jullie partners hier mee om? En ik ben erg benieuwd naar welk medicijn hier het beste zou kunnen helpen. Slik nu amitripteline vanwege een postnatale depressie, maar die is over en helpt dus totaal niet tegen deze angst. de gedachten zijn zo dwingend en bijna niet te nergeren....
Aan de buitenkant zie je niks aan mij, maar van binnen is het vreselijk. Ik ben een goede moeder voor mijn kinderen. Voor die 2 ga ik door... Zij merken niks aan mij.
maandag 22 september 2014 om 20:13
ben bij de huisarts geweest en efexor voorgeschreven gekregen. (mag de amitripteline die ik voor de postnatale depressie gekregen heb in een keer laten staan en dan het weekend met efexor beginnen) zie er erg tegen op. Hebben jullie ook medicatie?
Morgen gaat mn man naar de huisarts voor de 'enge'moedervlek... zenuwen!!!!!!!!
Morgen gaat mn man naar de huisarts voor de 'enge'moedervlek... zenuwen!!!!!!!!
dinsdag 23 september 2014 om 21:41
Hi Aafke!
Het is wat rustig hier, maar geen nieuws is goed nieuws denk ik dan maar. Weet jou man dat je met deze angst rond loopt, of heeft hij een vermoeden? Lucht je hart bij hem. Samen kunnen jullie stappen ondernemen om hulp te zoeken voor jouw angsten.
Over je problemen praten lucht op, anders gaat je emmer echt een keer overstromen en is het hek van de dam. Er zijn genoeg pillen die angsten onderdrukken, maar daarmee neem je het probleem niet weg. Heb je ooit therapie gehad voor je postnatale depressie? Of weet de huisarts hoe je nu echt in je vel zit? Wees eerlijk, hij of zij kan je doorverwijzen.
Sterkte meid
Het is wat rustig hier, maar geen nieuws is goed nieuws denk ik dan maar. Weet jou man dat je met deze angst rond loopt, of heeft hij een vermoeden? Lucht je hart bij hem. Samen kunnen jullie stappen ondernemen om hulp te zoeken voor jouw angsten.
Over je problemen praten lucht op, anders gaat je emmer echt een keer overstromen en is het hek van de dam. Er zijn genoeg pillen die angsten onderdrukken, maar daarmee neem je het probleem niet weg. Heb je ooit therapie gehad voor je postnatale depressie? Of weet de huisarts hoe je nu echt in je vel zit? Wees eerlijk, hij of zij kan je doorverwijzen.
Sterkte meid
Dump the horse. Ride a cowboy!
woensdag 24 september 2014 om 20:35
Hoi Aafke,
Ik ben van mening dat medicatie maar tot op een zekere hoogte werkt. ik heb het idee dat je een knop om moet zetten (al heb ik zelf die knop ook niet niet gevonden). ik ken je angst en het feit plus het besef dat het je leven overneemt. je leeft niet meer. je overleeft. althans, dat denk je. en ik vind het heel goed dat je erover praat.
pluim voor iedereen trouwens, ik weet nu ook hoe groot de stap is om zoiets aan de huisarts te vertellen. het is 10000x makkelijker om binnen te stappen met de boodschap dat je je enkel verstuikt hebt.
@kruidentheetje, bedankt voor je reactie. ik vind het fijn om te lezen dat iemand met dezelfde angsten als ik, toch een weg heeft gevonden om er uit te komen.
ik ben nu sinds 5 weken begonnen met hardlopen. van de week zag ik in het AD een bericht over een 24 jarige die dood neerviel na de dam tot dam loop. ik zei tegen mijn therapeute: nu durf ik niet meer. ik kan het niet meer. straks raak ik ook oververhit en bla die bla die bla... kortom, ga ik hartstikke dood. en wat zei toen zei, let op (vooral voor alle hypo's die net zoals ik iets horen en vervolgens de angsten/kwalen krijgen)! mij helpt het wel. "verplaats je in het plaatje. klopt het? loop jij ook 1 mile met tijdsdruk? is jouw hart ook niet in orde? heb je ook problemen met zweten? nee? oke, niets aan de hand."
succes allemaal. we komen er wel (ons 80ste).
Ik ben van mening dat medicatie maar tot op een zekere hoogte werkt. ik heb het idee dat je een knop om moet zetten (al heb ik zelf die knop ook niet niet gevonden). ik ken je angst en het feit plus het besef dat het je leven overneemt. je leeft niet meer. je overleeft. althans, dat denk je. en ik vind het heel goed dat je erover praat.
pluim voor iedereen trouwens, ik weet nu ook hoe groot de stap is om zoiets aan de huisarts te vertellen. het is 10000x makkelijker om binnen te stappen met de boodschap dat je je enkel verstuikt hebt.
@kruidentheetje, bedankt voor je reactie. ik vind het fijn om te lezen dat iemand met dezelfde angsten als ik, toch een weg heeft gevonden om er uit te komen.
ik ben nu sinds 5 weken begonnen met hardlopen. van de week zag ik in het AD een bericht over een 24 jarige die dood neerviel na de dam tot dam loop. ik zei tegen mijn therapeute: nu durf ik niet meer. ik kan het niet meer. straks raak ik ook oververhit en bla die bla die bla... kortom, ga ik hartstikke dood. en wat zei toen zei, let op (vooral voor alle hypo's die net zoals ik iets horen en vervolgens de angsten/kwalen krijgen)! mij helpt het wel. "verplaats je in het plaatje. klopt het? loop jij ook 1 mile met tijdsdruk? is jouw hart ook niet in orde? heb je ook problemen met zweten? nee? oke, niets aan de hand."
succes allemaal. we komen er wel (ons 80ste).
woensdag 24 september 2014 om 22:11
Ik ben ook een hypochonder in hart en nieren, al van kinds af aan. Zit bij ons ook in de genen, meerdere familieleden worstelen er mee. Ik kijk hier regelmatig, maar post eigenlijk express nooit omdat het dan extra bij me aanwakkert. Ik ben niet in therapie, ik ben mijn eigen therapeute... ik kan mezelf soms goed relativeren, maar met hormoonschommelingen word ik vaak down en banger. Ik zoek dan vooral veel afleiding, ik wil de tijd niet hebben om te veel te piekeren en.... ik google (bijna) niet meer. Google was op een gegeven moment mijn allerslechtste vriend. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik elke avond moedervlekken zat te vergelijken op sites of borsten aan het voelen was onder de douche. Heel veel sterkte voor iedereen, ik worstel er ook nog dagelijks! mee, maar probeer het nu voortaan al wat meer weg te schuiven naar de achtergrond.
dinsdag 30 september 2014 om 14:20
rustig hier.. momenteel gaat het goed. Angst wat doffer. de efexor ligt in de kast voor als het misgaat, maar zoals het nu gaat, lukt het me zonder.
Ik heb nu dus een obsessie voor moedervlekken en ga ze bij iedereen bekijken, erg he? Zondag aan het zwemmen, en was iedereen aan het bekijken... Pff..
Ik heb nu dus een obsessie voor moedervlekken en ga ze bij iedereen bekijken, erg he? Zondag aan het zwemmen, en was iedereen aan het bekijken... Pff..
dinsdag 30 september 2014 om 15:45
Tsja, ik schrijf ook wat minder omdat het bij mij ook wordt aangewakkerd. Op dit moment heb ik een obsessie voor alles, maar moedervlekken ook. En ook ik bekijk ze bij iedereen....
als update:
ik ben mijn medicatie toch aan het verhogen, nu op dag 6. Nog ruim een week voor de evaluatie en het bepalen om eventueel nog een stapje omhoog te gaan zodat ik weer op mijn oude dosering zit.
als update:
ik ben mijn medicatie toch aan het verhogen, nu op dag 6. Nog ruim een week voor de evaluatie en het bepalen om eventueel nog een stapje omhoog te gaan zodat ik weer op mijn oude dosering zit.
