Psyche
alle pijlers
Ik en mijn omgang met andere mensen
maandag 29 oktober 2018 om 23:41
Ik weet niet precies waar dit topic onder valt, maar ik plaats het maar onder psyche.
Op dit moment ben ik nogal verdrietig over mijn omgang met andere mensen. Ik ben midden veertig en ik heb geen goede vrienden.
Mijn dagen zijn best gevuld, ik heb een leuke fulltime baan, een relatie en huisdieren maar toch voel ik me erg eenzaam.
Het is vooral dat ik verbinding met iemand mis.
Ik heb al veel geprobeerd om hier verandering in te brengen; aangesloten bij clubjes, doen aan sport, zelf mensen uitgenodigd voor een uitje o.i.d. en online vriendschap gezocht maar helaas lukt het me niet om een goede band met iemand op te bouwen, dit geldt zelfs voor mijn eigen familie,
In aanwezigheid van anderen heb ik vaak het gevoel niet goed genoeg te zijn en ik weet dat dat er veel mee te maken heeft maar ook daar kan ik maar niet van afkomen. Ik heb al wat psychologen en coaches gezien. Hier heb ik wel wat over mezelf geleerd maar het blijft voor mij ingewikkeld om leuke sociale ontspannen omgang met anderen te hebben. Mijn app blijft vaak stil en ik heb niet iemand om bijvoorbeeld gezellig een dagje mee te gaan winkelen. Anderen plaats ik bovendien op een voetstuk ook al weet ik dat dat onterecht is.
Samengevat heb ik het idee dat niemand echt op mij zit te wachten. Als ik het zo opschrijf vind ik het zelf nogal zielig klinken en dat is niet de bedoeling want niemand zit natuurlijk op een klager te wachten. maar omdat ik al zo veel geprobeerd heb ben ik nu nogal down en is de moed mij een beetje in de schoenen gezonken. Wat ik met dit bericht wil is denk ik vooral van me afschrijven want dit gevoel kan ik verder nergens kwijt maar misschien dat iemand het herkent, tips heeft of een manier heeft gevonden om ermee om te gaan.
Op dit moment ben ik nogal verdrietig over mijn omgang met andere mensen. Ik ben midden veertig en ik heb geen goede vrienden.
Mijn dagen zijn best gevuld, ik heb een leuke fulltime baan, een relatie en huisdieren maar toch voel ik me erg eenzaam.
Het is vooral dat ik verbinding met iemand mis.
Ik heb al veel geprobeerd om hier verandering in te brengen; aangesloten bij clubjes, doen aan sport, zelf mensen uitgenodigd voor een uitje o.i.d. en online vriendschap gezocht maar helaas lukt het me niet om een goede band met iemand op te bouwen, dit geldt zelfs voor mijn eigen familie,
In aanwezigheid van anderen heb ik vaak het gevoel niet goed genoeg te zijn en ik weet dat dat er veel mee te maken heeft maar ook daar kan ik maar niet van afkomen. Ik heb al wat psychologen en coaches gezien. Hier heb ik wel wat over mezelf geleerd maar het blijft voor mij ingewikkeld om leuke sociale ontspannen omgang met anderen te hebben. Mijn app blijft vaak stil en ik heb niet iemand om bijvoorbeeld gezellig een dagje mee te gaan winkelen. Anderen plaats ik bovendien op een voetstuk ook al weet ik dat dat onterecht is.
Samengevat heb ik het idee dat niemand echt op mij zit te wachten. Als ik het zo opschrijf vind ik het zelf nogal zielig klinken en dat is niet de bedoeling want niemand zit natuurlijk op een klager te wachten. maar omdat ik al zo veel geprobeerd heb ben ik nu nogal down en is de moed mij een beetje in de schoenen gezonken. Wat ik met dit bericht wil is denk ik vooral van me afschrijven want dit gevoel kan ik verder nergens kwijt maar misschien dat iemand het herkent, tips heeft of een manier heeft gevonden om ermee om te gaan.
dinsdag 30 oktober 2018 om 08:19
maar met je relatie heb je wel een goede band?Franka45 schreef: ↑30-10-2018 00:22Mijn familie zie ik wel, en in praktische zin zijn ze er ook wel voor me (klusjes in huis, dat soort dingen)
Maar bijv mijn ouders hebben veel meer interesse in het leven van mijn broer dan in dat van mij
Verder heb ik een volwassen dochter die ik ook heel weinig zie
Mijn relatie is fijn, maar daarnaast zou ik dus graag met anderen omgaan
dinsdag 30 oktober 2018 om 09:26
Hier ben ik het heel erg mee eens.Nummer*Zoveel schreef: ↑30-10-2018 07:48Je hebt een relatie, familie die voor je klaar staat als er hulp nodig is, en een volwassen dochter die je zo eens in de 3 weken ziet. Daarnaast zul je op jouw werk ook contact hebben met collega's. Ik denk dat je moet beginnen met dat te leren waarderen. Familiebanden zijn niet voor iedereen vanzelfsprekend, veel mensen zijn alleenstaand, en 3-wekelijks bezoek van een volwassen kind is best vaak. En ook een baan met bijbehorende sociale contacten is niet iedereen gegeven.
Ik snap heel goed dat je daarnaast ook graag andere contacten zou willen hebben, dus ik wil jouw gevoel geenzins bagataliseren. Maar iemand die oprecht waardeert wat er allemaal wèl is, zit vaak net wat lekkerder in zijn vel. En mensen die beter in hun vel zitten, trekken weer makkelijker nieuwe contacten aan.
Als je niet makkelijk over jezelf vertelt, dan is oprechte belangstelling in de ander tonen (dmv vragen stellen) vaak een goede manier om contact te leggen. Net als jij vinden veel andere mensen het ook fijn als er interesse in hen wordt getoond. En de meeste mensen praten juist net wat makkelijker over zichzelf, en vinden vragen stellen juist moeilijker. Door zelf vragen te stellen, bied je hen een opening om wat te vertellen, en vaak stellen ze dan ook wat makkelijker vragen terug. En voor je het weet komt
er een gesprek op gang.
Tenslotte zul je er echt vanaf moeten dat je andere mensen op een voetstuk plaatst. De meeste mensen worden er helemaal niet blij van als er tegen ze op gekeken wordt. Bij zo’n voetstuk horen namelijk ook (veelal onuitgesproken) verwachtingen, en er zijn maar weinig mensen die daaraan kunnen voldoen. Het resultaat is vervolgens teleurstelling aan beide kanten, terwijl een onbevangen en onbevooroordeeld contact gewoon tot een gezellige band had kunnen leiden.
Mocht je open staan voor therapie is schematherapie in groepsvorm idd wellicht een optie. Ik heb er zelf zeer goede ervaringen mee maar ben niet bekend met andere vormen van therapie. Echter verwacht ik dat je met tevreden zijn met wat je hebt de meeste wintst kan behalen. Met die insteek kan therapie heel nuttig zijn.
dinsdag 30 oktober 2018 om 10:32
dinsdag 30 oktober 2018 om 12:07
dinsdag 30 oktober 2018 om 12:21
Het gevoel van verbinding..... Ja dat heb ik waarschijnlijk niet helemaal goed uitgedrukt.
Met mijn vriend heb ik wel het gevoel van verbinding. Maar verder niet met vriendinnen of familie. Wat ik er mee bedoel is denk ik het gevoel dat er iemand zin heeft om met mij op stap te gaan, een berichtje te sturen etc.
Wat geschreven wordt over blij zijn met wat je hebt, daar ben ik het zeker mee eens. Ik ben gezond, heb werk, inkomen en een eigen huis. ik besef ook dat dit soort dingen niet voor iedereen zijn weg gelegd.
Al lezende denk ik dat het een soort leegte is, het gevoel niet goed genoeg te zijn. en dat ik anderen die leegte wil laten invullen ofzo. lastig om te omschrijven merk ik... Zelfs hier anoniem, online, denk ik nog "wat zullen ze van me vinden" pfff. Maar nogmaals; echt fijn om jullie reacties te lezen. Ook van mensen die het herkennen en besloten hebben het te accepteren zoals het is.
Met mijn vriend heb ik wel het gevoel van verbinding. Maar verder niet met vriendinnen of familie. Wat ik er mee bedoel is denk ik het gevoel dat er iemand zin heeft om met mij op stap te gaan, een berichtje te sturen etc.
Wat geschreven wordt over blij zijn met wat je hebt, daar ben ik het zeker mee eens. Ik ben gezond, heb werk, inkomen en een eigen huis. ik besef ook dat dit soort dingen niet voor iedereen zijn weg gelegd.
Al lezende denk ik dat het een soort leegte is, het gevoel niet goed genoeg te zijn. en dat ik anderen die leegte wil laten invullen ofzo. lastig om te omschrijven merk ik... Zelfs hier anoniem, online, denk ik nog "wat zullen ze van me vinden" pfff. Maar nogmaals; echt fijn om jullie reacties te lezen. Ook van mensen die het herkennen en besloten hebben het te accepteren zoals het is.
dinsdag 30 oktober 2018 om 12:22
ik denk dat iedereen dat wel heeft, de ene misschien extremer dan de andere.Franka45 schreef: ↑30-10-2018 12:21Het gevoel van verbinding..... Ja dat heb ik waarschijnlijk niet helemaal goed uitgedrukt.
Met mijn vriend heb ik wel het gevoel van verbinding. Maar verder niet met vriendinnen of familie. Wat ik er mee bedoel is denk ik het gevoel dat er iemand zin heeft om met mij op stap te gaan, een berichtje te sturen etc.
Wat geschreven wordt over blij zijn met wat je hebt, daar ben ik het zeker mee eens. Ik ben gezond, heb werk, inkomen en een eigen huis. ik besef ook dat dit soort dingen niet voor iedereen zijn weg gelegd.
Al lezende denk ik dat het een soort leegte is, het gevoel niet goed genoeg te zijn. en dat ik anderen die leegte wil laten invullen ofzo. lastig om te omschrijven merk ik... Zelfs hier anoniem, online, denk ik nog "wat zullen ze van me vinden" pfff. Maar nogmaals; echt fijn om jullie reacties te lezen. Ook van mensen die het herkennen en besloten hebben het te accepteren zoals het is.
dinsdag 30 oktober 2018 om 12:33
Zoals meds ook schrijft zal dit voor iedereen in min of meerdere mate herkenbaar zijn. Het klinkt of je de lat erg hoog hebt liggen en erg onzeker bent. De leegte die je voelt is denk ik niet te vullen door factoren buiten jou, dit moet vanuit jezelf komen. Ik geloof niet dat therapie de oplossing voor alles is maar dit zijn wel de thema's die bij schematherapie aan bod komen en voor jou lijkt me dit zeer waardevol om aan te pakken.Franka45 schreef: ↑30-10-2018 12:21Het gevoel van verbinding..... Ja dat heb ik waarschijnlijk niet helemaal goed uitgedrukt.
Met mijn vriend heb ik wel het gevoel van verbinding. Maar verder niet met vriendinnen of familie. Wat ik er mee bedoel is denk ik het gevoel dat er iemand zin heeft om met mij op stap te gaan, een berichtje te sturen etc.
Wat geschreven wordt over blij zijn met wat je hebt, daar ben ik het zeker mee eens. Ik ben gezond, heb werk, inkomen en een eigen huis. ik besef ook dat dit soort dingen niet voor iedereen zijn weg gelegd.
Al lezende denk ik dat het een soort leegte is, het gevoel niet goed genoeg te zijn. en dat ik anderen die leegte wil laten invullen ofzo. lastig om te omschrijven merk ik... Zelfs hier anoniem, online, denk ik nog "wat zullen ze van me vinden" pfff. Maar nogmaals; echt fijn om jullie reacties te lezen. Ook van mensen die het herkennen en besloten hebben het te accepteren zoals het is.
Wat doe je nu als je die leegte voelt?
dinsdag 30 oktober 2018 om 12:37
Ja dat. Zelf nodig ik mensen wel uit en dan gaan ze er wel op in. Maar er komt dan geen vervolg op vanaf de andere kant. In mijn omgeving zie ik dat anderen wel uitnodigingen krijgen voor een etentje, feestje, koffie of sportafspraak of wat dan ook. Ik heb dat helaas niet.
dinsdag 30 oktober 2018 om 12:49
Ik kan daar niet heel goed mee omgaan nu. In gezelschap voel ik me ellendig maar hou me groot. Ben me in elk gesprek bewust van mezelf en geef gewenste antwoorden in plaats van wat ik zelf denk. Thuis heb ik de neiging om te gaan drinken of eten om maar even niet te voelen. Bij mijn vriend zeur ik vaak om bevestiging, maar hoe vaak ik ook hoor dat hij om me geeft en graag in mijn gezelschap is, het helpt uiteraard niet. het gevoel is best overheersend, misschien wel als een soort depressie. Ik sta er mee op en ga ermee naar bed. Mijn werk houdt me nu stabiel. Daar functioneer ik goed, word ik gewaardeerd en dat geeft me wel zelfvertrouwen .Envelop schreef: ↑30-10-2018 12:33Zoals meds ook schrijft zal dit voor iedereen in min of meerdere mate herkenbaar zijn. Het klinkt of je de lat erg hoog hebt liggen en erg onzeker bent. De leegte die je voelt is denk ik niet te vullen door factoren buiten jou, dit moet vanuit jezelf komen. Ik geloof niet dat therapie de oplossing voor alles is maar dit zijn wel de thema's die bij schematherapie aan bod komen en voor jou lijkt me dit zeer waardevol om aan te pakken.
Wat doe je nu als je die leegte voelt?
Ik lees nu al een paar keer schematherapie, ik vermoed dat ik dat toch wel nodig heb. Naast het blij zijn met wat ik heb en acceptatie dat er soms leegte is
dinsdag 30 oktober 2018 om 12:49
Je nodigt de mensen die je echt leuk vindt gewoon voor een tweede keer uit en zelfs voor een derde.Franka45 schreef: ↑30-10-2018 12:37Ja dat. Zelf nodig ik mensen wel uit en dan gaan ze er wel op in. Maar er komt dan geen vervolg op vanaf de andere kant. In mijn omgeving zie ik dat anderen wel uitnodigingen krijgen voor een etentje, feestje, koffie of sportafspraak of wat dan ook. Ik heb dat helaas niet.
Maak je niet zo druk over wie het in initiatief neemt joh!
Als jullie het allebei maar naar jullie zin hebben gehad.
dinsdag 30 oktober 2018 om 12:51
therapie overwogen?Franka45 schreef: ↑30-10-2018 12:49Ik kan daar niet heel goed mee omgaan nu. In gezelschap voel ik me ellendig maar hou me groot. Ben me in elk gesprek bewust van mezelf en geef gewenste antwoorden in plaats van wat ik zelf denk. Thuis heb ik de neiging om te gaan drinken of eten om maar even niet te voelen. Bij mijn vriend zeur ik vaak om bevestiging, maar hoe vaak ik ook hoor dat hij om me geeft en graag in mijn gezelschap is, het helpt uiteraard niet. het gevoel is best overheersend, misschien wel als een soort depressie. Ik sta er mee op en ga ermee naar bed. Mijn werk houdt me nu stabiel. Daar functioneer ik goed, word ik gewaardeerd en dat geeft me wel zelfvertrouwen .
Ik lees nu al een paar keer schematherapie, ik vermoed dat ik dat toch wel nodig heb. Naast het blij zijn met wat ik heb en acceptatie dat er soms leegte is
dinsdag 30 oktober 2018 om 13:21
Toch ligt daar de sleutel. Je bent verdrietig omdat mensen je niet "zien", niet accepteren zoals je bent. Maar je laat jezelf ook niet zien.
Misschien moet je dat eens wel gaan doen. Ik zeg niet dat je er vrienden door krijgt, misschien raak je er zelfs wel vrienden door kwijt. Maar dan kun je in elk geval met jezelf leven.
