Ik kan het niet alleen, wil het niet alleen

Pff, waar te beginnen zonder dat het een onoverzichtelijke chaos wordt? Het laatste jaar is niet bepaald het makkelijkste jaar uit mijn leven geweest. Lange tijd heb ik me staande gehouden door te doen waar ik zo goed in ben; leven in het verstandelijke en het gevoel negeren. Inmiddels krijg ik daar, logisch, de rekening van gepresenteerd. In het kort komt het er op neer dat ik 2,5 week geleden geopereerd had moeten worden maar alles in me riep dat ik wel gek leek; dit trekt mijn lichaam niet -heb zeg maar geen geweldige gezondheid en ook die is door omstandigheden ronduit slecht op het moment- en als dat lijntje knapt dan knapt mijn koppie ook. Gevolg; in OK-jas en al heb ik de operatie voor dat moment afgeblazen. God, wat heb ik daar goed aan gedaan want toen eenmaal de druk van het zelfopgelegde door moeten gaan er af was ben ik eerst lichamelijk ingestort en daarna heb ik geestelijk ook een harde dreun gehad.



Zo kan het niet verder, dus hup een psych gezocht en aan de slag, slik. Haar voorlopige conclusie kwam niet als donderslag bij heldere hemel; ik ben verstandelijk veelste sterk en het wordt tijd dat ik eens liever voor mezelf wordt. Tja, verstandelijk weet ik het allemaal wel, maar het gevoel hobbelt er hopeloos achteraan. Een eerste daad die ik deze week gezet heb is om mezelf te vergeven nav de afgezegde operatie. Ik bleef maar hangen in het 'ik wist dit diep van binnen al langer, ik had eerder af moeten zeggen, nu stond er een groot team klaar, iemand anders had op die OK kunnen liggen'. Kortom; schuldgevoel en het-is-niet-goed-genoeg te over.



Ik heb voorgenomen dat ik mezelf dat moet vergeven en trots mag zijn op wat ik wel bereikt heb. Ik, diegene die haar gevoel zo voorbij walst, die zich grandioos kan vastbijten in 'even doorzetten', ík heb die operatie afgezegd op een moment waarop de druk ongekend hoog was voor me om het wél door te zetten. Ik heb naar mijn gevoel geluisterd en die niet genegeerd! Die trots-zonder-voorwaarden begint te komen , maar het lijkt wel hopeloze symptoombestrijding. Als ik verstandelijk kijk dan heb ik de laatste jaren zo veel dingen gedaan waar ik trots op mag zijn maar het voelt alles behalve dat. Nee, voor een ander is het iets waar ze trots op mogen zijn maar ik ben zo kneiterhard voor mezelf dat ik het als normaal bestempel en eigenlijk 5 scheppen meer er bovenop verwacht.



Ik moet inderdaad liever voor mezelf worden, maar hoe doe je dat in hemelsnaam? Ja, verstandelijk kan ik het je geweldig uitleggen maar doen en vóelen? Dat is alsof je russisch tegen me praat. Vandaag ging er een lampje branden -gevoelsmatig, verstandelijk wist ik het immers allang al - ; ik kan het niet alleen en wil het niet alleen. Ik wil mensen om me heen waar ik mezelf mag zijn, in al mijn zwakheid. Ik wil mensen om me heen waar ik gewoon eens lekker mag janken als ik daar zin in heb zonder 'en nu moet het weer over zijn'. Ik wil een arm om me heen voelen. En dan komt er een pijnlijke conclusie; dat is ver te zoeken in mijn huidige leven.



Mijn ouders zijn schatten van mensen die de hele wereld voor me zouden afkruipen, ze zijn geweldig in het praktisch bij staan, maar op emotioneel gebied kunnen ze me dat niet bieden. Mijn broer en ik hebben jarenlang eigenlijk geen relatie gehad. We zijn allebei enorm veranderd/aan het veranderen en nu begint de relatie zich dus net een beetje op te bouwen. Iets waar ik héél erg blij mee ben maar ook iets dat -nog?- te pril is om met deze heftige lading bij hem aan te kloppen. Familie? Nog meer van de praktische helpers waar je niet teveel buiten dat bekende pad moet komen. Vrienden?



Tja, die deksel heb ik vorig jaar al pijnlijk op mijn neus gehad. Tot die tijd leek ik een aardige popi-jopi en had naar ik dacht een heel behoorlijke vriendenkring opgebouwd. Ik zat toen volop in een verwerken van het nodig hebben van een elektrische rolstoel. Een zeer heftige tijd waarin ik behoefte had aan steun. Voor mijn gevoel mistte ik dat, maar tja dat is ook logisch als ik zelf altijd overkwam als de verstandelijke. Dus hup, neem een risico en spreek uit wat je nodig hebt. Ik ben nog nooit zo pijnlijk open en eerlijk geweest en heb letterlijk gezegd dat ik steun nodig had, iemand om mee te mogen janken, me zielig te mogen voelen, boos te mogen zijn, een arm om me heen. Verteld dat niets me meer kon kwetsen dan dit onderwerp of nog erger; mij! dood te zwijgen, maak dus liever een mega-blunder in zo'n "ik bedoel het goed, maar krijg het mijn strot niet uit'-poging. Het resultaat was verschrikkelijk pijnlijk; een steeds groter wordende stilte waarbij ik al snel het gevoel had dat alles vanuit mij moest komen. Ik ben toen eens gaan afwachten, wat als ik dat initiatief niet neem? Het resultaat was grote stilte en een gekwetste ik. Ik kon -en kan- wel heel leuk verstandelijk bedenken dat ook ik er een rol in heb gehad, allerlei verzachtende omstandigheden aandragen, maar toen -en nog eigenlijk- was dat voor mij simpelweg een brug of tig te ver. Een vriendschap waarbinnen ik zulke grote dingen in mijn leven voor mijn gevoel niet kwijt kan, daar kan en wil ik niets meer mee. Dus hup, daar was ik klaar mee. Verstandelijk uiteraard, want gevoelsmatig heeft dat nog een stuk langer doorgedreund.



Er bleven een paar kennisjes over, leuk voor de oppervlakkige dingen des levens maar niet meer dan dat. Mijn beste vriendin bleef over, de schat. OK, er zit een half land aan afstand tussen ons, maar dat stond ons nooit in de weg. Helaas is de timing waardeloos, ze is op diezelfde 'operatie'dag moeder geworden van haar 1e kindje. Die zit hélemaal in haar eigen roze-wolk-ontmoet-hormoon-achtbaan en heeft haar handen meer dan vol aan haarzelf en het nieuwe gezinnetje, wat natuurlijk zeer begrijpelijk is. Ze weet wat er hier speelt, maar is nu niet de persoon om eens 'lekker' mijn hart in alle eerlijkheid te luchten. En toen was daar nog een lief mens die ik hier op het forum tegen het lijf liep en die me probeert bij te staan.



Het is alleen niet genoeg. Ik wil meer, heb meer mensen nodig. Maar hoe in godesnaam? Het schiet voor geen meter op dat ik bijna letterlijk aan huis geketend ben waardoor het opdoen van nieuwe contacten nou ook niet bepaald makkelijk verloopt. Als dat wel gebeurd, dan gooi je natuurlijk niet meteen deze shit bij iemand op de stoep, maar gewoon iets van vriendschap oid opbouwen zou wel leuk zijn. Alleen, ik zou liegen als ik zeg dat ik daar nu een makkelijke in ben. Het hele gebeuren van vorig jaar waarbij ik, voor mijn gevoel, eindelijk eens aangaf wat ik nodig had en waarbij ik de deksel op mijn neus kreeg, heeft er in gehakt. 'Blind' iemand nog vertrouwen zit er even niet meer in.



Ik kan en wil het niet alleen, maar hoe nu verder, dat is me op dit moment een onduidelijk vraagteken.

Dan hebben we nu het cirkeltje aardig rond . Ik woon zelf aardig hoog in het noordhollandse.



Weet je, ik loop erg op tegen de 'dubbele klap'. Als het lichamelijk klote gaat, dan trek ik dat normaal door mijn koppie en als ik in een mindere bui zit dan kom ik daar doorheen door te doen. In beide loop ik nu vast en dus loop ik vast in mijn bekende wegen. Het lichamelijke kan ik nauwelijks veranderen voor de komende maanden en waar er opties zijn heb ik denk ik allemaal al aangegrepen. Wellicht dat een van die opties wat verlichting zal gaan brengen maar het blijft domweg overleven tot het onbekende moment komt waarop ik in alle rust aan herstel kan gaan werken.



Rest me nog het koppie om er niet gillend gek bij te worden en ook toekomstige dingen me niet gek te krijgen. Zo erken ik nu dat de afgezegde operatie voor me een veel emotionelere lading heeft dan ik tot een paar weken daarvoor kon/durfde toe te kennen. Ik denk aardig te herkennen wat ik nodig heb om die tijd straks door te komen als de operatie alsnog plaats zal vinden, maar dan kom je weer op hetzelfde cirkeltje uit als waar ik nu emotioneel in zit.



Het is overduidelijk een vicieuze cirkel die doorbroken moet worden maar de vraag is hoe. Wat Toet bijv. noemt, zo'n maatjesproject. Ik geloof dat ze dat hier ook hebben. Misschien moet ik hier niet zo snel inschieten, maar dat voelt te....... scheef. Meer als 'hulpgever' versus vrager. Daar is de psych voor -even afkloppen uiteraard, maar er lijkt een klik te zijn en het lijkt erop alsof ze een goede aanpak voor me hanteert -. Ik zoek meer het gelijkwaardige. Misschien moet ik ook wel de boel andersom doen hoor, komt dat gewoon simpelweg niet meer op poten tot ik zelf weer op de rails staat. Die popi-jopi-tijd was immers ook een tijd waarin ik kiplekker in mijn vel stak en dat uitstraalde.



Het doet gewoon zeer, wat is kip en wat is ei? Als ik niet lief voor mezelf ben, waarom zou een ander dat dan wel zijn, het is immers een wisselwerking. Anderzijds, voor zover ik er nu bij kan komen wát liever voor mezelf zijn is, dan komt daar naast milder zijn, het kleine kind in mezelf laten spreken en zijn ook duidelijk boven drijven dat ik gewoon ook mezelf wil kunnen en leren zijn naar buiten toe. Echt niet naar jan en alleman en elke halve gek waar ik me omga , maar wel naar een aantal mensen toe. Mezelf de steun en liefde die daaruit komt gunnen. Maar goed, wat is kip en wat is ei?

Dank je wel, Lolot, lief van je. Ik heb inmiddels ook een ander mailadres. Maar als je constateert dat 'roosvrouwforumtteveel' en dat aan g-mail.com koppelt, dan vind je me vast en geheid. Pas je een beetje op jezelf en de jouwen?



MV, dat is nou net de 'grap'. Om vrienden te vertellen dat het slecht gaat, moeten die vrienden er wel zijn. En laten die er nou net niet meer zijn sinds een jaar eerder de vraag 'hoe gaat het met je' beantwoord werd met 'slecht'. Des te kwetsbaarder ik me toen ging opstellen, des te harder de vriendschappen foetsie bleken. En nee, ik ben daar zelf zeker niet schuldeloos in, dat is niemand. Het voorliggende feit is alleen dat er nu op dat gebied dus op 1 vriendin na, simpelweg niemand is om me kwetsbaar bij op te stellen. Frappant vond ik het om te merken -en nog- dat ik op dit gebied meer steun en begrip kreeg/krijg vanuit collega's dan diegenen waar ik het van had verwacht; de vrienden van destijds. Dubbel ergens ook, want dat is ook juist een situatie waarin ik me wat professioneler wil opstellen en dus niet zo scheutig ben met privé-dingen.



Ik was ooit iemand waar het antwoord op die roemruchte vraag altijd 'goed' of op zijn minst 'niet zo goed maar vulmaarietsinwaardoorhetpositiefeindigt'. Dat heb ik in de zogenaamde veilige relaties (ouders, broer, vriendin) inmiddels wel afgeleerd. In de minder veilige relaties heb ik nog wel eens de neiging om ergens over heen te lullen maar ook daar ben ik behoorlijk aan het leren en hier van aan het terugkomen. Het is ook niet altijd de tijd en plaats om zo'n vraag naar alle eerlijkheid te beantwoorden en dat hoeft natuurlijk ook helemaal niet.



Voor mij zit het probleem van het ontvangen niet zo zeer in het erkennen van dingen alswel het mezelf niet gunnen. Stel je niet zo aan, wees eens wat sterker, ik ben die hulp niet waard etc. Daardoor erken ik vaak niet bepaald tijdig, want; kom op, stel je niet zo aan. Niet erkennen is voor mij dus maar een symptoom van het echte probleem, van het soort gedachten en gevoelens waarmee ik zeer vakkundig de poten onder mijn eigen stoel wegzaag. Of moet ik in mijn situatie stellen dat ik mijn eigen banden lekprik?

Dank jullie wel voor het aanbod dames, dat doet me echt veel.



Esthrall, janken bij de huisarts. Grijns, , yep; check. Zelfs bij zijn vaste vervanger; check! Als ik iets van een van hen wil -eigen ha is er weinig, we vermoeden dat 'ie zelf ook ziek is oid??- dan hoef ik het maar te zeggen en ik krijg het. Echt zó prettig! Op het moment wil ik alleen niet, zie er geen heil in om via de ha nog te morrelen. De psych loopt nu, dat is de ideale plaats voor de emotionele kant -eigen ha is zeg maar te praktisch en vervanger is té emo, schiet niet op -. Qua lichamelijke heb ik me door laten verwijzen naar een pijnpoli. Puur symptoombestrijding maar bij gebrek aan een goede rolstoel absoluut beter dan niets. Uiteraard ga je eerst zo'n gezellige wachtlijst op, dus dat is nog even wachten. In de tussentijd zou ik door kunnen medderen met allerlei pillen uitproberen maar daar ben ik voor nu even klaar mee. De ha kan me alleen meer bieden als ik meer bijwerkingen wil en kan velen en dat heb ik lang genoeg gedaan. (jaja, liever voor jezelf worden, zucht, lastig). Ik denk niet dat een van hen verder nog iets voor me kan betekenen.



Psych, dat blijft natuurlijk nog even afwachten. We zitten nog in de intake (doet zij standaard in 2 keer om zo rustig zelf na te kunnen denken), maar ze doet precies dat waar ik stiekem het liefste voor weg ren. Dat is wat ik nodig heb, dus op dat gebied heb ik er een goed gevoel bij. Veel beter dan destijds bij de ggz in elk geval! Ze lijkt ook aardig in mijn humor mee te kunnen -die kan erg zwart zijn, ernstig prettig als je dat niet hoeft uit te leggen- en lijkt een lekkere nuchterheid te hebben. 'Nou gefeliciteerd, je bent er dus achter dat dit patroon niet werkt en dat voor je 50e al, gefeliciteerd'. Past bij me. De tijd zal het moeten leren of die klik inderdaad groeit, de hoop is er in elk geval. Hooguit jammer dat het zo ver reizen is, anderzijds een goede leerschool om te leren naar mijn grenzen te luisteren en lief te zijn en gewoon af te zeggen ipv 'neem je verantwoordelijkheid, RV'.



Vorig jaar was inderdaad een pijnlijke. Ik krijg daar soms nog feedback op vanuit een kennisje en die ene vriendin -kleine wereld, ons kent ons, iedereen hoort van alles-. Het is ook iets dat op dit soort momenten weer een behoorlijke rol gaat spelen, merk ik nu. Ik zit weer volop in het cirkeltje van 'lag het niet aan mij', 'ik had gewoon dit of dat' etc. Ik kan nog net verstandelijk roepen dat het onzin is, 2 kijven 2 schuld maar dat had nog niet dit als gevolg hoeven/mogen hebben, maar ja.... dat gevoel weer. Het maakt het kwetsbaar durven zijn in elk geval bepaald niet makkelijk.



Doodsimpel voorbeeld'je'. Die afgezegde operatie moet ooit weer op de agenda komen. OK, ik weet dat het een wissel op me gaat trekken lichamelijk en emotioneel. Dat laatste op een manier die niet standaard voor mij is. OK, ik heb inmiddels gemerkt dat het voor mij werkt om te schrijven, dus tegen die tijd gaat de laptop mee het ziekenhuis in. Ik heb geleerd van de vorige keer, en 'eis' deze keer mijn privékamer. Die krijg je normaal bij zo'n ingreep, maja das lastig hoor met een rolstoel erbij, dus pleuren ze je op een zaal. Muts hier gaat daar makkelijk in mee, terwijl ik hélemaal niet het type ben om een week of langer op een zaal te liggen. Normaal al niet maar met een ingreep waarvan ik weet dat het emotioneel zal zijn heb ik daar al totaal geen trek meer in. OK, check; eigen kamer. OK, ik weet dat het helpt om beelden te hebben en later terug te kunnen kijken, dus fotocamera gaat ook mee het ziekenhuis in. OK, ik weet dat ik behoefte heb aan praten en domweg afleiding, oftewel; bezoekuur is hoogtepunt van je dag. Check; vanaf nu mag ik gewoon aangeven dat ik heel graag heb dat mensen langs komen. Check. Ehm....... check? Shit ehm....... wíe?





Mik, wat kan ik tegen jou nog zeggen, meid? Mijn hoogst eigenste freelance onofficiele therapeut, of nee gevoelsfluisteraar. Hoe veel eye-openers jij al niet getriggerd hebt is niet meer te tellen. Blijf 'gewoon' zoals je bent, je bent van grote waarde!



De grap van de dag; ik krijg net via een totaal andere weg een mailtje van Viva. Sloeg in eerste instantie even geheel de plank mis, of eigenlijk; in dat patroon schoot ik meteen. Want ik, iemand die niet in de slachtofferrol zit als we het hebben over een beperking hebben? Grijns, nee, lekker, lees eerst je eigen forum eens en zie wat een puinhoop ik ben, as if! Maar ze hebben gelijk. Ik zít niet in een slachtofferrol. Ik zit in een k*ttijd maar pak mezelf bij de kladden en probeer op een of andere manier maar weer verder te komen. Verdomd zeg, kan ik dat zelfs nu nog? Geen idee wat ik met de inhoud van dat mailtje ga doen, maar het is toch een welkome onverwachte opsteker.

Blizz, ja je bent inderdaad tekort geschoten. Zoals ik absoluut en ongetwijfeld ook tekort ben geschoten. Het gaat mij in dit topic niet om moddergooierij of 'wie is de schuldige'. Hack, hopelijk is het gewoon 99% gevolg van mijn zijn, mijn handelen geweest, niets is immers zo 'makkelijk' veranderbaar en beïnvloedbaar als jezelf.



Wel vind ik het jammer dat nu pas mijn lampje is gaan branden wie er achter jouw nick zit, dat lampje had natuurlijk al eerder moeten branden. Niet om jouw persoonlijk, want je bent geen slecht mens. 'Ons' heeft alleen niet zo mogen/kunnen zijn op een manier waar ik me er in elk geval goed bij kon voelen. Ik ben er ook helemaal niet op uit om jou, of wie dan ook, zwart neer te zetten, want dan ben ik zelf ook bepaald niet wit. Voor mij was het water onder de brug voor zover het 'ons' betrof -de gevolgen is nog iets anders, maar soit-.



Het valt me niet makkelijk om te zeggen, maar in alle eerlijkheid; ik ben hier niet van gediend. Ik weet het; het is een openbaar forum en ik had beter moeten weten. Dat risico heb ik gelopen en die incasseer ik. Wat ik verder nog met dit topic wil of niet, dat weet ik eigenlijk even totaal niet.

Is goed hoor KW, maar verwacht die oplossing niet 1-2-3.



Kijken naar wat ik wél heb, doe ik bewust even niet. Of nee, dat is gelogen. Het kijken naar wat ik wél heb zit er bij mij tot in de diepste teenvezels in en doe ik bijna net zo automatisch als ademhalen. Ik kon me daar helemaal in vast grijpen, en dát wil ik niet meer. Voor mij was/is dat koren op de molen genaamd 'het valt allemaal wel mee, hup schouders eronder, stel je niet aan'. Ik wil daar nu een gezondere balans in vinden en voor mijn gevoel kan dat pas als ik eerst eens goed door die andere kant ga. Misschien uiteindelijk niet de juiste weg, maar dat zien we dan wel. Voor nu voelt het kloppend en naar dat gevoel luisteren is al heel wat. Ik moet ook zeggen dat ik de laatste paar dagen relatief lekkerder in mijn vel zit. Heerlijk relatief natuurlijk, maar wel prettig.



Verder inhakend op diezelfde alinea; daar heb je absoluut een punt. Grappig, want toen ik gisteren de laptop afsloot dacht ik precies hetzelfde; 'verhip RV, je schiet weer in het veilige praktische dóen, probleem willen oplossen. Het is al heel wat dat je dit voelt, herkent en erkent, laat het daar maar even bij'.



Er zijn sowieso de nodige lampjes gaan branden. Lief zijn voor mezelf blijft een verdacht lastig onderwerp. Volgens mij heb ik er denk ik toch een te pakken; dit topic. Ik ga er gewoon mee door. Ik heb mijn plekje 'opgeëist' en mag die blijven houden. Het levert me positieve dingen op en dat mag. Herkenbaarheid of niet, wat anderen er van vinden, waarom zou dat zwaarder tellen dan wat ík er van vind en wat ík er uit haal? Nee, ík heb er wat aan en dat mag ik mezelf gunnen.

houvanjezelf schreef op 15 oktober 2007 @ 11:20:

Veranderen begint met herkennen en erkennen dat er dingen zijn die anders moeten. Pas als je die dingen weet kun je zo ook gaan veranderen.

Dat is inderdaad iets wat ik me enorm moet blijven voorhouden. Ik schiet veelste makkelijk in het 'oh herken iets, dús moet het ook nú veranderd zijn', wat hartstikke onrealistisch is. Als ik wat meer 'afstand' neem, dan merk ik hoe veel patronen ik herken. Hoe veel dingen terug te leiden zijn, hoe ze logisch zijn, hoe het, ik, niet zwart-wit goed of fout is, noem het maar op. Het is lastig, maar ik mag mezelf best wat meer een schouderklopje geven voor die vele keren dat ik een patroon in mezelf herken. Er iets mee doen is een tweede, het herkennen en erkennen mag voor nu genoeg zijn.