Ik kan het niet alleen, wil het niet alleen

Pff, waar te beginnen zonder dat het een onoverzichtelijke chaos wordt? Het laatste jaar is niet bepaald het makkelijkste jaar uit mijn leven geweest. Lange tijd heb ik me staande gehouden door te doen waar ik zo goed in ben; leven in het verstandelijke en het gevoel negeren. Inmiddels krijg ik daar, logisch, de rekening van gepresenteerd. In het kort komt het er op neer dat ik 2,5 week geleden geopereerd had moeten worden maar alles in me riep dat ik wel gek leek; dit trekt mijn lichaam niet -heb zeg maar geen geweldige gezondheid en ook die is door omstandigheden ronduit slecht op het moment- en als dat lijntje knapt dan knapt mijn koppie ook. Gevolg; in OK-jas en al heb ik de operatie voor dat moment afgeblazen. God, wat heb ik daar goed aan gedaan want toen eenmaal de druk van het zelfopgelegde door moeten gaan er af was ben ik eerst lichamelijk ingestort en daarna heb ik geestelijk ook een harde dreun gehad.



Zo kan het niet verder, dus hup een psych gezocht en aan de slag, slik. Haar voorlopige conclusie kwam niet als donderslag bij heldere hemel; ik ben verstandelijk veelste sterk en het wordt tijd dat ik eens liever voor mezelf wordt. Tja, verstandelijk weet ik het allemaal wel, maar het gevoel hobbelt er hopeloos achteraan. Een eerste daad die ik deze week gezet heb is om mezelf te vergeven nav de afgezegde operatie. Ik bleef maar hangen in het 'ik wist dit diep van binnen al langer, ik had eerder af moeten zeggen, nu stond er een groot team klaar, iemand anders had op die OK kunnen liggen'. Kortom; schuldgevoel en het-is-niet-goed-genoeg te over.



Ik heb voorgenomen dat ik mezelf dat moet vergeven en trots mag zijn op wat ik wel bereikt heb. Ik, diegene die haar gevoel zo voorbij walst, die zich grandioos kan vastbijten in 'even doorzetten', ík heb die operatie afgezegd op een moment waarop de druk ongekend hoog was voor me om het wél door te zetten. Ik heb naar mijn gevoel geluisterd en die niet genegeerd! Die trots-zonder-voorwaarden begint te komen , maar het lijkt wel hopeloze symptoombestrijding. Als ik verstandelijk kijk dan heb ik de laatste jaren zo veel dingen gedaan waar ik trots op mag zijn maar het voelt alles behalve dat. Nee, voor een ander is het iets waar ze trots op mogen zijn maar ik ben zo kneiterhard voor mezelf dat ik het als normaal bestempel en eigenlijk 5 scheppen meer er bovenop verwacht.



Ik moet inderdaad liever voor mezelf worden, maar hoe doe je dat in hemelsnaam? Ja, verstandelijk kan ik het je geweldig uitleggen maar doen en vóelen? Dat is alsof je russisch tegen me praat. Vandaag ging er een lampje branden -gevoelsmatig, verstandelijk wist ik het immers allang al - ; ik kan het niet alleen en wil het niet alleen. Ik wil mensen om me heen waar ik mezelf mag zijn, in al mijn zwakheid. Ik wil mensen om me heen waar ik gewoon eens lekker mag janken als ik daar zin in heb zonder 'en nu moet het weer over zijn'. Ik wil een arm om me heen voelen. En dan komt er een pijnlijke conclusie; dat is ver te zoeken in mijn huidige leven.



Mijn ouders zijn schatten van mensen die de hele wereld voor me zouden afkruipen, ze zijn geweldig in het praktisch bij staan, maar op emotioneel gebied kunnen ze me dat niet bieden. Mijn broer en ik hebben jarenlang eigenlijk geen relatie gehad. We zijn allebei enorm veranderd/aan het veranderen en nu begint de relatie zich dus net een beetje op te bouwen. Iets waar ik héél erg blij mee ben maar ook iets dat -nog?- te pril is om met deze heftige lading bij hem aan te kloppen. Familie? Nog meer van de praktische helpers waar je niet teveel buiten dat bekende pad moet komen. Vrienden?



Tja, die deksel heb ik vorig jaar al pijnlijk op mijn neus gehad. Tot die tijd leek ik een aardige popi-jopi en had naar ik dacht een heel behoorlijke vriendenkring opgebouwd. Ik zat toen volop in een verwerken van het nodig hebben van een elektrische rolstoel. Een zeer heftige tijd waarin ik behoefte had aan steun. Voor mijn gevoel mistte ik dat, maar tja dat is ook logisch als ik zelf altijd overkwam als de verstandelijke. Dus hup, neem een risico en spreek uit wat je nodig hebt. Ik ben nog nooit zo pijnlijk open en eerlijk geweest en heb letterlijk gezegd dat ik steun nodig had, iemand om mee te mogen janken, me zielig te mogen voelen, boos te mogen zijn, een arm om me heen. Verteld dat niets me meer kon kwetsen dan dit onderwerp of nog erger; mij! dood te zwijgen, maak dus liever een mega-blunder in zo'n "ik bedoel het goed, maar krijg het mijn strot niet uit'-poging. Het resultaat was verschrikkelijk pijnlijk; een steeds groter wordende stilte waarbij ik al snel het gevoel had dat alles vanuit mij moest komen. Ik ben toen eens gaan afwachten, wat als ik dat initiatief niet neem? Het resultaat was grote stilte en een gekwetste ik. Ik kon -en kan- wel heel leuk verstandelijk bedenken dat ook ik er een rol in heb gehad, allerlei verzachtende omstandigheden aandragen, maar toen -en nog eigenlijk- was dat voor mij simpelweg een brug of tig te ver. Een vriendschap waarbinnen ik zulke grote dingen in mijn leven voor mijn gevoel niet kwijt kan, daar kan en wil ik niets meer mee. Dus hup, daar was ik klaar mee. Verstandelijk uiteraard, want gevoelsmatig heeft dat nog een stuk langer doorgedreund.



Er bleven een paar kennisjes over, leuk voor de oppervlakkige dingen des levens maar niet meer dan dat. Mijn beste vriendin bleef over, de schat. OK, er zit een half land aan afstand tussen ons, maar dat stond ons nooit in de weg. Helaas is de timing waardeloos, ze is op diezelfde 'operatie'dag moeder geworden van haar 1e kindje. Die zit hélemaal in haar eigen roze-wolk-ontmoet-hormoon-achtbaan en heeft haar handen meer dan vol aan haarzelf en het nieuwe gezinnetje, wat natuurlijk zeer begrijpelijk is. Ze weet wat er hier speelt, maar is nu niet de persoon om eens 'lekker' mijn hart in alle eerlijkheid te luchten. En toen was daar nog een lief mens die ik hier op het forum tegen het lijf liep en die me probeert bij te staan.



Het is alleen niet genoeg. Ik wil meer, heb meer mensen nodig. Maar hoe in godesnaam? Het schiet voor geen meter op dat ik bijna letterlijk aan huis geketend ben waardoor het opdoen van nieuwe contacten nou ook niet bepaald makkelijk verloopt. Als dat wel gebeurd, dan gooi je natuurlijk niet meteen deze shit bij iemand op de stoep, maar gewoon iets van vriendschap oid opbouwen zou wel leuk zijn. Alleen, ik zou liegen als ik zeg dat ik daar nu een makkelijke in ben. Het hele gebeuren van vorig jaar waarbij ik, voor mijn gevoel, eindelijk eens aangaf wat ik nodig had en waarbij ik de deksel op mijn neus kreeg, heeft er in gehakt. 'Blind' iemand nog vertrouwen zit er even niet meer in.



Ik kan en wil het niet alleen, maar hoe nu verder, dat is me op dit moment een onduidelijk vraagteken.

Mik, zie je mail. Het zijn klote kutlampjes. Uiteindelijk goed enzo, blabla verstandelijk, maar nu zijn het klote kutpijnlijke lampjes.



*en voelen dat ik me doe zeg, bleh*

I know, I know. Maar heb geen zin in dat stomme vervelende verstandelijke, het is gewoon een hele hoop scheldwoorden bij elkaar, dikke vette tong!



(hmm, de laatste dagen heb ik die ook al wel verdacht vaak uitgestoken)

4 Maanden? Damned, dat wil ik dus net ff niet weten, nu voel ik mezelf helemaal zielig.





*yep, I know, maar nog meer van het niet-willen-weten-kutzooi-stomme-verstandelijke-klote-pijn, enzo.*



Conclusie van de dag; mijn gevoel doet het óverduidelijk nog en daar kan ik even niet blij om zijn. *steekt tong uit*

Dat was ik wel van plan! Al was het alleen al om het eens écht af te ronden en dat voor het belangrijkste deel in 10 sessies te doen. Grijns, nee wees niet bang, ik ga er niet vanuit dat dat lukt. Zo wel; leuk meegenomen, zo niet; fuckzooi die verdomde niet anders is.

Nee 10 is standaard. Indien nodig worden er meer vergoed -moeten ze maar niet aankomen met 100% vergoeding, lekker puh-. Dat zal misschien wat strijd geven, nou jammer dan. Psych probeert zelf waar mogelijk dingen ook in de 10 (plus intake, dus eigenlijk 12) sessies te kunnen afronden maar waar nodig, binnen het redelijke -en dit lijkt me geen jaren te hoeven duren-, is dat gewoon meer.

Toch ergens goed voor, zo'n ruime verzekering. Nu maar hopen dat ze niet eerdaags failliet gaan aan al die rekeningen van mij en hun eigen overname-geilheid.

Het is toch wat. 'Mijn' zorgverzekeraar neemt 'mijn' bank over. Het is geraden dat het goed gaat, anders zit ik zonder geld en zonder zorgverzekering.



Of het nog niet genoeg is; ik ben vandaag hoogstpersoonlijk uitgenodigd om bij een 55+-bijeenkomst aanwezig te zijn. En ik maar denken dat ik er jonger uitzie dan ik ben, ahum. Nou ja, blijf mezelf vooral maar vertellen dat ze me er bij willen hebben om mijn kennis.

Ik heb niets opgegeven. Ze stonden in ene voor mijn deur, zíen me, en hatsjee; uitnodiging voor 55+ in mijn hand met nog eens even de bevestiging dat ze graag zagen dat ik ook kom. Damned, ik zei het toch dat het niet gezond is om in een veredeld bejaardenhuis te wonen. Word ik er niet dement dan worden anderen dat wel waardoor ze me voor minstens 2 keer zo oud aan zien.

Pfffffffff, gelukkig maar zeg. Ik had bijna mijn plastisch chirurg al in paniek gemaild; 'help, paniek, peeuw, verbouw me!'. Toch neem ik geen enkel risico en ga ik niet nog meer wallen kweken. Ik ga een tukje doen, de wekker loopt hier morgen weer te vroeg af. Slaap lekker straks!



(woensdag=hulpdag. Kan dat op het moment niet erg velen, dus ideale combi om dat met psych tegelijk te plannen. En in het kader van lange dag, kapot van het reizen en ongetwijfeld genoeg gejank, heb ik Slecht Doch Heerlijk Eten op het menu gezet.)

Q mag dus wel eens gesponsord gaan worden door Meneer Senseo.



Mijn pet, Nijn? Dubbel. Ik voel me redelijk, maar tegelijkertijd voel ik me sinds het wakker worden niet senang, er broeit daaronder wat lijkt wel. Jammer, want ik hoopte eigenlijk even op een dagje struisvogelen. De laatste week is er nogal wat gebeurd dus even een adempauze zou wel welkom zijn. Als me er namelijk iets duidelijk is geworden, dan is het wel dat er nog heel wat werk te verzetten valt en ik zou liegen als ik zeg dat ik er naar uitzie.



Ik ben inderdaad gedeeltelijk zoals jij, tot die *hop*, dan. Dat begin ik de laatste jaren te leren, maar is -nog- uitzondering op de regel.





Didi, dank je. Nee, die kennisjes daar zit niet meer in, maar dat hoeft ook niet. In die idiote tijd een jaar geleden heb ik dat geprobeerd, op eenzelfde manier als destijds bij die 'vrienden', ik ben daar ook opener in gebleven, maar het zit er niet in. So be it, geen man overboord. Wie weet in de toekomst, maar op dit moment niet.



Die stoel heeft er uiteindelijk ook weinig mee te maken. Die staat hooguit symbool voor een deel van de symptomen. Gisteren is wat dat betreft mijn lampje wel gaan branden; dit waren mensen die ik bestempelde als vrienden, maar het was een oppervlakkig laagje iets, niet iets dat in mijn boek onder het hoofdstuk vriendschap valt. Dat is wennen en omschakelen, maar het geeft ergens ook beginnende rust.

Het topic is inderdaad overigens een oppeppertje, Nijn. Eerst eerder deze week de "pling, ik mag dit topic hebben en laten staan, ik ben die ruimte waard", de reacties en de patronen en dingen die ik tot nu toe al heb kunnen achterhalen is zeker ook voor een deel hier getriggerd. Dit topic en Mik's geduld, ruimte en -onbewuste- spiegels zijn absoluut een aandeel geweest in de snelle en vele ontwikkelingen deze week.



Sterker nog, dit topic heeft me doen inzien dat ik een bepaald iets ook best mag doen om 'egoïstische' redenen, om mezelf eens even een veer in de reet te steken, dikke tong uit te steken en 'kijk mij eens wat ik allemaal al geflikt heb'. Nu nog 'even' achterhalen wat de nadelen daarvan zijn en of dat het waard is of dat die veer beter op een andere manier kunnen.