Psyche
alle pijlers
Ik kan het niet alleen, wil het niet alleen
zondag 14 oktober 2007 om 14:16
Pff, waar te beginnen zonder dat het een onoverzichtelijke chaos wordt? Het laatste jaar is niet bepaald het makkelijkste jaar uit mijn leven geweest. Lange tijd heb ik me staande gehouden door te doen waar ik zo goed in ben; leven in het verstandelijke en het gevoel negeren. Inmiddels krijg ik daar, logisch, de rekening van gepresenteerd. In het kort komt het er op neer dat ik 2,5 week geleden geopereerd had moeten worden maar alles in me riep dat ik wel gek leek; dit trekt mijn lichaam niet -heb zeg maar geen geweldige gezondheid en ook die is door omstandigheden ronduit slecht op het moment- en als dat lijntje knapt dan knapt mijn koppie ook. Gevolg; in OK-jas en al heb ik de operatie voor dat moment afgeblazen. God, wat heb ik daar goed aan gedaan want toen eenmaal de druk van het zelfopgelegde door moeten gaan er af was ben ik eerst lichamelijk ingestort en daarna heb ik geestelijk ook een harde dreun gehad.
Zo kan het niet verder, dus hup een psych gezocht en aan de slag, slik. Haar voorlopige conclusie kwam niet als donderslag bij heldere hemel; ik ben verstandelijk veelste sterk en het wordt tijd dat ik eens liever voor mezelf wordt. Tja, verstandelijk weet ik het allemaal wel, maar het gevoel hobbelt er hopeloos achteraan. Een eerste daad die ik deze week gezet heb is om mezelf te vergeven nav de afgezegde operatie. Ik bleef maar hangen in het 'ik wist dit diep van binnen al langer, ik had eerder af moeten zeggen, nu stond er een groot team klaar, iemand anders had op die OK kunnen liggen'. Kortom; schuldgevoel en het-is-niet-goed-genoeg te over.
Ik heb voorgenomen dat ik mezelf dat moet vergeven en trots mag zijn op wat ik wel bereikt heb. Ik, diegene die haar gevoel zo voorbij walst, die zich grandioos kan vastbijten in 'even doorzetten', ík heb die operatie afgezegd op een moment waarop de druk ongekend hoog was voor me om het wél door te zetten. Ik heb naar mijn gevoel geluisterd en die niet genegeerd! Die trots-zonder-voorwaarden begint te komen![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif)
, maar het lijkt wel hopeloze symptoombestrijding. Als ik verstandelijk kijk dan heb ik de laatste jaren zo veel dingen gedaan waar ik trots op mag zijn maar het voelt alles behalve dat. Nee, voor een ander is het iets waar ze trots op mogen zijn maar ik ben zo kneiterhard voor mezelf dat ik het als normaal bestempel en eigenlijk 5 scheppen meer er bovenop verwacht.
Ik moet inderdaad liever voor mezelf worden, maar hoe doe je dat in hemelsnaam? Ja, verstandelijk kan ik het je geweldig uitleggen maar doen en vóelen? Dat is alsof je russisch tegen me praat. Vandaag ging er een lampje branden -gevoelsmatig, verstandelijk wist ik het immers allang al![;-]](https://forum.viva.nl/smilies/79_wink.gif)
- ; ik kan het niet alleen en wil het niet alleen. Ik wil mensen om me heen waar ik mezelf mag zijn, in al mijn zwakheid. Ik wil mensen om me heen waar ik gewoon eens lekker mag janken als ik daar zin in heb zonder 'en nu moet het weer over zijn'. Ik wil een arm om me heen voelen. En dan komt er een pijnlijke conclusie; dat is ver te zoeken in mijn huidige leven.
Mijn ouders zijn schatten van mensen die de hele wereld voor me zouden afkruipen, ze zijn geweldig in het praktisch bij staan, maar op emotioneel gebied kunnen ze me dat niet bieden. Mijn broer en ik hebben jarenlang eigenlijk geen relatie gehad. We zijn allebei enorm veranderd/aan het veranderen en nu begint de relatie zich dus net een beetje op te bouwen. Iets waar ik héél erg blij mee ben maar ook iets dat -nog?- te pril is om met deze heftige lading bij hem aan te kloppen. Familie? Nog meer van de praktische helpers waar je niet teveel buiten dat bekende pad moet komen. Vrienden?
Tja, die deksel heb ik vorig jaar al pijnlijk op mijn neus gehad. Tot die tijd leek ik een aardige popi-jopi en had naar ik dacht een heel behoorlijke vriendenkring opgebouwd. Ik zat toen volop in een verwerken van het nodig hebben van een elektrische rolstoel. Een zeer heftige tijd waarin ik behoefte had aan steun. Voor mijn gevoel mistte ik dat, maar tja dat is ook logisch als ik zelf altijd overkwam als de verstandelijke. Dus hup, neem een risico en spreek uit wat je nodig hebt. Ik ben nog nooit zo pijnlijk open en eerlijk geweest en heb letterlijk gezegd dat ik steun nodig had, iemand om mee te mogen janken, me zielig te mogen voelen, boos te mogen zijn, een arm om me heen. Verteld dat niets me meer kon kwetsen dan dit onderwerp of nog erger; mij! dood te zwijgen, maak dus liever een mega-blunder in zo'n "ik bedoel het goed, maar krijg het mijn strot niet uit'-poging. Het resultaat was verschrikkelijk pijnlijk; een steeds groter wordende stilte waarbij ik al snel het gevoel had dat alles vanuit mij moest komen. Ik ben toen eens gaan afwachten, wat als ik dat initiatief niet neem? Het resultaat was grote stilte en een gekwetste ik. Ik kon -en kan- wel heel leuk verstandelijk bedenken dat ook ik er een rol in heb gehad, allerlei verzachtende omstandigheden aandragen, maar toen -en nog eigenlijk- was dat voor mij simpelweg een brug of tig te ver. Een vriendschap waarbinnen ik zulke grote dingen in mijn leven voor mijn gevoel niet kwijt kan, daar kan en wil ik niets meer mee. Dus hup, daar was ik klaar mee. Verstandelijk uiteraard, want gevoelsmatig heeft dat nog een stuk langer doorgedreund.
Er bleven een paar kennisjes over, leuk voor de oppervlakkige dingen des levens maar niet meer dan dat. Mijn beste vriendin bleef over, de schat. OK, er zit een half land aan afstand tussen ons, maar dat stond ons nooit in de weg. Helaas is de timing waardeloos, ze is op diezelfde 'operatie'dag moeder geworden van haar 1e kindje. Die zit hélemaal in haar eigen roze-wolk-ontmoet-hormoon-achtbaan en heeft haar handen meer dan vol aan haarzelf en het nieuwe gezinnetje, wat natuurlijk zeer begrijpelijk is. Ze weet wat er hier speelt, maar is nu niet de persoon om eens 'lekker' mijn hart in alle eerlijkheid te luchten. En toen was daar nog een lief mens die ik hier op het forum tegen het lijf liep en die me probeert bij te staan.
Het is alleen niet genoeg. Ik wil meer, heb meer mensen nodig. Maar hoe in godesnaam? Het schiet voor geen meter op dat ik bijna letterlijk aan huis geketend ben waardoor het opdoen van nieuwe contacten nou ook niet bepaald makkelijk verloopt. Als dat wel gebeurd, dan gooi je natuurlijk niet meteen deze shit bij iemand op de stoep, maar gewoon iets van vriendschap oid opbouwen zou wel leuk zijn. Alleen, ik zou liegen als ik zeg dat ik daar nu een makkelijke in ben. Het hele gebeuren van vorig jaar waarbij ik, voor mijn gevoel, eindelijk eens aangaf wat ik nodig had en waarbij ik de deksel op mijn neus kreeg, heeft er in gehakt. 'Blind' iemand nog vertrouwen zit er even niet meer in.
Ik kan en wil het niet alleen, maar hoe nu verder, dat is me op dit moment een onduidelijk vraagteken.
Zo kan het niet verder, dus hup een psych gezocht en aan de slag, slik. Haar voorlopige conclusie kwam niet als donderslag bij heldere hemel; ik ben verstandelijk veelste sterk en het wordt tijd dat ik eens liever voor mezelf wordt. Tja, verstandelijk weet ik het allemaal wel, maar het gevoel hobbelt er hopeloos achteraan. Een eerste daad die ik deze week gezet heb is om mezelf te vergeven nav de afgezegde operatie. Ik bleef maar hangen in het 'ik wist dit diep van binnen al langer, ik had eerder af moeten zeggen, nu stond er een groot team klaar, iemand anders had op die OK kunnen liggen'. Kortom; schuldgevoel en het-is-niet-goed-genoeg te over.
Ik heb voorgenomen dat ik mezelf dat moet vergeven en trots mag zijn op wat ik wel bereikt heb. Ik, diegene die haar gevoel zo voorbij walst, die zich grandioos kan vastbijten in 'even doorzetten', ík heb die operatie afgezegd op een moment waarop de druk ongekend hoog was voor me om het wél door te zetten. Ik heb naar mijn gevoel geluisterd en die niet genegeerd! Die trots-zonder-voorwaarden begint te komen
, maar het lijkt wel hopeloze symptoombestrijding. Als ik verstandelijk kijk dan heb ik de laatste jaren zo veel dingen gedaan waar ik trots op mag zijn maar het voelt alles behalve dat. Nee, voor een ander is het iets waar ze trots op mogen zijn maar ik ben zo kneiterhard voor mezelf dat ik het als normaal bestempel en eigenlijk 5 scheppen meer er bovenop verwacht. Ik moet inderdaad liever voor mezelf worden, maar hoe doe je dat in hemelsnaam? Ja, verstandelijk kan ik het je geweldig uitleggen maar doen en vóelen? Dat is alsof je russisch tegen me praat. Vandaag ging er een lampje branden -gevoelsmatig, verstandelijk wist ik het immers allang al
- ; ik kan het niet alleen en wil het niet alleen. Ik wil mensen om me heen waar ik mezelf mag zijn, in al mijn zwakheid. Ik wil mensen om me heen waar ik gewoon eens lekker mag janken als ik daar zin in heb zonder 'en nu moet het weer over zijn'. Ik wil een arm om me heen voelen. En dan komt er een pijnlijke conclusie; dat is ver te zoeken in mijn huidige leven. Mijn ouders zijn schatten van mensen die de hele wereld voor me zouden afkruipen, ze zijn geweldig in het praktisch bij staan, maar op emotioneel gebied kunnen ze me dat niet bieden. Mijn broer en ik hebben jarenlang eigenlijk geen relatie gehad. We zijn allebei enorm veranderd/aan het veranderen en nu begint de relatie zich dus net een beetje op te bouwen. Iets waar ik héél erg blij mee ben maar ook iets dat -nog?- te pril is om met deze heftige lading bij hem aan te kloppen. Familie? Nog meer van de praktische helpers waar je niet teveel buiten dat bekende pad moet komen. Vrienden?
Tja, die deksel heb ik vorig jaar al pijnlijk op mijn neus gehad. Tot die tijd leek ik een aardige popi-jopi en had naar ik dacht een heel behoorlijke vriendenkring opgebouwd. Ik zat toen volop in een verwerken van het nodig hebben van een elektrische rolstoel. Een zeer heftige tijd waarin ik behoefte had aan steun. Voor mijn gevoel mistte ik dat, maar tja dat is ook logisch als ik zelf altijd overkwam als de verstandelijke. Dus hup, neem een risico en spreek uit wat je nodig hebt. Ik ben nog nooit zo pijnlijk open en eerlijk geweest en heb letterlijk gezegd dat ik steun nodig had, iemand om mee te mogen janken, me zielig te mogen voelen, boos te mogen zijn, een arm om me heen. Verteld dat niets me meer kon kwetsen dan dit onderwerp of nog erger; mij! dood te zwijgen, maak dus liever een mega-blunder in zo'n "ik bedoel het goed, maar krijg het mijn strot niet uit'-poging. Het resultaat was verschrikkelijk pijnlijk; een steeds groter wordende stilte waarbij ik al snel het gevoel had dat alles vanuit mij moest komen. Ik ben toen eens gaan afwachten, wat als ik dat initiatief niet neem? Het resultaat was grote stilte en een gekwetste ik. Ik kon -en kan- wel heel leuk verstandelijk bedenken dat ook ik er een rol in heb gehad, allerlei verzachtende omstandigheden aandragen, maar toen -en nog eigenlijk- was dat voor mij simpelweg een brug of tig te ver. Een vriendschap waarbinnen ik zulke grote dingen in mijn leven voor mijn gevoel niet kwijt kan, daar kan en wil ik niets meer mee. Dus hup, daar was ik klaar mee. Verstandelijk uiteraard, want gevoelsmatig heeft dat nog een stuk langer doorgedreund.
Er bleven een paar kennisjes over, leuk voor de oppervlakkige dingen des levens maar niet meer dan dat. Mijn beste vriendin bleef over, de schat. OK, er zit een half land aan afstand tussen ons, maar dat stond ons nooit in de weg. Helaas is de timing waardeloos, ze is op diezelfde 'operatie'dag moeder geworden van haar 1e kindje.
Die zit hélemaal in haar eigen roze-wolk-ontmoet-hormoon-achtbaan en heeft haar handen meer dan vol aan haarzelf en het nieuwe gezinnetje, wat natuurlijk zeer begrijpelijk is. Ze weet wat er hier speelt, maar is nu niet de persoon om eens 'lekker' mijn hart in alle eerlijkheid te luchten. En toen was daar nog een lief mens die ik hier op het forum tegen het lijf liep en die me probeert bij te staan. Het is alleen niet genoeg. Ik wil meer, heb meer mensen nodig. Maar hoe in godesnaam? Het schiet voor geen meter op dat ik bijna letterlijk aan huis geketend ben waardoor het opdoen van nieuwe contacten nou ook niet bepaald makkelijk verloopt. Als dat wel gebeurd, dan gooi je natuurlijk niet meteen deze shit bij iemand op de stoep, maar gewoon iets van vriendschap oid opbouwen zou wel leuk zijn. Alleen, ik zou liegen als ik zeg dat ik daar nu een makkelijke in ben. Het hele gebeuren van vorig jaar waarbij ik, voor mijn gevoel, eindelijk eens aangaf wat ik nodig had en waarbij ik de deksel op mijn neus kreeg, heeft er in gehakt. 'Blind' iemand nog vertrouwen zit er even niet meer in.
Ik kan en wil het niet alleen, maar hoe nu verder, dat is me op dit moment een onduidelijk vraagteken.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 15 oktober 2007 om 11:57
Maar dat is ook niet wat ik bedoel. Ik bedoel niet dat je het gemis moet relativeren. Ik bedoel niet dat je het op moet lossen, en evenmin dat je tevreden moet zijn met minder. Ik bedoel: als je teveel in je kop zit met een beeld van een goede vriend of vriendin, waarbij je ''helemaal jezelf mag zijn", altijd en overal, dan sluit je je daarmee af voor de mensen om je heen, die op hun eigen lullige, onbeholpen manier er voor je willen zijn.
maandag 15 oktober 2007 om 12:01
Realiseer je jezelf ook, Roosvrouw, dat er mensen zijn die op een heel andere manier met je begaan zijn dan de manier die jij wilt of graag ziet??
Dat wil niet zeggen dat er geen mensen zijn die je geen warm hart toedragen, maar dat deze mensen je niet op jouw manier kunnen benaderen.
Het kan helpen om deze mensen te ZEGGEN hoe je het wel graag hebben wilt. Dat is voor die anderen ook makkelijker.
Dat wil niet zeggen dat er geen mensen zijn die je geen warm hart toedragen, maar dat deze mensen je niet op jouw manier kunnen benaderen.
Het kan helpen om deze mensen te ZEGGEN hoe je het wel graag hebben wilt. Dat is voor die anderen ook makkelijker.
maandag 15 oktober 2007 om 12:24
Houvanjezelf: Roosvrouw vertelt nou net dat gewoon ZEGGEN wat ze nodig heeft in termen van vriendschap haar vorig jaar behoorlijk opgebroken is. Want toen zei ze het wel, en bleef het daarna stil.
Roosvrouw, ik herken het een en ander in wat jij schrijft. In vriendschap ben ik vaak de gangmaker, de verstandige, de steun-en-toeverlaat. Mijn eigen emoties, angsten, twijfels laat ik vaak pas zien als ik ze opgelost heb; ik vertel pas iets als het achter de rug is. Toen ik een aantal jaren geleden na een zeer heftige periode uiteindelijk "brak" en totaal de weg kwijt was, was ik zo verschrikkelijk teleurgesteld dat mijn vriendinnen dat niet zagen. Mijn toenmalige beste vriendin verweet mij dat ik nooit eens de trein nam om bij haar op bezoek te komen, terwijl ik in werkelijkheid de weg naar het station in mijn nieuwe woonplaats niet eens wist - ik had niet eens meer de puf om dat soort kleine dingen uit te zoeken, ik zat helemaal en finaal stuk. En ik was boos dat zij dat of all people niet eens zag.
Kortom: ik was teleurgesteld en voelde me compleet eenzaam, want immers: ik was er altijd voor mijn vriendinnen geweest, had nachtenlang met hen doorgehaald als hen het leven eens tegenzat, had hen in mijn huis opgenomen als ze een dak boven hun hoofd nodig hadden, had hun kinderen verzorgd als ze dat zelf tijdelijk even niet konden, en nu ikzelf eindelijk eens hulp nodig had, nu ikzelf een arm om me hen nodig had, was er niemand. Godsamme, wat was ik kwaad.
Totdat ik me realiseerde dat ik wel duidelijk moest zijn, als ik iets verwachtte. Dus niet mokkend op de bank moest gaan zitten omdat -o boehoe- niemand zag hoe stuk ik van binnen was, maar gewoon zéggen: "Ik ben stuk, wil jij mij helpen?". Dat deed ik en dat beviel me maar slecht: mijn vriendinnen bleken slecht opgewassen tegen een Marie die nou eens niet de wereld aankon, die zélf hulp nodig had. Ze wisten letterlijk niet wat ze moesten zeggen.
In die tijd vertelde een goede vriendin me, dat ik deze toestand in zekere zin aan mezelf te wijten had gehad: door altijd maar de stoere en onverwoestbare Marie uit te hangen, had ik vriendschappen heel erg ongelijkwaardig gemaakt en mijn dierbaren in een bepaalde rol gedwongen die ze maar moeilijk van zich af konden schudden nu ik zomaar ineens de rollen om wilde draaien. Ik vond daar een heel erg grote kern van waarheid inzitten en ben daar ook hard mee aan de slag gegaan.
Wrom vertel ik dit nou allemaal? Niet om het over mezelf te hebben, maar wel om jou te vertellen dat ik wel dingen in je verhaal herken, en ook weet hoe die zaken omkeerbaar zijn. Ik vind het vreselijk knap van je dat je zo onomwonden durft te zeggen: "Ik kan het niet alleen, ik wil meer mensen om mij heen, maar hoe in godsnaam?". Dat lijkt me echt een eerste stap.
Je schrijft dat je godsammekrakepitte in het hoge noorden woont, en ik woon in het zuiden dus een echte vriendschap zit er niet in. Maar mocht je mijn emailadres willen hebben of mocht je behoefte hebben aan virtuele schouders, dan roept u maar: jij lijkt mij namelijk bij uitstek een mens waar een vrouw heel erg graag mee bevriend wil zijn.
Roosvrouw, ik herken het een en ander in wat jij schrijft. In vriendschap ben ik vaak de gangmaker, de verstandige, de steun-en-toeverlaat. Mijn eigen emoties, angsten, twijfels laat ik vaak pas zien als ik ze opgelost heb; ik vertel pas iets als het achter de rug is. Toen ik een aantal jaren geleden na een zeer heftige periode uiteindelijk "brak" en totaal de weg kwijt was, was ik zo verschrikkelijk teleurgesteld dat mijn vriendinnen dat niet zagen. Mijn toenmalige beste vriendin verweet mij dat ik nooit eens de trein nam om bij haar op bezoek te komen, terwijl ik in werkelijkheid de weg naar het station in mijn nieuwe woonplaats niet eens wist - ik had niet eens meer de puf om dat soort kleine dingen uit te zoeken, ik zat helemaal en finaal stuk. En ik was boos dat zij dat of all people niet eens zag.
Kortom: ik was teleurgesteld en voelde me compleet eenzaam, want immers: ik was er altijd voor mijn vriendinnen geweest, had nachtenlang met hen doorgehaald als hen het leven eens tegenzat, had hen in mijn huis opgenomen als ze een dak boven hun hoofd nodig hadden, had hun kinderen verzorgd als ze dat zelf tijdelijk even niet konden, en nu ikzelf eindelijk eens hulp nodig had, nu ikzelf een arm om me hen nodig had, was er niemand. Godsamme, wat was ik kwaad.
Totdat ik me realiseerde dat ik wel duidelijk moest zijn, als ik iets verwachtte. Dus niet mokkend op de bank moest gaan zitten omdat -o boehoe- niemand zag hoe stuk ik van binnen was, maar gewoon zéggen: "Ik ben stuk, wil jij mij helpen?". Dat deed ik en dat beviel me maar slecht: mijn vriendinnen bleken slecht opgewassen tegen een Marie die nou eens niet de wereld aankon, die zélf hulp nodig had. Ze wisten letterlijk niet wat ze moesten zeggen.
In die tijd vertelde een goede vriendin me, dat ik deze toestand in zekere zin aan mezelf te wijten had gehad: door altijd maar de stoere en onverwoestbare Marie uit te hangen, had ik vriendschappen heel erg ongelijkwaardig gemaakt en mijn dierbaren in een bepaalde rol gedwongen die ze maar moeilijk van zich af konden schudden nu ik zomaar ineens de rollen om wilde draaien. Ik vond daar een heel erg grote kern van waarheid inzitten en ben daar ook hard mee aan de slag gegaan.
Wrom vertel ik dit nou allemaal? Niet om het over mezelf te hebben, maar wel om jou te vertellen dat ik wel dingen in je verhaal herken, en ook weet hoe die zaken omkeerbaar zijn. Ik vind het vreselijk knap van je dat je zo onomwonden durft te zeggen: "Ik kan het niet alleen, ik wil meer mensen om mij heen, maar hoe in godsnaam?". Dat lijkt me echt een eerste stap.
Je schrijft dat je godsammekrakepitte in het hoge noorden woont, en ik woon in het zuiden dus een echte vriendschap zit er niet in. Maar mocht je mijn emailadres willen hebben of mocht je behoefte hebben aan virtuele schouders, dan roept u maar: jij lijkt mij namelijk bij uitstek een mens waar een vrouw heel erg graag mee bevriend wil zijn.
.
maandag 15 oktober 2007 om 13:03
KW/HVJ; dat heb ik in de loop der jaren inderdaad geleerd; hét totaalpakket zul je in niemand aantreffen, ook niet in jezelf. Een vriendschap met 'alleen' de leuke dingen en niet veel dieper gaan dan 'het gaat klote', 'goh wat klote zeg', is ook welkom. Ik denk dat het destijds vooral geklapt is omdat ik zélf de heilige overtuiging had dat er meer dan dat was en daardoor er voor mij te veel kapot ging. Geen perfectie, maar een soort van......als ik het nodig heb dan kan men geen 100% bieden, maar voor 25% kan ik er vast en zeker terecht. Bingbing! Aha-erlebnis! Die overtuiging heb ik opgebouwd na een eerder moment waarop ik steun zocht. Het verschil; toen had ik nog altijd een stukje 'het komt wel goed', en later was dat er níet, daar moet een sleutel liggen.
Ik heb immers ook nog steeds mensen in mijn omgeving, bedenk ik me nu, die hun best doen en daarmee is het dan ook goed ook al slaat dat de plank wel eens grandioos mis. Ik heb zoals Marie al zegt zelf ook gewoon te veel geïnvesteerd en voorwaarden die konden leiden tot het eindresultaat geschapen met mijn 'rv is sterk en overleeft zelfs een atoombom'-houding.
HVJ, jij zegt wat ik in dit topic ook al begon te merken. 'Gewoon' dank je zeggen voor aangeboden hulp , zonder er overheen te lullen is ook al een stap. Ik heb een eerste stap gezet en laat ik gewoon (ahum ) maar stap 2 wagen;
de dames die hun mailadres hebben aangeboden; ik ga graag op het aanbod in. Ik moet er zo even van tussen, maar kom hier zeker vandag op terug.
Evidenza; hmm, ik kan niet zeggen dat het herkenbaar klinkt of een snaar raakt, maar ik ga er eens rustig over nadenken.
Ik heb immers ook nog steeds mensen in mijn omgeving, bedenk ik me nu, die hun best doen en daarmee is het dan ook goed ook al slaat dat de plank wel eens grandioos mis. Ik heb zoals Marie al zegt zelf ook gewoon te veel geïnvesteerd en voorwaarden die konden leiden tot het eindresultaat geschapen met mijn 'rv is sterk en overleeft zelfs een atoombom'-houding.
HVJ, jij zegt wat ik in dit topic ook al begon te merken. 'Gewoon' dank je zeggen voor aangeboden hulp , zonder er overheen te lullen is ook al een stap. Ik heb een eerste stap gezet en laat ik gewoon (ahum
) maar stap 2 wagen;de dames die hun mailadres hebben aangeboden; ik ga graag op het aanbod in. Ik moet er zo even van tussen, maar kom hier zeker vandag op terug.
Evidenza; hmm, ik kan niet zeggen dat het herkenbaar klinkt of een snaar raakt, maar ik ga er eens rustig over nadenken.
vandaag ga ik van alles kunnen
maandag 15 oktober 2007 om 13:09
maandag 15 oktober 2007 om 14:03
Korenwolf: ja, dat is mij in een beperkte kring van mensen wel gelukt. Tegenwoordig "durf" ik de mensen die het dichtst bij mij staan wel te vertellen dat ik ergens gruwelijk mee zit, of onzeker over iets ben etc. Tegen hen hang ik niet meer de stoerderik uit en vertel ik gewoon wat mij bezighoudt terwijl het mij bezighoudt in plaats van het helemaal niet of pas achteraf te vertellen. Die mensen wéten dus dat ik niet altijd alles weet of niet altijd zelfverzekerd ben, en dat maakt de stap naar hulp vragen wanneer nodig een stuk kleiner. Dat groepje mensen is weliswaar heel klein, maar dat is juist goed. Anders moet ik met iedereen over mijn gevoehoehoelens gaan zitten praten en dat past niet zo bij mij :-).
Een ander patroon vinden en het oude doorbreken, dunt een vriendenkring overigens wel uit. Ik had 1 vriendin die ik altijd beschouwde als 1 van mijn beste vriendinnen, die met the new and improved Marie niet om bleek te kunnen gaan. Kennelijk vond ze mij alleen leuk en interessant zolang ze op mij kon steunen, maar was de liefde over op het moment dat ikzelf hulp/steun nodig had. Uiteraard is het nooit leuk een dierbare vriendin te verliezen, maar toch vond ik het goed zo. Het oude patroon werkte voor haar prima maar voor mij inmiddels niet meer.
Dus ja: dat patroon doorbreken lukt wel, dat lukt jou ook. Niet van de 1 op de andere dag en ook niet bij alle mensen om je heen en in alle situaties, maar het lukt wel.
Een ander patroon vinden en het oude doorbreken, dunt een vriendenkring overigens wel uit. Ik had 1 vriendin die ik altijd beschouwde als 1 van mijn beste vriendinnen, die met the new and improved Marie niet om bleek te kunnen gaan. Kennelijk vond ze mij alleen leuk en interessant zolang ze op mij kon steunen, maar was de liefde over op het moment dat ikzelf hulp/steun nodig had. Uiteraard is het nooit leuk een dierbare vriendin te verliezen, maar toch vond ik het goed zo. Het oude patroon werkte voor haar prima maar voor mij inmiddels niet meer.
Dus ja: dat patroon doorbreken lukt wel, dat lukt jou ook. Niet van de 1 op de andere dag en ook niet bij alle mensen om je heen en in alle situaties, maar het lukt wel.
.
maandag 15 oktober 2007 om 14:51
Mariannanas,
Rolpatronen en verwachtingen, daar gaat menig relatie door stuk.
Als je probeert deze rolpatronen (en daarmee de verwachtingen) gaat doorbreken, ontstaat er meteen onbalans in de relatie.
Als je steeds de steunpilaar voor een ander bent geweest en je veranderd ineens in iemand die zelf hulp nodig heeft, tja... dan ontstaat er een probleem, want daarvoor was je niet de vriend van de persoon waarop jij nu wilt leunen.
Je trekt of dult bepaalde personen om je heen die je bevestigen en antwoorden op het gedrag dat je vertoont.
Ben je altijd het toonbeeld van zelfvertrouwen en doortastendheid, dan heb je mensen om je heen die dat bewonderen, daar tegenop kijken e.d.
Ga je jezelf dan ineens anders gedragen en blijk je ook hulp nodig te hebben, dan "pleur" je van je voetstuk af (die je niet eens zelf hebt gecreerd!!) en ben je niet meer "aantrekkelijk" meer voor deze mensen.
Snap je hoe je daarmee zelf, bewust danwel onbewust, bepaald welke mensen er in je omgeving zijn/blijven?
Rolpatronen en verwachtingen, daar gaat menig relatie door stuk.
Als je probeert deze rolpatronen (en daarmee de verwachtingen) gaat doorbreken, ontstaat er meteen onbalans in de relatie.
Als je steeds de steunpilaar voor een ander bent geweest en je veranderd ineens in iemand die zelf hulp nodig heeft, tja... dan ontstaat er een probleem, want daarvoor was je niet de vriend van de persoon waarop jij nu wilt leunen.
Je trekt of dult bepaalde personen om je heen die je bevestigen en antwoorden op het gedrag dat je vertoont.
Ben je altijd het toonbeeld van zelfvertrouwen en doortastendheid, dan heb je mensen om je heen die dat bewonderen, daar tegenop kijken e.d.
Ga je jezelf dan ineens anders gedragen en blijk je ook hulp nodig te hebben, dan "pleur" je van je voetstuk af (die je niet eens zelf hebt gecreerd!!) en ben je niet meer "aantrekkelijk" meer voor deze mensen.
Snap je hoe je daarmee zelf, bewust danwel onbewust, bepaald welke mensen er in je omgeving zijn/blijven?
maandag 15 oktober 2007 om 15:36
Roosvrouw, ik heb nog niet het hele topic gelezen maar ik wil je even een 
komen geven. Een virtuele ja, maar daarom niet minder waardevol (hoop ik)
Ik weet van mezelf dat ik nu op dit moment ook geen goede vriendin zou zijn. Hoe graag ik ook zou willen aanbieden om bij je langs te komen, te MSNnen... ik heb op dit moment de tijd niet. Níet vanwege m'n huis/studie/werk/andere dingen die je gewoon opzij gooit als iemand je nodig heeft, maar omdat ik voor mezelf een aantal dingen aan het uitvechten ben. Zoals iemand hier al zei: "Het kan heel bevredigend zijn om voor een ander te zorgen omdat je dan niet aan je eigen dingen hoeft te denken." Dat heb ik jarenlang gedaan en nu krijg ik de rekening, daarom ben ik nu met een 'inhaalslag' bezig. Waarom ik dit zeg? Eigenlijk als inleiding om je te zeggen dat ik met heel m'n hart hoop dat je die goede vrienden/vriendinnen zal vinden, want hoewel ik je niet IRL ken durf ik wel te zeggen dat je die ruimschoots verdient. En dat het me spijt dat ook ik op dit moment iemand zou zijn die tekort schiet, echt sorry. Dat klink heel stom maar ik meen het wel.
Euh volgens mij is dit best een stomme reactie... Maar ik wilde sowieso even regaren, je laten weten dat ik je topic lees en een kaarsje voor je opsteek (f) (f) Take care for yourself.
komen geven. Een virtuele ja, maar daarom niet minder waardevol (hoop ik)Ik weet van mezelf dat ik nu op dit moment ook geen goede vriendin zou zijn. Hoe graag ik ook zou willen aanbieden om bij je langs te komen, te MSNnen... ik heb op dit moment de tijd niet. Níet vanwege m'n huis/studie/werk/andere dingen die je gewoon opzij gooit als iemand je nodig heeft, maar omdat ik voor mezelf een aantal dingen aan het uitvechten ben. Zoals iemand hier al zei: "Het kan heel bevredigend zijn om voor een ander te zorgen omdat je dan niet aan je eigen dingen hoeft te denken." Dat heb ik jarenlang gedaan en nu krijg ik de rekening, daarom ben ik nu met een 'inhaalslag' bezig. Waarom ik dit zeg? Eigenlijk als inleiding om je te zeggen dat ik met heel m'n hart hoop dat je die goede vrienden/vriendinnen zal vinden, want hoewel ik je niet IRL ken durf ik wel te zeggen dat je die ruimschoots verdient. En dat het me spijt dat ook ik op dit moment iemand zou zijn die tekort schiet, echt sorry. Dat klink heel stom maar ik meen het wel.
Euh volgens mij is dit best een stomme reactie... Maar ik wilde sowieso even regaren, je laten weten dat ik je topic lees en een kaarsje voor je opsteek (f) (f) Take care for yourself.
maandag 15 oktober 2007 om 19:33
dinsdag 16 oktober 2007 om 05:46
Hee RV. Wat goed van je dat je je stoere pantser af durft te leggen. Zeker na je debakel van vorig jaar. Ik vind je zowiezo stoer, omdat je het gewoon nog een keer probeert, want je weet kennelijk deep down dat je gewoon leuk genoeg bent om wel leuke lieve mensen om je heen te kunnen verzamelen.
Helaas heb je vooralsnog pech op dt topic, de meesten lijken aan de andere kant van dhet land, of zoals ik zelfs aan de andere kant van de wereld te wonen. :-?
Oeps, ik zit hier in het donker te typen want KN ligt hiernaast te slapen.
Misschien heeft Marie wel een kern van waarheid, je bent altijd zo stoer en vrolijk, en hebt wijze woorden klaar voor iedereen... dan vinden mensen het ineens te ingewikkeld als jij ook steun nodig blijkt te hebben. Gm, zit wat in.
KW, ik zou dolgraag met jou zomaar een kopje koffie op een terras willen drinken. Jij bent een van mn favorietste forumers! Ik bedoel, aqls we ons dan toch kwetsb aar gaan opstellen. ...
Helaas heb je vooralsnog pech op dt topic, de meesten lijken aan de andere kant van dhet land, of zoals ik zelfs aan de andere kant van de wereld te wonen. :-?
Oeps, ik zit hier in het donker te typen want KN ligt hiernaast te slapen.
Misschien heeft Marie wel een kern van waarheid, je bent altijd zo stoer en vrolijk, en hebt wijze woorden klaar voor iedereen... dan vinden mensen het ineens te ingewikkeld als jij ook steun nodig blijkt te hebben. Gm, zit wat in.
KW, ik zou dolgraag met jou zomaar een kopje koffie op een terras willen drinken. Jij bent een van mn favorietste forumers! Ik bedoel, aqls we ons dan toch kwetsb aar gaan opstellen. ...
dinsdag 16 oktober 2007 om 12:34
Marie heeft zeker een kern van waarheid te pakken, Nijn. Het zijn rollenpatronen waar je in sluipt en zie díe maar eens te veranderen. It takes two to tango en soms ben je gewoon uitgedanst als de een een andere dans wil gaan doen dan de ander. Wat dat betreft ga ik die ene vriendin nog meer waarderen dan ik al deed. Zij prikte al heel vroeg overal doorheen, gaf me ruimte waar nodig, maar wist ook te sturen in onze onderlinge dans op een manier waardoor ik me er altijd veilig in heb gevoeld om een andere dans te leren dansen met elkaar.
Lief zijn voor jezelf, het blijft lastig. Ik merk dat ik vooral in het praktische zit, veilig. Nu nog leren echt overtuigd te zijn en te voelen dat dit voor nu goed genoeg is, want het ís een stap. Mijn agenda volgende week is een drukke puinhoop. Ik ben niet iemand die makkelijk schrapt, want alles is belangrijk, verantwoordelijkheid nemen, bladiebla. Het had misschien net gekund tot ik gisteren een dom ongelukje had en nu een gipsen arm heb; hup weer een afspraak erbij. Tja daar kan ik moeilijk van zeggen; 'komt deze maand niet uit', dus het is tijd om te gaan schrappen in de agenda.
Lastig, maar uiteindelijk toch besloten de meest energieslurpende afspraak van die week gewoon niet te plannen. Woensdag is psych-dag. Maar met donderdag en vrijdag ook nog dingen wordt het té. Dan kan ik wel grijpen naar 'schrap fysio maar weer', maar dat is misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel en paranoïa "zie je wel, je loopt weg voor jezelf, je ontduikt de psych". De fysio kost me nauwelijks energie en levert me een paar dagen minder pijn op, die mag ik mezelf gunnen. Psych is anderhalf uur reizen. Dat is het me waard maar voor volgende week te veel, dus dan maar een weekje skippen. Het belangrijkste moet ik zelf doen, de bal lijkt in werking gezet en indien nodig kan ik altijd nog even bellen of mailen. Nu nog van die misplaatste veroordelingen afkomen die ik mezelf neig op te leggen hierom.
Lief zijn voor jezelf, het blijft lastig. Ik merk dat ik vooral in het praktische zit, veilig. Nu nog leren echt overtuigd te zijn en te voelen dat dit voor nu goed genoeg is, want het ís een stap. Mijn agenda volgende week is een drukke puinhoop. Ik ben niet iemand die makkelijk schrapt, want alles is belangrijk, verantwoordelijkheid nemen, bladiebla. Het had misschien net gekund tot ik gisteren een dom ongelukje had en nu een gipsen arm heb; hup weer een afspraak erbij. Tja daar kan ik moeilijk van zeggen; 'komt deze maand niet uit', dus het is tijd om te gaan schrappen in de agenda.
Lastig, maar uiteindelijk toch besloten de meest energieslurpende afspraak van die week gewoon niet te plannen. Woensdag is psych-dag. Maar met donderdag en vrijdag ook nog dingen wordt het té. Dan kan ik wel grijpen naar 'schrap fysio maar weer', maar dat is misplaatst verantwoordelijkheidsgevoel en paranoïa "zie je wel, je loopt weg voor jezelf, je ontduikt de psych". De fysio kost me nauwelijks energie en levert me een paar dagen minder pijn op, die mag ik mezelf gunnen. Psych is anderhalf uur reizen. Dat is het me waard maar voor volgende week te veel, dus dan maar een weekje skippen. Het belangrijkste moet ik zelf doen, de bal lijkt in werking gezet en indien nodig kan ik altijd nog even bellen of mailen. Nu nog van die misplaatste veroordelingen afkomen die ik mezelf neig op te leggen hierom.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 16 oktober 2007 om 14:47
dinsdag 16 oktober 2007 om 15:14
Oh, het is puur een strijd met mezelf, Nijn. Laten we wel zijn, als ik lekker met mezelf ben, dan doet de buitenwereld er ook een stuk minder toe. Sure, dan had ik nog lichamelijke en geestelijke pijn om zo'n rolstoeloorlog, maar dan had het me emotioneel niet zo diep gekregen.
Ik weet ook wel zeker dat ik mezelf veel hogere eisen opleg dan een ander van mij zou verwachten. Ik doe redelijk 'belachelijk hooggegrepen' dingen die ik voor mezelf doodnormaal vind, terwijl ze dat helemaal niet zijn. Bewijsdrang, perfectionisme, mezelf niet goed genoeg vinden, verstandelijk ben ik er redelijk achter waar het vandaan komt. Maar goed, ik ben ook niet voor niets verstandelijk te sterk.
Die afspraak niet af willen zeggen is pure zelfkastijding. Ik wéét dat ik niet wegloop voor de confrontatie, dan had ik me niet zo op die lief-zijn vraag gestort. Belachelijk eigenlijk, want toen ik gisteren het besluit nam voelde het acuut als een opluchting. Ik merk ook dat ik wél afspraken kan afzeggen waar ik meer winst dan verlies uit haal op zo'n moment. Zelfkastijding dus. Niets daarvan volgende week, ik wil mijn fysio! OK, eigenlijk wil ik zijn handen in de looks van de vervangende fysio, maar dat is vrees ik te hoog gegrepen.
Hmm, dat lief zijn wordt ietsjes minder lastig. Lief zijn voor mezelf is ook een knuffel van Nijn gewoon toelaten, in laten zinken en even vóelen, i.p.v. er als een razende roeland overheen lezen. Dank je wel, Nijn.
Ik weet ook wel zeker dat ik mezelf veel hogere eisen opleg dan een ander van mij zou verwachten. Ik doe redelijk 'belachelijk hooggegrepen' dingen die ik voor mezelf doodnormaal vind, terwijl ze dat helemaal niet zijn. Bewijsdrang, perfectionisme, mezelf niet goed genoeg vinden, verstandelijk ben ik er redelijk achter waar het vandaan komt. Maar goed, ik ben ook niet voor niets verstandelijk te sterk.
Die afspraak niet af willen zeggen is pure zelfkastijding. Ik wéét dat ik niet wegloop voor de confrontatie, dan had ik me niet zo op die lief-zijn vraag gestort. Belachelijk eigenlijk, want toen ik gisteren het besluit nam voelde het acuut als een opluchting. Ik merk ook dat ik wél afspraken kan afzeggen waar ik meer winst dan verlies uit haal op zo'n moment. Zelfkastijding dus. Niets daarvan volgende week, ik wil mijn fysio! OK, eigenlijk wil ik zijn handen in de looks van de vervangende fysio, maar dat is vrees ik te hoog gegrepen.
Hmm, dat lief zijn wordt ietsjes minder lastig. Lief zijn voor mezelf is ook een knuffel van Nijn gewoon toelaten, in laten zinken en even vóelen, i.p.v. er als een razende roeland overheen lezen. Dank je wel, Nijn.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 16 oktober 2007 om 17:33
dinsdag 16 oktober 2007 om 22:00
Beste RV,
Heel herkenbaar wat je allemaal schrijft. Verstandelijk heb je alles behoorlijk scherp en weet je precies waar de knelpunten liggen. Alleen lukt het je niet om bij je gevoel te komen. M.i. is dat juist enorm belangrijk. Je kunt alles d.m.v. therapie, erover schrijven etc. nog verder gaan analyseren, maar ik vraag me af of dit een oplossing is voor je probleem. Je blijft dan namelijk op dit verstandelijke niveau terwijl het waarschijnlijk beter is om uit zoeken wat je voelt. Want ergens heb je het contact met je gevoel verloren en dat moet je zien te herstellen. Hier kun je allerlei boeken over lezen (zoals Emotionele Intelligentie van D. Goleman) maar je kunt ook therapieen volgen die zich richten op gevoelens i.p.v cognities zoals vaak bij psychotherapie het geval is. Ik denk sowieso niet dat cognitieve gedragstherapie een goed therapie voor je is, want die biedt vooral verstandelijk inzicht en dat heb je al. Als ik je raad mag geven zou ik eens in de richting van hypnotherapie, haptonomie, osteopathie, cranio-sacraal therapie gaan zoeken naar ondersteuning. Het zijn allemaal alternatieve geneeswijzen waarbij niet het denken en praten centraal staan, maar juist het gevoelsleven.
Ik lees ook dat je hoge eisen aan jezelf stelt -hoger dan je zelf aan anderen zou stellen...dat is inderdaad pure zelfkastijding zoals je zelf schrijft! Je kunt je ook afvragen of het wellicht geen 'grootheidswaan' is wanneer je extreem veel van jezelf eist. Waarom zou je iets van jezelf eisen wat je niet van een ander zal eisen? Is dit een soort moeten van jezelf? Misschien zou je het boek 'moeten maakt gek' eens kunnen lezen van Albert Elis. Maar misschien zet het je ook wel weer teveel op een denkspoor i.p.v. op een voelspoor.
WatermanZ
Heel herkenbaar wat je allemaal schrijft. Verstandelijk heb je alles behoorlijk scherp en weet je precies waar de knelpunten liggen. Alleen lukt het je niet om bij je gevoel te komen. M.i. is dat juist enorm belangrijk. Je kunt alles d.m.v. therapie, erover schrijven etc. nog verder gaan analyseren, maar ik vraag me af of dit een oplossing is voor je probleem. Je blijft dan namelijk op dit verstandelijke niveau terwijl het waarschijnlijk beter is om uit zoeken wat je voelt. Want ergens heb je het contact met je gevoel verloren en dat moet je zien te herstellen. Hier kun je allerlei boeken over lezen (zoals Emotionele Intelligentie van D. Goleman) maar je kunt ook therapieen volgen die zich richten op gevoelens i.p.v cognities zoals vaak bij psychotherapie het geval is. Ik denk sowieso niet dat cognitieve gedragstherapie een goed therapie voor je is, want die biedt vooral verstandelijk inzicht en dat heb je al. Als ik je raad mag geven zou ik eens in de richting van hypnotherapie, haptonomie, osteopathie, cranio-sacraal therapie gaan zoeken naar ondersteuning. Het zijn allemaal alternatieve geneeswijzen waarbij niet het denken en praten centraal staan, maar juist het gevoelsleven.
Ik lees ook dat je hoge eisen aan jezelf stelt -hoger dan je zelf aan anderen zou stellen...dat is inderdaad pure zelfkastijding zoals je zelf schrijft! Je kunt je ook afvragen of het wellicht geen 'grootheidswaan' is wanneer je extreem veel van jezelf eist. Waarom zou je iets van jezelf eisen wat je niet van een ander zal eisen? Is dit een soort moeten van jezelf? Misschien zou je het boek 'moeten maakt gek' eens kunnen lezen van Albert Elis. Maar misschien zet het je ook wel weer teveel op een denkspoor i.p.v. op een voelspoor.
WatermanZ
dinsdag 16 oktober 2007 om 22:31
Waterman, de grap is dat die laatste vragen juist op het voelspoor zetten. Die hoge eisen dat is echt sec een 'anders ben ik niet goed genoeg', een minderwaardigheidsgevoel dus. Ik heb zo een donkerbruin vermoeden waar dat vandaan komt, al speel ik daar nog graag verstoppertje voor. (en dus dondersgoed weet en stiekem ook voel dat daar een grote clue zit)
Qua therapie, tja dat is afwachten. Voor mijn gevoel zit ik nu in elk geval goed. Een 'lekkere' dosis spiegelen en zaadjes planten. De tijd zal leren of het genoeg en/of juist is, tot nu toe heeft ze in elk geval voor 1 keer al behoorlijk wat bereikt. Ze heeft me een aantal vragen en beelden gegeven waarop/waardoor er geen 'onderuit beredeneren/lullen' meer bij is zonder zelf heel goed te weten dat je toneel speelt en er niets overblijft dan voelen. Ze heeft me zo ver dat gevoelsmatig er die klik is van 'verhip, gevoel kun je ook héél letterlijk voelen in het lichaam'. Ik ben er nog lang niet, maar als ik op deze week terugkijk dan is er wel zoiets van; 'ok....... das niet niets, zit dat allemaal in me?'
Niet het omlullen van gedachten en die mijn waarheid maken zoals eerder, maar domweg stil staan bij wat is en eerst maar eens voelen wat er is en dat het is zoals het is. Geen mits, geen maar, geen voorwaarden, geen oordelen. Of zoals psych zelf uitlegde; gedachten kun je alleen anders benaderen als het ook daadwerkelijk jóuw waarheid is i.p.v. iets dat je jezelf wijs maakt/wijsgemaakt hebt. Het klinkt me zelf redelijk apart in de oren, maar dat ene zinnetje -eigenlijk toch heel verstandelijk- is voor mij een goede stok achter de deur om regelmatig te checken of ik iets op dat moment vóel of mezelf wijs maak/op leg/ noem maar op.
Thnx Pros, lief aanbod van je!
Thnx, Star. Dan is het maar aan ons om onze provincie te promoten. Go NH.
Qua therapie, tja dat is afwachten. Voor mijn gevoel zit ik nu in elk geval goed. Een 'lekkere' dosis spiegelen en zaadjes planten. De tijd zal leren of het genoeg en/of juist is, tot nu toe heeft ze in elk geval voor 1 keer al behoorlijk wat bereikt. Ze heeft me een aantal vragen en beelden gegeven waarop/waardoor er geen 'onderuit beredeneren/lullen' meer bij is zonder zelf heel goed te weten dat je toneel speelt en er niets overblijft dan voelen. Ze heeft me zo ver dat gevoelsmatig er die klik is van 'verhip, gevoel kun je ook héél letterlijk voelen in het lichaam'. Ik ben er nog lang niet, maar als ik op deze week terugkijk dan is er wel zoiets van; 'ok....... das niet niets, zit dat allemaal in me?'
Niet het omlullen van gedachten en die mijn waarheid maken zoals eerder, maar domweg stil staan bij wat is en eerst maar eens voelen wat er is en dat het is zoals het is. Geen mits, geen maar, geen voorwaarden, geen oordelen. Of zoals psych zelf uitlegde; gedachten kun je alleen anders benaderen als het ook daadwerkelijk jóuw waarheid is i.p.v. iets dat je jezelf wijs maakt/wijsgemaakt hebt. Het klinkt me zelf redelijk apart in de oren, maar dat ene zinnetje -eigenlijk toch heel verstandelijk- is voor mij een goede stok achter de deur om regelmatig te checken of ik iets op dat moment vóel of mezelf wijs maak/op leg/ noem maar op.
Thnx Pros, lief aanbod van je!
Thnx, Star. Dan is het maar aan ons om onze provincie te promoten. Go NH.
vandaag ga ik van alles kunnen
