Ik kan het niet alleen, wil het niet alleen

Pff, waar te beginnen zonder dat het een onoverzichtelijke chaos wordt? Het laatste jaar is niet bepaald het makkelijkste jaar uit mijn leven geweest. Lange tijd heb ik me staande gehouden door te doen waar ik zo goed in ben; leven in het verstandelijke en het gevoel negeren. Inmiddels krijg ik daar, logisch, de rekening van gepresenteerd. In het kort komt het er op neer dat ik 2,5 week geleden geopereerd had moeten worden maar alles in me riep dat ik wel gek leek; dit trekt mijn lichaam niet -heb zeg maar geen geweldige gezondheid en ook die is door omstandigheden ronduit slecht op het moment- en als dat lijntje knapt dan knapt mijn koppie ook. Gevolg; in OK-jas en al heb ik de operatie voor dat moment afgeblazen. God, wat heb ik daar goed aan gedaan want toen eenmaal de druk van het zelfopgelegde door moeten gaan er af was ben ik eerst lichamelijk ingestort en daarna heb ik geestelijk ook een harde dreun gehad.



Zo kan het niet verder, dus hup een psych gezocht en aan de slag, slik. Haar voorlopige conclusie kwam niet als donderslag bij heldere hemel; ik ben verstandelijk veelste sterk en het wordt tijd dat ik eens liever voor mezelf wordt. Tja, verstandelijk weet ik het allemaal wel, maar het gevoel hobbelt er hopeloos achteraan. Een eerste daad die ik deze week gezet heb is om mezelf te vergeven nav de afgezegde operatie. Ik bleef maar hangen in het 'ik wist dit diep van binnen al langer, ik had eerder af moeten zeggen, nu stond er een groot team klaar, iemand anders had op die OK kunnen liggen'. Kortom; schuldgevoel en het-is-niet-goed-genoeg te over.



Ik heb voorgenomen dat ik mezelf dat moet vergeven en trots mag zijn op wat ik wel bereikt heb. Ik, diegene die haar gevoel zo voorbij walst, die zich grandioos kan vastbijten in 'even doorzetten', ík heb die operatie afgezegd op een moment waarop de druk ongekend hoog was voor me om het wél door te zetten. Ik heb naar mijn gevoel geluisterd en die niet genegeerd! Die trots-zonder-voorwaarden begint te komen , maar het lijkt wel hopeloze symptoombestrijding. Als ik verstandelijk kijk dan heb ik de laatste jaren zo veel dingen gedaan waar ik trots op mag zijn maar het voelt alles behalve dat. Nee, voor een ander is het iets waar ze trots op mogen zijn maar ik ben zo kneiterhard voor mezelf dat ik het als normaal bestempel en eigenlijk 5 scheppen meer er bovenop verwacht.



Ik moet inderdaad liever voor mezelf worden, maar hoe doe je dat in hemelsnaam? Ja, verstandelijk kan ik het je geweldig uitleggen maar doen en vóelen? Dat is alsof je russisch tegen me praat. Vandaag ging er een lampje branden -gevoelsmatig, verstandelijk wist ik het immers allang al - ; ik kan het niet alleen en wil het niet alleen. Ik wil mensen om me heen waar ik mezelf mag zijn, in al mijn zwakheid. Ik wil mensen om me heen waar ik gewoon eens lekker mag janken als ik daar zin in heb zonder 'en nu moet het weer over zijn'. Ik wil een arm om me heen voelen. En dan komt er een pijnlijke conclusie; dat is ver te zoeken in mijn huidige leven.



Mijn ouders zijn schatten van mensen die de hele wereld voor me zouden afkruipen, ze zijn geweldig in het praktisch bij staan, maar op emotioneel gebied kunnen ze me dat niet bieden. Mijn broer en ik hebben jarenlang eigenlijk geen relatie gehad. We zijn allebei enorm veranderd/aan het veranderen en nu begint de relatie zich dus net een beetje op te bouwen. Iets waar ik héél erg blij mee ben maar ook iets dat -nog?- te pril is om met deze heftige lading bij hem aan te kloppen. Familie? Nog meer van de praktische helpers waar je niet teveel buiten dat bekende pad moet komen. Vrienden?



Tja, die deksel heb ik vorig jaar al pijnlijk op mijn neus gehad. Tot die tijd leek ik een aardige popi-jopi en had naar ik dacht een heel behoorlijke vriendenkring opgebouwd. Ik zat toen volop in een verwerken van het nodig hebben van een elektrische rolstoel. Een zeer heftige tijd waarin ik behoefte had aan steun. Voor mijn gevoel mistte ik dat, maar tja dat is ook logisch als ik zelf altijd overkwam als de verstandelijke. Dus hup, neem een risico en spreek uit wat je nodig hebt. Ik ben nog nooit zo pijnlijk open en eerlijk geweest en heb letterlijk gezegd dat ik steun nodig had, iemand om mee te mogen janken, me zielig te mogen voelen, boos te mogen zijn, een arm om me heen. Verteld dat niets me meer kon kwetsen dan dit onderwerp of nog erger; mij! dood te zwijgen, maak dus liever een mega-blunder in zo'n "ik bedoel het goed, maar krijg het mijn strot niet uit'-poging. Het resultaat was verschrikkelijk pijnlijk; een steeds groter wordende stilte waarbij ik al snel het gevoel had dat alles vanuit mij moest komen. Ik ben toen eens gaan afwachten, wat als ik dat initiatief niet neem? Het resultaat was grote stilte en een gekwetste ik. Ik kon -en kan- wel heel leuk verstandelijk bedenken dat ook ik er een rol in heb gehad, allerlei verzachtende omstandigheden aandragen, maar toen -en nog eigenlijk- was dat voor mij simpelweg een brug of tig te ver. Een vriendschap waarbinnen ik zulke grote dingen in mijn leven voor mijn gevoel niet kwijt kan, daar kan en wil ik niets meer mee. Dus hup, daar was ik klaar mee. Verstandelijk uiteraard, want gevoelsmatig heeft dat nog een stuk langer doorgedreund.



Er bleven een paar kennisjes over, leuk voor de oppervlakkige dingen des levens maar niet meer dan dat. Mijn beste vriendin bleef over, de schat. OK, er zit een half land aan afstand tussen ons, maar dat stond ons nooit in de weg. Helaas is de timing waardeloos, ze is op diezelfde 'operatie'dag moeder geworden van haar 1e kindje. Die zit hélemaal in haar eigen roze-wolk-ontmoet-hormoon-achtbaan en heeft haar handen meer dan vol aan haarzelf en het nieuwe gezinnetje, wat natuurlijk zeer begrijpelijk is. Ze weet wat er hier speelt, maar is nu niet de persoon om eens 'lekker' mijn hart in alle eerlijkheid te luchten. En toen was daar nog een lief mens die ik hier op het forum tegen het lijf liep en die me probeert bij te staan.



Het is alleen niet genoeg. Ik wil meer, heb meer mensen nodig. Maar hoe in godesnaam? Het schiet voor geen meter op dat ik bijna letterlijk aan huis geketend ben waardoor het opdoen van nieuwe contacten nou ook niet bepaald makkelijk verloopt. Als dat wel gebeurd, dan gooi je natuurlijk niet meteen deze shit bij iemand op de stoep, maar gewoon iets van vriendschap oid opbouwen zou wel leuk zijn. Alleen, ik zou liegen als ik zeg dat ik daar nu een makkelijke in ben. Het hele gebeuren van vorig jaar waarbij ik, voor mijn gevoel, eindelijk eens aangaf wat ik nodig had en waarbij ik de deksel op mijn neus kreeg, heeft er in gehakt. 'Blind' iemand nog vertrouwen zit er even niet meer in.



Ik kan en wil het niet alleen, maar hoe nu verder, dat is me op dit moment een onduidelijk vraagteken.

Puzzelen -incl. wat gemopper om dat onhandige gips- en meebleren met Live8 blijkt als struisvogel uitermate goed te werken. Toch handig dat al mijn buren zo doof als een deur zijn.



Egoïstisch heb ik nog niemand me horen noemen en wat er geroddeld wordt; tja shuv' it.

Foei Mik, bejáárden ja!

Kom anders gezellig eens een weekje logeren. Dan voel je je pas bejaard joh! Die oudjes staan potjandorrie al voor dag en dauw op en om middernacht nog volop tv kijken -of liggen ze er gewoon bij te snurken stiekem?-, je begint je toch af te vragen wat ze slikken, spuiten en snuiven.

's Middags rusten deze superbejaarden niet. Nee, dit zijn hangbejaarden. Die roven eerst om 8 uur 's morgens de supermarkt leeg, zetten dan het halve huis op de kop -of laten alles erg vaak uit de handen vallen-, eten rond 12 uur massaal warm -waardoor gang raar ruikt naar de meest weirde combinaties van al die gerechten tesamen- en zo rond een uur of 1 pakt men de rollator, scooter, brommer of scootmobiel en gaan ze hangen op een van de bankjes voor de viswinkel, alwaar alle buurtroddels doorgenomen worden. Bij wijze van variatie hangt men met mooi weer ook wel op het bankje bij de buurman en bij hoosbuien in het bushokje.



Mén, het is hoog tijd dat ik vaker dit huis uit kom als ik dit allemaal weet.

Hmm, vraag van vandaag; ben ik een sterke vrouw en wíl ik wel een sterke vrouw zijn?

Ik ben er een van hen geworden, Mik. Incl grijs haar, permanentje en bloemetjesjurk.





Jij gaat hele andere lagen in voor die vraag dan ik deed. Overigens wel interessant! Voor mij was het puur dat laatste deel van de vraag 'wíl ik wel een sterke vrouw zijn' die me intrigeerd. Zonder antwoorden of verwachtingsbeelden overigens, wat voor mij redelijk grappig is.



Om terug te haken naar jouw visie; daar kan ik me goed in vinden. He verhip, ik merk dat ik voor mezelf de boel zelfs een stapje verder trek. Dat valt voor mij onder de kwaliteiten van een so called 'sterke vrouw', maar stel er blijkt iets te zitten dat meer dan alleen een 'gewone zwakte' is; so what? Wíl ik wel aan dat lijstje van 'sterke vrouw' voldoen of was het eigenlijk niet ook al goed genoeg dat het een mengelmoesje 'sterke vrouw' en 'niet sterke vrouw' is? Grappig, het antwoord daarop is namelijk nee. En niet alleen verstandelijk, deze keer. Als ik verder de details in ga -bijv. gevoel tonen, hulp vragen, prestereren, noem maar op- dan val ik nog enorm in mijn opgelegde onrealistische denk -en voel!- beeld, maar het begin is er kennelijk!

We mogen de conclusie toch wel trekken dat ik zeker de helft van mezelf -nog?- niet goed ken, Mik.



Ik krijg me hier een ingeving van hier tot Tokio, joh! Oh, als dit idee uitgebroed kan worden....



In het kader van lief zijn voor jezelf zou dat zeker onder de noemer Grote Ballen Hebben vallen.

Schat, je lult me slechter klem dan ik zelf ook kan, maar lief geprobeerd.



(ik had zelf het -al zeg ik het zelf- briljante 'ja maar RV, weten van jezelf dat je jezelf op veel fronten nog niet kent, is jezelf óók kennen' bedacht.)

Dat komt dan mooi uit, want ik ben meestal degene die de ander klem lult. Wat vullen we elkaar toch weer goed aan.

Jij peper, ik zout?

Of;



jij smartie, ik m&m?

Ha eindelijk iemand die snapt hoe m&m's horen te zijn en hoe niet!



Je weet toch hoe het werkt? Voor een ander is het makkelijker lullen, helder/scherp stellen etc. Klinkt ook helemaal niet bekend ofzo.

Als we straks zelf uit getherapie't zijn, dan gaan we een therapiepraktijk oprichten. Jij voor de gevoelsleut, ik voor de verstandsleut. Jij strooit peper in de koffie van die MegaIrritantie Cliënt, ik zout. Jij troost bij groot verdriet met smarties, ik met de bruine zak m&m's. En tussen elke sessie door moeten we natuurlijk ontspannen, dus duiken we het internet op.