Ik kan het niet alleen, wil het niet alleen

Pff, waar te beginnen zonder dat het een onoverzichtelijke chaos wordt? Het laatste jaar is niet bepaald het makkelijkste jaar uit mijn leven geweest. Lange tijd heb ik me staande gehouden door te doen waar ik zo goed in ben; leven in het verstandelijke en het gevoel negeren. Inmiddels krijg ik daar, logisch, de rekening van gepresenteerd. In het kort komt het er op neer dat ik 2,5 week geleden geopereerd had moeten worden maar alles in me riep dat ik wel gek leek; dit trekt mijn lichaam niet -heb zeg maar geen geweldige gezondheid en ook die is door omstandigheden ronduit slecht op het moment- en als dat lijntje knapt dan knapt mijn koppie ook. Gevolg; in OK-jas en al heb ik de operatie voor dat moment afgeblazen. God, wat heb ik daar goed aan gedaan want toen eenmaal de druk van het zelfopgelegde door moeten gaan er af was ben ik eerst lichamelijk ingestort en daarna heb ik geestelijk ook een harde dreun gehad.



Zo kan het niet verder, dus hup een psych gezocht en aan de slag, slik. Haar voorlopige conclusie kwam niet als donderslag bij heldere hemel; ik ben verstandelijk veelste sterk en het wordt tijd dat ik eens liever voor mezelf wordt. Tja, verstandelijk weet ik het allemaal wel, maar het gevoel hobbelt er hopeloos achteraan. Een eerste daad die ik deze week gezet heb is om mezelf te vergeven nav de afgezegde operatie. Ik bleef maar hangen in het 'ik wist dit diep van binnen al langer, ik had eerder af moeten zeggen, nu stond er een groot team klaar, iemand anders had op die OK kunnen liggen'. Kortom; schuldgevoel en het-is-niet-goed-genoeg te over.



Ik heb voorgenomen dat ik mezelf dat moet vergeven en trots mag zijn op wat ik wel bereikt heb. Ik, diegene die haar gevoel zo voorbij walst, die zich grandioos kan vastbijten in 'even doorzetten', ík heb die operatie afgezegd op een moment waarop de druk ongekend hoog was voor me om het wél door te zetten. Ik heb naar mijn gevoel geluisterd en die niet genegeerd! Die trots-zonder-voorwaarden begint te komen , maar het lijkt wel hopeloze symptoombestrijding. Als ik verstandelijk kijk dan heb ik de laatste jaren zo veel dingen gedaan waar ik trots op mag zijn maar het voelt alles behalve dat. Nee, voor een ander is het iets waar ze trots op mogen zijn maar ik ben zo kneiterhard voor mezelf dat ik het als normaal bestempel en eigenlijk 5 scheppen meer er bovenop verwacht.



Ik moet inderdaad liever voor mezelf worden, maar hoe doe je dat in hemelsnaam? Ja, verstandelijk kan ik het je geweldig uitleggen maar doen en vóelen? Dat is alsof je russisch tegen me praat. Vandaag ging er een lampje branden -gevoelsmatig, verstandelijk wist ik het immers allang al - ; ik kan het niet alleen en wil het niet alleen. Ik wil mensen om me heen waar ik mezelf mag zijn, in al mijn zwakheid. Ik wil mensen om me heen waar ik gewoon eens lekker mag janken als ik daar zin in heb zonder 'en nu moet het weer over zijn'. Ik wil een arm om me heen voelen. En dan komt er een pijnlijke conclusie; dat is ver te zoeken in mijn huidige leven.



Mijn ouders zijn schatten van mensen die de hele wereld voor me zouden afkruipen, ze zijn geweldig in het praktisch bij staan, maar op emotioneel gebied kunnen ze me dat niet bieden. Mijn broer en ik hebben jarenlang eigenlijk geen relatie gehad. We zijn allebei enorm veranderd/aan het veranderen en nu begint de relatie zich dus net een beetje op te bouwen. Iets waar ik héél erg blij mee ben maar ook iets dat -nog?- te pril is om met deze heftige lading bij hem aan te kloppen. Familie? Nog meer van de praktische helpers waar je niet teveel buiten dat bekende pad moet komen. Vrienden?



Tja, die deksel heb ik vorig jaar al pijnlijk op mijn neus gehad. Tot die tijd leek ik een aardige popi-jopi en had naar ik dacht een heel behoorlijke vriendenkring opgebouwd. Ik zat toen volop in een verwerken van het nodig hebben van een elektrische rolstoel. Een zeer heftige tijd waarin ik behoefte had aan steun. Voor mijn gevoel mistte ik dat, maar tja dat is ook logisch als ik zelf altijd overkwam als de verstandelijke. Dus hup, neem een risico en spreek uit wat je nodig hebt. Ik ben nog nooit zo pijnlijk open en eerlijk geweest en heb letterlijk gezegd dat ik steun nodig had, iemand om mee te mogen janken, me zielig te mogen voelen, boos te mogen zijn, een arm om me heen. Verteld dat niets me meer kon kwetsen dan dit onderwerp of nog erger; mij! dood te zwijgen, maak dus liever een mega-blunder in zo'n "ik bedoel het goed, maar krijg het mijn strot niet uit'-poging. Het resultaat was verschrikkelijk pijnlijk; een steeds groter wordende stilte waarbij ik al snel het gevoel had dat alles vanuit mij moest komen. Ik ben toen eens gaan afwachten, wat als ik dat initiatief niet neem? Het resultaat was grote stilte en een gekwetste ik. Ik kon -en kan- wel heel leuk verstandelijk bedenken dat ook ik er een rol in heb gehad, allerlei verzachtende omstandigheden aandragen, maar toen -en nog eigenlijk- was dat voor mij simpelweg een brug of tig te ver. Een vriendschap waarbinnen ik zulke grote dingen in mijn leven voor mijn gevoel niet kwijt kan, daar kan en wil ik niets meer mee. Dus hup, daar was ik klaar mee. Verstandelijk uiteraard, want gevoelsmatig heeft dat nog een stuk langer doorgedreund.



Er bleven een paar kennisjes over, leuk voor de oppervlakkige dingen des levens maar niet meer dan dat. Mijn beste vriendin bleef over, de schat. OK, er zit een half land aan afstand tussen ons, maar dat stond ons nooit in de weg. Helaas is de timing waardeloos, ze is op diezelfde 'operatie'dag moeder geworden van haar 1e kindje. Die zit hélemaal in haar eigen roze-wolk-ontmoet-hormoon-achtbaan en heeft haar handen meer dan vol aan haarzelf en het nieuwe gezinnetje, wat natuurlijk zeer begrijpelijk is. Ze weet wat er hier speelt, maar is nu niet de persoon om eens 'lekker' mijn hart in alle eerlijkheid te luchten. En toen was daar nog een lief mens die ik hier op het forum tegen het lijf liep en die me probeert bij te staan.



Het is alleen niet genoeg. Ik wil meer, heb meer mensen nodig. Maar hoe in godesnaam? Het schiet voor geen meter op dat ik bijna letterlijk aan huis geketend ben waardoor het opdoen van nieuwe contacten nou ook niet bepaald makkelijk verloopt. Als dat wel gebeurd, dan gooi je natuurlijk niet meteen deze shit bij iemand op de stoep, maar gewoon iets van vriendschap oid opbouwen zou wel leuk zijn. Alleen, ik zou liegen als ik zeg dat ik daar nu een makkelijke in ben. Het hele gebeuren van vorig jaar waarbij ik, voor mijn gevoel, eindelijk eens aangaf wat ik nodig had en waarbij ik de deksel op mijn neus kreeg, heeft er in gehakt. 'Blind' iemand nog vertrouwen zit er even niet meer in.



Ik kan en wil het niet alleen, maar hoe nu verder, dat is me op dit moment een onduidelijk vraagteken.

Wel als je die muurtjes gevisualiseerd met gifstoffen wilt afbreken. Als dat gevisualiseerd afgebroken dient te worden door uitgestoken tongen, dan zeg ik; das meer mijn specialiteit.



Rijk, mooi! Hoog tijd dat ik de volgende trip kan gaan plannen.

Ja he, dat vergt wérk. Ben je mal, daar word ik moe van, tsk.



Ik ga eens kijken waar ik deze nacht van droom. Slaap lekker straks!

Lief van je, Esthrall.



Die hoge eisen tja, pff. Breek me de bek niet open. Het gaat naar omstandigheden redelijk. Ik heb achterhaald waar de uiteindelijke oorzaak van alles ligt en dat is niet leuk of makkelijk om mee te dealen. Wel tegelijkertijd ook al wat opluchting dat het er nu mag zijn en ik het onder ogen kom. Er is de afgelopen anderhalve week zó veel gebeurd dat ik nu even een stapje terug heb genomen om het gewoon maar eens in te laten zinken. Bovendien ben ik vooral bezig met me verdiepen in therapie-vormen die psych voorgesteld heeft. Ik heb genoeg leeswerk mee gekregen, incl. een oefening die hopeloos mislukt tot nu toe. Normaal ben ik aardig goed in visualisatie, maar dit lukt nog voor geen pan. De tijd leert wel of het later wel lukt.



Psych heeft o.a. een stukje neurofeedback voorgesteld en ik denk dat het wel een slimme zet kan zijn. Verstandelijk kunnen zien en vertalen wat het gevoel doet, het is eigenlijk wel een hele goede manier om voor mezelf te bevestigen wanneer ik op de juiste weg ben en mezelf te betrappen op toneelspel. Ik merk dat ik op dit moment vooral bezig ben met 'randverschijnselen', kennelijk heb ik dat op het moment even nodig.



Leuke dingen doen, makkelijk gezegd soms he. Maar ze hebben natuurlijk hartstikke gelijk. Heb je al enig idee wat je (wilt) gaan doen?

Oh hoe herkenbaar, dat meer willen! Net als trainen voor de marathon. Niet tevreden zijn met deze week 5 km, volgende week 10 etc. neeeeeee, meteen naar die 42 willen want dát is het doel.



Lastig inderdaad, dat leuke dingen vinden. Creatieve cursus klinkt zeker leuk en ik denk dat het met een kind ook handig is om iets buiten de deur te hebben. Dan móet je wat meer, i.p.v. thuis even voor jezelf bezig willen zijn, oeps kind heeft me nu nodig/sloopt huis/ vul maar in, en voor je het weet staat mam weer op de laatste plaats.



Neurofeedback is grofweg aan het lichaam afmeten waar je emotioneel staat/mee bezig bent. Google heeft me geleerd dat er een hoop manieren zijn, velen behoorlijk intensief (vind ik zelf). Mijn psych wil het vooral gaan gebruiken als aanvulling op. Dat is een theorie -of nee; bewezen, dus kennelijk meer dan theorie, moet alleen nog erg wennen hier- dat het emotionele brein niet alleen spreekwoordelijk maar ook letterlijk in het hart zit. Gaat het daar goed mee, dan kun je dat aan het lichaam aflezen. De bedoeling is dan zeg maar dat je op zo'n moment enerzijds een steuntje hebt om te zien hoe het er voor staat en anderzijds een monitor om te zien of je op zo'n moment écht tot rust komt en aan een visualisatie toe komt, of dat het jezelf voor de gek houden is.



Vraag me nog niet te veel hoor. Ik weet niet of je het blad Happinezz kent? Daar staat nu een artikel in hierover (heb dat zelf dus ook meegekregen) waarin het een stuk minder ik-snap-t-zelf-nog-niet-helemaal in uitgelegd staat. Volgende keer wil ze dat uitproberen -mits ik het zelf zie zitten-, dus dan kan ik je in elk geval over het praktische meer zeggen.

Even snel lezen in de supermarkt, doe ik ook nog wel eens.



Grappig inderdaad die overlapping en tegelijk ook weer niet. Je bent immers uiteindelijk met hetzelfde bezig, hooguit met een andere manier van aanpak om hetzelfde proberen te raken.



Dat fundament is absolute humor. Ik ben het er ábsoluut mee eens hoor (werk niet voor niets aan het zwakke punt in mijn eigen fundament), maar het is humor. Ik gebruik die beeldspraak om mijn aandoening uit te leggen; 'flatgebouw zonder fundering en van gewoon beton waar gewapend beton nodig was geweest, ergo; de flat staat op een constant dreigen van instorten'. En nu kom jij langs met weer een huis en fundering. Het cirkeltje is rond. Ooit wist ik niet dat mijn lichamelijke fundering cr*p is en dat ik dus niet in dat 'huis' een zware piano moet willen zetten, nu weet ik wat niet te doen en wat wel. Ooit wist ik niet dat mijn emotionele fundering belangrijke elementen mits, nu weet ik dat wel en beginnen de reparatiewerkzaamheden zodat het huis bewoonbaar blijft.



Ikzelf ben ook grappig. Ik word met de dag milder. Het zal allemaal wel, het is niet belangrijk. En dan niet op een onverschillige afgestompte manier, maar op een 'het is goed zoals het is' manier. En het besef komt er meer en meer; ik ben sterk en ik verbaas mezelf. Het had beter gekund, maar met die kern kon ik eerder niet omgaan, so be it. Zelfs daarin heb ik echter de kracht gehad om mijn eigen deel te herkennen, erkennen en daar een stuk realistischer in te zijn dan ik ook had kunnen zijn. Ik was bang om in die kern iemand te zien waar je medelijden mee zou hebben, maar het begint me nu duidelijk te worden dat het iemand is waar medeleven het kernwoord is, geen medelijden.

Inderdaad, een label en pillen kunnen goeds met zich meebrengen, maar het is eigenlijk bijna nooit genoeg om op zijn minst een terugval te voorkomen. Is er veel voor je op zijn plaats gevallen/gaf het een bepaalde rust toen het labeltje ADD duidelijk werd?



Als we toch verder gaan op het woordengebrei; andere woorden die bij mij deze week boven kwamen zijn zelfvergevingsgezindheid en zelfcompassie. Allemaal van die overlappende dingen. Woordtechnische 'waarde', of woorden synoniem zijn of niet, daar heb ik altijd al lak aan gehad. Lading van woorden, daar heb ik iets mee, of juist niet. Medelijden is voor mij zo'n heerlijk rode lap. Ik gruwel van medelijden, voor mij is dat iets negatiefs, neerkijken op. Medeleven is voor mij de positieve tegenhanger, dat voelt voor mij als op een gelijke level staan (ongeacht of het nu over een ander gaat/2 mensen, of jezelf/1 mens).



Hetzelfde met die zelfvergevingsgezindheid. Ik weet dat het voor sommige mensen over zal komen als heel heftig, jezelf vergéven, wat heb je dan wel niet uitgespookt waar je hartstikke spijt van moet hebben zeg! Terwijl voor mij het een hele rustige lading heeft en uiteindelijk neerkomt op 'ok, het is zoals het is, leer van datgene waar je van kunt leren en voor de rest is het goed zoals het is, ook in de mindere kanten'.

Ach Mik, dan doe ik tenminste nog iets terug.



Grappig hoe jij die 2 eerste woorden vooral naar 'de buitenkant/anderen' verwoordt hier, terwijl ik er juist enorm 'naar binnen/mezelf' er mee bezig ben. Zo zie je maar hoe verschillend we allemaal 1 woord kunnen oppakken. Ik kan me overigens zeker vinden in hoe jij het beleefd.



Ouch, die derde. Het lichaam vergeven dat het in de steek laat. Damned woman, daar zeg je me wat! Dat was me toch wel onbekend eigenlijk, dat kon ik kennelijk onbewust altijd al wel waardoor ik er nooit bij stil heb hoeven te staan. Of zoals ik net dacht; er valt niets te vergeven. Maar die aanstaande operatie, ja dat is een ander kaliber. Daaraan denkend en jouw tekst lezen dan schieten de tranen me in de ogen. Pling; daar is dus werken aan het vergeven nodig. Hmmm.

Met naar binnen halen bedoel ik dus eigenlijk; hoe zie je jezelf, hoe behandel je jezelf, hoe praat je tegen jezelf. Sommige mensen hebben zelfmedelijden. Niet meer balen, boos of verdrietig zijn omdat je ziekte verzineenswatleuk hebt, maar verzanden in zelfmedelijden. Lekker zwart-wit; de slachtofferrol. Daarnaast kun je zelfmedeleven hebben. Jee, kut zeg ik heb ziekte verzineenswatleuk, goh rv ik had het me ook gegund om een betere functioneren te hebben. Compassie voor jezelf, zoals je dat ook met de ander zou -kunnen- hebben. Word ik nu duidelijker? Voor mijn gevoel word ik namelijk alleen maar vager.



Intrigerend hoe verschillende dingen als eerste omhoog komen. Bij mij was het echt puur zelfbeeld naar aanleiding waarvan ik tot dat kernwoord zelfvergevingsgezindheid ben gekomen. Het is ook goed zoals ik ben, incl. alle foutjes en talenten. Daarna kwam die blaas pas, of eigenlijk pas nav jouw posting. Nu ik er over nadenk durf ik ook niet 1-2-3 te zeggen wat ik moeilijker vind. Ik ben geneigd te zeggen; het eerste. Anderzijds; daar ging wel al snel het lampje branden en werd een eerste stap gezet toen ik er bewust mee aan de slag ging en bij het koppelen van het lichamelijke aan zelfvergevingsgezindheid gaat het lampje wel verstandelijk branden, maar gevoelsmatig lijkt het op slot te zitten en neig ik dan weer om te zeggen dat dit wellicht dan het lastigere is.

Laat die misschien maar weg. Zo nieuw als ik er in ben kan ik je nu al bezweren dat zelfmedeleven zeker zo gek nog niet is. Geeft een stuk meer rust en vertrouwen dan jezelf meppen. Lastig, maar er gaat een wereld voor je open.

En wie had dat ooit kunnen denken toen ik dit topic in de 'mindset' van toen opende?

Prachtige bonus, naar wij dachten!

Wat denken wij eigenlijk weer veel. *hoort stemmetje roepen; niet zo veel denken, voelen moet je*. Je wilt niet weten wat voor een ellenlang gesprek daar weer op volgde.