Psyche
alle pijlers
Ik kan het niet meer aan
dinsdag 27 februari 2018 om 12:19
Na jarenlang doorgaan, doorwerken, over mijn problemen heen walsen, is nu een soort breekpunt, lijkt het wel. Op mijn werk gaat het totaal niet meer: ik voel me compleet leeggezogen, heb geen energie meer en alles kost moeite. Ik heb nergens zin in, haal nergens plezier uit en niets lijkt er meer toe te doen. Alsof ik nu opnieuw op een dieptepunt zit. Het gekke is dat ik totaal ben afgevlakt, ik huil nooit meer. Ik weet niet waar ik last van heb.
Liefst zou ik in therapie gaan om nu wat van mijn leven te maken. Of een mooie reis te maken, om mezelf te gunnen wat ik mij al die jaren heb ontzegd. Al die tijd heeft werk op nr.1 gestaan, maar nu zijn de panelen aan het verschuiven en dat is heel verwarrend. Ik weet niet wat ik heb of wat ik kan doen... Het is alsof ik ineens niemand meer ben.
Liefst zou ik in therapie gaan om nu wat van mijn leven te maken. Of een mooie reis te maken, om mezelf te gunnen wat ik mij al die jaren heb ontzegd. Al die tijd heeft werk op nr.1 gestaan, maar nu zijn de panelen aan het verschuiven en dat is heel verwarrend. Ik weet niet wat ik heb of wat ik kan doen... Het is alsof ik ineens niemand meer ben.
dinsdag 27 maart 2018 om 09:45
Hey Rebecca 
Wie vindt je niet stabiel genoeg? De SVP-er of de instelling waar je die behandeling kan volgen? Schematherapie binnen een deeltijdbehandeling lijkt me heel goed voor jou. Tsja, niet stabiel genoeg, weet je, dat zal je dan nooit zijn wat jouw problematiek gaat nu eenmaal zo. En als je echt die behandeling wil (lijkt me goed) doe wat nodig is om daar te komen en dat is niet verzetten tegen mensen die het anders zien dan jij, maar verantwoordelijkheid nemen voor jouw leven en jouw gedrag.
Ik snap dat het werk een knauw is voor je zelfvertrouwen. Die zul je moeten incasseren. Nu voelt het kut, maar het is iets wat bij dit proces hoort. Ja, hij neemt een nieuwe aan, want jij moet eerst aan jezelf werken voordat je weer je carriere/loopbaan kan oppakken. Het voelt als verliezen, maar door deze weg te volgen kom je écht wel weer terug op werk. En dan op een manier waarop je écht goed kan werken en het werk kan volhouden. You've lost the battle, but you'll win the war. Je komt er wel en als je verder bent zul j zien dat, hoewel niet leuk, die baan nu niet belangrijk is. Een succesverhaal kent nooit alleen maar ups, maar juist vaak veel dips, tegenslagen en teleurstellingen. Werk eerst aan jezelf, je gaat de rest van je leven ook werken, maar dat gaat niet lukken als je niet nu prioriteit geeft aan jouw eigen behandeling. Niets van wat je wil gaat duurzaam stabiel zijn zonder dat je nu prioriteit geeft aan jouw behandeling. En dat betekent dus andere dingen nu ook een lagere prioriteit geven. Niet kunnen vasthouden aan de controle van andere dingen in je leven, zoals de baan hebben die je wel.
Jij en je werkgever moeten overigens wel aan herstel werken in de mate die haalbaar is voor jou. Ik denk dat jij heel erg beschermd moet worden tegen jezelf daarin, anders ga je werk het belangrijkst maken en zit je zo in hetzelfde patroon als altijd. Maar dat betekent niet dat je werkgever iemand anders kan aannemen en jou links kan laten liggen. Of loopt je contract af?
Je komt er wel, het is pijnlijk en moeilijk, maar je moet hier doorheen
Wie vindt je niet stabiel genoeg? De SVP-er of de instelling waar je die behandeling kan volgen? Schematherapie binnen een deeltijdbehandeling lijkt me heel goed voor jou. Tsja, niet stabiel genoeg, weet je, dat zal je dan nooit zijn wat jouw problematiek gaat nu eenmaal zo. En als je echt die behandeling wil (lijkt me goed) doe wat nodig is om daar te komen en dat is niet verzetten tegen mensen die het anders zien dan jij, maar verantwoordelijkheid nemen voor jouw leven en jouw gedrag.
Ik snap dat het werk een knauw is voor je zelfvertrouwen. Die zul je moeten incasseren. Nu voelt het kut, maar het is iets wat bij dit proces hoort. Ja, hij neemt een nieuwe aan, want jij moet eerst aan jezelf werken voordat je weer je carriere/loopbaan kan oppakken. Het voelt als verliezen, maar door deze weg te volgen kom je écht wel weer terug op werk. En dan op een manier waarop je écht goed kan werken en het werk kan volhouden. You've lost the battle, but you'll win the war. Je komt er wel en als je verder bent zul j zien dat, hoewel niet leuk, die baan nu niet belangrijk is. Een succesverhaal kent nooit alleen maar ups, maar juist vaak veel dips, tegenslagen en teleurstellingen. Werk eerst aan jezelf, je gaat de rest van je leven ook werken, maar dat gaat niet lukken als je niet nu prioriteit geeft aan jouw eigen behandeling. Niets van wat je wil gaat duurzaam stabiel zijn zonder dat je nu prioriteit geeft aan jouw behandeling. En dat betekent dus andere dingen nu ook een lagere prioriteit geven. Niet kunnen vasthouden aan de controle van andere dingen in je leven, zoals de baan hebben die je wel.
Jij en je werkgever moeten overigens wel aan herstel werken in de mate die haalbaar is voor jou. Ik denk dat jij heel erg beschermd moet worden tegen jezelf daarin, anders ga je werk het belangrijkst maken en zit je zo in hetzelfde patroon als altijd. Maar dat betekent niet dat je werkgever iemand anders kan aannemen en jou links kan laten liggen. Of loopt je contract af?
Je komt er wel, het is pijnlijk en moeilijk, maar je moet hier doorheen
dinsdag 27 maart 2018 om 10:52
+ 1tu1nhek schreef: ↑27-03-2018 09:45Hey Rebecca
Wie vindt je niet stabiel genoeg? De SVP-er of de instelling waar je die behandeling kan volgen? Schematherapie binnen een deeltijdbehandeling lijkt me heel goed voor jou. Tsja, niet stabiel genoeg, weet je, dat zal je dan nooit zijn wat jouw problematiek gaat nu eenmaal zo. En als je echt die behandeling wil (lijkt me goed) doe wat nodig is om daar te komen en dat is niet verzetten tegen mensen die het anders zien dan jij, maar verantwoordelijkheid nemen voor jouw leven en jouw gedrag.
Ik snap dat het werk een knauw is voor je zelfvertrouwen. Die zul je moeten incasseren. Nu voelt het kut, maar het is iets wat bij dit proces hoort. Ja, hij neemt een nieuwe aan, want jij moet eerst aan jezelf werken voordat je weer je carriere/loopbaan kan oppakken. Het voelt als verliezen, maar door deze weg te volgen kom je écht wel weer terug op werk. En dan op een manier waarop je écht goed kan werken en het werk kan volhouden. You've lost the battle, but you'll win the war. Je komt er wel en als je verder bent zul j zien dat, hoewel niet leuk, die baan nu niet belangrijk is. Een succesverhaal kent nooit alleen maar ups, maar juist vaak veel dips, tegenslagen en teleurstellingen. Werk eerst aan jezelf, je gaat de rest van je leven ook werken, maar dat gaat niet lukken als je niet nu prioriteit geeft aan jouw eigen behandeling. Niets van wat je wil gaat duurzaam stabiel zijn zonder dat je nu prioriteit geeft aan jouw behandeling. En dat betekent dus andere dingen nu ook een lagere prioriteit geven. Niet kunnen vasthouden aan de controle van andere dingen in je leven, zoals de baan hebben die je wel.
Jij en je werkgever moeten overigens wel aan herstel werken in de mate die haalbaar is voor jou. Ik denk dat jij heel erg beschermd moet worden tegen jezelf daarin, anders ga je werk het belangrijkst maken en zit je zo in hetzelfde patroon als altijd. Maar dat betekent niet dat je werkgever iemand anders kan aannemen en jou links kan laten liggen. Of loopt je contract af?
Je komt er wel, het is pijnlijk en moeilijk, maar je moet hier doorheen
En een extra knuffel
maandag 2 april 2018 om 11:12
Bedankt allemaal, lief van jullie. De instelling waar ik schematherapie wil volgen, vindt mij niet stabiel genoeg. Maar later sprak ik een psychiater die het vreemd vond dat ze die eis stellen. Want instabiliteit is juist een kenmerk van de problematiek. Met behulp van het FACT team hoop ik stabieler te worden. Mijn werkgever heeft er volgens mij geen vertrouwen meer in. Laat niks meer van zich horen. ik besta niet meer, ingewisseld voor een ander.
Het gaat nog steeds niet zo goed.
Qua eetstoornis loopt het de spuigaten uit, met meerdere eetbuien per dag. En mede als gevolg van mijn slechte eetpatroon flauwgevallen. Mijn bloeddruk was erg laag, toen ben ik kort opgenomen in het ziekenhuis.
Ik ben eind vorige week vrijwillig opgenomen op de PAAZ, omdat ik last begon te krijgen van suicidale gedachtes/plannen.
Het gaat nog steeds niet zo goed.
Qua eetstoornis loopt het de spuigaten uit, met meerdere eetbuien per dag. En mede als gevolg van mijn slechte eetpatroon flauwgevallen. Mijn bloeddruk was erg laag, toen ben ik kort opgenomen in het ziekenhuis.
Ik ben eind vorige week vrijwillig opgenomen op de PAAZ, omdat ik last begon te krijgen van suicidale gedachtes/plannen.
maandag 2 april 2018 om 12:41
