Ik wil even mijn ei kwijt.

Hoi allemaal,

Ik zat een beetje te wikken en wegen of ik dit wel of niet wilde openen maar toch maar wel. Even van me af schrijven. Het gaat al een tijd niet zo goed met me. Stukje achtergrond: ik ben 32 jaar, heb ASS, PTSS stoornis en last van chronische depressies. Ik ben momenteel niet in therapie maar wel vaak geweest naar het GGZ. Slik geen anti-depressiva.
Ik werk part-time voor een uitzendbureau en heb geen kinderen.
Goede band met mijn moeder, broertje en schoonzus en verder nog een oom en tante ( zonder kids ) van mijn moeder's kant. Vader is overleden toen ik 5 was.
Een soort van goede vriend/ scharrel. Verder weinig sociale contacten en veel meegemaakt waardoor ik niet snel mensen vertrouw en niemand dichtbij laat komen. Ik krijg aanvullende bijstand omdat ik niet full-time kan werken.

Sinds het overlijden van mijn opa rond 20 oktober is dat alleen maar erger geworden. Ik had al een lange tijd geen contact meer met mijn opa of de rest van mijn vader's familie omdat ze me verbannen hebben rond mijn 17e ( ik weet niet meer of ik 17 of 18 was ). Dat is een lang verhaal en daar ga ik niet te lang op in, maar goed daar zit nog een hoop oud zeer. Hij was de voornaamste reden dat de rest van de familie geen contact meer wilde met mij. Hij was de baas en mijn tantes, oma en ooms deden allemaal braaf mee. Ik heb ze al 14 jaar niet gezien. Mijn neefjes heb ik dus niet op zien groeien. Ze zijn ondertussen al volwassen.
Na het overlijden gingen er een hoop deuren open waarvan ik dacht dat ik ze goed op slot gegooid had. Het raakte me.
Niet dat hij er niet meer is want ik zal om hem geen traan laten maar meer de realisatie dat zelfs nu hij er niet meer is ik mijn familie toch niet terug ga krijgen. Het contact is er nog steeds niet. Ik heb niets van ze gehoord over een begrafenis, heb mijn oma wel een kaart gestuurd om haar te condoleren.

Maar goed, na dit alles voelde ik me nog beroerder dan ervoor. Ik kon niet slapen, ik had veel huilbuien en me concentreren op iets ging nog lastiger dan normaal. Op werk kan ik amper functioneren. Ik glipte heel langzaam en geleidelijk weer terug in een depressie en hoe hard ik ook vocht om normaal te blijven functioneren en door te gaan lukt het me gewoon niet meer.
Ik heb vandaag maar aan de bel getrokken en de gemeente gebeld voor een gesprek met mijn reintegratiemanager. Wie weet had hij nog tips. De gemeente had me aangemeld voor een begeleidingsprogramma voor mensen met ASS maar die aanmelding duurt nogal lang. Daar is nu dus vaart achter gezet dankzij die aardige manager. Hij luisterde goed naar me en raadde me aan toch naar de huisarts te gaan om eventueel toch weer naar het GGZ te gaan of iets anders.

Ook leek het hem beter om als ik me zo bleef voelen, me toch ziek te melden op het werk. Daar had ik ook al aan gedacht omdat ik het gewoon niet meer trek momenteel, maar ik wil nooit van opgeven weten en vind mezelf ziekmelden als ik niet lichamelijk ziek ben not done. Maar hij heeft gelijk. Ik zorg niet voor mezelf en vind mezelf niet genoeg de moeite waard om op mijn grenzen te letten. Ik push mezelf altijd veel te hard. Ik vond mijn werk altijd leuk maar de laatste tijd is er veel veranderd en de planners zijn erg onaardig geworden.
Ook zijn bijna al mijn favoriete locaties bezet en ben ik bijna elke week op vreemde plekken wat een hoop stress geeft. Ik heb al vaak aangegeven bij het uitzendbureau dat ik niet overal kan werken vanwege mijn ASS maar daar houden ze geen rekening mee. Snap ook wel dat ze dat niet van iedereen kunnen doen.
Ik moet gewoon werk hebben wat beter op maat is voor iemand met ASS in mijn variant. Daar gaan ze me dus bij helpen bij de gemeente, werk op maat vinden. Maar die manager vond het belangrijker dat ik me eerst ga richten op mijn psychische klachten, het werk kon wel even wachten. Als ik me zo voel sleep ik dat ook mee naar mijn volgende baan natuurlijk. Ik moet hier eerst vanaf. Maar hoe?

Ik kwam er ook achter dmv praten dat ik echt nog wat onopgeloste problemen heb met mijn moeder en mijn broer. Ik vertel nooit wat me dwarszit. Als ik me ziek zou melden volgende week zou ik dat dus niet tegen mijn moeder durven vertellen aangezien zij altijd heel fel is als ik me ziek meld zonder lichamelijke klachten ( en ze snapt depressies niet ).
Mijn broer weet niet eens dat ik aanvullende bijstand krijg omdat hij heel pittig is op mensen die niet full-time werken. Terwijl zijn vriendin ook 2 jaar met een burn out gezeten heeft maar goed. Dat mag blijkbaar wel.
Ik besefte me dat het niet normaal is dat ik dit soort dingen niet gewoon bespreek met mijn familie. Mijn moeder en ik praten overal over, waarom voel ik me dan een kleuter als het hier om gaat? Ik ben 32 jaar oud! Ik bepaal toch zelf wat ik wel en niet aankan?
Ik heb een verstoorde relatie met mijn moeder. Ik moet er met haar over praten. En met mijn broertje ook.
Ik voel me vaak niets waard, het zwarte schaap in de familie. Ik vertel mijn moeder ook zelden dat ik me depressief voel omdat ik weet dat ze het toch niet begrijpt.

De enige persoon die me helemaal begreep was mijn oma ( moeder's kant) maar die is me al 4 jaar geleden afgepakt. Sinds ze dood is voel ik me echt moederziel alleen. Dat heb ik ook nog lang niet verwerkt, ik zit zelfs nog in de ontkenningsfase.
Daar zit ook een heel groot pijnpunt.
Soms als ik ga slapen voel ik haar nog om me heen. Dan deukt mijn dekbed een beetje in en ruik ik haar huis. Soms denk ik dat het de kat is maar die is dan niet in de buurt ( ik check het altijd even ). Dan voel ik dat ze er nog is. Of het zit in mijn hoofd, kan natuurlijk ook. Ligt eraan wat je geloofd.
Ik zou graag met mijn schoonzusje praten omdat zij weet hoe het voelt om zo diep te zitten maar die heeft nu enorm veel aan haar hoofd omdat haar vader ernstig ziek is.
Normaal zou ik dus nu mijn oma bellen om haar advies te vragen maar dat gaat dus niet.

Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, gewoon even van me afpraten denk ik.
Even uithuilen. Zit alweer te huilen als een klein kind. Ik moet dingen ook gewoon normaal leren verwerken. Alles altijd maar wegstoppen heeft geen nut. Het komt altijd weer boven bij mij.

Hoe dan ook, respect als je alles gelezen hebt. Sorry voor het lange verhaal.

Soms is dat ook al genoeg. Dank jullie wel.

Mijn reintegratiemanger zei dat hij het knap van me vond dat ik uberhaubt hulp gevraagd had vandaag. Zo had ik het nog niet bekeken maar eigenlijk heeft hij wel gelijk. Ik vraag zelden om hulp. Ik red het allemaal zelf wel.
Maar nu even niet. Ik probeer een beetje een duidelijk stappenplan te maken voor mezelf over wat ik nu het beste kan doen. Maar ik ben nogal onstabiel vandaag en ik vertrouw mijn gedachten niet als ik me zo voel.

Ja ik weet ook dat ik hulp nodig heb maar ik weet niet zo goed wat voor hulp. Het Autisme centrum van de gemeente zal wel een hoop gaan helpen verwacht ik. Die gaan ook gerichte hulp bieden en wellicht kan ik dan ook makkelijker een baan vinden die wel bij me past. Mijn huidige werk is gewoon niet goed meer voor me. Het zuigt alle energie uit me.
Mijn makken is dat ik eigenlijk te veel aankan. Te sterk ben. En dan ineens loop ik tegen de muur en stort ik in. Al gebeurd dat maar heeeel zelden. Na mijn oma's overlijden ben ik heel verdrietig geweest maar ook toen ben ik vrij snel weer over gegaan op de orde van de dag. Want ja zo had ze me opgevoed.
Beter om door te gaan dan in te storten. Maar nu zit ik echt over mijn grenzen en ben ik echt op. Van alles. Klaar met alles. Leeg. Ik voel me al vier jaar een geest.

Bedankt voor het lieve compliment Zaza. Ik vind jou ook altijd heel lief.

Snoezelientje_ schreef: ↑

26-11-2019 14:07

En daar heeft die manager gelijk in

Echt niet alles wat je noemt is natuurlijk zomaar *poef* opgelost. 1 ding tegelijk. Probeer alles in zo klein mogelijke stukjes te knippen. Waar ga je beginnen?

Nou ja sowieso moet ik wachten tot ik bij dat Autisme centrum terecht kan dus daar kan ik weinig aan doen nu. Wat ik wel kan doen is met mijn moeder en broer gaan praten, mijn oude zeer bespreken. Ik hou zielsveel van ze allebei hoor en we hebben op zich een goede band maar ik ben een binnenvetter en er is zoveel wat ik ze nog nooit verteld heb. Ze hebben geen idee hoe zwaar ik het dagelijks heb omdat ik dat altijd weg wimpel. Omdat ik weet dat ze me toch niet snappen. Dus waarom zou ik ze er lastig mee vallen?

Ik heb een fijne band met mijn moeder ( over het algemeen ) maar ik besef dat het niet normaal is. Ik heb lang thuis gewoond en heb haar vaak teleurgesteld. Ze begreep me nooit en snapte niet wat zij fout gedaan had dat ik zo anders was. Pas toen het ASS label viel begreep ze dat het niet aan haar lag. Niet helemaal in elk geval.
Ze ging soort van vrijuit. Al heeft ze ook zat fouten gemaakt. Maar ik ook.
Ik vind dat ik gewoon tegen mijn moeder zou moeten kunnen zeggen dat ik me ziek gemeld heb omdat ik me te depressief voel om te werken. Omdat ik niet meer verder kan. Als volwassene moet dat gewoon kunnen toch? Ik was ook bang dat ze boos zou worden omdat ik aanvullende bijstand had aangevraagd maar daar was ze ook begripvol over dus wellicht kan ik haar dit ook wel vertellen.

Ik wil met mijn broer ook een beetje de lucht klaren, hem uitleggen hoe ik me voel. Hoe zwaar het soms voor me is en eerlijk zijn over dat ik aanvullende bijstand krijg. Broer is een werkpaard en keek al tijden op me neer omdat ik niet full-time werkte. Maar nu hij met een vriendin zit die ook met depressies kampt is hij wel wat milder geworden.
Dus ik denk dat die gesprekken maar even eerst moeten gaan. Verder kijk ik het op werk nog een weekje aan en als ik me nog zo voel volgende week ga ik me toch ziek melden. Daar ben ik trouwens wel wat huiverig voor omdat ik niet wil dat mijn wereld nog kleiner word. Een week thuis is nog te doen maar langer word wel eenzaam. Al ben ik nu 2x per week aan het sporten via de gemeente dus ik moet in elk geval op maandag en vrijdag de deur uit en onder de mensen zijn.
Huisarts bellen kan wel maar ik weet niet of het zin heeft om weer naar de GGZ te gaan aangezien ik straks al hulp op maat krijg bij het autisme centrum.

Wat een lief bericht. Krijg er een beetje tranen van. Dank je.
Die manager is ook echt enorm aardig. Ze zijn allemaal super lief bij de gemeente trouwens. Vinden het al knap dat ik uberhaubt nog zo lang gewerkt heb ondanks alles wat ik meegemaakt heb.

Het deed zeker pijn ja, als ik eraan terug denk voelt het alsof mijn hart uit mijn borst gerukt word.
Ik heb er EMDR voor gehad maar het heeft weinig geholpen. Mijn therapeut was flut en belde met zijn vrouw als ik mijn sessies had dus ik kon me niet concentreren op het verwerken.
Ik weet dat het terecht is dat het me pijn gedaan heeft maar ik voel me gewoon niet graag zwak. Ik heb als kind geleerd dat zwakheid tonen gevaarlijk was ( ben bijna mijn hele schoolleven gepest ). Dus ja ik heb een Chinese muur om me heen.

Bedankt voor de knuffels wederom! Lief.

Ja, ik weet niet wat het is Tessa. Ik vind het gewoon moeilijk om mijn familie "lastig" te vallen met mijn problemen, voornamelijk omdat ik al mijn hele leven het zorgenkindje ben. Mijn moeder is altijd met me in de weer geweest. Dan weer naar een paragnost, dan naar een aura healer of weet ik veel wat voor zweverigs. Het kon niet op. Ze snapte maar niet waarom haar kind altijd maar zo ongelukkig was. Deed zij iets verkeerd?
Het is vast ook heel moeilijk, als je kind grotendeels van haar leven depressief is en niets echt leuk is. Dat snap ik best. Maar doordat ze dat altijd deed gaf ze me wel nog meer het gevoel dat er ook echt iets mis met me was. Dat ik echt zo anders was en abnormaal.

Mijn hele jeugd is ook niet normaal geweest. Na mijn vader's overlijden had mijn moeder verschillende partners waarvan er een 5 jaar bleef maar de rest meestal wat korter. Ze kwamen en gingen zeg maar en ik kon daar eigenlijk niet tegen. Ook was mijn moeder veel bij ze en sleepte ze ons soms mee maar soms ( toen we 14 en 17 waren ) was ze hele weekenden bij haar vriend en waren we alleen thuis. Elke kerst zat ik weer met zo'n mafketel aan tafel. Het waren ook altijd wat aparte types. Ik heb daar zeker wel een knauw van gehad en mijn moeder neemt zichzelf ook kwalijk dat ze hier fouten in gemaakt heeft met ons.

Bij het autisme centrum waar ik mijn diagnose kreeg vermoeden ze dat ik onveilig gehecht was door het overlijden van mijn vader.
Ik wil best met haar praten en ze zou ook heus wel luisteren en begripvol zijn maar het is gewoon een drempel waar ik overheen moet. Een stukje volwassen worden zeg maar. Mezelf niet een kleuter maken. Ik praatte vroeger met mijn oma, die begreep dit allemaal haarfijn want zij had ook veel last van depressies.
Dat was veel makkelijker. Het uitleggen aan iemand die bijna altijd vrolijk is en zich geen voorstelling van de duisternis in je hoofd kan maken is enorm lastig.
Ik moet gewoon een beetje loskomen van mijn moeder. Ik hecht teveel waarde aan haar mening over mij. Ik wil te graag ook als een succesverhaal gezien worden zoals mijn broertje is. Daarom doe ik alsof alles prima gaat.
En ze trapt er zeker wel in hoor, mijn moeder geloofd namelijk alles en ik kan heel goed doen alsof.

Bedankt voor het meedenken, ik hoop ook dat ik snel hulp krijg.

Dank je!

Ik had net nog even mijn moeder aan de lijn maar heb niets gezegd over dat ik bij de gemeente ben geweest. Ze komt donderdag eten dus ik kijk wel of ik het er dan over ga hebben. Dat gevoel dat ik moet verantwoorden waarom ik me ziek voel vind ik erg vervelend. We hadden het net nog even over depressies maar ze begrijpt het gewoon niet en ze zei dat het altijd maar beter is om toch door te gaan.
Tja, dan weet ik al niet meer wat ik moet zeggen. Het lijkt me heerlijk om zo zorgeloos in het leven te staan als zij en mijn broertje maar zo ben ik helaas gewoon niet. Ze verwachten niet teveel van me hoor, ik denk dat dat meer tussen mijn eigen oren zit. Het is niet zo dat ik moet presteren of iets dergelijks.

Ik voel me gewoon altijd het kneusje van de familie. Maar zo voelt mijn moeder zich ook altijd bij haar familie, grappig genoeg.
Ik weet inderdaad dat er genoeg initiatieven zijn voor mensen met ASS, ik neem ook aan dat ik bij het centrum daar tips voor krijg. Dat maakt het wellicht makkelijker om de stap te zetten.

Ja, weet je het is ook grotendeels mijn eigen invulling. Mijn moeder houdt toch wel van me zoals ik ben. Dat weet ik wel. Ik voel een hele hoop liefde van haar, dat heb ik altijd al gehad. Ik heb echt wat dat betreft de beste en liefste moeder die er is.
Ik zou niet weten wat ik zonder haar moet. Zij geeft me wat licht in de duisternis die ik hard nodig heb. Als zij net zo zou zijn als ik zou het veel te donker zijn voor ons beiden. Ik gun haar uiteraard geen depressie en ik ben zeker blij voor haar dat ze het gevoel niet kent. Ik gun het niemand.

Ik weet zeker dat als ik haar uit zou leggen dat ik het momenteel niet trek op het werk en dat ik heel diep zit en daarom even niet werk dat ze het heus wel zou begrijpen en toch ben ik bang voor haar oordeel, voor een afwijzing of een afkeurend geluid. En dat slaat dus nergens op.
Ik bepaal toch zeker zelf wel wat ik wel of niet aankan? Op mijn 32ste nog "bang" zijn voor mijn moeder's oordeel klinkt echt absurd. En daar wil ik dus vanaf.
Ik wil sowieso het lef hebben om er gewoon open kaart over te spelen maar ook om voor mezelf op te komen en mijn zegje te kunnen doen. Ik neem snel de ondergeschikte rol aan als er iets is tussen ons. Vroeger raakte ze wel eens gefrustreerd omdat ik dingen niet deed die ze van me vroeg of haar teleurstelde en dan kon ze goed boos worden. Dan wilde ze een reactie van me maar ik was dan zo versteend dat ik er geen woord uit kreeg, wat haar nog pissiger maakte. Achteraf was het fijner voor ons beiden geweest als we toen al hadden geweten van mijn ASS, dan had ze veel eerder gestopt met proberen me te fixen. We hebben ook een hechte band, we zien elkaar minstens 2x per week. Wonen ook bij elkaar om de hoek. Broer woont iets verder weg.

Het probleem ligt grotendeels bij mij zelf. Ik geef haar de macht om me klein te laten voelen.
Doordat ik lang thuis gewoond heb zit dat er nog een beetje in. En ik heb mijn jeugd gemist en heb daardoor een beetje een vreemd Peter Pan complex. Ik ben de oudste maar mijn broer is de volwassene van ons twee. Ik voel me vaak niet volwassen. Ik speelde op mijn 15e nog met Barbies.
Aan de andere kant ( heel tegenstrijdig ) voel ik me al zestig jaar oud en zou ik het vaak prima vinden om morgen niet meer wakker te worden.

Antidepressiva slik ik liever niet. Heb ze ooit genomen toen mijn oma overleed, om te helpen inslapen maar ik werd er zo suf van dat ik er snel af gegaan ben. Liep de hele dag met mijn hoofd onder water.
Ik ga zeker met een eventuele therapeut praten over mijn relatie met mijn moeder en mijn broer. Ik heb vandaag wel een wake up call gehad dat ik wat dat betreft nog een hoop issues heb waarvan ik niet wist dat ik ze had.

Hoi Zaza,

Nee ik ben nog niet ziek gemeld. Ik sta vandaag en morgen toevallig bij bedrijven waar ik het erg leuk vind en ik had met de gemeente afgesproken dat nog te proberen om te kijken hoe ik me dan voel. Als ik me nog even rot voel als gisteren dan ga ik me wel ziek melden. Dan is het gewoon de depressie, maar als het wel iets beter gaat ligt het dus ook aan mijn werk en het feit dat ik steeds op vervelende locaties sta waar ik me ellendig voel.
Bovendien, als ik me nu ziek meld krijgen ze niemand meer voor vandaag en dat vind ik ook lullig, ik ken iedereen daar goed en wil ze ook niet laten hangen.

Die begripvolle manager was van de gemeente, niet van mijn werk. Daar hoef ik niet op begrip te rekenen. Dat heb ik nooit gehad ook. Daar ben je maar een nummertje en sinds we nieuwe planners hebben maken ze er enorme bende van.
De sfeer is er niet leuker op geworden. De telefoongesprekken worden dwingend en dat geeft me veel stress.

Je hebt ook gelijk, ik moet ook aan mezelf denken en het rustiger aan doen. Ik kan gewoon niet meer. Ik zou dolgraag alles aan mijn moeder vertellen maar iets houd me gewoon tegen. Ik moet me inderdaad losmaken van haar oordeel en weten waar zij eindigt en ik begin ( mooie uitspraak trouwens en heel treffend ).
Misschien zien we elkaar ook gewoon te veel. We wonen ook zo dicht bij elkaar.
Ik wil eigenlijk niet tegen haar liegen als ik me ziek meld. Wat als het uitkomt? We wonen zo dicht bij elkaar dat de kans om betrapt te worden groot is.
Het is ook te gek voor woorden dat ik er uberhaubt aan denk om dat te doen. Maar ja nogmaals, ik ben een kleuter als het om mijn moeder draait blijkbaar.

Vannacht slecht geslapen weer, de kat begint steeds meer te spoken en word ook ineens oud en lijkt achteruit te gaan. Dat geeft me ook enorm veel kopzorgen.
Ik ben echt zo moe.

Dank je schat. Lief van je.

Misschien dat ik me voor morgen ziek meld. Ik kan slecht tegen die locatie van morgen, is heel stressvol, druk en er hangt een super negatieve sfeer die me helemaal leegzuigt.
Vandaag ga ik sowieso wel, niet alleen uit loyaliteit maar ook omdat ik het daar best gemist heb en het er echt heel fijn vind.
Goed dat jij wel aan de bel getrokken hebt toen het moest. Ik zal goed voor mezelf zorgen.