Ik wil even mijn ei kwijt.

Hoi allemaal,

Ik zat een beetje te wikken en wegen of ik dit wel of niet wilde openen maar toch maar wel. Even van me af schrijven. Het gaat al een tijd niet zo goed met me. Stukje achtergrond: ik ben 32 jaar, heb ASS, PTSS stoornis en last van chronische depressies. Ik ben momenteel niet in therapie maar wel vaak geweest naar het GGZ. Slik geen anti-depressiva.
Ik werk part-time voor een uitzendbureau en heb geen kinderen.
Goede band met mijn moeder, broertje en schoonzus en verder nog een oom en tante ( zonder kids ) van mijn moeder's kant. Vader is overleden toen ik 5 was.
Een soort van goede vriend/ scharrel. Verder weinig sociale contacten en veel meegemaakt waardoor ik niet snel mensen vertrouw en niemand dichtbij laat komen. Ik krijg aanvullende bijstand omdat ik niet full-time kan werken.

Sinds het overlijden van mijn opa rond 20 oktober is dat alleen maar erger geworden. Ik had al een lange tijd geen contact meer met mijn opa of de rest van mijn vader's familie omdat ze me verbannen hebben rond mijn 17e ( ik weet niet meer of ik 17 of 18 was ). Dat is een lang verhaal en daar ga ik niet te lang op in, maar goed daar zit nog een hoop oud zeer. Hij was de voornaamste reden dat de rest van de familie geen contact meer wilde met mij. Hij was de baas en mijn tantes, oma en ooms deden allemaal braaf mee. Ik heb ze al 14 jaar niet gezien. Mijn neefjes heb ik dus niet op zien groeien. Ze zijn ondertussen al volwassen.
Na het overlijden gingen er een hoop deuren open waarvan ik dacht dat ik ze goed op slot gegooid had. Het raakte me.
Niet dat hij er niet meer is want ik zal om hem geen traan laten maar meer de realisatie dat zelfs nu hij er niet meer is ik mijn familie toch niet terug ga krijgen. Het contact is er nog steeds niet. Ik heb niets van ze gehoord over een begrafenis, heb mijn oma wel een kaart gestuurd om haar te condoleren.

Maar goed, na dit alles voelde ik me nog beroerder dan ervoor. Ik kon niet slapen, ik had veel huilbuien en me concentreren op iets ging nog lastiger dan normaal. Op werk kan ik amper functioneren. Ik glipte heel langzaam en geleidelijk weer terug in een depressie en hoe hard ik ook vocht om normaal te blijven functioneren en door te gaan lukt het me gewoon niet meer.
Ik heb vandaag maar aan de bel getrokken en de gemeente gebeld voor een gesprek met mijn reintegratiemanager. Wie weet had hij nog tips. De gemeente had me aangemeld voor een begeleidingsprogramma voor mensen met ASS maar die aanmelding duurt nogal lang. Daar is nu dus vaart achter gezet dankzij die aardige manager. Hij luisterde goed naar me en raadde me aan toch naar de huisarts te gaan om eventueel toch weer naar het GGZ te gaan of iets anders.

Ook leek het hem beter om als ik me zo bleef voelen, me toch ziek te melden op het werk. Daar had ik ook al aan gedacht omdat ik het gewoon niet meer trek momenteel, maar ik wil nooit van opgeven weten en vind mezelf ziekmelden als ik niet lichamelijk ziek ben not done. Maar hij heeft gelijk. Ik zorg niet voor mezelf en vind mezelf niet genoeg de moeite waard om op mijn grenzen te letten. Ik push mezelf altijd veel te hard. Ik vond mijn werk altijd leuk maar de laatste tijd is er veel veranderd en de planners zijn erg onaardig geworden.
Ook zijn bijna al mijn favoriete locaties bezet en ben ik bijna elke week op vreemde plekken wat een hoop stress geeft. Ik heb al vaak aangegeven bij het uitzendbureau dat ik niet overal kan werken vanwege mijn ASS maar daar houden ze geen rekening mee. Snap ook wel dat ze dat niet van iedereen kunnen doen.
Ik moet gewoon werk hebben wat beter op maat is voor iemand met ASS in mijn variant. Daar gaan ze me dus bij helpen bij de gemeente, werk op maat vinden. Maar die manager vond het belangrijker dat ik me eerst ga richten op mijn psychische klachten, het werk kon wel even wachten. Als ik me zo voel sleep ik dat ook mee naar mijn volgende baan natuurlijk. Ik moet hier eerst vanaf. Maar hoe?

Ik kwam er ook achter dmv praten dat ik echt nog wat onopgeloste problemen heb met mijn moeder en mijn broer. Ik vertel nooit wat me dwarszit. Als ik me ziek zou melden volgende week zou ik dat dus niet tegen mijn moeder durven vertellen aangezien zij altijd heel fel is als ik me ziek meld zonder lichamelijke klachten ( en ze snapt depressies niet ).
Mijn broer weet niet eens dat ik aanvullende bijstand krijg omdat hij heel pittig is op mensen die niet full-time werken. Terwijl zijn vriendin ook 2 jaar met een burn out gezeten heeft maar goed. Dat mag blijkbaar wel.
Ik besefte me dat het niet normaal is dat ik dit soort dingen niet gewoon bespreek met mijn familie. Mijn moeder en ik praten overal over, waarom voel ik me dan een kleuter als het hier om gaat? Ik ben 32 jaar oud! Ik bepaal toch zelf wat ik wel en niet aankan?
Ik heb een verstoorde relatie met mijn moeder. Ik moet er met haar over praten. En met mijn broertje ook.
Ik voel me vaak niets waard, het zwarte schaap in de familie. Ik vertel mijn moeder ook zelden dat ik me depressief voel omdat ik weet dat ze het toch niet begrijpt.

De enige persoon die me helemaal begreep was mijn oma ( moeder's kant) maar die is me al 4 jaar geleden afgepakt. Sinds ze dood is voel ik me echt moederziel alleen. Dat heb ik ook nog lang niet verwerkt, ik zit zelfs nog in de ontkenningsfase.
Daar zit ook een heel groot pijnpunt.
Soms als ik ga slapen voel ik haar nog om me heen. Dan deukt mijn dekbed een beetje in en ruik ik haar huis. Soms denk ik dat het de kat is maar die is dan niet in de buurt ( ik check het altijd even ). Dan voel ik dat ze er nog is. Of het zit in mijn hoofd, kan natuurlijk ook. Ligt eraan wat je geloofd.
Ik zou graag met mijn schoonzusje praten omdat zij weet hoe het voelt om zo diep te zitten maar die heeft nu enorm veel aan haar hoofd omdat haar vader ernstig ziek is.
Normaal zou ik dus nu mijn oma bellen om haar advies te vragen maar dat gaat dus niet.

Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, gewoon even van me afpraten denk ik.
Even uithuilen. Zit alweer te huilen als een klein kind. Ik moet dingen ook gewoon normaal leren verwerken. Alles altijd maar wegstoppen heeft geen nut. Het komt altijd weer boven bij mij.

Hoe dan ook, respect als je alles gelezen hebt. Sorry voor het lange verhaal.

Sorry voor de late reactie meiden, zat de hele dag op mijn telefoon te wachten en toen hij eindelijk kwam ( 4 uur te laat ) deed de oplader het niet. Dus die kan weer retour. Baal als een stekker. Mooie telefoon verder en ik kan hem eventueel wel opladen via mijn Nokia lader want dat is hetzelfde maar ik las dat dat niet goed is voor de accu.
Hij werd ook direct al erg warm in mijn hand. Dus ik twijfel of de telefoon gewoon slecht was en of ik nou weer dezelfde moet bestellen maar dan nieuw. Dit was een retourdeal.
Maar die horen ook gewoon te werken en zijn uitgebreid getest, normaal heb ik geen problemen met retourdeals. Mijn laptop is er ook een en die werkt perfect.
Denk dat ik nu maar even geen telefoon meer bestel. Het kan nog prima een maand of wat wachten.
Zoveel haast heeft het nou ook weer niet en mijn hoofd staat er niet naar om weer die keuzestress te ervaren en weer een nieuwe te moeten uitzoeken. Denk dat ik toch maar weer terug ga naar de Nokia, maar die vind ik nu te duur dus dat kan nog wel even wachten tot hij goedkoper is. Mijn huidige werkt goed, hij is alleen langzaam en moet vaak opladen.

Hondenmens, oh ging dat over je vader ( ik las het in het niet hardop zeggen topic). Dat van die boterhammen met pindakaas. Wat een nare opmerking zeg. Fijn dat je hem zijn ongelijk kon bewijzen. Ik zou trouwens heel graag de rest van mijn leven boterhammen met pindakaas eten als avondeten. Ik ben gek op brood met pindakaas.
Fijn dat jullie zo af en toe chatten. Heb je hulp gehad bij het verwerken?

Oh ik vind het fietsen naar mijn werk niet erg hoor, heb een Ebike. Maar de laatste tijd regen ik steeds zeiknat en daar heb ik dan wel de pest over in. Het is ook wel eens fijn om letterlijk om de hoek te werken.

Dank je wel CC, lief van je. Komt wel goed met me hoor, ik buig altijd weer terug.
Als het leven me iets geleerd heeft is dat ik wel tegen een stootje kan.

Wat vervelend dat jij ook zulk lastig contact met je familie hebt Coconuts. Dat lijkt me erg zwaar. Zijn het een hoop familieleden? Ik hoop dat je het contact langzaam weer wat kan herstellen ( mits het goed voelt voor je ).

Ik zit soms ook nog te wikken en wegen over mijn vader's familie. Zeker nu mijn opa dood is. Ik had toch in mijn hoofd dat ze wellicht terug zouden komen als hij dood zou gaan, maar ik besef me nu dat de kans groter is dat het niet gaat gebeuren dan wel. Wie weet hoe ze mijn neefjes tegen me vergiftigd hebben al die tijd. Ze waren toen nog jong en nu al volwassen, dus als ze jarenlang slechte verhalen over me gehoord hebben komen ze heus niet terug. En dat besef doet wel even pijn.

Ja ik vind het enorm balen, vooral omdat ik er al zo lang mee bezig ben en de keuze maken zo moeilijk vond. Ik heb echt keuzestress. Ik heb altijd Nokia's gehad en ben er super tevreden over. Nooit gezeik met de batterij die snel leeg is, veel geheugen en prima scherm. Na lang wikken en wegen toch naar de motorola overgestapt en nu dit. Ik twijfel dus ook enorm om er nog een te bestellen, al weet ik dat deze waarschijnlijk gewoon stuk was en de volgende wellicht beter is.
Ik hou gewoon van Nokia's en blijf graag bij het oude vertrouwde. Mijn moeder en haar vriend hebben net nieuwe Samsungs besteld, maar daar begin ik liever niet aan. Hoor er veel gezeik over en mijn moeder was niet blij met haar oude Samsung.

Sowieso ga ik nu nog even wachten met een nieuwe bestellen, ik vind de Nokia's die ik wil te duur momenteel. Ik kan nog wel een maandje of 2 wachten. En het is december dus beter om mijn geld op zak te houden ivm de kerst. Ik had erop gerekend dat de Nokia's in de aanbieding zouden komen nu ivm black friday maar dat valt dus erg tegen. Nou ja, het heeft ook geen haast. Er even niet aan hoeven denken en piekeren geeft ook wel weer rust in mijn hoofd.

Retourneren via Bol vind ik ook altijd stressen. Je krijgt een scancode via de mail die ze dan bij het post.nl kantoor scannen via je telefoon, maar dat werkt dus nooit bij mijn telefoon. Dus moet ik het adres opschrijven en ik ben altijd bang dat het niet aankomt of er iets anders misgaat. Ik zit dus dagen in de zenuwen tot ik de bevestiging krijg dat het binnen is.
Dat heb ik echt van mijn oma, dat piekeren om de kleinste dingen. Het gaat altijd goed, het retourneren en toch zit ik standaard in de stress.
Ik word af en toe echt doodmoe van mezelf.

Ja ik snap dat je niet alleen maar pindakaas met brood wil eten. Dat zou ik ook saai vinden na een tijdje. Maar je mag me s'nachts wakker maken voor een lekkere boterham met goede roomboter en pindakaas. Zo heerlijk.

Dank je, dat is lief van je.

Nou even een update: ik heb gisteren met mijn moeder gepraat en haar verteld wat me allemaal dwars zit en dat ik echt even een pauze neem van het werken en me ziek ga melden. Heb ik nu ook gedaan. Ze pakte het heel goed op, zeker na mijn uitleg en steunde het helemaal.
Ze begreep goed dat het werk momenteel teveel stress geeft en vind ook dat ik beter wat anders kan gaan zoeken ( als ik eraan toe ben ). Horeca is eigenlijk gewoon niets voor mij. Te stressvol en ik vind het niet leuk.
Ze was blij dat ik het haar verteld had en dat ik het niet alleen wil oplossen.

Volgende week heb ik de afspraak bij de gemeente waar we gaan kijken voor die autisme begeleiding en ik wil ook naar de huisarts deze week om te overleggen of zij nog ideetjes heeft voor eventuele anti-depressiva of iets anders.
Ga ook mijn schoonzus even bellen vandaag om te kijken of ik volgende week even bij haar langs kan om bij haar mijn ei even kwijt te kunnen.
Het idee dat ik volgende week niet hoef te werken geeft een hoop rust. Wil eigenlijk wel iets anders gaan doen in de dagen dat ik niet hoef te sporten, misschien vrijwilligerswerk of een cursus ofzo. Dat te lang thuis zitten is funest voor mijn depressie. Dan word ik helemaal zo'n kluizenaar.
Maar goed ik ben blij dat ik het kwijt ben met mijn moeder in elk geval. Nu mijn broertje nog, maar dat heeft geen haast. Kleine stapjes. We komen er wel.

Dank je wel, wat super lief van je dat je dat zegt.
Ik ben ook best trots op mezelf dat ik om hulp gevraagd heb ( ook bij mijn moeder ). Dat is niets voor mij maar ik moest wel.
Het ging zo niet meer. En ondanks mijn zorgen vooraf was mijn moeder echt enorm lief en begripvol.
Ik vind het vaak zo sneu voor haar dat ze een kind heeft waar ze altijd zoveel zorgen om heeft. Maar ja het is niet anders.

De horeca is ook een lastige branche. Het is vaak stressvol en chaotisch, de tijden zijn vaak ruk en het betaald voor geen meter. En je hebt ook dagelijks te maken met lastige gasten die je als stront behandelen. Maar ja ik heb altijd in de horeca gewerkt dus ik ken niets anders. Overstappen naar iets anders is toch wel een beetje eng.

De zorg is een branche waar ik mezelf eerlijk gezegd niet zo in zie werken.
Ik ben heel zorgend maar heb weinig geduld, zeker met oudere mensen. Wellicht kan ik wel eens kijken voor vrijwilligerswerk in een bejaardentehuis ofzo. Een kopje koffie drinken met een eenzaam oudje kan wel heel fijn zijn.
Ik wil er nu niet teveel over na denken maar ga me eerst even richten op mijn geestelijke gezondheid, werk kan even wachten. Moet even wachten.
Teveel veranderingen tegelijkertijd kan ik er nu even niet bij hebben. Ik ben ook erg dankbaar dat de gemeente niet pusht.

Dank je wel! Super lief dat je dat zegt.
Straks gaat het uitzendbureau me bellen ivm mijn ziekmelding en dat vind ik wel spannend. Ben dan snel bang dat ze boos worden of gaan vragen wat er dan is. Ik weet dat ze dat niet mogen en dat ik geen antwoord hoef te geven maar het lijkt me handig om dat wel te doen.
Om gewoon te zeggen dat het psychisch is en dat ik geen idee heb hoe lang het gaat duren. Ik ben bang dat ze mijn contract niet verlengen omdat het niet de eerste keer is dat ik me ziek meld, al is de laatste keer alweer een half jaar geleden geweest. Maar goed toch 3x dit jaar. Ik probeer me er niet te druk om te maken maar dat doe ik toch wel.

Ja ik weet dat mijn moeder het beste voor me wil en alleen maar hoopt dat ik beter in mijn vel kom te zitten. Ze is ook heel lief en belt wat extra op nu, houdt wat meer rekening met me enzo. Ik vind het gewoon jammer voor haar dat ik altijd zo'n zorgenkindje ben geweest. Mijn broer is zo makkelijk en ik was altijd een bron van kopzorgen. Maar goed ik kan er ook niets aan doen. Het is wat het is.

Ik zie wel op tegen het niets doen deze week, ik ga proberen mezelf bezig te houden met opruimen in mijn inloopkast, schrijven en andere nuttige dingen zoals extra schoonmaken. Een opgeruimd huis helpt mij vaak ook om rust in mijn hoofd te krijgen en ik heb het allemaal nogal verslonst de laatste tijd.
Vandaag moet ik sporten om elf uur maar de rest van de dag heb ik niks. Omdat ik ook altijd vroeg op ben duren de dagen soms best wel lang.
Daarom was ziek melden eigenlijk het laatste wat ik wilde, maar ja het ging echt niet meer. Ik ga maar proberen om zoveel mogelijk bezig te blijven en af en toe een blokje om te gaan met de kat. Ik krijg vandaag wat kerstcadeaus binnen en die ga ik lekker kneuterig inpakken. Ik probeer me zoveel mogelijk op positieve dingen te richten.

Ja ik vind het ook lekker om te gaan sporten, ik zag er vooraf enorm tegen op maar ik vind het eigenlijk best leuk. Tijdens mijn cardio luister ik muziek op mijn koptelefoon en verder is het tijdens mijn oefeningen zo voorbij. En ik ben er even lekker uit.
Denk dat het een goed idee is om een activiteit per dag te plannen. Donderdag ga ik al wat doen met mijn moeder, vandaag en vrijdag dan sporten en dan komt die vrouw van de gemeente langs en morgen bijvoorbeeld wat opruimen en schoonmaken. Woensdag kan ik een stukje gaan fietsen als het lekker weer is. Verder maar wat Netflixen en rusten inderdaad.
Gelukkig is er ook een hoop voetbal de laatste tijd.

Ben je toen de keuken in gegaan om te koken of om op te ruimen trouwens?
Ik ben niet zo'n keukenprinses helaas. Ik probeer me inderdaad niet te schuldig te voelen over mijn ziek melding. Dat hoeft ook niet want werk houdt ook nooit rekening met mij dus eigenlijk slaat het nergens op. En er zijn momenteel toch amper diensten en teveel uitzendkrachten dus voor mij tien anderen. Maar ja makkelijker gezegd dan gedaan inderdaad.

Nou het uitzendbureau heeft me nog niet gebeld maar ik heb net wel al weer een klote gevoel gekregen dankzij mijn moeder. Die belde op omdat ze een leuke vacature voor me gezien had bij een tankstation hier vlakbij, drie keer negen uur werken. Ideaal toch?
En ik maar denken dat ze het eindelijk begreep. Ik had het kunnen weten. Toen ik zei dat het me niet slim lijkt om nu direct alweer naar iets anders over te stappen zei ze dat het ook goed voor me kan zijn om toch iets anders te gaan doen.

Ik merkte aan haar dat ze het irritant vond dat ik het afwees. Daarom wilde ik haar dus niet vertellen dat ik even niet kan werken. Ze snapt het gewoon niet.
Ik wil nergens werken nu. Ik trek het niet.
Even overstappen naar iets totaal anders ( wat ik nog nooit gedaan heb en wat mij eigenlijk helemaal niks lijkt ) is het laatste wat ik wil. Maar ja ik zit nu alweer met een heerlijke knoop in mijn maag en een enorm kutgevoel omdat ik mezelf nu een loser vind die niet gewoon doorgaat.
Ik kan toch prima mijn CV inleveren daar? Dat zou kunnen ja maar wat is het punt? Ze was al zo gefrustreerd dat ze zei dat ze me niet meer zou vertellen als ze leuke vacatures ziet en ik zei dat het maar beter was.
Ik wil hulp van de gemeente om een passende baan te vinden voor me, niet dit. Mijn moeder kan zo pushen en zich met dit soort dingen bemoeien soms. Ik kan daar heel slecht tegen.

En dan voel ik me nog klote omdat ik nee zeg ook. Kon wel janken.
En ineens ben ik weer dat kleine meisje dat niet voor zichzelf op kan komen en ineen krimpt als mijn moeder teleurgesteld in me is.

Ja je zou best eens gelijk kunnen hebben dat ik mijn verwachtingen bij moet stellen.
Ze stuurde vlak erna al wel een lief appje en ik ga haar eraan houden dat we niet over werk gaan praten. Dat kap ik gewoon af. Heb ik gisteren ook gedaan. Dat hoort nou bij volwassen worden.
Als mijn oma zich met haar bemoeide kon ze dat niet uitstaan en deed ze dat ook dus ik mag dat ook. Het contact op een laag pitje zetten wil ik liever niet, ik vind het juist fijn om met mijn moeder om te gaan en leuke dingen met haar te doen, zeker in december.
Zonder haar verlies ik wel weer een groot stuk dagelijks contact en haar vrolijke, luchthartige karakter is juist wat ik nodig heb tijdens dit soort dagen.
Maar ik moet wel emotioneel afstand nemen en mijn grenzen aangeven.
Dat heb ik nu ook gedaan en mocht ze er weer over beginnen dan kap ik het meteen af.
Het is gewoon zo suf, ik ben ook echt gaan googlen naar die vacature puur om haar een plezier te doen. Ik ga niet solliciteren hoor, ik zie daar het nut niet van in, maar toch. Waarom doe ik dat dan?

Wat naar dat je mijn laatste zin zo herkent. Had je ook een lastige band met je moeder?

Ik wilde vandaag gaan zwemmen maar ik heb zo weinig geslapen en barst van de hoofdpijn dat ik dat maar even niet doe. Ik voel me ook nogal duizelig. Morgen ga ik met mijn moeder op stap, dat wordt wel gezellig.
Ik let zeker op mijn grenzen, doe niets wat voelt als teveel.