Ik wil even mijn ei kwijt.

Hoi allemaal,

Ik zat een beetje te wikken en wegen of ik dit wel of niet wilde openen maar toch maar wel. Even van me af schrijven. Het gaat al een tijd niet zo goed met me. Stukje achtergrond: ik ben 32 jaar, heb ASS, PTSS stoornis en last van chronische depressies. Ik ben momenteel niet in therapie maar wel vaak geweest naar het GGZ. Slik geen anti-depressiva.
Ik werk part-time voor een uitzendbureau en heb geen kinderen.
Goede band met mijn moeder, broertje en schoonzus en verder nog een oom en tante ( zonder kids ) van mijn moeder's kant. Vader is overleden toen ik 5 was.
Een soort van goede vriend/ scharrel. Verder weinig sociale contacten en veel meegemaakt waardoor ik niet snel mensen vertrouw en niemand dichtbij laat komen. Ik krijg aanvullende bijstand omdat ik niet full-time kan werken.

Sinds het overlijden van mijn opa rond 20 oktober is dat alleen maar erger geworden. Ik had al een lange tijd geen contact meer met mijn opa of de rest van mijn vader's familie omdat ze me verbannen hebben rond mijn 17e ( ik weet niet meer of ik 17 of 18 was ). Dat is een lang verhaal en daar ga ik niet te lang op in, maar goed daar zit nog een hoop oud zeer. Hij was de voornaamste reden dat de rest van de familie geen contact meer wilde met mij. Hij was de baas en mijn tantes, oma en ooms deden allemaal braaf mee. Ik heb ze al 14 jaar niet gezien. Mijn neefjes heb ik dus niet op zien groeien. Ze zijn ondertussen al volwassen.
Na het overlijden gingen er een hoop deuren open waarvan ik dacht dat ik ze goed op slot gegooid had. Het raakte me.
Niet dat hij er niet meer is want ik zal om hem geen traan laten maar meer de realisatie dat zelfs nu hij er niet meer is ik mijn familie toch niet terug ga krijgen. Het contact is er nog steeds niet. Ik heb niets van ze gehoord over een begrafenis, heb mijn oma wel een kaart gestuurd om haar te condoleren.

Maar goed, na dit alles voelde ik me nog beroerder dan ervoor. Ik kon niet slapen, ik had veel huilbuien en me concentreren op iets ging nog lastiger dan normaal. Op werk kan ik amper functioneren. Ik glipte heel langzaam en geleidelijk weer terug in een depressie en hoe hard ik ook vocht om normaal te blijven functioneren en door te gaan lukt het me gewoon niet meer.
Ik heb vandaag maar aan de bel getrokken en de gemeente gebeld voor een gesprek met mijn reintegratiemanager. Wie weet had hij nog tips. De gemeente had me aangemeld voor een begeleidingsprogramma voor mensen met ASS maar die aanmelding duurt nogal lang. Daar is nu dus vaart achter gezet dankzij die aardige manager. Hij luisterde goed naar me en raadde me aan toch naar de huisarts te gaan om eventueel toch weer naar het GGZ te gaan of iets anders.

Ook leek het hem beter om als ik me zo bleef voelen, me toch ziek te melden op het werk. Daar had ik ook al aan gedacht omdat ik het gewoon niet meer trek momenteel, maar ik wil nooit van opgeven weten en vind mezelf ziekmelden als ik niet lichamelijk ziek ben not done. Maar hij heeft gelijk. Ik zorg niet voor mezelf en vind mezelf niet genoeg de moeite waard om op mijn grenzen te letten. Ik push mezelf altijd veel te hard. Ik vond mijn werk altijd leuk maar de laatste tijd is er veel veranderd en de planners zijn erg onaardig geworden.
Ook zijn bijna al mijn favoriete locaties bezet en ben ik bijna elke week op vreemde plekken wat een hoop stress geeft. Ik heb al vaak aangegeven bij het uitzendbureau dat ik niet overal kan werken vanwege mijn ASS maar daar houden ze geen rekening mee. Snap ook wel dat ze dat niet van iedereen kunnen doen.
Ik moet gewoon werk hebben wat beter op maat is voor iemand met ASS in mijn variant. Daar gaan ze me dus bij helpen bij de gemeente, werk op maat vinden. Maar die manager vond het belangrijker dat ik me eerst ga richten op mijn psychische klachten, het werk kon wel even wachten. Als ik me zo voel sleep ik dat ook mee naar mijn volgende baan natuurlijk. Ik moet hier eerst vanaf. Maar hoe?

Ik kwam er ook achter dmv praten dat ik echt nog wat onopgeloste problemen heb met mijn moeder en mijn broer. Ik vertel nooit wat me dwarszit. Als ik me ziek zou melden volgende week zou ik dat dus niet tegen mijn moeder durven vertellen aangezien zij altijd heel fel is als ik me ziek meld zonder lichamelijke klachten ( en ze snapt depressies niet ).
Mijn broer weet niet eens dat ik aanvullende bijstand krijg omdat hij heel pittig is op mensen die niet full-time werken. Terwijl zijn vriendin ook 2 jaar met een burn out gezeten heeft maar goed. Dat mag blijkbaar wel.
Ik besefte me dat het niet normaal is dat ik dit soort dingen niet gewoon bespreek met mijn familie. Mijn moeder en ik praten overal over, waarom voel ik me dan een kleuter als het hier om gaat? Ik ben 32 jaar oud! Ik bepaal toch zelf wat ik wel en niet aankan?
Ik heb een verstoorde relatie met mijn moeder. Ik moet er met haar over praten. En met mijn broertje ook.
Ik voel me vaak niets waard, het zwarte schaap in de familie. Ik vertel mijn moeder ook zelden dat ik me depressief voel omdat ik weet dat ze het toch niet begrijpt.

De enige persoon die me helemaal begreep was mijn oma ( moeder's kant) maar die is me al 4 jaar geleden afgepakt. Sinds ze dood is voel ik me echt moederziel alleen. Dat heb ik ook nog lang niet verwerkt, ik zit zelfs nog in de ontkenningsfase.
Daar zit ook een heel groot pijnpunt.
Soms als ik ga slapen voel ik haar nog om me heen. Dan deukt mijn dekbed een beetje in en ruik ik haar huis. Soms denk ik dat het de kat is maar die is dan niet in de buurt ( ik check het altijd even ). Dan voel ik dat ze er nog is. Of het zit in mijn hoofd, kan natuurlijk ook. Ligt eraan wat je geloofd.
Ik zou graag met mijn schoonzusje praten omdat zij weet hoe het voelt om zo diep te zitten maar die heeft nu enorm veel aan haar hoofd omdat haar vader ernstig ziek is.
Normaal zou ik dus nu mijn oma bellen om haar advies te vragen maar dat gaat dus niet.

Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, gewoon even van me afpraten denk ik.
Even uithuilen. Zit alweer te huilen als een klein kind. Ik moet dingen ook gewoon normaal leren verwerken. Alles altijd maar wegstoppen heeft geen nut. Het komt altijd weer boven bij mij.

Hoe dan ook, respect als je alles gelezen hebt. Sorry voor het lange verhaal.

Ik kom morgen weer even reageren dames, mijn moeder is er al bijna en ik heb een mega chaotische dag gehad op werk. Ben doodmoe. Twee keer nat geregend op de fiets ook natuurlijk.
Ik ga me morgen ziek melden. Bedankt voor alle lieve reacties.

Hoi lieve dames,

Sorry voor het korte berichtje gisteren, was erg moe van het werk en had veel keuzestress aan mijn hoofd voor mijn nieuwe telefoon die ik vandaag besteld heb op Black Friday. Ik kon maar geen keuze maken.
Het zijn er nu 2 geworden, een Xiaomi die voor een tientje (!!!) op bol.com stond en een Motorola ( omdat ik haast niet kan geloven dat die Xiaomi wel de correcte prijs had ). Mijn moeder en haar vriend hebben ook een Xiaomi besteld. Prijs zal wel een foutje zijn maar mijn moeder heeft ze al betaald dus volgens mij zijn ze dan verplicht hem mee te geven voor die prijs.
Maar goed die stress is dus even weg.

Werk was heel hectisch gisteren en ik haat die locatie echt. Mensen zijn heel humeurig en naar tegen me. Er hangt een bedompte sfeer. Ik was ook weer lekker nat geregend heen en terug en om drie uur al op die nacht dus ik had een beetje een kutdag.
Het was heel gezellig dat mijn moeder kwam eten, we hebben samen gekookt en een serie gekeken. Ik heb het haar niet verteld, mede omdat ze vandaag naar Disney gaat en zo enthousiast was dat ik haar stemming niet wilde bederven.
Het kan wel een weekje wachten vind ik. Anders loopt ze zich daar weer zorgen te maken.

Ik voel me de hele week al zwaar klote, komt ook omdat ik ongesteld moet worden. Veel zware benen en zere borsten en slecht slapen.
Met mijn kat gaat het ook niet zo heel lekker en dat geeft ook een hoop stress. Ik ben zo bang om hem kwijt te raken. Hij houdt me zo erg op de been. Maar goed ik probeer me zo min mogelijk zorgen om hem te maken.

Ja, jij hebt het ook vaak lastig in die sociale werkplaats he hondenmens? Dat lees ik wel eens vaker van jou. Dat lijkt me enorm pittig. Raar ook dat ze niet beter om kunnen gaan met mensen met ASS en helemaal achterlijk dat ze aan vriendjespolitiek doen. Dat kan echt niet. Hoeveel dagen per week moet je daarheen?
Oh ik kom ook uit een warm nest hoor, ik heb de liefste moeder die er is en ik ben gek op mijn broertje. Het is echt mijn vader's familie die me langs de straat dumpte alsof ik een puppy was die ze niet meer wilden. Aan mijn moeder's kant is iedereen gelukkig altijd super lief.

Ik voel me ook nooit volwassen, niet omdat ik geen serieuze relaties gehad heb want dat heb ik wel maar toch. Ik weet niet waarom, maar ik voel me echt geen volwassen vrouw. Misschien omdat ik me niet zo gedraag. Vind het volwassen leven ook zo saai. Alles leek zoveel makkelijker en leuker als kind.
Al was mijn leven ook toen al niet makkelijk maar toch, ik had geen geld zorgen en hoefde niet te werken.
Ik moet straks weer sporten en ga de rest van de dag rustig aan doen. En me ziekmelden. Bedankt voor jullie lieve reacties.

Dank je wel, lieve Coconuts! Ik lees je altijd graag trouwens. Herken altijd veel in je posts.

Ik ga vandaag nogmaals naar de gemeente bellen om die afspraak te maken voor het autisme centrum, die vrouw en ik blijven elkaar mislopen. Ze belt steeds als ik aan het werk ben en niet op kan nemen. We zijn nu al 2 weken zo bezig. Vorige week belde ik haar maar was ze steeds ziek. Dus ik hoop dat ik haar vandaag eindelijk te pakken krijg zodat we het traject kunnen inplannen en een afspraak kunnen maken.

Tja, wat is volwassen? Goede vraag. Ik zie dan mensen als mijn broertje voor me. Goede baan, leuke relatie met een geweldige meid en nu het eerste kind op komst. Gewoon het standaard huisje boompje beestje plaatje zeg maar. Al heb ik nul behoefte aan kinderen of om ooit nog samen te wonen met een man maar toch.
Dat zit toch een beetje in me, dat ik me zo anders voel omdat ik alles zo tegendraads doe.
Ik pas ook niet in een hokje omdat ik nogal veranderlijk kan zijn. De maatschappij denkt helaas nogal veel in hokjes. Men vindt mij vooral op werk nogal raar omdat ik geen kids wil en niet wil trouwen. Maar goed dat zijn ook dames van een andere cultuur waar het veel normaler is om dat wel allemaal te hebben. Maar ook Nederlandse vrouwen zeuren wanneer ik nou eens een man en kinderen ga scoren. Want zodra ik de juiste man heb wil ik heus wel kids. Tuurlijk joh.

Ik hoop dat het goed met jou gaat.

Ik heb juist geen fijne werkgever. Mijn planners kunnen er niets van bij het uitzendbureau en zijn een enorme stressfactor voor me. De mensen bij de gemeente zijn wel enorm vriendelijk en daar ben ik echt heel blij mee.

Oh begrijp me niet verkeerd hoor normaal gesproken vind ik het juist fijn om niet in de hokjes te passen en ik ben zeker blij met wie ik ben. Het is alleen in bepaalde situaties dat ik wel eens zou willen dat ik wat "normaler" was en dat het bij mij ook van zijn leien dakje gaat zoals het bij mensen in mijn omgeving ook gaat.
Ik heb al lang geleden geaccepteerd dat ik nou eenmaal niet in de hokjes pas. Maar op het werk is het gewoon wel eens vermoeiend om dat allemaal te moeten rechtvaardigen en uit te leggen. Alsof het die mensen wat aangaat.
Ik vind mezelf prima zoals ik ben, de maatschappij vind me maar raar. Tja, soit.

Fijn dat je in elk geval wel een man hebt en een huis Coconuts. Dat je niet kan werken is vervelend maar doet niets af in je waarde wat mij betreft. Werk is maar werk.

Ja Kwebbel, irritant is dat he. Ik kan die mensen echt wel afschieten soms. Vroeger was alles anders. Nu mag je lekker doen wat voor jou goed voelt.

Jeetje Hondenmens, wat heftig dat je geen contact meer met je vader hebt. Dat doet vast erg veel pijn.
Ongelooflijk dat hij je zo liet vallen. Heb je daar hulp voor gehad om dat te verwerken? Jij was ook geadopteerd toch? Als ik me goed herinner. Ik dacht ergens gelezen te hebben dat je het daar soms ook moeilijk mee hebt.

Fijn dat het werk wel goed is voor je en dat het niet te vermoeiend is. Ik herken het ook wel hoor, ik vind het over het algemeen ook heel fijn om wat te doen te hebben door de week. De hele week thuis vind ik echt niks. Dan word de wereld zo klein. Ik blijf het liefst wel gewoon werken.

Ik heb me ook nog niet ziek gemeld en ga volgende week nog 2 daagjes werken. Dat was niet het plan maar ze hebben mijn rooster omgegooid en ik mag nu naar mijn favoriete locatie toe ( hier om de hoek ) en het is maar 2x4 uurtjes per dag. Ik ben er al eeuwen niet geweest en mis mijn collega daar dus ik ga wel.
Die acht uur overleef ik wel. Het is daar ook niet te druk en er hangt een fijne sfeer. Bovendien neem ik elke kans aan om eens dichtbij te werken ipv een uur heen en een uur terug te moeten fietsen. Dus altijd als ze me hier indelen ga ik. Omdat het zo heerlijk dichtbij is en ik het er fijn vind.
Ik kan me altijd nog de week erna ziek melden als het niet meer gaat. Ik voel me ook alweer iets beter. De week voor ik ongesteld moet worden ben ik altijd wat labiel en ellendig. Nu het bijna zover is valt het mee. Ik heb wel donderdag vrij genomen dus dan heb ik lekker een dagje helemaal niks.

Ik krijg vandaag mijn nieuwe telefoon binnen en hoop dat ik hem fijn ga vinden. Zo niet dan heb ik nog een back up staan die ik voor maandag kan bestellen bij bol.

Ik benijd mensen met drukke gezinslevens trouwens niets hoor. Ik word vaak al moe als ik naar ze kijk, lopend achter de kinderwagens. Ik snap niet waar ze aan beginnen.
Maar wat ik wel benijd zijn mensen die wel goed zijn in relaties onderhouden, die wel een redelijk normaal leven kunnen hebben. Waar het allemaal wat makkelijker gaat. Daar ben ik wel eens een beetje jaloers op ja. Aan de andere kant kan ik waarschijnlijk weer veel meer incasseren dan zij kunnen omdat ik zo'n beetje alles al wel eens meegemaakt heb. Zo kan je het ook zien.

Nee dat heeft geen enkel nut helaas. Dat heb ik al zovaak gedaan maar dat valt telkens op dovemansoren.
Het probleem is dat ik een stuk of 5 planners heb ( die ook constant rouleren ) die honderden mensen moeten inroosteren op een dagelijkse basis. Dat is lastig en heel stressvol voor ze. Dat snap ik best wel.
Uitzendkrachten kunnen ook diensten weigeren waardoor de planners dus een probleem hebben. Wij hebben als uitzendkrachten bijna alle touwtjes in handen. Behalve met dit soort dingen. Ik geef in mijn planning weken vooraf mijn beschikbaarheid op, van dinsdag tot donderdag dus en nog roosteren ze me gewoon op vrijdag in ( deze week ) terwijl ik al aangaf dat ik de komende 3 maanden sowieso niet kan werken op maandag en vrijdag omdat ik om 11 uur moet sporten. Maar ja kan ik dus weer bellen omdat een of andere planner die niet beschikbaarheid negeert en me gewoon weer in plant.

Ik heb al vaak aangekaart dat ik bij bepaalde locaties graag wil werken voor langere tijd. Bij meerdere planners.
Helaas hebben ze nu op die locaties vaste medewerkers aangenomen waardoor ik niet meer nodig ben. Of alleen kan komen als die medewerkers ziek zijn of op vakantie gaan. Dus vastigheid in een rooster is er niet. Voor niemand. Mijn diensten worden ook vaak geannuleerd.

Ik heb al meermaals aangegeven dat ik op grote locaties niet kan werken vanwege de druk maar als ze dat niet bij mijn voorkeuren zetten plant de volgende planner die dat niet weet me daar toch gewoon weer in. Dus ik bel bijna wekelijks met het uitzendbureau om door te geven dat ik op bepaalde plekken niet kan staan en dat ik die diensten dus niet accepteer. Ook willen ze me vaak te ver weg sturen voor weinig uren.
Voor 3 uur helemaal naar Amsterdam met het OV ( duurt al bijna anderhalf uur heen en dan nog anderhalf uur terug ) en de reiskosten niet vergoeden.
Dat doe ik dus niet. Mijn planners zitten steevast te zuchten en steunen als ik een dienst afwijs. Het zou zoveel makkelijker zijn als ik een rijbewijs had. Tja die heb ik nou eenmaal niet.
Ik doe alles op de fiets.

Ze weten van mijn ASS en depressie problematiek maar er word nooit rekening mee gehouden. Denk dat ze dat gewoon vergeten als ze me inplannen. Snap ik ook wel hoor, dat ze niet van honderden mensen dat soort dingen kunnen onthouden maar het is wel frustrerend dat ik meermaals per week weer aan die telefoon moet hangen om het uit te leggen.

Zou kunnen maar bij al die werkgevers is het 5 dagen per week werken en dat trek ik niet. Parttime zit er niet in helaas.
Ja ik heb er dus ook vaak stress van, nooit weten waar ik nu weer heen moet. Vooral als ik op de dag zelf nog geen rooster heb voor die dag en dus moet wachten of er nog iets komt. Daar kan ik heel slecht tegen. 9 van de 10 keer komt er dan geen dienst meer maar toch zit ik dan in de zenuwen.
Soms ben ik dan net de deur uit rond elven en komt er ineens een appje. Daar kan ik dan niet tegen, dat ik me instel op het feit dat ik niet hoef te werken en dan ineens toch moet gaan. Die knop kan ik dan slecht omzetten.

Ik mag trouwens ook niet solliciteren bij die bedrijven omdat ik via het uitzendbureau werk. Dan moet ik eerst ontslag nemen.

Neuh, hoeft niet per se. Zo gek ben ik er niet op en ik ben geen echt horeca mens. Maar ja het is het enige wat ik ken en kan. Ik vond mijn werk op Schiphol vroeger wel echt leuk, maar voor die vacatures ben ik nu te oud ( mag je maar tot 27 solliciteren ivm de jeugdwerkeloosheid ).
Ik zou best over willen naar een ander vakgebied. Daar kan de gemeente ook zeker bij helpen en wellicht dat autisme centrum ook.

De gemeente vond het belangrijker om me nu eerst te richten op mijn geestelijke gezondheid dmv het autisme centrum en daarna te gaan kijken wat voor werk er eventueel gericht gevonden kan worden. Dat voelt wel fijn. Dat ik niet gepusht word om direct wat anders te moeten vinden. Het mag allemaal op mijn eigen tempo.
Dank je wel meis, lief van je. Komt wel goed hoor.
Met jou alles goed?