Psyche
alle pijlers
Ik wil even mijn ei kwijt.
dinsdag 26 november 2019 om 13:46
Hoi allemaal,
Ik zat een beetje te wikken en wegen of ik dit wel of niet wilde openen maar toch maar wel. Even van me af schrijven. Het gaat al een tijd niet zo goed met me. Stukje achtergrond: ik ben 32 jaar, heb ASS, PTSS stoornis en last van chronische depressies. Ik ben momenteel niet in therapie maar wel vaak geweest naar het GGZ. Slik geen anti-depressiva.
Ik werk part-time voor een uitzendbureau en heb geen kinderen.
Goede band met mijn moeder, broertje en schoonzus en verder nog een oom en tante ( zonder kids ) van mijn moeder's kant. Vader is overleden toen ik 5 was.
Een soort van goede vriend/ scharrel. Verder weinig sociale contacten en veel meegemaakt waardoor ik niet snel mensen vertrouw en niemand dichtbij laat komen. Ik krijg aanvullende bijstand omdat ik niet full-time kan werken.
Sinds het overlijden van mijn opa rond 20 oktober is dat alleen maar erger geworden. Ik had al een lange tijd geen contact meer met mijn opa of de rest van mijn vader's familie omdat ze me verbannen hebben rond mijn 17e ( ik weet niet meer of ik 17 of 18 was ). Dat is een lang verhaal en daar ga ik niet te lang op in, maar goed daar zit nog een hoop oud zeer. Hij was de voornaamste reden dat de rest van de familie geen contact meer wilde met mij. Hij was de baas en mijn tantes, oma en ooms deden allemaal braaf mee. Ik heb ze al 14 jaar niet gezien. Mijn neefjes heb ik dus niet op zien groeien. Ze zijn ondertussen al volwassen.
Na het overlijden gingen er een hoop deuren open waarvan ik dacht dat ik ze goed op slot gegooid had. Het raakte me.
Niet dat hij er niet meer is want ik zal om hem geen traan laten maar meer de realisatie dat zelfs nu hij er niet meer is ik mijn familie toch niet terug ga krijgen. Het contact is er nog steeds niet. Ik heb niets van ze gehoord over een begrafenis, heb mijn oma wel een kaart gestuurd om haar te condoleren.
Maar goed, na dit alles voelde ik me nog beroerder dan ervoor. Ik kon niet slapen, ik had veel huilbuien en me concentreren op iets ging nog lastiger dan normaal. Op werk kan ik amper functioneren. Ik glipte heel langzaam en geleidelijk weer terug in een depressie en hoe hard ik ook vocht om normaal te blijven functioneren en door te gaan lukt het me gewoon niet meer.
Ik heb vandaag maar aan de bel getrokken en de gemeente gebeld voor een gesprek met mijn reintegratiemanager. Wie weet had hij nog tips. De gemeente had me aangemeld voor een begeleidingsprogramma voor mensen met ASS maar die aanmelding duurt nogal lang. Daar is nu dus vaart achter gezet dankzij die aardige manager. Hij luisterde goed naar me en raadde me aan toch naar de huisarts te gaan om eventueel toch weer naar het GGZ te gaan of iets anders.
Ook leek het hem beter om als ik me zo bleef voelen, me toch ziek te melden op het werk. Daar had ik ook al aan gedacht omdat ik het gewoon niet meer trek momenteel, maar ik wil nooit van opgeven weten en vind mezelf ziekmelden als ik niet lichamelijk ziek ben not done. Maar hij heeft gelijk. Ik zorg niet voor mezelf en vind mezelf niet genoeg de moeite waard om op mijn grenzen te letten. Ik push mezelf altijd veel te hard. Ik vond mijn werk altijd leuk maar de laatste tijd is er veel veranderd en de planners zijn erg onaardig geworden.
Ook zijn bijna al mijn favoriete locaties bezet en ben ik bijna elke week op vreemde plekken wat een hoop stress geeft. Ik heb al vaak aangegeven bij het uitzendbureau dat ik niet overal kan werken vanwege mijn ASS maar daar houden ze geen rekening mee. Snap ook wel dat ze dat niet van iedereen kunnen doen.
Ik moet gewoon werk hebben wat beter op maat is voor iemand met ASS in mijn variant. Daar gaan ze me dus bij helpen bij de gemeente, werk op maat vinden. Maar die manager vond het belangrijker dat ik me eerst ga richten op mijn psychische klachten, het werk kon wel even wachten. Als ik me zo voel sleep ik dat ook mee naar mijn volgende baan natuurlijk. Ik moet hier eerst vanaf. Maar hoe?
Ik kwam er ook achter dmv praten dat ik echt nog wat onopgeloste problemen heb met mijn moeder en mijn broer. Ik vertel nooit wat me dwarszit. Als ik me ziek zou melden volgende week zou ik dat dus niet tegen mijn moeder durven vertellen aangezien zij altijd heel fel is als ik me ziek meld zonder lichamelijke klachten ( en ze snapt depressies niet ).
Mijn broer weet niet eens dat ik aanvullende bijstand krijg omdat hij heel pittig is op mensen die niet full-time werken. Terwijl zijn vriendin ook 2 jaar met een burn out gezeten heeft maar goed. Dat mag blijkbaar wel.
Ik besefte me dat het niet normaal is dat ik dit soort dingen niet gewoon bespreek met mijn familie. Mijn moeder en ik praten overal over, waarom voel ik me dan een kleuter als het hier om gaat? Ik ben 32 jaar oud! Ik bepaal toch zelf wat ik wel en niet aankan?
Ik heb een verstoorde relatie met mijn moeder. Ik moet er met haar over praten. En met mijn broertje ook.
Ik voel me vaak niets waard, het zwarte schaap in de familie. Ik vertel mijn moeder ook zelden dat ik me depressief voel omdat ik weet dat ze het toch niet begrijpt.
De enige persoon die me helemaal begreep was mijn oma ( moeder's kant) maar die is me al 4 jaar geleden afgepakt. Sinds ze dood is voel ik me echt moederziel alleen. Dat heb ik ook nog lang niet verwerkt, ik zit zelfs nog in de ontkenningsfase.
Daar zit ook een heel groot pijnpunt.
Soms als ik ga slapen voel ik haar nog om me heen. Dan deukt mijn dekbed een beetje in en ruik ik haar huis. Soms denk ik dat het de kat is maar die is dan niet in de buurt ( ik check het altijd even ). Dan voel ik dat ze er nog is. Of het zit in mijn hoofd, kan natuurlijk ook. Ligt eraan wat je geloofd.
Ik zou graag met mijn schoonzusje praten omdat zij weet hoe het voelt om zo diep te zitten maar die heeft nu enorm veel aan haar hoofd omdat haar vader ernstig ziek is.
Normaal zou ik dus nu mijn oma bellen om haar advies te vragen maar dat gaat dus niet.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, gewoon even van me afpraten denk ik.
Even uithuilen. Zit alweer te huilen als een klein kind. Ik moet dingen ook gewoon normaal leren verwerken. Alles altijd maar wegstoppen heeft geen nut. Het komt altijd weer boven bij mij.
Hoe dan ook, respect als je alles gelezen hebt. Sorry voor het lange verhaal.
Ik zat een beetje te wikken en wegen of ik dit wel of niet wilde openen maar toch maar wel. Even van me af schrijven. Het gaat al een tijd niet zo goed met me. Stukje achtergrond: ik ben 32 jaar, heb ASS, PTSS stoornis en last van chronische depressies. Ik ben momenteel niet in therapie maar wel vaak geweest naar het GGZ. Slik geen anti-depressiva.
Ik werk part-time voor een uitzendbureau en heb geen kinderen.
Goede band met mijn moeder, broertje en schoonzus en verder nog een oom en tante ( zonder kids ) van mijn moeder's kant. Vader is overleden toen ik 5 was.
Een soort van goede vriend/ scharrel. Verder weinig sociale contacten en veel meegemaakt waardoor ik niet snel mensen vertrouw en niemand dichtbij laat komen. Ik krijg aanvullende bijstand omdat ik niet full-time kan werken.
Sinds het overlijden van mijn opa rond 20 oktober is dat alleen maar erger geworden. Ik had al een lange tijd geen contact meer met mijn opa of de rest van mijn vader's familie omdat ze me verbannen hebben rond mijn 17e ( ik weet niet meer of ik 17 of 18 was ). Dat is een lang verhaal en daar ga ik niet te lang op in, maar goed daar zit nog een hoop oud zeer. Hij was de voornaamste reden dat de rest van de familie geen contact meer wilde met mij. Hij was de baas en mijn tantes, oma en ooms deden allemaal braaf mee. Ik heb ze al 14 jaar niet gezien. Mijn neefjes heb ik dus niet op zien groeien. Ze zijn ondertussen al volwassen.
Na het overlijden gingen er een hoop deuren open waarvan ik dacht dat ik ze goed op slot gegooid had. Het raakte me.
Niet dat hij er niet meer is want ik zal om hem geen traan laten maar meer de realisatie dat zelfs nu hij er niet meer is ik mijn familie toch niet terug ga krijgen. Het contact is er nog steeds niet. Ik heb niets van ze gehoord over een begrafenis, heb mijn oma wel een kaart gestuurd om haar te condoleren.
Maar goed, na dit alles voelde ik me nog beroerder dan ervoor. Ik kon niet slapen, ik had veel huilbuien en me concentreren op iets ging nog lastiger dan normaal. Op werk kan ik amper functioneren. Ik glipte heel langzaam en geleidelijk weer terug in een depressie en hoe hard ik ook vocht om normaal te blijven functioneren en door te gaan lukt het me gewoon niet meer.
Ik heb vandaag maar aan de bel getrokken en de gemeente gebeld voor een gesprek met mijn reintegratiemanager. Wie weet had hij nog tips. De gemeente had me aangemeld voor een begeleidingsprogramma voor mensen met ASS maar die aanmelding duurt nogal lang. Daar is nu dus vaart achter gezet dankzij die aardige manager. Hij luisterde goed naar me en raadde me aan toch naar de huisarts te gaan om eventueel toch weer naar het GGZ te gaan of iets anders.
Ook leek het hem beter om als ik me zo bleef voelen, me toch ziek te melden op het werk. Daar had ik ook al aan gedacht omdat ik het gewoon niet meer trek momenteel, maar ik wil nooit van opgeven weten en vind mezelf ziekmelden als ik niet lichamelijk ziek ben not done. Maar hij heeft gelijk. Ik zorg niet voor mezelf en vind mezelf niet genoeg de moeite waard om op mijn grenzen te letten. Ik push mezelf altijd veel te hard. Ik vond mijn werk altijd leuk maar de laatste tijd is er veel veranderd en de planners zijn erg onaardig geworden.
Ook zijn bijna al mijn favoriete locaties bezet en ben ik bijna elke week op vreemde plekken wat een hoop stress geeft. Ik heb al vaak aangegeven bij het uitzendbureau dat ik niet overal kan werken vanwege mijn ASS maar daar houden ze geen rekening mee. Snap ook wel dat ze dat niet van iedereen kunnen doen.
Ik moet gewoon werk hebben wat beter op maat is voor iemand met ASS in mijn variant. Daar gaan ze me dus bij helpen bij de gemeente, werk op maat vinden. Maar die manager vond het belangrijker dat ik me eerst ga richten op mijn psychische klachten, het werk kon wel even wachten. Als ik me zo voel sleep ik dat ook mee naar mijn volgende baan natuurlijk. Ik moet hier eerst vanaf. Maar hoe?
Ik kwam er ook achter dmv praten dat ik echt nog wat onopgeloste problemen heb met mijn moeder en mijn broer. Ik vertel nooit wat me dwarszit. Als ik me ziek zou melden volgende week zou ik dat dus niet tegen mijn moeder durven vertellen aangezien zij altijd heel fel is als ik me ziek meld zonder lichamelijke klachten ( en ze snapt depressies niet ).
Mijn broer weet niet eens dat ik aanvullende bijstand krijg omdat hij heel pittig is op mensen die niet full-time werken. Terwijl zijn vriendin ook 2 jaar met een burn out gezeten heeft maar goed. Dat mag blijkbaar wel.
Ik besefte me dat het niet normaal is dat ik dit soort dingen niet gewoon bespreek met mijn familie. Mijn moeder en ik praten overal over, waarom voel ik me dan een kleuter als het hier om gaat? Ik ben 32 jaar oud! Ik bepaal toch zelf wat ik wel en niet aankan?
Ik heb een verstoorde relatie met mijn moeder. Ik moet er met haar over praten. En met mijn broertje ook.
Ik voel me vaak niets waard, het zwarte schaap in de familie. Ik vertel mijn moeder ook zelden dat ik me depressief voel omdat ik weet dat ze het toch niet begrijpt.
De enige persoon die me helemaal begreep was mijn oma ( moeder's kant) maar die is me al 4 jaar geleden afgepakt. Sinds ze dood is voel ik me echt moederziel alleen. Dat heb ik ook nog lang niet verwerkt, ik zit zelfs nog in de ontkenningsfase.
Daar zit ook een heel groot pijnpunt.
Soms als ik ga slapen voel ik haar nog om me heen. Dan deukt mijn dekbed een beetje in en ruik ik haar huis. Soms denk ik dat het de kat is maar die is dan niet in de buurt ( ik check het altijd even ). Dan voel ik dat ze er nog is. Of het zit in mijn hoofd, kan natuurlijk ook. Ligt eraan wat je geloofd.
Ik zou graag met mijn schoonzusje praten omdat zij weet hoe het voelt om zo diep te zitten maar die heeft nu enorm veel aan haar hoofd omdat haar vader ernstig ziek is.
Normaal zou ik dus nu mijn oma bellen om haar advies te vragen maar dat gaat dus niet.
Ik weet niet zo goed wat ik wil met dit topic, gewoon even van me afpraten denk ik.
Even uithuilen. Zit alweer te huilen als een klein kind. Ik moet dingen ook gewoon normaal leren verwerken. Alles altijd maar wegstoppen heeft geen nut. Het komt altijd weer boven bij mij.
Hoe dan ook, respect als je alles gelezen hebt. Sorry voor het lange verhaal.
donderdag 12 december 2019 om 07:29
Dank je voor de knuffel. Ook een voor jou want het klinkt alsof je het heel moeilijk gehad hebt met jouw moeder. 
Dat lijkt me heel heftig om je zo ongeliefd te voelen. Ik kan me voorstellen dat je er een knauw van gehad hebt en dat het nog zijn sporen nalaat op je, zelfs als je volwassen bent. Sommige wonden zijn te diep. Heb je er hulp bij gehad?
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk was om met haar overlijden om te gaan, zeker met zo'n ingewikkelde band. Ik hoop dat je het toch ooit een plekje kan geven.
Ik heb me gelukkig nooit zo gevoeld bij mijn moeder. Ik wist altijd wel dat ze enorm veel van me houdt en dat liet ze ook vaak zat merken. Waar bij mij soms alles donker voelt is mijn moeder het licht zelve. Ze weet je altijd op te vrolijken.
We begrijpen elkaar inderdaad niet altijd maar over het algemeen heeft ze er ( zeker na mijn ASS diagnose ) respect voor dat ik dingen anders doe en dat ik altijd anders zal zijn. Mijn hele jeugd heeft ze geprobeerd om me te helpen door me naar allerlei kwakzalvers toe te sturen voor hulp.
Ze begreep maar niet wat er mis wat met haar lieve meisje. Dat was zwaar voor haar. Als ik toen al de diagnose ASS had gehad had ze het veel eerder losgelaten. Het was voor haar ook een opluchting denk ik, wetende dat het totaal niet aan haar lag. Haar kind was gewoon anders.
De bevestiging was niet alleen voor mij goed maar ook voor haar. We zijn nog steeds zo verschillend als dag en nacht maar ze leert het steeds beter los te laten.
Zorgen maakt ze zich toch wel om me maar ik soms ook om haar. Zolang ik haar eraan blijf herinneren dat ik een volwassene ben en geen kleuter komt het wel goed. En dat doe ik dus ook want ik kan steeds beter mijn grenzen bewaken. Mede ook dankzij dit forum.
Met Jaime gaat het beter, gelukkig. Na zijn vechtpartij bleef hij maar krabben in zijn oor en schudden met zijn kop maar de DA zegt het nog even aan te kijken, die denken dat hij een wondje heeft in zijn oor ( denk ik ook ). Ze hebben wel de prijslijst van het oren uitspoelen gestuurd en dat viel heel erg mee. Dus dat kunnen we wel gaan doen over een maandje. Zijn we er maar vanaf. Dus dat geeft ook wel weer rust.
Ik had mijn schoonzus gebeld maar die nam niet op. Broer wel wat verteld over de telefoon maar nog niet alles, dat komt nog wel.
Ik was gisteren echt enorm moe, wilde zwemmen maar mijn hoofdpijn was echt heftig dus ben thuis gebleven. Zo'n dag gaat wel langzaam om zeg. Langdurig ziek thuis zitten is echt niets voor mij.
Morgen komt die vrouw van de gemeente om te kijken wat voor begeleiding ik nodig heb, spannend.
Dat lijkt me heel heftig om je zo ongeliefd te voelen. Ik kan me voorstellen dat je er een knauw van gehad hebt en dat het nog zijn sporen nalaat op je, zelfs als je volwassen bent. Sommige wonden zijn te diep. Heb je er hulp bij gehad?
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk was om met haar overlijden om te gaan, zeker met zo'n ingewikkelde band. Ik hoop dat je het toch ooit een plekje kan geven.
Ik heb me gelukkig nooit zo gevoeld bij mijn moeder. Ik wist altijd wel dat ze enorm veel van me houdt en dat liet ze ook vaak zat merken. Waar bij mij soms alles donker voelt is mijn moeder het licht zelve. Ze weet je altijd op te vrolijken.
We begrijpen elkaar inderdaad niet altijd maar over het algemeen heeft ze er ( zeker na mijn ASS diagnose ) respect voor dat ik dingen anders doe en dat ik altijd anders zal zijn. Mijn hele jeugd heeft ze geprobeerd om me te helpen door me naar allerlei kwakzalvers toe te sturen voor hulp.
Ze begreep maar niet wat er mis wat met haar lieve meisje. Dat was zwaar voor haar. Als ik toen al de diagnose ASS had gehad had ze het veel eerder losgelaten. Het was voor haar ook een opluchting denk ik, wetende dat het totaal niet aan haar lag. Haar kind was gewoon anders.
De bevestiging was niet alleen voor mij goed maar ook voor haar. We zijn nog steeds zo verschillend als dag en nacht maar ze leert het steeds beter los te laten.
Zorgen maakt ze zich toch wel om me maar ik soms ook om haar. Zolang ik haar eraan blijf herinneren dat ik een volwassene ben en geen kleuter komt het wel goed. En dat doe ik dus ook want ik kan steeds beter mijn grenzen bewaken. Mede ook dankzij dit forum.
Met Jaime gaat het beter, gelukkig. Na zijn vechtpartij bleef hij maar krabben in zijn oor en schudden met zijn kop maar de DA zegt het nog even aan te kijken, die denken dat hij een wondje heeft in zijn oor ( denk ik ook ). Ze hebben wel de prijslijst van het oren uitspoelen gestuurd en dat viel heel erg mee. Dus dat kunnen we wel gaan doen over een maandje. Zijn we er maar vanaf. Dus dat geeft ook wel weer rust.
Ik had mijn schoonzus gebeld maar die nam niet op. Broer wel wat verteld over de telefoon maar nog niet alles, dat komt nog wel.
Ik was gisteren echt enorm moe, wilde zwemmen maar mijn hoofdpijn was echt heftig dus ben thuis gebleven. Zo'n dag gaat wel langzaam om zeg. Langdurig ziek thuis zitten is echt niets voor mij.
Morgen komt die vrouw van de gemeente om te kijken wat voor begeleiding ik nodig heb, spannend.
