Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
dinsdag 14 augustus 2018 om 10:31
Het miezert hier en het liefst kruip ik weer terug in bed. Gisteravond voelde ik me helemaal niet okay en heb 2 glazen wijn gedronken (kan ik niet zo goed tegen). Werd vanochtend niet fris wakker en ben helemaal jankerig.
Ik heb net even wat collega's geappt om wat afspraken te maken op kantoor vandaag. Ik merk dat als ik te lang alleen ben dat ik heel erg ga malen en in mijn hoofd ga zitten. Als ik even afgeleid word door anderen gaat het gewoon beter.
Ik heb hier nog een jasje liggen van mijn vader. Die gebruikte hij altijd als hij aan het klussen was. Het ruikt nog steeds naar hem. Ik mis hem zo.
voor iedereen die het nodig heeft.
Ik heb net even wat collega's geappt om wat afspraken te maken op kantoor vandaag. Ik merk dat als ik te lang alleen ben dat ik heel erg ga malen en in mijn hoofd ga zitten. Als ik even afgeleid word door anderen gaat het gewoon beter.
Ik heb hier nog een jasje liggen van mijn vader. Die gebruikte hij altijd als hij aan het klussen was. Het ruikt nog steeds naar hem. Ik mis hem zo.
voor iedereen die het nodig heeft.
dinsdag 14 augustus 2018 om 14:53
Ach vrouw toch, hier een knuffel
Ik begrijp je zo goed. Het is gewoon kutter dan kut allemaal. Ook al weet je nog zoveel, je hart heeft een gat ofzo. Ik mis mam ook zo. Zou het wel uit willen gillen van de pijn en het verdriet. Ik houd zo van haar. Hier ook nog steeds huilerig. En dat piekeren wat maar door en door gaat. Over mam, over pap, over m'n broer, over hoe nu verder zelf, over 'is er iets hierna', knettergek word ik er van. En dan zeggen ze me, dat dat allemaal nog wel even kan duren.
En dan heb ik dat kleine, dreinende meisje van binnen, dat denkt: ik heb hier helemaal geen zin in, geen kracht voor, ik wil gewoon m'n moeder terug. Maar ja. Ik weet heus wel hoe het zit. En dat ik ongeduldig ben.
Ik begrijp je zo goed. Het is gewoon kutter dan kut allemaal. Ook al weet je nog zoveel, je hart heeft een gat ofzo. Ik mis mam ook zo. Zou het wel uit willen gillen van de pijn en het verdriet. Ik houd zo van haar. Hier ook nog steeds huilerig. En dat piekeren wat maar door en door gaat. Over mam, over pap, over m'n broer, over hoe nu verder zelf, over 'is er iets hierna', knettergek word ik er van. En dan zeggen ze me, dat dat allemaal nog wel even kan duren.
En dan heb ik dat kleine, dreinende meisje van binnen, dat denkt: ik heb hier helemaal geen zin in, geen kracht voor, ik wil gewoon m'n moeder terug. Maar ja. Ik weet heus wel hoe het zit. En dat ik ongeduldig ben.
dinsdag 14 augustus 2018 om 15:11
Ja, je hart heeft inderdaad een gat. Ik maak me ook heel veel zorgen over mijn moeder. Als ik al zo van de kaart ben, hoe moet dat dan wel niet voor haar zijn? Ze waren 50 jaar samen. En nu moet ze het alleen doen. Als ik er al geen zak meer aan vind, hoe moet dat dan voor haar zijn? En dat verdriet komt dan nog bovenop mijn eigen verdriet en gemis.
Ik blijf het ook zo gek vinden dat iemand er 'gewoon niet meer is'. Pats, boem, weg. Komt nooit meer terug. Dat kan toch niet? Zoveel strijd tussen hart en hoofd.
Ik blijf het ook zo gek vinden dat iemand er 'gewoon niet meer is'. Pats, boem, weg. Komt nooit meer terug. Dat kan toch niet? Zoveel strijd tussen hart en hoofd.
dinsdag 14 augustus 2018 om 16:52
Enorm veel strijd tussen hart en hoofd inderdaad. En op sommige momenten een heel wezenloos gevoel van 'ze is weg, dat kan toch helemaal niet? Mijn moeder, weg??'. Dat vind ik een raar en best naar gevoel. Alsof je hoofd dan niet meewerkt ofzo.
Rot is dat hè die zorgen voor je moeder erbij? Herken het goed. Mijn vader en moeder waren ook zo goed als 50 jaar samen. Heel veel met elkaar geleefd en gedaan altijd. En dat pats boem, weg en over. En mijn pa is zo introvert als de pest. Doet alles in zichzelf en ik zie hoe moeilijk hij het heeft. Dan breekt m'n hart nog een keer.
We kunnen niets anders doen dan er zijn Lady. Als ze er behoefte aan hebben erover te praten of ons bij hen willen hebben, kan dat. Ik merk dat mijn vader heel hun leven samen aan het doornemen is, dan vertelt hij ineens iets van vroeger. Daar ben ik al heel blij mee. Hij kijkt erg uit naar onze vakantie. Die heeft mam nog geboekt en op die plek was ze heel erg graag. Ik zie er tegenop, maar wellicht heb ik er toch wel iets aan. Rotter dan nu en hier thuis zal het toch niet kunnen worden.
Rot is dat hè die zorgen voor je moeder erbij? Herken het goed. Mijn vader en moeder waren ook zo goed als 50 jaar samen. Heel veel met elkaar geleefd en gedaan altijd. En dat pats boem, weg en over. En mijn pa is zo introvert als de pest. Doet alles in zichzelf en ik zie hoe moeilijk hij het heeft. Dan breekt m'n hart nog een keer.
We kunnen niets anders doen dan er zijn Lady. Als ze er behoefte aan hebben erover te praten of ons bij hen willen hebben, kan dat. Ik merk dat mijn vader heel hun leven samen aan het doornemen is, dan vertelt hij ineens iets van vroeger. Daar ben ik al heel blij mee. Hij kijkt erg uit naar onze vakantie. Die heeft mam nog geboekt en op die plek was ze heel erg graag. Ik zie er tegenop, maar wellicht heb ik er toch wel iets aan. Rotter dan nu en hier thuis zal het toch niet kunnen worden.
dinsdag 14 augustus 2018 om 18:35
Ik noem dat kortsluiting in mijn hoofd. Ik heb er soms heel veel last van. Ik wéét dat mijn vader dood is, maar ik kan het niet begrijpen. Ik heb het de laatste dagen weer heel erg. Het is zo raar, het kan niet waar zijn... terwijl ik echt wel weet dat het wel waar is.
Ik doe wat ik kan voor mijn moeder, maar het voelt ook wel hulpeloos hoor. Ik kan mijn vader natuurlijk nooit vervangen. Als voor mij het leven behoorlijk nutteloos voelt, hoe moet dat dan voor haar zijn?
Ik denk dat de vakantie een goed idee is. Wij hadden ook plannen om samen, met het gezin + aanhang een weekje weg te gaan. We zijn wel gegaan. De eerste avond was het drama voor mijn moeder, ze was echt ontroostbaar, maar de rest van de week hebben we toch een fijne tijd gehad.
Je zult je ongetwijfeld wel verdrietig voelen, maar dat doe je thuis ook inderdaad. Ik denk dat even weg jullie ook wel goed zal doen. Afleiding, samen tijd doorbrengen en mooie herinneringen ophalen.
Ik doe wat ik kan voor mijn moeder, maar het voelt ook wel hulpeloos hoor. Ik kan mijn vader natuurlijk nooit vervangen. Als voor mij het leven behoorlijk nutteloos voelt, hoe moet dat dan voor haar zijn?
Ik denk dat de vakantie een goed idee is. Wij hadden ook plannen om samen, met het gezin + aanhang een weekje weg te gaan. We zijn wel gegaan. De eerste avond was het drama voor mijn moeder, ze was echt ontroostbaar, maar de rest van de week hebben we toch een fijne tijd gehad.
Je zult je ongetwijfeld wel verdrietig voelen, maar dat doe je thuis ook inderdaad. Ik denk dat even weg jullie ook wel goed zal doen. Afleiding, samen tijd doorbrengen en mooie herinneringen ophalen.
dinsdag 14 augustus 2018 om 19:05
Dat is wel een passende formulering ja, kortsluiting in je hoofd. Zo'n raar gevoel. Alsof er iets niet goed gaat daarboven. Dat blijf je dus een tijd houden. Balen dat je er momenteel weer zo'n last van hebt. Ik snap je goed. Je weet dondersgoed dat je vader er niet meer is, maar je hoofd denkt vertwijfeld voor je, huh, nee, dat kan niet, het bestaat niet dat ie er niet meer is. Wat kan rouw veel doen met een mens en lichaam hè.
Ja, het voelt ook hulpeloos naar je moeder toe. Je vader is niet te vervangen. Haar man is niet te vervangen. Die pijn, dat verdriet, het alleen over blijven, maar ook het lege huis 'moeten' ze zelf doorstaan. En ja, dat is keihard, maar helaas kan het niet anders. Het enige dat we kunnen doen is goed in contact blijven met elkaar. Er zijn wanneer nodig, een keertje extra indien gewenst door welke partij ook. Ik ben nu nog veel bij mijn vader, niet hele dagen, maar een paar uur. Ik heb een heel sterke behoefte daar in huis te zijn, tussen mam haar spullen en mijn vader natuurlijk te steunen. We babbelen wat, maar kunnen rustig allebei onze eigen gang gaan. Af en toe vraagt ie iets voor het huishouden. Hij wil gelukkig veel in huis hetzelfde laten, we zullen tzt wel wat dingen uit gaan zoeken en weg doen, maar dat zal niet eerder dan na de vakantie worden. We hebben er geen zin in nu.
Oja, jullie zijn ook dat weekje weg gegaan. Was me al weer even ontschoten. Ach, kan het me zo goed voorstellen die eerste avond voor je moeder. Had je daar zelf niet zo'n last van? Ik zie er tegenop. Ik ging altijd met moeders op pad; mijn broer en ik kwamen al jaren tijdens hun vakantie een aantal dagen langs, later met mijn man er ook bij. De jaren dat mam ziek was, gingen we gewoon met z'n allen. Sowieso waren we altijd goed met elkaar en mijn vader en broer kunnen lekker lui zijn en hele dagen lezen bij wijze van en mijn moeder en ik gingen dan op pad samen en later met mijn man erbij. Ben zo bang voor die confrontatie. Mijn maatje, mijn mams, de lieve schat waar ik zo heerlijk mee kon babbelen en lachen en dollen en winkelen die er niet meer bij is. Maar misschien doet het me inderdaad wel goed. Ik hoop het met heel mijn hart. De afleiding en het even thuis weg zijn, kan ook wel even lekker zijn misschien.
Het is gewoon...zucht...
Heb je vandaag die afspraken nog kunnen maken zodat je even uit huis kon? Moeilijk hè. Je wil het eigenlijk niet, maar beseft dat het af en toe wel nodig is. Geen last meer van de alcohol?
Ja, het voelt ook hulpeloos naar je moeder toe. Je vader is niet te vervangen. Haar man is niet te vervangen. Die pijn, dat verdriet, het alleen over blijven, maar ook het lege huis 'moeten' ze zelf doorstaan. En ja, dat is keihard, maar helaas kan het niet anders. Het enige dat we kunnen doen is goed in contact blijven met elkaar. Er zijn wanneer nodig, een keertje extra indien gewenst door welke partij ook. Ik ben nu nog veel bij mijn vader, niet hele dagen, maar een paar uur. Ik heb een heel sterke behoefte daar in huis te zijn, tussen mam haar spullen en mijn vader natuurlijk te steunen. We babbelen wat, maar kunnen rustig allebei onze eigen gang gaan. Af en toe vraagt ie iets voor het huishouden. Hij wil gelukkig veel in huis hetzelfde laten, we zullen tzt wel wat dingen uit gaan zoeken en weg doen, maar dat zal niet eerder dan na de vakantie worden. We hebben er geen zin in nu.
Oja, jullie zijn ook dat weekje weg gegaan. Was me al weer even ontschoten. Ach, kan het me zo goed voorstellen die eerste avond voor je moeder. Had je daar zelf niet zo'n last van? Ik zie er tegenop. Ik ging altijd met moeders op pad; mijn broer en ik kwamen al jaren tijdens hun vakantie een aantal dagen langs, later met mijn man er ook bij. De jaren dat mam ziek was, gingen we gewoon met z'n allen. Sowieso waren we altijd goed met elkaar en mijn vader en broer kunnen lekker lui zijn en hele dagen lezen bij wijze van en mijn moeder en ik gingen dan op pad samen en later met mijn man erbij. Ben zo bang voor die confrontatie. Mijn maatje, mijn mams, de lieve schat waar ik zo heerlijk mee kon babbelen en lachen en dollen en winkelen die er niet meer bij is. Maar misschien doet het me inderdaad wel goed. Ik hoop het met heel mijn hart. De afleiding en het even thuis weg zijn, kan ook wel even lekker zijn misschien.
Het is gewoon...zucht...
Heb je vandaag die afspraken nog kunnen maken zodat je even uit huis kon? Moeilijk hè. Je wil het eigenlijk niet, maar beseft dat het af en toe wel nodig is. Geen last meer van de alcohol?
dinsdag 14 augustus 2018 om 19:34
De eerste paar maanden kwam ik heel veel bij mijn moeder. Ik bleef dan ook altijd een nachtje slapen in het weekend. Zij vond dat heel gezellig, maar ik vond het zelf ook prettig om in hun huis te zijn. Op de een of andere manier voelde hij daar nog een beetje dichtbij. Mijn vader had niet veel persoonlijke spulletjes, dus daar kon ik niet tussen rommelen. Ik heb wel alle kastjes doorgezocht, al zijn kleding uitgeplozen in de hoop nog 'iets' te vinden. We hebben nog 1 klein boodschappenbriefje gevonden. En elk weekend deed ik dezelfde laatjes open, doorzocht ik dezelfde jassen... een vreemd ritueel want er was er al door heen geweest.
Ik kom nu nog steeds wel 1x per week bij mijn moeder. Ik ben flexibel qua werk en hoef bijna nooit op kantoor aanwezig te zijn. Dus dat is wel fijn. Ik merk wel dat als ik bij haar ben dat ik weinig werk gedaan krijg. Dan weer stukje lopen met de hond, dan vindt ze het leuk als ik meega boodschapjes doen etc. etc. Ik ga dan ook maar, ze moet al zoveel alleen doen.
Ik las laatst ergens dat rouw de achterkant van liefde is. Dat vond ik wel mooi gezegd eigenlijk. Je kunt het een niet hebben zonder het ander. Ik zou nooit gewild hebben dat ik niet dol op mijn vader was, dat ik geen bijzondere band met hem gehad had. Ook al doet het nu zo'n ontzettende pijn dat ik er soms gillend gek van word.
Ik ben de hele middag op kantoor geweest. Het was heel fijn om weer even onder de mensen te zijn. Ik zie er vaak tegenop omdat ik gewoon in mijn eigen rouwbubble zit waar ik ook niet uit wil, maar als ik eruit stap, voel ik me toch snel beter.
Ik hoor wel veel 'rare' verhalen de laatste tijd. Misschien zijn ze er altijd al geweest maar kijk ik er nu anders naar. De schoonvader van een collega ligt op sterven, haar eigen vader heeft vorige week een hersenbloeding gehad. Schoonvader van een andere collega heeft ook net een hersenbloeding gehad. Een kennis van me heeft net te horen gekregen dat haar vader kanker heeft. Het lijkt wel een epidemie. Of misschien komt het omdat onze ouders nu gewoon een bepaalde leeftijd bereiken waar ziekte en dood 'normaal' gaan worden.
Het maakt me heel bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Niet dat ik bang ben om dood te gaan, maar als mijn moeder er niet meer is, dan ben ik in principe aan de beurt. En na mijn houdt het op want ik heb geen kinderen.
Ik kom nu nog steeds wel 1x per week bij mijn moeder. Ik ben flexibel qua werk en hoef bijna nooit op kantoor aanwezig te zijn. Dus dat is wel fijn. Ik merk wel dat als ik bij haar ben dat ik weinig werk gedaan krijg. Dan weer stukje lopen met de hond, dan vindt ze het leuk als ik meega boodschapjes doen etc. etc. Ik ga dan ook maar, ze moet al zoveel alleen doen.
Ik las laatst ergens dat rouw de achterkant van liefde is. Dat vond ik wel mooi gezegd eigenlijk. Je kunt het een niet hebben zonder het ander. Ik zou nooit gewild hebben dat ik niet dol op mijn vader was, dat ik geen bijzondere band met hem gehad had. Ook al doet het nu zo'n ontzettende pijn dat ik er soms gillend gek van word.
Ik ben de hele middag op kantoor geweest. Het was heel fijn om weer even onder de mensen te zijn. Ik zie er vaak tegenop omdat ik gewoon in mijn eigen rouwbubble zit waar ik ook niet uit wil, maar als ik eruit stap, voel ik me toch snel beter.
Ik hoor wel veel 'rare' verhalen de laatste tijd. Misschien zijn ze er altijd al geweest maar kijk ik er nu anders naar. De schoonvader van een collega ligt op sterven, haar eigen vader heeft vorige week een hersenbloeding gehad. Schoonvader van een andere collega heeft ook net een hersenbloeding gehad. Een kennis van me heeft net te horen gekregen dat haar vader kanker heeft. Het lijkt wel een epidemie. Of misschien komt het omdat onze ouders nu gewoon een bepaalde leeftijd bereiken waar ziekte en dood 'normaal' gaan worden.
Het maakt me heel bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Niet dat ik bang ben om dood te gaan, maar als mijn moeder er niet meer is, dan ben ik in principe aan de beurt. En na mijn houdt het op want ik heb geen kinderen.
woensdag 15 augustus 2018 om 22:08
Heb vandaag een ietsje rustiger hoofd. Waardoor ik even ietsje hoopvoller ben voor de toekomst. Hoop dat dit even zo mag blijven. Ik wacht het maar af, meer kan ik niet doen. Ik doe m'n best zullen we maar zeggen, maar ik mis mam zo verschrikkelijk. Echt bagger gewoon.Lady_Day schreef: ↑14-08-2018 19:34De eerste paar maanden kwam ik heel veel bij mijn moeder. Ik bleef dan ook altijd een nachtje slapen in het weekend. Zij vond dat heel gezellig, maar ik vond het zelf ook prettig om in hun huis te zijn. Op de een of andere manier voelde hij daar nog een beetje dichtbij. Mijn vader had niet veel persoonlijke spulletjes, dus daar kon ik niet tussen rommelen. Ik heb wel alle kastjes doorgezocht, al zijn kleding uitgeplozen in de hoop nog 'iets' te vinden. We hebben nog 1 klein boodschappenbriefje gevonden. En elk weekend deed ik dezelfde laatjes open, doorzocht ik dezelfde jassen... een vreemd ritueel want er was er al door heen geweest.
Snap ik ja, ik vind het ook fijn daar in huis te zijn. Mijn vader wil echter graag alleen zijn. Ik dacht ook dat we hem konden steunen door eens een nachtje te blijven, maar hij wil het niet. Dat respecteer ik. Ik ben er overdag steeds een paar uurtjes. Voor mezelf en dan doe ik gelijk wat dingen in huis waar m'n vader nog niet aan toe is of aan toekomt. Ik heb kamers vol met persoonlijke spulletjes van m'n moeder. Ben er nog niet in aan het rommelen, dat komt nog. Alles is ook nog veelal in huis zoals het was toen ik met mam naar het ziekenhuis ging. Kijk na de vakantie wel verder. Kan geloof ik een koffer meenemen voor alle spullen waarvan m'n vader zegt, neem hoor meissie. Superlief, maar voelt nog heel bezwaarlijk. Draag wel al vanaf dag één wat sierraden van haar. Dat is met een man toch anders hè.
Ik kom nu nog steeds wel 1x per week bij mijn moeder. Ik ben flexibel qua werk en hoef bijna nooit op kantoor aanwezig te zijn. Dus dat is wel fijn. Ik merk wel dat als ik bij haar ben dat ik weinig werk gedaan krijg. Dan weer stukje lopen met de hond, dan vindt ze het leuk als ik meega boodschapjes doen etc. etc. Ik ga dan ook maar, ze moet al zoveel alleen doen.
Dat is zeker fijn, kan je je moeder toch wat gezelschap houden en eventueel helpen. Denk dat dat een heel grote steun is, wellicht groter dan je zelf beseft.
Ik las laatst ergens dat rouw de achterkant van liefde is. Dat vond ik wel mooi gezegd eigenlijk. Je kunt het een niet hebben zonder het ander. Ik zou nooit gewild hebben dat ik niet dol op mijn vader was, dat ik geen bijzondere band met hem gehad had. Ook al doet het nu zo'n ontzettende pijn dat ik er soms gillend gek van word.
d
Volgens mij heeft Noerie dat hier gezegd, dat rouw de keerzijde van liefde is. En dat is zo waar als het maar kan. En wat je zegt, dan maar deze keiharde, pijnlijke en verdrietige rouw. Ik had nooit de band met mijn moeder, die we hadden, hebben willen missen. Ik heb het altijd geweldig met haar gehad en ik hoop dat dat straks meer troost biedt.
Ik ben de hele middag op kantoor geweest. Het was heel fijn om weer even onder de mensen te zijn. Ik zie er vaak tegenop omdat ik gewoon in mijn eigen rouwbubble zit waar ik ook niet uit wil, maar als ik eruit stap, voel ik me toch snel beter.
Toch is het denk ik beter om regelmatig onder de mensen te zijn. Ik merk, dat ik mezelf helemaal dol kan piekeren in mijn eentje. Ik zoek met regelmatig even mensen op, anders word ik voor mijn gevoel helemaal gek. Kun jij de rust bewaren als je in die rouwbubble zit? Ik niet namelijk. Dan word ik ongedurig en onrustig.
Ik hoor wel veel 'rare' verhalen de laatste tijd. Misschien zijn ze er altijd al geweest maar kijk ik er nu anders naar. De schoonvader van een collega ligt op sterven, haar eigen vader heeft vorige week een hersenbloeding gehad. Schoonvader van een andere collega heeft ook net een hersenbloeding gehad. Een kennis van me heeft net te horen gekregen dat haar vader kanker heeft. Het lijkt wel een epidemie. Of misschien komt het omdat onze ouders nu gewoon een bepaalde leeftijd bereiken waar ziekte en dood 'normaal' gaan worden.
Is dat niet net zoiets als zwanger willen worden en dan overal zwangere vrouwen zien? Dat het dan meer opvalt of iets? Door mijn vakgebied ben ik er al jaren van op de hoogte. En verder was mijn moeder al 2 vriendinnen verloren aan kanker en heeft sinds eerder dit jaar een derde vriendin het ook. En het ouder worden zit er ook zeker bij. Helaas.
Het maakt me heel bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Niet dat ik bang ben om dood te gaan, maar als mijn moeder er niet meer is, dan ben ik in principe aan de beurt. En na mijn houdt het op want ik heb geen kinderen.
Ja, zo werkt het helaas. Ik ben er in zoverre mee bezig, dat ik vreselijk angstig ben nu ook mijn vader en man te verliezen. Dat gevoel zal ook wel weer moeten slijten. Na mij houdt het ook op, maar daar ben ik al erg mee bezig geweest toen ik voor mezelf wilde beslissen of er wel of geen kind zou komen, dus dat valt nu wel mee. Maar het is wel een logisch gevolg hoor. Het is nu zo dichtbij.
woensdag 15 augustus 2018 om 22:42
Fijn dat het wat rustiger is in je hoofd. Ik koester zelf die momenten altijd. Vandaag was het hier zozo. Ik ga door bepaalde fases, dat ik de hele tijd aan iets moet denken en dan ga reconstrueren wat er gebeurd is. Ik moest vanavond de hele tijd denken aan het moment dat mijn moeder het ziekenhuis inliep en ik haar moest vertellen dat het foute boel was. Ik zie haar nog zo binnen lopen en dan die tranen die opwelden toen ik het vertelde.
Gek genoeg was mijn vader er veel rustiger onder. Ik was de gelukkige die het hem de volgende dag nadat hij bijgekomen was van de operatie, mocht vertellen. Hij reageerde heel nuchter. Ik denk dat hij het lange tijd geweten heeft, dat het foute boel was.
Het gekke is, ik heb het zelf ook geweten. Ik kan me nog herinneren toen ik kaartjes kocht voor een toneelvoorstelling waar ik met mijn moeder heen zou gaan, dat ik dacht 'dan is papa al dood'. En meteen dacht ik 'doe niet zo raar'.
Ik heb later opgezocht wanneer ik die kaartjes gekocht heb, dat was in oktober 2017, de voorstelling was 2 maand geleden. In oktober 2017 begon ie net echt te kwakkelen. Op zich was er toen nog geen enkele indicatie dat het zo ernstig was. Raar is dat dan he?
Een vriendin van mij vertelde dat zij de horror van de ziekte wel is gaan 'vergeten' en dat wanneer zij aan haar moeder denkt, dat de mooie herinneringen dan opkomen. Ik hoop dat ik dat ook zo mag ervaren. Die verschrikkelijke beelden, daar heeft helemaal niemand wat aan.
Gek genoeg was mijn vader er veel rustiger onder. Ik was de gelukkige die het hem de volgende dag nadat hij bijgekomen was van de operatie, mocht vertellen. Hij reageerde heel nuchter. Ik denk dat hij het lange tijd geweten heeft, dat het foute boel was.
Het gekke is, ik heb het zelf ook geweten. Ik kan me nog herinneren toen ik kaartjes kocht voor een toneelvoorstelling waar ik met mijn moeder heen zou gaan, dat ik dacht 'dan is papa al dood'. En meteen dacht ik 'doe niet zo raar'.
Ik heb later opgezocht wanneer ik die kaartjes gekocht heb, dat was in oktober 2017, de voorstelling was 2 maand geleden. In oktober 2017 begon ie net echt te kwakkelen. Op zich was er toen nog geen enkele indicatie dat het zo ernstig was. Raar is dat dan he?
Een vriendin van mij vertelde dat zij de horror van de ziekte wel is gaan 'vergeten' en dat wanneer zij aan haar moeder denkt, dat de mooie herinneringen dan opkomen. Ik hoop dat ik dat ook zo mag ervaren. Die verschrikkelijke beelden, daar heeft helemaal niemand wat aan.
donderdag 16 augustus 2018 om 00:54
Cl ben blij voor je dat je wat rustigere dag hebt, ik ben daar ook zo blij mee!
Ook het dreinende kind herken volkomen ik kan soms wel uitkrijsen, ik wil mama God wat een gemis en wat is het zwaar om die pijn te dragen. Soms vind ik de hele wereld echt zo stom en wil alleen maar mijn moeder.
Heb toch het idee dat het kind in mij enorm naar boven komt pffff ook heel onredelijk kan ik zijn wat dwars echt een kleuter .....
Heb rotweken veel verdriet veel huilen en me zo eenzaam voelen, ik vind het zo knap als ik soms verhalen lees dat mensen gaan poetsen en weet ik veel wat.
De eerste tijd deed ik echt niks kookte niet niks interesseerde me, friet brood pizza dat was het wel. In huis wat doen, ook heel weinig.
Volledig lamgeslagen was ik en nu soms nog maar soms ook ineens de ramen zemen ofzo dat ik er zelf van schrik.
Eten koken ook wel weer maar op een kutdag niet.
Ik vind het zo moeilijk voor te stellen dat ik ooit weer normaal wordt.
Lady ik heb bij mij vader ook dat vreselijke ziektebed meegemaakt en het duurt wel lang maar je raakt die beelden kwijt gelukkig.
Niet helemaal maar niet meer op de voorgrond je herinneringen worden echt aan de papa die hij voor jou was.
voor julle
Ook het dreinende kind herken volkomen ik kan soms wel uitkrijsen, ik wil mama God wat een gemis en wat is het zwaar om die pijn te dragen. Soms vind ik de hele wereld echt zo stom en wil alleen maar mijn moeder.
Heb toch het idee dat het kind in mij enorm naar boven komt pffff ook heel onredelijk kan ik zijn wat dwars echt een kleuter .....
Heb rotweken veel verdriet veel huilen en me zo eenzaam voelen, ik vind het zo knap als ik soms verhalen lees dat mensen gaan poetsen en weet ik veel wat.
De eerste tijd deed ik echt niks kookte niet niks interesseerde me, friet brood pizza dat was het wel. In huis wat doen, ook heel weinig.
Volledig lamgeslagen was ik en nu soms nog maar soms ook ineens de ramen zemen ofzo dat ik er zelf van schrik.
Eten koken ook wel weer maar op een kutdag niet.
Ik vind het zo moeilijk voor te stellen dat ik ooit weer normaal wordt.
Lady ik heb bij mij vader ook dat vreselijke ziektebed meegemaakt en het duurt wel lang maar je raakt die beelden kwijt gelukkig.
Niet helemaal maar niet meer op de voorgrond je herinneringen worden echt aan de papa die hij voor jou was.
voor julle
donderdag 16 augustus 2018 om 07:40
donderdag 16 augustus 2018 om 10:45
Lady, eigenlijk is dat best naar dat je dan zo'n moment ongemerkt aan het herkauwen bent hè. Maar je kunt er weinig aan doen denk ik, want je hoofd brengt je die beelden gewoon. Ik weet niet of ik dat ook nog krijg, want wij hebben met mijn moeder een ander pad gehad op haar laatste dag. Wij hebben die aanloop niet gehad van ernstig ziek en pijn enz. Dat lijkt me inderdaad ook heel moeilijk. En ergens probeer ik maar 'blij' te zijn dat mijn mams dat niet heeft hoeven meemaken. Doordat ze zo plotseling is overleden, is haar dat bespaard gebleven. Al blijft dat allemaal maar een raar gegeven, want het 'klopt' nog steeds niet allemaal. Jij hebt ook nog eens de kennis dat je vader wist dat hij zou overlijden. Dat lijkt me echt hartverscheurend hoor. Mijn mams heeft dat waarschijnlijk niet meegekregen of wellicht heel kort maar en dat is wel een opluchting. Hoe dan ook, het blijft klote allemaal.
Bijzonder dat je eigenlijk aangevoeld hebt, dat het niet goed zat bij je vader hè. Onbewust aangevoeld, dat dat rommelen met zijn klachten toch niet goed heeft gezeten. Rare realisatie lijkt me dat. Ik ben ervan overtuigd, dat later die goede herinneringen en liefde die er tussen jullie en ons was troost gaat geven en je de nare beelden vergeet. Ik denk echt dat dat bij het rouwproces hoort. Het is alleen zo verrot lastig, vind ik tenminste, dat je geen benul hebt van het tijdsbestek waarin het allemaal beter en rustig wordt. Het zal te maken hebben met je karakter, je omgeving, je verwerking, etc. Bij de éen duurt het langer dan bij de ander en je weet pas achteraf waartoe je behoort. Houd vol meid.
Engelsdrop, ik vind het ook heel zwaar om het verlies van mijn lieve mams te dragen. De wereld is soms ook gewoon stom. En hoewel je weet, dat je het ooit gaat meemaken, ben je er gewoon nooit op voorbereid. Dat gevoel van eenzaamheid is vreselijk klote vind ik ook. Ik ben niet alleen, maar zonder mams voel ik me toch wel alleen. Ben mijn maatje, vriendin, moeder en op-pad-gaan-gezel kwijt. Vind het keihard. Ook het lamgeslagen zijn en geen energie of zin in dingen hebben, komen me bekend voor. Normaal ontspan ik van opruimen en schoonmaken, maar dat lukt me nu ook maar mondjesmaat en pas sinds een weekje. Alhoewel ik het bij pap en mam thuis wel al vanaf het begin doe. Mam was altijd dol op haar huis en spullen en alles was altijd netjes en schoon. Ik probeer dat bij te houden voor haar, zal best raar zijn, maar geeft mij een goed gevoel.
Jij hebt nu helemaal geen ouders meer hè, vergeet dat niet. Ik denk dat dat ook nog een extra dimensie kan geven aan overlijdens. Niemand meer om op terug te vallen en je vertrouwde 'thuis' is helemaal weg. Als het nou zo aanhoudt hè, ga dan even naar je huisarts en vraag om hulp, iemand om mee te praten. De praktijkondersteuner of huisarts zelf, maar indien nodig, een therapeut voor rouwverwerking. Dat is niet gek hè.
Voor allebei; dat kleine kind in je is bijzonder hè. Je primitieve gevoelens van veiligheid, verlangen naar je overleden ouder, het onbegrip, de onwil, het willen gillen en krijsen. Je doet het eigenlijk niet, maar je zou het dolgraag willen. Er gaat eigenlijk gewoon een glans van je leven af. Je beseft, dat er best nog genoeg is om voor verder te leven, maar het missen van een zo ontzettend dierbaar iemand, maakt je klein. En dan ben ook ik inderdaad in de 40. Ik had gedacht, dat je er dan anders mee om zou kunnen gaan dan dat je jonger bent, maar leeftijd maakt geen zak uit. Niet waarop je een ouder verliest en niet hoe oud de ouder was.
Sterkte weer vandaag
Bijzonder dat je eigenlijk aangevoeld hebt, dat het niet goed zat bij je vader hè. Onbewust aangevoeld, dat dat rommelen met zijn klachten toch niet goed heeft gezeten. Rare realisatie lijkt me dat. Ik ben ervan overtuigd, dat later die goede herinneringen en liefde die er tussen jullie en ons was troost gaat geven en je de nare beelden vergeet. Ik denk echt dat dat bij het rouwproces hoort. Het is alleen zo verrot lastig, vind ik tenminste, dat je geen benul hebt van het tijdsbestek waarin het allemaal beter en rustig wordt. Het zal te maken hebben met je karakter, je omgeving, je verwerking, etc. Bij de éen duurt het langer dan bij de ander en je weet pas achteraf waartoe je behoort. Houd vol meid.
Engelsdrop, ik vind het ook heel zwaar om het verlies van mijn lieve mams te dragen. De wereld is soms ook gewoon stom. En hoewel je weet, dat je het ooit gaat meemaken, ben je er gewoon nooit op voorbereid. Dat gevoel van eenzaamheid is vreselijk klote vind ik ook. Ik ben niet alleen, maar zonder mams voel ik me toch wel alleen. Ben mijn maatje, vriendin, moeder en op-pad-gaan-gezel kwijt. Vind het keihard. Ook het lamgeslagen zijn en geen energie of zin in dingen hebben, komen me bekend voor. Normaal ontspan ik van opruimen en schoonmaken, maar dat lukt me nu ook maar mondjesmaat en pas sinds een weekje. Alhoewel ik het bij pap en mam thuis wel al vanaf het begin doe. Mam was altijd dol op haar huis en spullen en alles was altijd netjes en schoon. Ik probeer dat bij te houden voor haar, zal best raar zijn, maar geeft mij een goed gevoel.
Jij hebt nu helemaal geen ouders meer hè, vergeet dat niet. Ik denk dat dat ook nog een extra dimensie kan geven aan overlijdens. Niemand meer om op terug te vallen en je vertrouwde 'thuis' is helemaal weg. Als het nou zo aanhoudt hè, ga dan even naar je huisarts en vraag om hulp, iemand om mee te praten. De praktijkondersteuner of huisarts zelf, maar indien nodig, een therapeut voor rouwverwerking. Dat is niet gek hè.
Voor allebei; dat kleine kind in je is bijzonder hè. Je primitieve gevoelens van veiligheid, verlangen naar je overleden ouder, het onbegrip, de onwil, het willen gillen en krijsen. Je doet het eigenlijk niet, maar je zou het dolgraag willen. Er gaat eigenlijk gewoon een glans van je leven af. Je beseft, dat er best nog genoeg is om voor verder te leven, maar het missen van een zo ontzettend dierbaar iemand, maakt je klein. En dan ben ook ik inderdaad in de 40. Ik had gedacht, dat je er dan anders mee om zou kunnen gaan dan dat je jonger bent, maar leeftijd maakt geen zak uit. Niet waarop je een ouder verliest en niet hoe oud de ouder was.
Sterkte weer vandaag
donderdag 16 augustus 2018 om 11:34
Ik heb er vaak aan zitten denken dat onze situatie eigenlijk wel het beste van het slechtste scenario was: diagnose en 5 dagen later dood. Nee, het kwam niet als een verrassing en we hebben nog afscheid kunnen nemen. Maar achteraf gezien ging het wel heel erg snel hoor. Te snel om alles te kunnen laten bezinken.
Op zondagavond kregen we de diagnose, en op maandagochtend zat ik aan de telefoon met de huisarts om het euthanasietraject op gang te brengen. Terwijl toen hij het ziekenhuis inging ik er geen moment aan gedacht had dat hij er niet levend uit zou komen!
Dus ja, afscheid nemen was mogelijk, maar loslaten is een heel ander verhaal. Heel veel dingen kloppen ook niet in het verhaal. Niet dat het er toe doet, want hij is dood en komt nooit weer terug, maar toch probeer ik het verhaal rond te krijgen zodat ik rust heb, zodat ik 'verder' kan. Ik maak het mezelf heel moeilijk hiermee, maar het is iets dat ik niet zo kan stoppen. Het moet uitkristalliseren of zo.
Waar ik nog wel troost uit zou kunnen halen is het feit dat mijn vader, na het krijgen van de diagnose, echt dood wilde. En dat heeft echt wel wat gezegd over de pijn die hij had, want zijn gezin was zijn alles. Dat hij de dood verkoos boven ons is echt wel bijzonder. Heel af en toe kijk ik naar een foto van hem dat hij helemaal uitgeput in zijn stoel zit, wachtend op het moment dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. Zijn gezicht helemaal vertrokken van de pijn na weer een horrornacht te hebben moeten doorstaan. Die nachten waren echt niet om te aan te zien. We kampeerden beneden met ons allen en hielden hem maar aan de praat om wat afleiding te geven. Het was zo slopend, voor iedereen. Dat konden we ook niet langer volhouden.
Ik snap heel goed dat je het huis van je ouders netjes en schoon wil houden. Ik heb dat met mijn tuin. Tuinieren boeit me echt niet en ik deed het nooit, maar sinds mijn vader er niet meer is ben ik zelf wel heel regelmatig bezig om de boel mooi te houden. Voor mij is het een manier om hem te eren of zo. Ik begin er zelfs schik in te krijgen.
Op zondagavond kregen we de diagnose, en op maandagochtend zat ik aan de telefoon met de huisarts om het euthanasietraject op gang te brengen. Terwijl toen hij het ziekenhuis inging ik er geen moment aan gedacht had dat hij er niet levend uit zou komen!
Dus ja, afscheid nemen was mogelijk, maar loslaten is een heel ander verhaal. Heel veel dingen kloppen ook niet in het verhaal. Niet dat het er toe doet, want hij is dood en komt nooit weer terug, maar toch probeer ik het verhaal rond te krijgen zodat ik rust heb, zodat ik 'verder' kan. Ik maak het mezelf heel moeilijk hiermee, maar het is iets dat ik niet zo kan stoppen. Het moet uitkristalliseren of zo.
Waar ik nog wel troost uit zou kunnen halen is het feit dat mijn vader, na het krijgen van de diagnose, echt dood wilde. En dat heeft echt wel wat gezegd over de pijn die hij had, want zijn gezin was zijn alles. Dat hij de dood verkoos boven ons is echt wel bijzonder. Heel af en toe kijk ik naar een foto van hem dat hij helemaal uitgeput in zijn stoel zit, wachtend op het moment dat we naar het ziekenhuis zouden gaan. Zijn gezicht helemaal vertrokken van de pijn na weer een horrornacht te hebben moeten doorstaan. Die nachten waren echt niet om te aan te zien. We kampeerden beneden met ons allen en hielden hem maar aan de praat om wat afleiding te geven. Het was zo slopend, voor iedereen. Dat konden we ook niet langer volhouden.
Ik snap heel goed dat je het huis van je ouders netjes en schoon wil houden. Ik heb dat met mijn tuin. Tuinieren boeit me echt niet en ik deed het nooit, maar sinds mijn vader er niet meer is ben ik zelf wel heel regelmatig bezig om de boel mooi te houden. Voor mij is het een manier om hem te eren of zo. Ik begin er zelfs schik in te krijgen.
vrijdag 17 augustus 2018 om 13:30
Mijn moeder wilde en kon ook niet meer. En heeft op het laatst nog voor euthanasie gekozen. Ik put daar geen troost uit eigenlijk; dat ze zefl wilde. Ze wilde omdat het niet anders kon. Ze ging toch.
Toen ze ons vertelde euthansaie te willen zei ze dat zo treffend. De dood is onvermijdelijk. Er is geen andere weg.
Het is de ziekte die haar daar gebracht heeft. Ze ging dood, het kon niet anders; maar ze wilde niet.
In het begin was ik bijna alleen maar bij mijn vader. Ook omdat ik tijdens mijn moeder haar ziekte daar ook bijna alleen maar zat, Kon ik na het overlijden niet ineens thuis op de bank gaan zitten.
En ik deed heel veel. Allees moest van mij net zo gaan zoals mijn moeder het deed. Zo maakte ze altijd een bepaald iets schoon met een bepaald middeltje. Vond ik altijd onzin. Maar ik ging het toch nieuw kopen toen het op was. Zij zette elke week verse bloeken bij de foto van mijn overleden broer. Heb ik ook nog bijna een jaar lang gedaan. En nog meer van dat soort dingen.
Gelukkig is dat nu veel minder. Haar spullen opruimen hebben wij nog steeds niet echt gedaan. ik heb wel haar toiletspulletjes opgeruimd. En wat spullen van haar aan de kapstok. Verder is alles er nog...Mijn vader wil dat ook nog zo. En dan lijkt me dat prima.
Toen ze ons vertelde euthansaie te willen zei ze dat zo treffend. De dood is onvermijdelijk. Er is geen andere weg.
Het is de ziekte die haar daar gebracht heeft. Ze ging dood, het kon niet anders; maar ze wilde niet.
In het begin was ik bijna alleen maar bij mijn vader. Ook omdat ik tijdens mijn moeder haar ziekte daar ook bijna alleen maar zat, Kon ik na het overlijden niet ineens thuis op de bank gaan zitten.
En ik deed heel veel. Allees moest van mij net zo gaan zoals mijn moeder het deed. Zo maakte ze altijd een bepaald iets schoon met een bepaald middeltje. Vond ik altijd onzin. Maar ik ging het toch nieuw kopen toen het op was. Zij zette elke week verse bloeken bij de foto van mijn overleden broer. Heb ik ook nog bijna een jaar lang gedaan. En nog meer van dat soort dingen.
Gelukkig is dat nu veel minder. Haar spullen opruimen hebben wij nog steeds niet echt gedaan. ik heb wel haar toiletspulletjes opgeruimd. En wat spullen van haar aan de kapstok. Verder is alles er nog...Mijn vader wil dat ook nog zo. En dan lijkt me dat prima.
vrijdag 17 augustus 2018 om 22:23
Mijn vader kon ook niet anders. Ook hij ging toch, maar omdat hij zei dat hij naar de dood, de rust, verlangde was het iets makkelijker te accepteren dat hij ging. Hij vond het ook niet oneerlijk. Gewoon vette pech, jammer. Mijn opa had ook longkanker, maar hij wilde zo ontzettend graag leven. Hij vond echt dat zijn leuke leven hem ontnomen, afgepakt, werd. Hij was 90! Ik vond dat wel erg om te zien.
zondag 19 augustus 2018 om 17:16
same here... same here...CL2 schreef: ↑12-08-2018 14:09Ik voel me gewoon zo lamgeslagen nog. Ik mis haar zo vreselijk. Echt een gat wat ze achter heeft gelaten. Ik probeer steeds maar voor me te halen, dat ze bij overleven geen fijn leven meer had overgehouden en dat vechten en lijden haar bespaard is gebleven. Ik vind dit echt het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen/doorstaan.
En als ik dan denk "Waarom moest dit nou zo gebeuren" en ik kijk weer eens naar de foto's van de laatste dagen in bed in de woonkamer. Dan denk ik ook echt, wat is jouw lijf toch verlept geweest van binnen. Wat wilde ze graag doodgaan op t einde. Hoe k#t moet je je gevoeld hebben dat je zo graag dood wilde gaan omdat het blijkbaar niet vol te houden is.
Wat is het toch een klote-ziekte.... en dan begrijp ik inderdaad wel dat haar t meeste lijden bespaard is gebleven en dat ze echt niet langer door kon gaan. Zonder euthanasie had ze misschien amper een weekje langer geleefd. En toch blijf ik me shit voelen en heb ik niet het idee dat het me oplucht of beter laat voelen door te denken dat haar lijden bespaard gebleven is
zondag 19 augustus 2018 om 17:25
Ik had juiste de eerste 2 weken na de uitvaart nauwelijks ergens "last van". Ik denk als het dit is... dan is het te doen. Vol adrenaline, nog compleet beduusd wat we allemaal meegemaakt hadden. Ik was een week vrij en zat thuis op de bank te wachten tot de beroemde klap kwam maar die kwam maar niet. Beetje bij beetje begon t normale leven met werk weer en ik denk in week 5-6 was het t ergste. Huilbuien, avonden en nachten janken, wakkerliggen, weer die film afspelen. En haar ontzettend missen. Echt niet weten hoe je verder moet, want het moet toch een keer beter gaan denk je dan. Maar je ziet gewoon echt geen lichtpuntjes maar alleen maar zwart.CL2 schreef: ↑12-08-2018 17:59Die blinde paniek maakt me een soort van gek. Dan is alles donker zeg maar. Dan kan ik het niet, dan zie ik niet hoe het verder moet, dan mis ik haar zo hartverscheurend, dat alles gewoon ruk is. En dat vind ik een vreselijk gevoel. De eerste vier weken had ik dit continu, nu beginnen er wat luchtmomenten te komen. Ik vind het alleen dubbel zo zwaar als het na zo'n beetje lucht weer terugkomt. Alsof ik twee keer zo hard naar beneden donder. Heb jij dat ook zo ervaren?
Nu week 9. Ik huil elke dag nog, al is het soms 2 minuutjes bij een korte gedachte en soms een hele avond. Wat waarschijnlijk maar n uurtje is maar ik kan wel een hele avond mee bezig zijn. Nu heb ik steeds vaker momenten dat ik denk, goh ik heb er een half uurtje niet aan gedacht. Druk verzonken met werk of met iets anders. Zodat het niet meer de hele dag door m'n hoofd vliegt. Maar denk er idd nog steeds elke dag aan, binnen de paar minuten als ik wakker wordt.
Helpt ook niet mee dat we in onze omgeving nu nog 3 andere sterfgevallen/uitvaarten gehad hebben. Komt alles weer omhoog tijdens zo'n dienst. Al vind ik het wel fijn om met die vrienden te praten erover. Niet dat ik nu de expert ben maar we begrijpen elkaar beter dan met anderen.
zondag 19 augustus 2018 om 17:31
Dat herken ik ook. Het is hier ook soms nog steeds super-onwerkelijk.
Vooral op de begraafplaats, dan denk ik echt "hier ligt ze gewoon... hieronder in die kist. Hoe dan??"
Ik heb me dat op begraafplaatsen niet eerder echt gerealiseerd dat er mensen in kisten onder de grond liggen.
Terwijl je natuurlijk weet dat het wel zo is, ga ik me dat nu vaker visualiseren.
Misschien ook omdat mn moeder de eerste dode persoon is die ik gezien heb. En natuurlijk zelf de kist gesloten heb met wat bloemen erbij enz. Dat ik nu letterlijk die mensen onder de grond zie liggen.
Ben ook vaker nu aan het youtubben geweest naar zaken over de dood. Hoe het afleggen in zn werk gaat, wat zo'n begrafenisondernemer allemaal doet. Oprecht geïnteresseerd kijk ik dat dan en niet met verdriet. Alsof ik er ineens heel veel van wil weten. Hebben jullie dat ook?
Beetje luguber - sorry...
zondag 19 augustus 2018 om 17:34
CL2 schreef: ↑14-08-2018 16:52Rot is dat hè die zorgen voor je moeder erbij? Herken het goed. Mijn vader en moeder waren ook zo goed als 50 jaar samen. Heel veel met elkaar geleefd en gedaan altijd. En dat pats boem, weg en over. En mijn pa is zo introvert als de pest. Doet alles in zichzelf en ik zie hoe moeilijk hij het heeft. Dan breekt m'n hart nog een keer.
Hebben jullie wel broers en zussen om e.e.a. mee te delen?
Ik niet... mijn vader kletst normaliter veel, maar niet als het om emoties gaat. En nu stort hij alles bij mij er uit. Dat hij zo eenzaam is en zijn gedachten. Fijn dat hij dat kan en het hem oplucht maar met heel veel dingen kan ik ook niet. Ben zelf naar een praktijkondersteuner geweest maar dat wil hij niet. Tja.. introvert zijn is anders maar lijkt me ook niet handig. Ik heb het idee dat het opkroppen niet werkt en evt op een ander moment, wie weet jaren later, er alsnog uit komt.
Hebben jullie overgebleven ouder wel professionele hulp?
zondag 19 augustus 2018 om 17:38
Hier ook
Niet in de planning ook, maar ik bedenk me nu wel wie ons dan gaat verzorgen als het nodig moet zijn. Maar geen reden om alsnog een kind te krijgen want dat is ook niet meer mogelijk.
zondag 19 augustus 2018 om 17:44
Dat is precies goed omschreven inderdaad. Ik heb de laatste weken van meerdere mensen gehoord dat ze verbaasd zijn dat ik nergens zin in heb. Feestjes , festivals, verjaardagen, het interesseert me geen ruk. Dus zeg 3kwart ook af om gewoon thuis te rommelen en te bankhangen terwijl ik juist van mezelf ook verwachtte dat ik volop zou gaan leven door het besef dat je zelf ook geen 100 wordt. Dus ineens alles uit het leven willen halen nu, absoluut niet. De glans is eraf, helemaal goed omschreven.
zondag 19 augustus 2018 om 17:53
Koekie, ik heb hetzelfde met interesse in de dood, en alles wat erom heen zit. Dit had ik als kind al, maar na de dood van mijn vader ben ik er heel erg mee bezig. Ik vind het ook niet luguber.
Mijn moeder gaat niet naar een therapeut of zo. Ze is ook niet iemand die heel erg veel over haar gevoelens praat. Ze is meer een doener. Om haar te helpen ben ik beter af met haar naar Tuinland te gaan, of een heg te gaan snoeien dan te praten over onze gevoelens.
Ook bij mij kwam na een week of 6 die 'klap'. Ik denk dat ik de eerste weken in shock was. En in de 5 weken na mijn vader had ik met nog 2 sterfgevallen te maken (zieke ouders van vrienden). Ik zat in een gekke mallemolen.
W.b. huilen, dat doe ik echt nog heel regelmatig. Bijna elke dag wel even en soms gewoon een hele avond. Ik heb ook wel betere dagen tegenwoordig. Gelukkig. Rond een maand of 4/5 dacht ik echt dat ik me nooit meer beter zou voelen. Het duurde al zo lang en geen enkel lichtpuntje aan de horizon. Dat gevoel heb ik nu niet meer.
Mijn moeder gaat niet naar een therapeut of zo. Ze is ook niet iemand die heel erg veel over haar gevoelens praat. Ze is meer een doener. Om haar te helpen ben ik beter af met haar naar Tuinland te gaan, of een heg te gaan snoeien dan te praten over onze gevoelens.
Ook bij mij kwam na een week of 6 die 'klap'. Ik denk dat ik de eerste weken in shock was. En in de 5 weken na mijn vader had ik met nog 2 sterfgevallen te maken (zieke ouders van vrienden). Ik zat in een gekke mallemolen.
W.b. huilen, dat doe ik echt nog heel regelmatig. Bijna elke dag wel even en soms gewoon een hele avond. Ik heb ook wel betere dagen tegenwoordig. Gelukkig. Rond een maand of 4/5 dacht ik echt dat ik me nooit meer beter zou voelen. Het duurde al zo lang en geen enkel lichtpuntje aan de horizon. Dat gevoel heb ik nu niet meer.
zondag 19 augustus 2018 om 20:57
Ja, klote is dat hè. Die lijven worden gewoon afgebroken door al die behandelingen. Ze krijgen een beetje tijd erbij, maar de goede dingen in die lijven worden ook gewoon gemold. Als je dood wil, zal je geen uitweg meer zien nee. Dan moet je je wel zo klote voelen en pijn hebben en geen uitweg meer zien. Het is natuurlijk mooi gezegd, dat haar lijden bespaard gebleven is, ik houd mezelf dat ook voor. En hoewel het best wel heel erg waar is, koop je er gewoon niks voor. Ik begrijp dat je daar later waarschijnlijk pas iets mee kan.koekie1980 schreef: ↑19-08-2018 17:16same here... same here...
En als ik dan denk "Waarom moest dit nou zo gebeuren" en ik kijk weer eens naar de foto's van de laatste dagen in bed in de woonkamer. Dan denk ik ook echt, wat is jouw lijf toch verlept geweest van binnen. Wat wilde ze graag doodgaan op t einde. Hoe k#t moet je je gevoeld hebben dat je zo graag dood wilde gaan omdat het blijkbaar niet vol te houden is.
Wat is het toch een klote-ziekte.... en dan begrijp ik inderdaad wel dat haar t meeste lijden bespaard is gebleven en dat ze echt niet langer door kon gaan. Zonder euthanasie had ze misschien amper een weekje langer geleefd. En toch blijf ik me shit voelen en heb ik niet het idee dat het me oplucht of beter laat voelen door te denken dat haar lijden bespaard gebleven is
