Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
vrijdag 10 augustus 2018 om 18:38
Je had dus een sterke drang meer te weten te komen over alles wat met de dood en rouw te maken heeft. Heeft het je wel iets gebracht qua herkenning en houvast? Jeetje, wat rot zulke nachten. Is dat nu wel weg of minder? Ik snap wel wat je zegt over zelf dood zijn. Ik heb ook geen doodswens hoor, maar puur dat ik zo niet verder wilde leven. Zonder mijn lieve moedertje. Met die pijn en het verdriet.
Ja, 3 jaar. Als gemiddelde geven ze dat dan aan hoor. De één zal sneller gaan, de ander doet er 4 of meer jaar over. Dat is voor een ieder anders natuurlijk. 4 jaar bij die vriendin??? Mijn hemel, wat een tijd joh. Ik was ook zeer hecht met mijn moeder en heb sinds haar overlijden last van onzekerheid en angsten. Ik heb nu ook die angst nog van "het komt nooit meer goed" of "ik kan helemaal niet leuk leven zonder haar". Dat zal weer moeten slijten vrees ik. Ook heb ik de angst dat mijn vader er ook ineens vandoor gaat. Er is geen enkele aanleiding voor, maar ja, die was er voor mijn moeder ook niet direct. Kon je dat denken maar eens een poosje stil zetten hè. Die raderen draaien maar door.
Jij zult ook ongetwijfeld kunnen wat je vriendin kon. En waarschijnlijk dacht zij dit met 7 maanden ook niet. Kun je het daar over hebben met haar? Of is dat dezelfde vriendin, die je zo heeft laten zitten? Het is gewoon retezwaar.
Ja, 3 jaar. Als gemiddelde geven ze dat dan aan hoor. De één zal sneller gaan, de ander doet er 4 of meer jaar over. Dat is voor een ieder anders natuurlijk. 4 jaar bij die vriendin??? Mijn hemel, wat een tijd joh. Ik was ook zeer hecht met mijn moeder en heb sinds haar overlijden last van onzekerheid en angsten. Ik heb nu ook die angst nog van "het komt nooit meer goed" of "ik kan helemaal niet leuk leven zonder haar". Dat zal weer moeten slijten vrees ik. Ook heb ik de angst dat mijn vader er ook ineens vandoor gaat. Er is geen enkele aanleiding voor, maar ja, die was er voor mijn moeder ook niet direct. Kon je dat denken maar eens een poosje stil zetten hè. Die raderen draaien maar door.
Jij zult ook ongetwijfeld kunnen wat je vriendin kon. En waarschijnlijk dacht zij dit met 7 maanden ook niet. Kun je het daar over hebben met haar? Of is dat dezelfde vriendin, die je zo heeft laten zitten? Het is gewoon retezwaar.
vrijdag 10 augustus 2018 om 19:28
Wat mij heel erg hielp was een klein boekje van Manu Keirse: Vingerafdruk van verdriet. Daarin stond iets in de trant van dat rouwen zo lang duurt als het bij je duurt. Toen voelde ik me ook weer even normaal. Vanuit mijn omgeving begon ik nl. best wel negatieve reacties te krijgen. Dat ik er na 3 of 4 maanden 'nog steeds' niet overheen was. Ja duh!
Ik krijg die reacties niet meer omdat ik er zelf ook niet over begin. Een paar maanden geleden moest ik nog steeds heel erg mijn verhaal kwijt. Dat heb ik nog steeds wel, maar dat doe ik op het forum. Hier is het veilig. Hier word ik begrepen.
Die nachten, die zijn godzijdank eigenlijk zo goed als voorbij. ik denk dat de laatste zo'n maand of 2 geleden was. Echt verschrikkelijk. Dan zat ik helemaal vast in een paniekaanval met mijn telefoon in de hand denkend wie ik wakker kon bellen. En dan niet bellen, want ik wilde niemand tot last zijn. Toen zat ik nog wel in de fase dat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Dat ik me nooit meer beter zou voelen.
Ik weet nu dat ik me wel weer beter zal voelen. Ik voel me nog steeds niet goed, maar de acute pijn en paniek, daar zijn de scherpe randjes echt wel van af. Ik huil nog steeds elke dag, maar ik merk dat ik me sneller kan herpakken. Ik glijd niet meer zo snel af naar de bodem van de put.
Die angst om je vader te verliezen, ook herkenbaar. Ik had dat de eerste maanden heel sterk, dat ik bang was dat mijn moeder er achter aan zou gaan. Elke ochtend keek ik meteen of ze al op whatsapp was geweest. En toen ik op een ochtend haar om 10 uur nog niet had gezien heb ik de buurman ingeschakeld. Het bleek gewoon dat haar simkaart op slot zat en ze had de puk code nodig die ze zelf niet had. Maar ik was helemaal in paniek.
Ik kan het wel met die vriendin er over hebben hoor, maar om eerlijk te zijn voel ik me prettiger om gewoon naar het forum te gaan. Zij heeft nl. ook heel veel andere dingen aan haar hoofd momenteel. Ik wil daar niet elke dag met hetzelfde verhaal aan komen kakken
Ik krijg die reacties niet meer omdat ik er zelf ook niet over begin. Een paar maanden geleden moest ik nog steeds heel erg mijn verhaal kwijt. Dat heb ik nog steeds wel, maar dat doe ik op het forum. Hier is het veilig. Hier word ik begrepen.
Die nachten, die zijn godzijdank eigenlijk zo goed als voorbij. ik denk dat de laatste zo'n maand of 2 geleden was. Echt verschrikkelijk. Dan zat ik helemaal vast in een paniekaanval met mijn telefoon in de hand denkend wie ik wakker kon bellen. En dan niet bellen, want ik wilde niemand tot last zijn. Toen zat ik nog wel in de fase dat ik dacht dat het nooit meer goed zou komen. Dat ik me nooit meer beter zou voelen.
Ik weet nu dat ik me wel weer beter zal voelen. Ik voel me nog steeds niet goed, maar de acute pijn en paniek, daar zijn de scherpe randjes echt wel van af. Ik huil nog steeds elke dag, maar ik merk dat ik me sneller kan herpakken. Ik glijd niet meer zo snel af naar de bodem van de put.
Die angst om je vader te verliezen, ook herkenbaar. Ik had dat de eerste maanden heel sterk, dat ik bang was dat mijn moeder er achter aan zou gaan. Elke ochtend keek ik meteen of ze al op whatsapp was geweest. En toen ik op een ochtend haar om 10 uur nog niet had gezien heb ik de buurman ingeschakeld. Het bleek gewoon dat haar simkaart op slot zat en ze had de puk code nodig die ze zelf niet had. Maar ik was helemaal in paniek.
Ik kan het wel met die vriendin er over hebben hoor, maar om eerlijk te zijn voel ik me prettiger om gewoon naar het forum te gaan. Zij heeft nl. ook heel veel andere dingen aan haar hoofd momenteel. Ik wil daar niet elke dag met hetzelfde verhaal aan komen kakken
zaterdag 11 augustus 2018 om 12:26
Lieve TO
Ik heb eindelijk eens een moment gevonden om dit hele topic eens te lezen en zal op wat quotes van anderen reageren.
Mijn moeder is nu 8 weken geleden overleden. 2x borstkanker gehad en 2x daarvan genezen. Helaas bleek dat toch niet zo te zijn en onverwacht 6jr geleden iets gevonden waardoor we wisten dat het uitgezaaid was. Het is eigenlijk best goed gegaan die 6 jaar, alleen de laatste weken gingen snel. Bij de oncoloog half mei de opmerking dat het de verkeerde kant op ging met prognose van een half jaar. en 3 weken later was het al zover...
Nu komen wij (mn vader en ik) steeds meer aanwijzingen tegen dat ze dit zelf al minstens een half jaar door had. Abonnementen opgezegd, testament aangepast in nov en dec vorig jaar al. Zelfs rigoureuze opruiming in huis. Mn moeder kon ineens de trap niet op, bed naar huiskamer en ik ben vanaf die dag daar gaan logeren.
Blijkt nu dat ze nog geen 10 kledingstukken in de kast had, rest was al weggedaan, marktplaats enz. Mn vader ontdekt steeds vaker dat er spullen in huis missen, glazen die hij niet mooi vond, keukenspul wat hij toch niet gebruikte, haar cd's en muziek op de computer die mn vader niet zo mooi vond, alles is al maanden geleden weggedaan.
En dat zit me nu het meeste dwars. Dat ik dat allemaal gemist heb. Dat ik niet meer tijd met haar die laatste weken doorgebracht heb. Dat ze dit proces zo zielig in haar eentje heeft moeten doen. Mijn vader vindt dat ik me niets kan kwalijk nemen, zelf hij had er niet door terwijl ze 24/7 samen in 1 huis zaten. En ja ik blijf inderdaad maar malen, die laatste 2 weken logeren en verzorgen, haar stem hoor ik steeds als we belden, malen of ik hints gehad heb die ik compleet gemist heb. Maar ik kwam 1x per week bij mn ouders. soms 2x. En ze heeft me nooit gevraagd om vaker te komen en nooit gezegd dat ze dacht dat het niet goed ging.
Ik heb eindelijk eens een moment gevonden om dit hele topic eens te lezen en zal op wat quotes van anderen reageren.
Mijn moeder is nu 8 weken geleden overleden. 2x borstkanker gehad en 2x daarvan genezen. Helaas bleek dat toch niet zo te zijn en onverwacht 6jr geleden iets gevonden waardoor we wisten dat het uitgezaaid was. Het is eigenlijk best goed gegaan die 6 jaar, alleen de laatste weken gingen snel. Bij de oncoloog half mei de opmerking dat het de verkeerde kant op ging met prognose van een half jaar. en 3 weken later was het al zover...
Nu komen wij (mn vader en ik) steeds meer aanwijzingen tegen dat ze dit zelf al minstens een half jaar door had. Abonnementen opgezegd, testament aangepast in nov en dec vorig jaar al. Zelfs rigoureuze opruiming in huis. Mn moeder kon ineens de trap niet op, bed naar huiskamer en ik ben vanaf die dag daar gaan logeren.
Blijkt nu dat ze nog geen 10 kledingstukken in de kast had, rest was al weggedaan, marktplaats enz. Mn vader ontdekt steeds vaker dat er spullen in huis missen, glazen die hij niet mooi vond, keukenspul wat hij toch niet gebruikte, haar cd's en muziek op de computer die mn vader niet zo mooi vond, alles is al maanden geleden weggedaan.
En dat zit me nu het meeste dwars. Dat ik dat allemaal gemist heb. Dat ik niet meer tijd met haar die laatste weken doorgebracht heb. Dat ze dit proces zo zielig in haar eentje heeft moeten doen. Mijn vader vindt dat ik me niets kan kwalijk nemen, zelf hij had er niet door terwijl ze 24/7 samen in 1 huis zaten. En ja ik blijf inderdaad maar malen, die laatste 2 weken logeren en verzorgen, haar stem hoor ik steeds als we belden, malen of ik hints gehad heb die ik compleet gemist heb. Maar ik kwam 1x per week bij mn ouders. soms 2x. En ze heeft me nooit gevraagd om vaker te komen en nooit gezegd dat ze dacht dat het niet goed ging.
zaterdag 11 augustus 2018 om 12:52
Hier zit ik nu idd middenin. Echt supershit hoe anderen weer doorsjezen en ik nog steeds t gevoel heb om de dagen te overleven zonder goeie zin zonder energie. Ik wil zo veel in mn hoofd maar ik ben gewoon zo kapot moe. En dat sommige goede vrienden toch eigenlijk niet zo'n beste steun zijn. "Je kan me altijd bellen he".... ik kan t niet meer horen. Op momenten dat ik me superklote voel dan heb ik echt geen trek om anderen te gaan bellen. Zit het liefste alleen te klooien in huis, youtube video's over rouw kijken, verhalen van anderen lezen, en slecht eten en toch wel meer alcohol dan normaal gebruiken. Had gehoopt dat ik afleiding zou vinden in mn werk of vet veel zou sporten zoals ik dat bij anderen lees. Maar ben al 3 maanden niet gaan sporten en heb helaas de versie van verdriet oplossen die voor mn eigen lijf dus niet t beste is. Ben wel ondertussen begonnen met wandelen.Lady_Day schreef: ↑30-06-2018 09:44De eerste dagen na het overlijden word je geleefd en kan het lijken alsof je in een slechte film zit. Maar dan, als alles achter de rug is, en ieder gaat weer door met zijn/haar leven... en jij staat stil... dat vond ik het ergste. Ik wilde alleen maar over mijn vader praten (nog steeds heel veel trouwens) maar ik merkte dat mensen er 'moe' van werden. Dat voelde extra eenzaam. Het is zo belangrijk dat je je verhaal kwijt kunt.
zaterdag 11 augustus 2018 om 13:25
Koekie, dat stukje over je moeder die al aan het opruimen was geslagen greep me heel erg aan. Dat je dat allemaal gemist hebt, dat was ongetwijfeld de bedoeling van je moeder. Ze wilde anderen vast niet tot 'last' zijn.
Mijn vader had hetzelfde. Hij moest nieuwe heupen en dat wilde hij niet. Volgens hem had dat geen enkele zin. Wij dachten dat ie met een stel nieuwe heupen wel weer 15 jaar vooruit kon. Achteraf gezien denk ik dat hij inderdaad geen nieuwe heupen nodig had maar dat de pijn kwam omdat de kanker uitgezaaid was. Hij heeft ook 1x tegen mijn zus gezegd dat ie dacht dat ie heel erg ziek was. Dat was vorige zomer. Verder totaal geen indicatie, behalve dat ie wat moeilijk liep.
Jouw moeder heeft het geweten, mijn vader heeft het geweten. En ik denk uit liefde voor ons hebben ze het ons niet verteld.
Ik had ook gehoopt afleiding in mijn werk te vinden, maar helaas ook hier niet het geval. Ik drink eigenlijk bijna nooit, maar af en toe drink ik alcohol om de scherpe kantjes er af te halen (niet voor de smaak, in ieder geval). En verder doe ik weinig. Ik lees veel over rouw, ik kijk docu's over de dood. Best deprimerend eigenlijk, maar voor mij hoort dat er gewoon nu even bij.
En dan die vermoeidheid... verschrikkelijk he. Ik heb gisteren mijn out of office aangezet en heb de hele dag in bed gelegen. Lamlendig en lekker tegelijk.
Mijn vader had hetzelfde. Hij moest nieuwe heupen en dat wilde hij niet. Volgens hem had dat geen enkele zin. Wij dachten dat ie met een stel nieuwe heupen wel weer 15 jaar vooruit kon. Achteraf gezien denk ik dat hij inderdaad geen nieuwe heupen nodig had maar dat de pijn kwam omdat de kanker uitgezaaid was. Hij heeft ook 1x tegen mijn zus gezegd dat ie dacht dat ie heel erg ziek was. Dat was vorige zomer. Verder totaal geen indicatie, behalve dat ie wat moeilijk liep.
Jouw moeder heeft het geweten, mijn vader heeft het geweten. En ik denk uit liefde voor ons hebben ze het ons niet verteld.
Ik had ook gehoopt afleiding in mijn werk te vinden, maar helaas ook hier niet het geval. Ik drink eigenlijk bijna nooit, maar af en toe drink ik alcohol om de scherpe kantjes er af te halen (niet voor de smaak, in ieder geval). En verder doe ik weinig. Ik lees veel over rouw, ik kijk docu's over de dood. Best deprimerend eigenlijk, maar voor mij hoort dat er gewoon nu even bij.
En dan die vermoeidheid... verschrikkelijk he. Ik heb gisteren mijn out of office aangezet en heb de hele dag in bed gelegen. Lamlendig en lekker tegelijk.
zaterdag 11 augustus 2018 om 13:27
Heel herkenbaar, alles is anders en ik begrijp niet waarom ik voor die tijd aandacht aan bepaalde dingen gaf die totaal niet belangrijk waren. En ook leuke dingen boeien me voor geen meter meer. Bepaalde klussen op mn werk, op stap gaan naar muziekfestivals en gezelligheid met grote groepen mensen... bleeeeg.h.. ik zit nu veel liever alleen en wandel door de natuur, Letterlijk stilstaan bij zaken ipv maar doorgaan in de rat race en voel me behoorlijk doelloos. Maja... hoort erbij blijkbaar.Lady_Day schreef: ↑01-07-2018 09:49Ik ben er door in een soort crisis terecht gekomen waarbij ik alles anders wil. En niet in de zin van 'en nu ga ik alles uit het leven halen want het leven is al zo kort' want de meeste dingen boeien me niet, maar ik ben wel op zoek naar een nieuwe balans, en daar hoort verandering bij (voor mij).
Kunnen jullie eens wat dingen noemen die je na het overlijden inderdaad rigoureus veranderd hebt?
zaterdag 11 augustus 2018 om 13:33
Koekie, ik ben gestopt met roekeloos kleding kopen. Ik spendeerde eerder wel iets van 400 euro per maand aan kleding. Het boeit me niet meer.
Mijn werk, wat ik altijd heel leuk vond, boeit me niet meer. Heb net ook promotie gekregen (hoe en waarom weet ik ook niet), het boeit me niet. Groepen mensen was ik nooit zo'n fan van maar nu trek ik het echt niet meer.
Ik moest en zou altijd in de stad wonen. Ik word er nu gek van. Continu lawaai om me heen... ik snak naar rust en naar de natuur. Ik ben nu op zoek naar een plekje in het groen waar ik een klein huisje neer kan laten zetten. Wat moet ik met al die winkels waar ik niet meer kom, wat moet ik met al die cafeetjes waar ik niet wil zijn. Ik wil rust.
Ik heb al heel veel spullen naar de kringloop gebracht. Meer dan de helft van mijn kleding is weg. Heel veel boeken die ik al gelezen heb, weg. Heel veel keukenspullen en rommeltjes voor het huis.. weg. Ik wil die troep niet meer. Ik wil zo min mogelijk spullen hebben en klein, het liefst zelfvoorzienend wonen.
Mijn werk, wat ik altijd heel leuk vond, boeit me niet meer. Heb net ook promotie gekregen (hoe en waarom weet ik ook niet), het boeit me niet. Groepen mensen was ik nooit zo'n fan van maar nu trek ik het echt niet meer.
Ik moest en zou altijd in de stad wonen. Ik word er nu gek van. Continu lawaai om me heen... ik snak naar rust en naar de natuur. Ik ben nu op zoek naar een plekje in het groen waar ik een klein huisje neer kan laten zetten. Wat moet ik met al die winkels waar ik niet meer kom, wat moet ik met al die cafeetjes waar ik niet wil zijn. Ik wil rust.
Ik heb al heel veel spullen naar de kringloop gebracht. Meer dan de helft van mijn kleding is weg. Heel veel boeken die ik al gelezen heb, weg. Heel veel keukenspullen en rommeltjes voor het huis.. weg. Ik wil die troep niet meer. Ik wil zo min mogelijk spullen hebben en klein, het liefst zelfvoorzienend wonen.
zaterdag 11 augustus 2018 om 13:35
2...CL2 schreef: ↑02-07-2018 03:40Raar inderdaad die zin 'ze ligt er goed bij'. Maar ja. Dat is alles wat je nog kunt doen voor haar. Ze was altijd op en top verzorgd en dat is ze nu ook weer en dat is fijn. Ik heb inderdaad twee foto's gemaakt tot nu toe. Geen idee of ik daar ooit iets mee wil, maar ik dacht voor de zekerheid.
ik denk dat ik er wel 30 foto's van heb. Van alle kanten, van de bloemen die erbij staan, van de stapels kaartjes.... het klinkt bizar maar ben er heel blij mee. Ik heb gelukkig geen foto gemaakt van na de ethenasie, voordat ze "opgelapt was"Dat beeld staat nog steeds op mn netvlies... zon wit gezicht met ogen en mond open, zo eng. 
Ook van de uitvaart hebben we een video, die heb ik ondertussen ook 4-5 x gezien.
zaterdag 11 augustus 2018 om 13:38
Lady_Day schreef: ↑11-08-2018 13:25Koekie, dat stukje over je moeder die al aan het opruimen was geslagen greep me heel erg aan. Dat je dat allemaal gemist hebt, dat was ongetwijfeld de bedoeling van je moeder. Ze wilde anderen vast niet tot 'last' zijn.
Dat weet ik zeker, en dat vind ik zo sneu... dat wij er niet konden zijn voor onze ouders om ze te steunen.
Ze heeft zelfs 1 borstbesparende operatie ondergaan zonder dat aan ons te vertellen. Gewoon daarna naar huis gegaan en in bed gekropen en mn vader gezegd dat ze zich niet zo lekke voelde. Tot mn pa 2 dagen later verband in de afvakbak ontdekte.
Mijn vader had hetzelfde. Hij moest nieuwe heupen en dat wilde hij niet. Volgens hem had dat geen enkele zin. Wij dachten dat ie met een stel nieuwe heupen wel weer 15 jaar vooruit kon. Achteraf gezien denk ik dat hij inderdaad geen nieuwe heupen nodig had maar dat de pijn kwam omdat de kanker uitgezaaid was. Hij heeft ook 1x tegen mijn zus gezegd dat ie dacht dat ie heel erg ziek was. Dat was vorige zomer. Verder totaal geen indicatie, behalve dat ie wat moeilijk liep.
Jouw moeder heeft het geweten, mijn vader heeft het geweten. En ik denk uit liefde voor ons hebben ze het ons niet verteld.
mooi dat je zegt dat dit uit liefde is... toch wel gek dat je zover zelf kan gaan
Ik had ook gehoopt afleiding in mijn werk te vinden, maar helaas ook hier niet het geval. Ik drink eigenlijk bijna nooit, maar af en toe drink ik alcohol om de scherpe kantjes er af te halen (niet voor de smaak, in ieder geval). En verder doe ik weinig. Ik lees veel over rouw, ik kijk docu's over de dood. Best deprimerend eigenlijk, maar voor mij hoort dat er gewoon nu even bij.
herkenbaar!
En dan die vermoeidheid... verschrikkelijk he. Ik heb gisteren mijn out of office aangezet en heb de hele dag in bed gelegen. Lamlendig en lekker tegelijk.
had eigen 2 dagen op een festival gezeten maar ik heb ook afgezegd en mezelf ondergedompeld in zielig-zijn. Soms wel fijn ja.
zaterdag 11 augustus 2018 om 13:40
hoe bizar... dit zou ik geschreven kunnen hebben. Het ontspullen, lawaai op straat, alles vind ik druk en irritant.Lady_Day schreef: ↑11-08-2018 13:33Koekie, ik ben gestopt met roekeloos kleding kopen. Ik spendeerde eerder wel iets van 400 euro per maand aan kleding. Het boeit me niet meer.
Mijn werk, wat ik altijd heel leuk vond, boeit me niet meer. Heb net ook promotie gekregen (hoe en waarom weet ik ook niet), het boeit me niet. Groepen mensen was ik nooit zo'n fan van maar nu trek ik het echt niet meer.
Ik moest en zou altijd in de stad wonen. Ik word er nu gek van. Continu lawaai om me heen... ik snak naar rust en naar de natuur. Ik ben nu op zoek naar een plekje in het groen waar ik een klein huisje neer kan laten zetten. Wat moet ik met al die winkels waar ik niet meer kom, wat moet ik met al die cafeetjes waar ik niet wil zijn. Ik wil rust.
Ik heb al heel veel spullen naar de kringloop gebracht. Meer dan de helft van mijn kleding is weg. Heel veel boeken die ik al gelezen heb, weg. Heel veel keukenspullen en rommeltjes voor het huis.. weg. Ik wil die troep niet meer. Ik wil zo min mogelijk spullen hebben en klein, het liefst zelfvoorzienend wonen.
zaterdag 11 augustus 2018 om 14:24
Ouders blijven tot op het laatst proberen voor hun kinderen te zorgen. Ik weet nog toen mijn vader naar het hospitium ging en de verpleegkundige vroeg of hij bang was. Mijn vader zei toen ja. Ik had hem tot dan er nooit over gehoord, hij was altijd rustig en nuchter en zei dat het zijn tijd was. Ik vroeg hem daarna: ben je zo bang pappa? Hij zei toen: nee maar een klein beetje hoor.
zaterdag 11 augustus 2018 om 15:31
Mij hielp het om op te schrijven welke levenslessen ik van mijn vader heb meegekregen.
Welke dingen die jouw moeder deed / zei / vond maakten haar tot wie zij was? Welke eigenschappen koester je? Welke wil je van haar overnemen?
Als je daarover nadenkt, draag je de mooie, waardevolle bijdrage die je moeder heeft gehad heel concreet bij je, iedere dag. Dan word je vanzelf dankbaar en misschien iets minder verdrietig.
Ben je benieuwd hoe ik dat heb opgeschreven, dan kun je het hier lezen: http://www.langzamer-leven.nl/eerbetoon ... vol-leven/
Sterkte nog...
Welke dingen die jouw moeder deed / zei / vond maakten haar tot wie zij was? Welke eigenschappen koester je? Welke wil je van haar overnemen?
Als je daarover nadenkt, draag je de mooie, waardevolle bijdrage die je moeder heeft gehad heel concreet bij je, iedere dag. Dan word je vanzelf dankbaar en misschien iets minder verdrietig.
Ben je benieuwd hoe ik dat heb opgeschreven, dan kun je het hier lezen: http://www.langzamer-leven.nl/eerbetoon ... vol-leven/
Sterkte nog...
zaterdag 11 augustus 2018 om 18:01
Koekie, ik zag ook je post op het andere topic over wat je niet hardop wil zeggen. Heel herkenbaar! Rond een week of 6 a 8 zat ik er nog zo vol van en wilde ik nog steeds heel graag mijn verhaal doen bij vrienden. Tot ik een aantal maal het deksel op mijn neus kreeg. Dat het toch wel tijd was om er overheen te zijn. Dat soort dingen. Alsof je een paar favoriete schoenen de container in hebt moeten gooien. Bah. Ik ben daar heel teleurgesteld in geweest. En heel verdrietig. Ik heb ook afstand gedaan van een aantal. Ook al is het tijdelijk. Ik trek dat gewoon niet.
Maar ik heb ook steun gekregen uit de meest onverwachte hoeken. En nog steeds. Het forum is ook heel fijn. Hier heeft nog niemand me ooit verteld dat ik moet ophouden met jammeren over mijn vader want het is 'al' 7 maanden geleden.
Polydox, wat hartverscheurend. En wat ook lief. Ze hebben ons echt verdriet willen besparen. Net als jouw moeder, Koekie, met die operatie. Wat ben je dan moedig, dat je je verdriet en angst liever alleen wil dragen om je geliefden te sparen.
Fotomok, mooie lessen van je vader. Wat een gemis voor je.
Maar ik heb ook steun gekregen uit de meest onverwachte hoeken. En nog steeds. Het forum is ook heel fijn. Hier heeft nog niemand me ooit verteld dat ik moet ophouden met jammeren over mijn vader want het is 'al' 7 maanden geleden.
Polydox, wat hartverscheurend. En wat ook lief. Ze hebben ons echt verdriet willen besparen. Net als jouw moeder, Koekie, met die operatie. Wat ben je dan moedig, dat je je verdriet en angst liever alleen wil dragen om je geliefden te sparen.
Fotomok, mooie lessen van je vader. Wat een gemis voor je.
zaterdag 11 augustus 2018 om 18:11
Ik denk ook niet dat veel mensen begrijpen hoe ingrijpend het is. Ik weet nog dat ik een week na het overlijden van mijn moeder door mijn man was meegenomen om te gaan shoppen als afleiding. We kwamen in een winkel waar we vaak kwamen en de mensen goed kenden. Toen mijn man zei dat mijn moeder was overleden, barstte een van de dames daar in tranen uit. Haar vader was 9 maanden tevoren overleden. Ik weet nog dat ik dat gek vond, want het was toch al 9maanden geleden. Toen het bij mij 9 maanden was snapte ik haar prima.
zaterdag 11 augustus 2018 om 18:19
Ik heb me ook nooit beseft hoe ingrijpend het is. Het heeft bij mij nog elke dag zo'n invloed. Ik moet wel zeggen dat het niet meer de eerste gedachte is als ik wakker word, maar meestal binnen een minuut of 10 na het wakker worden denk ik er wel aan.
Ik moest net iets uit de kast van mijn moeder halen en ik zag mijn vaders schoenen daar staan. Dan breek ik echt wel, hoor.
Ik moest net iets uit de kast van mijn moeder halen en ik zag mijn vaders schoenen daar staan. Dan breek ik echt wel, hoor.
zaterdag 11 augustus 2018 om 20:28
Lady_Day schreef: ↑11-08-2018 18:01Koekie, ik zag ook je post op het andere topic over wat je niet hardop wil zeggen. Heel herkenbaar! Rond een week of 6 a 8 zat ik er nog zo vol van en wilde ik nog steeds heel graag mijn verhaal doen bij vrienden. Tot ik een aantal maal het deksel op mijn neus kreeg. Dat het toch wel tijd was om er overheen te zijn. Dat soort dingen. Alsof je een paar favoriete schoenen de container in hebt moeten gooien. Bah. Ik ben daar heel teleurgesteld in geweest. En heel verdrietig. Ik heb ook afstand gedaan van een aantal. Ook al is het tijdelijk. Ik trek dat gewoon niet.
Een ander in dat topic schreef hetzelfde, moeder 10mdn geleden overleden en ook niet altijd de beste steun gekregen. Wat ontzettend ruk dat je zo moet ontdekken dat sommige vrienden niet je beste vrienden zijn. Blijkbaar alleen in gezellige tijden, niet in slechte.
zaterdag 11 augustus 2018 om 21:14
Dat is ook echt belachelijk snel zeg... Dat is niet te doen, maar je moet wel.Lady_Day schreef: ↑02-07-2018 22:35Als het zo plotseling gaat heb je ook geen tijd om je voor te bereiden... Ik vraag me af of je je uberhaupt wel kunt voorbereiden. Mijn vader kreeg zondag de diagnose dat het kanker was, op maandag dat het uitgezaaid was en op donderdag was hij dood. Net genoeg tijd om afscheid te nemen, maar bij lange na niet genoeg tijd om te 'wennen'.
Wij hadden slechts 3 weken van het slechte nieuws tot overlijden. Maar daarvoor al jaren het besef dat het uitgezaaide kanker was. En uitgezaaid betekent toch echt dat je het niet overleeft. En toch blijft je met je kop in het zand leven en denken "die van mij, die overkomt dat niet. dat gebeurt altijd bij anderen"
Dat voel ik ook zo ja. Ik kan echt goed mn ei kwijt bij mijn vriend en 2 vriendinnen waarvan de 1 ook n ouder verloren is. Maar mn moeder, die snapt me echt. Die kon zo'n goede adviezen geven, alsof ze zelf psychologie gestuurd had of zoiets. En dat besef dat dat nooit meer kan, dat niemand mij zo goed aanvoelt, ook mn vader niet, dat is gewoon enorm pijnlijk.Noeri schreef: ↑02-07-2018 22:35Heb heel lang mijn moeder gehad. Hartstikke mooi vond ik. Daar moest ik maar dankbaar voor zijn....dat was wat mijn verstand probeerde duidelijk te maken. Maar man, wat mis ik haar! 16, 26 of 36; ik mist mijn moeder verschrikkelijk. Niemand begreep mij zo goed. Geen woorden nodig. ik kon zo mijn ei kwijt. En dat is dan weg. En komt nooit meer terug. Heftig vond ik dat.
Ja super-frustrerend is dat ook! Gewoon ongelofelijk. Ik heb die oncoloog van mn moeder wel over haar buro willen trekken... 2 plekjes van welgeteld 3 mm in de longen... hoezo hebben we dan nog maar n half jaar? Bloedwaarden perfect, rest vd longen schoon... hoezo 2 ieniemienie plekjes en dan doodgaan?Lady_Day schreef: ↑02-07-2018 23:11Maar mijn vader stond onder behandeling van zoveel artsen, dat kanker wel het laatste was waar aan ik dacht. Sterker nog, in november had hij heel veel vocht achter de longen. Eind november kregen we de uitslag dat het allemaal schoon was en dat het vocht vanzelf weg zou gaan. Acht weken later was hij dood. Oops, toch longkanker en oops toch uitgezaaid. (...) Ik ben daar verschrikkelijk boos over geweest. Hoe kun je jaren onder behandeling van een longarts en diverse andere artsen staan en alles wordt gemist.
En dan roepen dat een realistische tijd een half jaar is en dan blijkt het godnonde slechts 3 weken te zijn... hoe dan??
Maar dan blijkt wel dat die ziekte zo verraderlijk als de pest is, dat zij het misschien ook niet allemaal weten
zondag 12 augustus 2018 om 08:35
Doktoren weten heel veel dingen ook niet. Kanker kan inderdaad heel verraderlijk zijn. Mijn vader was 3 jaar eerder nog door de PET scan geweest, want toen vreesden ze voor kanker maar er kwam niets uit. Waarschijnlijk zat het er al, maar was het nog te klein om gedetecteerd te worden (of ze hebben een grove fout begaan). Drie jaar later was een van zijn longen helemaal kapot gevreten en de andere had uitzaaiingen.
Hoe is het met jou, CL2? Ik hoop dat je gisteren een betere dag hebt gehad.
Hoe is het met jou, CL2? Ik hoop dat je gisteren een betere dag hebt gehad.
zondag 12 augustus 2018 om 14:09
Hoi Lady, ja, heb gisteren een iets betere dag gehad. Wel veel gehuild nog, maar wel wat rustiger in mezelf. Wat minder blinde paniek, zoals die dagen ervoor.
Ik voel me gewoon zo lamgeslagen nog. Ik mis haar zo vreselijk. Echt een gat wat ze achter heeft gelaten. Ik probeer steeds maar voor me te halen, dat ze bij overleven geen fijn leven meer had overgehouden en dat vechten en lijden haar bespaard is gebleven. Ik vind dit echt het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen/doorstaan.
Bedankt Polydox en Fotomok. Herkenbaar.
Hoi Koekie, "fijn" dat je wat ruimte hebt gevonden wat van je af te schrijven. Blijf dat vooral doen als je wil. Wat een vreselijke ontdekking voor jullie, dat je moeder (en vrouw voor je vader) zoveel al voorbereid heeft, zonder jullie in te willen lichten. Ik kan me levendig voorstellen, dat dit je met veel extra vragen heeft achtergelaten. Het klinkt zo eenzaam wat ze allemaal heeft gedaan. Ik ben het wel eens met je vader en jij misschien ook wel, ook al geeft je dat nu nog geen rust. Je moeder heeft dit zo gewild. Ze heeft er heel bewust voor gekozen die operatie en opruimwerkzaamheden alleen te doen. Ze heeft jullie niet extra willen belasten. En hoewel ik dondersgoed besef, dat dit extra pijnlijk voor je/jullie is, hoop ik echt dat je tzt beseft dat jou/jullie hierin totaal niets te verwijten valt.
Ik vind het erg, dat jij en ook Lady ook nog eens die rotgevoelens hebben ten opzichte van de artsen van jullie ouder. Opnieuw zal dit extra gevoelens opleveren waar je niet vrolijk van wordt. Gelukkig hebben jullie wel het besef, dat kanker gewoon een kutziekte is, die maar wild om zich heen roeit en waarvan de artsen veel weten, maar nog lang niet alles.
Ik heb die veranderneigingen niet die jullie hebben. Ik ben wel net zo lusteloos en ongeïnspireerd. De boel de boel, het zal allemaal wel. Ik ben opeens dubbel zo graag buiten, stukken lopen of gewoon weg. Wel een klein beetje vluchtneigingen zeg maar. Vandaag is mijn vader voor het eerst de hele dag alleen. En dat vind ik maar niks. Hij kan wel goed alleen zijn hoor, maar na 50 jaar samen zijn met je vrouw. Ik heb er geloof ik meer last van dan hijzelf.
Ik voel me gewoon zo lamgeslagen nog. Ik mis haar zo vreselijk. Echt een gat wat ze achter heeft gelaten. Ik probeer steeds maar voor me te halen, dat ze bij overleven geen fijn leven meer had overgehouden en dat vechten en lijden haar bespaard is gebleven. Ik vind dit echt het allermoeilijkste wat ik ooit heb moeten doen/doorstaan.
Bedankt Polydox en Fotomok. Herkenbaar.
Hoi Koekie, "fijn" dat je wat ruimte hebt gevonden wat van je af te schrijven. Blijf dat vooral doen als je wil. Wat een vreselijke ontdekking voor jullie, dat je moeder (en vrouw voor je vader) zoveel al voorbereid heeft, zonder jullie in te willen lichten. Ik kan me levendig voorstellen, dat dit je met veel extra vragen heeft achtergelaten. Het klinkt zo eenzaam wat ze allemaal heeft gedaan. Ik ben het wel eens met je vader en jij misschien ook wel, ook al geeft je dat nu nog geen rust. Je moeder heeft dit zo gewild. Ze heeft er heel bewust voor gekozen die operatie en opruimwerkzaamheden alleen te doen. Ze heeft jullie niet extra willen belasten. En hoewel ik dondersgoed besef, dat dit extra pijnlijk voor je/jullie is, hoop ik echt dat je tzt beseft dat jou/jullie hierin totaal niets te verwijten valt.
Ik vind het erg, dat jij en ook Lady ook nog eens die rotgevoelens hebben ten opzichte van de artsen van jullie ouder. Opnieuw zal dit extra gevoelens opleveren waar je niet vrolijk van wordt. Gelukkig hebben jullie wel het besef, dat kanker gewoon een kutziekte is, die maar wild om zich heen roeit en waarvan de artsen veel weten, maar nog lang niet alles.
Ik heb die veranderneigingen niet die jullie hebben. Ik ben wel net zo lusteloos en ongeïnspireerd. De boel de boel, het zal allemaal wel. Ik ben opeens dubbel zo graag buiten, stukken lopen of gewoon weg. Wel een klein beetje vluchtneigingen zeg maar. Vandaag is mijn vader voor het eerst de hele dag alleen. En dat vind ik maar niks. Hij kan wel goed alleen zijn hoor, maar na 50 jaar samen zijn met je vrouw. Ik heb er geloof ik meer last van dan hijzelf.
zondag 12 augustus 2018 om 14:30
CL2, dat huilen, dat doe ik nog steeds elke dag, maar die blinde paniek, dat is wat het juist zo erg maakt. Fijn dat dat in ieder geval weg is.
Helaas zul je je nog wel enige tijd lamgeslagen voelen. Daar heb ik nog steeds last van.
Dat met die artsen voelt voor mij heel dubbel hoor. Aan de ene kant denk ik wat een stelletje prutsers en aan de andere kant ben ik ook dankbaar dat we door hun gepruts niet geweten hebben dat hij zo ziek was. Drie jaar voor zijn dood werd hij opeens ernstig ziek. Na een aantal weken ziekenhuis kwamen ze met een of andere autoimmuunziekte op de proppen. De kans is heel groot dat hij toen al kanker had. In de jaren daarna kwakkelde hij wel af en toe en had niet meer de energie die hij daarvoor had, maar wij maakten ons niet al teveel zorgen want het was die autoimmuunziekte. Erg vervelend voor hem, maar hij kon er wel oud mee worden.
Als we destijds te horen hadden gekregen dat het kanker was, dan hadden we echt zorgenjaren gehad. Ik weet zeker dat mijn vader niet te wachten zat op chemo, maar hij had het wel gedaan voor ons. Ja, misschien was hij er dan nu nog wel geweest. Misschien had ie nog wel 5 jaar geleefd, maar hoe? Mijn vader was altijd ontzettend actief. Hij had het vreselijk gevonden.
Zelfs vorige zomer, toen hij wat moeilijk liep en pijn in zijn heupen had kwam het echt niet in ons op dat hij zo ziek was. Mijn ouders hebben zelfs nog een pup in huis gehaald. Dat hadden ze echt nooit gedaan als ze geweten hadden dat mijn vader een half jaar later door was. Maar goed, het zorgt er wel voor dat we lange wandelingen maken in de natuur. Ik vind het ook heerlijk om buiten te zijn. Ik zie dat niet als vluchten trouwens. Vluchten is voor mij als ik een paar glazen wijn in mijn keelgat giet. Niet als ik lekker een eind in de natuur ga wandelen. De natuur werkt helend.
Helaas zul je je nog wel enige tijd lamgeslagen voelen. Daar heb ik nog steeds last van.
Dat met die artsen voelt voor mij heel dubbel hoor. Aan de ene kant denk ik wat een stelletje prutsers en aan de andere kant ben ik ook dankbaar dat we door hun gepruts niet geweten hebben dat hij zo ziek was. Drie jaar voor zijn dood werd hij opeens ernstig ziek. Na een aantal weken ziekenhuis kwamen ze met een of andere autoimmuunziekte op de proppen. De kans is heel groot dat hij toen al kanker had. In de jaren daarna kwakkelde hij wel af en toe en had niet meer de energie die hij daarvoor had, maar wij maakten ons niet al teveel zorgen want het was die autoimmuunziekte. Erg vervelend voor hem, maar hij kon er wel oud mee worden.
Als we destijds te horen hadden gekregen dat het kanker was, dan hadden we echt zorgenjaren gehad. Ik weet zeker dat mijn vader niet te wachten zat op chemo, maar hij had het wel gedaan voor ons. Ja, misschien was hij er dan nu nog wel geweest. Misschien had ie nog wel 5 jaar geleefd, maar hoe? Mijn vader was altijd ontzettend actief. Hij had het vreselijk gevonden.
Zelfs vorige zomer, toen hij wat moeilijk liep en pijn in zijn heupen had kwam het echt niet in ons op dat hij zo ziek was. Mijn ouders hebben zelfs nog een pup in huis gehaald. Dat hadden ze echt nooit gedaan als ze geweten hadden dat mijn vader een half jaar later door was. Maar goed, het zorgt er wel voor dat we lange wandelingen maken in de natuur. Ik vind het ook heerlijk om buiten te zijn. Ik zie dat niet als vluchten trouwens. Vluchten is voor mij als ik een paar glazen wijn in mijn keelgat giet. Niet als ik lekker een eind in de natuur ga wandelen. De natuur werkt helend.
zondag 12 augustus 2018 om 17:59
Die blinde paniek maakt me een soort van gek. Dan is alles donker zeg maar. Dan kan ik het niet, dan zie ik niet hoe het verder moet, dan mis ik haar zo hartverscheurend, dat alles gewoon ruk is. En dat vind ik een vreselijk gevoel. De eerste vier weken had ik dit continu, nu beginnen er wat luchtmomenten te komen. Ik vind het alleen dubbel zo zwaar als het na zo'n beetje lucht weer terugkomt. Alsof ik twee keer zo hard naar beneden donder. Heb jij dat ook zo ervaren?
Je omschrijving van als jullie eerder hadden geweten, dat je vader kanker had, kan ik wel een heel eind volgen. Kuren is best pittig, hoewel je niet meer zo ziek hoeft te zijn als vroeger het geval was. Mam rolde daar best goed doorheen, op één kuur na. Toen lag ze na elke kuur een week in het ziekenhuis met torenhoge koorts. Dat was zo sneu. Maar hij had wel weer zijn werk gedaan. En wonder boven wonder, na een aantal weken herstel, stond ze weer recht overeind. Onvermoeibaar was ze en zo positief en veerkrachtig. Maar het sloopt je lichaam van binnen natuurlijk. Het vernietigt kankercellen, maar ook gezonde cellen. Ook loop je risico's op aantasting van je ingewanden; gevoeliger voor nier-. lever- en hartklachten, verhoogde kans op bloedingen, etc. Ik weet best dat niet iedereen er zo doorheen komt hoor, dat zit in zoveel dingen. Voor mam was het niet te bespreken om hier eens een tijdje rust van te nemen; ze wilde leven. Ze was zelfstandig, altijd druk en met heel veel vrienden en kennissen in de weer. Dit heeft ze al die tijd gelukkig nog gekund. Alleen op zelfstandigheid had ze in moeten leveren. Daar ben ik extra ingestapt. Ik snap dus best wel wat je zegt hoor.
Die pup hè. Geeft het je moeder nog een beetje troost dat beestje? Toch nog een beetje het gevoel iets van je vader in handen te hebben of iets? De wandelingen met de pup zijn dan weer een voordeel bij de situatie. Bijzonder dat jij ook zo graag buiten bent nu. Ik lijk wel op mijn moeder, maar ik heb ook echt mijn huismusmomenten. Die had zij nooit, daar had ze geen rust voor, haha. Ik kan ook genieten van een goed boek en niksen of in huis rommelen. Maar nu helemaal niet. Naar buiten, de natuur in inderdaad. De wind even langs je oren, gedachten gaan vanzelf wel. In die zin vluchten uit huis dus. Ik drink niet en heb nu ook de neiging niet. Gelukkig maar moet ik eerlijk zeggen. Dan heb je er straks wellicht nog een probleem bij. Alhoewel ik best kan begrijpen, dat het de scherpe randjes voor even weghaalt.
Zit vandaag echt met mijn ziel onder mijn armen. Nergens zin in. Veel piekeren en tranen. Denk dat ik zo maar weer even ga wandelen buiten.
Je omschrijving van als jullie eerder hadden geweten, dat je vader kanker had, kan ik wel een heel eind volgen. Kuren is best pittig, hoewel je niet meer zo ziek hoeft te zijn als vroeger het geval was. Mam rolde daar best goed doorheen, op één kuur na. Toen lag ze na elke kuur een week in het ziekenhuis met torenhoge koorts. Dat was zo sneu. Maar hij had wel weer zijn werk gedaan. En wonder boven wonder, na een aantal weken herstel, stond ze weer recht overeind. Onvermoeibaar was ze en zo positief en veerkrachtig. Maar het sloopt je lichaam van binnen natuurlijk. Het vernietigt kankercellen, maar ook gezonde cellen. Ook loop je risico's op aantasting van je ingewanden; gevoeliger voor nier-. lever- en hartklachten, verhoogde kans op bloedingen, etc. Ik weet best dat niet iedereen er zo doorheen komt hoor, dat zit in zoveel dingen. Voor mam was het niet te bespreken om hier eens een tijdje rust van te nemen; ze wilde leven. Ze was zelfstandig, altijd druk en met heel veel vrienden en kennissen in de weer. Dit heeft ze al die tijd gelukkig nog gekund. Alleen op zelfstandigheid had ze in moeten leveren. Daar ben ik extra ingestapt. Ik snap dus best wel wat je zegt hoor.
Die pup hè. Geeft het je moeder nog een beetje troost dat beestje? Toch nog een beetje het gevoel iets van je vader in handen te hebben of iets? De wandelingen met de pup zijn dan weer een voordeel bij de situatie. Bijzonder dat jij ook zo graag buiten bent nu. Ik lijk wel op mijn moeder, maar ik heb ook echt mijn huismusmomenten. Die had zij nooit, daar had ze geen rust voor, haha. Ik kan ook genieten van een goed boek en niksen of in huis rommelen. Maar nu helemaal niet. Naar buiten, de natuur in inderdaad. De wind even langs je oren, gedachten gaan vanzelf wel. In die zin vluchten uit huis dus. Ik drink niet en heb nu ook de neiging niet. Gelukkig maar moet ik eerlijk zeggen. Dan heb je er straks wellicht nog een probleem bij. Alhoewel ik best kan begrijpen, dat het de scherpe randjes voor even weghaalt.
Zit vandaag echt met mijn ziel onder mijn armen. Nergens zin in. Veel piekeren en tranen. Denk dat ik zo maar weer even ga wandelen buiten.
zondag 12 augustus 2018 om 21:47
Ik heb die momenten van blinde paniek precies zo ervaren, CL2. Dan dacht ik echt dat het nooit meer goed zou komen. Toen het net even beter ging dacht ik dat ik het gehad had, maar nee hoor, dan kwam de paniek toch weer en dan voelde het alsof ik extra diep zakte. Dieper dan ooit tevoren.
Als ik nu zo'n moment heb van 'het wordt nooit beter' dan veer ik daar sneller van terug. Op het moment zelf vind ik het moeilijk om mezelf te kalmeren, maar het gaat al wel wat beter. Ook blijf ik er minder langer in hangen. Het zijn nu dagdelen, en niet meer dagen en nachten achter elkaar.
Mijn vader was heel resoluut: hij wilde geen chemo, geen bestraling, geen immuuntherapie. Hij was ontzettend ziek en had heel veel pijn. Het was niet alsof hij echt een keuze had. Hij had al een paar weken een epiduraal (ruggenprik) waardoor hij ook niet meer zijn bed uit kon. Hij vond dat verschrikkelijk. Dan lag hij met zijn blote billen op zo'n matje. Catheter in. Het was geen doen. Hij heeft op een avond een keer tegen mij gezegd dat als hij thuis was geweest en hij had geen euthanasie kunnen krijgen dat hij er dan zelf een einde aan gemaakt zou hebben. Dat geloof ik ook. Hoe verschrikkelijk zou dat geweest zijn?
Mijn vader heeft heel wat eenzame nachten doorgemaakt in het ziekenhuis. Hij sliep bijna niet en zat alleen maar naar de klok te kijken, wachtend tot de zon weer op kwam. Ik had destijds echt niet door hoe ernstig het was. Hij klaagde nooit. Ik moest van de verpleging horen dat hij op een nacht heel hard achteruit ging en er met spoed een stel artsen opgeroepen werden omdat zijn bloeddruk heel snel naar beneden ging. Toen zijn ze een paar uur met hem bezig geweest. Daar heeft hij tegen mij niets van gezegd. Nu ik er zo op terug kijk vind ik het eigenlijk heel mooi wat hij allemaal voor mij gedaan heeft (door mij geen extra zorgen te geven). Pure liefde is dat. (Oh, wat mis ik hem!)
De pup geeft mijn moeder heel veel troost. En structuur. Het is een grote hond, een moeilijk ras ook, dus daar is ze wel zoet mee. Dankzij de hond komt ze de deur uit en dankzij de hond heeft ze ook nieuwe mensen leren kennen, die ook een hond hebben. Mijn ouders waren altijd erg op zichzelf, dus het is wel mooi te zien hoe mijn moeder nieuwe vriendinnen maakt.
Ik was altijd wel heel erg een huismus en vond het fijn om lekker alleen thuis te zijn. Nu niet meer. Ik voel me niet lekker in mijn huis, en er is teveel lawaai. Ik heb vandaag wel 2,5 uur met de hond gelopen. Heerlijk uitgewaaid. Ik merk dat het me goed doet. Heb jij een lekkere wandeling kunnen maken?
Als ik nu zo'n moment heb van 'het wordt nooit beter' dan veer ik daar sneller van terug. Op het moment zelf vind ik het moeilijk om mezelf te kalmeren, maar het gaat al wel wat beter. Ook blijf ik er minder langer in hangen. Het zijn nu dagdelen, en niet meer dagen en nachten achter elkaar.
Mijn vader was heel resoluut: hij wilde geen chemo, geen bestraling, geen immuuntherapie. Hij was ontzettend ziek en had heel veel pijn. Het was niet alsof hij echt een keuze had. Hij had al een paar weken een epiduraal (ruggenprik) waardoor hij ook niet meer zijn bed uit kon. Hij vond dat verschrikkelijk. Dan lag hij met zijn blote billen op zo'n matje. Catheter in. Het was geen doen. Hij heeft op een avond een keer tegen mij gezegd dat als hij thuis was geweest en hij had geen euthanasie kunnen krijgen dat hij er dan zelf een einde aan gemaakt zou hebben. Dat geloof ik ook. Hoe verschrikkelijk zou dat geweest zijn?
Mijn vader heeft heel wat eenzame nachten doorgemaakt in het ziekenhuis. Hij sliep bijna niet en zat alleen maar naar de klok te kijken, wachtend tot de zon weer op kwam. Ik had destijds echt niet door hoe ernstig het was. Hij klaagde nooit. Ik moest van de verpleging horen dat hij op een nacht heel hard achteruit ging en er met spoed een stel artsen opgeroepen werden omdat zijn bloeddruk heel snel naar beneden ging. Toen zijn ze een paar uur met hem bezig geweest. Daar heeft hij tegen mij niets van gezegd. Nu ik er zo op terug kijk vind ik het eigenlijk heel mooi wat hij allemaal voor mij gedaan heeft (door mij geen extra zorgen te geven). Pure liefde is dat. (Oh, wat mis ik hem!)
De pup geeft mijn moeder heel veel troost. En structuur. Het is een grote hond, een moeilijk ras ook, dus daar is ze wel zoet mee. Dankzij de hond komt ze de deur uit en dankzij de hond heeft ze ook nieuwe mensen leren kennen, die ook een hond hebben. Mijn ouders waren altijd erg op zichzelf, dus het is wel mooi te zien hoe mijn moeder nieuwe vriendinnen maakt.
Ik was altijd wel heel erg een huismus en vond het fijn om lekker alleen thuis te zijn. Nu niet meer. Ik voel me niet lekker in mijn huis, en er is teveel lawaai. Ik heb vandaag wel 2,5 uur met de hond gelopen. Heerlijk uitgewaaid. Ik merk dat het me goed doet. Heb jij een lekkere wandeling kunnen maken?
