Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
maandag 23 juli 2018 om 16:15
Mijn moeder is ook op 11 januari overleden, maar dan een jaar eerder. Bizar.Engelsdropspikkels schreef: ↑23-07-2018 02:10Lieve cl2, ik heb mijn mama 11 januari verloren en ik voelde me net zo wanhopig echt en nu soms nog.
Wij waren ook 2 handen op een buik we deden zo veel samen altijd even bellen appje , mijn moeder was mijn alles ik werd ook echt beroerd bij het idee dat ze er ooit niet meer zou zijn. En dan op dag komt de aardbeving bam wat een nachtmerrie. Ik heb ook geen kinderen net als jij en lady en ik denk txohneen beetje dat dat het eenzame verloren gevoel intenser maakt. Mss is het niet zo hoor maar ik denk het.
Weet heel goed dat je niet alleen bent wij zijn hier!
Ook ik voelde dat met name het gevoel van iedereen kan dit aan maar ik niet. Ik kan niet zonder mamma. En ik ben ook al 47 en voel me echt soms een kleuter die haar mama wil......
@ladyday toevallig las ik net een stukje over wie je kon wakker zou kunnen bellen echt zo herkenbaar! Maar mij dus geheel gemeend
ik heb wel kinderen maar voelde met net zo als jullie. Dat is gewoon wat rouw is denk ik.
maandag 23 juli 2018 om 20:29
Ik denk dat voor het rouwen het niet uitmaakt of je kinderen hebt of niet. Ik kan me wel voorstellen dat als je kinderen hebt dat je misschien meer om 'voor te leven' hebt. Je kan niet in bed blijven liggen. Je moet je bed wel uit. Aan de andere kant lijkt het me ook zwaarder. Ik kan makkelijker aan het verdriet toegeven en me opsluiten en een potje janken wanneer ik wil.
maandag 23 juli 2018 om 21:24
Engelsdropspikkels, bedankt voor je lieve post en wat een liefde voor je moeder spreekt er ook uit jouw bericht. Superfijn om heel je leven zo'n vertrouwde, liefdevolle band met je moeder (en/of vader natuurlijk) te hebben en superkut als ze er dan ineens niet meer is. Wij hadden dat ook. Eigenlijk elke dag contact; belletje of appje, gekke dingen met elkaar delen, altijd uitstapjes maken, maar ook samen keuvelen. Over niks, over onze huizen, over van alles. Ik ben echt een heel belangrijk maatje van me kwijt. En ik mis haar zo verschrikkelijk erg. En het doet zo ontzettend zeer.
Het ongeloof is ook nog zo groot. Terwijl ik echt dondersgoed weet wat er gebeurd is. Maar soms is het alsof het niet door wil dringen ofzo. Vanmiddag ben ik weer naar de praktijkondersteuner geweest en ik heb wel echt iets aan die gesprekken. Het is alleen al fijn om weer bevestigd te worden in mijn vragen door die plotse onzekerheid en angst die ik nog steeds voel. Sinds mam er niet meer is, is er niets meer over van mijn zelfverzekerdheid. Niks voelt meer vertrouwd en logisch.
Ik herken heel erg het kleutergevoel wat je opschrijft. Ik vergelijk het met een reclame van jaren terug. Een klein manneke, dat in een supermarkt een bui krijgt omdat hij iets niet mag van zijn moeder. Huilen, zeuren en gaat dan op de grond liggen en die moeder gaat er niet tegenin of niets, die gaat ernaast liggen en doet hetzelfde. Zo voel ik me. En ook ik ben in de 40. Maar dat maakt geen bal uit heb ik wel door.
Hou je taai meid en schrijf van je af als je die behoefte hebt.
Het ongeloof is ook nog zo groot. Terwijl ik echt dondersgoed weet wat er gebeurd is. Maar soms is het alsof het niet door wil dringen ofzo. Vanmiddag ben ik weer naar de praktijkondersteuner geweest en ik heb wel echt iets aan die gesprekken. Het is alleen al fijn om weer bevestigd te worden in mijn vragen door die plotse onzekerheid en angst die ik nog steeds voel. Sinds mam er niet meer is, is er niets meer over van mijn zelfverzekerdheid. Niks voelt meer vertrouwd en logisch.
Ik herken heel erg het kleutergevoel wat je opschrijft. Ik vergelijk het met een reclame van jaren terug. Een klein manneke, dat in een supermarkt een bui krijgt omdat hij iets niet mag van zijn moeder. Huilen, zeuren en gaat dan op de grond liggen en die moeder gaat er niet tegenin of niets, die gaat ernaast liggen en doet hetzelfde. Zo voel ik me. En ook ik ben in de 40. Maar dat maakt geen bal uit heb ik wel door.
Hou je taai meid en schrijf van je af als je die behoefte hebt.
donderdag 26 juli 2018 om 08:55
Hallo meiden. Hoe gaat het?
Kan iedereen het nog een beetje volhouden in die hitte? Mijn lichaam kan normaal gesproken al niet zo goed dealen hiermee, maar nu tijdens het rouwen is het helemaal klote zeg. Mijn hele lichaam is van slag, rare pijntjes, etc. Hoop dat het snel een paar graden minder mag.
Ik heb heel slechte dagen gehad. Sinds gisteravond is er een heel klein beetje verlichting. Hoop dat dat eventjes mag blijven om iets op adem te komen. Het doorgaan met mijn leven valt me zwaar. Nu komen de confrontaties waarbij ik mijn moeder zo mis. De uitjes, de belletjes en appjes, het lachen samen, zelfs de ritjes naar het ziekenhuis voor controles mis ik. Als ik op pad ga, kom ik veel mensen tegen die mam kennen. Het is aan de ene kant heel fijn dat zoveel mensen haar missen, maar aan de andere kant zo hard elke keer.
Morgen is het vier weken geleden, maar het had ook vorige week kunnen zijn. Zo raar allemaal. Soms wil het er nog steeds niet in, dat ze er niet meer is. Ik weet heus dat het zo is, maar de onwerkelijkheid vliegt me nog wel eens aan.
Met mijn vader en broer gaat het redelijk en voor introverten openen ze zich naar mij gelukkig wel aardig. We zijn nog steeds close en daar ben ik heel blij mee. Je leest wel eens anders. We struggelen ieder met het gemis en het doorgaan, maar daar zullen we geduldig in moeten zijn.
Knuffel voor wie het kan gebruiken.
Kan iedereen het nog een beetje volhouden in die hitte? Mijn lichaam kan normaal gesproken al niet zo goed dealen hiermee, maar nu tijdens het rouwen is het helemaal klote zeg. Mijn hele lichaam is van slag, rare pijntjes, etc. Hoop dat het snel een paar graden minder mag.
Ik heb heel slechte dagen gehad. Sinds gisteravond is er een heel klein beetje verlichting. Hoop dat dat eventjes mag blijven om iets op adem te komen. Het doorgaan met mijn leven valt me zwaar. Nu komen de confrontaties waarbij ik mijn moeder zo mis. De uitjes, de belletjes en appjes, het lachen samen, zelfs de ritjes naar het ziekenhuis voor controles mis ik. Als ik op pad ga, kom ik veel mensen tegen die mam kennen. Het is aan de ene kant heel fijn dat zoveel mensen haar missen, maar aan de andere kant zo hard elke keer.
Morgen is het vier weken geleden, maar het had ook vorige week kunnen zijn. Zo raar allemaal. Soms wil het er nog steeds niet in, dat ze er niet meer is. Ik weet heus dat het zo is, maar de onwerkelijkheid vliegt me nog wel eens aan.
Met mijn vader en broer gaat het redelijk en voor introverten openen ze zich naar mij gelukkig wel aardig. We zijn nog steeds close en daar ben ik heel blij mee. Je leest wel eens anders. We struggelen ieder met het gemis en het doorgaan, maar daar zullen we geduldig in moeten zijn.
Knuffel voor wie het kan gebruiken.
dinsdag 31 juli 2018 om 22:51
Och CL2, ik had je post helemaal niet gezien. Dat het rot gaat is heel 'normaal'. Stom om te zeggen, maar het is wel zo. Ik herken het heel erg. Nu, na 6 maanden begin ik eindelijk weer een heel klein beetje ademruimte te ervaren. En tussen de ademruimte door nog steeds heel veel verdriet. Zoals je je nu voelt, ga je je niet altijd blijven voelen. Echt niet
woensdag 1 augustus 2018 om 11:40
Het is nog maar 4 weken CL. Ik ben al 1,5 jaar verder en ik vind het nog steeds onwerkelijk.
En wat is het gemis groot hè? Ik heb nooit geweten dat je iemand zo verschrikkelijk kunt missen...
Ik herken zonwat je schrijft. Ik wist op een gegeven moment nket eens meer wie is echt was wat ik leuk vond. Alles leek veranderd zo zonder mijn moeder.
En nog steeds, mis ik mijn anker. Mijn gepsreksmaatje, degene bij wie ik alles toetste. Toch nog meer dan bij mijn man.
Ik mis de gesprekken tussen ons nog het meest. De serieuze zware gesprekken, maar ook even een ombelangrijk nieuwtje doorbellen. Er zijn zo vaak momenten dat ik haar normaal gesproken even zou bellen... en nu...deel ik dat dan niet meer. In het begin heel vaal vervanging gezocht bih mijn broers of vader. Maar dat werkt niet echt.
En het went. Nooit echt helemaal denk ik. Beter wordt het niet....maar het went toch wat.
Hou je haaks CL. Ooit gaat de zon weer wat voor je schijnen. Maar nog niet. Je bent in diepe rouw. Knuffel
Ik ben nu op vakantie. Vorog jaar was ik dat ook. Toen was mijn moeder een half jaar dood. Nu een jaar verder. En wat een verschil. Vorig jaar had ik het zo slecht. Nu zoveel beter. Veel.minder rauw nu en niet meer alles overheersend
En wat is het gemis groot hè? Ik heb nooit geweten dat je iemand zo verschrikkelijk kunt missen...
Ik herken zonwat je schrijft. Ik wist op een gegeven moment nket eens meer wie is echt was wat ik leuk vond. Alles leek veranderd zo zonder mijn moeder.
En nog steeds, mis ik mijn anker. Mijn gepsreksmaatje, degene bij wie ik alles toetste. Toch nog meer dan bij mijn man.
Ik mis de gesprekken tussen ons nog het meest. De serieuze zware gesprekken, maar ook even een ombelangrijk nieuwtje doorbellen. Er zijn zo vaak momenten dat ik haar normaal gesproken even zou bellen... en nu...deel ik dat dan niet meer. In het begin heel vaal vervanging gezocht bih mijn broers of vader. Maar dat werkt niet echt.
En het went. Nooit echt helemaal denk ik. Beter wordt het niet....maar het went toch wat.
Hou je haaks CL. Ooit gaat de zon weer wat voor je schijnen. Maar nog niet. Je bent in diepe rouw. Knuffel
Ik ben nu op vakantie. Vorog jaar was ik dat ook. Toen was mijn moeder een half jaar dood. Nu een jaar verder. En wat een verschil. Vorig jaar had ik het zo slecht. Nu zoveel beter. Veel.minder rauw nu en niet meer alles overheersend
woensdag 1 augustus 2018 om 14:41
woensdag 1 augustus 2018 om 19:36
Oh Lady...fijn om te horen. Daarom vertel ik ook lukraak van die dingen. Ik dacht destijdsbecht dat ik niet normaal was en dat mijn gelukkige leven voorbih was. Hie moeilijk iknbet nog steeds vindt, mijn moeder had gelijk; het wordt heel zwaar maar je vindt het geluk weer. Het komt goed.
Voor altijd anders, dat wel. Ook niet beter. Maar wel weer gelukkig. Zover ben ik ook nog echt niet. Maar jullie zitten nog zo in het rauwe...zelfsnin de paniek. Zo heftig, zo zwaar....voelt zo uitzichtloos. Maar er komt weer licht. Een lange tijd niet maar hij komt.
Zo te lezen bij jou soms alweer een beetje schemering. En dan weer volop duisternis. Maar de schermering wordt een beetje licht. En langzaam wordt dat meer. Kon je de klok maar vooruit zetten. Maar dat gaat niet. Er moet toch echt gerouwd worden...knuffel
Voor altijd anders, dat wel. Ook niet beter. Maar wel weer gelukkig. Zover ben ik ook nog echt niet. Maar jullie zitten nog zo in het rauwe...zelfsnin de paniek. Zo heftig, zo zwaar....voelt zo uitzichtloos. Maar er komt weer licht. Een lange tijd niet maar hij komt.
Zo te lezen bij jou soms alweer een beetje schemering. En dan weer volop duisternis. Maar de schermering wordt een beetje licht. En langzaam wordt dat meer. Kon je de klok maar vooruit zetten. Maar dat gaat niet. Er moet toch echt gerouwd worden...knuffel
woensdag 1 augustus 2018 om 19:48
Soms alweer wat schemering, inderdaad. Maar bij het minste of geringste is het weer weg. Vandaag in mijn huis aan het klussen met mijn moeder. Mijn vader deed dit altijd. Toen ze weer naar huis ging heb ik echt heel hard gehuild. Er hoeft maar iets te gebeuren en daar ga ik al.
Ik weet dat jij ook door diepe dalen bent gegaan, Noerie. En dat het nog steeds lastig is voor jou, maar jij kan weer geluk ervaren. Daar houd ik me aan vast... dat het mij ook weer gaat lukken. Het moet wel, want zoals het nu is vind ik het leven weinig waard. Ik sta op de autopiloot. Ik doe mijn ding, meestal met weinig plezier en ben blij als de dag weer voorbij is.
Ik weet dat jij ook door diepe dalen bent gegaan, Noerie. En dat het nog steeds lastig is voor jou, maar jij kan weer geluk ervaren. Daar houd ik me aan vast... dat het mij ook weer gaat lukken. Het moet wel, want zoals het nu is vind ik het leven weinig waard. Ik sta op de autopiloot. Ik doe mijn ding, meestal met weinig plezier en ben blij als de dag weer voorbij is.
woensdag 1 augustus 2018 om 21:59
Oh lieverds, fijn om jullie weer te lezen!
Noerie, ik heb het echt slecht. Ik voel me inderdaad zo ongelukkig, alleen, verdrietig, alsof het nooit meer anders wordt dan dit. Ik overzie het nu totaal niet. Maar het is inderdaad nog zo kort geleden.
Ik mis mijn moeder ook in zoveel dingen, de onbenulligheden via app of belletjes, het samen op pad zijn, het lachen en dollen samen, onze gesprekken over het leven, onze vakanties samen, gewoon dat ontzettend vertrouwde mensje naast en met mij. Ik leefde zo graag met haar. Het doet zo'n zeer.
Soms lukt me om me vast te houden aan dat het beter wordt, maar een dag als vandaag kan me compleet onderuit halen. Huilerig, hangerig, gefrustreerd, weet ik het allemaal.
Noerie, ik vind het fijn voor je dat je vakantie nu zo'n verschil is met vorig jaar. Fijn dat het niet meer zo allesoverheersend is en je kunt genieten van de vakantie. Het is je gegund!
Lady, ik vind het mooi om van jou steeds te lezen dat je zo vertrouwd op dat het 'straks' beter wordt. Had je dat in de beginfase ook al of is dat later gekomen? Mensen om me heen zeggen het ook "gun jezelf de tijd" of "laat het over je heenkomen" en ik kan niet alles dan constateren, dat ik bar slecht weet hoe dat moet. Ik ben een soort van aan het vechten tegen alles, maar het heeft helemaal geen nut. Krijg het alleen erg slecht gestopt.
Hier staan de komende weken een aantal dingen op het programma en ik weet niet wat te doen, het maakt me bang, ik zie er tegenop en weet ook dat je door moet leven, maar hoe hè. Een feestje waarop ik eigenlijk mijn neus moet laten zien, de vakantie die ma nog geregeld heeft en dan haar verjaardag.
Noerie, ik heb het echt slecht. Ik voel me inderdaad zo ongelukkig, alleen, verdrietig, alsof het nooit meer anders wordt dan dit. Ik overzie het nu totaal niet. Maar het is inderdaad nog zo kort geleden.
Ik mis mijn moeder ook in zoveel dingen, de onbenulligheden via app of belletjes, het samen op pad zijn, het lachen en dollen samen, onze gesprekken over het leven, onze vakanties samen, gewoon dat ontzettend vertrouwde mensje naast en met mij. Ik leefde zo graag met haar. Het doet zo'n zeer.
Soms lukt me om me vast te houden aan dat het beter wordt, maar een dag als vandaag kan me compleet onderuit halen. Huilerig, hangerig, gefrustreerd, weet ik het allemaal.
Noerie, ik vind het fijn voor je dat je vakantie nu zo'n verschil is met vorig jaar. Fijn dat het niet meer zo allesoverheersend is en je kunt genieten van de vakantie. Het is je gegund!
Lady, ik vind het mooi om van jou steeds te lezen dat je zo vertrouwd op dat het 'straks' beter wordt. Had je dat in de beginfase ook al of is dat later gekomen? Mensen om me heen zeggen het ook "gun jezelf de tijd" of "laat het over je heenkomen" en ik kan niet alles dan constateren, dat ik bar slecht weet hoe dat moet. Ik ben een soort van aan het vechten tegen alles, maar het heeft helemaal geen nut. Krijg het alleen erg slecht gestopt.
Hier staan de komende weken een aantal dingen op het programma en ik weet niet wat te doen, het maakt me bang, ik zie er tegenop en weet ook dat je door moet leven, maar hoe hè. Een feestje waarop ik eigenlijk mijn neus moet laten zien, de vakantie die ma nog geregeld heeft en dan haar verjaardag.
anoniem_3722 wijzigde dit bericht op 02-08-2018 14:02
5.44% gewijzigd
woensdag 1 augustus 2018 om 22:29
CL2, ik heb er heel lang mee geworsteld, met het idee dat ik me ooit beter zou voelen. Ik móest er wel op vertrouwen, want anders had het leven echt geen nut meer voor mij (klinkt dramatisch, ik weet het). Ik hoorde het ook van anderen. Ik las het hier. Ik had het ook continu nodig, die bevestiging, dat het beter zou worden. Nog steeds.
Als ik om me heen kijk zie ik iedereen gewoon verder leven, lachen, dingen doen, plannen maken. Tussen al die blije mensen zitten ook mensen die een ouder verloren hebben, die zich ook hebben gevoeld zoals wij ons nu voelen. Dat kan niet anders. Dus ja, ik moet er op vertrouwen dat het beter gaat worden. En ik heb het 2 weken geleden ook zelf gezien. Ik heb oprecht een heel leuke dag gehad met buitenlandse vrienden van mijn vriend. Ik had ze nog nooit ontmoet en ik had er totaal geen zin in, maar het was geweldig. Het kan dus wel. En het gaat ook wel gebeuren. Eerst misschien heel af en toe, en steeds wat meer.
Ik snap dat vechten heel goed hoor. En maar tegenspartelen en kopje ondergaan. Ik heb het zelf ook heel erg gehad. Dat is ook 'over je heen laten komen' he? Dat is bij mij wel wat rustiger geworden in de laatste maand of zo.
Maandenlang was de eerste gedachte die ik had als ik wakker werd: 'en weer een dag zonder papa'. Dat heb ik ook niet meer. Meestal duurt het wel 5 of 10 minuten voordat ik er aan denk. Maar ja, er zit wel een gapend gat in mijn hart. Ik denk dat dat nooit meer voorbij gaat.
Als ik om me heen kijk zie ik iedereen gewoon verder leven, lachen, dingen doen, plannen maken. Tussen al die blije mensen zitten ook mensen die een ouder verloren hebben, die zich ook hebben gevoeld zoals wij ons nu voelen. Dat kan niet anders. Dus ja, ik moet er op vertrouwen dat het beter gaat worden. En ik heb het 2 weken geleden ook zelf gezien. Ik heb oprecht een heel leuke dag gehad met buitenlandse vrienden van mijn vriend. Ik had ze nog nooit ontmoet en ik had er totaal geen zin in, maar het was geweldig. Het kan dus wel. En het gaat ook wel gebeuren. Eerst misschien heel af en toe, en steeds wat meer.
Ik snap dat vechten heel goed hoor. En maar tegenspartelen en kopje ondergaan. Ik heb het zelf ook heel erg gehad. Dat is ook 'over je heen laten komen' he? Dat is bij mij wel wat rustiger geworden in de laatste maand of zo.
Maandenlang was de eerste gedachte die ik had als ik wakker werd: 'en weer een dag zonder papa'. Dat heb ik ook niet meer. Meestal duurt het wel 5 of 10 minuten voordat ik er aan denk. Maar ja, er zit wel een gapend gat in mijn hart. Ik denk dat dat nooit meer voorbij gaat.
woensdag 1 augustus 2018 om 22:41
Toch ook wel dus. De herkenning is zo fijn. Ik vind je beredenatie echt niet dramatisch klinken hoor, ik heb het net zo. Ik voel me raar, ben niet zoals ik normaal ben, denk soms dat ik gek word, denk snel dat ik me aanstel, bloedonzeker en angstig.
Ik 'weet' ook veel te bedenken: er zijn geen massale zelfmoorden geweest n.a.v. het overlijden van een ouder bij miljoenen mensen die mij voorgegaan zijn. Of dat er ook kinderen overlijden en er niet naar leeftijd gekeken wordt en die ouders ook weer door gaan op den duur. Ik hoop gewoon enorm dat die discrepantie tussen hart en hoofd een beetje af gaat nemen. Het sloopt me. Ben zo vreselijk moe en lusteloos. Waarbij de huidige temperaturen ook niet echt meehelpen.
Ik probeer dus ook heel erg tot mij te nemen wat jullie hier zeggen en anderen om mij heen. Dat het straks beter wordt. Dat het verdriet om het verlies wel blijft, maar draaglijk wordt en je weer 'normaal' kan leven. In de hoop dat het eens doordringt bij me. '
Ik denk dat dat gapende gat in je hart inderdaad nooit meer weg gaat. Daar is jouw vader voor jou te belangrijk geweest. Net als mijn moeder voor mij. Als we daarnaast maar weer 'gewoon' kunnen leven hè. Maar goed, Noerie gaat ons een stuk voor en die geeft toch ook aan, dat het al zo'n verschil is met vorig jaar. Hopelijk kunnen we dat volgend jaar ook over onszelf zeggen.
Ik 'weet' ook veel te bedenken: er zijn geen massale zelfmoorden geweest n.a.v. het overlijden van een ouder bij miljoenen mensen die mij voorgegaan zijn. Of dat er ook kinderen overlijden en er niet naar leeftijd gekeken wordt en die ouders ook weer door gaan op den duur. Ik hoop gewoon enorm dat die discrepantie tussen hart en hoofd een beetje af gaat nemen. Het sloopt me. Ben zo vreselijk moe en lusteloos. Waarbij de huidige temperaturen ook niet echt meehelpen.
Ik probeer dus ook heel erg tot mij te nemen wat jullie hier zeggen en anderen om mij heen. Dat het straks beter wordt. Dat het verdriet om het verlies wel blijft, maar draaglijk wordt en je weer 'normaal' kan leven. In de hoop dat het eens doordringt bij me. '
Ik denk dat dat gapende gat in je hart inderdaad nooit meer weg gaat. Daar is jouw vader voor jou te belangrijk geweest. Net als mijn moeder voor mij. Als we daarnaast maar weer 'gewoon' kunnen leven hè. Maar goed, Noerie gaat ons een stuk voor en die geeft toch ook aan, dat het al zo'n verschil is met vorig jaar. Hopelijk kunnen we dat volgend jaar ook over onszelf zeggen.
donderdag 2 augustus 2018 om 11:02
Die discrepantie tussen hoofd en hart is ook wat mij sloopt hoor. Het is 'natuurlijk' dat een ouder komt te overlijden voor een kind. De gemiddelde overlijdensleeftijd van een man in NL is iets van 76 momenteel. Daar zat mijn vader wel onder, maar hij was zeker niet piepjong meer. Hij kreeg kanker en ook dat is helaas niet zo bijzonder. Dus eigenlijk is er niets geks aan het feit dat hij dood is. Het 'hoort' ook zo te gaan, maar jezus... wat een impact. Ondanks dat het overlijden van mijn vader altijd mijn grootste nachtmerrie is geweest, is het nog 10x zo erg als ik mij ooit voor had kunnen stellen.
Wat ik zelf ook heel lastig vind is het verdriet van mijn moeder. Mijn moeder is een sterke vrouw, en ze doet er alles aan om het leven door te laten gaan, misschien té. Ze is heel druk met van alles, maar ik zie hoe zij het afgelopen jaar ook een stuk ouder geworden is. Holle ogen, diepe rimpels, ontzettend mager. Ze is continu teleurgesteld in mensen en ik voel dat ze alles maar zinloos vindt. Wij kunnen elkaars verdriet er ook niet bij hebben, wat het frustrerend en eenzaam maakt.
De hitte helpt ook niet, inderdaad. Ik ben al geen zomertype en word er inmiddels helemaal gek van. Ik heb vandaag een vrije dag opgenomen. Niet dat dat iemand ooit weet wat ik doe (ik werk voornamelijk vanuit huis, directe collega werkt vanuit buitenland en is op vakantie) maar ik heb niet eens de energie om naar mijn mail te kijken. Maar dat moet dan maar, zo'n dagje. Er zullen echt wel betere volgen.
En inderdaad, Noerie is ons voor gegaan en ook voor haar is er een verschil voelbaar. Zelfs voor mij al hoor, als ik me vergelijk met hoe ik me een half jaar geleden voelde. Het gaat heel langzaam, maar meer kunnen we er ook niet van verwachten. Ons anker, ons maatje, onze lieve, vertrouwde ouder is er niet meer
Wat ik zelf ook heel lastig vind is het verdriet van mijn moeder. Mijn moeder is een sterke vrouw, en ze doet er alles aan om het leven door te laten gaan, misschien té. Ze is heel druk met van alles, maar ik zie hoe zij het afgelopen jaar ook een stuk ouder geworden is. Holle ogen, diepe rimpels, ontzettend mager. Ze is continu teleurgesteld in mensen en ik voel dat ze alles maar zinloos vindt. Wij kunnen elkaars verdriet er ook niet bij hebben, wat het frustrerend en eenzaam maakt.
De hitte helpt ook niet, inderdaad. Ik ben al geen zomertype en word er inmiddels helemaal gek van. Ik heb vandaag een vrije dag opgenomen. Niet dat dat iemand ooit weet wat ik doe (ik werk voornamelijk vanuit huis, directe collega werkt vanuit buitenland en is op vakantie) maar ik heb niet eens de energie om naar mijn mail te kijken. Maar dat moet dan maar, zo'n dagje. Er zullen echt wel betere volgen.
En inderdaad, Noerie is ons voor gegaan en ook voor haar is er een verschil voelbaar. Zelfs voor mij al hoor, als ik me vergelijk met hoe ik me een half jaar geleden voelde. Het gaat heel langzaam, maar meer kunnen we er ook niet van verwachten. Ons anker, ons maatje, onze lieve, vertrouwde ouder is er niet meer
donderdag 2 augustus 2018 om 12:51
Ik kon me in het begin vooral zo boos maken dat ik niet wist dat rouwen zo zwaar is. Waarom is hier niet meer aandacht voor? En toch...je weet pas wat het is als het meemaakt. Iemand zo intens missen....
Mijn nichtjes hebben 12 haar eerder dan ik hun moeder verloren. Ik ben daar toen dicht bih betrokken geweest. Ik ben er veel voor hen geweest. Heb daar ook echt mijn best voor gedaan. Zij zijn ook dicht betrokken geweest bij mijn moeder haar laatste stuk. Toen mijn moeder eenmaal overleden was en zij kwamen zei ik ook tegen ze dat ik echt mijn best heb gedaan maar er eigenlijk niks van begrepen heb.
Niet van de intensiteit van het verlies. Ik ben ook boos geweest op mijn moeder. Ik heb mijn moeder zien rouwen. Nu weet ik dat ze ook veel weg heeft gehouden.
Ik herinner me nog wel eens dat ik thuis kwam en bijna dierlijke kreten hoorde. Dat was mijn moeder, intens verdrietig. Nu weet ik pas hoe ze zich gevoeld moet hebben toen.
Rouwen is een proces. Een proces wat niet meer thuishoort in onze westerse wereld. Als ik vertelde tegen mensen over mijn verdriet, mijn gevoel zag ik mensen schrikken en mensen hebben mij meerdere malen aangeraden om naar de huisarts te gaan. Wat onzin was want mijn rouw was volstrekt normaal.
Ik heb wel hulp gezocht omdat het fijn is er zo open over te praten.
De pijn is er nu. En je kunt er niet inderdoor, niet overheen. De enige weg is er doorheen. Het is niet tegen te houden. De pijn is niet tegwn te houden. Deze.moet doorleefd en gevoeld worden helaas.
En jullie zitten er nu middenin. Knuffel
Mijn nichtjes hebben 12 haar eerder dan ik hun moeder verloren. Ik ben daar toen dicht bih betrokken geweest. Ik ben er veel voor hen geweest. Heb daar ook echt mijn best voor gedaan. Zij zijn ook dicht betrokken geweest bij mijn moeder haar laatste stuk. Toen mijn moeder eenmaal overleden was en zij kwamen zei ik ook tegen ze dat ik echt mijn best heb gedaan maar er eigenlijk niks van begrepen heb.
Niet van de intensiteit van het verlies. Ik ben ook boos geweest op mijn moeder. Ik heb mijn moeder zien rouwen. Nu weet ik dat ze ook veel weg heeft gehouden.
Ik herinner me nog wel eens dat ik thuis kwam en bijna dierlijke kreten hoorde. Dat was mijn moeder, intens verdrietig. Nu weet ik pas hoe ze zich gevoeld moet hebben toen.
Rouwen is een proces. Een proces wat niet meer thuishoort in onze westerse wereld. Als ik vertelde tegen mensen over mijn verdriet, mijn gevoel zag ik mensen schrikken en mensen hebben mij meerdere malen aangeraden om naar de huisarts te gaan. Wat onzin was want mijn rouw was volstrekt normaal.
Ik heb wel hulp gezocht omdat het fijn is er zo open over te praten.
De pijn is er nu. En je kunt er niet inderdoor, niet overheen. De enige weg is er doorheen. Het is niet tegen te houden. De pijn is niet tegwn te houden. Deze.moet doorleefd en gevoeld worden helaas.
En jullie zitten er nu middenin. Knuffel
donderdag 2 augustus 2018 om 12:57
Het klopt dat rouwen niet thuis hoort in onze westerse wereld. Het is een ongemakkelijk onderwerp. Ik vermeed het zelf ook vaak, puur omdat ik niet wist wat ik moest zeggen tegen iemand die een dierbare verloren had. Of uit angst het verkeerde te zeggen.
Het is inderdaad fijn om er over te praten. Ik heb daar heel erg de behoefte aan. Zo fijn dat het op dit forum kan. Met mensen die het begrijpen.
Het is inderdaad fijn om er over te praten. Ik heb daar heel erg de behoefte aan. Zo fijn dat het op dit forum kan. Met mensen die het begrijpen.
donderdag 2 augustus 2018 om 23:59
Ik begin toch met een knuffel voor jullie
Noeri ik hou me ook zo vast aan jouw verhalen ik kan soms echt niet geloven dat ik me weer goed kan gaan voelen dan lees ik hier maar weer de positieve dingen.
Ik vind de hitte ook niet meehelpen voel me ook zo moe ervan en zo naar, en ik voel ne al zo naar van binnen.
Ik heb echt wel betere momenten en dagen gehad maar de laagste tijd is het behoorlijk kut ben blij als ik weer naar bed kan.
En dan droom ik dat ik mijn moeder bel en dat ik heel opgelucht ben en zeg je bent niet dood! En dan zegt ze ook heel droog ach nee joh
Mn wattenhoofd is er ook weer, kan ook van de warmte komen natuurlijk
Liefs voor jullie x
Noeri ik hou me ook zo vast aan jouw verhalen ik kan soms echt niet geloven dat ik me weer goed kan gaan voelen dan lees ik hier maar weer de positieve dingen.
Ik vind de hitte ook niet meehelpen voel me ook zo moe ervan en zo naar, en ik voel ne al zo naar van binnen.
Ik heb echt wel betere momenten en dagen gehad maar de laagste tijd is het behoorlijk kut ben blij als ik weer naar bed kan.
En dan droom ik dat ik mijn moeder bel en dat ik heel opgelucht ben en zeg je bent niet dood! En dan zegt ze ook heel droog ach nee joh
Mn wattenhoofd is er ook weer, kan ook van de warmte komen natuurlijk
Liefs voor jullie x
vrijdag 3 augustus 2018 om 09:58
In een kerkje in Volterra branden een paar kaarsjes voor onze moeders en vaders.
Ik ben er weer, het was heerlijk! Een paar knopen doorgehakt met mijn lief en we hebben besloten samen met onze kinderen de toekomst in te gaan. Mijn moeder had het geweldig gevonden!
Vandaag ben ik jarig... miste om 12 uur haar telefoontje... heb het al 3 jaar niet gehad, maar toch...
Lieve meiden in dit topic, ik merk dat dit veel bij me oprakelt. Ik zal hier ook niet teveel meer in schrijven.. het maakt me weer bewust van de pijn en dat wil ik niet steeds. Dat betekent niet dat ik niet aan jullie denk en ik kom echt af en toe wel langs hoor.
Knuffel van mij voor jullie allemaal!
Ik ben er weer, het was heerlijk! Een paar knopen doorgehakt met mijn lief en we hebben besloten samen met onze kinderen de toekomst in te gaan. Mijn moeder had het geweldig gevonden!
Vandaag ben ik jarig... miste om 12 uur haar telefoontje... heb het al 3 jaar niet gehad, maar toch...
Lieve meiden in dit topic, ik merk dat dit veel bij me oprakelt. Ik zal hier ook niet teveel meer in schrijven.. het maakt me weer bewust van de pijn en dat wil ik niet steeds. Dat betekent niet dat ik niet aan jullie denk en ik kom echt af en toe wel langs hoor.
Knuffel van mij voor jullie allemaal!
Je hebt hierin natuurlijk geen goed of fout maar dat wat jij zegt is het dus niet...
vrijdag 3 augustus 2018 om 10:09
Wat lief, Felice!
Gefeliciteerd met je verjaardag en wat fijn dat je een mooie tijd hebt gehad.
Ik snap ook dat dit soort topics weer van alles naar boven brengt en dat je niet continu er aan herinnerd wil worden. Dat is ook vooruitgang he. Ik zit nog in het stadium dat het er continu uit moet en ik steeds ervaringen tot mij wil nemen. Ik hoop ook dat dat minder gaat worden, want het leven zou zoveel meer moeten zijn dan de dood.
Gefeliciteerd met je verjaardag en wat fijn dat je een mooie tijd hebt gehad.
Ik snap ook dat dit soort topics weer van alles naar boven brengt en dat je niet continu er aan herinnerd wil worden. Dat is ook vooruitgang he. Ik zit nog in het stadium dat het er continu uit moet en ik steeds ervaringen tot mij wil nemen. Ik hoop ook dat dat minder gaat worden, want het leven zou zoveel meer moeten zijn dan de dood.
zaterdag 4 augustus 2018 om 09:47
Lady_Day schreef: ↑02-08-2018 11:02Die discrepantie tussen hoofd en hart is ook wat mij sloopt hoor. Het is 'natuurlijk' dat een ouder komt te overlijden voor een kind. De gemiddelde overlijdensleeftijd van een man in NL is iets van 76 momenteel. Daar zat mijn vader wel onder, maar hij was zeker niet piepjong meer. Hij kreeg kanker en ook dat is helaas niet zo bijzonder. Dus eigenlijk is er niets geks aan het feit dat hij dood is. Het 'hoort' ook zo te gaan, maar jezus... wat een impact. Ondanks dat het overlijden van mijn vader altijd mijn grootste nachtmerrie is geweest, is het nog 10x zo erg als ik mij ooit voor had kunnen stellen.
Klopt, het is 'natuurlijk'. En dan nog. Mijn moeder was nog te jong gewoon. Daar heb ik af en toe wel moeite mee. Ook met het feit dat ze kanker kreeg. Je weet dat het gebeurt en dat er niet naar leeftijd wordt gekeken. Er gaan helaas ook veel kinderen dood. Mijn moeder was een goed mens en 'wie goed doet, goed ontmoet' en 'wees goed voor anderen', etc. Dat was ze en deed ze en dan toch. Ik ben zelf niet gelovig, mijn moeder was opgevoed als katholiek. Soms was ze ook boos daarom. Maar ik heb er allemaal niks aan. Het overheerst ook niet, maar soms betrap ik me er toch op. Het overlijden van mijn ouders is ook altijd mijn grootste nachtmerrie geweest en inderdaad, het lijkt nog niet voor 10% op wat je werkelijk voelt allemaal.
Wat ik zelf ook heel lastig vind is het verdriet van mijn moeder. Mijn moeder is een sterke vrouw, en ze doet er alles aan om het leven door te laten gaan, misschien té. Ze is heel druk met van alles, maar ik zie hoe zij het afgelopen jaar ook een stuk ouder geworden is. Holle ogen, diepe rimpels, ontzettend mager. Ze is continu teleurgesteld in mensen en ik voel dat ze alles maar zinloos vindt. Wij kunnen elkaars verdriet er ook niet bij hebben, wat het frustrerend en eenzaam maakt.
Dat is ook gewoon lastig. Ik vind het wel knap klote voor jullie, dat jullie elkaar niet kunnen vinden in dat verdriet. Dat had zo waardevol kunnen zijn. Mijn lieve vader doet het erg dapper. Ik zie zijn pijn en verdriet, maar uiten is lastig door introvert zijn. Hij worstelt veel in zijn eentje. Ook al weet hij dat hij bij ons terecht kan. Van de week zag ik wel dat hij ook verdriet had om ons verdriet en dat doet mij ook zeer. Dat wil ik niet en gun ik hem niet. Hij heeft al zoveel om mee te dealen. Hij heeft wel een krachtige gedachte, dat als mam wel had overleefd die dag, het voor haar nooit echt meer leuk had geweest. Er had heel veel ellende bijgekomen en wij weten allemaal zeer goed, dat ze dat totaal niet wilde. Ik vind het knap die houvast. Gelukkig kunnen we met z'n drieën en vieren goed bij elkaar terecht.
De hitte helpt ook niet, inderdaad. Ik ben al geen zomertype en word er inmiddels helemaal gek van. Ik heb vandaag een vrije dag opgenomen. Niet dat dat iemand ooit weet wat ik doe (ik werk voornamelijk vanuit huis, directe collega werkt vanuit buitenland en is op vakantie) maar ik heb niet eens de energie om naar mijn mail te kijken. Maar dat moet dan maar, zo'n dagje. Er zullen echt wel betere volgen.
Verschrikkelijk hè. Kan er normaal gesproken ook al niet goed tegen. Ik heb geen last van de warmte, maar van de luchtvochtigheid. Daar word ik letterlijk ziek van. Heel fijn. Ik hoop dat je vrije dag even lekker geweest is meid. Ontbrekende energie is echt irritant. En nu dubbelop natuurlijk.
En inderdaad, Noerie is ons voor gegaan en ook voor haar is er een verschil voelbaar. Zelfs voor mij al hoor, als ik me vergelijk met hoe ik me een half jaar geleden voelde. Het gaat heel langzaam, maar meer kunnen we er ook niet van verwachten. Ons anker, ons maatje, onze lieve, vertrouwde ouder is er niet meer
