Psyche
alle pijlers
Ineens is ze weg.
zaterdag 30 juni 2018 om 07:50
zaterdag 4 augustus 2018 om 10:03
Noerie schreef: ↑02-08-2018 12:51Ik kon me in het begin vooral zo boos maken dat ik niet wist dat rouwen zo zwaar is. Waarom is hier niet meer aandacht voor? En toch...je weet pas wat het is als het meemaakt. Iemand zo intens missen....
Mijn nichtjes hebben 12 haar eerder dan ik hun moeder verloren. Ik ben daar toen dicht bih betrokken geweest. Ik ben er veel voor hen geweest. Heb daar ook echt mijn best voor gedaan. Zij zijn ook dicht betrokken geweest bij mijn moeder haar laatste stuk. Toen mijn moeder eenmaal overleden was en zij kwamen zei ik ook tegen ze dat ik echt mijn best heb gedaan maar er eigenlijk niks van begrepen heb.
Niet van de intensiteit van het verlies. Ik ben ook boos geweest op mijn moeder. Ik heb mijn moeder zien rouwen. Nu weet ik dat ze ook veel weg heeft gehouden.
Ik heb (nog?) geen last van veel boosheid. Nou zit dat sowieso niet heel erg in me, maar wie weet komt het nog. Ik begrijp je wel heel goed. Waarom is hier niet meer aandacht voor inderdaad. Je weet helaas pas wat het is, als het je gebeurt. Nooit heeft iemand me kunnen vertellen dat het zo vreselijk heftig en zwaar was. Ik denk ook, omdat je die gevoelens dus nog niet kent en de zwaarte ervan onderschat daardoor. Je kunt het iemand eigenlijk niet kwalijk nemen dus. Ook jezelf niet. En lieverd, moeders houden bepaalde dingen altijd bij hun kinderen weg. Dat is een natuurlijk iets. Ik heb nu ook dingen achteraf, waarvan ik denk, daar wist ik niks van en mijn moeder had bijvoorbeeld alles al geregeld voor euthanasie en palliatieve sedatie indien nodig over zoveel tijd. Dat wist ik wel, maar de inhoud niet en dat respecteerde ik. Nu ik alles gelezen heb, denk ik, dat ze soms toch minder positief over het verdere verloop was dan ze mij ooit liet merken. Bescherming denk ik.
Ik herinner me nog wel eens dat ik thuis kwam en bijna dierlijke kreten hoorde. Dat was mijn moeder, intens verdrietig. Nu weet ik pas hoe ze zich gevoeld moet hebben toen.
Rouwen is een proces. Een proces wat niet meer thuishoort in onze westerse wereld. Als ik vertelde tegen mensen over mijn verdriet, mijn gevoel zag ik mensen schrikken en mensen hebben mij meerdere malen aangeraden om naar de huisarts te gaan. Wat onzin was want mijn rouw was volstrekt normaal.
Ik heb wel hulp gezocht omdat het fijn is er zo open over te praten.
De pijn is er nu. En je kunt er niet inderdoor, niet overheen. De enige weg is er doorheen. Het is niet tegen te houden. De pijn is niet tegwn te houden. Deze.moet doorleefd en gevoeld worden helaas.
En jullie zitten er nu middenin. Knuffel
Ik kreeg inderdaad ook al in de derde week het advies naar de huisarts te gaan. Daardoor dacht ik ook, dat ik niet normaal rouwde. Sinds het overlijden van mam, ben ik al bloedonzeker dus ben nog gegaan ook. Nu praat ik wel met de praktijkondersteuner. Dat is wel heel fijn moet ik zeggen en ik wist ook gelijk, dat ik gewoon normaal rouw. Ben jij ook een gevoelsmens Noerie? Ik merk nu langzaam om me heen het verschil in rouwen. Mijn lieve vader en broer veel in/met zichzelf, waarbij ik wel met ze kan praten en ze af en toe huilen, mijn lieve man die veel met mij praat, maar de rest ook in zichzelf doet, mam haar zus en ik zijn emotioneel incontinent om het zo maar te zeggen en haar beste vriendinnen zijn verslagen, maar wel overtuigd dat dit misschien maar beter is voor haar. Iedereen doet het anders. Alleen de emotionele uiters tonen ook nog extra. Misschien dat dat extra afschrikt ofzo. Ik heb er schijt aan zeg ik eerlijk. Er zijn genoeg mensen die ik gesproken heb en soms zie, die het totaal niet gek vinden en snappen. En die zeggen dat het normale rouw is.
Dat van die pijn omschrijf je mooi. Ik heb er een soort van tegen gevochten, omdat je die pijn niet wil voelen, maar het heeft geen zin. Nu ik ietsje rustiger ben, is het vechten een stuk minder en ga ik er inderdaad dwars doorheen. Het zal moeten en het heeft tijd nodig. Accepteren. Wat een moeilijk iets hè. Ook jij een dikke knuffel.
zaterdag 4 augustus 2018 om 10:08
Engelsdropspikkels schreef: ↑02-08-2018 23:59Ik begin toch met een knuffel voor jullie
Noeri ik hou me ook zo vast aan jouw verhalen ik kan soms echt niet geloven dat ik me weer goed kan gaan voelen dan lees ik hier maar weer de positieve dingen.
Ik vind de hitte ook niet meehelpen voel me ook zo moe ervan en zo naar, en ik voel ne al zo naar van binnen.
Ik heb echt wel betere momenten en dagen gehad maar de laagste tijd is het behoorlijk kut ben blij als ik weer naar bed kan.
En dan droom ik dat ik mijn moeder bel en dat ik heel opgelucht ben en zeg je bent niet dood! En dan zegt ze ook heel droog ach nee joh
Mn wattenhoofd is er ook weer, kan ook van de warmte komen natuurlijk
Liefs voor jullie x
Moeilijk hè om te gelovig dat je je ooit weer beter moet gaan voelen. Heel herkenbaar. En ik zit pas op 5 weken. Maar het moet kloppen meid. Miljoenen mensen zijn ons voorgegaan en die zijn niet massaal van een klif gesprongen denk ik steeds maar. Het is uitzingen.
En nee, deze bloedhitte werkt niet mee. Het is zelfs officieel onderzocht. Rouwen en hitte is extra zwaar. Hitte doet namelijk iets met je lichaam; je functies en ingewanden hebben het zwaarder, je lijft heeft het zwaarder, daar kun je je knap beroerd door voelen of zelfs ziek van zijn. En dan je rouw er nog eens bovenop. Het is te hopen dat het na dinsdag eindelijk die paar graden minder wordt.
Houd je taai meid.
zaterdag 4 augustus 2018 om 10:11
felice71 schreef: ↑03-08-2018 09:58In een kerkje in Volterra branden een paar kaarsjes voor onze moeders en vaders.
Ik ben er weer, het was heerlijk! Een paar knopen doorgehakt met mijn lief en we hebben besloten samen met onze kinderen de toekomst in te gaan. Mijn moeder had het geweldig gevonden!
Vandaag ben ik jarig... miste om 12 uur haar telefoontje... heb het al 3 jaar niet gehad, maar toch...
Lieve meiden in dit topic, ik merk dat dit veel bij me oprakelt. Ik zal hier ook niet teveel meer in schrijven.. het maakt me weer bewust van de pijn en dat wil ik niet steeds. Dat betekent niet dat ik niet aan jullie denk en ik kom echt af en toe wel langs hoor.
Knuffel van mij voor jullie allemaal!
Wat ontzettend lief van je Felice de kaarsjes! Ik heb in jouw navolging besloten, in september ook kaarsjes aan te gaan steken in een plaats waar mijn moeder dol op was. Ook voor jullie ouder dus.
Wat fijn, dat je samen met je lief en jullie kinderen knopen hebben doorgehakt. Ik wens jullie alle geluk van de wereld toe met elkaar.
Klote je verjaardag dan weer even hè. Weer de harde confrontatie met de werkelijkheid. Ik weet niet of het ooit zal wennen. Hopelijk heb je verder wel een fijne dag gehad en alsnog gefeliciteerd.
zaterdag 4 augustus 2018 om 10:13
Als mijn moeder er is, dan houd ik me ook sterk hoor. Ik praat er echt niet met haar over hoe moeilijk het voor me is. Ik heb dat 1x gedaan toen ik echt in een paniekaanval zat, nou dat doe ik dus nooit weer. Ze begon te huilen en zei dat ze mijn verdriet er niet bij kon hebben. Ik heb me nog nooit zo afgewezen gevoeld.
Ik ben ook heel teleurgesteld in een aantal vriendinnen, waarvan ik dacht dat ik op steun kon rekenen. Eentje heeft nota bene hetzelfde meegemaakt en een andere niet. Die kan ik het ook niet echt kwalijk nemen.
Alle steun die ik ontvang krijg ik via dit forum. Zo bijzonder... een groep wildvreemden die me toch meerdere malen uit een diep dal hebben getrokken. Ik had me in het begin nog aangemeld bij een ander forum (weet niet meer welke) maar daar hing een rare dynamiek, of mensen waren niet genoeg aanwezig om een echte uitwisseling van ervaring mogelijk te maken.
Dus dat is dan ook weer het mooie. Wij kennen elkaar helemaal niet en toch kunnen wij, zonder verder ook maar iets van elkaar te weten, verbinding voelen door middel van zoiets heftigs en persoonlijks.
Ik ben ook heel teleurgesteld in een aantal vriendinnen, waarvan ik dacht dat ik op steun kon rekenen. Eentje heeft nota bene hetzelfde meegemaakt en een andere niet. Die kan ik het ook niet echt kwalijk nemen.
Alle steun die ik ontvang krijg ik via dit forum. Zo bijzonder... een groep wildvreemden die me toch meerdere malen uit een diep dal hebben getrokken. Ik had me in het begin nog aangemeld bij een ander forum (weet niet meer welke) maar daar hing een rare dynamiek, of mensen waren niet genoeg aanwezig om een echte uitwisseling van ervaring mogelijk te maken.
Dus dat is dan ook weer het mooie. Wij kennen elkaar helemaal niet en toch kunnen wij, zonder verder ook maar iets van elkaar te weten, verbinding voelen door middel van zoiets heftigs en persoonlijks.
zaterdag 4 augustus 2018 om 18:49
Mooi is dat hè. Het is maar internet. Maar dat kan toevallig wel erg veel betekenen. Fijn dat je hier wel je steun vindt.Lady_Day schreef: ↑04-08-2018 10:13Als mijn moeder er is, dan houd ik me ook sterk hoor. Ik praat er echt niet met haar over hoe moeilijk het voor me is. Ik heb dat 1x gedaan toen ik echt in een paniekaanval zat, nou dat doe ik dus nooit weer. Ze begon te huilen en zei dat ze mijn verdriet er niet bij kon hebben. Ik heb me nog nooit zo afgewezen gevoeld.
Ik ben ook heel teleurgesteld in een aantal vriendinnen, waarvan ik dacht dat ik op steun kon rekenen. Eentje heeft nota bene hetzelfde meegemaakt en een andere niet. Die kan ik het ook niet echt kwalijk nemen.
Jeetje zeg. 2 van de meest belangrijke mensen in je leven waar je niet bij terecht kunt met je verdriet. Dat lijkt me bovenop je pijn en verdriet nog een extra slag in het gezicht zeg. Is er bij je moeder nog kans om erop terug te komen of zou dat geen zin hebben?
Over je vriendin vind ik het moeilijker meedenken. Ik ben helaas onder andere zware omstandigheden (gezondheid) keer op keer teleurgesteld, dat ik met dat soort mensen gewoon stop. Ik heb geen zin meer om te investeren in mensen die me zo laten zakken. Dus wellicht ben ik daar te zwart/wit in. Mag ik een gokje doen? Toen zij het meemaakte zat ze ook in de put en was jij er gewoon wel? Of vul ik nu teveel in?
Alle steun die ik ontvang krijg ik via dit forum. Zo bijzonder... een groep wildvreemden die me toch meerdere malen uit een diep dal hebben getrokken. Ik had me in het begin nog aangemeld bij een ander forum (weet niet meer welke) maar daar hing een rare dynamiek, of mensen waren niet genoeg aanwezig om een echte uitwisseling van ervaring mogelijk te maken.
Dus dat is dan ook weer het mooie. Wij kennen elkaar helemaal niet en toch kunnen wij, zonder verder ook maar iets van elkaar te weten, verbinding voelen door middel van zoiets heftigs en persoonlijks.
Ik ben inmiddels wel nieuwsgierig naar jullie, dat dan weer wel. Herkennen jullie dat of dat ook weer niet?
zaterdag 4 augustus 2018 om 18:55
Rot. Kan het niet mooier maken. Het verdriet, het gemis, de pijn en al die gevoelens erbij, ik vind het vreselijk zwaar. Gisteren zei ik tegen pap, ik ben nog nooit zo lang zonder mam geweest en ik haat het.
Gister was ook onze vaste boodschappendag samen en dat vind ik nu ook zo vreselijk confronterend. Ik ga wel steeds, maar voel me zo alleen en verloren zonder haar. Loop ook gewoon te huilen soms. Kwam nog bekenden van haar tegen, die het niet geloofden toen ze het lazen. "Ze zag er nog zo goed uit". Ja, dat klopt. En toch is ze dood.
Vanochtend had ik heel even zoiets van " ze hoeft in ieder geval nu niet zieker te worden" en dat was wel iets bevrijdend. Het was alleen maar kort en daarna was ik weer onzeker of dat wel al kon na 5 weken. Slopend allemaal.
Hoe gaat het met jou nu? Nog steeds zware dagen?
donderdag 9 augustus 2018 om 19:59
CL2, ik herken het. Ik dacht ook dat ik het niet kon. En ik heb nog steeds van die dagen, maar toch doe ik het. En jij doet het ook. Het wordt beter. Het gaat heel langzaam, maar het wordt echt beter.
Is er iets gebeurd dat je getriggerd heeft? Wat deed je in de dagen daarvoor, toen je je minder rot voelde?
Is er iets gebeurd dat je getriggerd heeft? Wat deed je in de dagen daarvoor, toen je je minder rot voelde?
donderdag 9 augustus 2018 om 20:09
De herkenning is fijn. Ik sta nog op m'n benen ja, maar vraag niet hoe. Ik ben soms echt alle sturing kwijt. Sinds gisteren is het weer zo erg. Ik kan alleen bedenken, dat we dinsdagmiddag haar as opgehaald hebben. Voor de rest zou ik het niet weten. Ik doe eigenlijk elke dag ongeveer hetzelfde. Op tijd uit bed, rond 9.30u de deur uit. Of naar pa of boodschapjes doen of de natuur wat in. Eind van de dag naar huis en rustig aan. Gistermiddag ineens weer die dikke paniek. En nog steeds of alweer nu.
donderdag 9 augustus 2018 om 20:18
Ik ben ook een rubberbootje in een grote storm hoor. Maar ik drijf nog wel. Soms op de kop, geen idee welke kant op 
Wat jij doet doe ik ook zo ongeveer. Opstaan, koffie drinken, of naar kantoor of ik ga thuis wat werken. Boodschapjes, wasje draaien, af en toe naar mijn moeder of naar mijn vriend. Hele simpele dingen, maar het geeft wel iets van structuur. Volgens mijn therapeut doe ik het goed zo. En jij dus ook!
Die paniek, die heb je al eerder gehad, en dat ging voorbij. Ook deze paniekaanval gaat voorbij.
Wat jij doet doe ik ook zo ongeveer. Opstaan, koffie drinken, of naar kantoor of ik ga thuis wat werken. Boodschapjes, wasje draaien, af en toe naar mijn moeder of naar mijn vriend. Hele simpele dingen, maar het geeft wel iets van structuur. Volgens mijn therapeut doe ik het goed zo. En jij dus ook!
Die paniek, die heb je al eerder gehad, en dat ging voorbij. Ook deze paniekaanval gaat voorbij.
donderdag 9 augustus 2018 om 20:33
Mooi omschreven van je rubberbootje 
In die omschrijving drijf ik soms wat vooruit, maar hang ik nog veel op de kop.
Ik zal het ook wel goed doen. Het voelt alleen allemaal ineens weer zo uitzichtloos en de angst voor hoe verder. En ja, die paniek gaat weer voorbij. Herken jij dat als die paniek er is/was, dat dan alles ineens compleet weer ruk is? Toen ik iets rustiger was, dacht ik soms, oké, ergens in de toekomst komt het vast wel goed. Ook ik kan het. En dan die rotdagen en bam...alles ruk.
In die omschrijving drijf ik soms wat vooruit, maar hang ik nog veel op de kop. Ik zal het ook wel goed doen. Het voelt alleen allemaal ineens weer zo uitzichtloos en de angst voor hoe verder. En ja, die paniek gaat weer voorbij. Herken jij dat als die paniek er is/was, dat dan alles ineens compleet weer ruk is? Toen ik iets rustiger was, dacht ik soms, oké, ergens in de toekomst komt het vast wel goed. Ook ik kan het. En dan die rotdagen en bam...alles ruk.
donderdag 9 augustus 2018 om 20:42
Ja, als ik zo’n paniekaanval heb is alles extra ruk. Nu gaat sowieso niet alles lekker in mijn leven. Mijn baan is raar, mijn huis is niet fijn en ik zit gewoon niet lekker in mijn vel. Dit versterkt heel erg de paniek, het verdriet en gemis.
Ik focus nu heel erg op een nieuw huis. Ben zelf iets aan het ontwerpen wat er waarschijnlijk nooit komt. Een kavel vinden is al onmogelijk. Ik leef in een droomwereld om te ontsnappen. En dat is ok voor nu. Afleiding, want ik vind eigenlijk alles zinloos. Maar het komt wel weer. Dat moet wel. Dat kan niet anders.
Ik focus nu heel erg op een nieuw huis. Ben zelf iets aan het ontwerpen wat er waarschijnlijk nooit komt. Een kavel vinden is al onmogelijk. Ik leef in een droomwereld om te ontsnappen. En dat is ok voor nu. Afleiding, want ik vind eigenlijk alles zinloos. Maar het komt wel weer. Dat moet wel. Dat kan niet anders.
donderdag 9 augustus 2018 om 21:02
Oh "gelukkig". Ik snap goed, dat de onrust op andere gebieden in je leven je gevoelens nog eens versterken. Balen hoor. Ik hoop voor je dat je bijvoorbeeld snel een leuk ander huis kunt vinden. Leuk dat je iets aan het ontwerpen bent. Of het er nou wel of niet komt, het kan inderdaad goed afleiden. Veel plezier daarmee. En wie weet.
Ik vrees, dat ik nu het gat ga voelen, dat mam achterlaat doordat ik vrijwel dagelijks met of voor haar op pad was. Ik was gestopt met werken, omdat het allemaal teveel werd en mijn man een goede baan heeft en dat dus ook kon. Zo kon ik mijn vader wat ontzien in zijn zorg voor haar, ging ik met haar lekker winkelen of ergens heen zodat ze na de kuren ook weer lekker buiten kwam, ik deed de boodschappen, ging met haar naar ziekenhuisbezoeken, reed met haar naar van alles en nog wat. En dat is nu natuurlijk ineens allemaal weg. En nu weer gaan werken, gaat em nog niet worden. Ik kan het niet. Ik moet mijn hele week weer opnieuw gaan indelen. Zit er aan te denken om me om te gaan scholen naar de zorg, maar weet het nog niet zeker. Ik fiets en heb dat al die weken nog niet gedaan. Durfde niet, omdat mijn hoofd zo naar voelt. Misschien dat weer oppakken. Maar soms lukt er helemaal niks, vooral zodra ik thuis ben, komt er niks uit mijn handen.
Ik vrees, dat ik nu het gat ga voelen, dat mam achterlaat doordat ik vrijwel dagelijks met of voor haar op pad was. Ik was gestopt met werken, omdat het allemaal teveel werd en mijn man een goede baan heeft en dat dus ook kon. Zo kon ik mijn vader wat ontzien in zijn zorg voor haar, ging ik met haar lekker winkelen of ergens heen zodat ze na de kuren ook weer lekker buiten kwam, ik deed de boodschappen, ging met haar naar ziekenhuisbezoeken, reed met haar naar van alles en nog wat. En dat is nu natuurlijk ineens allemaal weg. En nu weer gaan werken, gaat em nog niet worden. Ik kan het niet. Ik moet mijn hele week weer opnieuw gaan indelen. Zit er aan te denken om me om te gaan scholen naar de zorg, maar weet het nog niet zeker. Ik fiets en heb dat al die weken nog niet gedaan. Durfde niet, omdat mijn hoofd zo naar voelt. Misschien dat weer oppakken. Maar soms lukt er helemaal niks, vooral zodra ik thuis ben, komt er niks uit mijn handen.
donderdag 9 augustus 2018 om 21:40
Als ik jou was zou ik het lekker even rustig aan doen hoor. Zeker voor de rest van het jaar. Als je het financieel kan redden zonder werk, niet te druk over maken.
Bij mij komt er ook weinig uit handen. Ik heb dan wel een baan maar daar presteer ik ook niet op de top van mijn kunnen. Verder doe ik weinig hoor. Ben wel heel erg aan het schoonmaken en opruimen ter voorbereiding van mijn verhuizing. Terwijl dat nog wel even kan duren
Ik kan me voorstellen dat jij wel enorme gaten in je dag hebt als je zoveel met je moeder deed. Ik had dat in het begin ook heel erg, dat ik niet wist wat ik met mijn tijd moest doen, want ik was zo ontzettend veel in het ziekenhuis. Maar dat is toch weer opgevuld met 'dingen' (zoals werk haha). Alles kost me ook meer tijd en energie. En er is niks mis met niets doen. Rouwen kost gewoon ontzettend veel tijd en energie. Ik heb ook veel tv series en docu's gekeken. Gewoon lekker passief de tijd door komen.
Bij mij komt er ook weinig uit handen. Ik heb dan wel een baan maar daar presteer ik ook niet op de top van mijn kunnen. Verder doe ik weinig hoor. Ben wel heel erg aan het schoonmaken en opruimen ter voorbereiding van mijn verhuizing. Terwijl dat nog wel even kan duren
Ik kan me voorstellen dat jij wel enorme gaten in je dag hebt als je zoveel met je moeder deed. Ik had dat in het begin ook heel erg, dat ik niet wist wat ik met mijn tijd moest doen, want ik was zo ontzettend veel in het ziekenhuis. Maar dat is toch weer opgevuld met 'dingen' (zoals werk haha). Alles kost me ook meer tijd en energie. En er is niks mis met niets doen. Rouwen kost gewoon ontzettend veel tijd en energie. Ik heb ook veel tv series en docu's gekeken. Gewoon lekker passief de tijd door komen.
donderdag 9 augustus 2018 om 22:23
Zo, was van vermoeidheid van het huilen even weggedoezeld.
Voorlopig doe ik inderdaad nog rustig aan. We redden het goed om 1 salaris gelukkig. Niemand legt ook druk erop. Ik merk dat ik gaten op wil vullen, maar eigenlijk totaal niet waarmee. Werk kost een hoop tijd hè haha. Alles kost inderdaad meer tijd en energie. Soms wil ik van alles doen. Hier in huis bijvoorbeeld, maar als ik dan thuis ben, ben ik hangerig en lusteloos. Dus komt er allemaal niet van. Ik weet inmiddels dat ik dus erg veel moeite heb met rust pakken en accepteren, dat rouwen een tijd duren kan. Gelukkig geeft het lijf in ieder geval nog aan, dat het hoofd te veel wil.
Het is gewoon een heel gevecht allemaal. Een rotgevecht. Goed dat je wel aan het schoonmaken en opruimen bent gegaan. Heb je straks in ieder geval profijt van. Ik doe dat normaal gesproken ook bij stress of zorgen, maar nu dus helemaal niet. Gek hè.
Ik zal voor de zekerheid vast welterusten zeggen, voor het geval ik weer in slaap val. En bedankt voor het luisteren/lezen. Had het echt even nodig.
Voorlopig doe ik inderdaad nog rustig aan. We redden het goed om 1 salaris gelukkig. Niemand legt ook druk erop. Ik merk dat ik gaten op wil vullen, maar eigenlijk totaal niet waarmee. Werk kost een hoop tijd hè haha. Alles kost inderdaad meer tijd en energie. Soms wil ik van alles doen. Hier in huis bijvoorbeeld, maar als ik dan thuis ben, ben ik hangerig en lusteloos. Dus komt er allemaal niet van. Ik weet inmiddels dat ik dus erg veel moeite heb met rust pakken en accepteren, dat rouwen een tijd duren kan. Gelukkig geeft het lijf in ieder geval nog aan, dat het hoofd te veel wil.
Het is gewoon een heel gevecht allemaal. Een rotgevecht. Goed dat je wel aan het schoonmaken en opruimen bent gegaan. Heb je straks in ieder geval profijt van. Ik doe dat normaal gesproken ook bij stress of zorgen, maar nu dus helemaal niet. Gek hè.
Ik zal voor de zekerheid vast welterusten zeggen, voor het geval ik weer in slaap val. En bedankt voor het luisteren/lezen. Had het echt even nodig.
donderdag 9 augustus 2018 om 22:29
CL2, ik snap heel goed waar je doorheen gaat hoor. Die hele erge paniek, dat heb ik niet meer. Wel dagen die gewoon ruk zijn. En nachten die niet door te komen waren (en maar denken 'wie kan ik uit zijn bed bellen?') Het is afschuwelijk en ik heb geen magisch middel voor je. Je moet hier gewoon doorheen. Ik kan nu, na bijna 7 maanden oprecht zeggen dat het iets beter gaat. Nog lang niet 'goed' maar de acute paniek en pijn, dat is eigenlijk wel weg. En dat had ik nooit gedacht. Het is dus wel waar wat 'men' zegt, dat de scherpe randjes er wel van af gaan. Het duurt gewoon even.
Weet dat je niet alleen bent. Ik ben vaak op het forum te vinden in geval je een luisterend oor en een hart onder de riem nodig hebt. Je bent in ieder geval niet alleen
Weet dat je niet alleen bent. Ik ben vaak op het forum te vinden in geval je een luisterend oor en een hart onder de riem nodig hebt. Je bent in ieder geval niet alleen
vrijdag 10 augustus 2018 om 10:16
Het slaapgebrek begint me nu echt op te breken. Ik slaap heel slecht, al maanden. 6 uurtjes is fijn, maar niet genoeg
Ik geloof niet in een 'god', waar ik jarenlang op mijn christelijke school over gehoord heb. Ik geloof wel dat er 'iets' is, meer dan wij zo kunnen zien. Ik heb heel lang gehoopt op een teken van mijn vader, maar er is niets gekomen. Ik raakte er op een gegeven moment erg gefrustreerd van want we hadden een afspraak gemaakt. Ik denk ook niet dat dat nog komt.
Ik mis dat wel, in echt iets concreets geloven. Ik kan me heel goed voorstellen dat iemand daar veel troost uit kan halen.
Ik praat nog wel tegen hem. Dan doe ik een kaarsje aan en stel ik me voor hoe hij zou antwoorden. Dat helpt soms wel een beetje. Maar ja, het grote gemis blijft. En bij alles wat er in de toekomst zal gebeuren zal ik hem blijven missen. Dat is echt een rotgevoel, maar ja...
Ik geloof niet in een 'god', waar ik jarenlang op mijn christelijke school over gehoord heb. Ik geloof wel dat er 'iets' is, meer dan wij zo kunnen zien. Ik heb heel lang gehoopt op een teken van mijn vader, maar er is niets gekomen. Ik raakte er op een gegeven moment erg gefrustreerd van want we hadden een afspraak gemaakt. Ik denk ook niet dat dat nog komt.
Ik mis dat wel, in echt iets concreets geloven. Ik kan me heel goed voorstellen dat iemand daar veel troost uit kan halen.
Ik praat nog wel tegen hem. Dan doe ik een kaarsje aan en stel ik me voor hoe hij zou antwoorden. Dat helpt soms wel een beetje. Maar ja, het grote gemis blijft. En bij alles wat er in de toekomst zal gebeuren zal ik hem blijven missen. Dat is echt een rotgevoel, maar ja...
vrijdag 10 augustus 2018 om 15:06
Slaapgebrek sloopt je langzaam. En je hebt zoveel extra energie nodig hè voor het rouwen. Zal voor ons allebei wensen, dat we beter mogen gaan slapen.
Ik geloof ook niet. Nooit gedaan ook. Wel denk ik dat er 'iets' is in de vorm van krachten of iets dergelijks. Ik kan me voorstellen, dat je op een teken van je vader hebt gewacht. Zeker omdat jullie dat afgesproken hebben. Jammer is dat dan hè. Ik merk, dat ik er erg mee bezig ben. Met wat hierna al dan niet is. Meerdere mensen hebben me nu gezegd, dat mam vanaf boven toekijkt en trots op ons zal zijn. En ergens wil ik dat wel geloven, maar ik weet niet of ik dat geloof. Deze mensen zijn hier heilig van overtuigd. Het houdt me toch wel wat bezig. Wat jij ook zegt, misschien dat je er dan iets van troost uit kan halen.
Ik praat ook soms tegen mam. En soms vraag ik of ze me een beetje wil helpen als ik heel slecht zit. Het grote gemis blijft inderdaad. Ik vind het zo naar nog. Ook dat mijn verstand en hart totaal nog niet bij elkaar komen, vind ik naar. Maar daarin wil ik te snel heb ik echt wel door. Ik mis haar gewoon zo erg. In alles. In mijn zijn en in mijn denken, in mijn doen en in mijn gemis.
Helaas zullen we het ermee moeten doen hè.
Ik geloof ook niet. Nooit gedaan ook. Wel denk ik dat er 'iets' is in de vorm van krachten of iets dergelijks. Ik kan me voorstellen, dat je op een teken van je vader hebt gewacht. Zeker omdat jullie dat afgesproken hebben. Jammer is dat dan hè. Ik merk, dat ik er erg mee bezig ben. Met wat hierna al dan niet is. Meerdere mensen hebben me nu gezegd, dat mam vanaf boven toekijkt en trots op ons zal zijn. En ergens wil ik dat wel geloven, maar ik weet niet of ik dat geloof. Deze mensen zijn hier heilig van overtuigd. Het houdt me toch wel wat bezig. Wat jij ook zegt, misschien dat je er dan iets van troost uit kan halen.
Ik praat ook soms tegen mam. En soms vraag ik of ze me een beetje wil helpen als ik heel slecht zit. Het grote gemis blijft inderdaad. Ik vind het zo naar nog. Ook dat mijn verstand en hart totaal nog niet bij elkaar komen, vind ik naar. Maar daarin wil ik te snel heb ik echt wel door. Ik mis haar gewoon zo erg. In alles. In mijn zijn en in mijn denken, in mijn doen en in mijn gemis.
Helaas zullen we het ermee moeten doen hè.
vrijdag 10 augustus 2018 om 15:27
Ik hoor wel verhalen waarvan ik denk dat er wel íets moet zijn. Mijn moeder heeft een paar 'gekke' dingen in huis gehad. Terwijl zij in helemaal niets gelooft, vond ze het wel eigenaardig.
Als ik heel slecht zit vraag ik ook wel eens om hulp, van mijn vader, of een engel mocht dat bestaan. Soms helpt dat wel even, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn. Dat ik het zo graag wil. En soms verzin je ook maar dingen om het nog enigszins draaglijk te maken.
Ik ben er ook heel erg mee bezig geweest. Allerlei boeken in huis gehaald. Over rouw, over het 'hiernamaals', zelfs een zweverig boek van een vrouw die claimt dat ze nog met haar overleden man communiceert. Oh, wat zou ik dat graag willen, toch nog contact. Dat zou echt alles beter maken. Maar het blijft stil.
De strijd van hart en hoofd, ik denk echt dat heel lang kan duren. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik hier op een dag compleet vrede mee heb. Dat het rustig is in mijn hoofd en warm in mijn hart als ik aan mijn vader denk. Ik vind het gewoon te bizar voor woorden hoe snel het opeens op kan houden. Hoe snel je leven compleet op de kop staat.
Wat ik heel moeilijk vind is dat ik zelf niet 'leef' momenteel. Ik besta eigenlijk alleen maar en ik probeer de tijd maar een beetje door te komen. Ik denk dat ik straks heel 2018 af kan schrijven.
Als ik heel slecht zit vraag ik ook wel eens om hulp, van mijn vader, of een engel mocht dat bestaan. Soms helpt dat wel even, maar dat kan ook mijn verbeelding zijn. Dat ik het zo graag wil. En soms verzin je ook maar dingen om het nog enigszins draaglijk te maken.
Ik ben er ook heel erg mee bezig geweest. Allerlei boeken in huis gehaald. Over rouw, over het 'hiernamaals', zelfs een zweverig boek van een vrouw die claimt dat ze nog met haar overleden man communiceert. Oh, wat zou ik dat graag willen, toch nog contact. Dat zou echt alles beter maken. Maar het blijft stil.
De strijd van hart en hoofd, ik denk echt dat heel lang kan duren. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik hier op een dag compleet vrede mee heb. Dat het rustig is in mijn hoofd en warm in mijn hart als ik aan mijn vader denk. Ik vind het gewoon te bizar voor woorden hoe snel het opeens op kan houden. Hoe snel je leven compleet op de kop staat.
Wat ik heel moeilijk vind is dat ik zelf niet 'leef' momenteel. Ik besta eigenlijk alleen maar en ik probeer de tijd maar een beetje door te komen. Ik denk dat ik straks heel 2018 af kan schrijven.
vrijdag 10 augustus 2018 om 17:12
Van die verhalen heb ik inderdaad ook in de loop van de jaren wel gehoord. Dingen die echt niet te verklaren zijn en waardoor je hoopt dat er toch iets is. Jij vraagt dat dus ook aan je vader. Ben ik nog niet zo gek als ik denk. Soms twijfel ik er even aan. Als het helpt, zou ik denken, dat het prima is. Ook al zou het je verbeelding zijn. Als het iets van rust geeft, maakt het eigenlijk niet uit toch? Ik vraag me ook wel af of je sommige dingen denkt of juist wil denken omdat de pijn zo'n zeer doet.
Vind je het achteraf wel fijn al die boeken gelezen te hebben? Of heb je het idee van valse hoop gekregen? Ik snap goed dat je nog communicatie met je vader zou willen hebben. Ik vrees alleen dat het niet mogelijk is. Ik heb tot nu toe alleen Rouw op je dak van Jos Brink gelezen. Op zich wel fijn voor de herkenning. Ik denk alleen dat ik moet concluderen, dat het rouwproces een heel eenzaam proces is. Ook al heb ik dan nog genoeg dierbaren om me heen en kunnen we goed over mam praten, de moeilijkste momenten heb ik in mezelf. Het alleen voelen zonder haar, het nooit meer ondernemen samen, geen kletspraatjes en lachen meer samen. Bah.
Zou dat echt zolang duren ja van je hoofd en je hart? Pfff. Ik wil denken, dat er tzt inderdaad een soort van berusting komt. Berusting met het feit, dat ze zo vroeg moest gaan. We zullen het af moeten wachten meid. Ik hoop ook voor jou, dat die mate van vrede ermee hebben komt. Dat je zegt, dat je niet echt leeft dit jaar, herken ik wel. Je bent, je doet, maar verder??? Je zit veel in je hoofd, veel te denken, je pijn en verdriet, je herinneringen, etc. Het mat je af, het maakt je lichamelijk beroerd af en toe, het kost bakken met energie en ergens tussendoor doe je wat je moet doen, maar daarnaast is het niet veel hè. En toch moet dat beter worden. Het kan niet anders. Al die mensen die ons voor zijn gegaan. Ik heb wel al een paar keer gelezen, dat je gemiddeld 1000 dagen rouwt. Holy fuck, dat is drie jaar. Dan hoop ik maar dat je daar steeds stapjes in vooruit zet, want anders word je koekoek denk ik.
Houd je taai.
Vind je het achteraf wel fijn al die boeken gelezen te hebben? Of heb je het idee van valse hoop gekregen? Ik snap goed dat je nog communicatie met je vader zou willen hebben. Ik vrees alleen dat het niet mogelijk is. Ik heb tot nu toe alleen Rouw op je dak van Jos Brink gelezen. Op zich wel fijn voor de herkenning. Ik denk alleen dat ik moet concluderen, dat het rouwproces een heel eenzaam proces is. Ook al heb ik dan nog genoeg dierbaren om me heen en kunnen we goed over mam praten, de moeilijkste momenten heb ik in mezelf. Het alleen voelen zonder haar, het nooit meer ondernemen samen, geen kletspraatjes en lachen meer samen. Bah.
Zou dat echt zolang duren ja van je hoofd en je hart? Pfff. Ik wil denken, dat er tzt inderdaad een soort van berusting komt. Berusting met het feit, dat ze zo vroeg moest gaan. We zullen het af moeten wachten meid. Ik hoop ook voor jou, dat die mate van vrede ermee hebben komt. Dat je zegt, dat je niet echt leeft dit jaar, herken ik wel. Je bent, je doet, maar verder??? Je zit veel in je hoofd, veel te denken, je pijn en verdriet, je herinneringen, etc. Het mat je af, het maakt je lichamelijk beroerd af en toe, het kost bakken met energie en ergens tussendoor doe je wat je moet doen, maar daarnaast is het niet veel hè. En toch moet dat beter worden. Het kan niet anders. Al die mensen die ons voor zijn gegaan. Ik heb wel al een paar keer gelezen, dat je gemiddeld 1000 dagen rouwt. Holy fuck, dat is drie jaar. Dan hoop ik maar dat je daar steeds stapjes in vooruit zet, want anders word je koekoek denk ik.
Houd je taai.
vrijdag 10 augustus 2018 om 18:10
Het lezen van al die boeken voelde niet echt als een keuze. Ik heb ook heel veel docu's gekeken over euthanasie, de dood, rouwen. Ik zocht heel erg herkenning en houvast dat het ooit beter zou gaan. Ik heb echt nachten gehad dat ik wenste zelf dood te zijn. Niet dat ik mezelf een handje zou helpen, maar ik wilde gewoon even niet meer voelen. Niets meer moeten. Niet meer zijn.
1000 dagen... 3 jaar.. Ik weet niet of je er een tijd op kunt zetten. Ik heb het een van mijn vriendinnen gevraagd hoe lang het duurde met haar moeder. Zij was daar ook ontzettend hecht mee. Zij zij dat het voor haar anderhalf jaar had geduurd voordat het ietsje rustiger werd en ongeveer 4 jaar voordat ze echt het gevoel had dat ze weer 'normaal' verder kon (wel met af en toe huilbuien en gemis, maar niet meer zo allesoverheersend). En toen werd haar vader ernstig ziek en is vlak daarna overleden, eind vorig jaar.
Maar als ik zie hoe zij met haar moeder omging en dat ook zij er uiteindelijk vrede mee kon hebben, dan moet ik het ook kunnen. Maar ja, 7 maanden later vind ik het nog steeds vaak zo ontzettend zwaar. Alles voelt zo zinloos.
1000 dagen... 3 jaar.. Ik weet niet of je er een tijd op kunt zetten. Ik heb het een van mijn vriendinnen gevraagd hoe lang het duurde met haar moeder. Zij was daar ook ontzettend hecht mee. Zij zij dat het voor haar anderhalf jaar had geduurd voordat het ietsje rustiger werd en ongeveer 4 jaar voordat ze echt het gevoel had dat ze weer 'normaal' verder kon (wel met af en toe huilbuien en gemis, maar niet meer zo allesoverheersend). En toen werd haar vader ernstig ziek en is vlak daarna overleden, eind vorig jaar.
Maar als ik zie hoe zij met haar moeder omging en dat ook zij er uiteindelijk vrede mee kon hebben, dan moet ik het ook kunnen. Maar ja, 7 maanden later vind ik het nog steeds vaak zo ontzettend zwaar. Alles voelt zo zinloos.
