Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee! Deel 2
donderdag 23 juli 2020 om 08:59
Het vorige deel hebben we vol geschreven. In dit deel gaan we verder. Wie schrijft er nog meer mee?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
In this mad house we must all survive
donderdag 23 juli 2020 om 09:05
Zat eigenlijk te denken om een leuk plaatje aan de op toe te voegen, maar had geen inspiratie voor een leuke begeleidende tekst voor een nieuw topic. Dus ach, zo kan het ook (en anders kan ik de OP alsnog aanpassen).
(En nou krijg ik de afbeelding niet gepost...)
(En nou krijg ik de afbeelding niet gepost...)
In this mad house we must all survive
donderdag 23 juli 2020 om 09:57
Iets anders.
Mijn man is heel erg introvert.
Jaren lang heb ik hem meegetrokken naar feestjes en verjaardagen.
Jaren lang vond ik dat dat zo hoorde, hij maar moest leren om het leuk te gaan vinden.
Ik drong er ook vaak op aan dat hij mensen bij ons thuis moest uitnodigen.. en anders deed ik het. Hij moest maar eens wat socialer worden, zich meer onder de mensen begeven.
Ik heb hem zelfs wel eens voor autist en contactgestoorde uitgemaakt omdat hij geen zin had in de verjaardag van onze buren en hij eenmaal daar alleen maar met hun hond zat.
Ik heb het losgelaten. Ben gaan inzien welk een wissel dit op onze relatie trok en dat ik hem er zelfs ongelukkig mee maakte.
Hij is gewoon wie hij is en dat is prima..
Ik ga vaak alleen naar feestjes. Ik hang ook geen smoesjes meer op over zijn afwezigheid. Hij is niet aan het overwerken of ziek, hij houdt er gewoon niet van.
Samen zijn we 4 handen op 1 buik. In een grote groep lijken we vreemden van elkaar. Dus dat doen we niet meer, en het is goed zo.
Mijn man is heel erg introvert.
Jaren lang heb ik hem meegetrokken naar feestjes en verjaardagen.
Jaren lang vond ik dat dat zo hoorde, hij maar moest leren om het leuk te gaan vinden.
Ik drong er ook vaak op aan dat hij mensen bij ons thuis moest uitnodigen.. en anders deed ik het. Hij moest maar eens wat socialer worden, zich meer onder de mensen begeven.
Ik heb hem zelfs wel eens voor autist en contactgestoorde uitgemaakt omdat hij geen zin had in de verjaardag van onze buren en hij eenmaal daar alleen maar met hun hond zat.
Ik heb het losgelaten. Ben gaan inzien welk een wissel dit op onze relatie trok en dat ik hem er zelfs ongelukkig mee maakte.
Hij is gewoon wie hij is en dat is prima..
Ik ga vaak alleen naar feestjes. Ik hang ook geen smoesjes meer op over zijn afwezigheid. Hij is niet aan het overwerken of ziek, hij houdt er gewoon niet van.
Samen zijn we 4 handen op 1 buik. In een grote groep lijken we vreemden van elkaar. Dus dat doen we niet meer, en het is goed zo.
donderdag 23 juli 2020 om 10:07
Tof, ik begin in dit deel ook mee te schrijven. Ik ben er vooral de afgelopen maanden achtergekomen dat ik best wel introvert ben. Ik ben ook wel heel sociaal bij mensen die ik leuk vind en kan ook prima oppervlakkig wat dom kletsen met iemand in de kroeg.
Maar pfoe, wat heb ik in maart gemerkt hoe fijn ik het vond dat allerlei feestjes, bijeenkomsten, vergaderingen enz. ineens niet meer door gingen. Ik ga altijd sowieso maar naar de helft van de dingen waarvoor ik uitgenodigd word en bedenk ook wel eens een smoesje. Ik moet na/tijdens het sociaal zijn af en toe ook echt alleen zijn. Een weekend weg met vrienden ofzo zie ik dus ook echt niet zitten. Als ik na een feestje bij iemand blijf slapen, jeukt m'n lichaam tijdens het ontbijt al om weer naar de bus te rennen. En over die bus gesproken: altijd weer hopen dat er geen bekende op het station staat die gezellig wil kletsen.
Ik ben trouwens ook slecht in contacten onderhouden, herkennen mensen in dit topic dat? Ik vergeet terug te appen, ik denk uit mezelf niet aan het plannen van een bezoekje/dagje weg/whatever, omdat ik het ook wel prima vind om elkaar maar een paar keer per jaar te zien of alleen af en toe te appen. Er zijn maar een paar mensen die ik graag vaker wil zien.
Nou ja, goed. Leuk om eens een topic te volgen waarin meer gelijkgestemden zijn. In deze wereld ben ik toch al gauw raar als ik deze dingen vertel.
Maar pfoe, wat heb ik in maart gemerkt hoe fijn ik het vond dat allerlei feestjes, bijeenkomsten, vergaderingen enz. ineens niet meer door gingen. Ik ga altijd sowieso maar naar de helft van de dingen waarvoor ik uitgenodigd word en bedenk ook wel eens een smoesje. Ik moet na/tijdens het sociaal zijn af en toe ook echt alleen zijn. Een weekend weg met vrienden ofzo zie ik dus ook echt niet zitten. Als ik na een feestje bij iemand blijf slapen, jeukt m'n lichaam tijdens het ontbijt al om weer naar de bus te rennen. En over die bus gesproken: altijd weer hopen dat er geen bekende op het station staat die gezellig wil kletsen.
Ik ben trouwens ook slecht in contacten onderhouden, herkennen mensen in dit topic dat? Ik vergeet terug te appen, ik denk uit mezelf niet aan het plannen van een bezoekje/dagje weg/whatever, omdat ik het ook wel prima vind om elkaar maar een paar keer per jaar te zien of alleen af en toe te appen. Er zijn maar een paar mensen die ik graag vaker wil zien.
Nou ja, goed. Leuk om eens een topic te volgen waarin meer gelijkgestemden zijn. In deze wereld ben ik toch al gauw raar als ik deze dingen vertel.
donderdag 23 juli 2020 om 10:49
Vikhui schreef: ↑23-07-2020 10:07Tof, ik begin in dit deel ook mee te schrijven. Ik ben er vooral de afgelopen maanden achtergekomen dat ik best wel introvert ben. Ik ben ook wel heel sociaal bij mensen die ik leuk vind en kan ook prima oppervlakkig wat dom kletsen met iemand in de kroeg.
Maar pfoe, wat heb ik in maart gemerkt hoe fijn ik het vond dat allerlei feestjes, bijeenkomsten, vergaderingen enz. ineens niet meer door gingen. Ik ga altijd sowieso maar naar de helft van de dingen waarvoor ik uitgenodigd word en bedenk ook wel eens een smoesje. Ik moet na/tijdens het sociaal zijn af en toe ook echt alleen zijn. Een weekend weg met vrienden ofzo zie ik dus ook echt niet zitten. Als ik na een feestje bij iemand blijf slapen, jeukt m'n lichaam tijdens het ontbijt al om weer naar de bus te rennen. En over die bus gesproken: altijd weer hopen dat er geen bekende op het station staat die gezellig wil kletsen.
Ik ben trouwens ook slecht in contacten onderhouden, herkennen mensen in dit topic dat? Ik vergeet terug te appen, ik denk uit mezelf niet aan het plannen van een bezoekje/dagje weg/whatever, omdat ik het ook wel prima vind om elkaar maar een paar keer per jaar te zien of alleen af en toe te appen. Er zijn maar een paar mensen die ik graag vaker wil zien.
Nou ja, goed. Leuk om eens een topic te volgen waarin meer gelijkgestemden zijn. In deze wereld ben ik toch al gauw raar als ik deze dingen vertel.
Ontzettend herkenbaar, ik ben ook iemand die zich nooit verveeld, heb altijd iets te doen, vaak in en om het huis.
Als mensen dan vragen heb je iets leuks gedaan durf ik eigenlijk niet te zeggen wat ik echt heb gedaan (iets geschilderd, programma gekeken, boek gelezen).
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
donderdag 23 juli 2020 om 10:50
[quote=Vikhui post_id=31680010 time=1595491655 user_id=228079
Ik ben trouwens ook slecht in contacten onderhouden, herkennen mensen in dit topic dat? Ik vergeet terug te appen, ik denk uit mezelf niet aan het plannen van een bezoekje/dagje weg/whatever, omdat ik het ook wel prima vind om elkaar maar een paar keer per jaar te zien of alleen af en toe te appen. Er zijn maar een paar mensen die ik graag vaker wil zien.
Nou ja, goed. Leuk om eens een topic te volgen waarin meer gelijkgestemden zijn. In deze wereld ben ik toch al gauw raar als ik deze dingen vertel.
[/quote]
Dit is trouwens mijn grootste valkuil ik krijg vaak te horen "zolang niet gezien" terwijl ik denk.....is dat zo?
Ik ben trouwens ook slecht in contacten onderhouden, herkennen mensen in dit topic dat? Ik vergeet terug te appen, ik denk uit mezelf niet aan het plannen van een bezoekje/dagje weg/whatever, omdat ik het ook wel prima vind om elkaar maar een paar keer per jaar te zien of alleen af en toe te appen. Er zijn maar een paar mensen die ik graag vaker wil zien.
Nou ja, goed. Leuk om eens een topic te volgen waarin meer gelijkgestemden zijn. In deze wereld ben ik toch al gauw raar als ik deze dingen vertel.
[/quote]
Dit is trouwens mijn grootste valkuil ik krijg vaak te horen "zolang niet gezien" terwijl ik denk.....is dat zo?
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
donderdag 23 juli 2020 om 13:29
Dat je slecht bent in contacten onderhouden (ben ik idd ook) is toch ergens een teken dat je behoefte (prioriteit) er niet ligt. Ik kan me daar best schuldig om voelen en mezelf kwalijk nemen. Ik vind dat gewoon niet zo leuk van mezelf.
In het vorige deel ging het even over niet graag mensen op bezoek vragen omdat je dan niet in de hand hebt wanneer iemand weg gaat. Nou had ik dus van de week een vriendin op bezoek die ik al maanden niet had gezien. Eerlijk... ze is één van de weinige vriendinnen die ik heb en me ook wel dierbaar (20+ jaar oude vriendschap).
Maar ze kan nogal praten... en dan verhalen over mensen die ik niet ken. Soms kan ik mijn gedachten er niet meer bijhouden (en dat vind ik ook slecht van mezelf). Ik voelde mijn gedachten wegdrijven tot ik me er op een gegeven moment van bewust was dat ik glazig zat te kijken. Naderhand voelde ik me gesloopt en voelde me daar ook rot over. Ik heb niet gevraagd of ze bleef eten... voelde ik me ook rot over. Toen ze weg was bedacht ik me dat ze waarschijnlijk wel had verwacht (het was al laat geworden) dat ik haar zou vragen. Ik stond er niet bij stil maar ook had ik het niet ingecalculeerd... ik kon dus ook niet schakelen. Ik ben gewoon niet spontaan dan en baal erg dat ik zo tekort schiet.
Ik heb 2 kinderen en daarvoor heb ik altijd het idee gehad dat ik een leuke makkelijke (zoete inval) moeder moest zijn voor wie niks te veel was. Nou, wat ben ik over m'n grenzen gegaan zeg. Ja, ik zei dus nooit nee als vriendjes mee wilden, bleven eten, logeerpartijtjes... al was het ook vaak andersom en dan was ik zó opgelucht. Want ik vond het dus echt pittig. Achteraf gezien ben ik wel heel blij dat ik dat heb gedaan want ik zou het erg vinden als mijn kinderen moesten opgroeien met mijn beperkte mogelijkheden. Nou was ik een stuk jonger, dat zal vast gescheeld hebben. Maar die partijtjes, die drukte... jeetje, dat was echt stress voor mij.
Misschien heb ik wel wat meer dan slechts 'introversie'. Want gisteren moest ik boodschappen doen en heb ik 40 minuten door die supermarkt gelopen. Ik kreeg complete kortsluiting. Ik had wel een briefje, maar besloot toen ik daar was om voor een dag extra te halen... en die tweede dag stond niet op mijn briefje.
In het vorige deel ging het even over niet graag mensen op bezoek vragen omdat je dan niet in de hand hebt wanneer iemand weg gaat. Nou had ik dus van de week een vriendin op bezoek die ik al maanden niet had gezien. Eerlijk... ze is één van de weinige vriendinnen die ik heb en me ook wel dierbaar (20+ jaar oude vriendschap).
Maar ze kan nogal praten... en dan verhalen over mensen die ik niet ken. Soms kan ik mijn gedachten er niet meer bijhouden (en dat vind ik ook slecht van mezelf). Ik voelde mijn gedachten wegdrijven tot ik me er op een gegeven moment van bewust was dat ik glazig zat te kijken. Naderhand voelde ik me gesloopt en voelde me daar ook rot over. Ik heb niet gevraagd of ze bleef eten... voelde ik me ook rot over. Toen ze weg was bedacht ik me dat ze waarschijnlijk wel had verwacht (het was al laat geworden) dat ik haar zou vragen. Ik stond er niet bij stil maar ook had ik het niet ingecalculeerd... ik kon dus ook niet schakelen. Ik ben gewoon niet spontaan dan en baal erg dat ik zo tekort schiet.
Ik heb 2 kinderen en daarvoor heb ik altijd het idee gehad dat ik een leuke makkelijke (zoete inval) moeder moest zijn voor wie niks te veel was. Nou, wat ben ik over m'n grenzen gegaan zeg. Ja, ik zei dus nooit nee als vriendjes mee wilden, bleven eten, logeerpartijtjes... al was het ook vaak andersom en dan was ik zó opgelucht. Want ik vond het dus echt pittig. Achteraf gezien ben ik wel heel blij dat ik dat heb gedaan want ik zou het erg vinden als mijn kinderen moesten opgroeien met mijn beperkte mogelijkheden. Nou was ik een stuk jonger, dat zal vast gescheeld hebben. Maar die partijtjes, die drukte... jeetje, dat was echt stress voor mij.
Misschien heb ik wel wat meer dan slechts 'introversie'. Want gisteren moest ik boodschappen doen en heb ik 40 minuten door die supermarkt gelopen. Ik kreeg complete kortsluiting. Ik had wel een briefje, maar besloot toen ik daar was om voor een dag extra te halen... en die tweede dag stond niet op mijn briefje.
donderdag 23 juli 2020 om 14:57
Hi! Ik ben ook introvert, maar de laatste ca. 1,5-2 jaar begin ik er meer ''last'' van te krijgen.
Dit is voornamelijk in het totale verschil in beleving / ervaring. Als ik bijvoorbeeld bij mijn ouders eet, zijn mijn zussen er vaak ook. En eerlijk gezegd, erger ik me steeds vaker en intenser aan het (in mijn ogen) slappe geouwehoer aan tafel. Regelmatig komen er anekdotes voorbij van mensen die ik (en de rest van het gezelschap aan tafel) helemaal niet kennen. Zo weet ik inmiddels echt alles -zowel professioneel als de thuissituatie, zelfs de thuissituatie van de ouders van- Irene. Irene is een collega van mijn zus. En op de een of andere manier wordt alles wat Irene zeg, doet, koopt of meemaakt, in geuren en kleuren bij ons aan tafel verteld. In een gezelschap waarin 7 van de 8 mensen die hele Irene niet kennen en ook nooit gaan kennen waarschijnlijk.
Ik vroeg me af of sommigen van jullie dit herkennen. Ik kan gewoon het geduld niet meer opbrengen om constant maar naar dat soort onzinnige verhalen te luisteren. Praten om het praten, en je kennelijk niet afvragen of zoiets voor de rest aan tafel wel interessant is. Mijn andere zus werkt voor een soort woning coöperatie, en die kan ook rustig tot in detail gaan vertellen door welke mensen (huurders) ze die week allemaal gebeld is, dat er één een heel erg Amsterdams accent had, en de ander zei de hele tijd ''moet je eens luisteren lieffie''.
Ik kan het gewoon soms niet meer aan, wat moét ik met deze info, denk ik dan? Waar gååt het in hemelsnaam over? Ik snap best dat je soms even kort over je werk wil vertellen, maar als mijn zus komt eten kun je je voorbereiden dat ze weer uitgebreid alle telefoontjes gaat her produceren die ze die week met klanten heeft gehad. Hebben jullie dit nou ook, en hoe gaan jullie daar mee om?
Dit is voornamelijk in het totale verschil in beleving / ervaring. Als ik bijvoorbeeld bij mijn ouders eet, zijn mijn zussen er vaak ook. En eerlijk gezegd, erger ik me steeds vaker en intenser aan het (in mijn ogen) slappe geouwehoer aan tafel. Regelmatig komen er anekdotes voorbij van mensen die ik (en de rest van het gezelschap aan tafel) helemaal niet kennen. Zo weet ik inmiddels echt alles -zowel professioneel als de thuissituatie, zelfs de thuissituatie van de ouders van- Irene. Irene is een collega van mijn zus. En op de een of andere manier wordt alles wat Irene zeg, doet, koopt of meemaakt, in geuren en kleuren bij ons aan tafel verteld. In een gezelschap waarin 7 van de 8 mensen die hele Irene niet kennen en ook nooit gaan kennen waarschijnlijk.
Ik vroeg me af of sommigen van jullie dit herkennen. Ik kan gewoon het geduld niet meer opbrengen om constant maar naar dat soort onzinnige verhalen te luisteren. Praten om het praten, en je kennelijk niet afvragen of zoiets voor de rest aan tafel wel interessant is. Mijn andere zus werkt voor een soort woning coöperatie, en die kan ook rustig tot in detail gaan vertellen door welke mensen (huurders) ze die week allemaal gebeld is, dat er één een heel erg Amsterdams accent had, en de ander zei de hele tijd ''moet je eens luisteren lieffie''.
Ik kan het gewoon soms niet meer aan, wat moét ik met deze info, denk ik dan? Waar gååt het in hemelsnaam over? Ik snap best dat je soms even kort over je werk wil vertellen, maar als mijn zus komt eten kun je je voorbereiden dat ze weer uitgebreid alle telefoontjes gaat her produceren die ze die week met klanten heeft gehad. Hebben jullie dit nou ook, en hoe gaan jullie daar mee om?
donderdag 23 juli 2020 om 15:12
Ja het praten om het praten vind ik ook echt verschrikkelijk.
Ik vind het ook echt bewonderingswaardig hoe sommige mensen echt aan 1 stuk door over onzinnige dingen kunnen praten?!
Hoe dan? En waarom kan ik dat niet?
Ik vier mijn verjaardag al helemaal niet vind het verschrikkelijk, al die mensen uitnodigen die ik al een hele lange tijd niet heb gezien.
De verjaardag van mijn dochtertje vier ik wel natuurlijk, maar heb daar heel veel moeite mee. Ben daarna gesloopt en mentaal uitgeput. En vraag me soms af of dit wel normaal is? En of anderen dat herkennen?
Ben ook zeer slecht in contacten onderhouden, dat vind ik echt jammer want aan de andere kant voel ik me er best eenzaam door..
Ik vind het ook echt bewonderingswaardig hoe sommige mensen echt aan 1 stuk door over onzinnige dingen kunnen praten?!
Hoe dan? En waarom kan ik dat niet?
Ik vier mijn verjaardag al helemaal niet vind het verschrikkelijk, al die mensen uitnodigen die ik al een hele lange tijd niet heb gezien.
De verjaardag van mijn dochtertje vier ik wel natuurlijk, maar heb daar heel veel moeite mee. Ben daarna gesloopt en mentaal uitgeput. En vraag me soms af of dit wel normaal is? En of anderen dat herkennen?
Ben ook zeer slecht in contacten onderhouden, dat vind ik echt jammer want aan de andere kant voel ik me er best eenzaam door..
donderdag 23 juli 2020 om 15:17
Herkenbaar Neverending, maar heb je dan ook niet dat zulk gedrag juist weer voor onbegrip, frustratie zorgt?
Gisteren stond mijn moeder aan de deur bij mij, ze maakte zich zorgen omdat ik afgelopen zondag ''zo stil'' was, en op een gegeven moment zag ik ook een traan bij haar. Dat doet me intens pijn, om haar te zien huilen. In haar beleving betekent het iets verkeerds, als ik stil ben. Dat ik niet lekker in mn vel zit, boos ben, gefrustreerd ben. Dat mijn ouders/zussen iets verkeerd hebben gedaan, waardoor ik dus stil ben. En dat mijn ouders dat niet verdienen, zo'n ''silent treatment'', omdat ze altijd goed zijn geweest voor mij. Terwijl het zo helemaal niet bedoeld is.
Ik kan het honderd keer uitleggen, dat er wat mij betreft niets aan de hand is, maar dat ik simpelweg ''uitlog'' als het gezwam begint over mensen die ik helemaal niet ken, en als het dan ook té lang duurt allemaal. En ja, ik ga me dan ook ergeren, als mensen té lang het woord pakken met (in mijn ogen) onzinnige anekdotes. Maar ik laat ze lekker gaan, ik ben niet degene die bepaalt waar anderen over moet praten. Maar ik trek mezelf wel terug uit het gesprek. Dan duik ik mijn gedachtenwereld in, wat ik morgen ga doen, dat ik nog moet sporten, waar ik ga sporten. Ik kan (en wil) het gewoon niet opbrengen om geïnteresseerd te participeren in zulke gesprekken. Maar dat leidt dus tot een hoop onbegrip.. Dat is wel echt moeilijk.
Moe na een verjaardag herken ik niet zo, maar moet zeggen dat ik er dan soms ook graag wel een borrel in mag gooien, en dat het dan wel wat beter gaat allemaal.
Gisteren stond mijn moeder aan de deur bij mij, ze maakte zich zorgen omdat ik afgelopen zondag ''zo stil'' was, en op een gegeven moment zag ik ook een traan bij haar. Dat doet me intens pijn, om haar te zien huilen. In haar beleving betekent het iets verkeerds, als ik stil ben. Dat ik niet lekker in mn vel zit, boos ben, gefrustreerd ben. Dat mijn ouders/zussen iets verkeerd hebben gedaan, waardoor ik dus stil ben. En dat mijn ouders dat niet verdienen, zo'n ''silent treatment'', omdat ze altijd goed zijn geweest voor mij. Terwijl het zo helemaal niet bedoeld is.
Ik kan het honderd keer uitleggen, dat er wat mij betreft niets aan de hand is, maar dat ik simpelweg ''uitlog'' als het gezwam begint over mensen die ik helemaal niet ken, en als het dan ook té lang duurt allemaal. En ja, ik ga me dan ook ergeren, als mensen té lang het woord pakken met (in mijn ogen) onzinnige anekdotes. Maar ik laat ze lekker gaan, ik ben niet degene die bepaalt waar anderen over moet praten. Maar ik trek mezelf wel terug uit het gesprek. Dan duik ik mijn gedachtenwereld in, wat ik morgen ga doen, dat ik nog moet sporten, waar ik ga sporten. Ik kan (en wil) het gewoon niet opbrengen om geïnteresseerd te participeren in zulke gesprekken. Maar dat leidt dus tot een hoop onbegrip.. Dat is wel echt moeilijk.
Moe na een verjaardag herken ik niet zo, maar moet zeggen dat ik er dan soms ook graag wel een borrel in mag gooien, en dat het dan wel wat beter gaat allemaal.
donderdag 23 juli 2020 om 16:07
vivinnetje schreef: ↑23-07-2020 13:29Dat je slecht bent in contacten onderhouden (ben ik idd ook) is toch ergens een teken dat je behoefte (prioriteit) er niet ligt. Ik kan me daar best schuldig om voelen en mezelf kwalijk nemen. Ik vind dat gewoon niet zo leuk van mezelf.
omdat het energie kost i.p.v. geeft , goede beredenering! Dank voor het inzicht.En het schuldig voelen dat je geen "zoete inval" bent, check.
Zelfs het boodschappen doen kan echt een energieslag zijn, briefje is gewoon handig (ben ik ook weleens door een collega voor uitgelachen toen viel er een briefje uit mijn zak, die snapte niet dat het zo moest "je kunt toch iets in elkaar flansen".... Euh ikke nie
)
Zwijgen is geen zwakte maar een sterkte.
donderdag 23 juli 2020 om 16:29
MissMonkeyy
donderdag 23 juli 2020 om 01:09
@Blijenvrij; mn ouders hebben mij nooit gepusht maar ze hebben ook niet gezien dat ik mij niet prettig voelde. Nog steeds vind mijn vader dat wel lastig want het is toch juist gezellig als we allemaal samen zijn (samengesteld gezin). Alleen ik vind het niet gezellig. Zus, zusje en twee stiefbroertjes allemaal met aanhang en twee drukke nichtjes. Voor mij is het gewoon te veel.
Mn moeder begrijpt het veel beter. Ze nodigt mij wel altijd uit voor dingen maar verteld er ook bij wanneer ze echt drukte verwacht en dat ze het dan niet erg vind als ik een andere keer kom.
Nog een reactie op je bericht in het vorige topic.
Jammer dat ze dat nooit gezien hebben, maar ouders denken misschien dat kinderen op hen lijken en verwachten dan niet een kind die het tegenovergestelde van hen is.
Fijn dat je moeder het nu in elk geval begrijpt en rekening met je houdt.
donderdag 23 juli 2020 om 01:09
@Blijenvrij; mn ouders hebben mij nooit gepusht maar ze hebben ook niet gezien dat ik mij niet prettig voelde. Nog steeds vind mijn vader dat wel lastig want het is toch juist gezellig als we allemaal samen zijn (samengesteld gezin). Alleen ik vind het niet gezellig. Zus, zusje en twee stiefbroertjes allemaal met aanhang en twee drukke nichtjes. Voor mij is het gewoon te veel.
Mn moeder begrijpt het veel beter. Ze nodigt mij wel altijd uit voor dingen maar verteld er ook bij wanneer ze echt drukte verwacht en dat ze het dan niet erg vind als ik een andere keer kom.
Nog een reactie op je bericht in het vorige topic.
Jammer dat ze dat nooit gezien hebben, maar ouders denken misschien dat kinderen op hen lijken en verwachten dan niet een kind die het tegenovergestelde van hen is.
Fijn dat je moeder het nu in elk geval begrijpt en rekening met je houdt.
donderdag 23 juli 2020 om 16:29
Nee niet echt. Mijn familie doet er ook niet echt moeite voor en heb ook geen contact meer met mijn vader.Ritmodelanoche schreef: ↑23-07-2020 15:17Herkenbaar Neverending, maar heb je dan ook niet dat zulk gedrag juist weer voor onbegrip, frustratie zorgt?
Mijn moeder is helaas overleden.
Dus dat maakt het wel lastig allemaal.
Ik vind het zelf vooral frustrerend dat het me niet lukt om het contact met familie te onderhouden.
Maar ja het moet wel van 2 kanten komen natuurlijk.
donderdag 23 juli 2020 om 16:31
Pindakaasjes schreef: ↑23-07-2020 09:57Iets anders.
Mijn man is heel erg introvert.
Jaren lang heb ik hem meegetrokken naar feestjes en verjaardagen.
Jaren lang vond ik dat dat zo hoorde, hij maar moest leren om het leuk te gaan vinden.
Ik drong er ook vaak op aan dat hij mensen bij ons thuis moest uitnodigen.. en anders deed ik het. Hij moest maar eens wat socialer worden, zich meer onder de mensen begeven.
Ik heb hem zelfs wel eens voor autist en contactgestoorde uitgemaakt omdat hij geen zin had in de verjaardag van onze buren en hij eenmaal daar alleen maar met hun hond zat.
Ik heb het losgelaten. Ben gaan inzien welk een wissel dit op onze relatie trok en dat ik hem er zelfs ongelukkig mee maakte.
Hij is gewoon wie hij is en dat is prima..
Ik ga vaak alleen naar feestjes. Ik hang ook geen smoesjes meer op over zijn afwezigheid. Hij is niet aan het overwerken of ziek, hij houdt er gewoon niet van.
Samen zijn we 4 handen op 1 buik. In een grote groep lijken we vreemden van elkaar. Dus dat doen we niet meer, en het is goed zo.
Arme man, wat heb je hem erg op z'n kop gezeten en hem willen veranderen. Gelukkig heb je dat nu wat losgelaten. Maar snap je dat een introverte anders in elkaar zit dan een extraverte? En hoe ongelukkig hij zich vaak gevoeld heeft?
En heb je ooit je excuses aangeboden aan hem?
donderdag 23 juli 2020 om 16:36
Lolainthebigcity schreef: ↑23-07-2020 16:07
En het schuldig voelen dat je geen "zoete inval" bent, check.
Zelfs het boodschappen doen kan echt een energieslag zijn, briefje is gewoon handig (ben ik ook weleens door een collega voor uitgelachen toen viel er een briefje uit mijn zak, die snapte niet dat het zo moest "je kunt toch iets in elkaar flansen".... Euh ikke nie
Of dat perse hoort bij introvert zijn weet ik niet, maar ik heb dat dus ook zo. Ik moet voor elke dag plannen wat ik ga koken en wat ik daar dan voor in huis moet hebben. Totaal niet creatief daarin. Nou heb ik een vriend die nog veel slechter is in "even iets in elkaar draaien" dus bij hem vergeleken gaat het nog best goed, en hij vindt mij een geweldige kok
Ik vind het een heel groot nadeel om introvert te zijn. Denk echt dat ik een heleboel mis in het leven doordat ik niet van sociale activiteiten hou. Feestjes doe je mij echt geen plezier mee, in groepen mensen in wat voor setting dan ook heb ik altijd het gevoel op een eigen eilandje te zitten. Een op een contact gaat nog, maar zelfs dan voel ik me regelmatig erg ongemakkelijk omdat ik vaak geen energie voel om een gesprek gaande te houden. En omdat ik constant voor mezelf zit in te vullen hoe ik op de ander over kom.
En ook ik kan prima een vriendschap hebben waarbij we elkaar maar een paar keer per jaar zien. Dan heb ik tenminste wat opgespaard om te vertellen!
Maar wat vind ik het vaak jammer, het maakt je ook best eenzaam op een bepaalde manier. En het maakt je leven leger en saaier dan dat van mensen die gezellig veel willen en kunnen delen en doen met elkaar. Maar ik kan het gewoon niet.
anoniem_6527270f28ee9 wijzigde dit bericht op 23-07-2020 16:39
0.14% gewijzigd
donderdag 23 juli 2020 om 16:37
Ritmodelanoche schreef: ↑23-07-2020 14:57Hi! Ik ben ook introvert, maar de laatste ca. 1,5-2 jaar begin ik er meer ''last'' van te krijgen.
Dit is voornamelijk in het totale verschil in beleving / ervaring. Als ik bijvoorbeeld bij mijn ouders eet, zijn mijn zussen er vaak ook. En eerlijk gezegd, erger ik me steeds vaker en intenser aan het (in mijn ogen) slappe geouwehoer aan tafel. Regelmatig komen er anekdotes voorbij van mensen die ik (en de rest van het gezelschap aan tafel) helemaal niet kennen. Zo weet ik inmiddels echt alles -zowel professioneel als de thuissituatie, zelfs de thuissituatie van de ouders van- Irene. Irene is een collega van mijn zus. En op de een of andere manier wordt alles wat Irene zeg, doet, koopt of meemaakt, in geuren en kleuren bij ons aan tafel verteld. In een gezelschap waarin 7 van de 8 mensen die hele Irene niet kennen en ook nooit gaan kennen waarschijnlijk.
Ik vroeg me af of sommigen van jullie dit herkennen. Ik kan gewoon het geduld niet meer opbrengen om constant maar naar dat soort onzinnige verhalen te luisteren. Praten om het praten, en je kennelijk niet afvragen of zoiets voor de rest aan tafel wel interessant is. Mijn andere zus werkt voor een soort woning coöperatie, en die kan ook rustig tot in detail gaan vertellen door welke mensen (huurders) ze die week allemaal gebeld is, dat er één een heel erg Amsterdams accent had, en de ander zei de hele tijd ''moet je eens luisteren lieffie''.
Ik kan het gewoon soms niet meer aan, wat moét ik met deze info, denk ik dan? Waar gååt het in hemelsnaam over? Ik snap best dat je soms even kort over je werk wil vertellen, maar als mijn zus komt eten kun je je voorbereiden dat ze weer uitgebreid alle telefoontjes gaat her produceren die ze die week met klanten heeft gehad. Hebben jullie dit nou ook, en hoe gaan jullie daar mee om?
Ik kan dit ook hebben, als mensen langdraderig of oninteressante verhalen vertellen val ik bijna in slaap.
Maar als je zus niet weet dat haar verhaal saai is, iedereen luistert en lacht om haar verhalen en niemand ooit iets zegt, zal er nooit iets veranderen.
Kan je niet een andere keer naar je ouders, en niet steeds als je zussen er zijn?
donderdag 23 juli 2020 om 16:44
ñuca schreef: ↑23-07-2020 16:36Ik vind het een heel groot nadeel om introvert te zijn. Denk echt dat ik een heleboel mis in het leven doordat ik niet van sociale activiteiten hou. Feestjes doe je mij echt geen plezier mee, in groepen mensen in wat voor setting dan ook heb ik altijd het gevoel op een eigen eilandje te zitten. Een op een contact gaat nog, maar zelfs dan voel ik me regelmatig erg ongemakkelijk omdat ik vaak geen energie voel om een gesprek gaande te houden. En omdat ik constant voor mezelf zit in te vullen hoe ik op de ander over kom.
En ook ik kan prima een vriendschap hebben waarbij we elkaar maar een paar keer per jaar zien. Dan heb ik tenminste wat opgespaard om te vertellen!
Maar wat vind ik het vaak jammer, het maakt je ook best eenzaam op een bepaalde manier. En het maakt je leven leger en saaier dan dat van mensen die gezellig veel willen en kunnen delen en doen met elkaar. Maar ik kan het gewoon niet.
Jammer dat je je leven zo ervaart. Het is toch niet erg dat feestjes je ding niet zijn? Het klinkt of heb je het nog niet echt geaccepteerd van jezelf. Er zijn een paar boeken over geschreven, dat zorgt voor herkenning en waarschijnlijk acceptatie.
Met gesprekken heb ik vaak moeite, het kost energie. Maar met enkele mensen kan ik fijn praten. Dat stukje herken ik zeker.
Gelukkig heb ik vrienden die net als mij zijn en ik zie ze zeker niet wekelijks of maandelijks en dat vind ik prima. Maar af en toe is er iemand (geen vriend) die het liefst wekelijks wil langs komen. Ik heb moeite om dan aardig te doen, want ik heb er eigenlijk nooit zin in. En dat vind ik dan weer heel onaardig van mezelf. Gelukkig is het nu weer even rustig.
donderdag 23 juli 2020 om 16:48
Ik denk dat ik mee wil schrijven. Ik weet al enkele jaren van mezelf dat ik introvert ben. Heel veel van wat ik nu al lees is herkenbaar.
Ik ben getrouwd, heb één kind van 13 jaar waarmee we helaas sinds afgelopen september in het medisch circuit zitten.
Ik heb niet veel vrienden en ben niet goed in contacten onderhouden. Ik kan ook hartgrondig opzien tegen feesten en andere bijeenkomsten met veel mensen. Ik begrijp niets van mensen die ergens op bezoek gaan tegen acht uur en dan diep in de nacht naar huis rollen. Wel kan ik (niet constant) genieten van contacten met (sommige) mensen, maar altijd moet ik daarna wel opladen. Ik ben graag alleen.
Maar: ik kan in de context van mijn beroep prima een rol spelen. Een anekdote spannend vertellen, grappig zijn, zelfs op een podium staan, mijn werkwijze aanpassen aan wat op dat moment nodig is. Daar heb ik vaak zelfs plezier in. Maar ik werk dan ook maar drie dagen per week.
Koetjes en kalfjes liggen me niet zo goed, luisteren kan ik wel. Ik ben ook niet op mijn mondje gevallen en redelijk assertief.
Maar het belangrijkste is dat ik steeds meer begrijp van mezelf en daar ook naar handel. En dat ik het eigenlijk niet zo vreselijk belangrijk vind wat 'men' daarvan vindt. Mijn schoonfamilie snapt niet veel van me, mijn eigen familie wel tot op zekere hoogte. Aan mensen die ik zelf belangrijk vind wil ik best eens iets uitleggen als ze iets niet begrijpen, maar verder...soit.
Ik ben getrouwd, heb één kind van 13 jaar waarmee we helaas sinds afgelopen september in het medisch circuit zitten.
Ik heb niet veel vrienden en ben niet goed in contacten onderhouden. Ik kan ook hartgrondig opzien tegen feesten en andere bijeenkomsten met veel mensen. Ik begrijp niets van mensen die ergens op bezoek gaan tegen acht uur en dan diep in de nacht naar huis rollen. Wel kan ik (niet constant) genieten van contacten met (sommige) mensen, maar altijd moet ik daarna wel opladen. Ik ben graag alleen.
Maar: ik kan in de context van mijn beroep prima een rol spelen. Een anekdote spannend vertellen, grappig zijn, zelfs op een podium staan, mijn werkwijze aanpassen aan wat op dat moment nodig is. Daar heb ik vaak zelfs plezier in. Maar ik werk dan ook maar drie dagen per week.
Koetjes en kalfjes liggen me niet zo goed, luisteren kan ik wel. Ik ben ook niet op mijn mondje gevallen en redelijk assertief.
Maar het belangrijkste is dat ik steeds meer begrijp van mezelf en daar ook naar handel. En dat ik het eigenlijk niet zo vreselijk belangrijk vind wat 'men' daarvan vindt. Mijn schoonfamilie snapt niet veel van me, mijn eigen familie wel tot op zekere hoogte. Aan mensen die ik zelf belangrijk vind wil ik best eens iets uitleggen als ze iets niet begrijpen, maar verder...soit.
donderdag 23 juli 2020 om 16:51
Ik snap wat je bedoelt. Ik voel me soms ook wel saai. Ik heb mezelf vrij goed leren kennen en accepteren, maar als ik echt zelf had mogen kiezen, was ik toch liever wat meer extravert geweest.ñuca schreef: ↑23-07-2020 16:36
Ik vind het een heel groot nadeel om introvert te zijn. Denk echt dat ik een heleboel mis in het leven doordat ik niet van sociale activiteiten hou. Feestjes doe je mij echt geen plezier mee, in groepen mensen in wat voor setting dan ook heb ik altijd het gevoel op een eigen eilandje te zitten. Een op een contact gaat nog, maar zelfs dan voel ik me regelmatig erg ongemakkelijk omdat ik vaak geen energie voel om een gesprek gaande te houden. En omdat ik constant voor mezelf zit in te vullen hoe ik op de ander over kom.
En ook ik kan prima een vriendschap hebben waarbij we elkaar maar een paar keer per jaar zien. Dan heb ik tenminste wat opgespaard om te vertellen!
Maar wat vind ik het vaak jammer, het maakt je ook best eenzaam op een bepaalde manier. En het maakt je leven leger en saaier dan dat van mensen die gezellig veel willen en kunnen delen en doen met elkaar. Maar ik kan het gewoon niet.
donderdag 23 juli 2020 om 16:53
Blijenvrij schreef: ↑23-07-2020 16:44Jammer dat je je leven zo ervaart. Het is toch niet erg dat feestjes je ding niet zijn? Het klinkt of heb je het nog niet echt geaccepteerd van jezelf. Er zijn een paar boeken over geschreven, dat zorgt voor herkenning en waarschijnlijk acceptatie.
Met gesprekken heb ik vaak moeite, het kost energie. Maar met enkele mensen kan ik fijn praten. Dat stukje herken ik zeker.
Gelukkig heb ik vrienden die net als mij zijn en ik zie ze zeker niet wekelijks of maandelijks en dat vind ik prima. Maar af en toe is er iemand (geen vriend) die het liefst wekelijks wil langs komen. Ik heb moeite om dan aardig te doen, want ik heb er eigenlijk nooit zin in. En dat vind ik dan weer heel onaardig van mezelf. Gelukkig is het nu weer even rustig.
Ik ervaar het zo omdat ik naast het introvert zijn (en me dus afzijdig houden van sociale dingen) niet veel heb waar ik mezelf mee bezig kan houden. Ik heb geen langdurige interesse in dingen, vind het snel saai, heb het dan wel weer gezien en wil weer wat anders doen/meemaken. Dat is eigenlijk een eigenschap die bij een extravert persoon beter zou passen denk ik. De combi met introvert zijn maakt het heel erg lastig. Ik bots nogal met mezelf door tegenstrijdige eigenschappen.
Ja, ik heb ook 1 vriendin die het prima vind om elkaar om de zoveel maanden te spreken. We plannen dit meestal rond onze verjaardagen en die van haar kinderen, dat geeft dan ook weer duidelijkheid.
donderdag 23 juli 2020 om 16:54
Ik ben ook beslist geen initiatiefnemer. Dat zullen jullie misschien wel herkennen. Ik kan wel goed cadeaus uitzoeken, dus dat wordt me wel eens gevraagd, om bijvoorbeeld een gezamenlijk cadeau voor mijn moeder te zoeken namens de kinderen of zo.
Maar ik zal nooit uit mezelf een uitstapje organiseren, los van met mijn gezin.
Sommige mensen komen steeds met allerlei leuke initiatieven voor uitjes, workshops of wat dan ook. Dat komt zelden uit mijn koker.
Maar ik zal nooit uit mezelf een uitstapje organiseren, los van met mijn gezin.
Sommige mensen komen steeds met allerlei leuke initiatieven voor uitjes, workshops of wat dan ook. Dat komt zelden uit mijn koker.
donderdag 23 juli 2020 om 17:58
Ik ben weer terug van de speeltuin. Het viel mee met de drukte. Zodat we wel even een tussendoortje konden nuttigen. Maar wat een rare vragen stellen mensen soms. Zowel kinderen als volwassenen moeten betalen. Een moeder ging er om 15:00 uur uit, maar in plaats daarvan kwam haar man. Ze vroeg of hij op haar ticket mocht. Want ze had toch betaald? Nee dat kan niet. Want hij is een nieuw persoon die binnenkomt.
Dan was er een meisje met oma die een ijsje gekozen had. Was al betaald. Wil ze toch liever een andere. Nee wij ruilen daar niet als het betaald is en zeker met met de Corona. Mijn oom (beheerder) was er ook bij en dat is in zulke situaties wel handig. Want dat weten mijn moeder en ik ook niet uit onszelf.
Ik heb een tip voor visite die blijft plakken. Na een bepaalde tijd geen drinken meer inschenken.
Mijn moeder had van de week onze vorige buurvrouw met haar man op bezoek. Ze zaten er al een tijdje en om 17:30 schonk mijn stiefvader geen drinken meer in.
Want we weten dat die vrouw er een handje van heeft om te blijven zitten zodat ze kan mee-eten. En daar had stiefvader geen zin in.
Dan was er een meisje met oma die een ijsje gekozen had. Was al betaald. Wil ze toch liever een andere. Nee wij ruilen daar niet als het betaald is en zeker met met de Corona. Mijn oom (beheerder) was er ook bij en dat is in zulke situaties wel handig. Want dat weten mijn moeder en ik ook niet uit onszelf.
Ik heb een tip voor visite die blijft plakken. Na een bepaalde tijd geen drinken meer inschenken.
Mijn moeder had van de week onze vorige buurvrouw met haar man op bezoek. Ze zaten er al een tijdje en om 17:30 schonk mijn stiefvader geen drinken meer in.
Want we weten dat die vrouw er een handje van heeft om te blijven zitten zodat ze kan mee-eten. En daar had stiefvader geen zin in.
donderdag 23 juli 2020 om 18:42
Praten om het praten kan ik ook niet. Net als mijn aandacht erbij houden als een onderwerp me niet interesseert. Mijn moeder kon zich vroeger flink ergeren aan mij op feestjes. Als ik dan weer eens weggedroomd was als ze vroeg: "Ja klopt he, Hondenmens?" Op het feestje zelf zei ze er dan verder niks van, dat kwam pas in de auto terug naar huis. "Praat nou eens mee! Luister eens naar andere mensen. Wees een vlotte meid." Dit was vooral in de tijd dat ik adolescent was. In die tijd zat ik ook ook op het MBO. Wat heb ik me daar rot gevoeld. Ten 1e omdat ik gepest werd, maar ook omdat het me maar niet lukte om een leuk gesprek te voeren. De lunchpauzes waren erg ongemakkelijk. Dan ging ik maar een stukje wandelen als het weer dat toeliet. Maar dat werd raar gevonden.
Nu begrijpt mijn moeder me gelukkig beter.
Het eenzaam voelen heb ik soms ook. Maar contacten onderhouden is niet mijn sterkste kant. Vaak vind ik dat te ander of te weinig óf teveel wil. Zou graag de middenweg hebben.
Nu begrijpt mijn moeder me gelukkig beter.
Het eenzaam voelen heb ik soms ook. Maar contacten onderhouden is niet mijn sterkste kant. Vaak vind ik dat te ander of te weinig óf teveel wil. Zou graag de middenweg hebben.
donderdag 23 juli 2020 om 19:24
ik schrijf ook mee! Mijn hele gezin is best introvert, dus het scheelt dat ik me thuis altijd redelijk begrepen voelde en thuis de nodige rust had.
Ik heb geleerd om in groepen te werken en hoe ik me op feestjes moet gedragen, om ze een beetje gezellig voor mij te maken. En ik heb vooral geen last van verveling en ik kan goed alleen zijn. Zeker nu in tijden van corona had ik er helemaal geen last van gehad, terwijl ik genoeg mensen ken die helemaal gestoord werden door de lockdown...
Ik heb geleerd om in groepen te werken en hoe ik me op feestjes moet gedragen, om ze een beetje gezellig voor mij te maken. En ik heb vooral geen last van verveling en ik kan goed alleen zijn. Zeker nu in tijden van corona had ik er helemaal geen last van gehad, terwijl ik genoeg mensen ken die helemaal gestoord werden door de lockdown...
pompoenschip wijzigde dit bericht op 23-07-2020 19:26
0.31% gewijzigd
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
