Introvert? Schrijf mee! Deel 2

Zijdehoentje donderdag 23 juli 2020 om 08:59

Het vorige deel hebben we vol geschreven. In dit deel gaan we verder. Wie schrijft er nog meer mee?

Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...

Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...

Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?

In this mad house we must all survive

hondenmens zaterdag 25 juli 2020 om 11:37

MissMonkeyy schreef: ↑
25-07-2020 00:20

Mijn verjaardag vier ik allang niet meer. Ooit mijn verjaardag gevierd, vrienden uitgenodigd en alles voorbereid. 20 man had gezegd te komen, toen in mijn ogen ook echt goede vrienden. Een uur voor m’n verjaardag zei zo’n 17 man af.
Sinds dat trauma wil ik het dus niet meer vieren, bang dat ik weer zo teleurgesteld word. Althans, ik vier het niet voor vrienden en collega’s etc. Voor mijn naaste familie vier ik het wel. Dat is dan een klein feestje maar wel zoals ik het prettig vind.

Oh echt lullig van die "vrienden". Zoiets vergeet je nooit meer. Ik heb iets dergelijks gehad. Al waren dit geen vriendinnen. Ik was gewoon te naïef geweest om erin te trappen. Op het MBO werd ik bijna heel de opleiding gepest. Er was 1 groepje dat me niet pestte, maar waar ik ook niet bij hoorde. Tot er een gastles over pesten kwam, 2 maanden voor de eindexamens. Vanaf toen ging dat groepje me overal bij betrekken en ze zeiden ook dat ik erbij hoorde. Het leek mij en mijn moeder leuk om iets terug te doen. Een bbq bij mij thuis. Na de eindexamens. Toen ik het voorstelde deden ze allemaal enthousiast. Maar niemand kwam. Ze zeiden allemaal stuk voor stuk af. Eentje gelijk voor 2 anderen, die toch al niet wilden komen.
Maar zes jaar daarna werd ik zelf uitgenodigd door een van hen voor een klassenreünie. Ik heb afgezegd met als reden het pesten en buitensluiten. Ze zei het heel goed te begrijpen, maar het wel jammer te vinden. Ja ja, het zal wel, dacht ik.

vivinnetje zaterdag 25 juli 2020 om 12:35

Wat een rotstreek idd. Ik denk dat mensen het ook makkelijker vinden om zich als een hork op te stellen als meerderen het doen. Dan zijn ze niet individueel 'slecht'. Ik herinner me een feestje van een meisje op de middelbare school, zij was niet echt populair maar desondanks gaf ze wel een feest voor de hele klas in een buurthuis bij haar in de straat. De hele klas kwam ook, maar ze waren de boel wel aan het verstieren. En ze gingen snel weg, ondertussen roepend dat er geen hol aan was en dat ze naar <naam uitgaansgelegenheid in de stad> gingen. Toen had ik het niet zo in de gaten, maar dat moet ook traumatisch zijn geweest. Ik praat nu over 'ze' maar mijn eigen aandeel was ook niet bepaald heldhaftig. Ik was uiteraard niet de aanjager, maar heb er ook niet duidelijk afstand van genomen.

hondenmens zaterdag 25 juli 2020 om 13:05

vivinnetje schreef: ↑
25-07-2020 12:35
Wat een rotstreek idd. Ik denk dat mensen het ook makkelijker vinden om zich als een hork op te stellen als meerderen het doen. Dan zijn ze niet individueel 'slecht'. Ik herinner me een feestje van een meisje op de middelbare school, zij was niet echt populair maar desondanks gaf ze wel een feest voor de hele klas in een buurthuis bij haar in de straat. De hele klas kwam ook, maar ze waren de boel wel aan het verstieren. En ze gingen snel weg, ondertussen roepend dat er geen hol aan was en dat ze naar <naam uitgaansgelegenheid in de stad> gingen. Toen had ik het niet zo in de gaten, maar dat moet ook traumatisch zijn geweest. Ik praat nu over 'ze' maar mijn eigen aandeel was ook niet bepaald heldhaftig. Ik was uiteraard niet de aanjager, maar heb er ook niet duidelijk afstand van genomen.

Ik denk dat het groepsdruk is. Het is op die leeftijd natuurlijk niet stoer om dan als enige weg te gaan. Op mijn 15e had Nederland gewonnen met het EK voetbal. Ik en een paar buurtgenoten (waaronder ook vriendinnen) gingen dat samen vieren. Hoewel ik niks om voetbal gaf. Maar het begon leuk met fietsen door het dorp met een slinger blikjes achter onze fiets. Toen kwamen we bij de nieuwbouwwijk. Er stond een bouwkeet en een van de jongens gooide uit baldadigheid een ruitje in. Ik wist wel dat het niet oké was, maar bleef er toch bij. Een van mijn vriendinnen zei nog: "Je houd je kop tegen je ouders he!" Ik bevestigde, maar het zat me niet lekker. Dus heb ik het ze toch verteld en duidelijk gezegd dat IK het niet had gedaan. En ook dat ik had gezien dat iemand erop keek en daarna naar binnen rende. Mijn ouders waren kwaad. "Ga er vandaan, zeggen we toch altijd! Stel dat de politie aan de deur komt. Jou zullen ze altijd herkennen omdat je bruin bent. Die anderen niet." Ik zei het raar te vinden om als enige weg te gaan. Zij: "Oh dus jij wil liever bij een groepje criminelen horen?" De politie is niet geweest, heb er ook niemand meer over gehoord.

MissMonkeyy zaterdag 25 juli 2020 om 16:06

hondenmens schreef: ↑
25-07-2020 11:37
Oh echt lullig van die "vrienden". Zoiets vergeet je nooit meer. Ik heb iets dergelijks gehad. Al waren dit geen vriendinnen. Ik was gewoon te naïef geweest om erin te trappen. Op het MBO werd ik bijna heel de opleiding gepest. Er was 1 groepje dat me niet pestte, maar waar ik ook niet bij hoorde. Tot er een gastles over pesten kwam, 2 maanden voor de eindexamens. Vanaf toen ging dat groepje me overal bij betrekken en ze zeiden ook dat ik erbij hoorde. Het leek mij en mijn moeder leuk om iets terug te doen. Een bbq bij mij thuis. Na de eindexamens. Toen ik het voorstelde deden ze allemaal enthousiast. Maar niemand kwam. Ze zeiden allemaal stuk voor stuk af. Eentje gelijk voor 2 anderen, die toch al niet wilden komen.
Maar zes jaar daarna werd ik zelf uitgenodigd door een van hen voor een klassenreünie. Ik heb afgezegd met als reden het pesten en buitensluiten. Ze zei het heel goed te begrijpen, maar het wel jammer te vinden. Ja ja, het zal wel, dacht ik.

Oh dat is ook heftig! Ik denk dat je op die leeftijd ook gewoon graag wil dat je ergens bij hoort. En dat je daardoor het gevoel dat het niet helemaal klopt een beetje wegdrukt maar daar, na zo’n streek, toch ook wel spijt van hebt.

Ik merk sowieso dat wij introverten anders aankijken tegen vriendschap (ik generaliseer even). Ik heb niet super veel vrienden maar het zijn stuk voor stuk mensen die ik midden in de nacht mag wakker bellen als er wat is. Mensen met wie ik super goed kan praten en dan niet alleen over koetjes en kalfjes, liever niet juist.

Dat van die groepsdruk herken ik ook wel. Al heb ik nooit meegedaan was ik ook de persoon die gewoon bleef terwijl ik wist dat er dingen gebeurde die echt niet konden. Nu zou ik dat niet meer doen, denk ik. Maar ik word er nu ook niet meer aan bloot gesteld.

yesss zaterdag 25 juli 2020 om 16:37

Ik vraag me soms af of bepaalde dingen met introvert zijn te maken hebben.

Het rare is dat ik diep van binnen nog best wel met onzekerheid worstel maar ik denk dat ik niet zo overkom en ben ook wel een stuk zelfverzekerder als een paar jaar terug.

Ik had laatst een dieper gesprek met iemand en diegene reageerde echt verbaasd toen ik bepaalde dingen vertelde en zei dus dat ik zo'n mooi mens ben en dat ik dus totaal niet onzeker overkom.

Maar door de jaren heen zijn sommige mensen nogal raar met mij omgegaan en heb dat altijd heel erg op mezelf betrokken onder het mom van:'Ik ben niet goed genoeg' of 'het zal wel aan mij liggen' terwijl ik nu steeds meer zie dat het ook projectie is geweest en misgunnen.

Ik probeer nu een beetje de stukjes op te rapen en meer op mezelf te vertrouwen.. maar ik merk dus ook dat ik een radar heb voor onoprechtheid en laat daardoor niet snel meer mensen toe, moet me echt op mijn gemak voelen (dan ben ik dus totaal niet introvert) waardoor mijn wereldje/kringetje dus klein is.

Zo dat was even een heel verhaal

yesss wijzigde dit bericht op 25-07-2020 17:37

25.72% gewijzigd

hondenmens zaterdag 25 juli 2020 om 17:15

MissMonkeyy schreef: ↑
25-07-2020 16:06
Oh dat is ook heftig! Ik denk dat je op die leeftijd ook gewoon graag wil dat je ergens bij hoort. En dat je daardoor het gevoel dat het niet helemaal klopt een beetje wegdrukt maar daar, na zo’n streek, toch ook wel spijt van hebt.

Ik merk sowieso dat wij introverten anders aankijken tegen vriendschap (ik generaliseer even). Ik heb niet super veel vrienden maar het zijn stuk voor stuk mensen die ik midden in de nacht mag wakker bellen als er wat is. Mensen met wie ik super goed kan praten en dan niet alleen over koetjes en kalfjes, liever niet juist.

Dat van die groepsdruk herken ik ook wel. Al heb ik nooit meegedaan was ik ook de persoon die gewoon bleef terwijl ik wist dat er dingen gebeurde die echt niet konden. Nu zou ik dat niet meer doen, denk ik. Maar ik word er nu ook niet meer aan bloot gesteld.

Fijn dat je zulke goede vrienden hebt. Ik durf nog geen uitspraak te doen wat dat betreft over de mijne. Er is nog niks voorgevallen waarin ik hen dringend nodig had.
Ik word nu gelukkig ook niet meer blootgesteld aan de groepsdruk. Ben gewoon geen groepsmens. In mijn kindertijd sprak ik soms wel met 2 of 3 vriendinnen af. Maar liever 1 op 1. Dan heb je de volle aandacht voor elkaar. Ik had ook een vriendin die heel makkelijk vriendschappen sloot. Altijd een vrolijke meid en behulpzaam. Alleen haar vriendinnen vond ik vaak niet aardig. Zo lang ik daar niet mee in contact kwam was dat niet erg. Maar wel als mijn vriendin met hen en mij tegelijk had afgesproken. Wat ik dan past wist zodra we in het zwembad waren.

Charlotte717 zondag 26 juli 2020 om 08:41

Ik schrijf ook graag mee.

Ik herken veel van wat in dit nieuwe topic gezegd is, je kan jezelf niet goed in de schijnwerpers zetten, omdat dat gewoon niet prettig is, waardoor mensen je onderschatten. Dat had ik ook erg met mij vriendinnengroep van de universiteit, allemaal extraverte mensen behalve ik (is nota bene echt zo, we hebben onlangs allemaal de Myers Briggs-persoonlijkheidstest gemaakt

). Schatten van vrouwen, maar zo druk en ik heb het gevoel dat iedereen zich wil laten gelden. Jaren geleden toen de groep pas was gevormd, en ik nog niet wist dat ik introvert was (en INFJ trouwens voor de MB-liefhebbers), bleef ik wat in de schaduw zitten. Bij zaken waar ik objectief beter in scoorde, werd dat niet gezien. Zo frustrerend! Ik heb deze meiden dit lang kwalijk genomen, maar na een hoop zelfreflectie én hulp van een dieptepsycholoog kwam ik erachter dat het voornamelijk aan mezelf ligt.

Meer ruimte nemen is belangrijk, je stem en mening durven laten horen en laten zien dat jij ook meetelt. Sinds ik met dit proces bezig ben, merk ik al veel. Ik word meer gezien en dat is zó fijn. Nog een lange weg te gaan, maar ik kom er wel. Step by step ..

Veritas vos liberabit

Anoniem_396720 zondag 26 juli 2020 om 14:45

Zo herkenbaar dit allemaal! Ik heb ook jarenlang geprobeerd ‘zo normaal mogelijk’ te zijn. Totdat ik ben gaan inzien dat ik gewoon normaal ben en me er weinig meer van aantrek dat ik iets anders dan gemiddeld ben.

Lijkt me leuk in contact te komen met een introverte vrouw voor wie weet een goede band.

*Zespri zondag 26 juli 2020 om 15:06

@Man_87_7, welkom! Ja de het woord 'normaal' is natuurlijk zowieso al twijfelachtig

. Wanneer is nou iemand normaal ? Die term komt denk ik voornamelijk tot stand door het beeld wat jij vormt van wat je om je heen ziet/leest/meemaakt.

@Charlotte, Ja die test heb ik inderdaad ook gedaan een hele tijd terug. Geeft goede inzichten en ik herkende me er volledig in. Ik denk echter dat het bij mij vooral de vraag is óf ik meer gezien wil worden. Ik vind het eigenlijk wel prima zo, een klein kring mensen om me heen waar ik zo nu en dan eens mee afspreek. Vriend is ook introvert, maar op een andere manier, maar dat matcht wel goed. We wonen inmiddels al 6 jaar samen en we geven elkaar de ruimte als dat nodig is, maar kunnen ook hele dagen met elkaar filosoferen en praten

yesss zondag 26 juli 2020 om 19:55

Charlotte717 schreef: ↑
26-07-2020 08:41

Meer ruimte nemen is belangrijk, je stem en mening durven laten horen en laten zien dat jij ook meetelt. Sinds ik met dit proces bezig ben, merk ik al veel. Ik word meer gezien en dat is zó fijn. Nog een lange weg te gaan, maar ik kom er wel. Step by step ..

Ik ken het.. alleen heeft het bij mij met sommige mensen het tegenovergestelde effect

Maarja voor sommige mensen is het natuurlijk veilig als je altijd wat op de achtergrond blijft dus zal je niet meer met iedereen op goede voet staan, maarja dat is dan maar zo.

Anoniem_397092 zondag 26 juli 2020 om 20:12

Merk aan mezelf dat ik wel steeds meer begin te veranderen en niet meer zo introvert en gereserveerd ben als een aantal jaren geleden.
Toch vind ik sociale omgang en contacten nog steeds wel erg complex.
Vriendschappen lopen helaas nog weleens spaak bij me en daar kan ik flink van balen.
Op bepaalde momenten kan het scheef groeien door irritaties, verkeerde communicatie, irreële verwachtingspatronen, veranderende interesses, behoefte, opvattingen etc.
Ik weet weliswaar dat dit gewoon zo is en altijd zo zal blijven; toch vind ik het frustrerend dat bepaalde vriendschappen mij zo door de vingers kunnen glippen en kunnen spaak lopen.
Heb het hierover ook vaak met mijn maatschappelijk werker.
Hij vind echter dat ik steeds beter mer dergelijke situaties omga.
Dat doet me wel goed, om dit te vernemen.
Toch kan het nog steeds wel behoorlijk aan me vreten dat dit soort situaties mij parten spelen.
Afgezien van mijn autisme, heb ik vaak ook erg veel moeite gehad om grenzen aan te geven en om voor mezelf te kunnen opkomen.
Altijd was ik weer bang voor ruzie etc.
Zo langzamerhand stap ik hier echter steeds meer overheen en het boeit me niet meer of ik ruzie met iemand krijg.
Ook heb ik geen behoefte meer aan schuldgevoelens oid
Ik ben het beu om altijd maar te moeten doen wat anderen zeggen en altijd maar een ja-knikker te zijn.
Ben wat dat betreft al die jaren veel te meegaand en pleasend geweest.
Dat ben ik ook steeds meer aan het afsluiten.
Heb ook geen zin meer om langer nog steeds op eieren te blijven lopen en om anderen voortdurend maar tevreden te moeten houden.
Te lang heb ik mezelf weggecijferd en ondergeschikt/onderdanig gemaakt.
Ik merk dat er wel steeds meer verandering ontstaat in de positieve zin.
Dit gaat echter niet zonder horten en stoten.

hondenmens zondag 26 juli 2020 om 22:13

@Mund: Heb je nog contact met die vriend? Of laat hij je met rust?

Ik heb van de week eindelijk een keer "nee" gezegd tegen mijn "vriendin". Ze stuurde een appje of ik zin had om een keer langs te komen voor haar verjaardag. Ik vond dat raar, want ze heeft zelf de vriendschap verbroken dit jaar. Maar een verjaardag vind zij toch iets anders. Blijkbaar hadden mijn moeder en ik het verkeerd opgevat. Dat deed ze omdat ze wil dat IK eens contact opneem met haar. Ik heb gezegd dat niet van plan te zijn en niet bij haar langs te gaan. Ze ging akkoord. Ik hoop dat ik nu duidelijk ben geweest.

MissMonkeyy zondag 26 juli 2020 om 23:51

@mund; vriendschappen zijn ook complex. De balans in geven en nemen is vaak moeilijk en als je al niet goed je grenzen durft aangeven dan groeit het snel geef. Toch ben ik ervan overtuigd dat mensen die je grenzen niet respecteren en met je wie je steeds een innerlijk conflict ervaart ook niet de vrienden voor jou zijn. En dat dat niet bepaald word door je intro- of extroversie.

Ik heb ook extroverte vrienden maar zij respecteren mijn grenzen wel. Dus als ik eens geen zin heb om af te spreken omdat ik een drukke week heb gehad dan is dat geen probleem.
De mensen die altijd leuke dingen willen doen en graag gezien willen worden zijn niet mijn type vrienden. Dat heb ik geleerd door de jaren heen en dat is prima.

@Yess: dat onzekere herken ik wel. Al kom ik op de buitenwereld ook niet zo over. Ik heb al snel het idee dat dingen aan mij liggen zoals bijvoorbeeld toen met m’n verjaardag. Maar dat was niet mijn schuld. Ik had niks verkeerd gedaan. Zij waren gewoon niet mans genoeg om te zeggen; missMonkey we zien de vriendschap niet meer zitten want je bent er niet elke week meer bij waardoor je veel mist. Ik hoorde dus later dat dat de reden was.
Tja, ik werkte al vrij jong een verantwoordelijke baan. Als ik dan om half 6 op moest op zaterdag dan ging ik niet op vrijdagavond gezellig biertjes met ze drinken wetende dat het laat zou worden. En het is prima dat dat hun niet paste maar ik heb mij jaren verantwoordelijk gevoeld voor hun naaistreek. Maar dat ben ik dus niet.

Mij helpt het om mij onzekere dagen of momenten toe te spreken; missMonkey je bent een leuk mens. Ook jij hebt de wereld veel te bieden.
Een soort mantra om mezelf weer rustig te maken.

@hondenmens: goed bezig hoor! Knap dat je zo voor jezelf bent opgekomen. Als ze geen vrienden meer wil zijn waarom zou je dan nog energie in haar steken?

Anoniem_397092 zondag 26 juli 2020 om 23:54

@hondenmens;
Die (voormalig) vriend laat me gelukkig met rust

@MissMonkeyy;
Dat vind ik erg mooi en treffend geschreven.
Als men elkaar zijn grenzen niet wil respecteren, wordt het wel erg moeilijk (qua vriendschap etc).

Charlotte717 maandag 27 juli 2020 om 08:10

*Zespri schreef: ↑
26-07-2020 15:06
@Man_87_7, welkom! Ja de het woord 'normaal' is natuurlijk zowieso al twijfelachtig . Wanneer is nou iemand normaal ? Die term komt denk ik voornamelijk tot stand door het beeld wat jij vormt van wat je om je heen ziet/leest/meemaakt.

@Charlotte, Ja die test heb ik inderdaad ook gedaan een hele tijd terug. Geeft goede inzichten en ik herkende me er volledig in. Ik denk echter dat het bij mij vooral de vraag is óf ik meer gezien wil worden. Ik vind het eigenlijk wel prima zo, een klein kring mensen om me heen waar ik zo nu en dan eens mee afspreek. Vriend is ook introvert, maar op een andere manier, maar dat matcht wel goed. We wonen inmiddels al 6 jaar samen en we geven elkaar de ruimte als dat nodig is, maar kunnen ook hele dagen met elkaar filosoferen en praten

Dat klinkt als een fijne relatie.
Ik heb ook gemerkt dat mijn lieve ex, ook een rasechte introvert, de ideale man voor mij was. We hielden allebei niet van grote groepen, dus dat deden we gewoon niet (wanneer we er echt niet onderuit konden zaten we gewoon de hele tijd onder elkaar te keuvelen

) we hadden allebei nood aan rust na sociale activiteiten, we genoten zo van van vrije dagen rommelen in het huis zonder plan, etc. Mijn toekomstige moet zeker ook introvert zijn!

Wat je schrijft over die kleine groepen, herken ik ook. Het liefst ben ik met een groepje van 4, 5 personen, zo’n vriendinnengroep heb ik ook. Maar die grote, extraverte groep waar ik het eerder over had... daar voel ik me dus (nog) niet 100% op mijn gemak bij. Ik ben er dan ook vaak niet bij als ze afspreken, dan voel ik me geregeld de vreemde eend in de bijt.

Maar vorige week zaten we met een groep van 15 toch ergens wat te drinken en het was hartstikke gezellig. Toegegeven, eerst heb ik wel in mijn eentje een pilsje moeten drinken, ben ik wat losser

Veritas vos liberabit

Charlotte717 maandag 27 juli 2020 om 08:17

yesss schreef: ↑
26-07-2020 19:55
Ik ken het.. alleen heeft het bij mij met sommige mensen het tegenovergestelde effect
Maarja voor sommige mensen is het natuurlijk veilig als je altijd wat op de achtergrond blijft dus zal je niet meer met iedereen op goede voet staan, maarja dat is dan maar zo.

Oeps

Ja klopt, anderen vinden gewoon fijner om wat meer op de achtergrond te blijven. Dat heb ik vaak ook hoor, na uren sociaal te zijn geweest ben ik op een bepaald moment gewoon op. Dan verdwaal ik in mijn eigen gedachten, knik ik maar wat in het rond of pak ik lekker mijn telefoon erbij, ook goed

Veritas vos liberabit

yesss maandag 27 juli 2020 om 09:02

Charlotte717 schreef: ↑
27-07-2020 08:17
Oeps Ja klopt, anderen vinden gewoon fijner om wat meer op de achtergrond te blijven. Dat heb ik vaak ook hoor, na uren sociaal te zijn geweest ben ik op een bepaald moment gewoon op. Dan verdwaal ik in mijn eigen gedachten, knik ik maar wat in het rond of pak ik lekker mijn telefoon erbij, ook goed

Nee ik bedoel meer dat het voor sommige mensen veilig is als ik op de achtergrond blijf... omdat sommige mensen zelf altijd op de voorgrond willen staan.

Merk dat juist heel erg de laatsts tijd, dat ik dus stappen maak, meer in mezelf geloof en aan het veranderen ben en dat sommige mensen ineens in geen velden of wegen te bekennen zijn

of bepaalde dingen negeren.

Maargoed, ik blijf gewoon doorzetten maar wel een eye opener dat er dus altijd mensen blijven (die je andersom wel altijd hebt gesteund...) die toch niet zo gunnend zijn als je had verwacht/gehoopt.

Anoniem_396720 maandag 27 juli 2020 om 09:09

Charlotte717 schreef: ↑
27-07-2020 08:10
Dat klinkt als een fijne relatie.
Ik heb ook gemerkt dat mijn lieve ex, ook een rasechte introvert, de ideale man voor mij was. We hielden allebei niet van grote groepen, dus dat deden we gewoon niet (wanneer we er echt niet onderuit konden zaten we gewoon de hele tijd onder elkaar te keuvelen ) we hadden allebei nood aan rust na sociale activiteiten, we genoten zo van van vrije dagen rommelen in het huis zonder plan, etc. Mijn toekomstige moet zeker ook introvert zijn!

Wat je schrijft over die kleine groepen, herken ik ook. Het liefst ben ik met een groepje van 4, 5 personen, zo’n vriendinnengroep heb ik ook. Maar die grote, extraverte groep waar ik het eerder over had... daar voel ik me dus (nog) niet 100% op mijn gemak bij. Ik ben er dan ook vaak niet bij als ze afspreken, dan voel ik me geregeld de vreemde eend in de bijt.

Maar vorige week zaten we met een groep van 15 toch ergens wat te drinken en het was hartstikke gezellig. Toegegeven, eerst heb ik wel in mijn eentje een pilsje moeten drinken, ben ik wat losser

Hoe komt het dat je ideale man dan nu je ex is?

Anoniem_386306 maandag 27 juli 2020 om 10:14

@ Yess : Grappig, vrijwel altijd als ik jouw posts lees, denk ik : dat had ik zelf kunnen schrijven.

Ook mensen die soms ''vreemd'' met je om gaan, terwijl je daar niet echt een aanleiding voor kunt bedenken. Nu ik 30 ben besef ik dat dit achteraf gezien inderdaad voor een groot deel met afgunst en jaloezie te maken heeft gehad. Maar het maakt je wel waaks voor het aangaan van nieuwe contacten en heb een vrij sterke sensor voor onoprechte mensen (die soms misschien een beetje té strak staat afgesteld);

Het is denk ik ook belangrijk om niet te snel alles op de hoop van ''introvert'' te gooien. Dat kan dan namelijk ook een reden worden om niet met een bepaalde minder goede eigenschap aan de slag te gaan. In dit topic lees ik ook namelijk wel dat passief gedrag al snel wordt weggeschreven onder ''ik ben gewoon introvert'', maar dat zijn wel degelijk verschillende dingen. Of mensen die elke vorm van prikkeling proberen te ontlopen en hun leven grotendeels thuis spenderen. Dat vind ik niet persé gelijk aan introvert zijn, en soms kunnen dit ook wel signalen zijn dat er misschien iets meer aan de hand is wat bijvoorbeeld meer neigt richting sociale fobie, en dan is het misschien verstandiger om een psycholoog te raadplegen dan alles maar onder het matje van een introvert karakter te vegen.

Anoniem_370046 maandag 27 juli 2020 om 10:50

Ik heb eerder in soortgelijke topics meegeschreven, dus ik sluit me graag weer aan. Ik ben introvert, maar kom extravert over, dus het duurde wel even voordat ik door had dat ik introvert ben. Bij mij zit het er echt in dat ik alleen moet zijn om te kunnen opladen. Heb via mijn werk een paar jaar geleden een zeer uitgebreide Meyers Briggs-test gedaan en daar kwam INTP uit. Zeer veel herkenning! Ik ga hier nu even bijlezen.

*Zespri maandag 27 juli 2020 om 11:08

Charlotte717 schreef: ↑
27-07-2020 08:10
Dat klinkt als een fijne relatie.
Ik heb ook gemerkt dat mijn lieve ex, ook een rasechte introvert, de ideale man voor mij was. We hielden allebei niet van grote groepen, dus dat deden we gewoon niet (wanneer we er echt niet onderuit konden zaten we gewoon de hele tijd onder elkaar te keuvelen ) we hadden allebei nood aan rust na sociale activiteiten, we genoten zo van van vrije dagen rommelen in het huis zonder plan, etc. Mijn toekomstige moet zeker ook introvert zijn!

Wat je schrijft over die kleine groepen, herken ik ook. Het liefst ben ik met een groepje van 4, 5 personen, zo’n vriendinnengroep heb ik ook. Maar die grote, extraverte groep waar ik het eerder over had... daar voel ik me dus (nog) niet 100% op mijn gemak bij. Ik ben er dan ook vaak niet bij als ze afspreken, dan voel ik me geregeld de vreemde eend in de bijt.

Maar vorige week zaten we met een groep van 15 toch ergens wat te drinken en het was hartstikke gezellig. Toegegeven, eerst heb ik wel in mijn eentje een pilsje moeten drinken, ben ik wat losser

Dit vooral inderdaad, we hebben beiden de behoefte om tot onszelf te komen na sociale activiteiten. Mijn vriend doet dit door te lezen en te mediteren. Ik doe dit door muziek te luisteren, en sinds kort heb ik ook het mediteren opgepakt, werkt heerlijk ontspannend!

*Zespri maandag 27 juli 2020 om 11:15

Doctorguilty schreef: ↑
27-07-2020 10:14

Het is denk ik ook belangrijk om niet te snel alles op de hoop van ''introvert'' te gooien. Dat kan dan namelijk ook een reden worden om niet met een bepaalde minder goede eigenschap aan de slag te gaan. In dit topic lees ik ook namelijk wel dat passief gedrag al snel wordt weggeschreven onder ''ik ben gewoon introvert'', maar dat zijn wel degelijk verschillende dingen. Of mensen die elke vorm van prikkeling proberen te ontlopen en hun leven grotendeels thuis spenderen. Dat vind ik niet persé gelijk aan introvert zijn, en soms kunnen dit ook wel signalen zijn dat er misschien iets meer aan de hand is wat bijvoorbeeld meer neigt richting sociale fobie, en dan is het misschien verstandiger om een psycholoog te raadplegen dan alles maar onder het matje van een introvert karakter te vegen.

Dit is wel belangrijk ja, maar als sociale fobie een rol speelt moet dit je dagelijks leven in bepaalde mate belemmeren. Ik weet in ieder geval bij mezelf dat dat absoluut niet het geval is. Ik ben docent en sta met gemak voor een grote (of kleine) groep, of heb de hele dag meetings met collega's, geen probleem. Ook sociale activiteiten vind ik geen probleem, als ik er ben ervaar ik zeker geen angst, maar het zuigt me gewoon snel leeg qua energie. Maar introvertheid kan inderdaad wel sterk samenhangen met klachten van sociale fobie, dan is het zeker goed om dit aan te pakken inderdaad.

yesss maandag 27 juli 2020 om 15:55

Klopt Doctorguilty.. ik kom daar dus ook nu achter dat mensen echt wel afgunstig kunnen zijn.

Heb wel een leuk voorbeeldje.
Had laatst iets leuks en had dat gedeeld op social media.
Had al geen reactie van sommige mensen, prima maar dan kom je vervolgens iemand tegen en vertel je dat en dan krijg je dus zo'n neppe reactie "Oh ja zag zoiets voorbij komen maar wist niet dat dat daarover ging..'
Bullshit.. je voelt zoiets meteen, ik dacht meteen, je hebt het dus wél gezien maar blijkbaar geen zin gehad om te reageren. En dat soort dingen gebeuren wel vrij regelmatig... elke keer als ik dus stappen maak wordt er door sommigen gewoon gedaan alsof het nooit gebeurd is of krijg ik zo'n nonchalante reactie. Zo apart...

Niet van iedereen trouwens hoor maar wel een paar mensen in mijn omgeving waarbij ik dat gedrag oppik.

Anoniem_386306 maandag 27 juli 2020 om 16:39

Irritant ja. Ik kan me er soms ook verschrikkelijk druk om maken dat sommige mensen nu eenmaal zo in elkaar zitten, maar je schiet er zo weinig mee op. Al snap ik wel dat mensen niet reageren. Ik ben op sociale media ook altijd vrij terughoudend. Ik vind het niet fijn dat iedereen kan lezen wat je schrijft. Maar dan kun je altijd nog een like ofzo uitdelen.

Eigenlijk als je erover gaat nadenken, is vooral treurig op een grappige manier. Dat mensen het niet eens kunnen opbrengen om blij te zijn voor een ander. Ik heb het altijd met mijn neef die even oud is. Hij heeft het nooit kunnen hebben dat ik altijd al meer vrienden heb gehad dan hij. Gisteren rijdt hij dan weer langs in zn auto terwijl ik met wat vrienden op het terras zit, kijkt hij snel weg en rijdt hard door. Omdat hij dat niet kan hebben.

Terwijl ik dan denk : jezus, doe eens vlot. Zet je auto langs de kant en kom er even bij zitten. Zoek de verbinding en positiviteit in plaats van de afstand en de jaloezie/competitie. Maar op de een of andere manier kiezen best veel mensen liever voor dat laatste.

yesss maandag 27 juli 2020 om 16:54

Ja lastig is dat he...
Ik ben eigenlijk echt een voorstander van elkaar upliften, ik zal altijd een complimentje geven of blij zijn voor een ander.
Lukt me de laatste tijd alleen ook niet zo goed merk ik.., ben ik heel eerlijk in, maar dat heeft dus ook weer te maken met die competitie die je dan inderdaad voelt.

Ik probeer mezelf wel altijd te toetsen en me daar overheen te zetten maar als je dan andersom om de kleinste dingen al voelt dat iemand niet blij voor je kan zijn.. ja ik vind dat dus lastig, dan wordt ik dus ook afstandelijker.
Terwijl als ik me op mijn gemak voel dan praat ik onderuit en ben ik echt mijn gekke zelf.

Wat betreft introvert zijn, ik denk dat ik ertussenin zit maar dat ik door bepaalde gebeurtenissen en bepaald gedrag me sneller en vaker afzonder.

yesss wijzigde dit bericht op 27-07-2020 17:19

8.85% gewijzigd

Actieve topics