Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee! Deel 2
donderdag 23 juli 2020 om 08:59
Het vorige deel hebben we vol geschreven. In dit deel gaan we verder. Wie schrijft er nog meer mee?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
In this mad house we must all survive
vrijdag 31 juli 2020 om 15:22
Zeer treffend geschreven en wederom ook herkenbaar.RoosOpJeHoed schreef: ↑31-07-2020 13:41Lastig is dat hè. Wat je ook schrijft in een vorige post, het is continu op eieren lopen terwijl iedereen maar gewoon over je grenzen heen gaat. En ja, ik kan soms ook balen van vriendschappen die me soms echt lijken te ontglippen. Ik probeer mijn grenzen altijd aan te geven op een manier zodat ik de ander daar niet mee kwets, maar toch krijg ik altijd te horen dat ik arrogant ben. Tja, misschien kom ik op anderen inderdaad zo over.
Het is wat MissMonkey zegt, dit zijn dan geen vrienden. Ik ben altijd met de verkeerde mensen omgegaan. Niet dat zij verkeerd zijn, maar meer in de zin dat ze gewoon niet bij mij passen. Soms is dat zuur, want nieuwe vrienden maken gaat niet meer zo makkelijk als vroeger tijdens studie enzo. Maar ik krijg er steeds meer vrede mee.
Zelf ben ik ook met 'verkeerde mensen' omgegaan.
Althans voor mij verkeerd dan.
Ook was het natuurlijk mijn verantwoordelijkheid dat ik diegenen in mijn leven destijds gelaten heb.
Vind dan ook dat ik voortaan niet alleen maar meer naar mijn gevoel moet luisteren hierin, maar ook rationeel moet afwegen en analyseren of bepaalde personen wel daadwerkelijk in mijn leven passen.
En dan ook vooral ook op de lange(re) termijn.
Laatstgenoemde is ergens ook wel weer lastig, aangezien iedereen (waaronder ikzelf dus ook) op den duur kan veranderen.
En dat kan de verhoudingen natuurlijk ook weer beïnvloeden.
vrijdag 31 juli 2020 om 15:48
yesss schreef: ↑31-07-2020 15:10Vivinnetje, er bestaat ook nog zoiets als intuïtie en patronen die je herkend. Er zal ook al wel een en ander aan vooraf zijn gegaan.
Ik kom hier ook soms met een voorbeeld maar dan kan ik er nog 100 noemen maar je gaat op dit forum ook niet alles vertellen.
Ik kan me zo voorstellen dat dat in dit geval ook zo is.
Ja dat is zo. Die intuïtie heb je opgebouwd met eigen ervaringen. En die patronen zijn natuurlijk ook gebaseerd op jouw ervaringen en interpretaties. Er zit altijd een geschiedenis achter, hoeft niet eens altijd beladen te zijn, maar soms triggert iets. En dat was in dit geval bij mij, meer omdat ik opeens helder zie dat waar ik moeite mee heb (in het geval van dit voorbeeld: op een terrasje op een gezelschap afstappen en er doodleuk bij gaan zitten), door een ander dan heel anders KAN worden geïnterpreteerd.
In het dagelijks leven ga je gewoon verder met je leven en je weet ook niet hoe dingen op een ander overkomen... je weet niet eens dat je bij de ander een ervaring hebt opgebouwd dat je niet vlot en niet spontaan zou zijn. Dat wordt nooit gecheckt, is ook niet te doen. Dus daar schrok ik van. Ik kan me wel voorstellen dat het door andere mensen zo wordt opgevat hoor. Zo kan het namelijk inderdaad overkomen: arrogant, die voelt zich zeker te goed om bij ons te komen zitten? En ander denkt weer: jeetje, wat een saaie, die heeft het zeker weer te druk. Totaal iets anders dus. Dat wilde ik dus duidelijk maken, dat het niet zo hóeft te zijn, dat kun je nooit weten.
Volgens mij is dit topic daar toch ook voor bedoeld toch, om ervaringen te delen? En je hoeft ze echt niet allemaal op te schrijven natuurlijk, dat is ook niet te doen.
.
vrijdag 31 juli 2020 om 19:36
Vandaag had ik pauze op mijn werkplek en toen ik aan een tafel zat, kwam er vervolgens iemand bij me zitten waar ik niet echt een goede klik mee heb.
Voelde mij best wel ongemakkelijk en op den duur bleef hij me nogal vreemd aankijken.
Het is zeker niet zo dat ik een hekel aan hem heb of deze persoon wil zwart maken oid
Hij heeft echter in zekere zin een wat aparte uitstraling en ik vind het lastig om hem te peilen.
Wellicht heeft hij hetzelfde ook met mij; zou heel goed kunnen.
Daar zit ik verder ook niet mee.
Toch voelde ik een zeker onbehagen en ik wist mij niet echt goed raad met hem en deze situatie.
Geen drama verder; ik wilde het echter toch even benoemen.
Kan me ergens voorstellen dat mensen mij afstandelijk, gereserveerd en zelfs gesloten vinden.
Bij bepaalde mensen heb ik dit ook wel erg sterk.
En kan mij dan erg afhoudend opstellen.
Ergens vind ik dit wel jammer.
Dit heeft echter ook met mijn eigen onzekerheid en negatieve ervaringen uit het verleden te maken.
Ergens ben ik vaak bang dat bepaalde mensen misbruik van me willen maken en op een sneaky manier willen inspelen op mijn zwaktes en kwetsbaarheden (op sociaal en emotioneel vlak).
Daardoor raak ik achterdochtig en wantrouwend.
Iets wat ik wel erg moeilijk vind (aan mezelf).
Afgezien van mijn autisme (waardoor ik al vrij traag kan reageren), heb ik vaak dan ook moeite om duidelijk voor mezelf te kunnen opkomen.
Voelde mij best wel ongemakkelijk en op den duur bleef hij me nogal vreemd aankijken.
Het is zeker niet zo dat ik een hekel aan hem heb of deze persoon wil zwart maken oid
Hij heeft echter in zekere zin een wat aparte uitstraling en ik vind het lastig om hem te peilen.
Wellicht heeft hij hetzelfde ook met mij; zou heel goed kunnen.
Daar zit ik verder ook niet mee.
Toch voelde ik een zeker onbehagen en ik wist mij niet echt goed raad met hem en deze situatie.
Geen drama verder; ik wilde het echter toch even benoemen.
Kan me ergens voorstellen dat mensen mij afstandelijk, gereserveerd en zelfs gesloten vinden.
Bij bepaalde mensen heb ik dit ook wel erg sterk.
En kan mij dan erg afhoudend opstellen.
Ergens vind ik dit wel jammer.
Dit heeft echter ook met mijn eigen onzekerheid en negatieve ervaringen uit het verleden te maken.
Ergens ben ik vaak bang dat bepaalde mensen misbruik van me willen maken en op een sneaky manier willen inspelen op mijn zwaktes en kwetsbaarheden (op sociaal en emotioneel vlak).
Daardoor raak ik achterdochtig en wantrouwend.
Iets wat ik wel erg moeilijk vind (aan mezelf).
Afgezien van mijn autisme (waardoor ik al vrij traag kan reageren), heb ik vaak dan ook moeite om duidelijk voor mezelf te kunnen opkomen.
vrijdag 31 juli 2020 om 22:50
@Mund: Herkenbaar. Ik heb ook een collega van een andere afdeling die mij regelmatig aanstaart. Een nogal stille man. Hij groet en vraagt hoe het is. Meer niet. Hij is net als ik vrijgezel en heeft al eens gevraagd of ik een vriend heb. Of dat ik er een wil. Ik zei dat je daar tegenaan moet lopen en ik niet perse op zoek ben. Geen idee of hij een oogje op me heeft, maar ik niet op hem. Verder niks tegen die man, maar vind lang oogcontact nou eenmaal ongemakkelijk.
Ik denk ook gauw dat mensen misbruik van me willen maken door vroegere ervaringen.
Ik denk ook gauw dat mensen misbruik van me willen maken door vroegere ervaringen.
zaterdag 1 augustus 2020 om 08:26
Enorm vervelend voor je, hondenmens.
Kan me voorstellen dat dit soort personen je ook erg kunnen benauwen.
Doordat ik erg gesloten kan zijn en ook onzeker overkom, kan dit voor bepaalde personen een 'signaal' zijn om me te 'testen' en over mijn grenzen te gaan.
Daar moet ik ook echt meer op letten.
Wil niet in een slachtofferrol gaan zitten.
Heb me echter wel jaren een soort van pispaal gevoeld.
Niet alleen in vriendschappen, maar ook op de werkvloer etc.
Dat wil ik toch echt zo snel mogelijk gaan doorbreken.
Kan me voorstellen dat dit soort personen je ook erg kunnen benauwen.
Doordat ik erg gesloten kan zijn en ook onzeker overkom, kan dit voor bepaalde personen een 'signaal' zijn om me te 'testen' en over mijn grenzen te gaan.
Daar moet ik ook echt meer op letten.
Wil niet in een slachtofferrol gaan zitten.
Heb me echter wel jaren een soort van pispaal gevoeld.
Niet alleen in vriendschappen, maar ook op de werkvloer etc.
Dat wil ik toch echt zo snel mogelijk gaan doorbreken.
zaterdag 1 augustus 2020 om 10:44
Ik had op de middelbare school een paar klasgenoten die bewust in mijn ogen gingen staren. Soms achtervolgden ze mij daarbij. Ik vond dat erg onprettig. Dat vonden ze natuurlijk grappig.
zaterdag 1 augustus 2020 om 20:28
@hondenmens; Dat is inderdaad ook erg naar en onprettig.
Zelf heb ik vaak het gevoel gehad dat bepaalde personen (waaronder voormalig vrienden) op een slinkse manier probeerden in te spelen op bepaalde zwaktes van me.
Ondermeer dmv manipulatie en door me voor blok te zetten.
Bij een aantal van dit soort personen kreeg ik ook het gevoel dat ze steeds verder over mijn grenzen probeerden te gaan en over me heen liepen.
Voortaan is het voor mij goed om hier zeer adequaat en oplettend in te zijn.
Niet om nou gelijk maar achterdochtig te worden en alles en iedereen bij voorbaat gelijk al af te stoten.
Maar een zekere alertheid is wel op zijn plaats bij mij.
Zelf heb ik vaak het gevoel gehad dat bepaalde personen (waaronder voormalig vrienden) op een slinkse manier probeerden in te spelen op bepaalde zwaktes van me.
Ondermeer dmv manipulatie en door me voor blok te zetten.
Bij een aantal van dit soort personen kreeg ik ook het gevoel dat ze steeds verder over mijn grenzen probeerden te gaan en over me heen liepen.
Voortaan is het voor mij goed om hier zeer adequaat en oplettend in te zijn.
Niet om nou gelijk maar achterdochtig te worden en alles en iedereen bij voorbaat gelijk al af te stoten.
Maar een zekere alertheid is wel op zijn plaats bij mij.
zondag 2 augustus 2020 om 11:08
Nou mensen, sorry dit wordt misschien een beetje een depri post... 
Het gaat even niet zo lekker. Liever ook niet quoten.
Vanmorgen met zo'n rot gevoel wakker geworden met het gevoel meer in mijn leven te willen maar niet weten hoe ik dat kan bereiken.
Ik kon een paar jaar terug nog zó genieten van dagen als deze, gewoon mijn ding doen, beetje fietsen, in huis rondhangen, maar voel me de laatste tijd met vlagen eigenlijk best leeg.
Ik snap ook niet zo goed waarom bepaalde dingen voor anderen wel gebeuren, vind het ook steeds moeilijker worden om leuk op iets te reageren merk ik (maar dat heeft sowieso meer lagen maar dan wordt het wel een heel lang verhaal)
Ik mis gewoon die diepere verbinding, net als nu met die shit corona, het leven is al beperkter maar met een relatie kun je nog bijvoorbeeld samen de auto pakken en ergens in een huisje gaan zitten ofzo of gewoon eropuit, niet dat een relatie een garantie is voor geluk maar ik begin dat soort dingen wel steeds meer te missen... dingen hebben om naar uit te kijken.
Het is gewoon veel van hetzelfde de laatste tijd en ik heb van die momenten dat ik echt even heel moeilijk vind om continu alles uit mezelf te moeten halen. Voel me soms zo eenzaam..
Maar ik snap gewoon niet zo goed wat ik anders moet doen... ik mis het reizen de laatste tijd ook zo erg, gewoon weer dat blije gevoel van ergens naar uit kijken.
Maarja voordat dat dit een te lang verhaal wordt... wist ook niet goed waar ik het kwijt moest, je hebt zo'n single topic maar daar kom ik niet graag meer, gaat toch meer over daten enz.
Ik hoop gewoon zo dat dingen voor mij ook weggelegd zijn, ben gewoon een beetje op van altijd maar leuk op anderen reageren en zelf het gevoel te hebben aan het korte eind te trekken...
Het gaat even niet zo lekker. Liever ook niet quoten.
Vanmorgen met zo'n rot gevoel wakker geworden met het gevoel meer in mijn leven te willen maar niet weten hoe ik dat kan bereiken.
Ik kon een paar jaar terug nog zó genieten van dagen als deze, gewoon mijn ding doen, beetje fietsen, in huis rondhangen, maar voel me de laatste tijd met vlagen eigenlijk best leeg.
Ik snap ook niet zo goed waarom bepaalde dingen voor anderen wel gebeuren, vind het ook steeds moeilijker worden om leuk op iets te reageren merk ik (maar dat heeft sowieso meer lagen maar dan wordt het wel een heel lang verhaal)
Ik mis gewoon die diepere verbinding, net als nu met die shit corona, het leven is al beperkter maar met een relatie kun je nog bijvoorbeeld samen de auto pakken en ergens in een huisje gaan zitten ofzo of gewoon eropuit, niet dat een relatie een garantie is voor geluk maar ik begin dat soort dingen wel steeds meer te missen... dingen hebben om naar uit te kijken.
Het is gewoon veel van hetzelfde de laatste tijd en ik heb van die momenten dat ik echt even heel moeilijk vind om continu alles uit mezelf te moeten halen. Voel me soms zo eenzaam..
Maar ik snap gewoon niet zo goed wat ik anders moet doen... ik mis het reizen de laatste tijd ook zo erg, gewoon weer dat blije gevoel van ergens naar uit kijken.
Maarja voordat dat dit een te lang verhaal wordt... wist ook niet goed waar ik het kwijt moest, je hebt zo'n single topic maar daar kom ik niet graag meer, gaat toch meer over daten enz.
Ik hoop gewoon zo dat dingen voor mij ook weggelegd zijn, ben gewoon een beetje op van altijd maar leuk op anderen reageren en zelf het gevoel te hebben aan het korte eind te trekken...
zondag 2 augustus 2020 om 11:44
Wat sneu yesss 
maar een herkenbaar gevoel. Ik zit nu in mijn geboorteland met mijn familie en vriendinnen, en ik merk dat het me heel goed doet. Maar wanneer ik terugga naar NL wacht dit ook op me...
Ik zeg tegen mezelf, gewoon doorbijten. Er komt hier ook een einde aan. En dan wordt het weer beter...
maar een herkenbaar gevoel. Ik zit nu in mijn geboorteland met mijn familie en vriendinnen, en ik merk dat het me heel goed doet. Maar wanneer ik terugga naar NL wacht dit ook op me...Ik zeg tegen mezelf, gewoon doorbijten. Er komt hier ook een einde aan. En dan wordt het weer beter...
zondag 2 augustus 2020 om 12:53
Wat vervelend, Yesss
Al is het ook wel herkenbaar. Die diepere verbinding missen met mensen. Een relatie lijkt me soms een leuke aanvulling, wel latten dan. Maar ik zou niet weten hoe ik eraan kom. Ja, ik kan wel gaan daten. Nooit gedaan overigens. Maar dat lijkt me zo geforceerd. Gevoelens kun je niet sturen. En ook de angst dat ik niet weet wat ik met zo'n man aan moet als ik eenmaal beet heb. Bij vorige, niet serieuze "relaties" moest ik overal zo vreselijk bij nadenken. Wat ik zeg, doe, hoe het overkomt bij de ander. Niet echt relaxt.
Waarom anderen wel en ik niet? Dat kan ik wel redenen voor bedenken. Vermoed voor het grootste deel mijn uiterlijk. Omdat ik er vroeger veel mee gepest en ook "vriendjes" maakten er vaak opmerkingen over. Ze vergeleken me hoe ver ik afweek van het normale. Ik schreef dit toevallig op een lotgenotenforum voor geadopteerde mensen. Als reactie op een stukje over discriminatie en je anders voelen. Mijn lotgenoten zijn van mening dat het daar niet aan ligt. Maar als je dat vaak is gezegd en soms nog gezegd wordt dat mannen je niet zien staan is dat moeilijk te geloven. Het andere deel zal mijn Autisme zijn.
Al is het ook wel herkenbaar. Die diepere verbinding missen met mensen. Een relatie lijkt me soms een leuke aanvulling, wel latten dan. Maar ik zou niet weten hoe ik eraan kom. Ja, ik kan wel gaan daten. Nooit gedaan overigens. Maar dat lijkt me zo geforceerd. Gevoelens kun je niet sturen. En ook de angst dat ik niet weet wat ik met zo'n man aan moet als ik eenmaal beet heb. Bij vorige, niet serieuze "relaties" moest ik overal zo vreselijk bij nadenken. Wat ik zeg, doe, hoe het overkomt bij de ander. Niet echt relaxt.
Waarom anderen wel en ik niet? Dat kan ik wel redenen voor bedenken. Vermoed voor het grootste deel mijn uiterlijk. Omdat ik er vroeger veel mee gepest en ook "vriendjes" maakten er vaak opmerkingen over. Ze vergeleken me hoe ver ik afweek van het normale. Ik schreef dit toevallig op een lotgenotenforum voor geadopteerde mensen. Als reactie op een stukje over discriminatie en je anders voelen. Mijn lotgenoten zijn van mening dat het daar niet aan ligt. Maar als je dat vaak is gezegd en soms nog gezegd wordt dat mannen je niet zien staan is dat moeilijk te geloven. Het andere deel zal mijn Autisme zijn.
zondag 2 augustus 2020 om 13:18
Herkenbaar Yesss. Dat gevoel heb ik de laatste tijd ook wel eens. Alsof het leven gezapig langs me heen gaat, zonder dat ik er vat op heb. Klinkt misschien heftiger dan ik het bedoel. Ik weet dat deze situatie tijdelijk is (hoop ik dan 
).
Ik mis ook de diepere verbinding met mensen. Ik vind het fijn dat ik met een paar vriendinnen goed contact heb, al mis ik nog 'iets'. Echt contact of een bepaalde verbinding denk ik, vind het lastig om woorden te geven aan hetgeen ik bedoel.
).Ik mis ook de diepere verbinding met mensen. Ik vind het fijn dat ik met een paar vriendinnen goed contact heb, al mis ik nog 'iets'. Echt contact of een bepaalde verbinding denk ik, vind het lastig om woorden te geven aan hetgeen ik bedoel.
In this mad house we must all survive
zondag 2 augustus 2020 om 15:31
Wat vervelend om met zo'n gevoel wakker te worden Yesss. Hopelijk gaat dat gevoel beter worden, anders kom je in zo'n negatieve neerwaartse spiraal terecht.
In deze tijd zijn dingen ook gewoon echt niet leuk. Er ligt voor mijn gevoel een soort rare druk op het maatschappelijke leven. En dat vind ik zelfs als introvert niet leuk. De 1,5 meter afstand bijvoorbeeld is heerlijk, maar nu loop ik me er weer aan te ergeren dat niemand zich eraan houdt. Ook weet je niet hoe de wereld er over bijvoorbeeld 2 maanden uitziet waardoor ik niet echt een vakantie durf te boeken ofzo. Weet niet of dat voor jou ook zo voelt, maar kan me goed voorstellen dat dat nu meespeelt.
En die diepgang mis is ook weleens. Ik heb een hele fijne man, die nog meer introvert is dan ik. Hij heeft ook echt geen behoefte aan vrienden, ondanks dat hij zich wel goed kan houden in sociale situaties. Hij kan beter acteren zeg maar. Maar ik heb slechts een paar vrienden, waar het contact best oppervlakkig mee is. Echt goede gesprekken voeren of bij elkaar aankloppen zit er niet echt in. Dat soort vrienden heb ik wel gehad, maar uiteindelijk trokken de verhoudingen scheef en was ik altijd de praatpaal. Ook ben ik een paar hele fijne vrienden kwijtgeraakt door verhuizing e.d. Ik mis dat op sommige momenten heel erg, maar weet het uiteindelijk te relativeren doordat ik het gedoe rondom vriendschappen gewoon niet trek.
Nogmaals, hopelijk gaat je ellendige gevoel snel weg of zwakt het iig wat af. Er zitten hier in dit topic genoeg gelijkgestemden waar je altijd ff je ei kwijt kunt.
In deze tijd zijn dingen ook gewoon echt niet leuk. Er ligt voor mijn gevoel een soort rare druk op het maatschappelijke leven. En dat vind ik zelfs als introvert niet leuk. De 1,5 meter afstand bijvoorbeeld is heerlijk, maar nu loop ik me er weer aan te ergeren dat niemand zich eraan houdt. Ook weet je niet hoe de wereld er over bijvoorbeeld 2 maanden uitziet waardoor ik niet echt een vakantie durf te boeken ofzo. Weet niet of dat voor jou ook zo voelt, maar kan me goed voorstellen dat dat nu meespeelt.
En die diepgang mis is ook weleens. Ik heb een hele fijne man, die nog meer introvert is dan ik. Hij heeft ook echt geen behoefte aan vrienden, ondanks dat hij zich wel goed kan houden in sociale situaties. Hij kan beter acteren zeg maar. Maar ik heb slechts een paar vrienden, waar het contact best oppervlakkig mee is. Echt goede gesprekken voeren of bij elkaar aankloppen zit er niet echt in. Dat soort vrienden heb ik wel gehad, maar uiteindelijk trokken de verhoudingen scheef en was ik altijd de praatpaal. Ook ben ik een paar hele fijne vrienden kwijtgeraakt door verhuizing e.d. Ik mis dat op sommige momenten heel erg, maar weet het uiteindelijk te relativeren doordat ik het gedoe rondom vriendschappen gewoon niet trek.
Nogmaals, hopelijk gaat je ellendige gevoel snel weg of zwakt het iig wat af. Er zitten hier in dit topic genoeg gelijkgestemden waar je altijd ff je ei kwijt kunt.
roosopjehoed wijzigde dit bericht op 02-08-2020 17:51
Reden: Tekst kwam raar over
Reden: Tekst kwam raar over
5.81% gewijzigd
zondag 2 augustus 2020 om 16:56
Herkenbaar gevoel Yesss! Ik zal er niet teveel op in gaan want dan is het bijna hetzelfde als quoten 
Dat soort gevoelens komen bij mij op maar ze gaan ook weer weg. Dat helpt soms, om het als iets tijdelijks te zien. Tegelijkertijd is het wel een signaal, waarbij je kan kijken of je er iets mee wilt. Niet teveel ballen in de lucht willen houden, maar misschien kun je op een bepaald vlak je ervaringen wat uit proberen te breiden bijvoorbeeld.
Dat soort gevoelens komen bij mij op maar ze gaan ook weer weg. Dat helpt soms, om het als iets tijdelijks te zien. Tegelijkertijd is het wel een signaal, waarbij je kan kijken of je er iets mee wilt. Niet teveel ballen in de lucht willen houden, maar misschien kun je op een bepaald vlak je ervaringen wat uit proberen te breiden bijvoorbeeld.
maandag 3 augustus 2020 om 15:19
Dankjewel nog voor jullie lieve berichten.. 
Ik kom later weer even uigebreid reageren, maar inderdaad Zijdehoentje dat gevoel, alsof alles langs me heen gaat en ik soort van stilsta in de menigte. Het heeft bij mij voor een groot deel ook met de zomertijd te maken, maar ook met corona (minder mogelijkheden wat natuurlijk voor iedereen geld) maar ook met hoe mijn leven nu al een tijdje is, voel me met vlagen ook best wel afgestomp... Wil me gewoon weer eens happy voelen.
Ik kom later weer even uigebreid reageren, maar inderdaad Zijdehoentje dat gevoel, alsof alles langs me heen gaat en ik soort van stilsta in de menigte. Het heeft bij mij voor een groot deel ook met de zomertijd te maken, maar ook met corona (minder mogelijkheden wat natuurlijk voor iedereen geld) maar ook met hoe mijn leven nu al een tijdje is, voel me met vlagen ook best wel afgestomp... Wil me gewoon weer eens happy voelen.
dinsdag 4 augustus 2020 om 19:24
Zit met een wat raar gevoel.
Lange tijd dacht ik dat ik best wel open was naar anderen toe.
Begin er echter steeds meer achter te komen dat ik best wel gesloten kan zijn en mezelf nogal lijk te maskeren met een soort van aangeleerde sociale houding.
Heb vooral het gevoel dat ik erg eenkennig en gereserveerd ben en me moeilijk open stel voor nieuwe personen, contacten.
Dit kan wellicht ook weer te maken hebben met bepaalde negatieve ervaringen uit het verleden.
Een tijdje geleden noemde een kennis mij ook gesloten.
Later legde ze uit dat ze hiermee bedoelde dat ze niet echt goed hoogte kreeg van mijn ware gevoelens.
Ik kan haar hierin ook wel goed begrijpen.
Vaak heb ik teveel een houding dat ik alles wel 'best' lijk te vinden en veel te meegaand en pleasend ben.
En mijn ware gevoelens, behoeftes etc lijk ik erg weg te stoppen.
Daar baal ik wel wat van.
Het lijkt alsof ik een zekere muur om me heen heb, maar toch voel ik me erg kwetsbaar.
Ik lijk juist een soort van beschermingslaag te missen en vind sociale omgang erg moeilijk.
Vooral als ik een bepaalde druk hierin ervaar.
Ik kan ook moeilijk tegen vervelende opmerkingen en ander lastig gedrag (zoals claimen, doordrammen etc).
Vaak laad mijn weerbaarheid mij hierin in de steek en lijk een zekere interactie hierin te missen.
Lange tijd dacht ik dat ik best wel open was naar anderen toe.
Begin er echter steeds meer achter te komen dat ik best wel gesloten kan zijn en mezelf nogal lijk te maskeren met een soort van aangeleerde sociale houding.
Heb vooral het gevoel dat ik erg eenkennig en gereserveerd ben en me moeilijk open stel voor nieuwe personen, contacten.
Dit kan wellicht ook weer te maken hebben met bepaalde negatieve ervaringen uit het verleden.
Een tijdje geleden noemde een kennis mij ook gesloten.
Later legde ze uit dat ze hiermee bedoelde dat ze niet echt goed hoogte kreeg van mijn ware gevoelens.
Ik kan haar hierin ook wel goed begrijpen.
Vaak heb ik teveel een houding dat ik alles wel 'best' lijk te vinden en veel te meegaand en pleasend ben.
En mijn ware gevoelens, behoeftes etc lijk ik erg weg te stoppen.
Daar baal ik wel wat van.
Het lijkt alsof ik een zekere muur om me heen heb, maar toch voel ik me erg kwetsbaar.
Ik lijk juist een soort van beschermingslaag te missen en vind sociale omgang erg moeilijk.
Vooral als ik een bepaalde druk hierin ervaar.
Ik kan ook moeilijk tegen vervelende opmerkingen en ander lastig gedrag (zoals claimen, doordrammen etc).
Vaak laad mijn weerbaarheid mij hierin in de steek en lijk een zekere interactie hierin te missen.
dinsdag 4 augustus 2020 om 20:22
@Yess, dat rotgevoel ken ik wel ja... Zo vermoeiend dat je zo je best moet doen om er wat van te maken, het zou fijn zijn als het meer vanzelfsprekend was. Introversie helpt dan in die zin wel... Toen ik nog single was kon ik toe met 1 afspraak in het weekend. Daar kon ik wel op teren als introvert zijnde, ik hoefde niet continu onder de mensen te zijn. Dan is het alsnog heel moeilijk om mensen op de fiets voorbij te zien komen, handdoek onder de snelbinders, richting strand... en dan voel je je wel alleen. Inderdaad vooral 's zomers is dat confronterend, omdat zich dan zoveel buitenshuis afspeelt. Er waren weekends waarin ik niemand sprak... dan kwam ik maandagochtend op m'n werk en dacht ik: jullie moeten eens weten... Ik kon er ook vaak somber van zijn en mezelf dan echt niet oppeppen. Hopelijk gaat het inmiddels wat beter met je.
@Mund... Dat heb ik ook vaak gehoord, dat ik zo gesloten zou zijn. Als in: niet toegankelijk, niet op anderen zitten te wachten. Soms best pijnlijk, je wilt die verbinding best... maar vind het tegelijkertijd ongemakkelijk. Dus da's een soort vicueuze cirkel dan, want je voelt je nooit vrij bij iemand als je het afhoudt. Heeft alles te maken met ruimte innemen.
Op mijn werk kwam vandaag iemand van de buren (is een pand waar meerdere bedrijfjes in zitten) binnen en die sprak mijn collega aan en negeerde mij... eigenlijk zoals altijd. Soms zitten zij ook te lunchen en kom ik iets uit de keuken pakken. Ik zeg 'Eet smakelijk!' en zij zeggen niks... Normaal gesproken voel ik me dan rot, er niet toe doen, in plaats dat ik denk: wat een horken eigenlijk. Ik zeg nu gewoon niks meer. Ook dat die gast me negeerde kan ik wel van me af laten glijden. Maar toch zit ergens diep nog wel iets wat zich afvraagt waarom ik degene ben die wordt genegeerd, i.t.t. mijn collega's.
@Mund... Dat heb ik ook vaak gehoord, dat ik zo gesloten zou zijn. Als in: niet toegankelijk, niet op anderen zitten te wachten. Soms best pijnlijk, je wilt die verbinding best... maar vind het tegelijkertijd ongemakkelijk. Dus da's een soort vicueuze cirkel dan, want je voelt je nooit vrij bij iemand als je het afhoudt. Heeft alles te maken met ruimte innemen.
Op mijn werk kwam vandaag iemand van de buren (is een pand waar meerdere bedrijfjes in zitten) binnen en die sprak mijn collega aan en negeerde mij... eigenlijk zoals altijd. Soms zitten zij ook te lunchen en kom ik iets uit de keuken pakken. Ik zeg 'Eet smakelijk!' en zij zeggen niks... Normaal gesproken voel ik me dan rot, er niet toe doen, in plaats dat ik denk: wat een horken eigenlijk. Ik zeg nu gewoon niks meer. Ook dat die gast me negeerde kan ik wel van me af laten glijden. Maar toch zit ergens diep nog wel iets wat zich afvraagt waarom ik degene ben die wordt genegeerd, i.t.t. mijn collega's.
dinsdag 4 augustus 2020 om 20:44
@vivinnetje;
Het klopt wel wat je schrijft dat je de verbinding best wilt, maar dat het ongemakkelijk voelt.
Wat naar van die ene persoon (van dat andere bedrijf).
Dat heb ik in het verleden ook weleens mee gemaakt.
Dit kan je inderdaad erg onzeker maken.
Tegenwoordig sta ik niet meer zo stil bij dit soort situaties, als mensen zo naar kunnen doen..
Vervelend is het echter wel degelijk.
Het klopt wel wat je schrijft dat je de verbinding best wilt, maar dat het ongemakkelijk voelt.
Wat naar van die ene persoon (van dat andere bedrijf).
Dat heb ik in het verleden ook weleens mee gemaakt.
Dit kan je inderdaad erg onzeker maken.
Tegenwoordig sta ik niet meer zo stil bij dit soort situaties, als mensen zo naar kunnen doen..
Vervelend is het echter wel degelijk.
dinsdag 4 augustus 2020 om 23:32
@Mund: Dat gesloten en gereserveerd zijn ken ik. Van nature een kat uit de boom kijker. En negatieve ervaringen met mensen hebben dat versterkt. Ik heb ook soms te horen gekregen dat ik nors kijk, terwijl ik me daar op dat moment niet bewust van ben. Wel dat ik niet zomaar lach naar mensen die ik tegenkom. Meer omdat ik denk: misschien wil diegene me helemaal niet zien. Nu staan de mensen in mijn dorp ook niet bekend als hartelijk. Sommige mensen uit de buurt zie ik meerdere keren per week en die groeten nooit. Aan de ene kant veilig, dan hoef ik ook niks te zeggen. Maar aan de andere kant vraag ik me af: Vinden ze mij gewoon raar/stom?
@vivinnetje: Niet leuk om zo genegeerd te worden. Ik heb het op mijn werk ook wel. Bij onze voorman- en voorvrouw kun je goed zien wie hun lievelingetjes zijn. Ik ben dat niet. Maar de bazige types met grote mond. Degenen die ik liever mijd.
@vivinnetje: Niet leuk om zo genegeerd te worden. Ik heb het op mijn werk ook wel. Bij onze voorman- en voorvrouw kun je goed zien wie hun lievelingetjes zijn. Ik ben dat niet. Maar de bazige types met grote mond. Degenen die ik liever mijd.
dinsdag 4 augustus 2020 om 23:53
Ik lees al een tijdje mee. Ik beschouw mezelf als wel als een introvert, maar toch een heel andere dan wat ik hier lees. Ik reageer nu omdat iemand er wellicht wat aan kan hebben. Ik weet niet of ik in een andere fase van mijn leven zit of gewoon anders in het leven sta, maar goed.
Ik ben introvert in de zin dat ik na veel contact en communicatie met mensen echt behoefte heb aan alleen zijn. Na werk lekker alleen thuis komen. Na een feestje alleen thuis komen. En ik kan heel goed alleen zijn, heb als alleenstaande met Corona totaal geen last gehad van de de quarantaine, terwijl ik gewoon alleen thuis werk.
Maar het grote verschil met velen hier is dat ik mijn introversie niet als een last ervaar. Ik heb veel vrienden waar ik regelmatig dingen mee doe. Ik ga zonder problemen naar drukke feestjes, ik praat makkelijk met mensen en ben op werk niet verlegen. Maar ik sta ook vaak alleen op feestjes, zonder dat ik persé met iemand in gesprek ben. Heerlijk, lekker mensen kijken. Ik erger me ook niet aan extraverte mensen, die hebben zo weer hun eigen worstelingen (echt!). Ik heb ook niet het gevoel dat mensen zich aan mij ergeren. Ik realiseer me nu dat ik veel geluk heb met mijn omgeving. Ik krijg geen commentaar als ik naar huis ga omdat ik geen zin meer heb. Niemand kijkt raar op als ik alleen naar strand of terras ga. Ik voel me nooit eenzaam. Ik sta bekend als iemand die af en toe een rake grap of opmerking maakt, maar niet het hoogste woord voert. Ik vier mijn verjaardag werkelijk nooit en niemand die daar over zeurt.
Ik hoop voor jullie dat jullie je minder druk kunnen maken over wat mensen over jullie denken. Wat kan het schelen als iemand met de lunch geen gedag zegt? Weet jij veel wat er in die mensen omgaat? Maar het zal vast niks met jou te maken hebben. Pak je handdoek en ga alleen naar het strand, kijk om je heen en zie dat er zoveel mensen alleen naar het strand gaan. Ook extraverte mensen hebben niet altijd mensen waar ze dingen mee kunnen doen.
Ik realiseer me dat er bij sommigen meer dingen spelen, zoals bijvoorbeeld autisme, en dat zal vast niet meevallen. Maar afgezien daarvan is het echt niet zo dat de wereld op extraverte mensen is ingesteld. En in situaties waar dat wel zo is, moet je dingen gewoon even aan je voorbij laten gaan. Als we op werk gaan brainstormen en iedereen moet spontaan ideeën roepen, dan kan ik ter plekke niets inbrengen. Het spijt me, ik moet even op dingen kunnen broeden. Maar dan kan ik achteraf heus nog weleens met iets briljants komen. Soms is het even roeien met de riemen die je hebt, maar soms doe je er juist je voordeel me dat je er geen domme dingen uitflapt of door al je getetter niets gehoord hebt. Ik heb al vaker op een eenvoudige manier heel doortastend over kunnen komen, simpelweg omdat mij als toeschouwer andere dingen opvallen.
Dat gevoel van blij zijn met introvert zijn gun ik jullie ook.
Ik ben introvert in de zin dat ik na veel contact en communicatie met mensen echt behoefte heb aan alleen zijn. Na werk lekker alleen thuis komen. Na een feestje alleen thuis komen. En ik kan heel goed alleen zijn, heb als alleenstaande met Corona totaal geen last gehad van de de quarantaine, terwijl ik gewoon alleen thuis werk.
Maar het grote verschil met velen hier is dat ik mijn introversie niet als een last ervaar. Ik heb veel vrienden waar ik regelmatig dingen mee doe. Ik ga zonder problemen naar drukke feestjes, ik praat makkelijk met mensen en ben op werk niet verlegen. Maar ik sta ook vaak alleen op feestjes, zonder dat ik persé met iemand in gesprek ben. Heerlijk, lekker mensen kijken. Ik erger me ook niet aan extraverte mensen, die hebben zo weer hun eigen worstelingen (echt!). Ik heb ook niet het gevoel dat mensen zich aan mij ergeren. Ik realiseer me nu dat ik veel geluk heb met mijn omgeving. Ik krijg geen commentaar als ik naar huis ga omdat ik geen zin meer heb. Niemand kijkt raar op als ik alleen naar strand of terras ga. Ik voel me nooit eenzaam. Ik sta bekend als iemand die af en toe een rake grap of opmerking maakt, maar niet het hoogste woord voert. Ik vier mijn verjaardag werkelijk nooit en niemand die daar over zeurt.
Ik hoop voor jullie dat jullie je minder druk kunnen maken over wat mensen over jullie denken. Wat kan het schelen als iemand met de lunch geen gedag zegt? Weet jij veel wat er in die mensen omgaat? Maar het zal vast niks met jou te maken hebben. Pak je handdoek en ga alleen naar het strand, kijk om je heen en zie dat er zoveel mensen alleen naar het strand gaan. Ook extraverte mensen hebben niet altijd mensen waar ze dingen mee kunnen doen.
Ik realiseer me dat er bij sommigen meer dingen spelen, zoals bijvoorbeeld autisme, en dat zal vast niet meevallen. Maar afgezien daarvan is het echt niet zo dat de wereld op extraverte mensen is ingesteld. En in situaties waar dat wel zo is, moet je dingen gewoon even aan je voorbij laten gaan. Als we op werk gaan brainstormen en iedereen moet spontaan ideeën roepen, dan kan ik ter plekke niets inbrengen. Het spijt me, ik moet even op dingen kunnen broeden. Maar dan kan ik achteraf heus nog weleens met iets briljants komen. Soms is het even roeien met de riemen die je hebt, maar soms doe je er juist je voordeel me dat je er geen domme dingen uitflapt of door al je getetter niets gehoord hebt. Ik heb al vaker op een eenvoudige manier heel doortastend over kunnen komen, simpelweg omdat mij als toeschouwer andere dingen opvallen.
Dat gevoel van blij zijn met introvert zijn gun ik jullie ook.
woensdag 5 augustus 2020 om 07:36
@rumforviva;
Vind het erg mooi en ook interessant wat je hebt geschreven.
Bij mij speelt autisme inderdaad ook mee en dat maakt sociale interactie vaak ook erg lastig.
Wat ik eerder ook al schreef; ben te weinig een gevoelsuiter en heb daardoor de neiging om mezelf teveel te maskeren (met sociaal gewenst gedrag enz).
Moet proberen om opener en ook directer te zijn (en minder omslachtig oid).
Alhoewel dit soms ook weer voor problemen kan zorgen, in de zin van dat mensen zich aangevallen kunnen voelen, het kunnen krijgen van aanvaringen etc.
Een middenweg hierin vinden is wat dat betreft nog wel aardig lastig.
Vind het erg mooi en ook interessant wat je hebt geschreven.
Bij mij speelt autisme inderdaad ook mee en dat maakt sociale interactie vaak ook erg lastig.
Wat ik eerder ook al schreef; ben te weinig een gevoelsuiter en heb daardoor de neiging om mezelf teveel te maskeren (met sociaal gewenst gedrag enz).
Moet proberen om opener en ook directer te zijn (en minder omslachtig oid).
Alhoewel dit soms ook weer voor problemen kan zorgen, in de zin van dat mensen zich aangevallen kunnen voelen, het kunnen krijgen van aanvaringen etc.
Een middenweg hierin vinden is wat dat betreft nog wel aardig lastig.
woensdag 5 augustus 2020 om 08:04
@Hondenmens, herkenbaar wel dat het wel prettig voelt om met bepaalde mensen uit de buurt geen ‘gedag-zeg’-gewoonte te hebben. Dat dat duidelijk is inderdaad. Je zegt: zij groeten nooit, maar misschien is dat wel ontstaan omdat jij niet groette? En dan in combinatie met een van nature norse uitdrukking. Dat weet je natuurlijk niet, maar ik herken ook wel dat je dat dan bij jezelf zoekt: die wil mij niet zien. Ik heb wel eens gemerkt dat een buurtbewoner mij straal voorbij liep en vervolgens een ander iemand uit de buurt gedag zei en een praatje maakte. Ja, da’s dan in de trant van ‘lekker weer hè’… en ik word ongemakkelijk van dat soort interacties, ook nog in mijn eigen ‘veilige’ buurt. Zou ik worden aangesproken, dan word ik spontaan zenuwachtig want moet iets adrems terugzeggen van mezelf. Lukt dat niet, dan kan ik daar nog zeker een uur over na denken… heel vermoeiend en ook belachelijk, dat weet ik zelf ook wel. Maar het maakt ook dat ik het prettig vind dat ik dus niks ‘hoef’… Ook dit is dubbel, want ik merk wel dat een kort gesprekje op straat je wel een positief gevoel kán geven.
Overigens wel grappig dat je het hebt over ‘bazige types met een grote mond’ op je werk, die de lievelingetjes van de leidinggevenden zouden zijn, want da’s best een negatieve omschrijving van iemand waarvan ik kan voorstellen dat jij ze zo ervaart. Maar waarschijnlijk kan een leidinggevende daar toch beter mee omgaan dan met iemand die rustig en moeilijk te peilen is. Waarschijnlijk zijn die leidinggevenden zelf ook extraverte types en snappen zij elkaar.
@Rumfordiva, je omschrijft wat mij betreft het meest ideale leven voor ’n introvert. En natuurlijk kun je dat zelf zo inrichten, je omringen met mensen die niet oordelen en waarschijnlijk dwing je het ook zelf af door uit te stralen dat je goed bent met jezelf. Dan zoek je het niet bij jezelf als mensen je negeren. Het belangrijkste denk ik: jij wordt niet gevoed door (sociale) angst. Het gaat hier best vaak over onzekerheid (ben ik wel ok, vinden ze me leuk) en dat is al gevoed in je kindertijd denk ik, bij de meesten. Mocht je daar zijn wie je bent, werd je geaccepteerd? Als ik terugkijk ben ik altijd al een ‘apart kind’ geweest in de ogen van familie, leraren, andere kinderen. Ik deed nooit mee, trok me terug, hield niet van groepssport, etc. Maar ik vond het ook echt serieus eng om me op het pleintje voor ons huis te mengen met andere kinderen – iets waartoe ik gedwongen werd door mijn ouders, omdat ik maar eens ‘net zoals alle kinderen’ moest zijn en dat betekende sociaal doen op een speelpleintje. Ik heb geen diagnose, maar ik denk dat er in mijn geval ook wel iets van autisme in zit ja.
Overigens wel grappig dat je het hebt over ‘bazige types met een grote mond’ op je werk, die de lievelingetjes van de leidinggevenden zouden zijn, want da’s best een negatieve omschrijving van iemand waarvan ik kan voorstellen dat jij ze zo ervaart. Maar waarschijnlijk kan een leidinggevende daar toch beter mee omgaan dan met iemand die rustig en moeilijk te peilen is. Waarschijnlijk zijn die leidinggevenden zelf ook extraverte types en snappen zij elkaar.
@Rumfordiva, je omschrijft wat mij betreft het meest ideale leven voor ’n introvert. En natuurlijk kun je dat zelf zo inrichten, je omringen met mensen die niet oordelen en waarschijnlijk dwing je het ook zelf af door uit te stralen dat je goed bent met jezelf. Dan zoek je het niet bij jezelf als mensen je negeren. Het belangrijkste denk ik: jij wordt niet gevoed door (sociale) angst. Het gaat hier best vaak over onzekerheid (ben ik wel ok, vinden ze me leuk) en dat is al gevoed in je kindertijd denk ik, bij de meesten. Mocht je daar zijn wie je bent, werd je geaccepteerd? Als ik terugkijk ben ik altijd al een ‘apart kind’ geweest in de ogen van familie, leraren, andere kinderen. Ik deed nooit mee, trok me terug, hield niet van groepssport, etc. Maar ik vond het ook echt serieus eng om me op het pleintje voor ons huis te mengen met andere kinderen – iets waartoe ik gedwongen werd door mijn ouders, omdat ik maar eens ‘net zoals alle kinderen’ moest zijn en dat betekende sociaal doen op een speelpleintje. Ik heb geen diagnose, maar ik denk dat er in mijn geval ook wel iets van autisme in zit ja.
woensdag 5 augustus 2020 om 10:19
Ik heb trouwens een enorm extraverte tweelingbroer en ik denk wel dat ik daardoor extraverte mensen goed begrijp. Sowieso zijn we thuis met 4 kinderen en zijn alleen mijn moeder en ik introvert. Maar ik ben daar zo mee opgegroeid dat het voor ons heel gewoon is. We hadden soms zelfs aan tafel “stilte”, dan vroeg mijn (enorm extraverte) vader ons na een drukke dag om even niet te praten aan tafel. Gewoon even rust!, riep hij dan.
Terugkijkend weet ik zeker dat hij dat voor m’n moeder deed als het haar even teveel werd. Dit was niet dagelijks, echt zo nu en dan, maar voor ons was het heel normaal, en we hebben dat allemaal ook wel als rustgevend ervaren. En met 4 kinderen praat normaal iedereen natuurlijk door elkaar, maar er werd heel vaak gevraagd om ook eens naar mij te luisteren en dan werden de anderen gewoon afgekapt.
Ik heb best wel wat op- en aanmerkingen op mijn ouders’ opvoeding, maar dit hebben ze goed gedaan. Ik ben nooit gedwongen mij anders te gedragen, misschien dat ik daarom zekerder ben van mezelf dan sommigen hier.
En het zit ook echt in de familie. Ik kwam een keer bij mijn oma thuis en de riep me de (grote) tuin in, helemaal achterin achter de schuur was een hoekje tussen de struiken, “hier zat je moeder altijd”. Haha! Mijn moeder zocht blijkbaar ook rust in een gezin van 8 kinderen. Mijn opa schijnt ook heel introvert geweest te zijn.
Terugkijkend weet ik zeker dat hij dat voor m’n moeder deed als het haar even teveel werd. Dit was niet dagelijks, echt zo nu en dan, maar voor ons was het heel normaal, en we hebben dat allemaal ook wel als rustgevend ervaren. En met 4 kinderen praat normaal iedereen natuurlijk door elkaar, maar er werd heel vaak gevraagd om ook eens naar mij te luisteren en dan werden de anderen gewoon afgekapt.
Ik heb best wel wat op- en aanmerkingen op mijn ouders’ opvoeding, maar dit hebben ze goed gedaan. Ik ben nooit gedwongen mij anders te gedragen, misschien dat ik daarom zekerder ben van mezelf dan sommigen hier.
En het zit ook echt in de familie. Ik kwam een keer bij mijn oma thuis en de riep me de (grote) tuin in, helemaal achterin achter de schuur was een hoekje tussen de struiken, “hier zat je moeder altijd”. Haha! Mijn moeder zocht blijkbaar ook rust in een gezin van 8 kinderen. Mijn opa schijnt ook heel introvert geweest te zijn.
donderdag 6 augustus 2020 om 06:59
De laatste dagen slaap ik (weer) erg veel.
Merk dat ik me op bepaalde momenten erg neerslachtig en uitgeput voel.
Vaak voel ik me een totale nobody en ik heb het gevoel dat ik elke vorm van aansluiting mis met deze samenleving.
Ik ben niet in staat om vriendschappen te behouden en ik voel me voortdurend niet begrepen.
Heb het gevoel dat ik onecht ben naar de buitenwereld en dat ik mezelf maskeer met een gemaakte, aangeleerde sociale houding.
Dat lijkt ook de reden te zijn dat ik op het gebied van relaties nauwelijks succes heb gehad.
Alles lijkt gebaseerd op angst en onzekerheid.
Ik voel geen aansluiting met deze maatschappij en het kost me bakken met energie om met mensen om te gaan.
Steeds heb ik de neiging om te behagen en te pleasen en durf geen grenzen aan te geven.
Als ik dit wel doe, ontstaat er gelijk weer ruzie.
Een voorbeeld is met een voormalig vriend.
Hij liep voortdurend te zeuren dat hij steeds met me naar de sauna wilde.
Iets wat bakken met geld kost en hij hield hier totaal geen rekening mee.
Hij deed wel alsof hij heel begripvol was, maar in werkelijkheid was hij heel egoïstisch en dreef voortdurend zijn zin door.
Ik voelde me voortdurend voor blok gezet, op kosten gejaagd en ik was zijn gezeur op den duur helemaal beu.
Uiteindelijk is het een maandje geleden tot een conflict gekomen, aangezien ik eindelijk duidelijk heb aangegeven dit niet langer meer te willen.
Hij respecteert totaal andermans grenzen niet en gedraagt zich verwaand en zelfs narcistisch.
Tevens heb ik het gevoel dat hij bepaalde situaties verbloemd over zichzelf; ik krijg er de vinger niet goed achter bij hem.
Ik voel me echt gebruikt en zelfs misbruikt (op sociaal en emotioneel vlak).
Voor mij heeft hij echt afgedaan.
Vind het vervelend dat ik dit allemaal hier schrijf, maar het vreet echt aan me.
Kwam deze links onlangs tegen en dit is voor mij echt van toepassing;
https://www.desteven.nl/persoonlijke-on ... easegedrag
https://www.desteven.nl/leerdoelen/pers ... onderdanig
Weet even niet of dit zoal herkenbaar is.
Wilde dit echter wel graag met jullie delen.
Merk dat ik me op bepaalde momenten erg neerslachtig en uitgeput voel.
Vaak voel ik me een totale nobody en ik heb het gevoel dat ik elke vorm van aansluiting mis met deze samenleving.
Ik ben niet in staat om vriendschappen te behouden en ik voel me voortdurend niet begrepen.
Heb het gevoel dat ik onecht ben naar de buitenwereld en dat ik mezelf maskeer met een gemaakte, aangeleerde sociale houding.
Dat lijkt ook de reden te zijn dat ik op het gebied van relaties nauwelijks succes heb gehad.
Alles lijkt gebaseerd op angst en onzekerheid.
Ik voel geen aansluiting met deze maatschappij en het kost me bakken met energie om met mensen om te gaan.
Steeds heb ik de neiging om te behagen en te pleasen en durf geen grenzen aan te geven.
Als ik dit wel doe, ontstaat er gelijk weer ruzie.
Een voorbeeld is met een voormalig vriend.
Hij liep voortdurend te zeuren dat hij steeds met me naar de sauna wilde.
Iets wat bakken met geld kost en hij hield hier totaal geen rekening mee.
Hij deed wel alsof hij heel begripvol was, maar in werkelijkheid was hij heel egoïstisch en dreef voortdurend zijn zin door.
Ik voelde me voortdurend voor blok gezet, op kosten gejaagd en ik was zijn gezeur op den duur helemaal beu.
Uiteindelijk is het een maandje geleden tot een conflict gekomen, aangezien ik eindelijk duidelijk heb aangegeven dit niet langer meer te willen.
Hij respecteert totaal andermans grenzen niet en gedraagt zich verwaand en zelfs narcistisch.
Tevens heb ik het gevoel dat hij bepaalde situaties verbloemd over zichzelf; ik krijg er de vinger niet goed achter bij hem.
Ik voel me echt gebruikt en zelfs misbruikt (op sociaal en emotioneel vlak).
Voor mij heeft hij echt afgedaan.
Vind het vervelend dat ik dit allemaal hier schrijf, maar het vreet echt aan me.
Kwam deze links onlangs tegen en dit is voor mij echt van toepassing;
https://www.desteven.nl/persoonlijke-on ... easegedrag
https://www.desteven.nl/leerdoelen/pers ... onderdanig
Weet even niet of dit zoal herkenbaar is.
Wilde dit echter wel graag met jullie delen.
donderdag 6 augustus 2020 om 09:18
Goed dat je uiteindelijk je grenzen hebt aangegeven Mund! Zijn reacties zegt zeker wat over hem, al denk ik ook dat hij daarin nog wel wat kan bijdraaien, want het is voor mensen vaak erg schrikken als je je ineens anders gedraagt dan wat je rol is.
Dat je je vreemd voelt of gevonden wordt, is denk ik iets wat past bij het introvert zijn. Er zijn nu eenmaal een stuk minder introverte mensen dan dat er extraverte mensen zijn. Neemt niet weg dat het een vervelend gevoel is! Uiteindelijk vindt iedereen wat gelijkgestemden om zich heen fijn en overal waar je komt de ‘andere’ zijn is niet leuk.
Dat je je vreemd voelt of gevonden wordt, is denk ik iets wat past bij het introvert zijn. Er zijn nu eenmaal een stuk minder introverte mensen dan dat er extraverte mensen zijn. Neemt niet weg dat het een vervelend gevoel is! Uiteindelijk vindt iedereen wat gelijkgestemden om zich heen fijn en overal waar je komt de ‘andere’ zijn is niet leuk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
