Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee! Deel 2
donderdag 23 juli 2020 om 08:59
Het vorige deel hebben we vol geschreven. In dit deel gaan we verder. Wie schrijft er nog meer mee?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
In this mad house we must all survive
vrijdag 14 augustus 2020 om 23:12
hondenmens schreef: ↑14-08-2020 18:03@Mund: Het maakt mij soms ook angstig en onzeker. Ook voor later. Als ik b.v. op medisch gebied iets moet (niet vaak) waar ik tegenop zie vraagt mijn moeder automatisch: "Zal ik mee gaan?" Ja goed. Ik vind het dan een veiliger gevoel dat ze erbij is, ben een angsthaas. En omdat ik niet alles onthoud. De vanzelfsprekendheid dat er dan iemand voor me is. Nu heb ik dat nog. Maar zie echt op tegen de dag dat zij dat niet meer kan. Weet niet wie ik dan moet vragen. Als ik kijk naar hoe makkelijk in mijn vriendschappen al werd afgezegd voor gewone/leuke afspraken.
Ja, dit snap ik wel... Ik ga zelf nooit met mijn moeder, zo'n relatie hebben we ook niet. Maar in geval van nood kan mijn vriend dan mee. Maar dat is eigenlijk ook de enige... Ik ken ook wel eeuwige singles met een grote vriendenkring die hebben dan misschien nog wel een stabieler netwerk.
Maar dan nu een gewetensvraag... Sta je er dan bij stil dat je misschien ook wel eens door een ander wordt gevraagd om mee te gaan naar het ziekenhuis (of iets anders lastigs, wwaar steun voor nodig is) en zou je dat dan doen? Ik moet eerlijk toegeven dat ik soms wel eens blij ben dat ik zo'n beperkt netwerk heb. Er wordt zodoende ook geen beroep op míj gedaan...
Wat dat betreft is zo'n maatjesproject wel een goed idee... Alleen zou ik ook niet weten hoe dat werkt. Want het is natuurlijk niet zo dat je zo iemand dan kunt bellen als je naar het ziekenhuis moet. Je moet het ook onderhouden, af en toe wandelen, wat drinken... net als een 'gewone vriendschap' eigenlijk, is er een soort van wederkerigheid. Maatje doet het vrijwillig omdat die het leuk vindt om goed te doen en er zelf ook wel iets uit haalt.
vrijdag 14 augustus 2020 om 23:17
Ik vind het naar om te lezen dat je zo struggelt. Veel nadenkt over het leven en waarom dingen zo moeizaam gaan. Het is logisch dat je in herhaling valt, het is ook wat je bezighoudt. Sowieso hoef je je er niet voor te verontschuldigen!
vrijdag 14 augustus 2020 om 23:47
Dit herken ik wel. Mij is het tot nu toe eigenlijk nooit gevraagd, behalve door mijn moeder. En 1 keer door mijn buurvrouw, zich ineens niet lekker voelde (hartklachten) en bij mij aanbelde om 11:00 of ik haar naar de huisarts in ons dorp wilde brengen. Terwijl ik nog in mijn pyjama zat op dat moment. Het overviel me nogal en zei aarzelend dat ik me gelijk ging aankleden. Handelde met mijn verstand. Het idee dat ze ineens dood zou liggen als ik zou weigeren. Terwijl ik ook baalde dat mijn ritme nu onderbroken werd.vivinnetje schreef: ↑14-08-2020 23:12Ja, dit snap ik wel... Ik ga zelf nooit met mijn moeder, zo'n relatie hebben we ook niet. Maar in geval van nood kan mijn vriend dan mee. Maar dat is eigenlijk ook de enige... Ik ken ook wel eeuwige singles met een grote vriendenkring die hebben dan misschien nog wel een stabieler netwerk.
Maar dan nu een gewetensvraag... Sta je er dan bij stil dat je misschien ook wel eens door een ander wordt gevraagd om mee te gaan naar het ziekenhuis (of iets anders lastigs, wwaar steun voor nodig is) en zou je dat dan doen? Ik moet eerlijk toegeven dat ik soms wel eens blij ben dat ik zo'n beperkt netwerk heb. Er wordt zodoende ook geen beroep op míj gedaan...
Het vervelende van ziekenhuizen vind ik dat het meestal uitloopt en je niet weet wanneer je weer buiten staat.
vrijdag 14 augustus 2020 om 23:48
vrijdag 14 augustus 2020 om 23:59
Ja dat snap ik. Het is ook zeker niet mijn bedoeling om een maatje te nemen alleen voor het ziekenhuis. Maar het is wel iets wat me bezig kan houden in de zin van: Hoe ga ik dat later oplossen?vivinnetje schreef: ↑14-08-2020 23:12
Wat dat betreft is zo'n maatjesproject wel een goed idee... Alleen zou ik ook niet weten hoe dat werkt. Want het is natuurlijk niet zo dat je zo iemand dan kunt bellen als je naar het ziekenhuis moet. Je moet het ook onderhouden, af en toe wandelen, wat drinken... net als een 'gewone vriendschap' eigenlijk, is er een soort van wederkerigheid. Maatje doet het vrijwillig omdat die het leuk vindt om goed te doen en er zelf ook wel iets uit haalt.
zaterdag 15 augustus 2020 om 02:47
Ik moet er als introvert dan weer niet aan denken dat ik naar een medische afspraak zou gaan met m’n moeder. Ik vind dat best privé eigenlijk. Vreselijk lijkt me dat, dat zijn haar zaken niet.
Van MRI scans in m’n hoofd tot oogoperatie regel ik alles zelf. Zelfs toen ik thuis mijn enkel brak bij een ongelukkige val van een trapje ben ik zelf met de taxi naar de eerste hulp gegaan. Ik bel liever achteraf dat ik een ongelukje heb gehad. En maar goed ook, want ik zat er uiteindelijk zowat de hele dag. Was blij dat ik gewoon op een bedje (best vervelende val, ook op m’n hoofd) was gelegd en verder niet met mensen hoefde te praten. Ook de daarop volgende controles nooit iemand meegenomen. Ja, mijn ouders hebben natuurlijk wel hun hulp opgedrongen omdat ik thuis zat met die gebroken enkel, maar eerlijk gezegd hoefde dat van mij ook niet zo.
Van MRI scans in m’n hoofd tot oogoperatie regel ik alles zelf. Zelfs toen ik thuis mijn enkel brak bij een ongelukkige val van een trapje ben ik zelf met de taxi naar de eerste hulp gegaan. Ik bel liever achteraf dat ik een ongelukje heb gehad. En maar goed ook, want ik zat er uiteindelijk zowat de hele dag. Was blij dat ik gewoon op een bedje (best vervelende val, ook op m’n hoofd) was gelegd en verder niet met mensen hoefde te praten. Ook de daarop volgende controles nooit iemand meegenomen. Ja, mijn ouders hebben natuurlijk wel hun hulp opgedrongen omdat ik thuis zat met die gebroken enkel, maar eerlijk gezegd hoefde dat van mij ook niet zo.
zaterdag 15 augustus 2020 om 10:19
Bij sommige afspraken met mijn psychiater en ook maatschappelijk werker zijn mijn ouders er ook weleens bij.
Het is belangrijk dat zij ook op de hoogte zijn van mijn situatie.
En he is zeker niet zo dat het altijd maar kommer en kwel is.
Heb genoeg leuke activiteiten etc.
Vind vooral sociale omgang een groot probleem.
Ook omdat ik erg gesloten kan zijn naar mijn omgeving.
Anderzijds kan ik ook wel aardig en sociaal overkomen (wat ik zoal van mijn omgeving hoor), maar ergens heb ik het gevoel dat ik mezelf hiermee wat lijk te maskeren.
Ben niet bepaald een gevoelsuiter en heb dan ook veel moeite om mijn ware gevoelens en emoties te tonen.
Daardoor kan er vaak een onjuist en scheef beeld ontstaan naar de buitenwereld.
Het is belangrijk dat zij ook op de hoogte zijn van mijn situatie.
En he is zeker niet zo dat het altijd maar kommer en kwel is.
Heb genoeg leuke activiteiten etc.
Vind vooral sociale omgang een groot probleem.
Ook omdat ik erg gesloten kan zijn naar mijn omgeving.
Anderzijds kan ik ook wel aardig en sociaal overkomen (wat ik zoal van mijn omgeving hoor), maar ergens heb ik het gevoel dat ik mezelf hiermee wat lijk te maskeren.
Ben niet bepaald een gevoelsuiter en heb dan ook veel moeite om mijn ware gevoelens en emoties te tonen.
Daardoor kan er vaak een onjuist en scheef beeld ontstaan naar de buitenwereld.
anoniem_397092 wijzigde dit bericht op 15-08-2020 11:09
0.07% gewijzigd
zaterdag 15 augustus 2020 om 10:40
hondenmens schreef: ↑14-08-2020 23:59Ja dat snap ik. Het is ook zeker niet mijn bedoeling om een maatje te nemen alleen voor het ziekenhuis. Maar het is wel iets wat me bezig kan houden in de zin van: Hoe ga ik dat later oplossen?
Ja, dat hebben best veel mensen... De angst voor het ouder en afhankelijk worden. En dat je dan geen kinderen hebt – alsof die onvoorwaardelijk voor je klaar staan. Dat valt nog maar te bezien. Ik vind het heel nobel als mensen ervoor kiezen om 'maatje' te worden. Ik word er argwanend van, want waarom niet een 'gewone' gelijkwaardige vriendschap waarin je iets voor een ander doet en waarin er wel iets van wederkerigheid is? Het is natuurlijk juist voor mensen die moeite hebben om een vriendschap aan te gaan, maar de reden neem je er niet mee weg. Dan is het weer lastig met het maatje... Je kunt je hoogstens bedenken dat een maatje wat meer commitment toont, ook omdat die weet dat er iets van problematiek speelt.
zaterdag 15 augustus 2020 om 10:50
rumforviva schreef: ↑15-08-2020 02:47Ik moet er als introvert dan weer niet aan denken dat ik naar een medische afspraak zou gaan met m’n moeder. Ik vind dat best privé eigenlijk. Vreselijk lijkt me dat, dat zijn haar zaken niet.
Van MRI scans in m’n hoofd tot oogoperatie regel ik alles zelf. Zelfs toen ik thuis mijn enkel brak bij een ongelukkige val van een trapje ben ik zelf met de taxi naar de eerste hulp gegaan. Ik bel liever achteraf dat ik een ongelukje heb gehad. En maar goed ook, want ik zat er uiteindelijk zowat de hele dag. Was blij dat ik gewoon op een bedje (best vervelende val, ook op m’n hoofd) was gelegd en verder niet met mensen hoefde te praten. Ook de daarop volgende controles nooit iemand meegenomen. Ja, mijn ouders hebben natuurlijk wel hun hulp opgedrongen omdat ik thuis zat met die gebroken enkel, maar eerlijk gezegd hoefde dat van mij ook niet zo.
Dat vind ik ook... Ik ben wel eens bang als ik eraan denk dat één van mijn ouders wegvalt (nu gaan ze altijd samen, ze hebben ook samen best vaak van die afspraken). Maar ook als ze echt hulpbehoevend worden... ik zou dat niet kunnen, één van mijn ouders wassen bijvoorbeeld. Gek dat dat echt zo voelt. Met mijn partner zou ik er geen enkel probleem mee hebben... maar met mijn zonen (jongvolwassen en puber) is het nu ook ongemakkelijk (geworden). Wij hebben dus dezelfde gene ontwikkeld t.o.v. dat soort intimiteiten.
En ik herken het wel, dat geen beroep op anderen willen doen. Ik heb dan iemand nodig zoals mijn vriend, die dan geen tegenspraak duldt en me gewoon in de auto zet naar de EHBO. Bij anderen wil ik gewoon niet in het krijt staan (denk ik). En niet tot last zijn, maar dat is iets wat ik zelf in mijn hoofd haal. Iemand zei eens dat je dan ook de ander de mogelijkheid ontneemt om er voor je te zijn en daar zit wel iets in. Het heeft alles te maken met kwetsbaarheid en dat niet kunnen of durven zijn. Ik vind het dan nog makkelijker om mee te gaan met een ander, dat ik niet zelf de hulpvrager ben... maar zodra het emotioneel wordt (meegaan naar een afspraak voor een uitslag), dan vind ik het heel ongemakkelijk worden, het ontbreekt me gewoon aan de skills om dan het juiste te doen of te zeggen. En dat soort aandacht (bijvoorbeeld als je thuis zit met een gebroken enkel of op je werk komt met een blauw oog) vind ik ook lastig ja.
zaterdag 15 augustus 2020 om 11:27
Wat betreft ouders; mijn vader is nu eigenlijk op een punt gekomen dat hij hulpbehoevend wordt. Hij is nog jong (gaat langzaam richting pensioenleeftijd) maar heeft een aantal infarcten gehad de afgelopen jaren. Nu heeft hij een partner maar die heeft ook de nodige gezondheidsproblemen. Nu kan ze hem nog helpen met ADL maar er komt een moment dat dat niet meer gaat.
Mijn vader heeft het me weleens gevraagd (werk in de zorg) maar het lukt me echt niet. Niet dat ik het niet wil maar ik werk 25 uur in de week en ik woon niet bepaald bij hem in de buurt. Mocht zijn toestand echt verslechteren wordt het een ander verhaal. Hij begrijpt het wel hoor, gelukkig. Anders is er eventueel nog de optie dat hij naar een zorginstelling verhuist maar dat wilt hij liever niet, tenzij het echt niet anders kan. Maar hopelijk duurt dat nog heel lang, wil hem nog niet kwijt
Het geeft echter wel stof tot nadenken.
Mijn vader heeft het me weleens gevraagd (werk in de zorg) maar het lukt me echt niet. Niet dat ik het niet wil maar ik werk 25 uur in de week en ik woon niet bepaald bij hem in de buurt. Mocht zijn toestand echt verslechteren wordt het een ander verhaal. Hij begrijpt het wel hoor, gelukkig. Anders is er eventueel nog de optie dat hij naar een zorginstelling verhuist maar dat wilt hij liever niet, tenzij het echt niet anders kan. Maar hopelijk duurt dat nog heel lang, wil hem nog niet kwijt
Het geeft echter wel stof tot nadenken.
zaterdag 15 augustus 2020 om 13:13
Mijn vader is niet lang geleden overleden na een ziekbed en waarbij hij ook zorg nodig had, en mijn moeder is ook de jongste niet. Zaken als wassen en medicijnen toedienen etc. hadden we thuiszorg voor, maar dan nog gebeurt er voortdurend wat en moet er ook steeds veel geregeld worden. Ik heb dat allemaal graag gedaan hoor, je groeit er in, want iemand wordt langzaam slechter. Hij werd dan wel gewassen, maar hij vond het bijvoorbeeld heel fijn als ik zijn voeten en handen deed, lekker voetbadje en crème enzo. De thuiszorg heeft natuurlijk geen tijd voor dat soort dingen. Hij had afschuwelijke voeten, maar ik vond dat hele mooie momenten samen met iemand die zo weinig meer kan. En ja, ik heb hem ook weleens op de wc moeten helpen en dat soort dingen. Je doet het allemaal gewoon als het moment daar is. Ik vond het niet erg om te doen.
Maar de structurele zorg lag bij professionals, die kwamen 3x per dag, dus dat is sowieso niet haalbaar voor iemand die werkt. En mijn moeder kon hem echt niet omkleden, dat is echt zwaar, ook al was hij nog zo mager geworden.
Maar ook hier geldt, ik ben wel introvert maar niet verlegen. Ik heb geen telefoonangst ofzo. Ik belde dus makkelijk met instanties om dingen te regelen, voor mijn ouders was dat vaak toch te ingewikkeld, want het is een wirwar aan instanties waar je mee te maken hebt.
Maar de structurele zorg lag bij professionals, die kwamen 3x per dag, dus dat is sowieso niet haalbaar voor iemand die werkt. En mijn moeder kon hem echt niet omkleden, dat is echt zwaar, ook al was hij nog zo mager geworden.
Maar ook hier geldt, ik ben wel introvert maar niet verlegen. Ik heb geen telefoonangst ofzo. Ik belde dus makkelijk met instanties om dingen te regelen, voor mijn ouders was dat vaak toch te ingewikkeld, want het is een wirwar aan instanties waar je mee te maken hebt.
zondag 16 augustus 2020 om 23:14
Momenteel zit ik absoluut beroerd in mijn vel.
Ergens kan ik goed begrijpen dat dit niet leuk is om te lezen.
Kan er echter niets anders van maken.
Voel me een enorme éénling, zonder enig gevoel van verbondenheid met deze maatschappij.
Ook voel ik woede; veel woede.
Over me niet geaccepteerd en begrepen voelen en het missen van elke vorm van aansluiting in deze samenleving.
Ik voel me eenzaam; erg eenzaam; vooral op liefdesgebied.
Heb het gevoel dat ik het allemaal heb verdiend.
Jaja; ik weet het; dat klinkt weer als slachtoffergedrag.
Dan is dat maar zo......
Ik ben het zo kotsbeu om in deze samenleving te zitten, waarin ik het gevoel heb dat ik er part noch aandeel in heb.
Ik vind het een anonieme samenleving, waarin ik geen enkele verbondenheid voel.
Het spijt me voor mijn relaas.
Ik ben het echter zo beu.
Ik woon in een middelgrote (provincie)stad, waar in principe genoeg te doen is.
Ik mis echter op sociaal vlak binding en diepgang en vind alles vreselijk anoniem.
Nogmaals; ik ben een éénling'en heb ook nog eens autisme.
Ik ben geen makkelijk persoon, alhoewel ik mijn best doe om sociaal te zijn.
Ik krijg voortdurend het gevoel afgehouden te worden.
Iedereen lijkt zo in zijn eigen bubbel te leven
Okay; genoeg even.
Merk dat ik razend ben en dan kan ik er van alles uitfllappen.
Ook dingen die minder verstandig kunnen zijn.
Hou het daarom hier maar even bij.
Ergens kan ik goed begrijpen dat dit niet leuk is om te lezen.
Kan er echter niets anders van maken.
Voel me een enorme éénling, zonder enig gevoel van verbondenheid met deze maatschappij.
Ook voel ik woede; veel woede.
Over me niet geaccepteerd en begrepen voelen en het missen van elke vorm van aansluiting in deze samenleving.
Ik voel me eenzaam; erg eenzaam; vooral op liefdesgebied.
Heb het gevoel dat ik het allemaal heb verdiend.
Jaja; ik weet het; dat klinkt weer als slachtoffergedrag.
Dan is dat maar zo......
Ik ben het zo kotsbeu om in deze samenleving te zitten, waarin ik het gevoel heb dat ik er part noch aandeel in heb.
Ik vind het een anonieme samenleving, waarin ik geen enkele verbondenheid voel.
Het spijt me voor mijn relaas.
Ik ben het echter zo beu.
Ik woon in een middelgrote (provincie)stad, waar in principe genoeg te doen is.
Ik mis echter op sociaal vlak binding en diepgang en vind alles vreselijk anoniem.
Nogmaals; ik ben een éénling'en heb ook nog eens autisme.
Ik ben geen makkelijk persoon, alhoewel ik mijn best doe om sociaal te zijn.
Ik krijg voortdurend het gevoel afgehouden te worden.
Iedereen lijkt zo in zijn eigen bubbel te leven
Okay; genoeg even.
Merk dat ik razend ben en dan kan ik er van alles uitfllappen.
Ook dingen die minder verstandig kunnen zijn.
Hou het daarom hier maar even bij.
zondag 16 augustus 2020 om 23:44
maandag 17 augustus 2020 om 09:20
hoi hondenmens,
Bij mij schommelt het dus ook nog erg steeds.
Vaak denk ik er 'vrede' mee te hebben, maar op andere momenten barst de bom weer en voel ik me ineens weer eenzaam.
Dating heb ik geen zin meer in, want dit levert alleen maar teleurstellingen op voor me.
Ik vind het leven oneerlijk en de samenleving ontoegankelijk en mensen vaak onpersoonlijk.
Weet van mezelf ook wel dat ik een éénling ben.
Maar waarom doen zoveel mensen zo vreselijk afstandelijk en zakelijk en wat is hier het nut van.
Ik heb me altijd al een buitenbeentje gevoeld en voel vaak geen klik met mensen.
Dat zal ook wel met mijn autisme te maken hebben.
Het lijkt alsof ik in een soort van glazen tunnel zit en geen contact kan krijgen met andere mensen (hoe graag ik ook wil).
Veel mensen lijken zo verzonken in hun eigen wereld.
Wat dat betreft mis ik al jaren aansluiting.
Hier laat ik het eerst bij.
Bij mij schommelt het dus ook nog erg steeds.
Vaak denk ik er 'vrede' mee te hebben, maar op andere momenten barst de bom weer en voel ik me ineens weer eenzaam.
Dating heb ik geen zin meer in, want dit levert alleen maar teleurstellingen op voor me.
Ik vind het leven oneerlijk en de samenleving ontoegankelijk en mensen vaak onpersoonlijk.
Weet van mezelf ook wel dat ik een éénling ben.
Maar waarom doen zoveel mensen zo vreselijk afstandelijk en zakelijk en wat is hier het nut van.
Ik heb me altijd al een buitenbeentje gevoeld en voel vaak geen klik met mensen.
Dat zal ook wel met mijn autisme te maken hebben.
Het lijkt alsof ik in een soort van glazen tunnel zit en geen contact kan krijgen met andere mensen (hoe graag ik ook wil).
Veel mensen lijken zo verzonken in hun eigen wereld.
Wat dat betreft mis ik al jaren aansluiting.
Hier laat ik het eerst bij.
maandag 17 augustus 2020 om 09:28
Wil er nog wel het volgende bij vermelden.
Een kennis van mij is onlangs dood aangetroffen bij haar thuis.
Ze lag er al 2 maanden.
Dit soort dingen komen steeds vaker voor en nu is het wel erg dichtbij gekomen.
Blijkbaar was er totaal geen sociale controle bij haar.
Het is te triest voor woorden
Vraag me steeds meer af waar het naar toe gaat in deze wereld.
Ik wijk wellicht nu wat af van dit topic, maar wilde het toch benoemen.
Het lijkt alsof we steeds meer vervreemd raken van elkaar.
Een kennis van mij is onlangs dood aangetroffen bij haar thuis.
Ze lag er al 2 maanden.
Dit soort dingen komen steeds vaker voor en nu is het wel erg dichtbij gekomen.
Blijkbaar was er totaal geen sociale controle bij haar.
Het is te triest voor woorden
Vraag me steeds meer af waar het naar toe gaat in deze wereld.
Ik wijk wellicht nu wat af van dit topic, maar wilde het toch benoemen.
Het lijkt alsof we steeds meer vervreemd raken van elkaar.
maandag 17 augustus 2020 om 10:13
@Mund
Ik begrijp dat het je af en toe woest maakt, zoals je naar je situatie kijkt. Je hebt het gevoel alsof je stelselmatig wordt buitengesloten en afgewezen en dat daar geen andere reden voor is dan dat jij jij bent… Je bent misschien een makkelijke prooi om dit soort ‘spelletjes’ mee te spelen, maar in wezen een goed mens. En anderen misbruiken dat en geven je een k*tgevoel omdat het ze niks kan schelen. Je zou je moeten kunnen beroepen op beleefdheidsvormen, dat iedereen elkaar in z’n waarde laat. Maar helaas is dat niet vanzelfsprekend en er leven allerlei mechanismen van machtsmisbruik (om jezelf beter te voelen) en onzekerheid (iemand zo behandelen die nog onzekerder is dan jij). En nog iets verder, een vriendschap (of relatie) kun je ook niet afdwingen.
Ik vind dit een lastige… maar in de eerste regel heb ik de ‘oplossing’ eigenlijk al gegeven. Het is een kwestie van anders naar de situatie kijken. Dat maakt je ook niet gelukkig, want jij hebt behoefte aan die verbinding. Maar je moet er niet zó naar verlangen dat je anderen ervoor verantwoordelijk maakt. Je wil de regie toch niet uit handen geven… vind dan een modus om het draaglijk te maken voor jezelf. Als je anders in het leven staat, straal je dat uit. En komen mensen misschien wel weer makkelijker op jou af. Laten we eerlijk zijn… iedereen komt iets halen. Jij net zo goed. Liefde, voldoening, een leuke tijd, wat dan ook. Dat lukt niet bij iemand die ‘woest’ is op wat het leven hem brengt. Eerlijk, die loop je snel voorbij.
Dat iemand 2 maanden dood in huis ligt, is een afschuwelijk bericht. Je weet niet wat er speelde… misschien voelde ze zich wel net zo rot als jij. Ik denk dat er veel onzichtbaar leed is, jij bent niet de enige die hiermee worstelt.
Ik denk ook wel eens dat er toch iets moet zijn om die mensen met elkaar in contact te brengen. Er zijn natuurlijk wel initiatieven. En we hadden het hier laatst ook over het maatjes project. Misschien is het goed om daar eens naar te vragen bij je maatschappelijk werker.
Ik begrijp dat het je af en toe woest maakt, zoals je naar je situatie kijkt. Je hebt het gevoel alsof je stelselmatig wordt buitengesloten en afgewezen en dat daar geen andere reden voor is dan dat jij jij bent… Je bent misschien een makkelijke prooi om dit soort ‘spelletjes’ mee te spelen, maar in wezen een goed mens. En anderen misbruiken dat en geven je een k*tgevoel omdat het ze niks kan schelen. Je zou je moeten kunnen beroepen op beleefdheidsvormen, dat iedereen elkaar in z’n waarde laat. Maar helaas is dat niet vanzelfsprekend en er leven allerlei mechanismen van machtsmisbruik (om jezelf beter te voelen) en onzekerheid (iemand zo behandelen die nog onzekerder is dan jij). En nog iets verder, een vriendschap (of relatie) kun je ook niet afdwingen.
Ik vind dit een lastige… maar in de eerste regel heb ik de ‘oplossing’ eigenlijk al gegeven. Het is een kwestie van anders naar de situatie kijken. Dat maakt je ook niet gelukkig, want jij hebt behoefte aan die verbinding. Maar je moet er niet zó naar verlangen dat je anderen ervoor verantwoordelijk maakt. Je wil de regie toch niet uit handen geven… vind dan een modus om het draaglijk te maken voor jezelf. Als je anders in het leven staat, straal je dat uit. En komen mensen misschien wel weer makkelijker op jou af. Laten we eerlijk zijn… iedereen komt iets halen. Jij net zo goed. Liefde, voldoening, een leuke tijd, wat dan ook. Dat lukt niet bij iemand die ‘woest’ is op wat het leven hem brengt. Eerlijk, die loop je snel voorbij.
Dat iemand 2 maanden dood in huis ligt, is een afschuwelijk bericht. Je weet niet wat er speelde… misschien voelde ze zich wel net zo rot als jij. Ik denk dat er veel onzichtbaar leed is, jij bent niet de enige die hiermee worstelt.
Ik denk ook wel eens dat er toch iets moet zijn om die mensen met elkaar in contact te brengen. Er zijn natuurlijk wel initiatieven. En we hadden het hier laatst ook over het maatjes project. Misschien is het goed om daar eens naar te vragen bij je maatschappelijk werker.
maandag 17 augustus 2020 om 10:15
Mund, wat bedoel je precies als je zegt dat mensen zo zakelijk en afstandelijk zijn? Ik herken dat helemaal niet, maar ik ben dus benieuwd of het misschien een verschil in interpretatie is. Dat zou je misschien kunnen helpen, de wetenschap dat iets bij jou anders binnenkomt dan dat anderen het bedoeld hebben?
Zelf heb ik als introvert juist eerder last van teveel bemoeienis, of teveel sociale dingen waar ik even geen zin in heb en waar ík me juist afstandelijk opstel.
Ja, die kennis die dood is gevonden, dat is heel naar. Ik heb ook weleens weekenden waarin ik niets sociaals doe met mensen en dan denk ik ook weleens, als ik nu dood neer zou vallen dan beginnen mensen op werk zich pas maandag rond het middaguur af te vragen waar ik ben (ik werk veel vanuit huis, zeker nu).
Edit: oh, het was twee maanden, verkeerd gelezen. Ja, dat is wel van een andere orde. Vreselijk.
Zelf heb ik als introvert juist eerder last van teveel bemoeienis, of teveel sociale dingen waar ik even geen zin in heb en waar ík me juist afstandelijk opstel.
Ja, die kennis die dood is gevonden, dat is heel naar. Ik heb ook weleens weekenden waarin ik niets sociaals doe met mensen en dan denk ik ook weleens, als ik nu dood neer zou vallen dan beginnen mensen op werk zich pas maandag rond het middaguur af te vragen waar ik ben (ik werk veel vanuit huis, zeker nu).
Edit: oh, het was twee maanden, verkeerd gelezen. Ja, dat is wel van een andere orde. Vreselijk.
maandag 17 augustus 2020 om 10:51
Vind dit erg mooi en treffend geschreven.vivinnetje schreef: ↑17-08-2020 10:13@Mund
Ik begrijp dat het je af en toe woest maakt, zoals je naar je situatie kijkt. Je hebt het gevoel alsof je stelselmatig wordt buitengesloten en afgewezen en dat daar geen andere reden voor is dan dat jij jij bent… Je bent misschien een makkelijke prooi om dit soort ‘spelletjes’ mee te spelen, maar in wezen een goed mens. En anderen misbruiken dat en geven je een k*tgevoel omdat het ze niks kan schelen. Je zou je moeten kunnen beroepen op beleefdheidsvormen, dat iedereen elkaar in z’n waarde laat. Maar helaas is dat niet vanzelfsprekend en er leven allerlei mechanismen van machtsmisbruik (om jezelf beter te voelen) en onzekerheid (iemand zo behandelen die nog onzekerder is dan jij). En nog iets verder, een vriendschap (of relatie) kun je ook niet afdwingen.
Ik vind dit een lastige… maar in de eerste regel heb ik de ‘oplossing’ eigenlijk al gegeven. Het is een kwestie van anders naar de situatie kijken. Dat maakt je ook niet gelukkig, want jij hebt behoefte aan die verbinding. Maar je moet er niet zó naar verlangen dat je anderen ervoor verantwoordelijk maakt. Je wil de regie toch niet uit handen geven… vind dan een modus om het draaglijk te maken voor jezelf. Als je anders in het leven staat, straal je dat uit. En komen mensen misschien wel weer makkelijker op jou af. Laten we eerlijk zijn… iedereen komt iets halen. Jij net zo goed. Liefde, voldoening, een leuke tijd, wat dan ook. Dat lukt niet bij iemand die ‘woest’ is op wat het leven hem brengt. Eerlijk, die loop je snel voorbij.
Dat iemand 2 maanden dood in huis ligt, is een afschuwelijk bericht. Je weet niet wat er speelde… misschien voelde ze zich wel net zo rot als jij. Ik denk dat er veel onzichtbaar leed is, jij bent niet de enige die hiermee worstelt.
Ik denk ook wel eens dat er toch iets moet zijn om die mensen met elkaar in contact te brengen. Er zijn natuurlijk wel initiatieven. En we hadden het hier laatst ook over het maatjes project. Misschien is het goed om daar eens naar te vragen bij je maatschappelijk werker.
Wil je hier ook voor bedanken.
Heb dit met veel interesse en bewondering gelezen.
Zal ook naar dat maatjes-project gaan vragen bij mijn maatschappelijk werker.
anoniem_397092 wijzigde dit bericht op 17-08-2020 11:00
1.70% gewijzigd
maandag 17 augustus 2020 om 10:56
Vind jouw vraag wel erg interessant.rumforviva schreef: ↑17-08-2020 10:15Mund, wat bedoel je precies als je zegt dat mensen zo zakelijk en afstandelijk zijn? Ik herken dat helemaal niet, maar ik ben dus benieuwd of het misschien een verschil in interpretatie is. Dat zou je misschien kunnen helpen, de wetenschap dat iets bij jou anders binnenkomt dan dat anderen het bedoeld hebben?
Zelf heb ik als introvert juist eerder last van teveel bemoeienis, of teveel sociale dingen waar ik even geen zin in heb en waar ík me juist afstandelijk opstel.
Ja, die kennis die dood is gevonden, dat is heel naar. Ik heb ook weleens weekenden waarin ik niets sociaals doe met mensen en dan denk ik ook weleens, als ik nu dood neer zou vallen dan beginnen mensen op werk zich pas maandag rond het middaguur af te vragen waar ik ben (ik werk veel vanuit huis, zeker nu).
Edit: oh, het was twee maanden, verkeerd gelezen. Ja, dat is wel van een andere orde. Vreselijk.
Ik bedoel vooral ook dat ik oa in het contact met bepaalde vrouwen vaak afstandelijkheid ervaar.
Alsof ze lijken te voelen dat ik 'anders' ben.
Ik ervaar vaak een bepaalde oppervlakkigheid.
Diepgang en ook intimiteit lijkt er niet in te zitten.
Wil hierin echter niet alleen maar met het vingertje naar anderen wijzen.
Zelf ben ik ook te gereserveerd en durf te weinig initiatief te nemen.
Vind het ook lastig om gesprekken op gang te houden.
Daardoor ontstaat er vaak geen klik en zakt alles keer op keer als een kaartenhuis in elkaar.
Om even in te gaan op jouw reactie over bemoeienissen etc.
Bemoeizuchtige mensen hou ik ook niet echt van.
Dan gaan bij mij ook alle alarmbellen rinkelen.
Krijg dan ook vaak dat ik me erg afhoudend dan kan opstellen.
Ergens lijk ik erg veel last van angst en spanningen te hebben.
Daardoor krijg ik een erg verkrampte houding.
Ook mijn ademhaling is niet goed en hierin zit ik 'te hoog'.
Dit heeft ook weer als gevolg dat ik ondermeer veel last heb van zweetbuien.
maandag 17 augustus 2020 om 13:27
@Mund: Wat vreselijk van die kennis van jou. Ik heb soms de angst dat dit ook mijn verhaal zou kunnen worden. Dat als ik dood in huis zou liggen het (heel) lang duurt dat het ontdekt wordt. Best een eng idee. Dat je voor niemand echt belangrijk bent. Zo lang mijn moeder nog leeft en goed is ben ik daar niet nog niet zo bang voor. Maar daarna.... Ik heb in het verleden wel op clubjes gezeten, maar daar heb ik al een tijd geen zin meer in. Daar vond ik ook geen vriendschappen trouwens. Allemaal heel oppervlakkig geklets. Ik zag de anderen gewoon als mensen die daar toevallig ook op zaten. Maar dat was het dan ook. Er zat geen of weinig gevoel bij.
maandag 17 augustus 2020 om 13:45
Het kan natuurlijk ook zijn dat als je moeder ooit wegvalt, dat je dan meer gedwongen wordt anderen bij je leven te betrekken. En er kunnen nu ook mensen in je omgeving zijn die weten dat je nu bij je moeder terecht kunt met bepaalde dingen, maar die wat meer naar voren komen als je moeder er niet meer zou zijn.hondenmens schreef: ↑17-08-2020 13:27@Mund: Wat vreselijk van die kennis van jou. Ik heb soms de angst dat dit ook mijn verhaal zou kunnen worden. Dat als ik dood in huis zou liggen het (heel) lang duurt dat het ontdekt wordt. Best een eng idee. Dat je voor niemand echt belangrijk bent. Zo lang mijn moeder nog leeft en goed is ben ik daar niet nog niet zo bang voor. Maar daarna.... Ik heb in het verleden wel op clubjes gezeten, maar daar heb ik al een tijd geen zin meer in. Daar vond ik ook geen vriendschappen trouwens. Allemaal heel oppervlakkig geklets. Ik zag de anderen gewoon als mensen die daar toevallig ook op zaten. Maar dat was het dan ook. Er zat geen of weinig gevoel bij.
Sinds mijn vader is overleden zie ik ook dat mensen meer contact met mijn moeder opnemen dan ze voorheen zouden doen. Ik doe nu ook dingen met mijn moeder die ze voorheen met m’n vader gedaan zou hebben. Wat ik maar willen zeggen; het hoeft niet per definitie te zijn dat het leven dan op de oude voet doorgaat.
maandag 17 augustus 2020 om 13:58
Ja, vervelend. Dan kom je in een cirkel terecht, je gedraagt je verkrampt, waardoor het moeilijk is contacten op te bouwen, en omdat je moeilijk contacten maakt kun je lastig ontspannen.Mund schreef: ↑17-08-2020 10:56Vind jouw vraag wel erg interessant.
Ik bedoel vooral ook dat ik oa in het contact met bepaalde vrouwen vaak afstandelijkheid ervaar.
Alsof ze lijken te voelen dat ik 'anders' ben.
Ik ervaar vaak een bepaalde oppervlakkigheid.
Diepgang en ook intimiteit lijkt er niet in te zitten.
Wil hierin echter niet alleen maar met het vingertje naar anderen wijzen.
Zelf ben ik ook te gereserveerd en durf te weinig initiatief te nemen.
Vind het ook lastig om gesprekken op gang te houden.
Daardoor ontstaat er vaak geen klik en zakt alles keer op keer als een kaartenhuis in elkaar.
Om even in te gaan op jouw reactie over bemoeienissen etc.
Bemoeizuchtige mensen hou ik ook niet echt van.
Dan gaan bij mij ook alle alarmbellen rinkelen.
Krijg dan ook vaak dat ik me erg afhoudend dan kan opstellen.
Ergens lijk ik erg veel last van angst en spanningen te hebben.
Daardoor krijg ik een erg verkrampte houding.
Ook mijn ademhaling is niet goed en hierin zit ik 'te hoog'.
Dit heeft ook weer als gevolg dat ik ondermeer veel last heb van zweetbuien.
Ik denk als ik jou zo lees dat jij wel echt wat meer hulp nodig hebt om het probleem aan te pakken en om in begeleid in kleine stappen te leren sociale dingen te ondernemen. Vergeet niet dat het voor iedereen lastig kan zijn om vrienden te maken en het is nu eenmaal zo, dat voordat je iemand echt als een vriend beschouwt, daar eerst heel veel oppervlakkigheden aan te pas komen, waarin je wel met mensen omgaat, maar dat het niet je vrienden zijn die echt om je geven.
Ik zat bijvoorbeeld in een hardloopgroep, wekelijks training in een groep een redelijk vaste samenstelling. Leuk, maar het heeft járen geduurd voordat ik met 2 van deze mensen echt een vriendschap heb opgebouwd die verder gaat dan alleen de hardloopgroep. Eerst ga je tijden lang gewoon naar training, de een praat wat makkelijker dan de ander, maar je hebt de trainer en je doet de oefeningen. Af en toe hebben mensen het over het weer, of werk waar ze net vandaan komen, of dat ze nog van het weekend gaan lopen, of mee gaan doen aan een wedstrijd, of nieuwe renschoenen gaan kopen. Maar echt niets diepgaands. Dat kan zich dan bij sommigen uitbreiden omdat je op een vlak een overeenkomst hebt, maar dat kost tijd. Heel veel tijd.
Dan moet er op een gegeven moment iemand over de drempel om voor te stellen eens iets anders te gaan doen. Even een drankje na de training of afspreken om buiten de training om te gaan hardlopen. Maar dat duurt ook echt heel lang, want iedereen heeft zo zijn eigen dingen. Toch vond ik het voordat ik de vriendschappen had niet erg om gewoon wekelijks naar een training te gaan zonder dat ik hele veelzeggende contacten had. Je bent toch onder de mensen, ook al wist ik van de helft van de mensen hun naam niet (daar was ik niet alleen in hoor, iedereen had daar moeite mee).
maandag 17 augustus 2020 om 15:35
dinsdag 18 augustus 2020 om 21:25
Sinds vandaag gaat het gelukkig weer wat beter met me.
De dagen daarvoor waren wel erg wisselend.
Volgende week ga ik bij de huisarts langs voor mijn spanningklachten, zweetbuien en moeilijke 'hoge' ademhaling.
Verder kwam ik nog een erg leuk en herkenbaar stuk tegen op deze site;
https://www.viva.nl/bloggers/hoofdredac ... en-zielig/
Zelf onderneem ik ook regelmatig in mijn eentje activiteiten, zoals naar de bios gaan.
Vind het dan ook niet zo erg om alleen te zijn, aangezien de focus toch erg op de film ligt.
De dagen daarvoor waren wel erg wisselend.
Volgende week ga ik bij de huisarts langs voor mijn spanningklachten, zweetbuien en moeilijke 'hoge' ademhaling.
Verder kwam ik nog een erg leuk en herkenbaar stuk tegen op deze site;
https://www.viva.nl/bloggers/hoofdredac ... en-zielig/
Zelf onderneem ik ook regelmatig in mijn eentje activiteiten, zoals naar de bios gaan.
Vind het dan ook niet zo erg om alleen te zijn, aangezien de focus toch erg op de film ligt.
vrijdag 21 augustus 2020 om 16:11
Fijn dat het beter gaat, Mund.
De collega waarmee ik het plan had om naar de dierentuin te gaan binnenkort deed vandaag een aanbod. Ze heeft pas een andere auto gekocht, omdat iemand tegen haar autodeur had gereden. Dat kon ze laten maken, maar ging liever voor een andere auto, die 1500 Euro kostte. Het maximale wat ze er voor over had. Testrit gemaakt, alles goed. Tot thuis deze auto ook een paar gebreken begon te vertonen. Beide auto's zijn 13 jaar oud. Het schijnt een hoop gedoe te zijn. Ze weet nog niet hoe duur het is er iets aan te laten doen en of ze dan tijdelijk zonder auto zit of niet.
Haar aanbod: ze zoekt een huisgenootje om de kosten mee te delen. En ook voor de gezelligheid en dat verder ieder zijn/haar eigen gang gaat. Gewoon iemand die een huisje zoekt. Ze weet dat ik wil verhuizen. Ze zei: "Dus als je interesse hebt...."
Ik heb gezegd dat ik niet iemand ben om samen te wonen en veel tijd voor mezelf nodig heb. "Dat kan", zei ze. Bovendien heeft ze hele andere prioriteiten dan ik wat geld uitgeven betreft. Ik heb de angst om mee gezogen te worden in haar geldproblemen. Dat mijn geld naarmate de tijd vordert toch op gaat aan dingen die ik niet wil. Van andere collega's die haar langer kennen hoor ik vaak dat zij nogal bazig is. Nee, dit lijkt me geen goed idee.
De collega waarmee ik het plan had om naar de dierentuin te gaan binnenkort deed vandaag een aanbod. Ze heeft pas een andere auto gekocht, omdat iemand tegen haar autodeur had gereden. Dat kon ze laten maken, maar ging liever voor een andere auto, die 1500 Euro kostte. Het maximale wat ze er voor over had. Testrit gemaakt, alles goed. Tot thuis deze auto ook een paar gebreken begon te vertonen. Beide auto's zijn 13 jaar oud. Het schijnt een hoop gedoe te zijn. Ze weet nog niet hoe duur het is er iets aan te laten doen en of ze dan tijdelijk zonder auto zit of niet.
Haar aanbod: ze zoekt een huisgenootje om de kosten mee te delen. En ook voor de gezelligheid en dat verder ieder zijn/haar eigen gang gaat. Gewoon iemand die een huisje zoekt. Ze weet dat ik wil verhuizen. Ze zei: "Dus als je interesse hebt...."
Ik heb gezegd dat ik niet iemand ben om samen te wonen en veel tijd voor mezelf nodig heb. "Dat kan", zei ze. Bovendien heeft ze hele andere prioriteiten dan ik wat geld uitgeven betreft. Ik heb de angst om mee gezogen te worden in haar geldproblemen. Dat mijn geld naarmate de tijd vordert toch op gaat aan dingen die ik niet wil. Van andere collega's die haar langer kennen hoor ik vaak dat zij nogal bazig is. Nee, dit lijkt me geen goed idee.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
