Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee! Deel 2
donderdag 23 juli 2020 om 08:59
Het vorige deel hebben we vol geschreven. In dit deel gaan we verder. Wie schrijft er nog meer mee?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
In this mad house we must all survive
zondag 23 augustus 2020 om 19:34
zondag 23 augustus 2020 om 20:33
Ik denk ook niet dat het aan introvert zijn alleen ligt. Zeker ook aan mijn autisme en andere interesses.rumforviva schreef: ↑23-08-2020 19:24Wat naar dat jullie soms zo teleurgesteld zijn in mensen. Ik denk alleen wel dat dat iets is dat deels los staat van het introvert zijn. Dat zeg ik vooral om duidelijk te maken dat daar wellicht niet de bron van alle problemen ligt.
zondag 23 augustus 2020 om 20:39
Nee, dat zei je ook niet hoor. Maar ik zei het omdat het in dit topic ter sprake komt.hondenmens schreef: ↑23-08-2020 20:33Ik denk ook niet dat het aan introvert zijn alleen ligt. Zeker ook aan mijn autisme en andere interesses.
zondag 23 augustus 2020 om 20:48
Ben ik met je eens. Bij mij lag de oorzaak in het feit dat ik erg onzeker over mezelf was, gepest werd, en dat ik een makkelijke prooi was voor vriendschappen. Ik was zo blij als ik eens een vriendin had!rumforviva schreef: ↑23-08-2020 19:24Wat naar dat jullie soms zo teleurgesteld zijn in mensen. Ik denk alleen wel dat dat iets is dat deels los staat van het introvert zijn. Dat zeg ik vooral om duidelijk te maken dat daar wellicht niet de bron van alle problemen ligt.
De laatste jaren heb ik bewust wat vriendschappen laten verwateren. Jammer, maar als het 9 van de 10 keer van mijn kant komt, ben ik er klaar mee. Nu begin ik langzaam weer wat vriendschappen op te bouwen maar toch ben ik nog wat voorzichtiger erin, omdat ik vroeger zoveel teleur ben gesteld. En ik heb het liefst ook geen vriendschappen met vrouwen die al kinderen hebben. Niet dat alle vrouwen zo zijn hoor, laat ik dat even voorop stellen
Maar ik bedoel meer het feit dat onze levens totaal verschillen. Ik vind kinderen leuk, maar ik wil ze niet zelf.
zondag 23 augustus 2020 om 20:48
hondenmens;
Daar wil ik me bij aansluiten.
Vind het ook moeilijk om bepaalde contacten in stand te houden.
Helemaal als dit niet meer bij mijn interesses en behoeftes aansluit.
Op den duur kan dit bij mij gaan veranderen en verschuiven
Dat klinkt wellicht wat hard, maar op den duur kan ik het gevoel hebben dat bepaalde personen op den duur niet meer bij me passen en dat ik het gevoel heb dat ik van ze vervreemd raak.
Niet leuk natuurlijk en ik vind dit ook moeilijk om uit te leggen.
Bij bepaalde mensen heb ik sterk het gevoel gehad (vooral in het verleden) dat ik zodanig werd meegezogen in hun wereld, interesses en dat ik mij daar steeds ongelukkiger in ben gaan voelen.
Doordat ik geen tegengas kon bieden ging het van kwaad tot erger.
Blijkbaar heb ik teveel de indruk gewekt dat ik geïnteresseerd was.
Dit was slechts echter oppervlakkig belangstelling en ik had het gevoel dat dit zo hoorde (in deze samenleving).
Ik probeer hier wel steeds meer mee af te rekenen, maar moet er wel alert op zijn en blijven dat ik niet opnieuw tegen dit soort kan aanlopen.
En ik heb geen zin om meer om nog langer meer te schijn op te houden en ik wil gewoon eerlijk hierin kunnen zijn (dat ik geen interesse heb oid).
Ik heb echter in het verleden gemerkt dat bepaalde mensen het niet leuk vonden als ik eerlijk mijn gevoelens toonde en/of mijn grenzen ergens duidelijk in aangaf.
Dat is echter iets wat ik mij niet langer meer wil aantrekken op persoonlijk vlak.
Ik heb het recht om mijn gevoelens te uiten en als anderen daar verongelijkt en verontwaardigd over doen, dan is dat hun probleem.
Mensen die geen gevoelens en (persoonlijke) grenzen willen respecteren, ben ik liever kwijt dan rijk.
Daar wil ik me bij aansluiten.
Vind het ook moeilijk om bepaalde contacten in stand te houden.
Helemaal als dit niet meer bij mijn interesses en behoeftes aansluit.
Op den duur kan dit bij mij gaan veranderen en verschuiven
Dat klinkt wellicht wat hard, maar op den duur kan ik het gevoel hebben dat bepaalde personen op den duur niet meer bij me passen en dat ik het gevoel heb dat ik van ze vervreemd raak.
Niet leuk natuurlijk en ik vind dit ook moeilijk om uit te leggen.
Bij bepaalde mensen heb ik sterk het gevoel gehad (vooral in het verleden) dat ik zodanig werd meegezogen in hun wereld, interesses en dat ik mij daar steeds ongelukkiger in ben gaan voelen.
Doordat ik geen tegengas kon bieden ging het van kwaad tot erger.
Blijkbaar heb ik teveel de indruk gewekt dat ik geïnteresseerd was.
Dit was slechts echter oppervlakkig belangstelling en ik had het gevoel dat dit zo hoorde (in deze samenleving).
Ik probeer hier wel steeds meer mee af te rekenen, maar moet er wel alert op zijn en blijven dat ik niet opnieuw tegen dit soort kan aanlopen.
En ik heb geen zin om meer om nog langer meer te schijn op te houden en ik wil gewoon eerlijk hierin kunnen zijn (dat ik geen interesse heb oid).
Ik heb echter in het verleden gemerkt dat bepaalde mensen het niet leuk vonden als ik eerlijk mijn gevoelens toonde en/of mijn grenzen ergens duidelijk in aangaf.
Dat is echter iets wat ik mij niet langer meer wil aantrekken op persoonlijk vlak.
Ik heb het recht om mijn gevoelens te uiten en als anderen daar verongelijkt en verontwaardigd over doen, dan is dat hun probleem.
Mensen die geen gevoelens en (persoonlijke) grenzen willen respecteren, ben ik liever kwijt dan rijk.
anoniem_397092 wijzigde dit bericht op 23-08-2020 21:25
36.98% gewijzigd
zondag 23 augustus 2020 om 21:06
Erg herkenbaar ook voor mij.Kwebbeltje91 schreef: ↑23-08-2020 20:48Ben ik met je eens. Bij mij lag de oorzaak in het feit dat ik erg onzeker over mezelf was, gepest werd, en dat ik een makkelijke prooi was voor vriendschappen. Ik was zo blij als ik eens een vriendin had!
De laatste jaren heb ik bewust wat vriendschappen laten verwateren. Jammer, maar als het 9 van de 10 keer van mijn kant komt, ben ik er klaar mee. Nu begin ik langzaam weer wat vriendschappen op te bouwen maar toch ben ik nog wat voorzichtiger erin, omdat ik vroeger zoveel teleur ben gesteld. En ik heb het liefst ook geen vriendschappen met vrouwen die al kinderen hebben. Niet dat alle vrouwen zo zijn hoor, laat ik dat even voorop stellen
Vooral van dat bewust laten verwateren van vriendschappen.
Niet leuk, maar soms echt noodzakelijk (vooral als het echt totaal niet meer klikt).
maandag 24 augustus 2020 om 13:35
Ik ben selectiever geworden in vriendschappen. Raakpunten hebben vind ik heel belangrijk. Zodat je genoeg gespreksstof hebt. Als er om de haver klap langere stiltes vallen maakt me dat zenuwachtig.
Puur met mijn verstand gedacht weet ik dat mensen en de wereld veranderen. Maar het gaat vaak tegen mijn gevoel in. Soms heb ik langer tijd nodig om eraan te wennen. En andere dingen wennen nooit.
Puur met mijn verstand gedacht weet ik dat mensen en de wereld veranderen. Maar het gaat vaak tegen mijn gevoel in. Soms heb ik langer tijd nodig om eraan te wennen. En andere dingen wennen nooit.
maandag 24 augustus 2020 om 16:39
Dat van het selectiever in vriendschappen zijn geworden herken ik ook erg sterk.
In het verleden hebben bepaalde mensen misbruik erg van me gemaakt.
Ondermeer door me voor het karretje te spannen en zogenaamde te doen alsof ze me accepteerden en begrepen.
Toch moet ik wel zeggen dat ik steeds meer het gevoel heb dat ik lange tijd blijkbaar de indruk heb gewekt dat ik alles wel 'best' leek te vinden en alles maar over me heen liet komen.
Soms probeerde ik wel grenzen aan te geven, maar blijkbaar is dit allemaal te halfslachtig geweest.
Ik ben te weinig mezelf geweest en heb te weinig me laten doen gelden.
Anderzijds vermoed ik ook weer dat je tot bepaalde personen gewoon niet goed doordringt.
En dat ze toch alleen maar hun eigen kop volgen.
Dit kan natuurlijk ook weer voor scheefgroei zorgen.
In het verleden hebben bepaalde mensen misbruik erg van me gemaakt.
Ondermeer door me voor het karretje te spannen en zogenaamde te doen alsof ze me accepteerden en begrepen.
Toch moet ik wel zeggen dat ik steeds meer het gevoel heb dat ik lange tijd blijkbaar de indruk heb gewekt dat ik alles wel 'best' leek te vinden en alles maar over me heen liet komen.
Soms probeerde ik wel grenzen aan te geven, maar blijkbaar is dit allemaal te halfslachtig geweest.
Ik ben te weinig mezelf geweest en heb te weinig me laten doen gelden.
Anderzijds vermoed ik ook weer dat je tot bepaalde personen gewoon niet goed doordringt.
En dat ze toch alleen maar hun eigen kop volgen.
Dit kan natuurlijk ook weer voor scheefgroei zorgen.
maandag 24 augustus 2020 om 18:51
Ik weet natuurlijk niet in welke context dit is gezegd. Maar als het een beetje gekscherend is geweest, dan is er niks aan de hand... Vind ik dan. Maar ik denk dat hier de kern ligt. Jij vond het wél kwetsend. Maar waarom dan? Omdat je zelf ook vindt dat je vermijden tot kunst hebt verheven, waarschijnlijk. Dit soort opmerkingen raken je alleen als ze een kern van waarheid hebben... of meer: als jij zelf vindt dat ze een kern van waarheid hebben... want daardoor word je erdoor geraakt. Misschien vond je het zelfs kleinerend, maar dat is wat JIJ er in je hoofd van hebt gemaakt.
Als iemand tegen mij zou zeggen: 'Jij bent een grijze muis', dan voel ik me ook geraakt. Omdat ik dat deep inside vind van mezelf. Maar als iemand zou zeggen dat ik lui ben, dan doet me dat niks. Want dat vind ik niet van mezelf, dus die opmerking kan ik makkelijk van me af laten glijden.
Dat is hoe het werkt. Dus je kunt a) stoppen met vermijden (maar dan omdat je jezelf daar beter bij voelt!) en b) accepteren dat je de neiging hebt tot vermijden. Want hoe zou het zijn als je na zo'n opmerking denkt: ja, ik heb vermijden inderdaad tot kunst verheven... zal ik er wat mee gaan doen of niet? En that's it. Verder laat je het daarbij.
En inderdaad... dit is niet zozeer een introversie-probleem. Maar ik denk wel dat het meer voorkomt bij mensen die meer over uitspraken nadenken. En dan vooral ten opzichte van mensen die er wat makkelijker dingen uitflappen... en zo is het toch weer een introvert-extravert dingetje.
maandag 24 augustus 2020 om 20:22
@vivinnetje;
Het was niet bepaald gekscherend bedoeld en hij sloeg er een vrij verwijtende toon in aan.
Daarnaast heeft hij ook veel vaker best wel nare opmerkingen naar mij geplaatst.
Niet dat ik wrok wil koesteren, maar het heeft wel degelijk aan me gevreten.
Verder kan ik jouw reactie wel goed begrijpen.
Vooral de laatste alinea vind ik ook erg helder en treffend.
Het was niet bepaald gekscherend bedoeld en hij sloeg er een vrij verwijtende toon in aan.
Daarnaast heeft hij ook veel vaker best wel nare opmerkingen naar mij geplaatst.
Niet dat ik wrok wil koesteren, maar het heeft wel degelijk aan me gevreten.
Verder kan ik jouw reactie wel goed begrijpen.
Vooral de laatste alinea vind ik ook erg helder en treffend.
maandag 24 augustus 2020 om 21:14
Heb vanavond met mijn maatschappelijk werker gebeld.
We hebben het ook weer gehad over die voormalige vriend (mbt die toestanden met de sauna).
Ik heb deze persoon geblokkeerd, want zo langzamerhand ben ik bang voor hem geworden..
Ik denk dat ik jarenlang mij te soft naar hem heb opgesteld en hem met fluwelen handschoentjes heb aangepakt.
Er klopt vrij weinig van mijn communicatie en van van van zijn manier van communiceren trouwens ook niet (hij is vrij verwaand en narcistisch).
Om even bij mezelf te blijven.
Ik merk gewoon dat ik te weinig karakter toon en dat ik te weinig pit en power heb.
Ben vaak slap en halfslachtig in mijn communicatie en laat te makkelijk over me heenlopen.
Kan ook vaak moeilijk 'nee' zeggen.
Heb net weer toegezegd om op iemand zijn katten te gaan passen, terwijl ik dit eigenlijk niet wilde.
Maar goed; ga het nu toch maar doen.
Mijn communicatie zal toch echt anders moeten, want dit kan zo niet langer.
Sinds de middelbare school ben ik al erg mensenschuw en gesloten.
Ben ook nooit echt een 'knokker' geweest en leek alles wel best te vinden.
Die houding heeft me altijd parten gespeeld.
Net als het feit dat ik te weinig lef heb ik contacten leggen en het aangaan van relaties.
Merkwaardig genoeg heb ik best een leuke vrienden- en kennissenkring, maar een relatie heb ik al twintig jaar niet meer gehad (ben nu 43).
Net alsof ik al die jaren heb stil gestaan en in een totaal zwart gat ben terecht gekomen op dit vlak.
Merk gewoon dat ik het bij vrouwen niet echt goed doe, ook door mijn onzekere houding.
Tevens heb ik gewoon erg sterk het gevoel dat ik vaak mezelf niet ben.
En nogmaals; het ontbreekt mij ook aan lef om daadwerkelijk iets op dit vlak aan te gaan.
We hebben het ook weer gehad over die voormalige vriend (mbt die toestanden met de sauna).
Ik heb deze persoon geblokkeerd, want zo langzamerhand ben ik bang voor hem geworden..
Ik denk dat ik jarenlang mij te soft naar hem heb opgesteld en hem met fluwelen handschoentjes heb aangepakt.
Er klopt vrij weinig van mijn communicatie en van van van zijn manier van communiceren trouwens ook niet (hij is vrij verwaand en narcistisch).
Om even bij mezelf te blijven.
Ik merk gewoon dat ik te weinig karakter toon en dat ik te weinig pit en power heb.
Ben vaak slap en halfslachtig in mijn communicatie en laat te makkelijk over me heenlopen.
Kan ook vaak moeilijk 'nee' zeggen.
Heb net weer toegezegd om op iemand zijn katten te gaan passen, terwijl ik dit eigenlijk niet wilde.
Maar goed; ga het nu toch maar doen.
Mijn communicatie zal toch echt anders moeten, want dit kan zo niet langer.
Sinds de middelbare school ben ik al erg mensenschuw en gesloten.
Ben ook nooit echt een 'knokker' geweest en leek alles wel best te vinden.
Die houding heeft me altijd parten gespeeld.
Net als het feit dat ik te weinig lef heb ik contacten leggen en het aangaan van relaties.
Merkwaardig genoeg heb ik best een leuke vrienden- en kennissenkring, maar een relatie heb ik al twintig jaar niet meer gehad (ben nu 43).
Net alsof ik al die jaren heb stil gestaan en in een totaal zwart gat ben terecht gekomen op dit vlak.
Merk gewoon dat ik het bij vrouwen niet echt goed doe, ook door mijn onzekere houding.
Tevens heb ik gewoon erg sterk het gevoel dat ik vaak mezelf niet ben.
En nogmaals; het ontbreekt mij ook aan lef om daadwerkelijk iets op dit vlak aan te gaan.
maandag 24 augustus 2020 om 22:52
Mund, ik vind het zo jammer te lezen dát je zoveel lijkt te moeten knokken en dat je zo op je hoede moet zijn, omdat er anders misbruik van je wordt gemaakt. Ik maak dit soort dingen echt nooit mee met mensen. Ik ben ook niet echt van de confrontatie, maar ik kom ook zelden in situaties waarvan ik denk, mensen gaan nu echt te ver bij mij. Ik vraag me af of je soms bepaalde types aantrekt, of dat ik gewoon geluk heb gehad. Werk, vrienden, familie, ik herken dit gevoel dat er misbruik van me wordt gemaakt gewoon totaal niet. Ik vind het heel naar om te lezen dat je je soms zo in een hoek gedrukt voelt.
Ik moet wel zeggen, zoiets als tegen mijn zin in op katten passen zou mij echt niet overkomen, want Nee zeggen kan ik als verstokte introvert als de beste. Nu heb ik ook nog een hekel aan katten, maar dat terzijde, maar ook andere van dat soort verplichtingen houd ik niet van en omgekeerd zou ik dat ook nooit aan een ander vragen. Als je bepaalde dingen pertinent niet doet hoef je ook minder Nee te zeggen, want dan vragen mensen dat niet aan jou. Ik kan je nu al op een briefje geven dat de mensen van de katten na deze keer een volgende keer weer aan jou denken. Zit je weer in dezelfde situatie.
Ik moet wel zeggen, zoiets als tegen mijn zin in op katten passen zou mij echt niet overkomen, want Nee zeggen kan ik als verstokte introvert als de beste. Nu heb ik ook nog een hekel aan katten, maar dat terzijde, maar ook andere van dat soort verplichtingen houd ik niet van en omgekeerd zou ik dat ook nooit aan een ander vragen. Als je bepaalde dingen pertinent niet doet hoef je ook minder Nee te zeggen, want dan vragen mensen dat niet aan jou. Ik kan je nu al op een briefje geven dat de mensen van de katten na deze keer een volgende keer weer aan jou denken. Zit je weer in dezelfde situatie.
maandag 24 augustus 2020 om 23:07
rumforviva,
Ik denk eerder dat ik bepaalde types aan lijk te trekken.
Heb al eerder geschreven, dat ik in het verleden vrij naïef ben geweest in het aangaan van bepaalde contacten en me te afhankelijk ook opstelde hierin..
Ik negeerde te lang mijn eigen gevoelens hierin.
Ook door angst, onzekerheid en een negatief zelfbeeld (wat resulteerde ook in onderdanigheid).
Het leek alsof ik naar acceptatie en bevestiging zocht.
Continu maskeerde ik mezelf weer met een houding dat ik het wel allemaal best leek te vinden.
Het klinkt haast als veinzen en dat vind ik wel pijnlijk om te moeten constateren.
Niet goed natuurlijk en ik heb hier dan ook erg mee geworsteld.
Ik leek mezelf te verloochenen en durfde geen stelling te nemen en ergens een grens in te trekken.
Erg slap natuurlijk; ik wilde echter gewoon geen problemen.
Die kwamen vroeg of laat natuurlijk toch wel.
Wat betreft je reactie over het passen op de katten; daar moet ik je wel gelijk in geven.
Ik was er ook erg door overvallen toen het me gevraagd werd.
Ik denk eerder dat ik bepaalde types aan lijk te trekken.
Heb al eerder geschreven, dat ik in het verleden vrij naïef ben geweest in het aangaan van bepaalde contacten en me te afhankelijk ook opstelde hierin..
Ik negeerde te lang mijn eigen gevoelens hierin.
Ook door angst, onzekerheid en een negatief zelfbeeld (wat resulteerde ook in onderdanigheid).
Het leek alsof ik naar acceptatie en bevestiging zocht.
Continu maskeerde ik mezelf weer met een houding dat ik het wel allemaal best leek te vinden.
Het klinkt haast als veinzen en dat vind ik wel pijnlijk om te moeten constateren.
Niet goed natuurlijk en ik heb hier dan ook erg mee geworsteld.
Ik leek mezelf te verloochenen en durfde geen stelling te nemen en ergens een grens in te trekken.
Erg slap natuurlijk; ik wilde echter gewoon geen problemen.
Die kwamen vroeg of laat natuurlijk toch wel.
Wat betreft je reactie over het passen op de katten; daar moet ik je wel gelijk in geven.
Ik was er ook erg door overvallen toen het me gevraagd werd.
dinsdag 25 augustus 2020 om 00:38
Volgens mij hebben we het hier al eens over gehad... maar ik snap het wel, je voelt je overvallen en vergeet dan na te denken. En misschien wil je iemand ook pleasen, hoe erg is het om die katten eten te geven, denk je dan...
Het is het beste om het antwoord even uit te stellen, als je je overvallen voelt. Gewoon: 'Ik denk er even over na, oké?'. En dan kun je erover nadenken en besluiten dat je het niet doet. Je hoeft niet eens een reden op te geven, beter van niet als je denkt dat de ander het dan gaat weerleggen. "Geen zin" is een legitieme reden he, dat is jouw goed recht!
Overigens kun je er best op terugkomen. Dan zeg je dat je je overvallen voelde maar er nu over hebt nagedacht en het niet wil doen.
dinsdag 25 augustus 2020 om 07:21
@mund wat ik tegenwoordig doe als iets me wordt gevraagd: "Daar denk ik nog een over na"
Dan laat je het antwoord even in het midden, en kun je er rustig over nadenken. Ik ken het wel hoor, dat je eigenlijk overrompeld wordt door iets en gelijk enthousiast ja zegt, en daarna denkt; maar dit wil ik helemaal niet.
Dan laat je het antwoord even in het midden, en kun je er rustig over nadenken. Ik ken het wel hoor, dat je eigenlijk overrompeld wordt door iets en gelijk enthousiast ja zegt, en daarna denkt; maar dit wil ik helemaal niet.
dinsdag 25 augustus 2020 om 09:18
vivinnetje, Kwebbeltje91 en rumforviva,
Bedankt voor jullie reacties
Ik had ook beter kunnen laten weten dat ik er nog even over zou nadenken.
Ik heb te snel en ondoordacht hierop gereageerd.
Misschien was het ook wel om te pleasen.
Daar baal ik wel van.
Ik merk dat ik vaak te meegaand ben en daardoor werk ik mezelf alleen maar in lastige situaties.
Enfin; pas nu op de katten en het moet maar even zo.
Bedankt voor jullie reacties
Ik had ook beter kunnen laten weten dat ik er nog even over zou nadenken.
Ik heb te snel en ondoordacht hierop gereageerd.
Misschien was het ook wel om te pleasen.
Daar baal ik wel van.
Ik merk dat ik vaak te meegaand ben en daardoor werk ik mezelf alleen maar in lastige situaties.
Enfin; pas nu op de katten en het moet maar even zo.
dinsdag 25 augustus 2020 om 13:45
Mund: Goed dat je die saunavriend geblokkeerd hebt. Je hebt het vaak genoeg geprobeerd uit leggen. Het houd een keer op.
Mijn moeder zegt ook gauw "ja" en is in het begin enthousiast. En daarna denken: "Waar begin ik nu weer aan?" Maar haar wordt vaak van alles gevraagd wat mij nooit gevraagd wordt. Dus ik hoef veel minder vaak "nee" te zeggen. Scheelt weer.
Dat stilstaan herken ik. Vind het ook jammer dat de weinige ervaringen die ik heb met "relaties" allemaal negatief waren. Het weerhoud me ervan om nieuwe te beginnen. Als ik dan hoor of lees dat een goede partner je minpunten accepteert kan ik dat maar heel moeilijk geloven. Omdat ik het niet ken.
Mijn moeder zegt ook gauw "ja" en is in het begin enthousiast. En daarna denken: "Waar begin ik nu weer aan?" Maar haar wordt vaak van alles gevraagd wat mij nooit gevraagd wordt. Dus ik hoef veel minder vaak "nee" te zeggen. Scheelt weer.
Dat stilstaan herken ik. Vind het ook jammer dat de weinige ervaringen die ik heb met "relaties" allemaal negatief waren. Het weerhoud me ervan om nieuwe te beginnen. Als ik dan hoor of lees dat een goede partner je minpunten accepteert kan ik dat maar heel moeilijk geloven. Omdat ik het niet ken.
dinsdag 25 augustus 2020 om 16:16
Ja, en wees ook niet te streng voor jezelf.Misschien kun je ook denken: het is voor mij een kleine moeite om het probleem op te lossen, dus och. Ik vind het sympathiek en ik hoop dat de kattenbezitter dat ook zo zie en het waardeert, niet dat die dat dan voor lief neemt.
En zo niet, dan is dit weer een leermoment. Hopelijk herken je het dan de volgende keer op tijd. Al is het maar dat je de situatie herkent als een situatie waarin je wat bedenktijd vraagt voor je 'ja' zegt..
dinsdag 25 augustus 2020 om 16:19
rumforviva;
Ben eigenlijk wel benieuwd naar dat boek.
hondenmens
Ben die gast inderdaad helemaal beu.
Heb hem lang genoeg in een zekere zin in 'bescherming' genomen.
De grens is echter bereikt en van mij hoeft het niet meer.
Erg vervelend ook van dat stil staan qua relaties.
Vind het ook wel erg vervelend om dit bij mezelf te moeten constateren/
Kan echter niet wegdraaien voor de feiten.
Anderzijds wil ik me ook niet te afhankelijk opstellen.
En toch kan eenzaamheid mij nog weleens aanvliegen.
Ik zal het ook moeten incasseren.
Op sommige momenten kan het weleens heftig zijn
Het is natuurlijk maar niet hoe je ermee omgaat.
Dat geldt voor ieder weer anders.
Ben eigenlijk wel benieuwd naar dat boek.
hondenmens
Ben die gast inderdaad helemaal beu.
Heb hem lang genoeg in een zekere zin in 'bescherming' genomen.
De grens is echter bereikt en van mij hoeft het niet meer.
Erg vervelend ook van dat stil staan qua relaties.
Vind het ook wel erg vervelend om dit bij mezelf te moeten constateren/
Kan echter niet wegdraaien voor de feiten.
Anderzijds wil ik me ook niet te afhankelijk opstellen.
En toch kan eenzaamheid mij nog weleens aanvliegen.
Ik zal het ook moeten incasseren.
Op sommige momenten kan het weleens heftig zijn
Het is natuurlijk maar niet hoe je ermee omgaat.
Dat geldt voor ieder weer anders.
dinsdag 25 augustus 2020 om 16:20
Dit is zeker weer een goed leermoment.vivinnetje schreef: ↑25-08-2020 16:16
Misschien kun je ook denken: het is voor mij een kleine moeite om het probleem op te lossen, dus och. Ik vind het sympathiek en ik hoop dat de kattenbezitter dat ook zo zie en het waardeert, niet dat die dat dan voor lief neemt.
En zo niet, dan is dit weer een leermoment. Hopelijk herken je het dan de volgende keer op tijd. Al is het maar dat je de situatie herkent als een situatie waarin je wat bedenktijd vraagt voor je 'ja' zegt..
Dat is absoluut zo.
dinsdag 25 augustus 2020 om 16:41
hondenmens schreef: ↑25-08-2020 13:45Dat stilstaan herken ik. Vind het ook jammer dat de weinige ervaringen die ik heb met "relaties" allemaal negatief waren. Het weerhoud me ervan om nieuwe te beginnen. Als ik dan hoor of lees dat een goede partner je minpunten accepteert kan ik dat maar heel moeilijk geloven. Omdat ik het niet ken.
Hondenmens, het is naar dat de weinige relatie-ervaring die je hebt allemaal negatief is. Ik ben zelf iemand die zich in een relatie wel makkelijk geeft. Dat heeft ook niet altijd goed uitgepakt, bijvoorbeeld wat ik hiervoor schetste... die naar narcisme/borderline neigende relatie. En ook ben ik gescheiden van de vader van m'n kinderen omdat dat ook niet gelijkwaardig meer was, hij maakte carrière en ik bleef een beetje hangen in het gezinnetje wat ik graag wilde vormen. Het maakt je kwetsbaar als je jezelf geeft. Juist dat kwetsbare stuk is misschien waar het bij jou spaak loopt. Want als je alleen maar hebt ervaren dat een ander je kleineert en niet het beste met je voor heeft, dan kan ik me voorstellen dat je je juist afsluit. Op de een of andere manier kan ik dat juist niet, ik moet één iemand hebben bij wie ik kwetsbaar mag zijn. Ik ben daar niet trots op trouwens, want het heeft meer te maken met een bepaalde afhankelijkheid, het niet alleen kunnen redden. Ik heb ook nooit lang zonder relatie gezeten.
Mijn vriend is een type waar niet elke vrouw op valt. Klein en iel... voor een man is dat lastig, omdat de norm toch wel is om groot en sterk te zijn. Ik heb hem er niet op uitgezocht, maar het liep gewoon zo. Ik ben zelf een kop groter en het gekke is dat het juist wel gelijkwaardig voelt. Ik ben in veel opzichten de mindere (economisch minder geslaagd, bang aangelegd, sociaal onhandig). Mijn vriend vindt dat hij zichzelf kan zijn bij mij en andersom vind ik dat ook bij hem, hij accepteert mijn minpunten dus echt en sterker nog... hij ervaart het niet als minpunten. Soms neemt hij mij ook dingen uit handen waar ik niet goed in ben of die ik niet durf en probeert rekening met me te houden. Dat lukt niet altijd omdat hij zo anders is (meer extravert), maar dan ga ik uit van goede intenties, ik weet zeker dat hij dat niet doet om mij een hak te zetten. Nou ja, dát is waar het om draait en ik ben heel blij dat ik met mijn problematiek een respectvol iemand heb getroffen voor wie ik ook wat beteken met mijn goede dingen (zorgzaamheid bijvoorbeeld). Zo'n combi gun ik iedereen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
