Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee! Deel 2
donderdag 23 juli 2020 om 08:59
Het vorige deel hebben we vol geschreven. In dit deel gaan we verder. Wie schrijft er nog meer mee?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
In this mad house we must all survive
woensdag 26 augustus 2020 om 22:20
Mijn juf pikte mij er ook altijd uit. Ook al deed de hele klas iets wat niet mocht dan sprak ze alleen mij aan. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit iets positiefs over mij zei. Al probeerde ik soms wel indruk te maken. Dan vertelde ik dat ik een nieuwe fiets of broek had. Dan was haar enige antwoord: "Ja ik zie het."vivinnetje schreef: ↑26-08-2020 19:11Regressietherapie... ik weet niet of het daaronder valt? Je gaat inderdaad onder hypnose, haalt de gebeurtenis terug en doorvoelt het nog een keer. Helaas weet ik nu alleen nog de achternaam van die juf en ik kan haar daarmee niet meer traceren. Anders had ik vast voor die therapie al eens contact gezocht, maar nu is het ook prima... ik wil niet dat ze een rol blijft spelen in m'n leven.
M'n moeder zei dat ze het jammer vond dat ik het voor me had gehouden, anders was zij ook naar de directeur gestapt. Ik heb het pas jaren later een keer verteld. Ik heb het voor mezelf gehouden omdat ik me inderdaad heel erg schaamde. Vooral omdat ik toen heel erg het gevoel had dat ik door de mand viel, want ik was ook een slap onzeker kind. Ze pikte echt mij eruit. En met mij nog een paar 'zwakke' kinderen hoor, ik was het niet alleen. Daarom denk ik dat ze in andere klassen ook wel een paar zondebokjes had... Ze moet vast een keer tegen de lamp zijn gelopen maar dat heb ik niet meegekregen.
Wat ik van mijn moeder weet is dat ze niet tegen gezag kon.
Ik vertelde het trouwens zelf ook niet dat de juf mij kleineerde. Daar kwamen mijn ouders achter via klasgenootjes die kwamen spelen. Daarna vroegen ze mij of het waar was en kon ik niet meer zwijgen. Ook zij vonden het jammer dat ze het niet eerder wisten, dan was de schade misschien beperkt gebleven. Gelukkig heeft ze zelf geen kinderen.
woensdag 26 augustus 2020 om 23:03
Ik merk wel dat een schoolperiode door dit soort dingen een grote invloed op iemand kan hebben. Ik zou nauwelijks meer weten wie mijn juf op de basisschool was. Ik denk echt nooit meer aan basis/middelbare school, dat is zo ontzettend lang geleden voor mij. Heel naar dat sommige gebeurtenissen iemand echt kunnen knakken.
vrijdag 28 augustus 2020 om 17:05
Had vandaag een wat aparte situatie op de werkvloer (dagbesteding).
Ik moest van een computer een bestand afhalen en daarvoor moest ik naar een andere kantoorruimte, waar iemand anders zat.
Ivm de coronatoestanden, l;iet ik aan hem weten heel even te blijven en dat ik gelijk ook weer weg ging.
Dit omdat we anders te dicht op elkaar zouden zitten.
Hij reageerde ondermeer door de zeggen dat dit geen probleem was en dat ik me niet hoefde te verontschuldigen.
Had opzicht niet zo'n probleem ermee dat hij dit zei.
Het feit is echter dat dit iets over mij zegt en dat ik hier best last van heb.
Hiermee bedoel ik dat ik me sowieso gauw verontschuldig.
Voel mezelf hier niet goed over, maar het lijkt een soort van gedrag wat ik kan hebben bij dergelijke situaties.
Heb namelijk het gevoel dat ik mezelf hiermee in een 'zwakke' positie zet en hierdoor erg onderdanig lijk te zijn.
Natuurlijk hoeft het niet verkeerd te zijn om ergens je excuses over te maken.
Als je dit echter te vaak en/of te gauw doet, doe je jezelf daarmee tekort.
En dat is ook het probleem waar ik mee kamp.
Dit komt ook voort uit een soort van angst en onzekerheid en wellicht ook een vluchtige houding, verlegenheid oid.
Ik moest van een computer een bestand afhalen en daarvoor moest ik naar een andere kantoorruimte, waar iemand anders zat.
Ivm de coronatoestanden, l;iet ik aan hem weten heel even te blijven en dat ik gelijk ook weer weg ging.
Dit omdat we anders te dicht op elkaar zouden zitten.
Hij reageerde ondermeer door de zeggen dat dit geen probleem was en dat ik me niet hoefde te verontschuldigen.
Had opzicht niet zo'n probleem ermee dat hij dit zei.
Het feit is echter dat dit iets over mij zegt en dat ik hier best last van heb.
Hiermee bedoel ik dat ik me sowieso gauw verontschuldig.
Voel mezelf hier niet goed over, maar het lijkt een soort van gedrag wat ik kan hebben bij dergelijke situaties.
Heb namelijk het gevoel dat ik mezelf hiermee in een 'zwakke' positie zet en hierdoor erg onderdanig lijk te zijn.
Natuurlijk hoeft het niet verkeerd te zijn om ergens je excuses over te maken.
Als je dit echter te vaak en/of te gauw doet, doe je jezelf daarmee tekort.
En dat is ook het probleem waar ik mee kamp.
Dit komt ook voort uit een soort van angst en onzekerheid en wellicht ook een vluchtige houding, verlegenheid oid.
zaterdag 5 september 2020 om 23:10
Een vroegere jeugdvriendin heeft me uitgenodigd voor haar bruiloft in Mei volgend jaar. Als het doorgaat met de Corona toestanden. Ik heb gezegd zulke dingen even te moeten laten bezinken. Ze snapt het, omdat een andere vriendin van haar dit ook heeft.
Maar dan komt het. Ik vind het leuk voor haar dat ze gaat trouwen, maar voel niet de behoefte om erbij te zijn. We waren ooit goede vriendinnen, maar zijn al jaren uit elkaar gegroeid. We hebben een totaal verschillend leven. In 2007 is ze verhuisd naar de andere kant van de provincie. De afstand maakt het ook moeilijk. Om die redenen nodig ik haar niet meer uit op mijn verjaardagen. De gespreksstof is snel op en ik denk steeds: Wat moet ik nou zeggen? Voel zo weinig binding meer. Het is sowieso moeilijk afspreken met haar. Ze doet dikwijls vaag. Blijkbaar ziet zij mij nog steeds als een vriendin en wil me er graag bij hebben. Ik zit er niet op te wachten, maar weet nog niet wat ik ga zeggen. Zouden jullie naar iemands bruiloft gaan waar je eigenlijk niks meer mee hebt?
Maar dan komt het. Ik vind het leuk voor haar dat ze gaat trouwen, maar voel niet de behoefte om erbij te zijn. We waren ooit goede vriendinnen, maar zijn al jaren uit elkaar gegroeid. We hebben een totaal verschillend leven. In 2007 is ze verhuisd naar de andere kant van de provincie. De afstand maakt het ook moeilijk. Om die redenen nodig ik haar niet meer uit op mijn verjaardagen. De gespreksstof is snel op en ik denk steeds: Wat moet ik nou zeggen? Voel zo weinig binding meer. Het is sowieso moeilijk afspreken met haar. Ze doet dikwijls vaag. Blijkbaar ziet zij mij nog steeds als een vriendin en wil me er graag bij hebben. Ik zit er niet op te wachten, maar weet nog niet wat ik ga zeggen. Zouden jullie naar iemands bruiloft gaan waar je eigenlijk niks meer mee hebt?
zondag 6 september 2020 om 00:56
Ik zou dan even m’n gezicht laten zien maar er geen hele lange avond van maken. Omdat ik ook denk: jullie zijn nu uit elkaar gegroeid, maar dat kan ook weer anders worden. Ooit hadden jullie wel een klik, dus waarom zou dat niet weer gebeuren? Misschien goed om dat soort contacten op een laag pitje nog wel te behouden?
zondag 6 september 2020 om 02:08
Ik denk dat je bovenstaande situatie zoals beschreven overanalyseert. Je hebt jezelf niet in een zwakke positie gezet. Je bent gewoon niet zonder overleg naar binnen gedenderd en de ander zegt uit beleefdheid dat het niet nodig is je daarvoor te excuseren. Normale omgangsvormen. Prima zo.Mund schreef: ↑28-08-2020 17:05Had vandaag een wat aparte situatie op de werkvloer (dagbesteding).
Ik moest van een computer een bestand afhalen en daarvoor moest ik naar een andere kantoorruimte, waar iemand anders zat.
Ivm de coronatoestanden, l;iet ik aan hem weten heel even te blijven en dat ik gelijk ook weer weg ging.
Dit omdat we anders te dicht op elkaar zouden zitten.
Hij reageerde ondermeer door de zeggen dat dit geen probleem was en dat ik me niet hoefde te verontschuldigen.
Had opzicht niet zo'n probleem ermee dat hij dit zei.
Het feit is echter dat dit iets over mij zegt en dat ik hier best last van heb.
Hiermee bedoel ik dat ik me sowieso gauw verontschuldig.
Voel mezelf hier niet goed over, maar het lijkt een soort van gedrag wat ik kan hebben bij dergelijke situaties.
Heb namelijk het gevoel dat ik mezelf hiermee in een 'zwakke' positie zet en hierdoor erg onderdanig lijk te zijn.
Natuurlijk hoeft het niet verkeerd te zijn om ergens je excuses over te maken.
Als je dit echter te vaak en/of te gauw doet, doe je jezelf daarmee tekort.
En dat is ook het probleem waar ik mee kamp.
Dit komt ook voort uit een soort van angst en onzekerheid en wellicht ook een vluchtige houding, verlegenheid oid.
zondag 6 september 2020 om 09:22
Wanneer heb je deze vriendin voor het laatst gezien? En echt alleen met haar afgesproken? Als dat echt lang geleden is zou ik bedanken voor de uitnodiging. Heb bij dit soort uitnodigingen het idee dat goed bent voor de zaalvulling of zo.hondenmens schreef: ↑05-09-2020 23:10Een vroegere jeugdvriendin heeft me uitgenodigd voor haar bruiloft in Mei volgend jaar. Als het doorgaat met de Corona toestanden. Ik heb gezegd zulke dingen even te moeten laten bezinken. Ze snapt het, omdat een andere vriendin van haar dit ook heeft.
Maar dan komt het. Ik vind het leuk voor haar dat ze gaat trouwen, maar voel niet de behoefte om erbij te zijn. We waren ooit goede vriendinnen, maar zijn al jaren uit elkaar gegroeid. We hebben een totaal verschillend leven. In 2007 is ze verhuisd naar de andere kant van de provincie. De afstand maakt het ook moeilijk. Om die redenen nodig ik haar niet meer uit op mijn verjaardagen. De gespreksstof is snel op en ik denk steeds: Wat moet ik nou zeggen? Voel zo weinig binding meer. Het is sowieso moeilijk afspreken met haar. Ze doet dikwijls vaag. Blijkbaar ziet zij mij nog steeds als een vriendin en wil me er graag bij hebben. Ik zit er niet op te wachten, maar weet nog niet wat ik ga zeggen. Zouden jullie naar iemands bruiloft gaan waar je eigenlijk niks meer mee hebt?
zondag 6 september 2020 om 09:24
Momenteel heb ik een wat lastige situatie met een vriend van mij.
Heb bijna twee weken op de katten van hem gepast.
Nou vond ik dat opzicht geen probleem.
Het was echter best wel een smerige boel daarzo.
Ondermeer de wc was erg smerig.
Heb deze daarom maar even schoon gemaakt.
Niet dat dit mijn taak is, maar vond het wel erg ranzig eigenlijk.
Wil me ook verder helemaal niet met zijn leven bemoeien; vond het echter wel vervelend dat ik hiermee geconfronteerd werd.
Tevens had hij geen schepje voor de kattenbak.
Die heb ik zelf maar meegenomen.
Als ik de lift uitkwam rook ik ook al een vieze kattenbaklucht (in de portiekruimte).
Niet echt fijn voor de buren.
Het viel me al met al toch wel erg tegen.
En ik heb besloten niet meer bij hem op te gaan passen.
Vind het vervelend dat ik jullie dit moet laten weten.
Wilde het toch wel kwijt.
Zit er dusdanig mee in mijn maag, dat ik momenteel echt even niet meer weet wat ik met de situatie aan moet.
Heb toch veel te makkelijk 'ja' gezegd, toen ik hiervoor gevraagd werd.
Dat is iets wat ik beter niet had kunnen doen en beter over had moeten nadenken.
Vind het ook lastig om hem met deze situatie (en mijn gevoel hierover) te confronteren.
Hij kan best wel onverschillig en lomp uit de hoek komen en ik heb geen trek in aanvaringen oid.
Heb bijna twee weken op de katten van hem gepast.
Nou vond ik dat opzicht geen probleem.
Het was echter best wel een smerige boel daarzo.
Ondermeer de wc was erg smerig.
Heb deze daarom maar even schoon gemaakt.
Niet dat dit mijn taak is, maar vond het wel erg ranzig eigenlijk.
Wil me ook verder helemaal niet met zijn leven bemoeien; vond het echter wel vervelend dat ik hiermee geconfronteerd werd.
Tevens had hij geen schepje voor de kattenbak.
Die heb ik zelf maar meegenomen.
Als ik de lift uitkwam rook ik ook al een vieze kattenbaklucht (in de portiekruimte).
Niet echt fijn voor de buren.
Het viel me al met al toch wel erg tegen.
En ik heb besloten niet meer bij hem op te gaan passen.
Vind het vervelend dat ik jullie dit moet laten weten.
Wilde het toch wel kwijt.
Zit er dusdanig mee in mijn maag, dat ik momenteel echt even niet meer weet wat ik met de situatie aan moet.
Heb toch veel te makkelijk 'ja' gezegd, toen ik hiervoor gevraagd werd.
Dat is iets wat ik beter niet had kunnen doen en beter over had moeten nadenken.
Vind het ook lastig om hem met deze situatie (en mijn gevoel hierover) te confronteren.
Hij kan best wel onverschillig en lomp uit de hoek komen en ik heb geen trek in aanvaringen oid.
zondag 6 september 2020 om 10:56
Mund, je hebt je vergist, dat op die katten passen had je niet moeten doen. Foutje, had je niet moeten toezeggen, kan gebeuren. Iedereen heeft dat weleens. Het enige dat je met deze ervaring moet is onthouden voor een volgende dat iemand je iets vraagt dat je niet wil, zodat je niet wéér toezegt.
Maar verder hoef je die vriend nu niet met iets te confronteren. Zijn levensstijl is de jouwe niet, dat is alles.
Het ligt nu achter je, maar je bent je belofte nagekomen. Wees sterk als hij je weer zoiets vraagt.
Natuurlijk, je zou nu ook bij voorbaat kunnen zeggen dat je dit nooit weer wil en dat je geheel als onprettig hebt ervaren. Maar dat hoeft niet. Wil je dat wel, onthoud dan, tegen lompe mensen kun je ook lomp terug doen, ze kunnen dat prima hebben.
Maar verder hoef je die vriend nu niet met iets te confronteren. Zijn levensstijl is de jouwe niet, dat is alles.
Het ligt nu achter je, maar je bent je belofte nagekomen. Wees sterk als hij je weer zoiets vraagt.
Natuurlijk, je zou nu ook bij voorbaat kunnen zeggen dat je dit nooit weer wil en dat je geheel als onprettig hebt ervaren. Maar dat hoeft niet. Wil je dat wel, onthoud dan, tegen lompe mensen kun je ook lomp terug doen, ze kunnen dat prima hebben.
anoniem_639a9136a72af wijzigde dit bericht op 06-09-2020 11:01
2.06% gewijzigd
zondag 6 september 2020 om 11:00
Hoeft geen zaalvulling te zijn, kan ook uit beleefdheid of een vorm van loyaliteit zijn.
zondag 6 september 2020 om 11:01
Ik zou ervoor bedanken. En als je het moeilijk vind om dat te zeggen, zeg je tegen die tijd: :Oh ik kan echt niet, ik heb dan een andere afspraak staan.hondenmens schreef: ↑05-09-2020 23:10Een vroegere jeugdvriendin heeft me uitgenodigd voor haar bruiloft in Mei volgend jaar. Als het doorgaat met de Corona toestanden. Ik heb gezegd zulke dingen even te moeten laten bezinken. Ze snapt het, omdat een andere vriendin van haar dit ook heeft.
Maar dan komt het. Ik vind het leuk voor haar dat ze gaat trouwen, maar voel niet de behoefte om erbij te zijn. We waren ooit goede vriendinnen, maar zijn al jaren uit elkaar gegroeid. We hebben een totaal verschillend leven. In 2007 is ze verhuisd naar de andere kant van de provincie. De afstand maakt het ook moeilijk. Om die redenen nodig ik haar niet meer uit op mijn verjaardagen. De gespreksstof is snel op en ik denk steeds: Wat moet ik nou zeggen? Voel zo weinig binding meer. Het is sowieso moeilijk afspreken met haar. Ze doet dikwijls vaag. Blijkbaar ziet zij mij nog steeds als een vriendin en wil me er graag bij hebben. Ik zit er niet op te wachten, maar weet nog niet wat ik ga zeggen. Zouden jullie naar iemands bruiloft gaan waar je eigenlijk niks meer mee hebt?
zondag 6 september 2020 om 11:41
Oh nee daar zou ik echt niet naartoe gaan Hondenmens, ik had niet eens gezegd dat ik het even moet laten bezinken...
Had gezegd dat ik even in mijn agenda moest kijken en erop terug zou komen en dan kun je vervolgens een berichtje sturen met hey, het gaat me helaas niet lukken om erbij te zijn, ik wens je een mooie dag en veel geluk toe.
Je hoeft niet eens een reden te geven.
Ik kan ook niet meer tegen dat half half hoor, of mensen waar je dan nooit meer iets van hoort, waarom zou je er dan nu wel bij moeten zijn. Als het nou iemand is die momenteel dichtbij je staat en je geeft zelf ook al aan niet echt meer die klik met haar te hebben, dus voor jou gaat het alleen maar ongemakkelijk voelen.
Had gezegd dat ik even in mijn agenda moest kijken en erop terug zou komen en dan kun je vervolgens een berichtje sturen met hey, het gaat me helaas niet lukken om erbij te zijn, ik wens je een mooie dag en veel geluk toe.
Je hoeft niet eens een reden te geven.
Ik kan ook niet meer tegen dat half half hoor, of mensen waar je dan nooit meer iets van hoort, waarom zou je er dan nu wel bij moeten zijn. Als het nou iemand is die momenteel dichtbij je staat en je geeft zelf ook al aan niet echt meer die klik met haar te hebben, dus voor jou gaat het alleen maar ongemakkelijk voelen.
zondag 6 september 2020 om 12:07
@Dagdromer: Ik snap wat je bedoelt. Maar ik denk niet dat de klik en raakpunten ineens weer gaan komen. Heb dat ook nog nooit meegemaakt in een vriendschap. Een soort comeback. De tijd dat we elkaar veel fysiek zagen was in de basisschoolleeftijd. Haar oma woonde naast ons en zij logeerde daar regelmatig. Zij woonde zelf niet in mijn dorp en zat ook op een andere school. In de jaren daarna tot nu hebben we elkaar denk ik nog geen 10 keer gezien.
@Roerdomp: De laatste keer dat ik fysiek alleen met haar afsprak is 4 jaar geleden. Was nog apart voor mijn verjaardag. Even de stad in. Maar toen was er ook weinig gespreksstof. Het jaar daarna ben ik nog even apart op haar 30e verjaardag geweest. Omdat het een kroonjaar is. Het echte feest zag ik niet zitten. Een dansavond. En ik zou nog de enige single zijn ook.
@Kwebbel: Ik laat het nu nog zogenaamd even bezinken. En over een paar weken/maanden zeggen dat ik toch niet kan. Moeilijk vind ik het inderdaad wel, angst om haar te kwetsen.
@Yesss: Ja dat half half. Ik kon toch al lang niet meer van haar op aan. Ook met afspraken doet ze dikwijls vaag. Zo van: "Misschien wel, maar kan ook van niet."
Als ze nog dicht bij me stond had ik wel even kunnen gaan. En het is ook niet bij de deur. Sowieso vind ik grote feesten ongemakkelijk.
@Roerdomp: De laatste keer dat ik fysiek alleen met haar afsprak is 4 jaar geleden. Was nog apart voor mijn verjaardag. Even de stad in. Maar toen was er ook weinig gespreksstof. Het jaar daarna ben ik nog even apart op haar 30e verjaardag geweest. Omdat het een kroonjaar is. Het echte feest zag ik niet zitten. Een dansavond. En ik zou nog de enige single zijn ook.
@Kwebbel: Ik laat het nu nog zogenaamd even bezinken. En over een paar weken/maanden zeggen dat ik toch niet kan. Moeilijk vind ik het inderdaad wel, angst om haar te kwetsen.
@Yesss: Ja dat half half. Ik kon toch al lang niet meer van haar op aan. Ook met afspraken doet ze dikwijls vaag. Zo van: "Misschien wel, maar kan ook van niet."
Als ze nog dicht bij me stond had ik wel even kunnen gaan. En het is ook niet bij de deur. Sowieso vind ik grote feesten ongemakkelijk.
zondag 6 september 2020 om 12:22
@Mund: Wat vies en vervelend met dat oppassen en die katten. Als je iemand anders op je katten en je huis laat passen zorg je op z'n minst toch wel dat je het netjes achterlaat? Als hij geen schepje had doet hij het misschien met een plastic zakje. Die wc zou ik niet aangekomen zijn. Tenzij ik heel nodig moest.Mund schreef: ↑06-09-2020 09:24Momenteel heb ik een wat lastige situatie met een vriend van mij.
Heb bijna twee weken op de katten van hem gepast.
Nou vond ik dat opzicht geen probleem.
Het was echter best wel een smerige boel daarzo.
Ondermeer de wc was erg smerig.
Heb deze daarom maar even schoon gemaakt.
Niet dat dit mijn taak is, maar vond het wel erg ranzig eigenlijk.
Wil me ook verder helemaal niet met zijn leven bemoeien; vond het echter wel vervelend dat ik hiermee geconfronteerd werd.
Tevens had hij geen schepje voor de kattenbak.
Die heb ik zelf maar meegenomen.
Als ik de lift uitkwam rook ik ook al een vieze kattenbaklucht (in de portiekruimte).
Niet echt fijn voor de buren.
Het viel me al met al toch wel erg tegen.
En ik heb besloten niet meer bij hem op te gaan passen.
Vind het vervelend dat ik jullie dit moet laten weten.
Wilde het toch wel kwijt.
Zit er dusdanig mee in mijn maag, dat ik momenteel echt even niet meer weet wat ik met de situatie aan moet.
Heb toch veel te makkelijk 'ja' gezegd, toen ik hiervoor gevraagd werd.
Dat is iets wat ik beter niet had kunnen doen en beter over had moeten nadenken.
Vind het ook lastig om hem met deze situatie (en mijn gevoel hierover) te confronteren.
Hij kan best wel onverschillig en lomp uit de hoek komen en ik heb geen trek in aanvaringen oid.
Om te voorkomen dat je er een volgende keer weer mee opgescheept zit zou ik het toch zeggen. Al weet ik hoe lastig het kan zijn om grenzen aan te geven. Ben ook conflict vermijdend.
zondag 6 september 2020 om 12:48
Je moet het niet moeilijker maken dan het ishondenmens schreef: ↑06-09-2020 12:07@Dagdromer: Ik snap wat je bedoelt. Maar ik denk niet dat de klik en raakpunten ineens weer gaan komen. Heb dat ook nog nooit meegemaakt in een vriendschap. Een soort comeback. De tijd dat we elkaar veel fysiek zagen was in de basisschoolleeftijd. Haar oma woonde naast ons en zij logeerde daar regelmatig. Zij woonde zelf niet in mijn dorp en zat ook op een andere school. In de jaren daarna tot nu hebben we elkaar denk ik nog geen 10 keer gezien.
@Roerdomp: De laatste keer dat ik fysiek alleen met haar afsprak is 4 jaar geleden. Was nog apart voor mijn verjaardag. Even de stad in. Maar toen was er ook weinig gespreksstof. Het jaar daarna ben ik nog even apart op haar 30e verjaardag geweest. Omdat het een kroonjaar is. Het echte feest zag ik niet zitten. Een dansavond. En ik zou nog de enige single zijn ook.
@Kwebbel: Ik laat het nu nog zogenaamd even bezinken. En over een paar weken/maanden zeggen dat ik toch niet kan. Moeilijk vind ik het inderdaad wel, angst om haar te kwetsen.
@Yesss: Ja dat half half. Ik kon toch al lang niet meer van haar op aan. Ook met afspraken doet ze dikwijls vaag. Zo van: "Misschien wel, maar kan ook van niet."
Als ze nog dicht bij me stond had ik wel even kunnen gaan. En het is ook niet bij de deur. Sowieso vind ik grote feesten ongemakkelijk.
Zulke dikke vrienden zijn jullie toch niet? Ik heb het afgelopen week ook meegemaakt met die ene kennis En je hoeft aan haar geen verantwoording af te leggen. Gewoon zeggen dat het niet uitkomt, haar een fijne dag wensen. Dan heb je het voor je gevoel toch af kunnen sluiten.
zondag 6 september 2020 om 14:32
De wc moest ik op den duur (tijdens het oppassen) even gebruiken en heb het na gebruik gelijk maar schoongemaakt.hondenmens schreef: ↑06-09-2020 12:22@Mund: Wat vies en vervelend met dat oppassen en die katten. Als je iemand anders op je katten en je huis laat passen zorg je op z'n minst toch wel dat je het netjes achterlaat? Als hij geen schepje had doet hij het misschien met een plastic zakje. Die wc zou ik niet aangekomen zijn. Tenzij ik heel nodig moest.
Om te voorkomen dat je er een volgende keer weer mee opgescheept zit zou ik het toch zeggen. Al weet ik hoe lastig het kan zijn om grenzen aan te geven. Ben ook conflict vermijdend.
Wil het allemaal verder ook niet op het spits drijven.
Breng volgende week de sleutels terug en hou het verder netjes tussen ons.
Maar dit is wel de laatste keer geweest dat ik bij hem opgepast heb.
Ook voor mij een goede leerles.
Vooral in het 'nee' kunnen zeggen.
zondag 6 september 2020 om 20:05
Nu aangeven dat je voor een eventuele keer in de toekomst niet beschikbaar bent voor die katten is onnodig gedoe zoeken. Er is niks conflict vermijdend aan geen discussies beginnen over dingen die nog niet gebeurd zijn.hondenmens schreef: ↑06-09-2020 12:22@Mund: Wat vies en vervelend met dat oppassen en die katten. Als je iemand anders op je katten en je huis laat passen zorg je op z'n minst toch wel dat je het netjes achterlaat? Als hij geen schepje had doet hij het misschien met een plastic zakje. Die wc zou ik niet aangekomen zijn. Tenzij ik heel nodig moest.
Om te voorkomen dat je er een volgende keer weer mee opgescheept zit zou ik het toch zeggen. Al weet ik hoe lastig het kan zijn om grenzen aan te geven. Ben ook conflict vermijdend.
maandag 7 september 2020 om 13:33
Ik heb mijn jeugdvriendin bedankt voor de uitnodiging. Dat ik het lief van haar vind, maar niet kom. Via Facebook, waar ze het ook had gevraagd. Met als reden dat ik door mijn Autisme zulke bijeenkomsten slecht trek. Teveel prikkels en ik ken daar verder niemand. Ze zei dat ze dat idee al had. Maar ook dat de daggasten met 37 zijn. En dat haar zusjes en neef en nicht, die ik wel ken, er ook bij zullen zijn. Ze vroeg of ik het dan nog teveel vond. Ik zei "ja" en dat ik me erg ongemakkelijk voel bij sociale dingen. Toen een opgestoken duim van haar. Wat ze er verder van denkt weet ik niet, maar ik heb het gezegd.
maandag 7 september 2020 om 13:39
Goed dat je nee hebt gezegd, maar dat had je niet eens hoeven zeggen Hondenmens...
Ik had dat niet eens gedaan, je hebt toch ook gewoon geen klik meer met haar, nu geef je júist die ruimte/opening zodat zij nog vragen kan stellen.
Gewoon in het vervolg zeggen dat je niet kan, daar heeft niemand iets mee te maken hoor en al helemaal niet als je geen contact meer hebt.
Ik had dat niet eens gedaan, je hebt toch ook gewoon geen klik meer met haar, nu geef je júist die ruimte/opening zodat zij nog vragen kan stellen.
Gewoon in het vervolg zeggen dat je niet kan, daar heeft niemand iets mee te maken hoor en al helemaal niet als je geen contact meer hebt.
maandag 7 september 2020 om 14:01
Daar zit wat in. Maar ik denk dat ze anders toch wel vragen had gesteld. Omdat ik al zo vaak "niet kan" als ze me uitnodigt voor iets. Ik hoop eigenlijk dat het "ongemakkelijk voelen bij sociale dingen" een (stille) hint voor haar is om te stoppen met me uit te nodigen.yesss schreef: ↑07-09-2020 13:39Goed dat je nee hebt gezegd, maar dat had je niet eens hoeven zeggen Hondenmens...
Ik had dat niet eens gedaan, je hebt toch ook gewoon geen klik meer met haar, nu geef je júist die ruimte/opening zodat zij nog vragen kan stellen.
Gewoon in het vervolg zeggen dat je niet kan, daar heeft niemand iets mee te maken hoor en al helemaal niet als je geen contact meer hebt.
maandag 7 september 2020 om 19:03
Dat denk ik eigenlijk niet persé. Ze denkt nu dat het het aantal mensen en de sociale setting de reden is waarom je niet komt. Terwijl je eigenlijk geen gevoel meer hebt bij de vriendschap. Wie weet vraagt ze je in de toekomst in kleinere setting toch weer wel voor iets.hondenmens schreef: ↑07-09-2020 14:01Daar zit wat in. Maar ik denk dat ze anders toch wel vragen had gesteld. Omdat ik al zo vaak "niet kan" als ze me uitnodigt voor iets. Ik hoop eigenlijk dat het "ongemakkelijk voelen bij sociale dingen" een (stille) hint voor haar is om te stoppen met me uit te nodigen.
maandag 7 september 2020 om 22:49
Goed opgelost hondenmens, in ieder geval voor nu. Kan me voorstellen dat je ook niet zomaar aan iemand aangeeft dat je geen klik meer voelt, ondanks dat dat eigenlijk onuitgesproken ook al wel duidelijk is. Jullie hebben elkaar niet voor niks zo weinig gezien afgelopen jaren.
Overigens zou een gebrek aan gespreksstof juist op zo'n bruiloft niet zo'n probleem zijn denk ik. Vaak spreek je het paar toch weinig, gewoon wat standaard-dingetjes over de bruidsjurk en de taart
Hoeft niet lang te duren, want zij moeten allemaal mensen af.
Los daarvan snap ik wel dat je het niet zag zitten, zeker als je er nauwelijks mensen kent.
Overigens zou een gebrek aan gespreksstof juist op zo'n bruiloft niet zo'n probleem zijn denk ik. Vaak spreek je het paar toch weinig, gewoon wat standaard-dingetjes over de bruidsjurk en de taart
Hoeft niet lang te duren, want zij moeten allemaal mensen af.Los daarvan snap ik wel dat je het niet zag zitten, zeker als je er nauwelijks mensen kent.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
