Psyche
alle pijlers
Introvert? Schrijf mee! Deel 2
donderdag 23 juli 2020 om 08:59
Het vorige deel hebben we vol geschreven. In dit deel gaan we verder. Wie schrijft er nog meer mee?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
Originele OP:
Jarenlang heb ik sommige dingen stom gevonden van mezelf:
- Dat ik bij feestjes het liefst verdwijn zonder iemand gedag te zeggen
- Dat ik baal als ik naar huis wil en iemand zegt: 'O, ik moet precies dezelfde kant op!'
- Dat ik dol ben op avonden alleen thuis met de laptop op schoot
- Dat ik elk jaar weer op zie tegen mijn eigen verjaardag en verjaardagen van anderen het liefst vermijd
- Dat het me veel moeite kost om interesse te tonen in de small talk van mijn moeder (laat staan om te onthouden wat ze vertelt)
- Dat ik liever heb dat iemand me appt dan dat iemand me belt
- Dat ik...
Pas sinds kort realiseer ik me dat ik een introvert ben en dat ik al die tijd tegen mijn eigen weerstand in heb geprobeerd om me in sociale situaties 'normaal' te gedragen. Dat het niet erg is dat ik etentjes met groepen het liefst vermijd en liever een lange avond doorbreng met een goede vriendin. Dat ik er niet zoveel aan kan doen dat gesprekken over ditjes of datjes met mensen die ik nauwelijks ken me veel moeite en energie kosten. Dat het nou eenmaal zo is dat ik bij borrels en feestjes het liefst weer snel naar huis ga, of me op de kat van de gastvrouw stort...
Ik heb me voorgenomen om aardiger voor mezelf te worden en wat meer rekening te houden met mijn eigen behoeftes. Maar ik ga nog regelmatig de fout in of zit me te ergeren aan mijn eigen gedrag. Meer mensen behoefte om hierover van zich af te schrijven?
In this mad house we must all survive
donderdag 6 augustus 2020 om 09:33
@dagdromer1986;
Bedankt voor je fijne en begripvolle reactie.
Het is inderdaad niet fijn om vreemd gevonden te worden.
Veel mensen verwachten maar dat je je aanpast en veranderen moet.
En dat is zo moeilijk in de praktijk.
Heb al vele therapieën en assertiviteitstrainingen gevolgd.
Het probleem is echter dat ik een minderwaardigheidsgevoel heb en hier al vele jaren mee kamp.
Heb weliswaar een fijne maatschappelijk werker en ook een prima psychiater.
Toch loop ik in de praktijk tegen zoveel moeilijke situaties aan, vooral op sociaal (emotioneel) vlak.
Voor mezelf opkomen en van me afbijten vind ik moeilijk, vooral bij nare opmerkingen en/of personen die niet prettig zijn in de omgang.
Wat betreft die 'vriend'; daar geef ik je ook wel gelijk in.
Het kan inderdaad zijn dat hij geschrokken is dat ik ineens anders gedrag vertoon (grenzen aangeef; iets niet meer wil) dan, dan normalitair (meegaand etc).
Bedankt voor je fijne en begripvolle reactie.
Het is inderdaad niet fijn om vreemd gevonden te worden.
Veel mensen verwachten maar dat je je aanpast en veranderen moet.
En dat is zo moeilijk in de praktijk.
Heb al vele therapieën en assertiviteitstrainingen gevolgd.
Het probleem is echter dat ik een minderwaardigheidsgevoel heb en hier al vele jaren mee kamp.
Heb weliswaar een fijne maatschappelijk werker en ook een prima psychiater.
Toch loop ik in de praktijk tegen zoveel moeilijke situaties aan, vooral op sociaal (emotioneel) vlak.
Voor mezelf opkomen en van me afbijten vind ik moeilijk, vooral bij nare opmerkingen en/of personen die niet prettig zijn in de omgang.
Wat betreft die 'vriend'; daar geef ik je ook wel gelijk in.
Het kan inderdaad zijn dat hij geschrokken is dat ik ineens anders gedrag vertoon (grenzen aangeef; iets niet meer wil) dan, dan normalitair (meegaand etc).
donderdag 6 augustus 2020 om 10:22
@Mund: Goed gedaan met die vriend! Ik zou er ook klaar mee zijn. Mensen die me voortdurend proberen over te halen iets te doen wat ik niet wil. Dat noem ik geen vrienden. Maar meestal begint een vriendschap leuk en kom je er later pas achter hoe iemand echt is.
Wat ik wel lastig vind is mijn besluiteloosheid. Over de kleinste dingen kan ik geen beslissing maken of erg moeilijk. Daar hebben 2 voormalig vriendinnen me op gewezen dat het moeilijk is om met mij af te spreken. Ik heb dat besluitloze altijd wel gehad (niet kunnen kiezen). Maar toen werd het nog geen probleem gevonden.
Een simpel voorbeeld. Mijn moeder vroeg aan het begin van mijn vakantie: Wanneer kom je weer eens naar ons? Daar weet ik dan geen antwoord op. Hoewel ik niks gepland heb deze vakantie en ze maar 6 km verderop woont. Ze moet dan echt aan me vragen: "Kom je vanavond of die dag eten? Of zullen we die avond gaan wandelen?" Anders gebeurt het niet.
Het staat ook in mijn dossier op mijn werk. Zeer introvert en niet of nauwelijks in staat om zelf tot actie over te gaan. Ik vind het moeilijk te doorbreken.
Wat ik wel lastig vind is mijn besluiteloosheid. Over de kleinste dingen kan ik geen beslissing maken of erg moeilijk. Daar hebben 2 voormalig vriendinnen me op gewezen dat het moeilijk is om met mij af te spreken. Ik heb dat besluitloze altijd wel gehad (niet kunnen kiezen). Maar toen werd het nog geen probleem gevonden.
Een simpel voorbeeld. Mijn moeder vroeg aan het begin van mijn vakantie: Wanneer kom je weer eens naar ons? Daar weet ik dan geen antwoord op. Hoewel ik niks gepland heb deze vakantie en ze maar 6 km verderop woont. Ze moet dan echt aan me vragen: "Kom je vanavond of die dag eten? Of zullen we die avond gaan wandelen?" Anders gebeurt het niet.
Het staat ook in mijn dossier op mijn werk. Zeer introvert en niet of nauwelijks in staat om zelf tot actie over te gaan. Ik vind het moeilijk te doorbreken.
donderdag 6 augustus 2020 om 11:02
@hondenmens;
Dat is voor mij ook erg herkenbaar (wat betreft de 1e alinea).
Wat betreft de 2e alinea; dat is voor mij ergens ook wel weer herkenbaar.
Heb er zelf wel een handje van dat ik te snel en te vaak iets wil afspreken.
En als ik uiteindelijk naar die afspraak toe zou moeten, dan voel ik ineens allerlei weerstand hierin.
Heb dan ineens de neiging om af te zeggen.
Opmerkelijk toch wel.
Dat is voor mij ook erg herkenbaar (wat betreft de 1e alinea).
Wat betreft de 2e alinea; dat is voor mij ergens ook wel weer herkenbaar.
Heb er zelf wel een handje van dat ik te snel en te vaak iets wil afspreken.
En als ik uiteindelijk naar die afspraak toe zou moeten, dan voel ik ineens allerlei weerstand hierin.
Heb dan ineens de neiging om af te zeggen.
Opmerkelijk toch wel.
donderdag 6 augustus 2020 om 13:58
Dat besluiteloze herken ik ook wel. Het heeft denk ik ook te maken met het feit dat je al zo veel met anderen bezig bent, dat je vergeet erbij stil te staan waar jij je goed bij voelt. En op een gegeven moment niet eens meer weet, wat je zelf wil. Ik kan me er soms lang mee bezighouden, ook nadenken of ik er wel 'recht' op heb om ergens niet op in te gaan, of dat ik het voor een ander over hoor te hebben. Dus áls je dan op een goed moment door hebt dat je iets niet wilt, dan ben je er eigenlijk al te lang mee doorgegaan. Ik denk dat dat je parten heeft gespeeld met die 'sauna-vriend', @Mund.
Ik merk ook wel dat het in mijn geval komt omdat ik niet zo snel kan schakelen als er iets wordt voorgesteld. Dus dan heeft de extraverte medemens al het voortouw genomen. Laat staan dat ik zelf iets voorstel, dat gebeurt eigenlijk nooit. Vroeger dacht ik altijd dat dat wel prettig moest zijn, zo iemand die heel meegaand is. Maar ik heb ook wel eens het verwijt gehad dat anderen het vervelend vonden dat zij altijd de kar moesten trekken.
Misschien @hondenmens, is het een idee om gewoon te zeggen dat je tijd nodig hebt om erover na te denken. Want als je meteen antwoord moet geven als je wordt overvallen met de vraag wanneer jullie gaan afspreken, is het soms lastig om te overzien of het een goed idee is. Veel hangt ook af wat je in die week al hebt, terwijl een extravert alleen kijkt van: heb ik op dat moment al wat of niet, moet een introvert ook kijken wat er rond die datum is gepland!
Geef dan ook een termijn wanneer je antwoord hebt en kom er ook zelf op terug. Het helpt echt als je even rustig alleen je gedachten erover kunt laten gaan. In geval van je moeder is het vertrouwder natuurlijk, dan is het misschien wel prettig dat zij min of meer bepaalt dat jullie die avond gaan wandelen. Maar dat trek je niet bij kennissen.
Vond je het niet confronterend dat iemand schrijft: 'Zeer introvert en niet of nauwelijks in staat om zelf tot actie over te gaan.', dat vind ik wel heel negatief omschreven. Maar als het werkelijk zo is, dan zou ik toch willen weten hoe ze dat bedoelen. Ik zou het eerder lezen als 'ziet niet uit zichzelf wat er gedaan moet worden'. Dat is toch wel weer een andere context.
Ik merk ook wel dat het in mijn geval komt omdat ik niet zo snel kan schakelen als er iets wordt voorgesteld. Dus dan heeft de extraverte medemens al het voortouw genomen. Laat staan dat ik zelf iets voorstel, dat gebeurt eigenlijk nooit. Vroeger dacht ik altijd dat dat wel prettig moest zijn, zo iemand die heel meegaand is. Maar ik heb ook wel eens het verwijt gehad dat anderen het vervelend vonden dat zij altijd de kar moesten trekken.
Misschien @hondenmens, is het een idee om gewoon te zeggen dat je tijd nodig hebt om erover na te denken. Want als je meteen antwoord moet geven als je wordt overvallen met de vraag wanneer jullie gaan afspreken, is het soms lastig om te overzien of het een goed idee is. Veel hangt ook af wat je in die week al hebt, terwijl een extravert alleen kijkt van: heb ik op dat moment al wat of niet, moet een introvert ook kijken wat er rond die datum is gepland!
Geef dan ook een termijn wanneer je antwoord hebt en kom er ook zelf op terug. Het helpt echt als je even rustig alleen je gedachten erover kunt laten gaan. In geval van je moeder is het vertrouwder natuurlijk, dan is het misschien wel prettig dat zij min of meer bepaalt dat jullie die avond gaan wandelen. Maar dat trek je niet bij kennissen.
Vond je het niet confronterend dat iemand schrijft: 'Zeer introvert en niet of nauwelijks in staat om zelf tot actie over te gaan.', dat vind ik wel heel negatief omschreven. Maar als het werkelijk zo is, dan zou ik toch willen weten hoe ze dat bedoelen. Ik zou het eerder lezen als 'ziet niet uit zichzelf wat er gedaan moet worden'. Dat is toch wel weer een andere context.
donderdag 6 augustus 2020 om 15:03
vivinnetje schreef: ↑06-08-2020 13:58
Vond je het niet confronterend dat iemand schrijft: 'Zeer introvert en niet of nauwelijks in staat om zelf tot actie over te gaan.', dat vind ik wel heel negatief omschreven. Maar als het werkelijk zo is, dan zou ik toch willen weten hoe ze dat bedoelen. Ik zou het eerder lezen als 'ziet niet uit zichzelf wat er gedaan moet worden'. Dat is toch wel weer een andere context.
Die zin kwam inderdaad wel negatief op me over. Het klopt dat ik niet uit mezelf zie wat er gedaan moet worden. Daar liep het in stages vroeger vaak o.a. op mis. Het werd door anderen gezien als luiheid.
donderdag 6 augustus 2020 om 17:16
Ik zou het verwoorden als: heeft veel/meer tijd nodig om tot een keuze te komen.
De reden daarvoor zou er ook bij kunnen staan, kan natuurlijk van alles zijn: consequenties van de keuzes niet direct overzien, je niet willen vastpinnen op iets wat pas in toekomst is (als je een datum afspreekt weet je niet of het tegen die tijd nog uitkomt) enz.
Vind het ook nogal ongelukkig verwoord zoals het over jou gezegd is hondenmens
De reden daarvoor zou er ook bij kunnen staan, kan natuurlijk van alles zijn: consequenties van de keuzes niet direct overzien, je niet willen vastpinnen op iets wat pas in toekomst is (als je een datum afspreekt weet je niet of het tegen die tijd nog uitkomt) enz.
Vind het ook nogal ongelukkig verwoord zoals het over jou gezegd is hondenmens
donderdag 6 augustus 2020 om 20:48
Daar heb je volkomen gelijk in.vivinnetje schreef: ↑06-08-2020 13:58Dat besluiteloze herken ik ook wel. Het heeft denk ik ook te maken met het feit dat je al zo veel met anderen bezig bent, dat je vergeet erbij stil te staan waar jij je goed bij voelt. En op een gegeven moment niet eens meer weet, wat je zelf wil. Ik kan me er soms lang mee bezighouden, ook nadenken of ik er wel 'recht' op heb om ergens niet op in te gaan, of dat ik het voor een ander over hoor te hebben. Dus áls je dan op een goed moment door hebt dat je iets niet wilt, dan ben je er eigenlijk al te lang mee doorgegaan. Ik denk dat dat je parten heeft gespeeld met die 'sauna-vriend', @Mund.
Dit is ook wat ik vermoed.
donderdag 6 augustus 2020 om 20:51
Daar wil ik mij ook bij aansluiten.dagdromer1986 schreef: ↑06-08-2020 17:16Ik zou het verwoorden als: heeft veel/meer tijd nodig om tot een keuze te komen.
De reden daarvoor zou er ook bij kunnen staan, kan natuurlijk van alles zijn: consequenties van de keuzes niet direct overzien, je niet willen vastpinnen op iets wat pas in toekomst is (als je een datum afspreekt weet je niet of het tegen die tijd nog uitkomt) enz.
Vind het ook nogal ongelukkig verwoord zoals het over jou gezegd is hondenmens
maandag 10 augustus 2020 om 00:00
We spaarden er al jaren voor en sinds een paar weken hebben we dan eindelijk dé boot… Ik realiseer me heel erg wat een luxe (uitgave) dat is en ook dat niet iedereen dat kan en dat het iets is waar je anderen ook van moet willen laten meegenieten.
Op een gegeven moment sloeg de sfeer om. Toen bleek dat ze gewoon te veel gedronken hadden. Mijn vriend was als verantwoordelijke uiteraard nuchter, dus die heeft verder alleen aan het roer gestaan. Maar de rest dook ondertussen continu in die koelbox bier die ze hadden meegenomen en moedigden elkaar aan om er nóg eentje te nemen. Je kreeg echt nare situaties, dat ze bijna overboord sloegen of juist naar binnen dreigden te vallen over alles en iedereen heen.
En dan… de volgende dag sturen ze foto’s rond. Ja, alleen van het eerste (nog leuke) deel. Dat ze kachellam waren geworden, weten ze kennelijk niet meer? En nog zeggen hoe leuk het was ook. Ze hebben echt geen idee. Mijn vriend vindt het moeilijk om ze erop aan te spreken. Ook goed, we nodigen ze gewoon niet meer uit. En als ze vragen wanneer we weer gaan varen, dan komen we alsnog wel terug op het voorval.
Echt, dit is een beetje zoals een puber die een feestje mag geven als zijn ouders op vakantie zijn… en dat het bezoek dan sigarettenpeuken in het tapijt uittrapt.
Op een gegeven moment sloeg de sfeer om. Toen bleek dat ze gewoon te veel gedronken hadden. Mijn vriend was als verantwoordelijke uiteraard nuchter, dus die heeft verder alleen aan het roer gestaan. Maar de rest dook ondertussen continu in die koelbox bier die ze hadden meegenomen en moedigden elkaar aan om er nóg eentje te nemen. Je kreeg echt nare situaties, dat ze bijna overboord sloegen of juist naar binnen dreigden te vallen over alles en iedereen heen.
En dan… de volgende dag sturen ze foto’s rond. Ja, alleen van het eerste (nog leuke) deel. Dat ze kachellam waren geworden, weten ze kennelijk niet meer? En nog zeggen hoe leuk het was ook. Ze hebben echt geen idee. Mijn vriend vindt het moeilijk om ze erop aan te spreken. Ook goed, we nodigen ze gewoon niet meer uit. En als ze vragen wanneer we weer gaan varen, dan komen we alsnog wel terug op het voorval.
Echt, dit is een beetje zoals een puber die een feestje mag geven als zijn ouders op vakantie zijn… en dat het bezoek dan sigarettenpeuken in het tapijt uittrapt.
vivinnetje wijzigde dit bericht op 11-08-2020 07:54
59.54% gewijzigd
maandag 10 augustus 2020 om 00:19
Ik zou er juist nu, nu alles vers in het geheugen zit op terugkomen. Anders vervagen de herinneringen weer en vindt men het maar overdreven. Je kunt maar beter duidelijk zijn, dan zijn er ook geen verwachtingen over tripjes in de toekomst.En als ze vragen wanneer we weer gaan varen, dan komen we alsnog wel terug op het voorval.
maandag 10 augustus 2020 om 07:53
rumforviva schreef: ↑10-08-2020 00:19Ik zou er juist nu, nu alles vers in het geheugen zit op terugkomen. Anders vervagen de herinneringen weer en vindt men het maar overdreven. Je kunt maar beter duidelijk zijn, dan zijn er ook geen verwachtingen over tripjes in de toekomst.
Daar heb je gelijk in. We zijn allebei behoorlijk conflictvermijdend. Ik denk dat ieder ander er op het moment zelf al duidelijkheid over had gegeven. Ik denk ook (als ik dan voor mezelf spreek) dat ik gewoon niet kan overzien of verwerken wat er gebeurt op dat moment. Toen voelde ik alleen een soort paniek, o, als het allemaal maar goed blijft gaan! Maar pas later, toen ik met hoofdpijn in bed lag, werd de film nog een keer afgespeeld (dat is altijd na een activiteit met veel mensen) en werd ik met terugwerkende kracht kwaad en verdrietig.
maandag 10 augustus 2020 om 08:53
Het hoeft geen conflict te worden, je (je vriend) kunt het bij jezelf houden. Jongens, ik voelde me er echt niet oké bij hoe dit ging, ik doe dit dus niet meer met jullie. Als vriend ook zo conflictmijdend is, is de kans best groot dat hij een volgende keer toch zijn hand over zijn hart strijkt en tóch weer met ze gaat varen.vivinnetje schreef: ↑10-08-2020 07:53Daar heb je gelijk in. We zijn allebei behoorlijk conflictvermijdend. Ik denk dat ieder ander er op het moment zelf al duidelijkheid over had gegeven. Ik denk ook (als ik dan voor mezelf spreek) dat ik gewoon niet kan overzien of verwerken wat er gebeurt op dat moment. Toen voelde ik alleen een soort paniek, o, als het allemaal maar goed blijft gaan! Maar pas later, toen ik met hoofdpijn in bed lag, werd de film nog een keer afgespeeld (dat is altijd na een activiteit met veel mensen) en werd ik met terugwerkende kracht kwaad en verdrietig.
Hoe langer je dit soort dingen vermijdt, des te lastiger het juist wordt. Het is veel makkelijker om in het moment te roepen: kappen nou!, dan om anderhalve maand later aan te geven dat gedrag niet oké was.
Trouwens, je hébt ingegrepen toen het te gek werd! Vergeet dat niet over jezelf. Probeer je een volgende situatie minder in te houden en niet zo druk te maken over wat men dan van je zal vinden (vinden ze me zeuren?).
vrijdag 14 augustus 2020 om 10:14
Momenteel kamp ik met een bepaald gevoel van twijfel wat erg aan me vreet.
Heb ergens het gevoel dat ik totaal verkeerd bezig lijk te zijn en dan vooral op sociaal en communicatief vlak.
Of dat gevoel reëel en terecht is betwijfel ik ook wel weer.
Toch ondervind ik hier zeer veel hinder van.
Ik heb gemerkt dat er ondermeer regelmatig vriendschappen spaak lopen bij mij.
Dit jaar ook al weer twee.
Daar baal ik van en dat maakt me angstig en onzeker.
Heb het gevoel ook dat ik niet trouw en loyaal genoeg ben.
Anderzijds heb ik ook weer het gevoel dat ik contacten/personen kan aantrekken die niet goed voor me zijn en vaak uiteindelijk toch niet bij mij blijken te passen.
In het begin kun je nog bepaalde raakvlakken hebben, maar op den duur kan dit minder worden, waardoor er steeds minder draagvlak ontstaat om nog langer met elkaar om te kunnen blijven gaan.
Het is lastig voor me om hierover open en eerlijk te zijn.
Vaak kan dit ook weer tegen je worden gebruikt en kunnen hier enorme conflicten door ontstaan.
Heb het gevoel dat ik te onderdanig (bescheiden) ben en te weinig duidelijk en tijdig mijn grenzen aangeef.
Ik vind dit zeer complex.
Ook in andere situaties kan ik hier tegenaan lopen (werkvloer etc).
Voor wie is dit herkenbaar?
En heeft iemand hierin nog adviezen oid?
Heb ergens het gevoel dat ik totaal verkeerd bezig lijk te zijn en dan vooral op sociaal en communicatief vlak.
Of dat gevoel reëel en terecht is betwijfel ik ook wel weer.
Toch ondervind ik hier zeer veel hinder van.
Ik heb gemerkt dat er ondermeer regelmatig vriendschappen spaak lopen bij mij.
Dit jaar ook al weer twee.
Daar baal ik van en dat maakt me angstig en onzeker.
Heb het gevoel ook dat ik niet trouw en loyaal genoeg ben.
Anderzijds heb ik ook weer het gevoel dat ik contacten/personen kan aantrekken die niet goed voor me zijn en vaak uiteindelijk toch niet bij mij blijken te passen.
In het begin kun je nog bepaalde raakvlakken hebben, maar op den duur kan dit minder worden, waardoor er steeds minder draagvlak ontstaat om nog langer met elkaar om te kunnen blijven gaan.
Het is lastig voor me om hierover open en eerlijk te zijn.
Vaak kan dit ook weer tegen je worden gebruikt en kunnen hier enorme conflicten door ontstaan.
Heb het gevoel dat ik te onderdanig (bescheiden) ben en te weinig duidelijk en tijdig mijn grenzen aangeef.
Ik vind dit zeer complex.
Ook in andere situaties kan ik hier tegenaan lopen (werkvloer etc).
Voor wie is dit herkenbaar?
En heeft iemand hierin nog adviezen oid?
vrijdag 14 augustus 2020 om 11:17
rumforviva schreef: ↑04-08-2020 23:53Ik lees al een tijdje mee. Ik beschouw mezelf als wel als een introvert, maar toch een heel andere dan wat ik hier lees. Ik reageer nu omdat iemand er wellicht wat aan kan hebben. Ik weet niet of ik in een andere fase van mijn leven zit of gewoon anders in het leven sta, maar goed.
Ik ben introvert in de zin dat ik na veel contact en communicatie met mensen echt behoefte heb aan alleen zijn. Na werk lekker alleen thuis komen. Na een feestje alleen thuis komen. En ik kan heel goed alleen zijn, heb als alleenstaande met Corona totaal geen last gehad van de de quarantaine, terwijl ik gewoon alleen thuis werk.
Maar het grote verschil met velen hier is dat ik mijn introversie niet als een last ervaar.
Ja, superherkenbaar wat je schrijft. Ik vind het heerlijk om introvert te zijn en moet er niet aan denken om extravert te zijn. Hoewel ik kinderen heb en getrouwd ben, kan ik mijn introversie goed inpassen in mijn leven. Scheelt een hoop dat mijn man ook introvert is en dat ik op mijn werk de deur dicht kan doen als ik even geen gedoe wil (heb een kamer voor mijzelf). Omdat ik makkelijk praat en contact leg en ook prima voor mijzelf kan opkomen, denken mensen vaak dat ik extravert ben. Maar de kern van introversie is (voor mij) dat je oplaadt door alleen te zijn.
vrijdag 14 augustus 2020 om 12:05
En ik heb het idee dat er soms dingen door elkaar lopen. Dingen worden onder de paraplu van introvert geschoven, terwijl dat eigenlijk meer met sociale angsten of onzekerheid te maken heeft.Poppy_del_Rio schreef: ↑14-08-2020 11:17Ja, superherkenbaar wat je schrijft. Ik vind het heerlijk om introvert te zijn en moet er niet aan denken om extravert te zijn. Hoewel ik kinderen heb en getrouwd ben, kan ik mijn introversie goed inpassen in mijn leven. Scheelt een hoop dat mijn man ook introvert is en dat ik op mijn werk de deur dicht kan doen als ik even geen gedoe wil (heb een kamer voor mijzelf). Omdat ik makkelijk praat en contact leg en ook prima voor mijzelf kan opkomen, denken mensen vaak dat ik extravert ben. Maar de kern van introversie is (voor mij) dat je oplaadt door alleen te zijn.
Ik ben bijvoorbeeld helemaal niet verlegen en ook best assertief als het moet. Ik zie mezelf eerder als een asociale introvert, die gewoon ergens vertrekt als ik geen zin meer heb en ik maak me helemaal nooit druk over wat een ander dan wel weer van mij zal vinden. Iedereen heeft zo zijn rare trekjes denk ik dan, dus ik ook. Ik zit me ook nooit op te vreten over anderen die de aandacht opeisen. Als ik echt de aandacht wil, dan krijg ik ‘m ook. Vaak ook juist omdat ik nooit het hoogste woord voer. Tuurlijk, op sommige dingen bereid ik me extra voor. Moet ik naar een bruiloft waar ik niemand ken. Dan bereid ik serieus wat gespreksonderwerpen voor. Dat klinkt overdreven, maar ik denk wel thuis vast na wat ik eventueel tegen mensen zou kunnen zeggen, mocht die situatie zich voordoen. Dat ik nadenk over wie ik tegen zou kunnen komen en wat ik aan zo iemand zou kunnen vragen. Alleen die wetenschap brengt al zoveel rust. Maar als echte introvert voel ik me ook nooit alleen als ik even alleen sta op zoiets.
En ga ik naar een teamdag van werk en vermoed ik dat er dingen kunnen zijn waar je opeens in een groep het woord zou kunnen krijgen of spontane dingen moet doen, dan denk ik daar thuis ook vast over na zodat ik niet met m’n mond vol tanden sta, want ik ben nou eenmaal niet zo iemand in wie spontaan dingen opkomen. Maar vervelend voel ik me er nooit onder, en ik zie om me heen talloze mensen zoals ik. Dus in het idee dat de maatschappij vooral op extraverten gericht is herken ik me ook niet. Maar misschien heb ik veel geluk met mijn omgeving, ik weet het niet.
Ook een extravert iemand kan trouwens moeite hebben zich staande te houden in gezelschap, of moeite hebben met contact leggen. Ook een extravert kan er tegen opzien naar een feestje te gaan waar ze niemand kennen. Het verschil is alleen dat een extravert persoon wel enorm behoefte heeft aan gezelschap, terwijl een introvert die dingen soms misschien tegen zijn zin onderneemt.
Edit: ik wil iedereen’s problemen hier niet bagatelliseren, maar ik wil gewoon aangeven dat je ook blij kunt zijn met je persoonlijkheidstype. Misschien is dat hoopgevend voor sommigen.
vrijdag 14 augustus 2020 om 18:03
@Mund: Het maakt mij soms ook angstig en onzeker. Ook voor later. Als ik b.v. op medisch gebied iets moet (niet vaak) waar ik tegenop zie vraagt mijn moeder automatisch: "Zal ik mee gaan?" Ja goed. Ik vind het dan een veiliger gevoel dat ze erbij is, ben een angsthaas. En omdat ik niet alles onthoud. De vanzelfsprekendheid dat er dan iemand voor me is. Nu heb ik dat nog. Maar zie echt op tegen de dag dat zij dat niet meer kan. Weet niet wie ik dan moet vragen. Als ik kijk naar hoe makkelijk in mijn vriendschappen al werd afgezegd voor gewone/leuke afspraken.
hondenmens wijzigde dit bericht op 14-08-2020 18:22
33.59% gewijzigd
vrijdag 14 augustus 2020 om 18:10
Is het geen idee om hiervoor een maatje/vrijwilliger te zoeken? Niet in de zin van vriendschap maar hier in de omgeving zit een bureau dat maatjes aan elkaar koppelt. Een cliënt van mij zoekt iemand die met hem een spelletje speelt, of een eindje gaat fietsen, boodschappen doen etc.hondenmens schreef: ↑14-08-2020 18:03@Mund: Het maakt mij soms ook angstig en onzeker. Ook voor later. Als ik b.v. op medisch gebied iets moet (niet vaak) waar ik tegenop zie vraagt mijn moeder automatisch: "Zal ik mee gaan?" Ja goed. Ik vind het dan een veiliger gevoel dat ze erbij is. Maar die vanzelfsprekendheid houd ooit een keer op. Dat idee beangstigt me. Dan zal ik of alleen moeten of het aan een ander moeten vragen. Ik zou het al heel moeilijk vinden om dat te vragen. Ook uit angst dat diegene me een aansteller vindt.
Het is de bedoeling dat er dan 1 vast maatje aan je wordt gekoppeld. Zoiets zal vast wel in je omgeving zitten denk ik?
vrijdag 14 augustus 2020 om 18:25
Ik heb wel gehoord van maatjesprojecten. Of die hier in mijn omgeving zit weet ik eigenlijk niet. Zijn die er ook voor jonge mensen?Kwebbeltje91 schreef: ↑14-08-2020 18:10Is het geen idee om hiervoor een maatje/vrijwilliger te zoeken? Niet in de zin van vriendschap maar hier in de omgeving zit een bureau dat maatjes aan elkaar koppelt. Een cliënt van mij zoekt iemand die met hem een spelletje speelt, of een eindje gaat fietsen, boodschappen doen etc.
Het is de bedoeling dat er dan 1 vast maatje aan je wordt gekoppeld. Zoiets zal vast wel in je omgeving zitten denk ik?
vrijdag 14 augustus 2020 om 19:10
Dat heb ik ook wel met mijn ouders.hondenmens schreef: ↑14-08-2020 18:03@Mund: Het maakt mij soms ook angstig en onzeker. Ook voor later. Als ik b.v. op medisch gebied iets moet (niet vaak) waar ik tegenop zie vraagt mijn moeder automatisch: "Zal ik mee gaan?" Ja goed. Ik vind het dan een veiliger gevoel dat ze erbij is, ben een angsthaas. En omdat ik niet alles onthoud. De vanzelfsprekendheid dat er dan iemand voor me is. Nu heb ik dat nog. Maar zie echt op tegen de dag dat zij dat niet meer kan. Weet niet wie ik dan moet vragen. Als ik kijk naar hoe makkelijk in mijn vriendschappen al werd afgezegd voor gewone/leuke afspraken.
Ben ook best wel bang voor een soort van isolement als ze ooit zouden wegvallen.
Ergens heb ik me er ook reeds bij neergelegd dat ik vermoedelijk altijd alleen zal blijven.
Niet dat ik zwart-op-wit geen relatie meer zou willen.
Door de vele teleurstellende ervaringen heb ik weinig goede hoop meer.
Tevens spelen de huidige tijden ook een zeer negatieve rol en de samenleving wordt er dan ook niet fijner op.
Niet om de verstokte negatieveling uit te hangen.
Ik kan van de huidige maatschappelijke omstandigheden niet echt heel vrolijk worden.
Daarentegen moet ik er ook waakzaam voor zijn dat ik niet iedereen bij voorbaat afstoot oid.
Dat gevaar ligt helaas wel steeds meer bij mij op de loer.
vrijdag 14 augustus 2020 om 19:37
Volgens mij wel. Ik heb zelf ook weleens geïnformeerd om me aan te melden als maatje. Er was toen een jonge vrouw die iemand zocht om met haar allerlei zaken te regelen, omdat ze ziek was. Echter ging ze toen heel snel achteruit en hebben we toen besloten dat ik er niet naartoe zou gaan.hondenmens schreef: ↑14-08-2020 18:25Ik heb wel gehoord van maatjesprojecten. Of die hier in mijn omgeving zit weet ik eigenlijk niet. Zijn die er ook voor jonge mensen?
vrijdag 14 augustus 2020 om 23:01
rumforviva schreef: ↑14-08-2020 12:05En ik heb het idee dat er soms dingen door elkaar lopen. Dingen worden onder de paraplu van introvert geschoven, terwijl dat eigenlijk meer met sociale angsten of onzekerheid te maken heeft.
Is inderdaad waar... er is een verschil tussen introversie en sociale angst. Of introversie en autisme. Of sociale angst en autisme. Of hoogsensitief, dat past ook in het rijtje. Het komt hier allemaal wel voorbij en ik herken overal wel wat in. En ik denk zelfs dat het één het ander versterkt.
Ik kan me best staande houden in het leven en zeker als het moet (als ik het me voorneem en dus alert ben). Maar meestal overkomt alles me en word ik met m'n neus op de feiten gedrukt: anderen zijn sociaal handiger en assertiever... Vriendschappen vind ik daarom ook lastig. Ik noem nou zo'n voorbeeld als met die boot omdat dat nog vers in het geheugen ligt...
(Overigens, het is uitgesproken van die boot maar niet door mij. Het zijn vooral mijn vriend z’n vrienden en ze voelen nog altijd niet van mij. Misschien zou ik dan juist degene moeten zijn die ze erop kan aanspreken, maar ik heb het niet gedaan. En mijn vriend ook alleen aan degene die het dichtst bij hem (zijn beste vriend) staat. Die gaf hem wel gelijk, het zou niet meer gebeuren. Maar ik wil het dus gewoon helemaal niet meer, met zo’n groep. We zijn ook los met hen een keer gaan varen en dat gaat dan prima. Maar als er meerderen zo bij elkaar zitten (en ze naar elkaar kijken zo van: die doet ’t ook) komt niet het beste naar boven. Ik denk wel dat de rest het wel via die ene beste vriend gaat horen en dan zal er ook wel het nodige over geouwehoerd worden, maar goed.)
Ik heb op een feestje dat het me overweldigt. Ik kan dan ook niet nog over onderwerpen denken… ik neem van alles in me op en dan hoor ik om me heen dat anderen het makkelijk afgaat (X vraagt aan S of de verbouwing een beetje vordert, W vraagt aan L hoe haar sollicitatie is gegaan, F vraagt aan V hoe het met haar moeder gaat, want die was toch opgenomen in een verzorgingstehuis? – G vraagt aan M hoe de nieuwe auto bevalt, blabla. Ik weet dan niet eens dat S in een verbouwing zit, L zonder werk is, V’s moeder naar een verzorgingstehuis moest, M een nieuwe auto heeft… en dat is denk ik toch omdat ik de basis al mis en dat is: betrokkenheid. Enerzijds doe ik dat zelf, maar dat is ook uit bescherming. Ik vind het best pijnlijk om te merken dat anderen wel die verbinding hebben. Bijvoorbeeld in die boot, merkte ik dat de vriendin van één van die jongens een ander wel eens zag buiten de afspraken met de mannen om. Dat ken ik dus niet. Dan moet je echt terug naar de standaard: gezellig is het hier hè, warm hoor, waar ken jij de jarige van, dat werk.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
