Psyche
alle pijlers
Is liefde voor je ouders onvoorwaardelijk?
woensdag 2 september 2020 om 19:23
woensdag 2 september 2020 om 19:37
Ik weet niet zo goed wat je wil dat ik zeg.
Ik ben je, zoals hier in dit topic vaker geschreven, niemand uitleg verschuldigd dus ik denk dat ik het daarom ook niet ga proberen uit te leggen. Laten we het er op houden dat ik ze niet mijn hele leven laat controleren maar dat ik op mijn hoede ben. En daar wil ik het bij laten eigenlijk.
Ik ben je, zoals hier in dit topic vaker geschreven, niemand uitleg verschuldigd dus ik denk dat ik het daarom ook niet ga proberen uit te leggen. Laten we het er op houden dat ik ze niet mijn hele leven laat controleren maar dat ik op mijn hoede ben. En daar wil ik het bij laten eigenlijk.
woensdag 2 september 2020 om 19:51
Ik snap wat je zegt Ygg, maar BGB heeft wel een punt. Je geeft ze munitie om mee te schieten op je.
Zou het een idee zijn om te PB-en met gelijkgestemden achter de schermen en dit topic weg te laten halen? Je hebt nu mensen gevonden die door ervaring weten waar je doorheen gaat.
Zou het een idee zijn om te PB-en met gelijkgestemden achter de schermen en dit topic weg te laten halen? Je hebt nu mensen gevonden die door ervaring weten waar je doorheen gaat.
Stressed is just desserts spelled backwards
woensdag 2 september 2020 om 19:55
Ik vind het er in ieder geval enorm op lijken alsof je hier - met een omweg - toch communiceert met je broer(s)/ zus(sen) . Je hoeft niet zo specifiek te zijn als je nu bent, lijkt mij, om toch te praten over “ het fenomeen breken met het ouderlijk gezin “ .Yggdrasil schreef: ↑02-09-2020 19:37Ik weet niet zo goed wat je wil dat ik zeg. Wat is dat nou weer voor iets geks ?
Ik ben je, zoals hier in dit topic vaker geschreven, niemand uitleg verschuldigd dus ik denk dat ik het daarom ook niet ga proberen uit te leggen. Laten we het er op houden dat ik ze niet mijn hele leven laat controleren maar dat ik op mijn hoede ben. En daar wil ik het bij laten eigenlijk.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 2 september 2020 om 21:10
ja voor nog meer dramablijfgewoonbianca schreef: ↑02-09-2020 19:05En dan neem je hier een oude nickname en doe je alles haarfijn uit de doeken ?
woensdag 2 september 2020 om 21:20
Ygg, ik vraag je dit met heel veel schroom, want ik weet hoeveel pijn je hebt en hoe aangetast je je voelt door je familie, maar toch....zijn er ook dierbare herinneringen, heeft men ondanks de botsende karakters ooit geprobeerd je te laten zien dat er ook werkelijk van je gehouden wordt?
Of is je geschiedenis met je familie overwegend heel slecht geweest?
Zijn deze mensen echt gestoord, of misschien wel gestoord geraakt doordat ze gehersenspoeld zijn?
Of gaat het hier voornamelijk om botsende persoonlijkheden?
Hebben je ouders nooit iets heel liefs voor je gedaan? Voelde je nooit iets van ontroering?
Of is je geschiedenis met je familie overwegend heel slecht geweest?
Zijn deze mensen echt gestoord, of misschien wel gestoord geraakt doordat ze gehersenspoeld zijn?
Of gaat het hier voornamelijk om botsende persoonlijkheden?
Hebben je ouders nooit iets heel liefs voor je gedaan? Voelde je nooit iets van ontroering?
woensdag 2 september 2020 om 21:36
Ik vind jou vraag heel lief en integer en mooi en dat zijn ook de dingen die mij bezig houden...Cecilie schreef: ↑02-09-2020 21:20Ygg, ik vraag je dit met heel veel schroom, want ik weet hoeveel pijn je hebt en hoe aangetast je je voelt door je familie, maar toch....zijn er ook dierbare herinneringen, heeft men ondanks de botsende karakters ooit geprobeerd je te laten zien dat er ook werkelijk van je gehouden wordt?
Of is je geschiedenis met je familie overwegend heel slecht geweest?
Zijn deze mensen echt gestoord, of misschien wel gestoord geraakt doordat ze gehersenspoeld zijn?
Of gaat het hier voornamelijk om botsende persoonlijkheden?
Hebben je ouders nooit iets heel liefs voor je gedaan? Voelde je nooit iets van ontroering?
Ik heb mooie herinneringen gelukkig. Het is niet een en al haat en wrok. Het is alleen niet gezond. En niet goed voor mij. En terugkijkend was er vanaf mijn pubertijd al zoveel mis. Eigenlijk al eerder maar toen had ik mijn kinderlijke onbevangenheid nog (tot een jaar of 9 a 10) en daarna zijn er een aantal schokkende opeenvolgende gebeurtenissen geweest die mij als prepuber zo hebben gevormd en vanaf toen was het een hele ongezonde situatie. Die er in is geslopen en die ik ook niet doorhad. Maar waarvan ik nu als volwassen vrouw en moeder van haar eigen gezin (met volwasssen kinderen) op terugkijk als veel te intens op alle mogelijke manieren. Het leek voor de buitenwereld misschien 'goed' maar dat was het absoluut niet. We hebben krampachtig geprobeerd er wat van te maken maar de koek was echt op.
Ik heb mooie herinneringen. Zelfs aan siblings. Ik weet wel dat de situaties die als jong kind fijn leken door een web aan geheimen samengebonden was maar toen ik jong was was ik nog onervaren en naif. Little did i know.
Maar zelfs van siblings heb ik goede herinneringen en dan vooral vakantie gerelateerd. We hebben overal en nergens gewoond en ik ben heel erg aangewezen geweest op 1 sibling. Daar heb ik best fijne herinneringen aan. Maar de slechte herinneringen zijn zo ontzettend slecht dat die op de een of andere manier altijd overheersen en de flinters goede die er ook echt zijn helemaal verdringen. De pijn is zo heftig. Dat het bijna niet lukt om die te vervangen door dingen die gewoon ook heus fijn zijn geweest.
Mijn moeder heeft zeker goede dingen gedaan. Wat haar intenties ook waren. Ze heeft denk ik (of wil ik denken) zeker haar best gedaan er wat van te maken. Maar het is haar niet gelukt. Ze is haar grip verloren. Ze heeft mij niet kunnen beschermen. En daarna hebben we denk ik te graag gewild en toen begon de grote irritatie en daarna de walging zijn intrede te doen. Er overheerst een totale ongegrip van moeder tot moeder naar haar die zo ontzettend wringt met mijn wereldbeeld en waar ik zo ver van af sta dat ik niet anders meer kon dan de banden door snijden.
Over mijn vader wil en kan ik het niet hebben.
woensdag 2 september 2020 om 21:52
Yggdrasil begrijp me niet verkeerd hoor, ik begrijp ook wel wat BGB bedoeld. Je hebt het steeds over je eigen leventje terug hebben en geen contact willen hebben, maar probeer dan ook wat met de adviezen te doen. Het is vreselijk en vervelend als er mensen zijn die je het lastig maken, maar als je goed hebt gelezen zijn er al wel vele adviezen gegeven. Probeer daar wat mee te doen. Dat brengt je veel meer rust. Nu ben je alleen maar gefrustreerd er over. Dat mag, maar zorg er voor dat je jezelf beschermt zodat je niet meer geraakt kan worden ! Snap je?
Bescherm jezelf en je gezin als het echt zo ernstig is en NEGEER het! Je maakt er nu zelf steeds een drama van en dat is misschien vanuit de andere kant juist de bedoeling.
Probeer het los te laten. Je hebt een keuze gemaakt en laat het rusten.
Bescherm jezelf en je gezin als het echt zo ernstig is en NEGEER het! Je maakt er nu zelf steeds een drama van en dat is misschien vanuit de andere kant juist de bedoeling.
Probeer het los te laten. Je hebt een keuze gemaakt en laat het rusten.
woensdag 2 september 2020 om 21:59
Ik doe ontzettend veel met de adviezen en ben er als ik niet werk de hele dag mee bezig. Jullie (al jullie!) bijdrages (groot of klein) helpen me allemaal. Ik heb een dikke huid en kan wel wat hebben. Ik kan goed reflecteren en neem het allemaal mee. In de therapie die ik nog elke week volg of in gesprekken met mijn partner. Ik probeer het zeker los te laten. Hier erover praten is fijn. Jullie allemaal heel erg bedankt. En dat meen ik oprecht. Heel veel liefs en sterkte voor iedereen die het nodig heeft. XXX
.
zaterdag 5 september 2020 om 15:18
Dat is ook keihard wat we doen. En we zijn heel hard eigen tradities aan het maken. En we hebben mooie gesprekken de laatste maanden met elkaar. Het komt wel goed met ons. Maar mijn tranen zitten heel erg los en ik realiseer me dat dit onze toekomt is. Zo veel life events waar dus niemand meer van buitenaf bij zal zijn. Ik kan het niet meer delen. En ineens voelt het alsof er een ledemaat is afgezet. Alsof mijn linkerbeen is geamputeerd. En hoewel ik nog steeds duizend keer voel dat dit de enige juiste keuze was heb ik vandaag even een off-day. Ergens hoop je dan toch dat een sibling ergens een levensteken geeft. Zoals ik ook altijd doe/deed. Maar het is definitief. Over-sluiten-klaar. En net als met rouwen om iemand die is overleden die toch heel dichtbij je heeft gestaan gaat dat met vallen en opstaan. De ene dag gaat beter dan de andere. Deze week ben ik een dweil. Volgende week ben ik er wel weer.Betty_Slocombe schreef: ↑05-09-2020 14:40Je wist al dat het eikels waren, nu weet je het zeker. Niet janken, taart eten met je kind en er een leuke dag van maken.
zondag 13 september 2020 om 21:08
Och vrouwtje.
Dacht vandaag weer effe aan je story.
Dit topic is zo rauw en echt ik voel gewoon wat je doormaakt hoop zo dat je uiteindelijk je rustpunt zal vinden en gauw verlost mag zijn van de dramatiek.
Het is allemaal ook nog vers en dat brengt de nodige chaos met zich mee.
Ik zou in ieder geval ver ver weg gaan wonen van je familie als je echt het gezeik niet meer wil want dat maakt het al een stuk lastiger voor hen om voor je deur te staan posten, of dat je ze continu tegen moet komen en alles weer op wordt gerakeld. Zo jammer ook dat je nog steeds berichten van je familie ontvangt op je mobiel. Echt je nummer veranderen op den duur hoor. Dat scheelt je zoveel onnodige stress.
Las dat iemand schreef je had dit kunnen voorkomen door niet helemaal te breken met je fam, maar dat was ook een kwelling geweest voor jou, want dan had je je eigen verdriet en pijn niet serieus genomen en jezelf opgeofferd om de bubbel maar niet te laten barsten voor je familie. Ik denk dat iedereen die op wat voor manier dan ook voor zijn of haar gevoel een hoop te verduren heeft gehad en nog steeds onheus bejegend wordt er goed aan doet om afstand te nemen. Dan kun je ook pas echt beginnen met helen. Als je er nog altijd middenin zit komen er alleen maar meer frustraties en traumas bij totdat je eindelijk jezelf uit de situatie haalt en beter voor jezelf wil. Het is echt heel dapper wat je hebt gedaan..., velen lukt het niet en blijven maar aanmodderen en zichzelf voor de wolven gooien voor de zogenaamde zoete vrede. Jij hebt het cirkeltje doorbroken.
Wees trots op JOU.
Dacht vandaag weer effe aan je story.
Dit topic is zo rauw en echt ik voel gewoon wat je doormaakt hoop zo dat je uiteindelijk je rustpunt zal vinden en gauw verlost mag zijn van de dramatiek.
Het is allemaal ook nog vers en dat brengt de nodige chaos met zich mee.
Ik zou in ieder geval ver ver weg gaan wonen van je familie als je echt het gezeik niet meer wil want dat maakt het al een stuk lastiger voor hen om voor je deur te staan posten, of dat je ze continu tegen moet komen en alles weer op wordt gerakeld. Zo jammer ook dat je nog steeds berichten van je familie ontvangt op je mobiel. Echt je nummer veranderen op den duur hoor. Dat scheelt je zoveel onnodige stress.
Las dat iemand schreef je had dit kunnen voorkomen door niet helemaal te breken met je fam, maar dat was ook een kwelling geweest voor jou, want dan had je je eigen verdriet en pijn niet serieus genomen en jezelf opgeofferd om de bubbel maar niet te laten barsten voor je familie. Ik denk dat iedereen die op wat voor manier dan ook voor zijn of haar gevoel een hoop te verduren heeft gehad en nog steeds onheus bejegend wordt er goed aan doet om afstand te nemen. Dan kun je ook pas echt beginnen met helen. Als je er nog altijd middenin zit komen er alleen maar meer frustraties en traumas bij totdat je eindelijk jezelf uit de situatie haalt en beter voor jezelf wil. Het is echt heel dapper wat je hebt gedaan..., velen lukt het niet en blijven maar aanmodderen en zichzelf voor de wolven gooien voor de zogenaamde zoete vrede. Jij hebt het cirkeltje doorbroken.
Wees trots op JOU.
