Psyche
alle pijlers
Is liefde voor je ouders onvoorwaardelijk?
zondag 9 augustus 2020 om 11:50
de relatie afsluiten met een ouder is nagenoeg onmogelijk. Als hij fysiek niet meer plaatsvindt zal hij nog steeds mentaal plaatsvinden. Jouw ouders zijn geïnterneerd in jou. En als je dat niet snapt steven je hetzelfde pad als met je eigen kinderenwatdachtjehiervan schreef: ↑09-08-2020 11:48De relatie. En dan kun je makkelijker door. Eerst stond de deur nog open zeg maar en nu is hij definitief dicht. Is mijn eigen imvulling hoor. Daarom stond er ook een vraagteken bij.
zondag 9 augustus 2020 om 12:02
zondag 9 augustus 2020 om 12:03
Dankjewel en je slaat de spijker op zijn kop. Je zit in een soortgelijk proces als ik lees ik. Sterkte.Daftehestia schreef: ↑09-08-2020 11:39Ik vind je in dit topic erg stellig, en ik vind ook niet dat je ongelijk hebt. Mits het contact gelijkwaardig is en je allebei de rol van gezond volwassene aan kunt nemen binnen de relatie.
Ik volg schematherapie omdat mijn gezonde volwassen 'modus' compleet verdwijnt in het contact met heel veel anderen, maar met name met mijn moeder. Ik val terug in oude gedrags- en gedachtenpatronen. Doe wat als kind altijd werkte om geen straf te krijgen, namelijk onderwerpen, aanpassen, niet tegenspreken etc. Dat slurpt je volledig leeg, en is bijna niet te stoppen omdat het diep verankerd zit, vandaar contact verbroken en therapie.
Ik denk dat er bij TO iets soortgelijks speelt , wat ze uitlegt als haar plek in de fontein. Ze mag niet haar eigen rol spelen in het contact, en dus is het vermoeiend.
Het is geen kwestie van anders denken over het contact, of je een keer aanpassen. Als je altijd in een ongezonde rol wordt geduwd door de gezinsdynamiek is het ongezond en moet het stoppen.
zondag 9 augustus 2020 om 12:29
Dat hoeft niet als je de oorzaak onderzoekt en in therapie gaat. Een moeizame relatie is er niet zomaar en over het algemeen niet opeens. Als de basis niet goed was, bijv onveilige hechting, levert het een beschadigde volwassene op. Als die volwassene hier vervolgens niet mee aan de slag gaat, wordt deze een beschadigde ouder, met wellicht beschadigde kinderen. En zo kunnen problemen generatie op generatie worden doorgegeven.redbulletje schreef: ↑09-08-2020 12:02Gezinspatronen herhalen zich doorgaans wel vaak. Een kennis van mij had ook gebroken met haar ouders en daarna werd het een soort stoplichtrelatie van een paar jaar niet zien/spreken en dan opeens weer wel contact. Zo verloopt de relatie met haar volwassen kind inmiddels ook.
Maar TO steekt er nu een stokje voor. Ze doet niet meer mee. Haar kinderen zijn al groot, ik weet niet of zij ze heeft kunnen opvoeden zonder de erfenis van haar eigen kindertijd. Maar er is nu bewustwording, waar haar kinderen ook van kunnen leren.
Ik weet niet zo goed wat ze heeft aan het scenario "als jij breekt met je ouders zullen je kinderen dat ook met jou doen"..
zondag 9 augustus 2020 om 12:46
Dankjewel en lief.Daftehestia schreef: ↑09-08-2020 12:29Dat hoeft niet als je de oorzaak onderzoekt en in therapie gaat. Een moeizame relatie is er niet zomaar en over het algemeen niet opeens. Als de basis niet goed was, bijv onveilige hechting, levert het een beschadigde volwassene op. Als die volwassene hier vervolgens niet mee aan de slag gaat, wordt deze een beschadigde ouder, met wellicht beschadigde kinderen. En zo kunnen problemen generatie op generatie worden doorgegeven.
Maar TO steekt er nu een stokje voor. Ze doet niet meer mee. Haar kinderen zijn al groot, ik weet niet of zij ze heeft kunnen opvoeden zonder de erfenis van haar eigen kindertijd. Maar er is nu bewustwording, waar haar kinderen ook van kunnen leren.
Ik weet niet zo goed wat ze heeft aan het scenario "als jij breekt met je ouders zullen je kinderen dat ook met jou doen"..
Ik wil er echt voor waken dat ik in een zelfde patroon kom met mijn kinderen. Dat lijkt me afschuwelijk. Wel zie ik dat de relatie die ik met mijn kinderen heb in alles zo 10000 procent anders is dan de relatie die ik met mijn ouders had. Ik heb tot de laatste dag aan toe moeten horen: ik hoop dat je nog niet de helft aan ellende met jouw kinderen meemaakt als ik met jou. En ik hoor je nog wel. En je had dankbaar moeten zijn want we doen alles voor je. En stel je eens voor dat jouw kinderen jou zouden laten vallen. Dat is volstrekt tegennatuurlijk. En de liefde voor je ouders zou onvoorwaardelijk moeten zijn.
Mijn kinderen zijn (bijna) allemaal al volwassen en we hebben zo'n totaal andere band. Ik kan niet ontkennen dat ze ook een rol spelen in dit systeem maar ik hoop bij god dat ik iets ergers heb kunnen stoppen. Het grote verschil tussen het gezin waar ik uit kom en mijn eigen gezin is dat er bij ons wel gepraat wordt. Er wordt altijd overal over gepraat. En ik weet dat mijn moeder daar altijd al wat van vond. Die vond dat ik mijn kinderen veel te veel overal in betrok. Ik heb het mijn kinderen nog regelmarig gevraagd of zij het ook zo ervaren hebben dat ik ze te veel in dingen betrok. Maar niks is minder waar. Mijn oudste is halverwege de 20 en wij hebben een zeer gezonde moeder-dochter relatie met voldoende afstand en toch een warme vanzelfsprekendheid. Ik denk echt dat ik het goed doe. Ik ben niet feilloos maar mijn kinderen blijven wel terugkomen hier. Het zal me enorm verbazen als dat niet zo zou zijn en als wel: wie dan leeft...Ik kan niet op de zaken vooruit lopen want dat heeft nul zin.
zondag 9 augustus 2020 om 13:00
Dat ben ik niet met je eens.
Los daarvan, in dit draadje vind ik je niet bepaald steunend richting TO. Ze zit in een kutsituatie, en jij probeert telkens alles bij haar terug te leggen. Als het zo simpel was dat ze haar opvattingen en gevoelens zo kon omzetten, had ze dat al lang gedaan. Houd dus gewoon hiermee op, in plaats van haar nog verder te kwetsen. Ik snap niet of je er plezier aan beleeft of de vermoorde onschuld speelt of daadwerkelijk denkt de wijsheid in pacht te hebben, maar zeker in dit geval zit je fout. Even dimmen.
zondag 9 augustus 2020 om 13:00
je opent zelf een topic hier, dan krijg je reacties. Ook reacties die je niet welgevallig zijnYggdrasil schreef: ↑09-08-2020 12:00Ik merk dat ik het toch vervelend vind de manier waarop jij hier in staat S meds. Ik respecteer je mening maar ik heb ook pijn. Het is niet voor niets dat ik deze keuze gemaakt heeft en verder wil ik het er bij laten. Ik wil mij niet ook hier nog hoeven verdedigen,
zondag 9 augustus 2020 om 13:02
grappig dat je de kwetsuren bij mij probeert te leggen en verder ben jij niet de aangewezen persoon om te bepalen wie er moet “dimmen”.CommonSense schreef: ↑09-08-2020 13:00Dat ben ik niet met je eens.
Los daarvan, in dit draadje vind ik je niet bepaald steunend richting TO. Ze zit in een kutsituatie, en jij probeert telkens alles bij haar terug te leggen. Als het zo simpel was dat ze haar opvattingen en gevoelens zo kon omzetten, had ze dat al lang gedaan. Houd dus gewoon hiermee op, in plaats van haar nog verder te kwetsen. Ik snap niet of je er plezier aan beleeft of de vermoorde onschuld speelt of daadwerkelijk denkt de wijsheid in pacht te hebben, maar zeker in dit geval zit je fout. Even dimmen.
zondag 9 augustus 2020 om 13:16
Dat kan ik me enerzijds voorstellen. Ik heb met mijn broer ook veel gedoe gehad en vind het nog steeds niet altijd makkelijk om met hem om te gaan. Dat ligt overigens echt niet alleen aan hem, we zijn beide beschadigde mensen en niet echt makkelijk.redbulletje schreef: ↑09-08-2020 11:02Door ervaringen om me heen heb ik het hebben van siblings altijd als 'n soort slangenkuil ervaren. Blij dat dat leed mij bespaard is gebleven.
Maar anderzijds zou ik niet weten hoe ik mijn jeugd doorgekomen zou zijn zonder hem. We hebben als kinderen zo vaak steun bij elkaar gezocht (en gevonden).
zondag 9 augustus 2020 om 13:28
Ik denk eerder dat het scenario is dat als je niets doorbreekt en geen inzicht hebt, de kans veel groter is dat hetzelfde met jou gebeurt. (Jij = algemeen)Daftehestia schreef: ↑09-08-2020 12:29
Ik weet niet zo goed wat ze heeft aan het scenario "als jij breekt met je ouders zullen je kinderen dat ook met jou doen"..
zondag 9 augustus 2020 om 13:30
Ja JufCommonSense schreef: ↑09-08-2020 13:03Ik ga hier verder niet op reageren. Zo te zien weet je dondersgoed dat je fout zit.
zondag 9 augustus 2020 om 13:33
Dat herken ik ook. Daarnaast herken ik ook het herhalen van patronen.Yasha schreef: ↑09-08-2020 13:16Dat kan ik me enerzijds voorstellen. Ik heb met mijn broer ook veel gedoe gehad en vind het nog steeds niet altijd makkelijk om met hem om te gaan. Dat ligt overigens echt niet alleen aan hem, we zijn beide beschadigde mensen en niet echt makkelijk.
Maar anderzijds zou ik niet weten hoe ik mijn jeugd doorgekomen zou zijn zonder hem. We hebben als kinderen zo vaak steun bij elkaar gezocht (en gevonden).
Wij groeiden op met een verslaafde vader, een vervelende echtscheiding en een verbitterde moeder. Mijn broer was in die tijd mijn stabiele factor en rustpunt. Het gekke is dat ik degene leek die het meeste last had van de ervaringen in ons gezin. Ik was degene die het contact met onze vader verbrak. Degene die geen relaties aan kon gaan. Nu is hij de verslaafde, die zijn puberkinderen ernstig te kort doet. En ik zie twee pubers die nu al worstelen met hun loyaliteit naar hun vader, die straks beschadigde volwassenen gaan zijn. De geschiedenis herhaalt zich en ik sta erbij en kijk ernaar.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 9 augustus 2020 om 13:35
het vraagt ongefilterde zelfreflectie. Als kind ben je weerloos maar als volwassene niet en ook dan heb je een rol in de situatie. Als je dat niet kan/ wil zien loop je inderdaad het risico dat de geschiedenis zich zal herhalenDoornroosje75 schreef: ↑09-08-2020 13:33Dat herken ik ook. Daarnaast herken ik ook het herhalen van patronen.
Wij groeiden op met een verslaafde vader, een vervelende echtscheiding en een verbitterde moeder. Mijn broer was in die tijd mijn stabiele factor en rustpunt. Het gekke is dat ik degene leek die het meeste last had van de ervaringen in ons gezin. Ik was degene die het contact met onze vader verbrak. Degene die geen relaties aan kon gaan. Nu is hij de verslaafde, die zijn puberkinderen ernstig te kort doet. En ik zie twee pubers die nu al worstelen met hun loyaliteit naar hun vader, die straks beschadigde volwassenen gaan zijn. De geschiedenis herhaalt zich en ik sta erbij en kijk ernaar.
zondag 9 augustus 2020 om 14:18
Helaas staan verslaafden niet bekend om hun enorme hoeveelheid zelfreflectie
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 9 augustus 2020 om 14:20
Dat lijkt echt heel zwaar. Om toe te moeten kijken hoe zijn kinderen nu beschadigd raken.Doornroosje75 schreef: ↑09-08-2020 13:33Dat herken ik ook. Daarnaast herken ik ook het herhalen van patronen.
Wij groeiden op met een verslaafde vader, een vervelende echtscheiding en een verbitterde moeder. Mijn broer was in die tijd mijn stabiele factor en rustpunt. Het gekke is dat ik degene leek die het meeste last had van de ervaringen in ons gezin. Ik was degene die het contact met onze vader verbrak. Degene die geen relaties aan kon gaan. Nu is hij de verslaafde, die zijn puberkinderen ernstig te kort doet. En ik zie twee pubers die nu al worstelen met hun loyaliteit naar hun vader, die straks beschadigde volwassenen gaan zijn. De geschiedenis herhaalt zich en ik sta erbij en kijk ernaar.
Zowel mijn broer als ik hebben zelf bewust gekozen om geen kinderen te krijgen. Het was voor ons de enige manier om de cirkel te doorbreken. Ik zie ook zeker het herhalen van patronen.
Het ontbreekt ons beide niet aan zelfreflectie, wel aan handvatten om op een gezonde manier met onze eigen emoties om te gaan. En aan eigenwaarde.
In mijn geval was de meest beschadigende ouder mijn moeder. Hoewel mijn vader met zijn gebrek aan inlevingsvermogen en empathie het niet beter maakte.
Ik zie bij zowel mezelf als mijn broer eigenschappen van mijn moeder terug. De manier waarop ik met anderen omga als iets mij emotioneel raakt is verre van netjes (en dus herkenbaar van mijn moeder). En zowel mijn broer als ik hebben de neiging om onze partners gedrag op te leggen.
Ik zie het wel, maar mijn vermogen mijn eigen gedrag te reguleren is beperkt en verbetering komt heel erg mondjesmaat en langzaam.
Ik ben inmiddels 51, maar ervaar dat de gemiddelde 30 jarige emotioneel volwassener is dan ik ben.
Meds zegt harde maar in basis wel rake dingen vind ik.
Het enige probleem wat ik daarbij heb is dat ze voorbij lijkt te gaan an het feit dat een jeugd als de mijne je daadwerkelijk beschadigd. En je daardoor niet, of veel minder, kan wat zij denkt dat iedereen kan. Namelijk je emoties leren reguleren.
Ik geloof namelijk oprecht in wat ze zegt; dat hoe jij denkt over een situatie uitmaakt in wat je voelt.
Het probleem is echter, dat soms gedachten niet meer alleen gedachtes zijn, maar overtuigingen zijn geworden.
Die krijg je niet getackeld met cognitieve gedragstherapie.
Maar dat is kennis die ik nu pas begin op te doen, nu ik eindelijk binnen de specialistische ggz hulpverleners tref die zich echt gespecialiseerd hebben op vroegkinderlijk trauma.
In al die jaren daarvoor heb ik me vooral heel vaak een mislukking gevoeld omdat mij niet leek te lukken, wat wel zou moeten lukken.
En dan schiet je dus niets op met in de situatie blijven zitten.
Ik begrijp To dus heel goed. Ook dat ze het er niet bij kan hebben dat haar siblings zich er mee bemoeien.
Dat zou bij mij mijn toch al aanwezige schuldgevoel (“alles ligt aan mij, ik ben moeilijk” is een van mijn overtuigingen) aanwakkeren namelijk.
Terwijl het denk ik goed is het contact te verbreken.
Wel contact houden resulteert namelijk in keer op keer bevestigd worden in wat je toch al over jezelf gelooft.
En wil je kans maken daar iets aan te kunnen veranderen zul je eerst moeten zorgen dat je niet steeds weer bevestigd wordt in je eigen overtuigingen.
zondag 9 augustus 2020 om 14:30
Ik ben er ook van overtuigd dat er veel waarheid zit in de woorden van Meds. Ik denk alleen dat het ombuigen van denk-/gedragspatronen en emoties niet iets is wat je heel eenvoudig even doet. Bewustwording ervan is een goede eerste stap. Letterlijk afstand nemen van de personen die je het meeste triggeren helpt naar mijn idee ook beter bij die bewustwording dan er middenin blijven staan. Wanneer je een stap naar achteren zet en van een afstand dingen bekijkt, zie je vaak beter het grotere geheel.
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 9 augustus 2020 om 14:50
Yggdrasil schreef: ↑09-08-2020 11:45Ik ben er voor je als je wil praten en ik wil dat proberen met open visie te doen maar dreigend mij appen dat je nog een appeltje met me te schillen hebt en wat ik godverdomme nu weer heb geflikt en dat ik altijd alles verneuk en niet spoor dat heb ik echt genoeg gehoord in mijn leven.
Is het een idee dat als ze zulke dingen tegen jou zeggen, dat je daarin meegaat en dat aandraagt als reden om het contact te verbreken? Dus bijvoorbeeld als zij zeggen dat jij alles verpest, dan zeg je: ja inderdaad dat doe ik, daarom is het beter om geen contact meer te hebben. Niet dat je dat echt vindt natuurlijk, maar zo kom je misschien wel van ze af.
Of wil je wel graag contact houden met je siblings?
zondag 9 augustus 2020 om 16:33
ik ga daar niet aan voorbij, ik heb het er gewoon niet over gehad. Jij stelt nu dat je beschadiging maakt dat je niet of minder kan. Dat bestrijd ik. Je moet er misschien harder voor werken maar ook daar valt ook wel op af te dingen. Je bent als volwassene zelf verantwoordelijk voor jouw levensgeluk en als je merkt dat je vastloopt dan moet je hulp zoeken. Het verwerken van je verleden kan jij alleen. Ik zeg niet dat je altijd maar contact moet houden met je ouders, in extreme situaties (verslaving, fysiek of seksueel geweld) is dat misschien niet verstandig. Ik zeg wel dat het radicaal breken met je ouders je verdriet en boosheid niet gaat oplossen.Yasha schreef: ↑09-08-2020 14:20Dat lijkt echt heel zwaar. Om toe te moeten kijken hoe zijn kinderen nu beschadigd raken.
Zowel mijn broer als ik hebben zelf bewust gekozen om geen kinderen te krijgen. Het was voor ons de enige manier om de cirkel te doorbreken. Ik zie ook zeker het herhalen van patronen.
Het ontbreekt ons beide niet aan zelfreflectie, wel aan handvatten om op een gezonde manier met onze eigen emoties om te gaan. En aan eigenwaarde.
In mijn geval was de meest beschadigende ouder mijn moeder. Hoewel mijn vader met zijn gebrek aan inlevingsvermogen en empathie het niet beter maakte.
Ik zie bij zowel mezelf als mijn broer eigenschappen van mijn moeder terug. De manier waarop ik met anderen omga als iets mij emotioneel raakt is verre van netjes (en dus herkenbaar van mijn moeder). En zowel mijn broer als ik hebben de neiging om onze partners gedrag op te leggen.
Ik zie het wel, maar mijn vermogen mijn eigen gedrag te reguleren is beperkt en verbetering komt heel erg mondjesmaat en langzaam.
Ik ben inmiddels 51, maar ervaar dat de gemiddelde 30 jarige emotioneel volwassener is dan ik ben.
Meds zegt harde maar in basis wel rake dingen vind ik.
Het enige probleem wat ik daarbij heb is dat ze voorbij lijkt te gaan an het feit dat een jeugd als de mijne je daadwerkelijk beschadigd. En je daardoor niet, of veel minder, kan wat zij denkt dat iedereen kan. Namelijk je emoties leren reguleren.
Ik geloof namelijk oprecht in wat ze zegt; dat hoe jij denkt over een situatie uitmaakt in wat je voelt.
Het probleem is echter, dat soms gedachten niet meer alleen gedachtes zijn, maar overtuigingen zijn geworden.
Die krijg je niet getackeld met cognitieve gedragstherapie.
Maar dat is kennis die ik nu pas begin op te doen, nu ik eindelijk binnen de specialistische ggz hulpverleners tref die zich echt gespecialiseerd hebben op vroegkinderlijk trauma.
In al die jaren daarvoor heb ik me vooral heel vaak een mislukking gevoeld omdat mij niet leek te lukken, wat wel zou moeten lukken.
En dan schiet je dus niets op met in de situatie blijven zitten.
Ik begrijp To dus heel goed. Ook dat ze het er niet bij kan hebben dat haar siblings zich er mee bemoeien.
Dat zou bij mij mijn toch al aanwezige schuldgevoel (“alles ligt aan mij, ik ben moeilijk” is een van mijn overtuigingen) aanwakkeren namelijk.
Terwijl het denk ik goed is het contact te verbreken.
Wel contact houden resulteert namelijk in keer op keer bevestigd worden in wat je toch al over jezelf gelooft.
En wil je kans maken daar iets aan te kunnen veranderen zul je eerst moeten zorgen dat je niet steeds weer bevestigd wordt in je eigen overtuigingen.
zondag 9 augustus 2020 om 17:21
Met dat laatste ben ik het niet in alle situaties eens.S-Meds schreef: ↑09-08-2020 16:33ik ga daar niet aan voorbij, ik heb het er gewoon niet over gehad. Jij stelt nu dat je beschadiging maakt dat je niet of minder kan. Dat bestrijd ik. Je moet er misschien harder voor werken maar ook daar valt ook wel op af te dingen. Je bent als volwassene zelf verantwoordelijk voor jouw levensgeluk en als je merkt dat je vastloopt dan moet je hulp zoeken. Het verwerken van je verleden kan jij alleen. Ik zeg niet dat je altijd maar contact moet houden met je ouders, in extreme situaties (verslaving, fysiek of seksueel geweld) is dat misschien niet verstandig. Ik zeg wel dat het radicaal breken met je ouders je verdriet en boosheid niet gaat oplossen.
Ook niet dat hulp zoeken je problemen per definitie oplossen. Ik ben al op mijn 10e voor het eerst in aanraking gekomen met het toenmalige MOB (medisch opvoedkundig buro) en heb sinds die tijd regelmatig hulp gezocht.
Dat heeft me echter niet gebracht wat eigenlijk wel had gemoeten. Namelijk de mogelijkheid om echt wezenlijk anders tegen dingen aan te
kunnen kijken. Ik onderschrijf echt de principes uit de Cognitieve gedragstherapie. En voor een aantal dingen waar ik mee worstelde heeft dat ook beslist verbetering gebracht.
Maar als het gaat om gedachtes die te maken hebben met schuld, of met er mogen zijn op deze wereld, werkt het simpelweg niet.
Rationeel weet ik heel prima dat ik niet overal de schuld van kan hebben. En dat ook ik natuurlijk bestaansrecht heb en er mag zijn.
Maar ik kan dergelijke gedachten niet voelen, ik geloof het niet echt. Het zijn zoals mij recent is uitgelegd namelijk geen irreële gedachten meer, maar vaste overtuigingen. En dat verschil schijnt uit te maken.
Het is nou eenmaal makkelijker om te leren dat je bij een vreemd geluid in huis beter kunt denken ‘wat is dat nou?’ ipv ‘shit, een inbreker’, dan dat je leert om ‘ik ben waardeloos, zie je wel’ om te buigen in iets als ‘ja, dat ging niet helemaal goed. Volgende keer beter’.
En dat is gelijk een mooi bruggetje naar je laatste opmerking.
Want ja, radicaal breken met mijn ouders gaat niets echt oplossen. Ik neem hun overtuigingen over mij namelijk inmiddels in mijzelf mee.
Maar om daar überhaupt echt naar te kunnen kijken en aan te kunnen sleutelen blijkt het voor mij wel belangrijk dat ik ze dan niet in mijn omgeving heb. Omdat ze me namelijk keer op keer bevestigen in mijn eigen gedachtes over mezelf en het al moeilijk genoeg is die gedachten uit te dagen zonder dat andere mensen ze hardop tegen me zeggen.
zondag 9 augustus 2020 om 18:22
maar je gaat nu voorbij aan mijn eennalaatste zinYasha schreef: ↑09-08-2020 17:21Met dat laatste ben ik het niet in alle situaties eens.
Ook niet dat hulp zoeken je problemen per definitie oplossen. Ik ben al op mijn 10e voor het eerst in aanraking gekomen met het toenmalige MOB (medisch opvoedkundig buro) en heb sinds die tijd regelmatig hulp gezocht.
Dat heeft me echter niet gebracht wat eigenlijk wel had gemoeten. Namelijk de mogelijkheid om echt wezenlijk anders tegen dingen aan te
kunnen kijken. Ik onderschrijf echt de principes uit de Cognitieve gedragstherapie. En voor een aantal dingen waar ik mee worstelde heeft dat ook beslist verbetering gebracht.
Maar als het gaat om gedachtes die te maken hebben met schuld, of met er mogen zijn op deze wereld, werkt het simpelweg niet.
Rationeel weet ik heel prima dat ik niet overal de schuld van kan hebben. En dat ook ik natuurlijk bestaansrecht heb en er mag zijn.
Maar ik kan dergelijke gedachten niet voelen, ik geloof het niet echt. Het zijn zoals mij recent is uitgelegd namelijk geen irreële gedachten meer, maar vaste overtuigingen. En dat verschil schijnt uit te maken.
Het is nou eenmaal makkelijker om te leren dat je bij een vreemd geluid in huis beter kunt denken ‘wat is dat nou?’ ipv ‘shit, een inbreker’, dan dat je leert om ‘ik ben waardeloos, zie je wel’ om te buigen in iets als ‘ja, dat ging niet helemaal goed. Volgende keer beter’.
En dat is gelijk een mooi bruggetje naar je laatste opmerking.
Want ja, radicaal breken met mijn ouders gaat niets echt oplossen. Ik neem hun overtuigingen over mij namelijk inmiddels in mijzelf mee.
Maar om daar überhaupt echt naar te kunnen kijken en aan te kunnen sleutelen blijkt het voor mij wel belangrijk dat ik ze dan niet in mijn omgeving heb. Omdat ze me namelijk keer op keer bevestigen in mijn eigen gedachtes over mezelf en het al moeilijk genoeg is die gedachten uit te dagen zonder dat andere mensen ze hardop tegen me zeggen.
