Je altijd zo opgenaaid voelen ( door jezelf en anderen)

Ik heb me daar vroeger ook blind op gestaard. De successen van anderen...op welk vlak dan ook. Terwijl ik worstelde met overeind blijven staan, zag ik de ene na de ander afstuderen, trouwen, kinderen krijgen, promoveren...en ik? Ik was nog steeds dolende. Zoekend naar wat bij mij paste. De ene mislukte relatie na de andere, de ene slechte baan na de ander. Het heeft me wat tijd en werk gekost maar ik ben erachter dat ik een ander leven heb, een ander pad dan die anderen. Ik ben ik. Als ik iets wil, ECHT wil dan ga ik ervoor. Heb ik altijd gedaan maar wat ik daarnaast deed was mijn eigen leven vergelijken met anderen. Daar werd ik ongelukkig van. Niet van de keuzes (ja oke, van sommige wel) die ik gemaakt had maar puur het vergelijken.



Hoe stop je met vergelijken? Door je lekker te richten op je eigen leven, je baan, de nieuwe cursus die je gaat volgen, daar het plezier van inzien, van het groeien in je eigen tempo.



Take your time to enjoy life....comparing is not enjoying.



Oh ja, je wilde een tip/advies over hoe je dit van je af kunt schudden. Wat ik mezelf vaak voorhoud is dat als ik op mijn sterfbed lig ik waarschijnlijk me niet zal bezighouden met wat anderen wel/niet bereikt hebben maar wat IK voor mezelf heb gedaan.

Ik denk ook dat ik gewoon niet in staat ben zo ver vooruit te kijken. Ik bedoel, ik leef pas vrij kort echt bewust en ik kan mij niet voorstellen hoe mijn leven er over tien jaar uitziet, laat staan over vijfentwintig (ik lééf nog niet eens vijfentwintig jaar). Vandaar dat ik denk ik dertig als graadmeter pak. Ik neem aan dat hoe dichter je bij de dertig komt hoe meer die graadmeter opschuift (maar hopelijk toch ook hoe meer dingen ik af kan vinken en dan weer nieuwe dromen en wensen en ambities heb).

Even wat anders: ik voel me wel errug tevreden over mijn leven en over mezelf. Wat mij betreft is het gras bij de buren niet groener, want ik ben heel blij met mijn huidige leventje, maar dat gaat wel in een sneltreinvaart van hot naar haar . En als ik bv. hoor van den vriendin die zus of zo heeft gedaan of gaat doen dan kan ik dat heel snel ook willen. Dat is dan niet zozeer afgunst of jaloezie of het gras bij de buren, denk ik, maar eerder dat ik snel geïnspireerd raak (dat klinkt in elk geval wel leuker ).



Toen ik na de middelbare school een jaa rnaar het buitenland ging zei iedereen dat ik gek was, dat het niet veilig was, dat ik nooit meer zou kunnen wennen aan studeren, en nog meer bullshit en nu zegt iedereen 'oh ik wou dat ik dat ook had gedaan!'.

Ook op bv. een topic hier op de relatiepijler lees ik: ik heb nog zoveel dromen, maarja, nou heb ik een partner. Dat sterkt mij in mijn gevoelens dat ik gewoon álles moet doen wat ik wil, alles uit het leven moet halen. En ik wil toevallig vrij veel .



Ik ben er banger voor dat ik straks op mijn 65ste erachter kwam dat ik zo ontzettend veel onvervulde wensen had en dat ik nooit wat gedurfd heb ,dan dat ik allerlei dingen heb geprobeerd en gedaan en de wereld veroverd heb, al kwam ik er dan misschien al doende achter dat dit toch niet was wat ik wilde (want dan doe je toch gewoon weer wat anders).



PS: mijn moeder stuurt me libelles en ik verslind ze

Het schijnt allemaal bij de leeftijd te horen. Tenminste dit zeiden ze een tijdje terug bij het programma "zoooo 30".

Het is de tijd in je leven dat je alles opbouwt en druk bent met vanalles en nog wat. En dat jeje vergelijkt met anderen is daarbij heel normaal. Je vormt je een beetje het referentie kader.



Probeer de focus te krijgen op je eigen wensen en verlangens en ieder heeft een eigen tempo in het leven.

Ben zelf ook lang een laatbloeier geweest en uiteindelijk vormt het zich toch allemaal wel hoor.



Maar denk dat veel mensen dit gevoel hebben en het niet durven uitspreken. Je ziet wel vaker vrienden groepen die allemaal opeens naar hetzelfde land met vakantie gaan, gelijke auto's en huizen hebben, gaan sporten bij dezelfde sportschool etc.

Als je 65 bent en je kijkt terug dan ben je blij dat je trouw aan jezelf bent gebleven, liefde hebt gekend en gegeven en in relatief goede gezondheid de 65 hebt gehaald.



En hoe heerlijk je was tussen je 20 en 30 in. Net zoals je dat hopelijk denkt van 30-40 and so on.



De 7 wereldwonderen bekijken in zo kort mogelijke tijd is nou ook weer niet iets waar je dan zo gelukkig op terugkijkt

Een mooi filpmje over "The paradox of choice"

Link



Het gaat eerst over sladressing, maar snijdt wel een belangrijk punt aan. omdat we zoveel keuzes hebben in ons leven, vragen we ons de hele tijd af of het wel de goede zijn.



Misschien kan je er wat mee.

Overigens las ik ook pas ergens dat je misschein niet beter kan leven om doelen te bereiken, maar beter principes kan aanhangen.



Dat vond ik wel inspirerend. het maakt niet uit welke doelen ik uiteindelijk haal. Als ik mijn principes en idealen maar niet verloochen. Ik hoef niet per se een geweldige baan te hebben. Ik wil wel een baan waarbij ik niet over anderen heen hoef te lopen, en waarbij ik eerlijke en oprechte relaties met de mensen om me heen heb. Enzovoorts.

Ik herken je doelen ook helemaal niet (no offense). Ik vind ze vooral veel uiterlijke schijn hebben, of op zoek zijn naar erkenning.



Wat te denken van: plezier hebben in wat je doet.



Dus een marathon lopen omdat het je leuk lijkt om ermee bezig te zijn en te trainen met een vriendin?



Of gewoon lekker dansen, maakt niet uit hoe goed het is? (Waarom is het pas geslaagd als je het perfect onder de knie hebt? Er zit ook een charme aan het beginnen van iets leren, als alles nog nieuw is en je het nog aan het ontdekken bent. Elke stap hoort er bij.)



Of een huis waarin je je thuis voelt kopen?



Ik houd ook van reizen hoor, maar ik vind mijn reizen vooral bijzinder als ik leuke dingen meemaak. Ik hoef niet groter, mooier en bijzonderder. Ik heb even goede herrinneringen aan een weekendje Schier met mijn zus, als aan het zien van een of ander park in Bolivia, waar bijna nooit iemand komt. Kunnen genieten van de kansen die je krijgt is veel waardevoller dan streven naar een super bijzondere ervaring. Want als je er een wedstrijdje van maakt, verlies je toch een keer, want er is altijd iemand die iets anders heeft gedaan.

quote:redlady schreef op 04 mei 2009 @ 19:10:

[...]





Flatscreen, op welke zender was dit programma, ben meteen nieuwsgierig, kon het niet vinden op uitzendinggemist.nl



xxxx



Het was volgens mij een BNN programma. Werd gepresenteerd door Chantal Jansen en Ruben Nicolai.

Even leuk maar werd op een gegeven moment wat langdradig.



Bij het lezen van je lijstje dacht ik zelf: o wat ben ik maar weer simpel. Wellicht leuk om anderen ook hun lijstje hier neer te zetten.



1. Leren stijldansen met vriendlief.

2. Cursus italiaans of spaans.

3. Wat meer mooie steden trips maken waarbij Barcelona, Rome, New York, Praag bovenaan staan.

Oh haha ik herken die doelen EEEEEEEcht wel. Wat jij zegt Heejhallo is trouwens wel een eye opener, zo heb ik er eigeniljk nog nooit over nagedacht. (ook niet andersom hoor in de zin van 'ik ga over lijken om zus of zo te bereiken) Ik voel me nu echt een sul.



Mijn doelen zijn inderdaad ook wel net als die van Redlady. Grotere doelen zijn voor mij:

1) Iets zinvols en groots bereiken in mijn vakgebied (en ja, ik schaam me niet om te zeggen dat ik denk aan de maat van bijvoorbeeld Mohammed Yunus. Ik denk dat ik ook gelukkig zou kunnen zijn met wat kleiners maar iets wat alleen op jouw eigen vierkante meter zin heeft, blegh daar kan ik me niets bij voorstellen). Daar wil ik ook wel respect voor krijgen. En geld.

2) Financieel onafhankelijk zijn en zomaar kunnen zeggen 'kom, we gaan een weekendje naar parijs'. Ter vergelijking, op het moment kan ik nog niet eens spontaan zeggen, kom ik ga een dagje winkelen.

3) Een liefdevol gezin hebben. Een zeer goeie en stabiele relatie met mijn vriend (en weer heel herkenbaar Redlady, samenleven met anderen, ik moet er best aan wennen haha), kinderen, veel contact met onze families (de deur altijd open) en vrienden. Als ik hier aan denk dan zie ik een hele grote tafel voor me vol met eten, drinken en véél mensen.



Met dat geld hangen ook andere dingen samen zoals een heerlijk huis, maar ik heb nog niet duideiljk of dat een vrijstaand huis met tuin zou moeten zijn of een stadsappartement en dat hoeft wat mij betreft ook niet het hele leven hetzelfde te blijven.

Ook hoop ik dat daarmee bepaalde zorgen opgelost zullen zijn, mijn vriends familie woont in het caribisch gebied en alles is welkom zeg maar, en het zou voor mij en voor hem heel prettig zijn om te weten, okee, per maand hebben wij daar een x bedrag voor zodat we in elk geval zeker weten dat ze daar ook lekker kunnen leven. Misschien zou het beste zijn investeren in een bedrijfje.

Wat mij verschrikkelijk lijkt is dat je het hele jaar spaart om dan één keer naar je familie te kunnen. En dat je bv. in december gaat en je moeder krijgt een hersenbloeding in januari maarja dan heb je geen geld om te gaan, dat lijkt me de hel. Dat wil ik dus heel graag 'veilig' gesteld hebben. Ook als we kinderen zouden krijgen dat die hun families vaak kunnen zien.

Al met al denk ik dus dat we veel geld nodig zullen hebben. Qua reizen heb ik een hele lijst, in willekeurige volgorde staan Cuba, Noorwegen, Engeland en Ierland, Dominicaanse Republiek, Japan, Puerto Rico, Mexico, Chili, Lagos, India, Vietnam, Lapland, de Griekse eilanden, Iran, Oostenrijk, Taiwan, Egypte, en Berlijn erop. In de helft van die bestemmingen heb ik ongeveer vrienden, dat scheelt. De europese bestemmingen zijn goedkoper, de anderen zullen maar één per jaar kunnen denk ik (hoewel ik bv. ook nog graag met mijn vriend wil backpacken), voor mijn werk zal ik waarschijnlijk ook wat moeten reizen, dat scheelt weer .



Dat zijn wel mijn grootste doelen. Kleinere doelen heb ik ook:

salsa leren dansen als een cubana / net zo fit worden als Jessica Biel / mijn huishouden runnen als Bree Vandekamp / geld op een zo efficient mogelijke manier beheren / arabisch leren / een tijdje in het buitenland werken (doe ik nu al ik bedoel nog een ander buitenland) / enzovoort.

Hier kijk ik dus wel erg naar anderen zie ik

[quote]redlady schreef op 04 mei 2009 @ 16:33:

[...]





Zo, jij ziet de dingen scherp zeg!!! Inderdaad, ik WEET niet eens meer of ik wel wil reizen...ik loop dat al 2 jaar rond te bazuinen dat ik die wereldreis ZAL gaan maken....maar ....tja.....wat is er nou leuk aan om in je eentje in prachtige natuur te zitten....voor een dagje leuk, maar daarna wil je het toch DELEN.....( Jee, ik heb nu zojuist een Nieuw inzicht gekregen in mezelf dankzij jou Madiken.THANK YOU!!!)[/quote]



Ah meid, dank je wel voor het lieve compliment. Ik vind het fijn dat ik je een nieuw inzicht heb gegeven.

Het is zo, tenminste voor mij, dat ik heb moeten leren om te zien en te voelen welke dingen van mij waren en welke van anderen. Ik bedoel daarmee dat je soms geneigd bent om wensen en visies van andere mensen over te nemen zonder dat ze echt van jezelf zijn. Sinds ik me hier bewust van ben, kan ik het veel beter scheiden. Mijn ouders hebben me opgevoed met bepaalde denkbeelden (van hen dus) die ik niet deel. Dat heb ik mijn hele leven al wel ergens gevoeld, maar sinds een paar jaar ben ik me er ook bewust van. Dan is het makkelijker om het ook los te laten en je eigen visie te volgen.



Met vriendinnen gaat dat idem dito. Op het moment speelt er met een vriendin iets waar zij eerst heel enthousiast over was (ik kan helaas niet in detail treden) en met mij samen wilde gaan doen. Na een eerste aarzeling (teken dat er toch iets niet helemaal goed zit) werd ook wel enthousiast maar gaandeweg merkte ik dat dat niet om de juiste reden was, en dat ik het hele plan eigenlijk al vanaf dag 1 niet zag zitten. Daar zijn wel een aantal maanden overheen gegaan. Maar dat is wel waardevol, want het weerhoud mij in dit geval van een grote misstap waar ik zeker ongelukkiger van geworden zou zijn.

Hiermee wil ik zeggen; neem de tijd om eens goed na te denken over wat je echt wilt enwat van jou is en wat niet. Het gaat erom wat jij wilt. Als je dat volgt, ben je automatisch gelukkig, en hoef je niets te geven om wat anderen van je denken. Ook al heb je een heel ander leven dan de rest, als je je eigen hart volgt, is het goed. Zijn zij misschien wel jaloers op jou. Vergeet niet dat veel mensen dingen doen omdat anderen het ook doen. Zij kunnen dan niet achterblijven denken ze.

quote:redlady schreef op 04 mei 2009 @ 19:06:

[...]





Twee vragen Margaretha:



Kan je een top 5 maken van je Grootste wensen ( je mag ze ook iets aanpassen, waardoor je niet te " herkenbaar" bent, mocht je dat wat uitmaken)???!!



Die van mij zijn:



1) Super veel bereiken met mijn baan in het onderwijs: Het hele gebeuren op die school naar een hoger niveau tillen, dat mensen over 5 a 10 jaar zeggen, ja dat heeft ZIJ allemaal bewerkstelligt op onze school....

2) Een groot licht huis met een eigen werkstudio

3) De marathon lopen ( of iets heel sportiefs bewerkstelligen)

4) Een bepaalde dansstijl keigoed onder de knie krijgen

5) Een hele bijzondere reis maken naar een nog nader te bepalen oord........



En zo kan ik nog wel even doorgaan!!!!!



xx

Hee redlady, dit doet mij opeens denken aan het boek dat ik pas gelezen heb en nog aan het herkauwen ben; The Secret. Lees het maar eens. Daar doen ze hetzelfde als jij hier. Je weet dus wel degelijk waar jouw verlangens liggen en je passies. Dat is geweldig want nu weet je dus waar jij voor wilt gaan.

Echt, ik kan je aanraden om dit boek eens te lezen. Er gaat een wereld voor je open. Kijk even door het amerikaanse aan het verhaal heen...

Hier een dame van ruim over de 40. Toen ik 22 was, had ik al een kind en "geen" leven, zoals studenten dat hebben en meer dan een gezinsleven was er niet. Ook geen geld en net genoeg om rond te komen.



Maar of ik het slecht gehad heb? No way. Ja al mijn leeftijdgenoten deden anderen dingen dan ik, nou en? Daar ben je dan toch ook geen minder mens om? Probeer eens uit te zoeken waar je waarden liggen en wat JIJ echt belangrijk vindt en niet wat de rest van de "wereld" doet. Want die omgeving is ook degene waar jij aan refereert, ik weet zeker dat er meiden zijn die helemaal die keuzes en vraagstukken hebben die nu bij jou leven. Je zal maar tienermoeder zijn of misschien wel ooit in de je leven zo beschadigd dat je niet eens meer productief aan de maatschappij kan deelnemen.



Ohja, als je denkt dat ik nu oud ben, vergis je je. Natuurlijk het jaartal is voor jou hoog en ik zit niet meer zo strak in mijn vel, maar verder doe ik alles wat ik leuk vind. Soms kom ik mijn dochter tegen op grote dansfeesten en dat is best leuk.

En de reisjes en het uitgaan wat ik "vroeger" niet kon, doe ik nu en ik heb geen idee dat ik iets gemist heb.Maak je dus geen zorgen, je bent een prima meid.



Leef je leven en bepaal zelf je doelen en hoe je alles wil invullen.

Wat is de tweede vraag eigenlijk ?

quote:redlady schreef op 04 mei 2009 @ 15:29:



GROOTSTE ANGST: Over 5 jaar zit iedereen in dikke huizen/kinderen/carrieres en kijken naar mij: een vrouw die nog niet vastzit in dat soort verplichtingen en die de vrijheid en 't geld heeft om te kunnen reizen ipv dat slapeloze nachten en poepluiers je dag bepalen

Fiedereisje, leuk om te lezen! Ik zie gelukkig in mijn omgeving ook heel veel zulke ouders, mijn eigen ouders doen ook precies waar ze zin in hebben (al is dat dan geen dansfeesten aflopen meer haha).

Echter, ik heb ook in mijn omgeving mensen die gewacht hebben met die dingen tot de kinderen groot waren, en toen dood gingen. Dat wil ik natuurlijk wel proberen te voorkomen.

Het moeilijke is dat je niet alles tegelijk kan doen. Of dat wordt tenminste tegen mij gezegd, want ik heb zelf het idee dat dat best kan, maar de werkelijkheid haalt me misschien nog in.

Oja, achter elk verlangen zit een zogenaamde frequentie. Bijvoorbeeld de frequentie achter het verlangen naar een huis is geborgenhheid. Ik herken dat wel. Een ander huis is een van mijn grote verlangens, en ik ben daarmee ook op zoek naar geborgenheid, een hele fijne plek om mezelf te kunnen zijn (heb ik in mijn huidige huisje ook maar is erg klein met zijn vijven). Als het je aanspreekt moet je het maar eens lezen, anders niet natuurlijk.



Een stukje terug schreef iemand iets over kinderen krijgen. Dat is ook zoiets. Ik wilde dat al op mijn 23e. Oergevoel. Ik had ook nog een vriend om samen mee te beslissen en uiteindelijk is onze eerste geboren toen ik net 26 was. Goeie compromis.

Om ons heen was niemand er nog mee bezig maar daar hebben we ons niets van aangetrokken. Je leven houdt niet op als je kinderen hebt, het wordt alleen anders. Maar als je er achter staat is het geweldig.

Een vriend van ons is na een ziekte (en veel tijd om na te denken) zijn eigen bedrijf begonnen. Gaat heel erg goed en hij is als een vis in het water. Had ie eerder moeten doen zegt hij nu.

Dus als je zoveel mogelijk probeert te doen waar je hart ligt, dan is het altijd goed.

Ken je Bree Vandekamp niet?!??! Wat is dat nou! Of verdoe jij je tijd echt niet met stomme series en besteed je die tijd zinvol aan het behalen van je doelen?





Wat heel veel dingen betreft wil ik gewoon méér. Ik kan bv. al aardig dansen en geniet er erg van, maar het valt me nu pas juist op wat er nog allemaal aan schort, dus ik wil beter worden.

Hetzelfde met fitheid, ik zie er prima uit en ben hartstikke blij met mijn lichaam, maar juist doordat ik graag sport en het leuk vind om te zien hoe mijn lichaam verandert, stel ik me dan dat soort doelen. Ik zou het heel moeilijk vinden om te zeggen, ja, okee, dit is gewoon het hoogst haalbare voor mij. Ten eerste omdat dat waarschijnlijk helemaal niet waar is en ten tweede omdat ik dan helemaal in zou kakken denk ik.