Psyche
alle pijlers
Kind opvoeden met bipolaire of ernstig depressieve partner
zondag 29 oktober 2017 om 21:42
Dit wordt mijn eerste post op het forum, maar heb al heel wat meegelezen over dit onderwerp. Ik ben ongeveer 5 jaar samen met een man die type II bipolair is, hij weet dit al langere tijd en heeft het me meteen verteld, neemt medicatie en gaat regelmatig naar de psychiater.
Bij de start van onze relatie, en bij mijn weten tot een jaar geleden, waren we het er over eens dat we beiden kinderen wilden. Hij had goede argumenten om maximaal voor 1 kind te gaan, dus de optie dat er geen zou komen was niet aan de orde. Heel recent pas hoorde ik dat hij daar nu toch anders over denkt, en dat we dit moeten uitpraten, aangezien mijn idee nog steeds hetzelfde was. Sindsdien twijfel ik echter aan mijn kinderwens. Naast de praktische kant (opvang, werkuren, ...), de ethische kant (neem je risico dat je kind het mee-erft, of ga je voor donor of adoptie, met psychische belasting van dien), twijfel ik nu of het opvoeden niet het grootste struikelblok zou kunnen worden. Nu heeft hij er last van als het niet stil is in huis, wat dan met een kind?
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Ik hoop vooral op reacties van mensen in de zelfde partnerrol (of kinderen van), aangezien ik vooral lees over de omgekeerde situatie (partner zijn van een zwangere bipolaire vrouw), en dit toch heel anders is. Mijn vriendinnen vertellen dat mijn kinderwens al heel mijn leven merkbaar is, en dat ik het nog niet meteen mag opgeven, maar ik wil ook geen ongelukkig, laat staan bipolair/depressief kind, al heb je daar nooit garantie op. En ik vrees ook voor zijn stabiliteit van zodra er een kind zou komen. Mijn idee was om die definitieve beslissing nog enkele maanden/jaren uit te stellen, omdat er nog tijd is en hij nog in diepe depressie zit/zat, maar het feit dat ik de optie kinderen nog openlaat, heeft een negatieve invloed op zijn depressie, dus blijft het me bezig houden.
Bij de start van onze relatie, en bij mijn weten tot een jaar geleden, waren we het er over eens dat we beiden kinderen wilden. Hij had goede argumenten om maximaal voor 1 kind te gaan, dus de optie dat er geen zou komen was niet aan de orde. Heel recent pas hoorde ik dat hij daar nu toch anders over denkt, en dat we dit moeten uitpraten, aangezien mijn idee nog steeds hetzelfde was. Sindsdien twijfel ik echter aan mijn kinderwens. Naast de praktische kant (opvang, werkuren, ...), de ethische kant (neem je risico dat je kind het mee-erft, of ga je voor donor of adoptie, met psychische belasting van dien), twijfel ik nu of het opvoeden niet het grootste struikelblok zou kunnen worden. Nu heeft hij er last van als het niet stil is in huis, wat dan met een kind?
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Ik hoop vooral op reacties van mensen in de zelfde partnerrol (of kinderen van), aangezien ik vooral lees over de omgekeerde situatie (partner zijn van een zwangere bipolaire vrouw), en dit toch heel anders is. Mijn vriendinnen vertellen dat mijn kinderwens al heel mijn leven merkbaar is, en dat ik het nog niet meteen mag opgeven, maar ik wil ook geen ongelukkig, laat staan bipolair/depressief kind, al heb je daar nooit garantie op. En ik vrees ook voor zijn stabiliteit van zodra er een kind zou komen. Mijn idee was om die definitieve beslissing nog enkele maanden/jaren uit te stellen, omdat er nog tijd is en hij nog in diepe depressie zit/zat, maar het feit dat ik de optie kinderen nog openlaat, heeft een negatieve invloed op zijn depressie, dus blijft het me bezig houden.
zondag 29 oktober 2017 om 21:45
In feite spelen hier twee problemen; je vraagt je of of een kind met deze man wel een goed idee is en jouw man heeft recentelijk aangegeven dat hij geen kind wil. Ik zou zeggen dat het twee keer nee is. Ik ben maar een leek op het gebied van psychiatrische problematiek, maar ik kan wel uit ervaring vertellend dat een kind een enorme verandering teweeg brengt voor een psyschich stabiel persoon, laat staan voor iemand die dat niet is.
Wat betreft het tweede; over een kind kun je geen compromis sluiten. Ik zou dus andere opties gaan onderzoeken als je zelf zo'n sterke kinderwens hebt.
Wat betreft het tweede; over een kind kun je geen compromis sluiten. Ik zou dus andere opties gaan onderzoeken als je zelf zo'n sterke kinderwens hebt.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zondag 29 oktober 2017 om 21:55
zondag 29 oktober 2017 om 21:59
Er gaan bij mij wel veel alarmbellen af.
Allereerst, ben dochter van een ouder die door/ met alcoholisme bipolair was. Het verbouwen van de woonkamer gedurende een week, maar dan dag én nacht, opeens twee weken op vakantie, de ouder alleen dan dus, de ouder die jaren alleen op de bank heeft gelegen... Nee, niet bepaald een ideale situatie.
Ik zou het dus niet echt aanraden.
Naast idd de ervaring met mijn eigen huilbaby, dat was voor 2 stabiele mensen al loodzwaar.
En, als laatste maar zeker niet als minste, als ik je laatste zin goed begrijp, hij komt niet uit zijn depressie/ deze wordt erger omdat jij je kinderwens niet opzij zet?
Hij zal het vast zo voelen omdat hij alle antwoorden direct wil, maar het klinkt echt wel heel manipulatief.
Jij moet ook wel aan jezelf trouw kunnen blijven en denken aan wat jij nodig hebt.
Allereerst, ben dochter van een ouder die door/ met alcoholisme bipolair was. Het verbouwen van de woonkamer gedurende een week, maar dan dag én nacht, opeens twee weken op vakantie, de ouder alleen dan dus, de ouder die jaren alleen op de bank heeft gelegen... Nee, niet bepaald een ideale situatie.
Ik zou het dus niet echt aanraden.
Naast idd de ervaring met mijn eigen huilbaby, dat was voor 2 stabiele mensen al loodzwaar.
En, als laatste maar zeker niet als minste, als ik je laatste zin goed begrijp, hij komt niet uit zijn depressie/ deze wordt erger omdat jij je kinderwens niet opzij zet?
Hij zal het vast zo voelen omdat hij alle antwoorden direct wil, maar het klinkt echt wel heel manipulatief.
Jij moet ook wel aan jezelf trouw kunnen blijven en denken aan wat jij nodig hebt.
zondag 29 oktober 2017 om 22:02
Heh wat een lastige situatie voor jou! Ik denk dat het zo persoonsgebonden is hoe de zorg/ opvoeding valt. Je hebt mensen met een psychische stoornis die hun triggers en valkuilen kennen en hun rust weten te pakken, en stabiele mensen die er een potje van maken, en alles ertussen in. Is er ook een lotgenoten vereniging oid waar je kunt overleggen?
zondag 29 oktober 2017 om 22:17
zondag 29 oktober 2017 om 22:34
Het probleem is dat hij volgens mij met de zelfde vragen zit als ik over de opvoeding. Tot vorig jaar wou hij het wel, dat gaf hij toen duidelijk aan in stabiele (niet-hypomane) periode. Dit jaar, dat al ongeveer 1 lange depressie is geweest, heeft hij me nog nieuwe dingen verteld, en ik weet dat hij met een van zijn ouders hetzelfde (depressie, geen hartelijke ouder) heeft meegemaakt. Omwille van dat laatste heb ik een natuurlijk kind van ons 2 al definitief weggestreept, dat lijkt me evident, om het risico op erfelijkheid te vermijden, en daarom weet ik niet of ik het zelf nog wil, met donor. Adoptie lijkt me ook geen goede optie, als het al mogelijk is met partner met deze aandoening. Ik denk dat hij 1 + 1 al een tijdje heeft opgeteld, en dat het feit dat hij mij daar heel ongelukkig mee zou maken hem nu dieper doet gaan (zoiets zei hij bijna letterlijk), en misschien ook zijn eigen proces dat hij nooit een kind zou opvoeden. Het is dus meer een geval van geen opties meer zien dan van niet willen, vermoed ik.
Ikzelf ben er echter van overtuigd dat ik een mooie toekomst kan hebben met hem, met of zonder kinderen (want op dit moment voel ik die biologische klok niet tikken, maar vrees dat dat nog zal komen), daarom zit ik nu in die tweestrijd. Ik denk ook dat ik wel de opofferingen zou willen doen om een kind alleen op te voeden, ook al weet ik dat dat niet evident is. Door de verschillende reacties die er nu al kwamen ben ik al quasi zeker dat ik hier zelf professionele hulp voor ga zoeken, want wellicht moet ik ofwel afscheid nemen van mijn kinderwens, ofwel van mijn relatie, en over dat laatste staat mijn besluit vast, dat dat niet zal gebeuren.
Ikzelf ben er echter van overtuigd dat ik een mooie toekomst kan hebben met hem, met of zonder kinderen (want op dit moment voel ik die biologische klok niet tikken, maar vrees dat dat nog zal komen), daarom zit ik nu in die tweestrijd. Ik denk ook dat ik wel de opofferingen zou willen doen om een kind alleen op te voeden, ook al weet ik dat dat niet evident is. Door de verschillende reacties die er nu al kwamen ben ik al quasi zeker dat ik hier zelf professionele hulp voor ga zoeken, want wellicht moet ik ofwel afscheid nemen van mijn kinderwens, ofwel van mijn relatie, en over dat laatste staat mijn besluit vast, dat dat niet zal gebeuren.
zondag 29 oktober 2017 om 22:42
Wat ik me nu voor kan stellen is dat jouw aandacht nu vooral en alleen op je partner is gericht. Ik vul dit nu even voor je in, maar een relatie met een niet stabiele partner kost heel veel energie ( dat kostte mij het tenminste wel)
Wanneer je die energie niet meer op hem kan richten, omdat je een kindje hebt om voor te zorgen, gaat hij dat voelen en de vraag is dan maar of hij nog steeds overeind blijft en niet onstabiel gaat worden.
Wanneer het kind ouder is kan je je weer meer op je man gaan richten, maar doe je je kind tekort. Bovendien moet ik er niet aan denken om m'n kinderen blootstelling te stellen aan een depressieve vader die alleen maar op bed ligt, met bijbehorend 'aura'. Manisch is ook niet alles, heb mensen rare dingen zien doen tenminste.
Nu kan je nog terug en voor je eigen dromen kiezen. Hoe moeilijk het ook is, anders zal je altijd voor je man blijven zorgen en jezelf vergeten, totdat je opgebrand bent en/of wakker wordt.
Voor de duidelijkheid, ik heb in de psychiatrie gewerkt en een relatie gehad met een man die hoogstwaarschijnlijk een fikse persoonlijkheidsstoornis heeft.
Hoewel het een moeilijke stap was, ben ik vertrokken met m'n kinderen. Mijn ex was absoluut niet capable om samen kinderen mee op te voeden.
Wanneer je die energie niet meer op hem kan richten, omdat je een kindje hebt om voor te zorgen, gaat hij dat voelen en de vraag is dan maar of hij nog steeds overeind blijft en niet onstabiel gaat worden.
Wanneer het kind ouder is kan je je weer meer op je man gaan richten, maar doe je je kind tekort. Bovendien moet ik er niet aan denken om m'n kinderen blootstelling te stellen aan een depressieve vader die alleen maar op bed ligt, met bijbehorend 'aura'. Manisch is ook niet alles, heb mensen rare dingen zien doen tenminste.
Nu kan je nog terug en voor je eigen dromen kiezen. Hoe moeilijk het ook is, anders zal je altijd voor je man blijven zorgen en jezelf vergeten, totdat je opgebrand bent en/of wakker wordt.
Voor de duidelijkheid, ik heb in de psychiatrie gewerkt en een relatie gehad met een man die hoogstwaarschijnlijk een fikse persoonlijkheidsstoornis heeft.
Hoewel het een moeilijke stap was, ben ik vertrokken met m'n kinderen. Mijn ex was absoluut niet capable om samen kinderen mee op te voeden.
zondag 29 oktober 2017 om 22:43
Als je je relatie niet zal opgeven dan blijft er maar één optie over toch? Hij wil niet. Dat is hetgeen dat telt.Emma_P schreef: ↑29-10-2017 22:34Het probleem is dat hij volgens mij met de zelfde vragen zit als ik over de opvoeding. Tot vorig jaar wou hij het wel, dat gaf hij toen duidelijk aan in stabiele (niet-hypomane) periode. Dit jaar, dat al ongeveer 1 lange depressie is geweest, heeft hij me nog nieuwe dingen verteld, en ik weet dat hij met een van zijn ouders hetzelfde (depressie, geen hartelijke ouder) heeft meegemaakt. Omwille van dat laatste heb ik een natuurlijk kind van ons 2 al definitief weggestreept, dat lijkt me evident, om het risico op erfelijkheid te vermijden, en daarom weet ik niet of ik het zelf nog wil, met donor. Adoptie lijkt me ook geen goede optie, als het al mogelijk is met partner met deze aandoening. Ik denk dat hij 1 + 1 al een tijdje heeft opgeteld, en dat het feit dat hij mij daar heel ongelukkig mee zou maken hem nu dieper doet gaan (zoiets zei hij bijna letterlijk), en misschien ook zijn eigen proces dat hij nooit een kind zou opvoeden. Het is dus meer een geval van geen opties meer zien dan van niet willen, vermoed ik.
Ikzelf ben er echter van overtuigd dat ik een mooie toekomst kan hebben met hem, met of zonder kinderen (want op dit moment voel ik die biologische klok niet tikken, maar vrees dat dat nog zal komen), daarom zit ik nu in die tweestrijd. Ik denk ook dat ik wel de opofferingen zou willen doen om een kind alleen op te voeden, ook al weet ik dat dat niet evident is. Door de verschillende reacties die er nu al kwamen ben ik al quasi zeker dat ik hier zelf professionele hulp voor ga zoeken, want wellicht moet ik ofwel afscheid nemen van mijn kinderwens, ofwel van mijn relatie, en over dat laatste staat mijn besluit vast, dat dat niet zal gebeuren.
•
zondag 29 oktober 2017 om 22:45
Dankjewel trouwens voor de steun en lieve reacties. De stabiliteit is houdbaar, met wat ups en downs, maar hij kent zijn valkuilen wel. Ik zie een opvoeding niet als geheel onmogelijk. Naar mij toe is hij nooit onredelijk geweest, maar weet niet of je kind uitleggen dat papa enkele weken rust wil voldoende is. En ik ben ook zijn partner, niet zijn kind, dus er moet wel een verschil zijn.
zondag 29 oktober 2017 om 22:54
zondag 29 oktober 2017 om 22:57
Nee natuurlijk niet. Sorry hoor, maar wat denk je zelf?! Nog afgezien van dat een jong kind zoiets helemaal niet snapt, moet je een kind daar helemaal niet mee willen belasten.Emma_P schreef: ↑29-10-2017 22:45Dankjewel trouwens voor de steun en lieve reacties. De stabiliteit is houdbaar, met wat ups en downs, maar hij kent zijn valkuilen wel. Ik zie een opvoeding niet als geheel onmogelijk. Naar mij toe is hij nooit onredelijk geweest, maar weet niet of je kind uitleggen dat papa enkele weken rust wil voldoende is. En ik ben ook zijn partner, niet zijn kind, dus er moet wel een verschil zijn.
Kijk, er kan natuurlijk van alles gebeuren wat niet ideaal is voor kinderen, maar in jullie situatie zou ik hier om meerdere redenen echt vanaf zien, als je nú al voorziet dat het zo zal gaan en hij niet eens wil.
zondag 29 oktober 2017 om 23:00
Ik denk dat je èn een kind wil èn een relatie en je probeert voor jezelf die twee dingen in je hoofd te verenigen. Ik vind eerlijk gezegd een kind en een gezin draaiende houden al een hoop geregel etc. met twee psychisch gezonde mensen en ik zie niet in hoe je dat in deze situatie zou moeten doen. Sorry papa komt niet naar jouw uitvoering, want hij heeft rust nodig. Maar denk ook praktisch, je moet dus erop rekenen dat je alle hockeytrainingen, zwemlessen etc. zelf zult moeten regelen, zult moeten rijden etc. Naast je werk.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
zondag 29 oktober 2017 om 23:02
Als 'pappa' enkele weken rust nodig heeft betekent het dat hij zo ziek is dat hij geen volwaardige ouder kan zijn. Dat hij niet mee kan delen in uitjes, in trots om eerste stapjes, tot in z'n tenen genieten van een kus of knuffel. Dat doet zeer. Voor een moeder en voor een kind.
Kun je je zo slecht verplaatsen in kinderen of ben je verblind door liefde?
Kun je je zo slecht verplaatsen in kinderen of ben je verblind door liefde?
•
zondag 29 oktober 2017 om 23:03
Nou ja dat praktische stuk doen zoveel alleenstaande ouders he?Belle73 schreef: ↑29-10-2017 23:00Ik denk dat je èn een kind wil èn een relatie en je probeert voor jezelf die twee dingen in je hoofd te verenigen. Ik vind eerlijk gezegd een kind en een gezin draaiende houden al een hoop geregel etc. met twee psychisch gezonde mensen en ik zie niet in hoe je dat in deze situatie zou moeten doen. Sorry papa komt niet naar jouw uitvoering, want hij heeft rust nodig. Maar denk ook praktisch, je moet dus erop rekenen dat je alle hockeytrainingen, zwemlessen etc. zelf zult moeten regelen, zult moeten rijden etc. Naast je werk.
•
zondag 29 oktober 2017 om 23:08
Wellicht wel, daarom dat ik al de gekste scenario's heb bedacht om de twee toch te combineren, maar dan een stukje naast elkaar, zodat hij er wel de deugd en zo min mogelijk de last van heeft. Maar door jullie reacties zie ik wel in dat de kans op slagen dan zeer klein is, want wat zou dat met onze relatie doen? Dan heb je liever een man die je wel altijd kan steunen als het moeilijk gaat, zou je denken.
En dan zie ik dit onderaan een bericht staan:
"The truth is, everyone is going to hurt you. You just got to find the ones worth suffering for.” ― Bob Marley"
En dan ben ik er opnieuw van overtuigd dat hij zo iemand is. Daar heb ik, ook in onze moeilijkste momenten, nooit aan getwijfeld. Daarom denk ik dat ik dan toch eerder voor mijn relatie zou kiezen dan voor mijn kinderwens. Maar als dat al zo vast zou staan zou ik deze vraag hier niet gesteld hebben...
En dan zie ik dit onderaan een bericht staan:
"The truth is, everyone is going to hurt you. You just got to find the ones worth suffering for.” ― Bob Marley"
En dan ben ik er opnieuw van overtuigd dat hij zo iemand is. Daar heb ik, ook in onze moeilijkste momenten, nooit aan getwijfeld. Daarom denk ik dat ik dan toch eerder voor mijn relatie zou kiezen dan voor mijn kinderwens. Maar als dat al zo vast zou staan zou ik deze vraag hier niet gesteld hebben...
zondag 29 oktober 2017 om 23:16
Ik ben zelf bipolair en heb oa om deze redenen geen kinderen gekregen. Het is zeer, zeer moeilijk om met een bipolaire stoornis een goede ouder te zijn. Het is niet leuk voor een kind om met een bipolaire ouder op te groeien. En verder is er zoals je zelf al zegt de kwestie van erfelijkheid en je kunt je vriend nou eenmaal ook niet dwingen om een kind te willen. Niet doen dus.
It is no measure of health to be well-adjusted to a sick society.
Krishnamurti
Krishnamurti
zondag 29 oktober 2017 om 23:42
Ik ken iemand die getrouwd is geweest met terugkerende depressies. Ze hebben twee kinderen en kort na de geboorte van de jongste zijn ze gaan latten. Dat bleek ook niet de gouden oplossing dus nu is de bezoekregeling zo dat hij de kinderen ziet als hij daartoe in staat is, en hij komt wekelijks een keer eten.
Maar of je dat moet willen als je van tevoren al weet dat de kans bestaat dat het niet goed gaat?
Maar of je dat moet willen als je van tevoren al weet dat de kans bestaat dat het niet goed gaat?
maandag 30 oktober 2017 om 00:14
Om er grotendeels alleen voor te staan: praktisch zou ik het haalbaar zien, emotioneel veel minder natuurlijk, hoewel ik goed omringd ben. Hoe dan ook vind ik jullie argumenten over het belang van het kind wel het belangrijkste.
Mijn hoofd is er intussen wel achter dat ik niet kost wat kost een kind wil, mijn hart (nog) niet helemaal. Denk dat ik het daar al eens met hem ga over hebben, dat ik het rationeel heel goed begrijp maar er nog tijd voor nodig heb. Ik snakte er echt naar om een andere mening te horen dan de gekleurde mening van mijn beste vriendinnen, en die heb ik hier alvast gekregen, bedankt daarvoor.
Sallyspectra: die man heb ik eigenlijk wel, ik pas mijn leven niet zo veel aan als hij in een depressie zit. Ik probeer op die momenten mijn geluk bij hobby's, familie en vrienden te vinden, en dat lukt vrij aardig, want ben altijd zelfstandig geweest. In een van de andere topics heb ik me daarvoor laten inspireren door een verhaal van iemand anders, en die persoon heeft kinderen, maar daar was de diagnose na de geboorte gesteld, dus was toch ander verhaal. Als hij zich dan terug beter voelt doen we wel meer samen. Daarom kwam de mededeling rond kinderwens zeer onverwacht. Ik had er, onterecht, zelf nog niet over nagedacht welke impact een bipolaire ouder kan hebben. Uiteraard doet het mij pijn om hem zo depressief te zien, en wil ik een kind dat ook niet aandoen. En toch blijft die twijfel...
Mijn hoofd is er intussen wel achter dat ik niet kost wat kost een kind wil, mijn hart (nog) niet helemaal. Denk dat ik het daar al eens met hem ga over hebben, dat ik het rationeel heel goed begrijp maar er nog tijd voor nodig heb. Ik snakte er echt naar om een andere mening te horen dan de gekleurde mening van mijn beste vriendinnen, en die heb ik hier alvast gekregen, bedankt daarvoor.
Sallyspectra: die man heb ik eigenlijk wel, ik pas mijn leven niet zo veel aan als hij in een depressie zit. Ik probeer op die momenten mijn geluk bij hobby's, familie en vrienden te vinden, en dat lukt vrij aardig, want ben altijd zelfstandig geweest. In een van de andere topics heb ik me daarvoor laten inspireren door een verhaal van iemand anders, en die persoon heeft kinderen, maar daar was de diagnose na de geboorte gesteld, dus was toch ander verhaal. Als hij zich dan terug beter voelt doen we wel meer samen. Daarom kwam de mededeling rond kinderwens zeer onverwacht. Ik had er, onterecht, zelf nog niet over nagedacht welke impact een bipolaire ouder kan hebben. Uiteraard doet het mij pijn om hem zo depressief te zien, en wil ik een kind dat ook niet aandoen. En toch blijft die twijfel...
maandag 30 oktober 2017 om 01:10
En hoe zou het zijn om te moeten vertellen dat papa het leven niet meer zag zitten?Emma_P schreef: ↑29-10-2017 22:45Dankjewel trouwens voor de steun en lieve reacties. De stabiliteit is houdbaar, met wat ups en downs, maar hij kent zijn valkuilen wel. Ik zie een opvoeding niet als geheel onmogelijk. Naar mij toe is hij nooit onredelijk geweest, maar weet niet of je kind uitleggen dat papa enkele weken rust wil voldoende is. En ik ben ook zijn partner, niet zijn kind, dus er moet wel een verschil zijn.
maandag 30 oktober 2017 om 01:20
Ik zie het nu van dichtbij bij een kind gebeuren.
En ik vind het heel treurig. Een kind van 10 (en een zusje van 4) zien stoeien met zoiets... Het is echt niet goed voor een kind.
Op zo'n jonge leeftijd na te moeten denken over wanneer papa wel of niet in de juiste bui is... Kinderen gaan op hun tenen lopen, de schuld bij zichzelf zoeken, maken zich zorgen.
Je geeft een kind een enorme verantwoordelijkheid die het op die leeftijd nog niet zou moeten hebben.
Bewust voor een kind kiezen in deze situatie zou ik erg egoïstisch vinden... En niet eerlijk naar het kind toe.
En ik vind het heel treurig. Een kind van 10 (en een zusje van 4) zien stoeien met zoiets... Het is echt niet goed voor een kind.
Op zo'n jonge leeftijd na te moeten denken over wanneer papa wel of niet in de juiste bui is... Kinderen gaan op hun tenen lopen, de schuld bij zichzelf zoeken, maken zich zorgen.
Je geeft een kind een enorme verantwoordelijkheid die het op die leeftijd nog niet zou moeten hebben.
Bewust voor een kind kiezen in deze situatie zou ik erg egoïstisch vinden... En niet eerlijk naar het kind toe.
maandag 30 oktober 2017 om 05:52
Ja, daar zeg je wat... Ben dit jaar ook heel erg geschrokken dat hij al met dat idee speelde, en ik denk dat toen in mijn gevoel de switch al is beginnen komen. Mijn gevoel als ik een baby of jong kind vasthoud is veranderd sindsdien. Dat is de tegenstelling ook: enerzijds zie ik zo graag kinderen dat ik er zelf een zou willen opvoeden met hem, anderzijds geef ik ook genoeg om kinderen om er geen in zo'n situatie te brengen.
Het doet geweldig pijn dat ik deze relatie een kans wil geven, maar dan nu al moet beslissen over iets dat ons hele leven zal beïnvloeden. Vooral omdat hij het zelf ook heel vaak over "ons kind" had, en je dan toch gaat dromen. Anderzijds zie ik ook mensen die niet of heel moeilijk zwanger kunnen worden, en dat is ook een lijdensweg. Dan tel ik mijn zegeningen en moet ik blij zijn dat ik zo'n lieve en goede man gevonden heb, die me zelfs tijdens zijn depressie beter maakt door er gewoon te zijn. Het is ook de eerste relatie waarin ik denk dat een leven met ons 2 me toch voldoening zou kunnen geven, ondanks alles.
Dit helpt echt, heb het altijd duidelijker kunnen schrijven dan ik het ooit tegen een psycholoog zou kunnen zeggen. Maar dat zou ik beter toch doen, om mijn beslissing kracht bij te zetten, en om de kans op instorten te verkleinen.
