Psyche
alle pijlers
Kind opvoeden met bipolaire of ernstig depressieve partner
zondag 29 oktober 2017 om 21:42
Dit wordt mijn eerste post op het forum, maar heb al heel wat meegelezen over dit onderwerp. Ik ben ongeveer 5 jaar samen met een man die type II bipolair is, hij weet dit al langere tijd en heeft het me meteen verteld, neemt medicatie en gaat regelmatig naar de psychiater.
Bij de start van onze relatie, en bij mijn weten tot een jaar geleden, waren we het er over eens dat we beiden kinderen wilden. Hij had goede argumenten om maximaal voor 1 kind te gaan, dus de optie dat er geen zou komen was niet aan de orde. Heel recent pas hoorde ik dat hij daar nu toch anders over denkt, en dat we dit moeten uitpraten, aangezien mijn idee nog steeds hetzelfde was. Sindsdien twijfel ik echter aan mijn kinderwens. Naast de praktische kant (opvang, werkuren, ...), de ethische kant (neem je risico dat je kind het mee-erft, of ga je voor donor of adoptie, met psychische belasting van dien), twijfel ik nu of het opvoeden niet het grootste struikelblok zou kunnen worden. Nu heeft hij er last van als het niet stil is in huis, wat dan met een kind?
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Ik hoop vooral op reacties van mensen in de zelfde partnerrol (of kinderen van), aangezien ik vooral lees over de omgekeerde situatie (partner zijn van een zwangere bipolaire vrouw), en dit toch heel anders is. Mijn vriendinnen vertellen dat mijn kinderwens al heel mijn leven merkbaar is, en dat ik het nog niet meteen mag opgeven, maar ik wil ook geen ongelukkig, laat staan bipolair/depressief kind, al heb je daar nooit garantie op. En ik vrees ook voor zijn stabiliteit van zodra er een kind zou komen. Mijn idee was om die definitieve beslissing nog enkele maanden/jaren uit te stellen, omdat er nog tijd is en hij nog in diepe depressie zit/zat, maar het feit dat ik de optie kinderen nog openlaat, heeft een negatieve invloed op zijn depressie, dus blijft het me bezig houden.
Bij de start van onze relatie, en bij mijn weten tot een jaar geleden, waren we het er over eens dat we beiden kinderen wilden. Hij had goede argumenten om maximaal voor 1 kind te gaan, dus de optie dat er geen zou komen was niet aan de orde. Heel recent pas hoorde ik dat hij daar nu toch anders over denkt, en dat we dit moeten uitpraten, aangezien mijn idee nog steeds hetzelfde was. Sindsdien twijfel ik echter aan mijn kinderwens. Naast de praktische kant (opvang, werkuren, ...), de ethische kant (neem je risico dat je kind het mee-erft, of ga je voor donor of adoptie, met psychische belasting van dien), twijfel ik nu of het opvoeden niet het grootste struikelblok zou kunnen worden. Nu heeft hij er last van als het niet stil is in huis, wat dan met een kind?
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Ik hoop vooral op reacties van mensen in de zelfde partnerrol (of kinderen van), aangezien ik vooral lees over de omgekeerde situatie (partner zijn van een zwangere bipolaire vrouw), en dit toch heel anders is. Mijn vriendinnen vertellen dat mijn kinderwens al heel mijn leven merkbaar is, en dat ik het nog niet meteen mag opgeven, maar ik wil ook geen ongelukkig, laat staan bipolair/depressief kind, al heb je daar nooit garantie op. En ik vrees ook voor zijn stabiliteit van zodra er een kind zou komen. Mijn idee was om die definitieve beslissing nog enkele maanden/jaren uit te stellen, omdat er nog tijd is en hij nog in diepe depressie zit/zat, maar het feit dat ik de optie kinderen nog openlaat, heeft een negatieve invloed op zijn depressie, dus blijft het me bezig houden.
maandag 30 oktober 2017 om 09:58
Inderdaad, dat is ook zo, maar die weten ook dat ze er alleen voor staan. Als je een 'onbetrouwbare' partner hebt, weet je dus nooit waar je aan toe bent en het kind ook niet. Volgens mij is die onduidelijkheid veel schadelijker voor een kind.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 30 oktober 2017 om 11:19
maandag 30 oktober 2017 om 11:28
Hier idem. Vrouw ploetert en trekt de kar vaak alleen om man te ontlasten, (beiden werken en dat laatste kost hem eigenlijk al zijn energie). Man doet meer dan zijn stinkende best (medicatie en behandeling) maar wat niet gaat dat gaat niet...schuldgevoel is schrijnend om te zien en het meiske is op haar 4e jaar al een echte " pleaser" die compleet op haar vader is gericht en een complete gedragsverandering ondergaat zodra deze thuiskomt.vitamined schreef: ↑30-10-2017 01:20Ik zie het nu van dichtbij bij een kind gebeuren.
En ik vind het heel treurig. Een kind van 10 (en een zusje van 4) zien stoeien met zoiets... Het is echt niet goed voor een kind.
Op zo'n jonge leeftijd na te moeten denken over wanneer papa wel of niet in de juiste bui is... Kinderen gaan op hun tenen lopen, de schuld bij zichzelf zoeken, maken zich zorgen.
Je geeft een kind een enorme verantwoordelijkheid die het op die leeftijd nog niet zou moeten hebben.
Bewust voor een kind kiezen in deze situatie zou ik erg egoïstisch vinden... En niet eerlijk naar het kind toe.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
maandag 30 oktober 2017 om 11:39
Ik heb ADHD en heb en dat is een van de redenen dat ik geen kinderen wil, ook al wil mijn meneer deze wel. Als ik na mijn werk overprikkeld ben dan kan ik mijn meneer wel uitleggen dat ik even een avondje rust wil, maar dat kun je een kind niet uitleggen. Naar mijn mening zou ik dan dus geen volwaardige ouder kunnen zijn en moet ik het mijzelf, mijn meneer en het kind dat dus niet aandoen.
Ik vind het dus eigenlijk best verstandig van jouw man om terug te komen op zijn besluit. Wat mij betreft zijn er dus 3 opties voor je:
- je neemt een kind en accepteert dat je een groot gedeelte van de tijd alleen voor je kind zal moeten zorgen (en wellicht ook voor je man moet zorgen)
- je zet je kinderwens in de ijskast voor je man.
- je zoekt een andere man die wel een kind met je wil.
Ik vind het dus eigenlijk best verstandig van jouw man om terug te komen op zijn besluit. Wat mij betreft zijn er dus 3 opties voor je:
- je neemt een kind en accepteert dat je een groot gedeelte van de tijd alleen voor je kind zal moeten zorgen (en wellicht ook voor je man moet zorgen)
- je zet je kinderwens in de ijskast voor je man.
- je zoekt een andere man die wel een kind met je wil.
Valhalla! Where the brave may live Forever!
maandag 30 oktober 2017 om 11:55
Als TO voor deze optie kiest, neemt dus wel willens en wetens de beslissing om een kind op te zadelen met een onbetrouwbare vader i.p.v. van een vader waar een kind altijd op kan bouwen en die voorspelbare reactie's vertoont.V1k1ng schreef: ↑30-10-2017 11:39Ik heb ADHD en heb en dat is een van de redenen dat ik geen kinderen wil, ook al wil mijn meneer deze wel. Als ik na mijn werk overprikkeld ben dan kan ik mijn meneer wel uitleggen dat ik even een avondje rust wil, maar dat kun je een kind niet uitleggen. Naar mijn mening zou ik dan dus geen volwaardige ouder kunnen zijn en moet ik het mijzelf, mijn meneer en het kind dat dus niet aandoen.
Ik vind het dus eigenlijk best verstandig van jouw man om terug te komen op zijn besluit. Wat mij betreft zijn er dus 3 opties voor je:
- je neemt een kind en accepteert dat je een groot gedeelte van de tijd alleen voor je kind zal moeten zorgen (en wellicht ook voor je man moet zorgen)
- je zet je kinderwens in de ijskast voor je man.
- je zoekt een andere man die wel een kind met je wil.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 30 oktober 2017 om 11:57
Bij optie 1: en je accepteert dat je je kind hiermee iets aandoet. Opgroeien in een gezin met een psychiatrisch zieke ouder is schadelijk, hoe je het als moeder ook probeert recht te breien en of het nou zijn biologische kind is of niet. De psychiatrische ouder voelt nooit stabiel, betrouwbaar en veilig voor een kind. Een kind gaat zich daar op aanpassen en voila, het kwaad is geschied. Er zijn lotgenotenorganisaties voor mensen die tot ver in hun volwassenheid hier de lasten van dragen.V1k1ng schreef: ↑30-10-2017 11:39....
Wat mij betreft zijn er dus 3 opties voor je:
- je neemt een kind en accepteert dat je een groot gedeelte van de tijd alleen voor je kind zal moeten zorgen (en wellicht ook voor je man moet zorgen)
- je zet je kinderwens in de ijskast voor je man.
- je zoekt een andere man die wel een kind met je wil.
https://www.kopp-kind.nl/
maandag 30 oktober 2017 om 12:04
En dit dus.Koffiekop schreef: ↑30-10-2017 11:57Bij optie 1: en je accepteert dat je je kind hiermee iets aandoet. Opgroeien in een gezin met een psychiatrisch zieke ouder is schadelijk, hoe je het als moeder ook probeert recht te breien en of het nou zijn biologische kind is of niet. De psychiatrische ouder voelt nooit stabiel, betrouwbaar en veilig voor een kind. Een kind gaat zich daar op aanpassen en voila, het kwaad is geschied. Er zijn lotgenotenorganisaties voor mensen die tot ver in hun volwassenheid hier de lasten van dragen.
https://www.kopp-kind.nl/
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
maandag 30 oktober 2017 om 12:29
Eens. Niks voor een kind als pappa nooit bij sport aan een lijn staat. Of niet bij afzwemmen is want hij ligt in bed aan de dood te denken.
•
maandag 30 oktober 2017 om 12:30
Ik heb een huisgenoot gehad die bipolair type 1 is. Die heeft zich op relatief jonge leeftijd laten steriliseren 'voor het geval hij tijdens een manie zou besluiten dat hij best vader kan worden'. Hij wilde ook vooral zijn kind het risico op vererving niet aandoen ('manisch depressief is de ergste straf die je in het leven kan krijgen') en hij zag zichzelf ook verre van een stabiele opvoeder
Hoewel je partner al nee heeft gezegd, houd jezelf ook het volgende voor
Bedenk je of deze man een goede, lieve, stabiele vader zou zijn als jij er niet bent (scheiding of overlijden) Laat je je -toekomstige- kind met een gerust hart bij hem achter? Ook als hij een maand zijn medicijnen 'vergeet'te nemen? Wat ik van bipolaire stoornissen heb gezien; Nee, never nooit niet.
Jij maakt een keuze om een leven deze wereld in te brengen. Als je daarbij doelbewust de keuze maakt om dat met een instabiele vader te doen en het kind mogelijk erfelijke te belasten met een -nu nog ongeneesbare- ziekte, dan moet je jezelf toch nog eens goed in de spiegel moet aankijken over het bestaan van een kinder wens.
Ik denk dat je jezelf nu voor de gek aan het houden bent namelijk. Ik denk dat je meer met de vraag bezig moet zijn "blijf ik bij deze partner en geef ik mn kinderwens op" dan, "zal ik dan toch maar de gok nemen dat een kind goed zal gaan met deze partner".
Denk hier niet lichtzinnig over je neemt beide kanten op een groot besluit. (Wel kind krijgen met een ander, geen kind krijgen en kiezen voor een partner met psychische problemen)
Hoewel je partner al nee heeft gezegd, houd jezelf ook het volgende voor
Bedenk je of deze man een goede, lieve, stabiele vader zou zijn als jij er niet bent (scheiding of overlijden) Laat je je -toekomstige- kind met een gerust hart bij hem achter? Ook als hij een maand zijn medicijnen 'vergeet'te nemen? Wat ik van bipolaire stoornissen heb gezien; Nee, never nooit niet.
Jij maakt een keuze om een leven deze wereld in te brengen. Als je daarbij doelbewust de keuze maakt om dat met een instabiele vader te doen en het kind mogelijk erfelijke te belasten met een -nu nog ongeneesbare- ziekte, dan moet je jezelf toch nog eens goed in de spiegel moet aankijken over het bestaan van een kinder wens.
Ik denk dat je jezelf nu voor de gek aan het houden bent namelijk. Ik denk dat je meer met de vraag bezig moet zijn "blijf ik bij deze partner en geef ik mn kinderwens op" dan, "zal ik dan toch maar de gok nemen dat een kind goed zal gaan met deze partner".
Denk hier niet lichtzinnig over je neemt beide kanten op een groot besluit. (Wel kind krijgen met een ander, geen kind krijgen en kiezen voor een partner met psychische problemen)
maandag 30 oktober 2017 om 12:34
maandag 30 oktober 2017 om 14:56
http://blikophulp.nl/inzichten-ontstaan ... -stoornis/
http://richtlijnenjeugdhulp.nl/kopp/gev ... tijdsfase/
https://www.kopstoring.nl/site/Hoe%20ga ... %20jou%3f/
Dit moet je niet willen voor een kind.
http://richtlijnenjeugdhulp.nl/kopp/gev ... tijdsfase/
https://www.kopstoring.nl/site/Hoe%20ga ... %20jou%3f/
Dit moet je niet willen voor een kind.
maandag 30 oktober 2017 om 17:36
Naast jullie reacties heb ik een aantal artikels gelezen, onder meer over kinderloos leven, en waarom mensen daar bewust voor kiezen. Naast het feit dat een kind niet kan omwille van zijn ziekte wou ik aftoetsen of ik me daarin zou kunnen vinden in andere omstandigheden. Het helpt daarbij wel dat een aantal van mijn vriendinnen bewust kinderloos zijn. Mede daardoor heb ik vanmorgen tegen hem gezegd dat ik ervoor wil gaan, een leven met hem maar zonder kinderen. Uiteraard ben ik niet letterlijk over 1 nacht ijs gegaan, maar de harde realiteit die bleek uit jullie verhalen en reacties heeft me wel wakker geschud en een besluit doen nemen. Sommigen zullen het dom vinden, om niet voor de 'makkelijke' weg van een stabiele partner met kinderwens te kiezen. Maar wie garandeert mij dat die partner wél in staat zou zijn om mee een kind op te voeden? Wie weet is die persoon drager van een heel andere aandoening, onvruchtbaar, en zo kan ik doorgaan. Heb al vaak gemerkt dat iedereen wel wat heeft, en bij mijn partner en ik werkt de combinatie goed, dus wil ik daar graag voor kiezen. Heb wel eerlijk gezegd dat ik hoop dat hij goed voor zichzelf blijft zorgen, zo goed als mogelijk, dat we de kansen die we krijgen wel kunnen grijpen. Er is nog een kleine kans dat mijn biologische klok er toch een stokje voor steekt, maar ik denk het eerlijk gezegd niet. Bij andere grote keuzes wist ik ook goed wat ik wou en ben daar niet van af geweken.
Voor alle duidelijkheid: ik respecteer ook de andere meningen. Het was gisteren nog een grote warboel ik mijn hoofd en hart, nu lijkt het allemaal veel duidelijker.
Voor alle duidelijkheid: ik respecteer ook de andere meningen. Het was gisteren nog een grote warboel ik mijn hoofd en hart, nu lijkt het allemaal veel duidelijker.
maandag 30 oktober 2017 om 17:42
Klopt, persoonlijk lijkt het mij dus ook geen goede keuze. Maar dat beredeneer ik vanuit mezelf, met mijn ADHD. Nu kan ik natuurlijk niet inschatten hoe de impact van ADHD staat in vergelijking tot een Bipolaire stoornis. Maar ik wil een mogelijk kind niet opzadelen met de gevolgen van het hebben van een onbetrouwbare moeder. Het belang van het kind gaat boven mijn kinderwens.
@Emma: 'fijn' om te horen dat je tot een beslissing bent gekomen die w.m.b. in het belang van je ongeboren kind is. Maar ik hoop wel dat je wel eerlijk tegenover jezelf blijft en mocht je toch ontzettend graag een kind willen dan de keus maakt om dit te doen met een man die een betrouwbare vader voor je kind kan zijn. Succes!
Valhalla! Where the brave may live Forever!
maandag 30 oktober 2017 om 18:45
Nou inderdaad.SallySpectra schreef: ↑30-10-2017 18:41Ben je zelf wel helemaal stabiel TO? Dat je dit nu na één dag hebt ‘besloten’ en besproken met je partner? Beetje vreemd hoor.
Doe een kind geen ouder met zo'n ernstige stoornis aan. Gewoon niet!
Ab imo pectore
maandag 30 oktober 2017 om 19:08
Ik wist niet dat je met een depressie kon trouwen.MinkeDeWit schreef: ↑29-10-2017 23:42Ik ken iemand die getrouwd is geweest met terugkerende depressies. Ze hebben twee kinderen en kort na de geboorte van de jongste zijn ze gaan latten. Dat bleek ook niet de gouden oplossing dus nu is de bezoekregeling zo dat hij de kinderen ziet als hij daartoe in staat is, en hij komt wekelijks een keer eten.
Maar of je dat moet willen als je van tevoren al weet dat de kans bestaat dat het niet goed gaat?
OT: doe het niet. Ook al kunnen de intenties nog zo goed zijn, een psychiatrische stoornis heeft enorm veel invloed. Bovendien zijn kinderen voor stabiele mensen al een enorme 'belasting'.
maandag 30 oktober 2017 om 20:02
Ik vond eerdere posts ook een beetje te zweverig opofferend verliefderig klinken.SallySpectra schreef: ↑30-10-2017 18:41Ben je zelf wel helemaal stabiel TO? Dat je dit nu na één dag hebt ‘besloten’ en besproken met je partner? Beetje vreemd hoor.
•
maandag 30 oktober 2017 om 20:25
Huh? Beetje voorbarig niet?
Er is helemaal geen kind. Sterker nog, dat gaat er ook helemaal niet komen. Omdat TO het belang van dat hypothetische kind boven haar eigen gevoelens en verlangens stelt.
voor arme TO zou in mijn optiek daarom eerder van toepassing zijn.
I have neither the time nor the crayons to explain this to you.
dinsdag 31 oktober 2017 om 05:22
Fijn om te horen dat er zo over mensen met een probleem gedacht wordt. Dit zal anderen zeker aanmoedigen om opnieuw te posten. Niet dus.SallySpectra schreef: ↑30-10-2017 18:41Ben je zelf wel helemaal stabiel TO? Dat je dit nu na één dag hebt ‘besloten’ en besproken met je partner? Beetje vreemd hoor.
Dat het vreemd lijkt na mijn warrige posts kan ik begrijpen, maar oordeel aub niet over mensen die je niet kent. Al bedacht dat dit een forum is en ik misschien bewust heel cruciale zaken weglaat? De schok kwam bij mij toen hij het vertelde, en net erna, maar toen zat hij ook heel diep, en was ik daardoor gewoon heel emotioneel. Er is toen veel besproken wat ik nog niet wist, en waardoor zijn beslissing niet meer zo onlogisch leek, maar des te onverwacht aankwam.
Zoals ik al zei voel ik op dit moment geen kinderwens, het wordt gewoon van ons verwacht en had dit plan zelf al heel mijn leven in mijn hoofd. Daarom kwam de manier waarin ik over kinderen postte misschien verkeerd over, want ik heb nooit in de 'als'-vorm moeten spreken. Dit was dus een rationele beslissing, maar wel een waar ik achter sta na verschillende gesprekken, zowel met hem als andere mensen. Ik wist al wat er zou komen, moest alleen nog aan het idee wennen, en merkte dat terwijl ik hier aan het posten was. Toen ik gisterenavond postte had ik ook een avond lezen achter de rug, voornamelijk over partner bij bipolaire stoornis, maar ik had nog weinig gelezen op fora over opvoeding en wou graag wat extra meningen, had alleen niet verwacht dat er zo snel zo veel reactie zou komen. Nu begrijp ik dus waarom. Dat er geen kind kon komen was snel duidelijk, niemand zou deze heftige reacties kunnen negeren, en op dit moment zie ik mijn partner te oprecht graag om deze relatie op te geven. Zweverig? Omdat ik door de ziekte zijn goede kanten zie of denk dat ik het wel allemaal alleen zou kunnen? Ik ken mezelf heel goed, en weet dat als ik ergens voor ga ik verder kom dan ik gedacht zou hebben. Vanmorgen had hij een beter moment en we hebben goed kunnen praten. De schok zal misschien nog komen, maar ik voel sindsdien eerder een soort rust. De nacht heeft raad gebracht, maar vooral ons eerlijke gesprek nu ik meer achtergrond had. Niet meer of niet minder dan dat.
dinsdag 31 oktober 2017 om 09:24
Ik weet heel goed waar ik het over heb toevallig. Bipolaire stoornis komt in mijn familie helaas veel voor.Emma_P schreef: ↑31-10-2017 05:22Fijn om te horen dat er zo over mensen met een probleem gedacht wordt. Dit zal anderen zeker aanmoedigen om opnieuw te posten. Niet dus.
Dat het vreemd lijkt na mijn warrige posts kan ik begrijpen, maar oordeel aub niet over mensen die je niet kent. Al bedacht dat dit een forum is en ik misschien bewust heel cruciale zaken weglaat? De schok kwam bij mij toen hij het vertelde, en net erna, maar toen zat hij ook heel diep, en was ik daardoor gewoon heel emotioneel. Er is toen veel besproken wat ik nog niet wist, en waardoor zijn beslissing niet meer zo onlogisch leek, maar des te onverwacht aankwam.
Zoals ik al zei voel ik op dit moment geen kinderwens, het wordt gewoon van ons verwacht en had dit plan zelf al heel mijn leven in mijn hoofd. Daarom kwam de manier waarin ik over kinderen postte misschien verkeerd over, want ik heb nooit in de 'als'-vorm moeten spreken. Dit was dus een rationele beslissing, maar wel een waar ik achter sta na verschillende gesprekken, zowel met hem als andere mensen. Ik wist al wat er zou komen, moest alleen nog aan het idee wennen, en merkte dat terwijl ik hier aan het posten was. Toen ik gisterenavond postte had ik ook een avond lezen achter de rug, voornamelijk over partner bij bipolaire stoornis, maar ik had nog weinig gelezen op fora over opvoeding en wou graag wat extra meningen, had alleen niet verwacht dat er zo snel zo veel reactie zou komen. Nu begrijp ik dus waarom. Dat er geen kind kon komen was snel duidelijk, niemand zou deze heftige reacties kunnen negeren, en op dit moment zie ik mijn partner te oprecht graag om deze relatie op te geven. Zweverig? Omdat ik door de ziekte zijn goede kanten zie of denk dat ik het wel allemaal alleen zou kunnen? Ik ken mezelf heel goed, en weet dat als ik ergens voor ga ik verder kom dan ik gedacht zou hebben. Vanmorgen had hij een beter moment en we hebben goed kunnen praten. De schok zal misschien nog komen, maar ik voel sindsdien eerder een soort rust. De nacht heeft raad gebracht, maar vooral ons eerlijke gesprek nu ik meer achtergrond had. Niet meer of niet minder dan dat.
En natuurlijk kun je er gisteren en vandaag van overtuigd zijn dat je voor je relatie zonder kind gaat. Maar als stabiele volwassene weet je hopelijk dat een dergelijke beslissing een iets uitgebreider en langer denkproces vergt...
dinsdag 31 oktober 2017 om 17:18
Uiteraard. Veel goede moed nog voor jou en je familie. Hoe graag je de persoon in kwestie ziet, het is en blijft geen pretje.SallySpectra schreef: ↑31-10-2017 09:24Ik weet heel goed waar ik het over heb toevallig. Bipolaire stoornis komt in mijn familie helaas veel voor.
En natuurlijk kun je er gisteren en vandaag van overtuigd zijn dat je voor je relatie zonder kind gaat. Maar als stabiele volwassene weet je hopelijk dat een dergelijke beslissing een iets uitgebreider en langer denkproces vergt...
