Psyche
alle pijlers
Kind opvoeden met bipolaire of ernstig depressieve partner
zondag 29 oktober 2017 om 21:42
Dit wordt mijn eerste post op het forum, maar heb al heel wat meegelezen over dit onderwerp. Ik ben ongeveer 5 jaar samen met een man die type II bipolair is, hij weet dit al langere tijd en heeft het me meteen verteld, neemt medicatie en gaat regelmatig naar de psychiater.
Bij de start van onze relatie, en bij mijn weten tot een jaar geleden, waren we het er over eens dat we beiden kinderen wilden. Hij had goede argumenten om maximaal voor 1 kind te gaan, dus de optie dat er geen zou komen was niet aan de orde. Heel recent pas hoorde ik dat hij daar nu toch anders over denkt, en dat we dit moeten uitpraten, aangezien mijn idee nog steeds hetzelfde was. Sindsdien twijfel ik echter aan mijn kinderwens. Naast de praktische kant (opvang, werkuren, ...), de ethische kant (neem je risico dat je kind het mee-erft, of ga je voor donor of adoptie, met psychische belasting van dien), twijfel ik nu of het opvoeden niet het grootste struikelblok zou kunnen worden. Nu heeft hij er last van als het niet stil is in huis, wat dan met een kind?
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Ik hoop vooral op reacties van mensen in de zelfde partnerrol (of kinderen van), aangezien ik vooral lees over de omgekeerde situatie (partner zijn van een zwangere bipolaire vrouw), en dit toch heel anders is. Mijn vriendinnen vertellen dat mijn kinderwens al heel mijn leven merkbaar is, en dat ik het nog niet meteen mag opgeven, maar ik wil ook geen ongelukkig, laat staan bipolair/depressief kind, al heb je daar nooit garantie op. En ik vrees ook voor zijn stabiliteit van zodra er een kind zou komen. Mijn idee was om die definitieve beslissing nog enkele maanden/jaren uit te stellen, omdat er nog tijd is en hij nog in diepe depressie zit/zat, maar het feit dat ik de optie kinderen nog openlaat, heeft een negatieve invloed op zijn depressie, dus blijft het me bezig houden.
Bij de start van onze relatie, en bij mijn weten tot een jaar geleden, waren we het er over eens dat we beiden kinderen wilden. Hij had goede argumenten om maximaal voor 1 kind te gaan, dus de optie dat er geen zou komen was niet aan de orde. Heel recent pas hoorde ik dat hij daar nu toch anders over denkt, en dat we dit moeten uitpraten, aangezien mijn idee nog steeds hetzelfde was. Sindsdien twijfel ik echter aan mijn kinderwens. Naast de praktische kant (opvang, werkuren, ...), de ethische kant (neem je risico dat je kind het mee-erft, of ga je voor donor of adoptie, met psychische belasting van dien), twijfel ik nu of het opvoeden niet het grootste struikelblok zou kunnen worden. Nu heeft hij er last van als het niet stil is in huis, wat dan met een kind?
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Ik hoop vooral op reacties van mensen in de zelfde partnerrol (of kinderen van), aangezien ik vooral lees over de omgekeerde situatie (partner zijn van een zwangere bipolaire vrouw), en dit toch heel anders is. Mijn vriendinnen vertellen dat mijn kinderwens al heel mijn leven merkbaar is, en dat ik het nog niet meteen mag opgeven, maar ik wil ook geen ongelukkig, laat staan bipolair/depressief kind, al heb je daar nooit garantie op. En ik vrees ook voor zijn stabiliteit van zodra er een kind zou komen. Mijn idee was om die definitieve beslissing nog enkele maanden/jaren uit te stellen, omdat er nog tijd is en hij nog in diepe depressie zit/zat, maar het feit dat ik de optie kinderen nog openlaat, heeft een negatieve invloed op zijn depressie, dus blijft het me bezig houden.
donderdag 2 november 2017 om 20:42
Niet alle bipolaire ouders zijn onvoorspelbare ouders die voor een instabiele basis zorgen door tijdens een depressie alleen maar op bed te liggen en te doen alsof het kind niet bestaat of tijdens een manie het kind laten kennismaken met het gangsterleven in LA.
Zat kinderen die gewoon stabiel opgroeien, omdat de ouder het kind niet belast en opgroeien tot stabiele volwassenen zonder door de ouder veroorzaakte restschade.
Als iemand geen kind wil, om wat voor reden dan ook, dan houdt het op.
Zat kinderen die gewoon stabiel opgroeien, omdat de ouder het kind niet belast en opgroeien tot stabiele volwassenen zonder door de ouder veroorzaakte restschade.
Als iemand geen kind wil, om wat voor reden dan ook, dan houdt het op.
donderdag 2 november 2017 om 21:06
Dat klopt, maar wil je het risico lopen?MoirenPhae schreef: ↑02-11-2017 20:42Niet alle bipolaire ouders zijn onvoorspelbare ouders die voor een instabiele basis zorgen door tijdens een depressie alleen maar op bed te liggen en te doen alsof het kind niet bestaat of tijdens een manie het kind laten kennismaken met het gangsterleven in LA.
Ik denk dat dit de belangrijkste vraag is in dit geval.
Valhalla! Where the brave may live Forever!
donderdag 2 november 2017 om 21:14
dinsdag 7 november 2017 om 13:35
Best heftig al die negatieve reacties :S
Niet elk leven is perfect maar daarom toch meteen niet waardevol?
Ik ken twee gezinnen met een bipolaire ouder. Bij de een de vader van vier kinderen. Hij komt uit fijn liefdevolle gezin dat hem bijstond toen hij de eerste keer manisch werd rond zijn twintigste. Tijdje opgenomen geweest en daarna lief meisje leren kennen.
Imiddels tien jaar verder en het gaat prima met hem op medicijnen en met voldoende rust. Dus hij werkt parttime al is hij universitair opgeleid en heeft hij ook echt de persoonlijkheid om baas van een groot concern te zijn.
Je kan niet alles hebben maar zou zonde geweest zijn als zijn vriendin/nu vrouw het toen niet aangedurfd had.
Bij het andere gezin is t de moeder. Zij is net na de geboorte psychotisch geworden en is toen 5 maanden opgenomen geweest. In die tijd werd bipolaire stoornis vastgesteld. Echt heel pittig voor haar man. Maar ook met haar is het helemaal goedgekomen en ze is echt een fantastische moeder.
Als we bij hen gaan eten en het is gezellig en dreigt laat te worden dan gaat zij wel op bepaald moment gewoon naar bed omdat nachtrust belangrijk is maar dan blijven wij gewoon gezellig met haar man (dat is ook mijn oorspronkelijke connectie met haar, middelbare schoolmaatjes )
Niemand vindt het gek, ook niet als we weekendje weg zijn met vriendengroep. Zij zoekt altijd momentjes van rust tussendoor op. En met de baby van 10 jaar geleden is het ook helemaal goed
Zou mijn dochter zo aan hem uithuwelijken, haha.
Ik wil niet zeggen dat je wel of niet een kind moet krijgen met iemand met een bipolaire stoornis maar het is niet onmogelijk.
Verschil is dat jij het van te voren weet, in tegenstelling tot mijn vriend v.d. middelbare school. Voorwaarde is wel denk ik dat je man medicatie trouw is en goed zijn grenzen aangeeft en rust neemt, ook in gezelschap. Dus dan kan het zo zijn dat er meer op jouw schouders neerkomt.
Het belangrijkste is de liefde. Eerst en vooral tussen je man en jou.
Niet elk leven is perfect maar daarom toch meteen niet waardevol?
Ik ken twee gezinnen met een bipolaire ouder. Bij de een de vader van vier kinderen. Hij komt uit fijn liefdevolle gezin dat hem bijstond toen hij de eerste keer manisch werd rond zijn twintigste. Tijdje opgenomen geweest en daarna lief meisje leren kennen.
Imiddels tien jaar verder en het gaat prima met hem op medicijnen en met voldoende rust. Dus hij werkt parttime al is hij universitair opgeleid en heeft hij ook echt de persoonlijkheid om baas van een groot concern te zijn.
Je kan niet alles hebben maar zou zonde geweest zijn als zijn vriendin/nu vrouw het toen niet aangedurfd had.
Bij het andere gezin is t de moeder. Zij is net na de geboorte psychotisch geworden en is toen 5 maanden opgenomen geweest. In die tijd werd bipolaire stoornis vastgesteld. Echt heel pittig voor haar man. Maar ook met haar is het helemaal goedgekomen en ze is echt een fantastische moeder.
Als we bij hen gaan eten en het is gezellig en dreigt laat te worden dan gaat zij wel op bepaald moment gewoon naar bed omdat nachtrust belangrijk is maar dan blijven wij gewoon gezellig met haar man (dat is ook mijn oorspronkelijke connectie met haar, middelbare schoolmaatjes )
Niemand vindt het gek, ook niet als we weekendje weg zijn met vriendengroep. Zij zoekt altijd momentjes van rust tussendoor op. En met de baby van 10 jaar geleden is het ook helemaal goed
Zou mijn dochter zo aan hem uithuwelijken, haha.
Ik wil niet zeggen dat je wel of niet een kind moet krijgen met iemand met een bipolaire stoornis maar het is niet onmogelijk.
Verschil is dat jij het van te voren weet, in tegenstelling tot mijn vriend v.d. middelbare school. Voorwaarde is wel denk ik dat je man medicatie trouw is en goed zijn grenzen aangeeft en rust neemt, ook in gezelschap. Dus dan kan het zo zijn dat er meer op jouw schouders neerkomt.
Het belangrijkste is de liefde. Eerst en vooral tussen je man en jou.
donderdag 9 november 2017 om 10:56
Ik vind het ook wel een beetje naïef om te zeggen dat liefde het belangrijkste is. Heel veel ouders houden veel van elkaar en van hun kind, maar een kind heeft daarnaast vooral emotionele stabiliteit en voorspelbaar gedrag van ouders nodig.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
donderdag 9 november 2017 om 20:13
Denk niet dat ik naïef ben, al is dat natuurlijk moeilijk in te schatten over jezelf
Ik bedoelde eigenlijk de liefde tussen man en vrouw/to. Die lijkt me het allerbelangrijkst.
Dus niet voor een nu nog niet bestaand kind en als tegenwicht aan de adviezen die zo makkelijk zeggen dat ze haar man moet verlaten.
Ik bedoelde eigenlijk de liefde tussen man en vrouw/to. Die lijkt me het allerbelangrijkst.
Dus niet voor een nu nog niet bestaand kind en als tegenwicht aan de adviezen die zo makkelijk zeggen dat ze haar man moet verlaten.
vrijdag 10 november 2017 om 10:06
Ik heb haar nooit geadviseerd dat ze haar man moet verlaten. Maar ik heb wel veel ervaringsverhalen gelezen in dit topic, van kinderen in een dergelijke situatie. Ik denk dat de keuze is geen kind met deze man of wel een kind met een andere man.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
