Psyche
alle pijlers
Kinderleed, de wereld is verziekt. En dan?
maandag 7 februari 2022 om 12:45
Afgelopen dagen ben ik heel erg bezig geweest met Rayan het marrokaanse jongetje in de put. Wellicht omdat ik zelf jonge kinderen heb, en omdat ik kinderleed niet kan verdragen. Ik kreeg er buikpijn van, het jongetje alleen met pijn etc. Een kind alleen, terwijl het angstig is of pijn heeft, al mijn hele leven lang wil ik die kinderen helpen. Ik heb therapie gehad, waarin mijn eigen jeugd helemaal is doorlopen en ergens snap ik die behoefte. Ik heb mij als kind geregeld onveilig gevoeld en ben vaak angstig geweest. Ik heb eigenlijk altijd de drang gehad om het op te nemen voor de kinderen die datzelfde gevoel hadden of in ieder geval hulp nodig hebben.
Helaas is de realiteit hard en is de wereld keihard. Ik krijg hier gevoelens van die ik niet kan verdragen. Na het marrokaanse jongetje kwam ik bij toeval het syrische jongetje tegen dat ontvoerd is en mishandeld wordt. Het feit dat daar geen media aandacht voor is, zoals bij Rayan, vind ik moeilijk te verkroppen. Maar dan moet je het natuurlijk over alle kinderen hebben die in nood zitten en pijn lijden, het zijn er ontelbaar veel, en onzichtbaar. Door social media wordt er nu veel meer zichtbaar, hoewel ik me afvraag of dit soort vreselijke beelden wel online verspreid moeten worden. Ik wil het niet zien, ik wil het niet weten, maar ergens wil ik het wel weten, alleen kun je er niks mee.
Het hele weekend en ook vandaag loop ik met mn ziel onder de arm. Let op, ik ben niet depressief en mijn leven loopt goed, maar ik kan me voorstellen dat men nu denkt dat ik wel depressief ben. Is echt niet zo. Ik ben wel enorm teleurgesteld in het leven, in mensen. Dat dit gebeurt op een planeet die eigenlijk mooi is, dat we allemaal geboren zijn en hier mogen leven, dat er veel mensen van een onschuldig kind veranderen in monsters en kinderen martelen voor losgeld. Wat voor leven is dit toch? Geld, macht, ellende, wat wij als volwassenen doen, wat doet het er allemaal toe? Deze wereld is toch totaal verziekt.
Ik kan mn gevoel niet kwijt, weet niet wat te doen daarmee. Afleiding ja, maar het komt net zo hard terug. Ik wil deze kinderen helpen, ik kan niet verkroppen dat dit gebeurt. Ik ben erg boos op de wereld, op het leven, want waarom in godsnaam doen mensen dit? Ik knal uit elkaar van boosheid, van frustratie en onmacht. Ik wil dan blijven zoeken naar berichten waarin hopelijk staat dat dit jongetje is bevrijd en terug is bij zn ouders. Net als dat ik bleef zoeken naar bevestiging dat Rayan op dag 1 al overleden was in de put en niet lang heeft geleden. Het lijden van kinderen, hoe moet je daar nou mee omgaan?
Hoe kunnen we ons leven leven terwijl er tegelijkertijd zoveel kinderen lijden? Ik snap het niet, ik wil alles zo graag begrijpen en verklaren maar dat lukt niet. Het is dus accepteren dat dit er is, dat dit gevoel er is, meer kun je niet doen denk ik. Ik vind het zo ontzettend moeilijk en kan het niet loslaten
Helaas is de realiteit hard en is de wereld keihard. Ik krijg hier gevoelens van die ik niet kan verdragen. Na het marrokaanse jongetje kwam ik bij toeval het syrische jongetje tegen dat ontvoerd is en mishandeld wordt. Het feit dat daar geen media aandacht voor is, zoals bij Rayan, vind ik moeilijk te verkroppen. Maar dan moet je het natuurlijk over alle kinderen hebben die in nood zitten en pijn lijden, het zijn er ontelbaar veel, en onzichtbaar. Door social media wordt er nu veel meer zichtbaar, hoewel ik me afvraag of dit soort vreselijke beelden wel online verspreid moeten worden. Ik wil het niet zien, ik wil het niet weten, maar ergens wil ik het wel weten, alleen kun je er niks mee.
Het hele weekend en ook vandaag loop ik met mn ziel onder de arm. Let op, ik ben niet depressief en mijn leven loopt goed, maar ik kan me voorstellen dat men nu denkt dat ik wel depressief ben. Is echt niet zo. Ik ben wel enorm teleurgesteld in het leven, in mensen. Dat dit gebeurt op een planeet die eigenlijk mooi is, dat we allemaal geboren zijn en hier mogen leven, dat er veel mensen van een onschuldig kind veranderen in monsters en kinderen martelen voor losgeld. Wat voor leven is dit toch? Geld, macht, ellende, wat wij als volwassenen doen, wat doet het er allemaal toe? Deze wereld is toch totaal verziekt.
Ik kan mn gevoel niet kwijt, weet niet wat te doen daarmee. Afleiding ja, maar het komt net zo hard terug. Ik wil deze kinderen helpen, ik kan niet verkroppen dat dit gebeurt. Ik ben erg boos op de wereld, op het leven, want waarom in godsnaam doen mensen dit? Ik knal uit elkaar van boosheid, van frustratie en onmacht. Ik wil dan blijven zoeken naar berichten waarin hopelijk staat dat dit jongetje is bevrijd en terug is bij zn ouders. Net als dat ik bleef zoeken naar bevestiging dat Rayan op dag 1 al overleden was in de put en niet lang heeft geleden. Het lijden van kinderen, hoe moet je daar nou mee omgaan?
Hoe kunnen we ons leven leven terwijl er tegelijkertijd zoveel kinderen lijden? Ik snap het niet, ik wil alles zo graag begrijpen en verklaren maar dat lukt niet. Het is dus accepteren dat dit er is, dat dit gevoel er is, meer kun je niet doen denk ik. Ik vind het zo ontzettend moeilijk en kan het niet loslaten
maandag 7 februari 2022 om 14:25
Tja, ik snap dus ook niet zo goed hoe je saamhorigheid en de reddingsactie kunt scharen onder kinderleed en daar de conclusie aan kan verbinden dat de wereld verziekt is.
En dat mensen stom zijn. (Van weer een andere forummer)
En maar uit moeten sterven.
Want ze eten dieren.
En ze veroorzaken leed.
Dus geef aan goede doelen die overigens door mensen opgezet zijn.
En dat mensen stom zijn. (Van weer een andere forummer)
En maar uit moeten sterven.
Want ze eten dieren.
En ze veroorzaken leed.
Dus geef aan goede doelen die overigens door mensen opgezet zijn.
maandag 7 februari 2022 om 14:34
omdat kinderen nou eenmaal weleens aan je aandacht ontsnappen
ben er wel eens eentje kwijt geraakt bij de IKEA. Dan helpt het niet als wijsneuzen gaan verkondigen, dat dat eigenlijk niet hoort te gebeuren
maandag 7 februari 2022 om 14:39
Ik snap het gevoel van TO wel, de machteloosheid over het (kinder)leed in de wereld. Ik ben zelf ook erg gevoelig en kan ook erg zwaarmoedig worden als ik me hier teveel mee bezig houd. De beelden van het ontvoerde kindje zoek ik bewust niet op, want 'what's seen cannot be unseen' en niemand is ermee geholpen als ik hiernaar kijk en er een trauma aan overhoud. Aan de andere kant vind ik ook, dat ik mijn ogen hiervoor niet mag sluiten.
Er is hier m.i. geen simpele oplossing, het blijft balanceren tussen empathie en meeleven, en het loslaten omdat je er geen directe invloed op hebt. Focus je op de dingen waar je wel invloed op hebt, probeer het goede te doen, en hoop dat zich dat als een rimpel op het water uitbreidt.
Het filmpje van die vader met zijn zoon in Parijs destijds na de aanslag op het Bataclan vind ik bijvoorbeeld een heel mooi en ontroerend voorbeeld, van hoe je in het leven kan staan en je kinderen hoop en liefde mee kan geven. (Ik kan geen link plaatsen hier, maar google ´vader zoon Parijs Bataclan bloemen' en dan is hij te vinden).
Er is hier m.i. geen simpele oplossing, het blijft balanceren tussen empathie en meeleven, en het loslaten omdat je er geen directe invloed op hebt. Focus je op de dingen waar je wel invloed op hebt, probeer het goede te doen, en hoop dat zich dat als een rimpel op het water uitbreidt.
Het filmpje van die vader met zijn zoon in Parijs destijds na de aanslag op het Bataclan vind ik bijvoorbeeld een heel mooi en ontroerend voorbeeld, van hoe je in het leven kan staan en je kinderen hoop en liefde mee kan geven. (Ik kan geen link plaatsen hier, maar google ´vader zoon Parijs Bataclan bloemen' en dan is hij te vinden).
maandag 7 februari 2022 om 14:51
Zo mee eens.CleopatraVII schreef: ↑07-02-2022 12:51Ik heb dit ook, maar dan met dieren en de natuur.
De mens heeft echt geen bestaansrecht, we zijn door en door rot. Ik hoop dat we snel uitsterven en de wereld weer in vrede verder kan gaan.
maandag 7 februari 2022 om 14:54
Ik herinner mij zoiets, dus in Nederland kwam het ook in de kranten.Gelsomina schreef: ↑07-02-2022 13:01Dat klopt, ik ben Italiaanse en begin jaren 80 was er een jongetje in Italië , Alfredo Rampi, dat in een put terechtkwam en overleed, dat haalde de Italiaanse pers en ook wel internationale pers, maar in Nederland zullen maar weinig mensen zijn die dit hebben meegekregen, vermoed ik.
Zulk nieuws is natuurlijk lekker non-controversiëel: iedereen zal hopen dat het kind gered wordt
Dat is weer wat anders dan nieuws over de wachttijden bij jeugdzorg e.d.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
maandag 7 februari 2022 om 14:56
Je bent in rouw om de tragische gebeurtenis en dat verdriet mag er zijn (zolang het geen belemmering is in je dagelijks functioneren).newspaper schreef: ↑07-02-2022 14:07Als mensen aan mij vragen wat ik doe als ik de loterij win? Dan bouw ik een heel groot huis waar ik alle kindjes in onveilige situaties ga opvangen. Een utopie natuurlijk, dat is mijn kinderlijke brein denk ik. Iemand moet zich hard maken voor die kinderen. Als iedereen denkt "rot maar we kunnen er niets aan doen" dan verandert er nooit wat.
Wat zou je willen veranderen dan aan Rayan en zijn familie? Het was een tragisch ongeluk. Daar hoef je toch niets aan te veranderen (op het dempen van de put na)? En er deden heel veel mensen hun best om Rayan te redden.
Wel goed van je dat je wat wil doen voor kinderen in een onveilige omgeving. Je hoeft niet een heel groot huis te bouwen in je eentje, je kan ook je eigen steentje bijdragen.
Kijk eens naar de vele goede doelen voor kinderen. Sintvoorieder1, Jarige Job, Stichting het Vergeten Kind (docu over Alicia al gezien?, doe maar niet
), Kinderdorpen, Vluchtelingenwerk kinderen, etc.. Je kan een donatie doen 'in naam van Rayan'. Al help je er 1 kind mee, dat is al een heel mooi begin.
I was reminded that my bloodtype is B positive.
maandag 7 februari 2022 om 14:58
Het kan ook zijn dat de Marokkaanse overheid te weinig investeert in infrastructuur, en daardoor geen deugdelijk muurtje om de put staat, of de mensen zelf een put geslagen hebben.
Ik las zelfs dat de hennep-teelt ermee te maken heeft (ik weet niet of hennep meer water nodig heeft dan andere gewassen, maar blijkbaar is dit een regio waar weinig economische activiteit is)
https://joop.bnnvara.nl/opinies/rayan-c ... jke-vragen
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
maandag 7 februari 2022 om 15:07
Klopt wat jij zegt. Met kinderleed bedoel ik dat jongetje wat ontvoerd en gemarteld wordt door een bende. Zo zijn er veel mensen die monsters zijn, leed veroorzaken voor geld, macht of gewoon omdat het kan. Geen idee, meestal gaat de ellende in de wereld om geld.nessemeisje schreef: ↑07-02-2022 14:25Tja, ik snap dus ook niet zo goed hoe je saamhorigheid en de reddingsactie kunt scharen onder kinderleed en daar de conclusie aan kan verbinden dat de wereld verziekt is.
En dat mensen stom zijn. (Van weer een andere forummer)
En maar uit moeten sterven.
Want ze eten dieren.
En ze veroorzaken leed.
Dus geef aan goede doelen die overigens door mensen opgezet zijn.
maandag 7 februari 2022 om 15:33
Even voor duidelijkheid, ik zit zelf absoluut geen livestreams te volgen.nessemeisje schreef: ↑07-02-2022 13:43Misschien hebben mensen ook wel wat anders aan hun hoofd, een zieke ouder, een sterfgeval in hun directe nabijheid, zorgen over een vriend, eigen gezondheidsissues. Dat je niet huilend bij een livestream zit wil niet zeggen dat je geen emoties hebt. Voor mij persoonlijk zegt het vooral dat ik niet zo'n ramptoerist ben.
maandag 7 februari 2022 om 15:45
ik heb geen idee waar je het over hebt!newspaper schreef: ↑07-02-2022 15:07Klopt wat jij zegt. Met kinderleed bedoel ik dat jongetje wat ontvoerd en gemarteld wordt door een bende. Zo zijn er veel mensen die monsters zijn, leed veroorzaken voor geld, macht of gewoon omdat het kan. Geen idee, meestal gaat de ellende in de wereld om geld.
simpelweg, omdat ik mezelf gun, dat niet te weten
de situatie wordt niet anders, als ik meehuil of als BN-ers op Insta zeggen hoe erg ze het vinden
maandag 7 februari 2022 om 16:10
Jaarlijks sterven 6,3 miljoen kinderen voor de vijfde verjaardag. Dat zijn er 17.000 per dag.
45% van de kindersterfte heeft ondervoeding als onderliggende oorzaak. Dat zijn 3 miljoen kinderen per jaar.
Er zijn nog steeds 162 miljoen chronisch ondervoede kinderen. Dat is één op de vier kinderen.
Nummers die je niet kan bevatten.
45% van de kindersterfte heeft ondervoeding als onderliggende oorzaak. Dat zijn 3 miljoen kinderen per jaar.
Er zijn nog steeds 162 miljoen chronisch ondervoede kinderen. Dat is één op de vier kinderen.
Nummers die je niet kan bevatten.
maandag 7 februari 2022 om 16:14
Dat is niet raar, een heftige emotionele reactie op een heftige prikkel. Dat gaat slijten, niet omdat je een onmens bent, maar omdat je anders niet goed kunt functioneren. Nu je weet hoe erg dit je raakt kun je er wel op inspelen door te kijken in hoeverre en opzoeken of volgen van dit soort nieuws ergens goed voor is.newspaper schreef: ↑07-02-2022 14:07Ik zie mezelf niet als ramptoerist, heel vaak bij slecht nieuws op tv zap ik door en ga verder met mijn leven.
Dat ik dit topic open, er is in de afgelopen dagen iets gebeurt in mij wat ik zelf niet zo kon plaatsen. Het van me afschrijven hier helpt daar een beetje bij.
Het is gewoon shit dat ik dat filmpje heb gezien op social media van dat ontvoerde jongetje, dat beeld kan ik niet wegstoppen. Dat zit me in de weg omdat ik dat beeld en geluid continu hoor in mijn hoofd. Daar heb ik helemaal niks aan, weet ik ook wel, maar het gebeurt.
Hier trek je het heel erg in extremen. Óf de loterij winnen en een weeshuis opzetten, óf alle ellende negeren en een beetje fatalistisch gaan zitten wachten tot alles naar de maan gaat.Het wegstoppen geeft mij misschien ook een schuldgevoel ofzo? Dat ik me bezig moet houden met hem omdat anders niemand het doet?
Ik maak mezelf hiermee veel groter dan ik ben, dat is helemaal niet mijn bedoeling. Het is een oprechte emotie en oprecht gevoel. Ik heb mijn 5 jarige heel vaak extra vastgepakt afgelopen dagen, voor hem fijn dat hij hier geboren is.
Iemand schreef dat ik maar eens moest onderzoeken waarom ik me hier zo in vast bijt. Dat had ik in mn openingspost al gezegd, ik heb al therapie gehad en het heeft zn oorsprong in mijn eigen jeugd. Ik voelde me onveilig en angstig maar geen enkele volwassenen die dat zag of wilde zien. Het machteloze gevoel wat ik had, ik zou dat echt bij alle kinderen willen wegnemen.
Als mensen aan mij vragen wat ik doe als ik de loterij win? Dan bouw ik een heel groot huis waar ik alle kindjes in onveilige situaties ga opvangen. Een utopie natuurlijk, dat is mijn kinderlijke brein denk ik. Iemand moet zich hard maken voor die kinderen. Als iedereen denkt "rot maar we kunnen er niets aan doen" dan verandert er nooit wat.
Maar dat zijn niet de enige opties. Je kan niet emotioneel worden, en toch actie ondernemen. Je kan allebei tegelijk doen. Je kan je werk of vrije tijd wijden aan de wereld verbeteren en op momenten dat je daar niet mee bezig bent, slecht nieuws negeren. Je kan geraakt worden en tijdelijk afstand nemen, je kan bepaalde kanalen volgen of juist filteren zodat er een balans is tussen 'weten wat er speelt' en 'uit het lood raken'.
Als je geen ruimte/tijd/geld hebt voor een heel weeshuis, hoe zit het dan met pleegzorg voor één kind? Het heel grote kinderlijke plan is makkelijk weg te zetten als onrealistisch, dan kan je je heel betrokken voelen en hoef je er tegelijk niets aan te doen.
Ik bedoel dit niet als aanval op je gevoel of kritiek op je handelen, maar als perspectief op waar je wel en niet van invloed kunt zijn, en dat als je écht iets wil doen, daar manieren voor te bedenken zijn.
What a nuanced anxiety
maandag 7 februari 2022 om 16:17
Dat is ook niet te bevatten.madamecannibale schreef: ↑07-02-2022 16:10Jaarlijks sterven 6,3 miljoen kinderen voor de vijfde verjaardag. Dat zijn er 17.000 per dag.
45% van de kindersterfte heeft ondervoeding als onderliggende oorzaak. Dat zijn 3 miljoen kinderen per jaar.
Er zijn nog steeds 162 miljoen chronisch ondervoede kinderen. Dat is één op de vier kinderen.
Nummers die je niet kan bevatten.
maandag 7 februari 2022 om 16:23
Net even gelezen maar wat een tragisch verhaal. Daaruit blijkt wel dat vanaf boven een kind uit de put halen ook niet werkt.Gelsomina schreef: ↑07-02-2022 13:01Dat klopt, ik ben Italiaanse en begin jaren 80 was er een jongetje in Italië , Alfredo Rampi, dat in een put terechtkwam en overleed, dat haalde de Italiaanse pers en ook wel internationale pers, maar in Nederland zullen maar weinig mensen zijn die dit hebben meegekregen, vermoed ik.
maandag 7 februari 2022 om 18:08
De ene put is de andere niet, natuurlijk.madamecannibale schreef: ↑07-02-2022 16:23Net even gelezen maar wat een tragisch verhaal. Daaruit blijkt wel dat vanaf boven een kind uit de put halen ook niet werkt.
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
maandag 7 februari 2022 om 18:24
Dit verhaal is trouwens wel goed afgelopen:
De redding van 13 Thaise jongens uit een grot.
https://www.nationalgeographic.nl/avont ... het-thaise
De redding van 13 Thaise jongens uit een grot.
https://www.nationalgeographic.nl/avont ... het-thaise
De antwoorden op het forum zijn niet altijd bedoeld als hulp.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
Sommige mensen maken soms onaardige opmerkingen.
Reageren is niet altijd nodig, en zeker niet verplicht.
maandag 7 februari 2022 om 18:41
Er zullen ook heel wat mensen overleden zijn in sink holes.
Waarschijnlijk stoffen uit de bodem gehaald (of door de natuur opgelost en afgevoerd) en dan kan de ondergrond de bovengrond niet meer dragen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sinkhole
Vroeger waren er gewoon veel minder mensen dus werd er door minder mensen geleden.
Waarschijnlijk stoffen uit de bodem gehaald (of door de natuur opgelost en afgevoerd) en dan kan de ondergrond de bovengrond niet meer dragen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sinkhole
Vroeger waren er gewoon veel minder mensen dus werd er door minder mensen geleden.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 7 februari 2022 om 19:58
Heb je er wat aan gedaan? Heb je actie ondernomen anders dan hier jammeren dat je kindje zo moest huilen?libe schreef: ↑07-02-2022 14:01Ja, kinderleed is vreselijk. Ik was dit weekend in Amsterdam en er was een man in een steegje aan het schreeuwen tegen zijn kinderen met zo'n agressieve blik in zijn ogen. Zijn kinderen huilden en waren bang voor hem. Het was zo zielig. Mijn zoontje ging er ook van huilen.
maandag 7 februari 2022 om 20:04
Ik begrijp je heel goed newspaper, had het zelf kunnen schrijven. Ik vermijd details van dit soort verhalen, en kijk geen filmpjes. Gewoon omdat ik er van wakker lig en daar heeft niemand iets aan. Wat ik wel geloof is dat je grootste pijn je wijst daar naar waar je verschil kan maken. En dat hoeft niet heel groot en niet al het leed kan voorkomen of opgelost worden. Ik probeer aandacht te hebben voor kinderen in mijn omgeving. Naar ze te luisteren. Op te letten. Als ik bv een klein kind in een auto zie zonder ouders wacht ik tot Ik de ouders zie. Maar ook gewoon vriendelijk zijn en behulpzaam. Ik weet niet, ik denk dat het een soort mini rimpel effect kan hebben. Maar frustrerend is het wel, dat al dat leed er is. En je het zo voelt. Ik ken het. Goede doelen ook maar. Met mijn week draag ik ook iets bij hoop ik. Moet ik meer doen? Ja!!! Maar hoe en wat?
maandag 7 februari 2022 om 20:14
TO, heel herkenbaar. Wat mij helpt, is iets kunnen bijdragen. Ik teken bijvoorbeeld veel petities. Ik lees de tekst amper, kijk nooit naar de bijgesloten filmpjes, maar ik teken wel. Méér kan ik inmiddels niet meer doen i.v.m. gezondheid.
Maar op die manier kan ik redelijk omgaan met wat ik voel en tegenkom.
En het extra fijne is, als er een positieve update komt. Dat een dier bevrijd is, een dader gepakt, etc.
Bedenk ook: een druppel op een gloeiende plaat lijkt niets. Maar eenzelfde druppel kan een emmer over doen lopen. Dus met een handtekening kun je veel bereiken.
Sterkte verder, want ik begrijp je heel goed.
Maar op die manier kan ik redelijk omgaan met wat ik voel en tegenkom.
En het extra fijne is, als er een positieve update komt. Dat een dier bevrijd is, een dader gepakt, etc.
Bedenk ook: een druppel op een gloeiende plaat lijkt niets. Maar eenzelfde druppel kan een emmer over doen lopen. Dus met een handtekening kun je veel bereiken.
Sterkte verder, want ik begrijp je heel goed.
maandag 7 februari 2022 om 22:33
Het bijdragen aan goede dingen doe ik zeker. Vrijwilligerswerk, ik steun goede doelen en mijn man en ik denken serieus na over pleegzorg. Binnenkort een intake daarvoor, heel spannend.
Ik heb in mijn therapie jaar veel geleerd en ontdekt over mijn patronen. De waarom, verklaring voor mijn gedrag en waarom ik heftige gevoelens had in bepaalde situaties. Vandaag veel nagedacht over dit topic wat ik heb geopend, de aanleiding en mezelf heel vaak afgevraagd waarom ik dit doe. Ik speel continu in mn hoofd het vreselijke filmpje af van het mishandelde jongetje, het levert me niets op maar het speelt zich af als een soort film wat op de herhaal stand staat. En ik ontdek een patroon, wat ik bij mijn vader jarenlang heb gedaan en ook bij mijn zusje...het willen overnemen van hun pijn, of dezelfde pijn willen ervaren zodat die ander niet alleen is en ik hen op die manier het gevoel wilde geven dat ik er voor ze was. Ik pijnig mezelf, want als een ander kind lijdt dan pijnig ik mezelf ook zodat we elkaar nog hebben. Dus pijn overnemen van de ander, waarom ik dat wil en wat het met me doet. Het is iets waar ik verder in ga duiken
Ik heb in mijn therapie jaar veel geleerd en ontdekt over mijn patronen. De waarom, verklaring voor mijn gedrag en waarom ik heftige gevoelens had in bepaalde situaties. Vandaag veel nagedacht over dit topic wat ik heb geopend, de aanleiding en mezelf heel vaak afgevraagd waarom ik dit doe. Ik speel continu in mn hoofd het vreselijke filmpje af van het mishandelde jongetje, het levert me niets op maar het speelt zich af als een soort film wat op de herhaal stand staat. En ik ontdek een patroon, wat ik bij mijn vader jarenlang heb gedaan en ook bij mijn zusje...het willen overnemen van hun pijn, of dezelfde pijn willen ervaren zodat die ander niet alleen is en ik hen op die manier het gevoel wilde geven dat ik er voor ze was. Ik pijnig mezelf, want als een ander kind lijdt dan pijnig ik mezelf ook zodat we elkaar nog hebben. Dus pijn overnemen van de ander, waarom ik dat wil en wat het met me doet. Het is iets waar ik verder in ga duiken
maandag 7 februari 2022 om 22:43
Ook al herkenbaar, het overnemen van gevoelens en pijn van anderen. Dat kan (mede) komen door de chemische fabriek die je lichaam is. En je hersenen kunnen anders in elkaar zitten dan bij de meeste andere mensen.
Mijn ADD-brein werkt ook op een manier die de zaken die jij beschrijft anders verwerken dan bij veel andere mensen. Wellicht heb je iets aan deze info, misschien ook niet. Maar wilde het toch delen.
Mijn ADD-brein werkt ook op een manier die de zaken die jij beschrijft anders verwerken dan bij veel andere mensen. Wellicht heb je iets aan deze info, misschien ook niet. Maar wilde het toch delen.
anoniem_407803 wijzigde dit bericht op 10-02-2022 11:09
0.36% gewijzigd
dinsdag 8 februari 2022 om 07:39
Hoe denk je pleegzorg te kunnen gaan laten slagen? Dit klinkt als gedoemd te mislukken.newspaper schreef: ↑07-02-2022 22:33Het bijdragen aan goede dingen doe ik zeker. Vrijwilligerswerk, ik steun goede doelen en mijn man en ik denken serieus na over pleegzorg. Binnenkort een intake daarvoor, heel spannend.
Ik heb in mijn therapie jaar veel geleerd en ontdekt over mijn patronen. De waarom, verklaring voor mijn gedrag en waarom ik heftige gevoelens had in bepaalde situaties. Vandaag veel nagedacht over dit topic wat ik heb geopend, de aanleiding en mezelf heel vaak afgevraagd waarom ik dit doe. Ik speel continu in mn hoofd het vreselijke filmpje af van het mishandelde jongetje, het levert me niets op maar het speelt zich af als een soort film wat op de herhaal stand staat. En ik ontdek een patroon, wat ik bij mijn vader jarenlang heb gedaan en ook bij mijn zusje...het willen overnemen van hun pijn, of dezelfde pijn willen ervaren zodat die ander niet alleen is en ik hen op die manier het gevoel wilde geven dat ik er voor ze was. Ik pijnig mezelf, want als een ander kind lijdt dan pijnig ik mezelf ook zodat we elkaar nog hebben. Dus pijn overnemen van de ander, waarom ik dat wil en wat het met me doet. Het is iets waar ik verder in ga duiken
dinsdag 8 februari 2022 om 08:17
Inderdaad.
Pleegkinderen hebben stabiele veilig gehechte mensen nodig. Want onveilige mensen kennen ze al genoeg.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
