Psyche
alle pijlers
Kinderleed, de wereld is verziekt. En dan?
maandag 7 februari 2022 om 12:45
Afgelopen dagen ben ik heel erg bezig geweest met Rayan het marrokaanse jongetje in de put. Wellicht omdat ik zelf jonge kinderen heb, en omdat ik kinderleed niet kan verdragen. Ik kreeg er buikpijn van, het jongetje alleen met pijn etc. Een kind alleen, terwijl het angstig is of pijn heeft, al mijn hele leven lang wil ik die kinderen helpen. Ik heb therapie gehad, waarin mijn eigen jeugd helemaal is doorlopen en ergens snap ik die behoefte. Ik heb mij als kind geregeld onveilig gevoeld en ben vaak angstig geweest. Ik heb eigenlijk altijd de drang gehad om het op te nemen voor de kinderen die datzelfde gevoel hadden of in ieder geval hulp nodig hebben.
Helaas is de realiteit hard en is de wereld keihard. Ik krijg hier gevoelens van die ik niet kan verdragen. Na het marrokaanse jongetje kwam ik bij toeval het syrische jongetje tegen dat ontvoerd is en mishandeld wordt. Het feit dat daar geen media aandacht voor is, zoals bij Rayan, vind ik moeilijk te verkroppen. Maar dan moet je het natuurlijk over alle kinderen hebben die in nood zitten en pijn lijden, het zijn er ontelbaar veel, en onzichtbaar. Door social media wordt er nu veel meer zichtbaar, hoewel ik me afvraag of dit soort vreselijke beelden wel online verspreid moeten worden. Ik wil het niet zien, ik wil het niet weten, maar ergens wil ik het wel weten, alleen kun je er niks mee.
Het hele weekend en ook vandaag loop ik met mn ziel onder de arm. Let op, ik ben niet depressief en mijn leven loopt goed, maar ik kan me voorstellen dat men nu denkt dat ik wel depressief ben. Is echt niet zo. Ik ben wel enorm teleurgesteld in het leven, in mensen. Dat dit gebeurt op een planeet die eigenlijk mooi is, dat we allemaal geboren zijn en hier mogen leven, dat er veel mensen van een onschuldig kind veranderen in monsters en kinderen martelen voor losgeld. Wat voor leven is dit toch? Geld, macht, ellende, wat wij als volwassenen doen, wat doet het er allemaal toe? Deze wereld is toch totaal verziekt.
Ik kan mn gevoel niet kwijt, weet niet wat te doen daarmee. Afleiding ja, maar het komt net zo hard terug. Ik wil deze kinderen helpen, ik kan niet verkroppen dat dit gebeurt. Ik ben erg boos op de wereld, op het leven, want waarom in godsnaam doen mensen dit? Ik knal uit elkaar van boosheid, van frustratie en onmacht. Ik wil dan blijven zoeken naar berichten waarin hopelijk staat dat dit jongetje is bevrijd en terug is bij zn ouders. Net als dat ik bleef zoeken naar bevestiging dat Rayan op dag 1 al overleden was in de put en niet lang heeft geleden. Het lijden van kinderen, hoe moet je daar nou mee omgaan?
Hoe kunnen we ons leven leven terwijl er tegelijkertijd zoveel kinderen lijden? Ik snap het niet, ik wil alles zo graag begrijpen en verklaren maar dat lukt niet. Het is dus accepteren dat dit er is, dat dit gevoel er is, meer kun je niet doen denk ik. Ik vind het zo ontzettend moeilijk en kan het niet loslaten
Helaas is de realiteit hard en is de wereld keihard. Ik krijg hier gevoelens van die ik niet kan verdragen. Na het marrokaanse jongetje kwam ik bij toeval het syrische jongetje tegen dat ontvoerd is en mishandeld wordt. Het feit dat daar geen media aandacht voor is, zoals bij Rayan, vind ik moeilijk te verkroppen. Maar dan moet je het natuurlijk over alle kinderen hebben die in nood zitten en pijn lijden, het zijn er ontelbaar veel, en onzichtbaar. Door social media wordt er nu veel meer zichtbaar, hoewel ik me afvraag of dit soort vreselijke beelden wel online verspreid moeten worden. Ik wil het niet zien, ik wil het niet weten, maar ergens wil ik het wel weten, alleen kun je er niks mee.
Het hele weekend en ook vandaag loop ik met mn ziel onder de arm. Let op, ik ben niet depressief en mijn leven loopt goed, maar ik kan me voorstellen dat men nu denkt dat ik wel depressief ben. Is echt niet zo. Ik ben wel enorm teleurgesteld in het leven, in mensen. Dat dit gebeurt op een planeet die eigenlijk mooi is, dat we allemaal geboren zijn en hier mogen leven, dat er veel mensen van een onschuldig kind veranderen in monsters en kinderen martelen voor losgeld. Wat voor leven is dit toch? Geld, macht, ellende, wat wij als volwassenen doen, wat doet het er allemaal toe? Deze wereld is toch totaal verziekt.
Ik kan mn gevoel niet kwijt, weet niet wat te doen daarmee. Afleiding ja, maar het komt net zo hard terug. Ik wil deze kinderen helpen, ik kan niet verkroppen dat dit gebeurt. Ik ben erg boos op de wereld, op het leven, want waarom in godsnaam doen mensen dit? Ik knal uit elkaar van boosheid, van frustratie en onmacht. Ik wil dan blijven zoeken naar berichten waarin hopelijk staat dat dit jongetje is bevrijd en terug is bij zn ouders. Net als dat ik bleef zoeken naar bevestiging dat Rayan op dag 1 al overleden was in de put en niet lang heeft geleden. Het lijden van kinderen, hoe moet je daar nou mee omgaan?
Hoe kunnen we ons leven leven terwijl er tegelijkertijd zoveel kinderen lijden? Ik snap het niet, ik wil alles zo graag begrijpen en verklaren maar dat lukt niet. Het is dus accepteren dat dit er is, dat dit gevoel er is, meer kun je niet doen denk ik. Ik vind het zo ontzettend moeilijk en kan het niet loslaten
dinsdag 8 februari 2022 om 08:26
Ik vind t heel mooi dat je je wil inzetten voor kinderen en echt iets wil bijdragen door pleegzorg. Maar ik denk dat je jezelf goed moet afvragen of je dat (nu) aankan. Als een onbekend jongetje (hoe vreselijk ook) zoveel impact op je heeft, wat zal t dan met je doen als je echt een pleegkind in huis krijgt, 24/7? Hoe houd je je staande bij al dat verdriet? Een kind dat je misschien niet meteen kan troosten en helpen, maar dat wellicht boos of onverschillig doet?
Hoe kun je die inpassen in je eigen jonge gezin?
Ik denk dat je je dit echt serieus moet afvragen.
Hoe kun je die inpassen in je eigen jonge gezin?
Ik denk dat je je dit echt serieus moet afvragen.
dinsdag 8 februari 2022 om 08:52
Poeh dat komt binnen. Ik snap wat jullie zeggen, pleegzorg is op dit moment waarschijnlijk helemaal niet goed voor mij en daarmee ook niet voor dat kindje.
Ik dacht dat ik na m'n intensieve therapie wel een beetje klaar was, maar door afgelopen dagen moet ik misschien concluderen dat ik nog niet klaar ben. Ik heb het met mn eigen dochter gehad, zij is de aanleiding dat ik hulp heb gezocht. In haar zag ik mezelf als kind en ik kon heel moeilijk omgaan met haar driftbuien bijvoorbeeld. In haar ontwikkeling was dat normaal, maar ik wist me geen raad. Toen heb ik intensieve hulp gehad en zoveel geleerd, alles viel op zn plek en het gaat heel goed bij ons thuis. Ik kan nu er rustig voor haar zijn, aansluiten bij haar emoties ipv daar tegenin te gaan wat ik eerder deed.
Ik snap het. Ik heb een hele grote behoefte om zielige kinderen te helpen, en tegelijkertijd heb ik zelf ook nog zo'n zielig kind in me zitten.
Poeh, dat is een eye-opener
Ik dacht dat ik na m'n intensieve therapie wel een beetje klaar was, maar door afgelopen dagen moet ik misschien concluderen dat ik nog niet klaar ben. Ik heb het met mn eigen dochter gehad, zij is de aanleiding dat ik hulp heb gezocht. In haar zag ik mezelf als kind en ik kon heel moeilijk omgaan met haar driftbuien bijvoorbeeld. In haar ontwikkeling was dat normaal, maar ik wist me geen raad. Toen heb ik intensieve hulp gehad en zoveel geleerd, alles viel op zn plek en het gaat heel goed bij ons thuis. Ik kan nu er rustig voor haar zijn, aansluiten bij haar emoties ipv daar tegenin te gaan wat ik eerder deed.
Ik snap het. Ik heb een hele grote behoefte om zielige kinderen te helpen, en tegelijkertijd heb ik zelf ook nog zo'n zielig kind in me zitten.
Poeh, dat is een eye-opener
dinsdag 8 februari 2022 om 08:54
Dank je wel voor het delen.Sherlock schreef: ↑07-02-2022 22:43Ook al herkenbaar, het overnemen van gevoelens en pijn van anderen. Dat kan (mede) komen door de chemische fabriek die je lichaam is. En je hersenen kunnen anders in elkaar zitten dan bij de meeste andere mensen.
Mijn ADD-brein werkt ook op een manier die de zaken die jij beschrijft anders verwerken dan bij veel andere mensen. Wellicht heb je iets aan deze info, misschien ik niet. Maar wilde het toch delen.
dinsdag 8 februari 2022 om 08:55
Inderdaad TO, help eerst jezelf, voordat je een ander kunt gaan helpen.
toulouse74 wijzigde dit bericht op 08-02-2022 08:56
Reden: Quote ingekort
Reden: Quote ingekort
54.88% gewijzigd
dinsdag 8 februari 2022 om 09:02
Ik weet alleen niet zo goed hoe ik mezelf nog meer kan helpen. Heb een jaar elke week groepstherapie gehad, daarna nog individuele sessies. De professionals vinden dat ik geen hulp meer nodig heb, dat ik het zelf kan. Mijn leven loopt ook eigenlijk heel goed. Maar idd het feit dat dit mij zo heeft geraakt zegt dat er nog veel oude pijn zit.
Maar...kom je ooit van die pijn af? Een onveilige hechting, kun je dat ooit helemaal herstellen.
Maar...kom je ooit van die pijn af? Een onveilige hechting, kun je dat ooit helemaal herstellen.
dinsdag 8 februari 2022 om 09:11
dinsdag 8 februari 2022 om 09:13
Misschien niet. Het kan dat die gevoeligheid voor altijd is. Is dat erg? Je hebt zo te lezen veel stappen gezet en functioneert over het algemeen goed en bent gelukkig.newspaper schreef: ↑08-02-2022 09:02Ik weet alleen niet zo goed hoe ik mezelf nog meer kan helpen. Heb een jaar elke week groepstherapie gehad, daarna nog individuele sessies. De professionals vinden dat ik geen hulp meer nodig heb, dat ik het zelf kan. Mijn leven loopt ook eigenlijk heel goed. Maar idd het feit dat dit mij zo heeft geraakt zegt dat er nog veel oude pijn zit.
Maar...kom je ooit van die pijn af? Een onveilige hechting, kun je dat ooit helemaal herstellen.
Extra gevoeligheid voor kinderleed is niet iets waar je per se vanaf moet, maar wel een gegeven waar je rekening mee moet houden.
En voor pleegzorg ga je door een flinke procedure toch? Als je tot nu toe vertrouwen hebt gehad in het oordeel van deze mensen, zou ik het daar laten en afwachten hoe het gesprek gaat (als je er zelf nog helemaal achter staat). Nul mensen zijn perfect, af, zonder zwakheid.
What a nuanced anxiety
dinsdag 8 februari 2022 om 09:20
dinsdag 8 februari 2022 om 09:53
Ik denk dat de wond nooit helemaal weggaat, als ik voor mezelf spreek.newspaper schreef: ↑08-02-2022 09:02Ik weet alleen niet zo goed hoe ik mezelf nog meer kan helpen. Heb een jaar elke week groepstherapie gehad, daarna nog individuele sessies. De professionals vinden dat ik geen hulp meer nodig heb, dat ik het zelf kan. Mijn leven loopt ook eigenlijk heel goed. Maar idd het feit dat dit mij zo heeft geraakt zegt dat er nog veel oude pijn zit.
Maar...kom je ooit van die pijn af? Een onveilige hechting, kun je dat ooit helemaal herstellen.
Kinderleed raakt mij wel veel minder waarschijnlijk omdat ik zelf geen kinderen heb.
We zijn allemaal kwetsbaar hoor, ook de zogenaamde stabiele mensen die denken dat gebeurt mij niet.
dinsdag 8 februari 2022 om 12:41
Dit vind ik wel een goede. Is het wel iets waar je vanaf moet? Of is het beter om er mee om te leren gaan? Dat kan betekenen dat het beter is dat je het wat minder 'opzoekt' als het ware. Dus minder zielig nieuws lezen maar wegklikken voordat je details gaat opzoeken, en geen pleegkinderen in huis halen.
dinsdag 8 februari 2022 om 14:43
Gevoelens leren verdragen is essentieel.
Ook belangrijk dat je je kinderen dit leert. Juist daar zit jouw impact op de wereld, als moeder zijnde.
Leer je je kinderen dat gevoelens van pijn onverdraaglijk en oneerlijk zijn, of leer je ze dat pijn en onrecht erbij horen in het leven en hoe je jezelf daartoe kan verhouden.
Ook belangrijk dat je je kinderen dit leert. Juist daar zit jouw impact op de wereld, als moeder zijnde.
Leer je je kinderen dat gevoelens van pijn onverdraaglijk en oneerlijk zijn, of leer je ze dat pijn en onrecht erbij horen in het leven en hoe je jezelf daartoe kan verhouden.
dinsdag 8 februari 2022 om 16:13
Dat is echt precies de verkeerde motivatie. Misschien leuk en haalbaar: kijk eens bij scholen voor speciaal onderwijs die hulp zoeken voor bijvoorbeeld lezen, of begeleiden bij gym etc. Dan help je kinderen en minder belastend en invasief
dinsdag 8 februari 2022 om 16:27
Newspaper, volgens mij ben jij gewoon een gevoelig, emotioneel volkomen gezond mens. Waarom zou je moeten veranderen, je gevoel is normaal, realistisch, natuurlijk raakt dergelijk leed je. Gezonde mensen worden ziek van gruwelijke acties van hun soortgenoten naar weerloze onschuldige wezens toe.
Ik heb het ook, kinderleed, dierenleed, veroorzaakt door wrede mensen raakt me diep. Het blijft in mijn hoofd zitten, ik gruw ervan, ik walg ervan en ik voel me machteloos omdat ik niets kan doen.
Ik heb het ook, kinderleed, dierenleed, veroorzaakt door wrede mensen raakt me diep. Het blijft in mijn hoofd zitten, ik gruw ervan, ik walg ervan en ik voel me machteloos omdat ik niets kan doen.
Ob moona ka kaprio oj danse qu plate!
dinsdag 8 februari 2022 om 17:33
die gevoelens hebben, is niks mis mee, maar als die gevoelens allesoverheersend wordt dat je niet of minder kunt functioneren, is het alles behalve gezondStouteboel schreef: ↑08-02-2022 16:27Newspaper, volgens mij ben jij gewoon een gevoelig, emotioneel volkomen gezond mens. Waarom zou je moeten veranderen, je gevoel is normaal, realistisch, natuurlijk raakt dergelijk leed je. Gezonde mensen worden ziek van gruwelijke acties van hun soortgenoten naar weerloze onschuldige wezens toe.
Ik heb het ook, kinderleed, dierenleed, veroorzaakt door wrede mensen raakt me diep. Het blijft in mijn hoofd zitten, ik gruw ervan, ik walg ervan en ik voel me machteloos omdat ik niets kan doen.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
dinsdag 8 februari 2022 om 17:47
Vreselijk, die situatie met Rayan.
Ik wil daar niet teveel over nadenken, wat hij gevoeld heeft etc, want het is gewoon zo verdrietig.
En ja, er is superveel leed en ellende op de wereld. Wat ik doe om een klein steentje bij te dragen, op mijn manier te helpen, is door 2 kinderen die in armoede leven, te sponsoren. Dat is voor ons een klein gebaar, we hebben geld genoeg, en zo'n kind (en zijn/haar familie) is hier heel erg door geholpen (ze krijgen voedsel, medische hulp, scholing etc).
Ik wil daar niet teveel over nadenken, wat hij gevoeld heeft etc, want het is gewoon zo verdrietig.
En ja, er is superveel leed en ellende op de wereld. Wat ik doe om een klein steentje bij te dragen, op mijn manier te helpen, is door 2 kinderen die in armoede leven, te sponsoren. Dat is voor ons een klein gebaar, we hebben geld genoeg, en zo'n kind (en zijn/haar familie) is hier heel erg door geholpen (ze krijgen voedsel, medische hulp, scholing etc).
dinsdag 8 februari 2022 om 17:48
Dat deze gevoelens tijdelijk overheersen vind ik heel normaal. Ik heb dat zelf ook. Dat betekent niet dat ik niet kan functioneren, maar wel dat ik diep meeleef met slachtoffers of gruw en walg van wreedheden. Dat zijn voor mij verschrikkelijke gevoelens, maar het staat in geen verhouding tot wat slachtoffers zelf meemaken. Collectieve walging kan een bepaald nut hebben. Ik vind het goed dat anderen in staat zijn letterlijk mee te lijden. Empathisch vermogen is een mooie en natuurlijke eigenschap. Dergelijke emoties kunnen anderen ervan bewust maken hoe gruwelijk sommige dingen zijn. Ik zie in wat TO schrijft een emotionele uiting van wat haar nu aangrijpt.
Ob moona ka kaprio oj danse qu plate!
dinsdag 8 februari 2022 om 18:11
Denken dat je kindjes moet zielige redden en dat je dat denkt met pleegzorg te doen is vooral heel schadelijk voor die zielige kindjes.
Realistisch blijven lijkt me een erg mooie eigenschap, helemaal als het gaat om mensjes die van jou afhankelijk zijn.
Heeft ook niets met empathie te maken, maar alles met eigen behoeftes.
Realistisch blijven lijkt me een erg mooie eigenschap, helemaal als het gaat om mensjes die van jou afhankelijk zijn.
Heeft ook niets met empathie te maken, maar alles met eigen behoeftes.
dinsdag 8 februari 2022 om 18:30
Ik ben het met je eensMoiren schreef: ↑08-02-2022 18:11Denken dat je kindjes moet zielige redden en dat je dat denkt met pleegzorg te doen is vooral heel schadelijk voor die zielige kindjes.
Realistisch blijven lijkt me een erg mooie eigenschap, helemaal als het gaat om mensjes die van jou afhankelijk zijn.
Heeft ook niets met empathie te maken, maar alles met eigen behoeftes.
dinsdag 8 februari 2022 om 20:58
Newspaper, het lijkt erop dat je een reden zoekt voor je gevoeligheid. Maar misschien is die er niet. Misschien ben je gewoon erg gevoelig. Kun je het misschien ook proberen te ervaren, te verduren? In plaats van er iets mee te willen doen, het te willen plaatsen en op te lossen. Ja je reageert heftig op zielige Dingen. Probeer het daar eens bij te laten. Mij heeft het wel geholpen om er zo in te staan. Dan voel je het nog wel, maar dan zijn alle secundaire emoties minder heftig. En je mag het gewoon ook heftig vinden, dat hoort blijkbaar bij jou.
dinsdag 8 februari 2022 om 22:28
Eigenlijk maakt de reden ook niet zoveel uit, want het klopt dat ik dit nou eenmaal heb. Het hoort bij mij, maar dat komt wel ergens vandaan. Dat wetende maakt niet dat ik er goed mee om kan gaan. Ik wil graag dingen verklaren, dat is zo. Veel dingen snap ik oprecht niet, kinderen mishandelen, ik zou het zo graag willen snappen. Waarom? Geen idee eigenlijk, het maakt het niet minder erg. Ik deed dat als jong kind al, mijn vader kon heel naar gedrag vertonen, ik vond hem altijd zielig want hij had ook een erg moeilijke jeugd gehad. Daardoor snapte ik waarom hij zich zo gedroeg, misschien probeerde ik er op die manier mee om te gaan? Zodat het wat minder erg werd, ik daardoor wist dat hij het niet zo bedoelde, maar gewoon niet anders kon.licht schreef: ↑08-02-2022 20:58Newspaper, het lijkt erop dat je een reden zoekt voor je gevoeligheid. Maar misschien is die er niet. Misschien ben je gewoon erg gevoelig. Kun je het misschien ook proberen te ervaren, te verduren? In plaats van er iets mee te willen doen, het te willen plaatsen en op te lossen. Ja je reageert heftig op zielige Dingen. Probeer het daar eens bij te laten. Mij heeft het wel geholpen om er zo in te staan. Dan voel je het nog wel, maar dan zijn alle secundaire emoties minder heftig. En je mag het gewoon ook heftig vinden, dat hoort blijkbaar bij jou.
Nu weet ik dat dergelijk gedrag nooit goed te praten is. Ik heb soms het idee dat ik emotioneel vaak kinderlijk reageer.
Ik wil hele nare gevoelens ook heel graag weg werken, het niet voelen want ik vind het zo'n vreselijk naar gevoel. Zo is eten heel veel jaren een overlevingsmechanisme geweest, hoefde ik heel even pijn niet te voelen. Nu weet ik dat dat niet helpt. Wat ik geleerd heb in mijn therapie, waar het heel vaak over ging, is dat ik gevoelens moet ondergaan ipv ertegen te vechten of het weg te drukken. Ik weet dus heel goed wat ik wel en niet moet doen. En als ik naar afgelopen week kijk, het is me overkomen, zo ineens greep het me enorm naar de keel. Ik sta er zelf van te kijken hoeveel impact dit op me heeft, dat ik niet verwacht. En het doet zeer hoor, het raakt iets aan wat ik heel erg naar vind. Ik ben boos en verdrietig tegelijk.
Gelukkig heb ik eind deze week een afspraak met mijn haptotherapeut en kan ik m'n gevoelens met haar delen
