Kinderleed, de wereld is verziekt. En dan?

Afgelopen dagen ben ik heel erg bezig geweest met Rayan het marrokaanse jongetje in de put. Wellicht omdat ik zelf jonge kinderen heb, en omdat ik kinderleed niet kan verdragen. Ik kreeg er buikpijn van, het jongetje alleen met pijn etc. Een kind alleen, terwijl het angstig is of pijn heeft, al mijn hele leven lang wil ik die kinderen helpen. Ik heb therapie gehad, waarin mijn eigen jeugd helemaal is doorlopen en ergens snap ik die behoefte. Ik heb mij als kind geregeld onveilig gevoeld en ben vaak angstig geweest. Ik heb eigenlijk altijd de drang gehad om het op te nemen voor de kinderen die datzelfde gevoel hadden of in ieder geval hulp nodig hebben.
Helaas is de realiteit hard en is de wereld keihard. Ik krijg hier gevoelens van die ik niet kan verdragen. Na het marrokaanse jongetje kwam ik bij toeval het syrische jongetje tegen dat ontvoerd is en mishandeld wordt. Het feit dat daar geen media aandacht voor is, zoals bij Rayan, vind ik moeilijk te verkroppen. Maar dan moet je het natuurlijk over alle kinderen hebben die in nood zitten en pijn lijden, het zijn er ontelbaar veel, en onzichtbaar. Door social media wordt er nu veel meer zichtbaar, hoewel ik me afvraag of dit soort vreselijke beelden wel online verspreid moeten worden. Ik wil het niet zien, ik wil het niet weten, maar ergens wil ik het wel weten, alleen kun je er niks mee.
Het hele weekend en ook vandaag loop ik met mn ziel onder de arm. Let op, ik ben niet depressief en mijn leven loopt goed, maar ik kan me voorstellen dat men nu denkt dat ik wel depressief ben. Is echt niet zo. Ik ben wel enorm teleurgesteld in het leven, in mensen. Dat dit gebeurt op een planeet die eigenlijk mooi is, dat we allemaal geboren zijn en hier mogen leven, dat er veel mensen van een onschuldig kind veranderen in monsters en kinderen martelen voor losgeld. Wat voor leven is dit toch? Geld, macht, ellende, wat wij als volwassenen doen, wat doet het er allemaal toe? Deze wereld is toch totaal verziekt.

Ik kan mn gevoel niet kwijt, weet niet wat te doen daarmee. Afleiding ja, maar het komt net zo hard terug. Ik wil deze kinderen helpen, ik kan niet verkroppen dat dit gebeurt. Ik ben erg boos op de wereld, op het leven, want waarom in godsnaam doen mensen dit? Ik knal uit elkaar van boosheid, van frustratie en onmacht. Ik wil dan blijven zoeken naar berichten waarin hopelijk staat dat dit jongetje is bevrijd en terug is bij zn ouders. Net als dat ik bleef zoeken naar bevestiging dat Rayan op dag 1 al overleden was in de put en niet lang heeft geleden. Het lijden van kinderen, hoe moet je daar nou mee omgaan?
Hoe kunnen we ons leven leven terwijl er tegelijkertijd zoveel kinderen lijden? Ik snap het niet, ik wil alles zo graag begrijpen en verklaren maar dat lukt niet. Het is dus accepteren dat dit er is, dat dit gevoel er is, meer kun je niet doen denk ik. Ik vind het zo ontzettend moeilijk en kan het niet loslaten