Psyche
alle pijlers
Kist open of dicht?
donderdag 25 juni 2009 om 19:20
Ik ben gister zo geschrokken, en graag wil ik ervaringen weten van andere ik heb namelijk even geen idee meer hoe ik hier mee om moet gaan. Sommige zullen zeggen… zet je er overheen maar het lukt mij gewoon weg niet.
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
woensdag 1 juli 2009 om 18:48
woensdag 1 juli 2009 om 20:48
quote:Lizzl schreef op 01 juli 2009 @ 16:58:
[...]
Jeetje Pip, ben jij al je broer en zus verloren? Komt er misschien een beetje dommig uit, maar ik dacht altijd dat jij een jaar of 25 zou zijn en om dan al 2 gezinsleden te hebben verloren. (Wellicht ben je gewoon wat ouder en was je misschien de jongste van het gezin...).
Yep mijn oudste broer en zus zijn allebei dood. Broer al 17 jaar (hij was 38), zus nu 5 jaar (zij was 53)
Ik was 23 toen broer stierf, ben nu dus 40. Ben de jongste van 11 kids.
[...]
Jeetje Pip, ben jij al je broer en zus verloren? Komt er misschien een beetje dommig uit, maar ik dacht altijd dat jij een jaar of 25 zou zijn en om dan al 2 gezinsleden te hebben verloren. (Wellicht ben je gewoon wat ouder en was je misschien de jongste van het gezin...).
Yep mijn oudste broer en zus zijn allebei dood. Broer al 17 jaar (hij was 38), zus nu 5 jaar (zij was 53)
Ik was 23 toen broer stierf, ben nu dus 40. Ben de jongste van 11 kids.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 1 juli 2009 om 20:50
woensdag 1 juli 2009 om 20:57
quote:HoiPippiLangkous schreef op 01 juli 2009 @ 20:48:
[...]
Yep mijn oudste broer en zus zijn allebei dood. Broer al 17 jaar (hij was 38), zus nu 5 jaar (zij was 53)
Ik was 23 toen broer stierf, ben nu dus 40. Ben de jongste van 11 kids.Mijn moeder is ook de jongste van 11 en is nu eind 60. Inmiddels heeft zij diverse broers en zussen verloren en ik vind het verschrikkelijk om haar verdriet te zien. Een groot gezin hebben is gezellig en mooi, maar de andere kant is dat er ook steeds weer verlies zal zijn
[...]
Yep mijn oudste broer en zus zijn allebei dood. Broer al 17 jaar (hij was 38), zus nu 5 jaar (zij was 53)
Ik was 23 toen broer stierf, ben nu dus 40. Ben de jongste van 11 kids.Mijn moeder is ook de jongste van 11 en is nu eind 60. Inmiddels heeft zij diverse broers en zussen verloren en ik vind het verschrikkelijk om haar verdriet te zien. Een groot gezin hebben is gezellig en mooi, maar de andere kant is dat er ook steeds weer verlies zal zijn
woensdag 1 juli 2009 om 22:51
Ik ben de jongste van 12 kinderen (inmiddels 50 jr). Op mijn 17e overleed mijn een na oudste broer op 32 jarige leeftijd. Het grootste verdriet wat we nog steeds met elkaar delen. Mijn vader 10 jaar later en mijn moeder 10 jaar geleden, dat delen we ook met elkaar.
Mijn moeder knapte erg op van het doodgaan, zo afhankelijk als ze de laatste jaren was, zo ziek en moe, dat alles verdween toen ze dood was. De rimpels in het gezicht vervaagden, geen ziek mens meer, ze werd eigenlijk de moeder zoals we ons haar herinnerden. Ze was thuis opgebaard en elke avond gingen we even 'vrouwenkring' houden met al haar dochters en schoondochters. Ze zag er zo goed uit dat we vonden dat ze nu zelf wel weer kon opstaan en koffie zetten.
Ik ben heel rijk met de nog overige 10 broers en zussen, maar wat kan ik de schrik te pakken krijgen dat dát een verhaal wordt van de 10 kleine negertjes....
Mijn moeder knapte erg op van het doodgaan, zo afhankelijk als ze de laatste jaren was, zo ziek en moe, dat alles verdween toen ze dood was. De rimpels in het gezicht vervaagden, geen ziek mens meer, ze werd eigenlijk de moeder zoals we ons haar herinnerden. Ze was thuis opgebaard en elke avond gingen we even 'vrouwenkring' houden met al haar dochters en schoondochters. Ze zag er zo goed uit dat we vonden dat ze nu zelf wel weer kon opstaan en koffie zetten.
Ik ben heel rijk met de nog overige 10 broers en zussen, maar wat kan ik de schrik te pakken krijgen dat dát een verhaal wordt van de 10 kleine negertjes....
donderdag 2 juli 2009 om 10:07
Ik heb niet alles teruggelezen maar wil even reageren op het bericht van TO. Zelf heb ik helaas al vaker overleden mensen gezien en het verschilt telkens weer. Sommigen zien er nog aardig hetzelfde uit, bij anderen is het alsof het leven eruit weggetrokken is. Het maakt natuurlijk ook heel veel uit hoe lang iemand al dood is. Mijn oma direct na haar overlijden was een heel groot verschil met haar lichaam op de dag van de uitvaart.
Toch heb ik er nooit spijt van gehad, omdat het mij altijd wel helpt bij het besef dat iemand werkelijk is overleden. Vooral als iemand onverwacht is overleden vind ik dat voor mijzelf belangrijk. Als iemand erg ziek is geweest zou ik misschien eerder besluiten diegene te willen herinneren zoals hij was toen ik hem voor het laatst zag.
Hoe dan ook TO, ik begrijp dat het voor jou een verschrikkelijke ervaring is geweest en vind het heel vreemd dat dit niet anders georganiseerd was. Hopelijk kun je het snel een beetje van je afzetten!
Toch heb ik er nooit spijt van gehad, omdat het mij altijd wel helpt bij het besef dat iemand werkelijk is overleden. Vooral als iemand onverwacht is overleden vind ik dat voor mijzelf belangrijk. Als iemand erg ziek is geweest zou ik misschien eerder besluiten diegene te willen herinneren zoals hij was toen ik hem voor het laatst zag.
Hoe dan ook TO, ik begrijp dat het voor jou een verschrikkelijke ervaring is geweest en vind het heel vreemd dat dit niet anders georganiseerd was. Hopelijk kun je het snel een beetje van je afzetten!
donderdag 2 juli 2009 om 21:14
Ik vind het eigenlijk ook fascinerend om te zien hoe de dood invloed heeft op hoe een mens verandert. Misschien wat morbide, maar toch. Misschien dat ik daarom ook wel ga kijken. Omdat dood iets geheimzinnigs is, waar je niet vaak naar kunt kijken. Ik realiseer me dit nu opeens, nu ik hier weer lees.
zaterdag 4 juli 2009 om 18:07
Mijn moeder was heel erg ziek voor ze overleed en direct na haar dood was dat nog van haar gezicht af te lezen. Ze werd thuis opgebaard en ze ging er met de dag steeds mooier uitzien. Ze kreeg weer wat kleur in haar gezicht en rode lippen. Alle spanning trok weg uit haar gezicht. Mijn vader overleed nogal onverwacht in het ziekenhuis helemaal tussen de slangen en infusen. Toen alle infusen en slangen weg waren, was hij direct weer mijn papa. Hij is er alle dagen hetzelfde uit blijven zien, helemaal zichzelf.
woensdag 8 juli 2009 om 22:15
Mijn vader is een paar jaar geleden aan kanker overleden. De aftakeling, het stervensproces... Stervensproces heb ik nu nóg weleens nachtmerries van, dat vond ik echt afschuwelijk. Was zo bang dat mijn vader leed, het benauwd had, ook al verzekerden de artsen ons van niet en kreeg mijn pa morfine.
Toen hij overleed voelden we direct dat hij 'weg' was. Ik heb z'n haar nog in model gebracht en z'n gezicht geschoren, de verpleegster dacht dat ik dat wellicht wel wilde doen en bood het aan. Vond het heel mooi en ontroerend dat ik dat voor die laatste keer kon doen.
Daarna heb ik mijn vader opgebaard gezien in het rouwcentrum, een halfopen kist (in zo'n familiekamer, zoals ze dat noemen). De afleg-mensen (hoe heet dat?) hadden z'n haar heel anders gedaan, en hij had een beetje wrede trek om z'n mond, kortom: leek helemaal niet op m'n vader.
De laatste dag voor de uitvaart ben ik teruggegaan naar de familiekamer en toen lag papa er veel vrediger bij. Ben achteraf heel blij dat ik dat alsnog zó gezien heb.
Toen hij overleed voelden we direct dat hij 'weg' was. Ik heb z'n haar nog in model gebracht en z'n gezicht geschoren, de verpleegster dacht dat ik dat wellicht wel wilde doen en bood het aan. Vond het heel mooi en ontroerend dat ik dat voor die laatste keer kon doen.
Daarna heb ik mijn vader opgebaard gezien in het rouwcentrum, een halfopen kist (in zo'n familiekamer, zoals ze dat noemen). De afleg-mensen (hoe heet dat?) hadden z'n haar heel anders gedaan, en hij had een beetje wrede trek om z'n mond, kortom: leek helemaal niet op m'n vader.
De laatste dag voor de uitvaart ben ik teruggegaan naar de familiekamer en toen lag papa er veel vrediger bij. Ben achteraf heel blij dat ik dat alsnog zó gezien heb.
