Psyche
alle pijlers
Kist open of dicht?
donderdag 25 juni 2009 om 19:20
Ik ben gister zo geschrokken, en graag wil ik ervaringen weten van andere ik heb namelijk even geen idee meer hoe ik hier mee om moet gaan. Sommige zullen zeggen… zet je er overheen maar het lukt mij gewoon weg niet.
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
vrijdag 26 juni 2009 om 08:49
quote:julianaa schreef op 26 juni 2009 @ 00:18:
Mijn familie kan bij mijn geld daarvoor heb ik ze gemachtigd mocht ik overlijden. Het is hier al eerder geschreven: na een overlijden telt een machtiging niet meer. De enige manier om te zorgen dat je nabestaanden meteen aan het geld kunnen komen is door een en/of rekening te nemen, bij leven wel te verstaan.
Op zich kan een bankrekening - mits er niet een te ingewikkeld testament is - snel worden vrijgegeven. Je moet bij een notaris een verklaring van erfrecht aanvragen (even shoppen bij een aantal notarissen loont de moeite, de tarieven zijn tegenwoordig vrij dus ze kunnen rekenen wat de gek ervoor geeft ....). Het duurt dan 2-3 weken voor je die verklaring hebt. Met die verklaring kunnen de erfgenamen naar de bank, de bank zet de rekening van Pietje Puk om in een 'erven van Pietje Puk' rekening en de wettelijke erfgenaam/erfgenamen kunnen weer over het geld beschikken.
Overigens is het wel zo dat begrafenisondernemers dit weten, dus als je even overlegt dat je moet wachten tot de bankrekening vrij is en dat je dus de factuur van de begrafenisondernemer pas over een week of zes kunt betalen is dat geen probleem.
Uiteindelijk is het ook zo dat de verzekeringsmaatschappij - als er een begrafenispolis is afgesloten - ook even tijd nodig heeft om uit te keren.
Begrafenisondernemers zijn trouwens flinke afzetters, dus controleer de factuur! Ik heb - helaas - nogal wat ervaring met het regelen van uitvaarten (ouders + schoonouders overleden) en er kloppen heel vaak dingen niet. Vanwege de emoties ben je geneigd het er maar bij te laten zitten, en daar maken ze dankbaar gebruik van. De grootste fout maakte een (gerenommeerde) begrafenisondernemer die beide uitvaarten regelde van een echtpaar dat vijf dagen na elkaar overleed. De kinderen hadden twee identieke uitvaarten voor hun ouders geregeld; hetzelfde aantal auto's, dezelfde kist, dezelfde bloemen, dezelfde aula. Normaal gesproken kun je nooit vergelijken natuurlijk, maar in dit geval wel. En er bleken grove fouten/verschillen te zijn, die opliepen tot in de honderden euro's.
Mijn familie kan bij mijn geld daarvoor heb ik ze gemachtigd mocht ik overlijden. Het is hier al eerder geschreven: na een overlijden telt een machtiging niet meer. De enige manier om te zorgen dat je nabestaanden meteen aan het geld kunnen komen is door een en/of rekening te nemen, bij leven wel te verstaan.
Op zich kan een bankrekening - mits er niet een te ingewikkeld testament is - snel worden vrijgegeven. Je moet bij een notaris een verklaring van erfrecht aanvragen (even shoppen bij een aantal notarissen loont de moeite, de tarieven zijn tegenwoordig vrij dus ze kunnen rekenen wat de gek ervoor geeft ....). Het duurt dan 2-3 weken voor je die verklaring hebt. Met die verklaring kunnen de erfgenamen naar de bank, de bank zet de rekening van Pietje Puk om in een 'erven van Pietje Puk' rekening en de wettelijke erfgenaam/erfgenamen kunnen weer over het geld beschikken.
Overigens is het wel zo dat begrafenisondernemers dit weten, dus als je even overlegt dat je moet wachten tot de bankrekening vrij is en dat je dus de factuur van de begrafenisondernemer pas over een week of zes kunt betalen is dat geen probleem.
Uiteindelijk is het ook zo dat de verzekeringsmaatschappij - als er een begrafenispolis is afgesloten - ook even tijd nodig heeft om uit te keren.
Begrafenisondernemers zijn trouwens flinke afzetters, dus controleer de factuur! Ik heb - helaas - nogal wat ervaring met het regelen van uitvaarten (ouders + schoonouders overleden) en er kloppen heel vaak dingen niet. Vanwege de emoties ben je geneigd het er maar bij te laten zitten, en daar maken ze dankbaar gebruik van. De grootste fout maakte een (gerenommeerde) begrafenisondernemer die beide uitvaarten regelde van een echtpaar dat vijf dagen na elkaar overleed. De kinderen hadden twee identieke uitvaarten voor hun ouders geregeld; hetzelfde aantal auto's, dezelfde kist, dezelfde bloemen, dezelfde aula. Normaal gesproken kun je nooit vergelijken natuurlijk, maar in dit geval wel. En er bleken grove fouten/verschillen te zijn, die opliepen tot in de honderden euro's.
vrijdag 26 juni 2009 om 10:16
Broer had nogal grote voeten. Hij had van die puntschoenen aan en als hij gewoon met de benen recht en de voeten omhoog lag kon dat net niet met de deksel. Dus of zijn schoenen uit mochten?
'Nee natuurlijk niet, zei een schoonzus van hem, anders vreten de wormen zijn tenen op'
Broer ligt dus met benen in een O zeg maar
'Nee natuurlijk niet, zei een schoonzus van hem, anders vreten de wormen zijn tenen op'
Broer ligt dus met benen in een O zeg maar
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 26 juni 2009 om 10:54
Volgens mij is ons helemaal niet gevraagd of wij de kist open wilden laten of wilden laten sluiten.
We hebben wel heel bewust voor een condoleance avond gekozen toen mijn schoonmoeder heel plotseling stierf. Zo konden mensen toch nog afscheid nemen.
Voor ons was het ook goed, wij waren totaal in shock en zo konden we langzaam een beetje aan het idee wennen dat ze echt dood was.
Ik heb ook foto's gemaakt toen. Die zitten ergens in een mapje achter in de kast. Mochten we er ooit naar willen kijken.
Wij waren vergeten schoenen mee te geven, schoonmoeder lag dus met een doekje over haar voeten in de kist.
We hebben wel heel bewust voor een condoleance avond gekozen toen mijn schoonmoeder heel plotseling stierf. Zo konden mensen toch nog afscheid nemen.
Voor ons was het ook goed, wij waren totaal in shock en zo konden we langzaam een beetje aan het idee wennen dat ze echt dood was.
Ik heb ook foto's gemaakt toen. Die zitten ergens in een mapje achter in de kast. Mochten we er ooit naar willen kijken.
Wij waren vergeten schoenen mee te geven, schoonmoeder lag dus met een doekje over haar voeten in de kist.
vrijdag 26 juni 2009 om 11:02
Gisteravond ben ik bij mijn oma geweest, die woensdag is overleden.
Ook zij lag thuis opgebaard.
Maar ik heb wel begrepen dat er iedere dag iemand van de uitvaartbegeleiding komt kijken, of ze er nog 'toonbaar' bij ligt.
Mocht dat niet het geval zijn, dan wordt ze overgebracht naar het mortuarium, en komt ze in een gesloten kist te liggen.
Dat vind ik wel een geruststellend idee eigenlijk.
Toch twijfel ik enorm, mijn zoontjes zijn bijna 8, en dit is hun eerste begrafenis. Ik vind dat ze erbij horen als ze begraven wordt.
Maar het kijken..ik laat het maar afhangen van hoe ze er dan uitziet, en ik laat ze ook zelf aangeven of ze willen kijken of niet.
Ik herken jouw verhaal wel Mies, ik heb ook eens een uitvaart meegemaakt, waar je als het ware gedwongen werd om in de kist te kijken, en heb dat beeld nog lang voor ogen gehad.
Ook zij lag thuis opgebaard.
Maar ik heb wel begrepen dat er iedere dag iemand van de uitvaartbegeleiding komt kijken, of ze er nog 'toonbaar' bij ligt.
Mocht dat niet het geval zijn, dan wordt ze overgebracht naar het mortuarium, en komt ze in een gesloten kist te liggen.
Dat vind ik wel een geruststellend idee eigenlijk.
Toch twijfel ik enorm, mijn zoontjes zijn bijna 8, en dit is hun eerste begrafenis. Ik vind dat ze erbij horen als ze begraven wordt.
Maar het kijken..ik laat het maar afhangen van hoe ze er dan uitziet, en ik laat ze ook zelf aangeven of ze willen kijken of niet.
Ik herken jouw verhaal wel Mies, ik heb ook eens een uitvaart meegemaakt, waar je als het ware gedwongen werd om in de kist te kijken, en heb dat beeld nog lang voor ogen gehad.
vrijdag 26 juni 2009 om 12:14
Herfstrood veel sterkte. Ik heb het hier al eerder ergens geschreven. toen mijn vader was overleden wilde mijn meis (die toen 9 was) alleen naar de kist. Ik vond het niks, maar ze stond erop. Ik heb met mijn zus om het hoekje staan kijken. Eerst voelde ze of opa nog ademde door haar hand op zijn buik te leggen. Toen haar hand boven zijn mond. Uiteindelijk gaf ze hem een kus op zijn wang. Zus en ik hebben gejankt toen we dat zagen. Ze heeft er geen nachtmerries aan over gehouden.
vrijdag 26 juni 2009 om 12:23
Ik vind het iets heel persoonlijks. Ik ga nooit naar het lichaam kijken, condoleer alleen. Maar heb ook wel eens meegemaakt, dat ik echt plotseling voor de kist stond. Gelukkig was het iemand die er nog 'goed' bijlag.
Maar ik heb ook meegemaakt, dat er bij de condoleancebezoeken voor een verdronken vriend van ons, die een paar dagen in het water had gelegen, mensen naar het lichaam gingen kijken, en lijkbleek en misselijk weer naar buiten kwamen, sommigen tot overgeven toe. Terwijl verteld was dat het allemaal 'toonbaar' was
Daarna heb ik besloten het zelf niet meer te doen. Ik kan me voorstellen dat het voor sommigen heel belangrijk is om het lichaam nog te zien, maar dat heb ik zelf niet. Misschien is het anders als het iemand is die me heel na staat, maar da heb ik gelukkig nog nooit hoeven meemaken.
Maar ik heb ook meegemaakt, dat er bij de condoleancebezoeken voor een verdronken vriend van ons, die een paar dagen in het water had gelegen, mensen naar het lichaam gingen kijken, en lijkbleek en misselijk weer naar buiten kwamen, sommigen tot overgeven toe. Terwijl verteld was dat het allemaal 'toonbaar' was
Daarna heb ik besloten het zelf niet meer te doen. Ik kan me voorstellen dat het voor sommigen heel belangrijk is om het lichaam nog te zien, maar dat heb ik zelf niet. Misschien is het anders als het iemand is die me heel na staat, maar da heb ik gelukkig nog nooit hoeven meemaken.
vrijdag 26 juni 2009 om 14:07
Herfstrood, als je ze mee neemt om oma nog n keer te zien, neem er tijd voor.Dat ze het echt rustig kunnen verwerken.
Ik hoorde ooit een kind zeggen dat opa net sneeuwwitje was , nmet die bloemen in de kist, Voor de een was dit een opmerking die eigenlijk niet kon, voor de ander haalde het heel wat spanning weg (Kind was een jaar of 6 toen)
Ik hoorde ooit een kind zeggen dat opa net sneeuwwitje was , nmet die bloemen in de kist, Voor de een was dit een opmerking die eigenlijk niet kon, voor de ander haalde het heel wat spanning weg (Kind was een jaar of 6 toen)
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
vrijdag 26 juni 2009 om 19:51
Dank jullie wel voor jullie lieve berichtjes, dat doet me goed.
Ik ben zelf heel open naar mijn kinderen toe, en laat ze ook de keuze, op dit moment willen ze echt niet naar oma.
Dus ga ik nu niet, maar ik blijf erover praten, en wie weet willen ze na het weekend wel.
Ze zijn op kamp namelijk.
Ik probeer wel uit te leggen hoe ze er nu uitziet, dat ze koud aanvoelt, en een wit gezicht heeft, en zo laat ik steeds wat 'informatie' doorsijpelen.
We wachten het maar even af.
Ik ben zelf heel open naar mijn kinderen toe, en laat ze ook de keuze, op dit moment willen ze echt niet naar oma.
Dus ga ik nu niet, maar ik blijf erover praten, en wie weet willen ze na het weekend wel.
Ze zijn op kamp namelijk.
Ik probeer wel uit te leggen hoe ze er nu uitziet, dat ze koud aanvoelt, en een wit gezicht heeft, en zo laat ik steeds wat 'informatie' doorsijpelen.
We wachten het maar even af.
vrijdag 26 juni 2009 om 20:02
Gisteren heb ik afscheid moeten nemen van een familielid. vrijdagnacht was ie overleden en woensdag heb ik afscheid genomen en naar hem gekeken, toen was de kist nog open.
Ik heb geen spijt dat ik hem nog heb gezien, het was hem op de een of andere manier niet. Hij leek wel een oude opa terwijl hij maar 32 jaar mocht worden.
Herfstrood gecondoleerd, sterkte.
Ik heb geen spijt dat ik hem nog heb gezien, het was hem op de een of andere manier niet. Hij leek wel een oude opa terwijl hij maar 32 jaar mocht worden.
Herfstrood gecondoleerd, sterkte.
vrijdag 26 juni 2009 om 21:53
Helaas al vaak afscheid moeten nemen van dierbaren en bekenden. Ik had nooit een probleem bij het aanschouwen van het lichaam, ergens was dat vaak een moment waarbij het pas echt tot mij doordrong dat hij/zij er echt niet meer was.
Vorig jaar zijn echter een leerlinge en haar moeder op gewelddadige wijze om het leven gekomen, bij het afscheid nemen in de aula stonden ze naast elkaar. Vooraf hadden slachtofferhulp en politie ons al gewaarschuwd om onze leerlingen (16 plus) om niet te gaan kijken. Maar ja een paar vriendinnen van haar wilden toch, ik wilde ze niet alleen laten gaan en liep mee. Dit was voor het eerst dat ik heel erg schrok, zij was zo veranderd en haar moeder nog veel meer. Haar gezicht leek weer een beetje in elkaar te zijn gezet maar dan niet helemaal zoals ze was,
Leerlingen schrokken en werden heel emotioneel. Ik heb deze beelden lang op mijn netvlies gehad en me lang afgevraagd waarom de familie besloten had tot open kisten.
Daarna ook besloten dat als een van mijn dierbaren er zo bij ligt ik beslist de kist niet open laat bij de condoleance.
Een half jaar later afscheid genomen van een oude buurman, de kist was daar open. Ik was een beetje bang om weer te kijken maar hij lag daar zo vreedzaam, een beetje op zijn zij.
Helemaal herkenbaar, helemaal zichzelf.
Zo kan het dus ook.
Vorig jaar zijn echter een leerlinge en haar moeder op gewelddadige wijze om het leven gekomen, bij het afscheid nemen in de aula stonden ze naast elkaar. Vooraf hadden slachtofferhulp en politie ons al gewaarschuwd om onze leerlingen (16 plus) om niet te gaan kijken. Maar ja een paar vriendinnen van haar wilden toch, ik wilde ze niet alleen laten gaan en liep mee. Dit was voor het eerst dat ik heel erg schrok, zij was zo veranderd en haar moeder nog veel meer. Haar gezicht leek weer een beetje in elkaar te zijn gezet maar dan niet helemaal zoals ze was,
Leerlingen schrokken en werden heel emotioneel. Ik heb deze beelden lang op mijn netvlies gehad en me lang afgevraagd waarom de familie besloten had tot open kisten.
Daarna ook besloten dat als een van mijn dierbaren er zo bij ligt ik beslist de kist niet open laat bij de condoleance.
Een half jaar later afscheid genomen van een oude buurman, de kist was daar open. Ik was een beetje bang om weer te kijken maar hij lag daar zo vreedzaam, een beetje op zijn zij.
Helemaal herkenbaar, helemaal zichzelf.
Zo kan het dus ook.
vrijdag 26 juni 2009 om 22:48
Herfstrood en nut, gecondoleerd.
Ruby, is het zo erg dan dat mensen schrikken en emotioneel worden? Ik werd vreselijk hysterisch na het zien van neefje (ik was toen 11 ofzo) maar daar was ik ook wel weer vrij snel overheen.
Ruby, is het zo erg dan dat mensen schrikken en emotioneel worden? Ik werd vreselijk hysterisch na het zien van neefje (ik was toen 11 ofzo) maar daar was ik ook wel weer vrij snel overheen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
vrijdag 26 juni 2009 om 22:59
vrijdag 26 juni 2009 om 23:33
Hmm oké. Wat ik nu vertel is niet om te bagatelliseren hoor; Mr Nilsson heeft ooit eens een dode man gevonden die was verdronken in de sloot. Geen prettig gezicht.
Hij heeft ook een keer een klant zien verongelukken toen die op zijn motor wegreed en onder een vrachtwagen en daarbij onthoofd werd. Ook nogal naar.
De pa van onze beste vriend vond zijn zoon nadat deze 10 dagen dood op een waterbed in een snikhete kamer had gelegen. Identificatie gebeurde aan de hand van zijn ringen.
Dat zijn schokkende zaken, die heus wel op je netvlies blijven maar waa je ook wel mee leert leven
Hij heeft ook een keer een klant zien verongelukken toen die op zijn motor wegreed en onder een vrachtwagen en daarbij onthoofd werd. Ook nogal naar.
De pa van onze beste vriend vond zijn zoon nadat deze 10 dagen dood op een waterbed in een snikhete kamer had gelegen. Identificatie gebeurde aan de hand van zijn ringen.
Dat zijn schokkende zaken, die heus wel op je netvlies blijven maar waa je ook wel mee leert leven
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
zaterdag 27 juni 2009 om 20:39
Pips, allemaal hele nare voorbeelden, maar moet je dat dan iedereen maar aandoen? Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen dan beslissen om de kist dicht te doen.
Mijn vader werkte bij de politie, en die heeft er altijd last van gehad, van hoe hij soms mensen aantrof.
Ruby, wat een verdrietig verhaal.
Ik heb vorige week afscheid moeten nemen van een moeder van een van mijn leerlingen. Ik ben zelf bewust gaan kijken, om goed te weten wat er allemaal speelde en om goed te kunnen inspringen op de verhalen waar mijn leerling evt mee zou kunnen komen. Soms is juf zijn raar werk.
Mijn vader werkte bij de politie, en die heeft er altijd last van gehad, van hoe hij soms mensen aantrof.
Ruby, wat een verdrietig verhaal.
Ik heb vorige week afscheid moeten nemen van een moeder van een van mijn leerlingen. Ik ben zelf bewust gaan kijken, om goed te weten wat er allemaal speelde en om goed te kunnen inspringen op de verhalen waar mijn leerling evt mee zou kunnen komen. Soms is juf zijn raar werk.
